[คิดไปเอง] บทที่ 21.2 "บทสรุป" [25/03/2560]
[วันอาทิตย์ที่ 4 ธันวาคม 2554]“ตื่นได้แล้วอินลุกๆ” วันนี้แม่ผมปลุกแต่เช้าตรู่เลย
“คร้าบแม่” ผมตอบอย่างขี้เกียจ
“ไวๆเลยวันนี้แม่จะพาไปวัดหลวงพ่อโสธร” แม่บอก
ผมลุกจากที่น้องได้ก็ไปปลุกอุ้มน้องสาวของผม เมื่ออาบน้ำทำอะไรเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งรถไปวัดหลวงพ่อโสธรกัน โดยมีแม่ ผม อุ้ม และพ่อเป็นคนขับรถพาไป
“วันนี้อายุก็ 17 ปี แล้วนะ โตแล้วยังทำอะไรชักช้าอยู่เลย จะทันกินไหมเนี้ย” แม่บ่นๆในรถ ลืมบอกไปเลยว่าวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของผม
นั่งรถกันไปสักพักก็ถึงปากซอยทางเข้าวัดหลวงพ่อโสธร ผมนั่งกดมือถืออยู่ตลอดทางดูเฟสบุ๊คว่าวันนี้มีใครมาอวยพรวันเกิดผมบาง เอาตรงๆผมไม่ได้รอใครเลยรอตันคนเดียวจริงๆ 555+
“นี่นะเมื่อก่อนตอนเองเกิดมาใหม่ๆ แม่กับพ่อมึงนะ อุ้มเองพานั่งรถเมย์อุ้มเองมาวางบนตักหลวงพ่อโสธรด้วย ยกให้มึงเป็นลูกเขาเพราะมาขอให้ได้ลูกชายที่นี่” แม่ผมเล่าเมื่อถึงวัด ผมก็นั่งฟังไปแบบนั้นแหละครับ เอาตามตรงแม่เล่าทุกครั้งที่พามาจนผมจำได้หมดแล้วครับ
เมื่อลงจากรถเราก็เดินข้ามถนนมาฝั่งศาลาเก่าวัดหลวงพ่อโสธรกันพอข้ามมาถึงก็จะมีพวกคุณป้าคุณยายเดินถือถุงกับข้าวไว้ใช้ใส่บาตรพระเดินมาขาย
“เอาไหมลูก ใส่บาตรพระกันนะลูก ได้บุญนะค่ะ” ป้าหลายๆคนพูดคล้ายๆกัน
“อ๋อไม่หละค่ะมีแล้วค่ะป้า” แม่ผมตอบ พร้อมกับยกตะกร้าใส่ไข่ต้ม 99 ฟอง ให้ดู ป้าแกก็ไม่ได้อะไรเดินไปขายคนอื่นต่อ
เข้ามาในศาลาจะมีคณะรำแก้บน และผู้คนเดินกันเยอะมาก กลิ่นธูปตลบอบอวนไปหมด เมื่อเอาไข่มาไหว้เสร็จก็เดินเข้าไปปิดทองหลวงพ่อโสธร
“ขอให้ลูกแม่ทั้งสองคนเรียนเก่งๆเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่นะ” แม่ผมเตะทองที่เขาแปะกันที่องค์พระแล้วเอามาแต้มหน้าผากผมกับอุ้มพร้อมกับอวยพรไปด้วย
จากนั้นก็ไปเดินเล่นในวิหารหลวงพ่อโสธรข้างในสวยงามมาก เดินเสร็จเราก็มาพาไข่ที่ไหว้หลวงพ่อก่อนกลับผมขอพรในใจว่า “ขอให้ลูกสมหวังในเรื่องของความรักด้วยเถิด” แล้วเราก็กลับบ้านกัน
[บนรถ]
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ (เสียงมือถือผม)
“ฮาโหลว่าไงเมย์”
“สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อนสาวววววว”
“สาวเหี้ยอะไรละกูผู้ชาย” ผมพูดเบาๆกลัวแม่กับพ่อได้ยิน
“และชอบผู้ชายปะละ” เมย์พูด
“เออๆๆๆ”
“เอออะไรละ กูอุส่าโทรมาอวยพรวันเกิดนะเนี้ย ขออวยพรให้มึงสมหวังในความรักนะเว้ย”
“เออขอบใจมากมึง”
“ทำไมมึงพูดเบาจังว่ะ”
“ไอ่สัสกูอยู่บนรถมึงจะให้พ่อแม่กูได้ยินด้วยไหมละ”
“เออๆงั้นแค่นี้แหละมึงไว้เจอกัน”
“อีกนานกว่าจะเจอกันอะ”
“หรอ” มันพูดจบก็วางสายไป
“ใครโทรมาละ” แม่ถาม
“เมย์ครับแม่”
“อ่า วันนี้น้าอรจะพาไอ้เมย์มาทำก๋วยเตี๋ยวกินกันที่บ้านเรานะเนี้ย” แม่ผมบอก คือวันนี้น้าอร น้าชัย (พ่อแม่ของเมย์) จะมาทำก๋วยเตี๋ยวกินกันที่บ้านของผมเนื่องด้วยวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของผมละมั้งครับ
“อ่าวจริงหรอแม่”
“อืมเพิ่งรู้หรอเนี้ย”
“ครับ 555+”
“เออมาก็ดีนะไม่ได้เจอชัยกับอรมาตั้งนานแล้ว” พ่อผมพูด ส่วนอุ้มเงียบเพราะนอนหลับหัวหนุนตักผมอยู่
“อินโทรไปหาแม่ใหญ่หรือยัง” แม่ผมพูด
“ยังเลยครับแม่”
“โทรไปหน่อยสิวันนี้วันเกิดเรานี่แม่ใหญ่เขาคงรออยู่หนะ” แม่พูดจบผมก็โทรศัพท์ไปหาแม่ใหญ่ แม่ใหญ่ก็คือยายอะครับ
“ฮาโหล” แม่ใหญ่พูด
“ฮาโหลแม่ใหญ่ วันนี้วันเกิดผมนะครับ จำได้หรือป่าว”
“เอ้อ จำได้ฮิหล่าววันเกิดหล่านอินเอ้ง” แม่ใหญ่พูดภาษากำแพงเพชร ประมาณว่า เออจำได้สิวันเกิดหลานอินไง
“ข่อพรหน่อยฮิแม่ใหญ่” ผมพูดภาษากำแพงเพชร ประมาณว่า ขอพรหน่อยครับแม่ใหญ่
“เอ้อ...แม่ก็ข่อให้หล่านอินแม่ประส๊บความส่ำเล็ดในการเรี๊ยนนนนน ข่อให้ได้เป็นเจ้าคนนายโค้นนนนน หย่าได้เจ็บ หย่าได้ไข้ อย่าได้โจ๊นนนนนน ส๊าธุ” แม่ใหญ่พูด ประมาณว่า แม่ก็ขอให้หลานอินแม่ประสบความสำเร็จในการเรียน ได้เป็นเจ้าคนนายคน อย่าได้เจ็บอย่าได้ไข้อย่าได้จน สาธุ
“ส๊าธุ ขอบคุณครับแม่ใหญ่” เราก็คุยกันสักพักแล้วผมก็ขอพรพ่อใหญ่ พอวางสายไปผมก็โทรไปขอพรปู่กับย่า ผมลืมบอกไปเลยว่าตัวผมนั้นเป็นคนกำแพงเพชรนะครับพ่อและแม่เป็นคนบ้านเดียวกัน
เมื่อกลับมาถึงบ้านแม่ผมก็ตั้งหม้อเตรียมของเตรียมเครื่องทำก๋วยเตี๋ยว ไม่นานพวกน้าอรก็มาถึง
“น้าอร น้าชัย สวัสดีครับ” ผมสวัสดีน้าอรน้าชัย เขารับไหว้แล้วก็เดินเข้าไปหาพ่อแม่ผมในบ้าน
“เฮ่ยว่าไงเพื่อน” เมย์เดินมาตบไหล่ผม
“ไอ่สัสจะมาก็ไม่บอกมีการโทรมากวนตีนกูด้วยนะ”
“อ่าวเซอร์ไพรส์ไง”
“เออๆๆๆเซอร์ไพรส์สะกูดีใจม๊าก”
“อะนี่” เมย์หยิบของขวัญในกระเป๋าสะพายให้ผม มันคือเสื้อกันหนาวสีเทาเท่ห์มากครับ
“ขอบใจมากมึง แต่มึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่ะว่ากูไม่ชอบใส่เสื้อกันหนาว”
“ไม่ได้ ไอ้สัสครั้งนี้มึงต้องใส่”
“เออๆๆๆๆ”
“เอาหละปีนี้กูซื้อของขวัญให้มึงแล้วนะ ปีหน้าซื้อให้กูด้วย” อ่าวอินี่มีทวง 555+ นี่คือจุดประสงที่มึงซื้อให้กูหรือป่าวว่ะไอ่ห่าแม่งแสบจริงๆ
ผมเอาเสื้อกันหนาวขึ้นมาเก็บบนห้องส่วนเมย์ก็เดินตามขึ้นมาด้วย
“แล้วนี่เรื่องของมึงไปถึงไหนแล้วว่ะ” เมย์ถาม
“เรื่องอะไรว่ะ”
“เอ้า ก็เรื่องที่มึงแอบชอบเพื่อนคนนึงในห้องอะ”
“อ๋อ ยังไม่ถึงไหนเลยว่ะ”
“อะไรของมึงว่ะเนี้ย นี่ก็ปีสุดท้ายแล้วนะมึงไม่ทำอะไรสักอย่างเลยหรอว่ะ ปล่อยมาได้ยังไงตั้ง 3 ปี”
“ก็กูไม่กล้านี่หว่า”
“มึงอย่ามาปอดแหกได้ปะว่ะ มันมีอยู่สองทางให้มึงเลือกอะบอกกับไม่บอก ถ้ามึงบอกก็จะได้รู้ว่ามันคิดยังไง แต่ถ้ามึงไม่บอกก็เท่ากับว่ามึงเก็บความรู้สึกไว้แบบนี้โดยไม่ทำอะไรเลยมึงจะทนได้หรอว่ะ”
“กูก็ไม่รู้ว่ะ กูกลัวเขาไม่ชอบกูอะมึง”
“มึงจะกลัวทำไมว่ะเพื่อน ไม่ชอบก็แค่หาใหม่ถือเสียว่าเป็นประสบการณ์ อกหักก็ยังดีกว่ารักไม่เป็นนะ” เมย์พูดทำนองเชียร์ให้ผมบอกความรู้สึก
“มึงว่ามันจะชอบกูไหมว่ะ”
“กูจะไปรู้ไหมละ กูไม่ใช่มัน ก็ถึงบอกให้มึงลุยอยู่นี่ไง”
“เออๆ” ผมรับคำไปแบบนั้นแหละครับ
“แล้วนี่มันมาอวยพรวันเกิดมึงหรือยัง”
“ยังเลยว่ะ มันไม่ค่อยเล่นเฟสหรอกไอ่นี่อะ เล่นก็เล่นไม่ค่อยจะเป็นให้กูสอนอยู่บ่อยๆ”
“มึงไม่เรียกมันมาสอนที่บ้านว่ะ”
“ไอ่สัส” ผมทำท่าจะยันไอ้เมย์
“เมย์ ลงมากินได้แล้วน้ำเดือดแล้ว เรียกอินลงมาด้วย” น้าอรเรียกพอดี ผมกับเมย์ก็ลงไปกินกัน
ตกเย็นประมาณ 18.00 น. ก็เป่าเค้กกัน จากนั้นเมย์ก็กลับบ้านก่อนกลับมันยังแอบแซวผมอยู่เลยว่า ผมอาจจะได้กับตันในวันเกิดก็ได้ 5555+ แม่งกวนตีนจริงๆ
หลังจากที่เมย์กลับไปผมก็เข้ามานั่งเล่นคอมตอบคอมเม้นท์เพื่อนที่มาอวยพรวันเกิดให้ในเฟสบุ๊ค ตอบจนหมดก็ไม่เห็นมีของตันเลย ผมนั่งรอจน 20.00 น. ก็แล้ว 20.30 น. ก็แล้ว ไม่มีแนวโน้มว่าตันจะอวยพรแต่อย่างได้ ที่สำคัญมันไม่ออนด้วย ผมจึงตัดสินใจลุกไปอาบน้ำแต่ยังไม่ปิดคอมนะครับ อาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จก็ลงมานั่งหน้าคอมต่อ จนเวลา 21.40 น. ผมว่าบางทีผมก็เข้าข้างตัวเองมากเกินไปคิดว่าเขาคงมาอวยพรวัดเกิดให้ ผมจึงปิดคอมและขึ้นไปนอนบนห้อง แต่ก็นอนไม่หลับท่ามกลางความมืดผมหยิบมือถือขึ้นมาสมัครเน๊ต และเข้าเฟสบุ๊คเปิดเข้ามาเห็นว่ามีคนส่งข้อความมาหา ในใจก็ลุ้นว่าคงใช่แน่นอนมันก็ใช่จริงๆครับ
[เริ่มการสนทนา]
ตัน : นอนยัง
ผม : ยังอะ
ตัน : ดูหนังปะ
ผม : ใครไปมั้งหรอ แล้วจะไปยังไงเนี้ยรถมันหมดไปแล้ว
ตัน : ดูแวมพายยัง [ตอบคนละเรื่องกับที่กูถาม]
ผม : ยัง!!!
ตัน : กำลังจะดู [กูไม่ได้ถาม อีกอย่างถ้ามึงกำลังจะดูแล้วจะทักมาชวนทำบ้าอะไร]
ผม : 555555555
ผม : เออ
ผม : ขอให้โชคดีนะ
ผม : ขอให้สนุกนะ
ผม : ^^
ตัน : มาดิ
ผม : ไม่นะ [กูคงจะไปอยู่หรอกนะพ่อแม่กูด่าตายห่าดึกขนาดนี้]
ผม : ป่านนี้แล้ว
ผม : รถมันจะมีที่ไหนอะ
ผม : ช่างมันเถอะ
ผม : ขอให้สนุก
ตัน : โทรหาลุงวินมอไซไง
ผม : ลุงหรอ?
ผม : ช่างมันเถอะ
ผม : ดูเวลาเถอะพ่อคุณ
ผม : ลุงเขาคงด่าฉิบหาย
ผม : 5555555555
ตัน : 5555555555 [ยังจะมีหน้ามาขำอีก มึงไม่รู้หรอวันนี้วันเกิดกู อยากจะร้องไห้]
ผม : โทรคุยดีกว่าไหมเนี้ยถ้าจะคุยนานแบบนี้
ตัน : ไปนอนได้แร้วไป 55555
ผม : จร้าพ่อ ฟาย 5555
ตัน : นอนหรับฝานดี
ผม : เช่นกันนะพ่อ 55555
ตัน : อืม ไม่ไป สักที มีโดนตีแน่ [แต่มึงอะจะโดนกูกระทืบ!!!]
[จบการสนทนา]
ผมดูจนตันออฟไลน์ไป ในใจนึกว่าจะทักมาอวยพรวันเกิด แต่ช่างมันเถอะคนไม่สำคัญนี่หว่าจะไปอะไรมากมาย คืนนั้นผมนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนหลับอีกทีไม่รู้ว่าตอนไหน ตื่นมาอีกทีก็ 6.00 น. ผมลุกออกมาล้างหน้าแปรงฟัน และเดินลงไปข้างล่างไม่เห็นแม่เตรียมทำกับข้าวใส่บาตรเหมือนอย่างเคยเลย ส่วนพ่อก็ออกไปทำโอทีพอดี (ขนาดวันพ่อแกยังไปโหดมาก) เมื่อไม่เจอแม่ผมจึงลองขึ้นไปดูที่ห้องแม่ เปิดประตูเข้าไปเห็นแม่นอนแน่นิ่ง ผมค่อยๆสะกิดแม่แต่ก็ไม่ตื่น ผมจึงสะกิดแรงขึ้นพร้อมกับเรียกแม่ไปด้วย สักพักแม่ก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
“ทำไมวันนี้แม่ตื่นสายจัง เดี๋ยวก็ไม่ทันพระหรอกแม่”
“อืม...แม่ไม่ค่อยสบาย ขอนอนต่อสักพักแล้วกัน” นานครั้งที่แม่ผมจะเป็นแบบนี้โดยปกติแล้วแม่ผมเป็นคนขยันอันดับ 1 เลยครับ
เวลา 7.30 น. แม่ผมอาบน้ำแต่งตัว ลงมาชั้นล่างเห็นผมนั่งดูทีวีอยู่ในครัวแกจึงเดินเข้ามานั่งด้วย
“หายดีแล้วหรอแม่”
“อืมหายดีแล้ว” แม่พูดเสียงสดใส
“แล้วแม่เป็นอะไรหรอ”
“เมื่อคืนแม่ท้องเสีย ขี้แตกตลอดทั้งคืน จนหมดแรงไปตอน ตี 5 แล้วแม่ก็หลับไปตอนไหนไม่รู้” จากนั้นแม่ก็เล่าต่อไปว่า......
นอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ สักพักรู้สึกว่ามีลมพัดอากาศเย็นสบายมาก ลืมตาขึ้นมาตัวเองก็มายืนอยู่ที่ตีนเขาที่ไหนก็ไม่รู้ เดินขึ้นไปเรื่อยๆเห็นบ้านคน เห็นคนหนุ่ม คนสาว คนแก่ และเด็กๆ นุ่งโจงกระเบญสีน้ำตามเข้มเต็มไปหมด ระหว่างเดินขึ้นเขาไปก็มองท้องฟ้า ท้องฟ้าสวยมากก้อนเมฆที่ลอยอยู่เป็นลายกนก เดินขึ้นไปอยู่นานสักพักได้ยินเสียงผมเรียก “แม่” ให้ลงมาได้แล้ว แม่ผมจึงเดินลงไปเขาแล้วก็ตื่นพอดีกับที่ผมมาปลุกนั่นแหละ แล้วแม่ผมก็หายไข้หายท้องเสียเลย เป็นเรื่องแปลกผมเคยนำเรื่องนี้ไปถามอาจารย์สุชาติอยู่เหมือนกัน แกตอบมายาวมากผมจำไม่ได้แล้วด้วย ถือว่าเป็นเรื่องความเชื่อส่วนบุคคลนะครับ
.
.
.
.
.
.
สนุกมากครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับที่ติดตามอ่านกันมาโดยตลอด
ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมาก
หน้า:
[1]