"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 13
ตอนที่21
........ไม่ต้องระมัดระวังอะไร หลังจากที่มีอะไรกับหมีแล้ว หมีก็เลิกสนใจเรา จากนั้นไม่นานเขาก็ลาออกกลับบ้านเมียไป แต่ยังแอบบอกกับเราว่า"อย่าบอกใครนะเอ๋ เดี๋ยวเฮียรู้พี่จะมาทำงานอีกไม่ได้" เรารับปาก ใครมันจะกล้าพูด เตี่ยจะได้ตีเอานะสิ พูดถึงถูกตี ตั้งแต่โตมาเราก็ไม่เคยโดนเตี่ยกับแม่ตีสักครั้ง บางทีโดนดุบ้างแต่แม่ก็มักจะบอกว่า "ช่างมันเถอะเฮีย มันทำมาหากินได้ก็อย่าไปยุ่งกับมันได้ เอ๋มันยังไม่ถึงนุ่งกระโปรง แต่งหน้าทาปาก ลื้อจะกลัวอะไร"
บอกจริงๆว่าให้แต่งหญิงยังไงก็ไม่เอา เพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้อยากเป็นตัวประหลาดให้คนคอยมอง ต่างจังหวัดถ้าใครเกิดทำแบบนั้นเวลาเดินไปที่ไหน คนก็รู้จักแล้วสุดท้ายก็จะทักถึงพ่อแม่ อย่างนี้น่ากลัว
วันนี้ต้องเก็บร้านเอง ของหนักก็ช่วยกันยกกับเตี่ยตั้งแต่บ่ายแล้ว มีแต่เล็กๆน้อยๆเท่านั้น ร้านยังไม่ปิด
"ซื้อของหน่อย" เสียงคุ้นๆดังมาจากอีกฝั่งขอร้าน
"อ้าว นนท์" ซื้ออะไร แล้วโลกมันก็กลมจนได้ นนท์มากับเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกัน และนั่นก็คือ นะ นั่นเอง นะรูปร่างบางๆ แข้งขาเล็กเรียว หุ่นน่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า รูปร่างยังไม่เข้าที่เหมือนเด็กกำลังโต ไม่รู้พี่เพลินคลั่งตรงไหน อาจจะเป็นหน้าหล่อสไตล์ญี่ปุ่น แต่เราว่าเหมือนตุ๊กตามากกว่า
นนท์ ยื่นรายการให้เรา "พี่เอ๋จัดให้หน่อย เดี๋ยวผมวิ่งเข้าไปซื้อของสดในตลาดก่อน มึงรอกูที่นี่นะ เดี๋ยวกูมา" นนท์สั่งเพื่อนแล้ววิ่งออกไป
เราไม่คุ้นกับนะเท่าไหร่ รู้แต่ว่าเป็นน้องของเพื่อนที่เรียนอยู่คนละห้อง แต่เพื่อนคนนั้นเราก็ไม่สนิทเท่าไหร่ เขายืนดูเราจัดของอย่างสนอกสนใจ แต่ไม่ถามอะไร เราก็เพียงแต่ยิ้มให้เท่านั้น นึกในใจ ผู้ชายอะไรหุ่นบางยังกะนางแบบแล้วไอ้นั่นจะแค่ไหน ใจก็นึกทะลึ่งขึ้นมาจนได้ เสร็จแล้วก็มานั่งคิดเงินใช้ลูกคิดตามปกติ..นะ มอง "พี่เล่นลูกคิดเป็นด้วยเหรอ" "เป็นสิพ่อสอนตั้งแต่เด็กแล้ว วันนี้เครื่องคิดเลขมันเสีย ต้องรื้อฟื้นหน่อย" เขาเดินมาชะโงกดูที่โต๊ะ ปลายกางเกงขาสั้นพ้นขอบโต๊ะไม่เท่าไหร่ ตามองทั้งรางลูกคิด มองทั้งเป้าของนะ ที่อยู่ข้างหน้า อย่างระมัดระวัง กางเกงสีดำเพ่งยังไงก็ไม่เห็น คงจะเล็ก เราคิดเองตอบเอง คิดเงินเสร็จก็นั่งรอนนท์ ที่หน้าร้าน เก็บของและปิดประตูร้านเสร็จแล้ว นนท์เดินแกมวิ่งมา นะเข้าไปช่วยของพะรุงพะรังเยอะมาก ไหนจะของที่ร้านเราอีกก็หลายถุง
"นี่จะซื้อไปทำอะไรกันเนี่ย"เราถามเมื่อเห็นปริมาณของ
"เอาไปเลี้ยงนักกีฬา เมื่อวานไปแข่งตะกร้อชนะ อาจารย์เขาเลี้ยง"ที่อำเภอมีกีฬาประชาชนทุกปี โรงเรียนก็ต้องส่งตัวแทนมาร่วมเพื่อให้ดูคึกคัก เคยไปดูบ้างเหมือนกัน
"แล้วจัดที่ไหนหล่ะ"
"ที่บ้านพัก อาจารย์โตงัย " อาจารย์โตอาจารย์พละเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอม บ้านพักของแกอยู่ที่ด้านในสุดและเป็นที่ควบคุมบ่อประปาที่ใช้ในโรงเรียนแกพักที่ชั้นล่าง ด้านบนจะเป็นแท็งก็น้ำขนาดใหญ่ ถ้าวันไหนเราไปเล่นที่สวนเกษตรตอนเช้าๆก็จะเห็นอาจารย์ยืนอาบน้ำทุกที
รถของทั้งคู่ไม่มีตะแกรงหน้าสองมือของนนท์ท่าจะแบกไม่หมด
"มาพี่ช่วยไปส่ง เราแบ่งของมาใส่ที่ตะแกรงหน้ารถเรา แล้วเปิดบ้านหยิบตะกร้ามาผูกไว้ที่ตะแกรงหลังรถเอาของหนักใส่ เสร็จแล้วก็ออกรถไปพร้อมกัน
อาจารย์ผู้หญิงสองสามคนกำลังรออยู่ เราทักทายอาจารย์แล้วกุลีกุจอ ขนของลงมาที่โต๊ะที่เตรียมอาหาร อาจารย์โตเคยสอนวอลเล่ย์บอลตอนมอห้า แกตบบ่าเราเบาๆ
"ไง เราไม่ไปเรียนต่อเหรอ"
"ยัง อยู่ขายของที่บ้านก่อน รอสอบใหม่ครับ" อาจารย์เดินไปช่วยพวกนักกีฬาจัดโต๊ะ มันเป็นเย็นวันศุกร์ทุกคนจึงไม่ต้องรีบเร่งมาก เพราะพรุ่งนี้โรงเรียนหยุด นักกีฬาประมาณสิบคน ในนั้นมีไอ้หนุ่มด้วย มันแปลกใจที่เรามา
"พี่เอ๋มาด้วยเหรอ"
"พี่เอาของมาส่ง เดี๋ยวก็กลับแล้ว" เราพูดไปจัดของที่โตะไป
"ไม่ได้ ไม่ได้ เดี๋ยวช่วยครูทำกับข้าวก่อน เอ๋ทำเป็นนี่" อาจารย์แก้วบอกเพราะเคยเห็นตั้งแต่เข้าค่ายลูกเสื้อที่เราเป็นพ่อครัวทุกปี "เนี่ยทำเสร็จ ครูก็จะกลับแล้ว อาจารย์โตเขาขอแรง อาจารย์ผู้หญิงคนอื่นก็กลับกันหมดแล้ว เหลือแต่พวกครูที่ยังอยู่ ทำเสร็จต้องรีบไปทำกับข้าวให้ลูกกินต่อ" พวกอาจารย์ผู้หญิงรับคำพร้อมกัน น่าเห็นใจเหมือนกันที่ต้องวานอาจารย์ที่มีครอบครัวมาช่วย เพราะอาจารย์สาวๆ ก็จะกลับบ้านกันทุกเย็นวันศุกร์ อาหารที่ทำก็ง่ายๆ มีข้าวผัด แกงจืด แกงเผ็ด ผัดกระเพรา แล้วก็พวกยำๆ เราช่วยดูแลเรื่องยำ เพราะใช้เวลาเตรียมมากที่สุด กว่าจะเสร็จก็ทุ่มกว่า นึกในใจว่าที่บ้านคงรอกินข้าว จึงขอตัวกลับหลังจากที่อาจารย์ผู้หญิงแบ่งกับข้าวแล้วแยกย้ายกลับบ้านพักไปแล้ว
"เฮ้ย อยู่ต่อก่อน" อาจารย์โตบอก
"ที่บ้านรอกินข้าวนะจารย์" เราบอก
"โทรไปบอกสิ โทรศัพท์อยู่ข้างใน มาครูจะบอกให้" อาจารย์เดินนำเข้าไปในบ้าน อาจารย์แย่งหูโทรศัพท์ไปพูดหลังจากที่เราหมุนเบอร์เสร็จ
"พ่อ เอ๋รึเปล่าครับ วันนี้ขอแรงลูกชายมาช่วยที่โรงเรียนนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ครับไม่ดึกครับ" เตี่ยคงจะงงอาจารย์ยื่นหูโทรศัพท์มาให้
"ไม่ดึกหรอกเตี่ย กินข้างเลยไม่ต้องรอเดี๋ยวเอ๋กินจากที่นี่เลยนะ" เตี่ยวางหูไปแล้ว อาจารย์ก็ดอบไหล่เราเดินออกไปยังวงข้าว
"เป็นผู้ชายทำไมพ่อแม่หวงนักวะ" เรามองหน้าอาจารย์ เรานี่มันประหลาดอยู่ใกล้ผู้ชายทีไรจะมีปฏิกิริยาทุกที
ไอ้หนุ่มมองอาจารย์เดินโอบไหล่เราออกมาอย่างสงสัย เรานั่งติดกับนะ ตรงข้ามกับอาจารย์ กินข้าวไปก็คุยถึงวีรกรรมของทีมกันอย่างเมามัน พวกมอหก แอบเอาเหล้ามากิน อาจารย์โตก็รู้เพียงแค่ปรามว่าอย่าเมา แต่ไอ้หนุ่มก็เมาจนได้ กินเหล้ายังกะถูกหวย อาจารย์ก็แอบจิบเหมือนกันแต่ก็สงวนท่าทีบ้าง เราไม่เลยเพราะเลี่ยงได้ว่าต้องขับรถกลับบ้าน
เราจำไม่ได้ว่ามันคุยเรื่องอะไร แต่มีเรื่องนึงพูดถึงกระเทยในโรงเรียน แล้วนนท์ก็พูดขึ้นมา
"พี่เอ๋ไม่เห็นเหมือนพวกนั้นเลย อย่างนี้เรียกว่ากระเทยหรือเปล่า" อ้าวปากหมาแล้วสิ เราทำหน้าไม่ถูกอาจารย์โตที่นั่งข้างอีกด้านนึงหันมามองหน้า
"เป็นกระเทยเหรอเรา" เราไม่ตอบ
ไอ้หนุ่มมองหน้าแล้วพูดขึ้นมาอย่างไม่อายเพราะทุกคนก็มึนกันหมดแล้ว
"สุดยอด จริงมั๊ยพี่เอ๋" มันพยักเพยิด เราเห็นท่าไม่ดีแล้วถ้านั่งต่อไป จึงลุกเอาจานไปเก็บแล้วขอตัวกลับ รู้สึกอายที่ถูกพูดถึงถ้าเรากลับพวกมันจะพูดอะไรก็คงไม่เสียหน้าอย่างนี้..รถจอดห่างอยู่ด้านหน้าบ้านพัก พวกเรากินกันข้างหลัง.."ให้ครูไปส่งมั๊ย" อาจารย์โตลุกตามมา "อาจารย์ระวังตัวนะ" ไอ้หนุ่มยังไม่วายปากมาตามมาอีก เพื่อนในวงก็เฮปรบไม้ปรบมือ ด้านหน้าบ้านพักมันมืดมากเราเดินมาถึงรถ
อาจารย์บีบไหล่เรา"ไงเราโกรธหล่ะสิ"
"เปล่า ขี้เกียจฟัง"
"เป็นอย่างที่เขาว่ารึเปล่า" ลมหายใจของอาจารย์มีกลิ่นเหล้า แล้วอาจารย์ก็หอมแก้มเรา เรางงมากลูบแก้มตัวเองอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
"อาจารย์เมาแล้ว" เราบอก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันหายไปไหนนี่ แล้วนี่อาจารย์เมาหรือแกล้งเมา เขายืนเบียดเรากับต้นไม้ พยายามเอาเคมาถูกับแขนเรา เราค่อยๆดันตัวเขาออก
"อาจารย์ อย่าเล่นอย่างนี้สิ เดี๋ยวพวกนั้นมาเห็นนะ เดี๋ยวมันล้ออาจารย์"
อาจารย์เหมือนคิดได้ ก็ถอยออกระยะพอประมาณ แต่เรานี่สิปากห้ามแต่มือกลับไม่ยอมหยุด เราเอามือล้วงเข้าไนกางเกงวอร์มอาจารย์โตแล้ว มันโตสมชื่อจริงๆขนยุบยับเต็มมือไปหมด
"พี่เอ๋ พี่เอ๋ อย่าเพิ่งกลับ" เสียงเรียกพร้อมวิ่งของนนท์กับนะ อาจารย์โตผละออกจากเราแล้วหันหลังให้พวกนั้นทำเป็นยืนฉี่ที่ต้นไม้
"ฝากไปส่งไอ้นะ ด้วย บ้านอยู่ในตลาดเหมือนกัน นะ พวกผมเมาแล้ว" เรามองหน้านะก็รู้ว่าเมาแล้ว
"แล้วนี่นั่งไหวรึเปล่า"เราถาม
"ไหวพี่" นนท์ตอบแทนเพื่อน นะพยักหน้า
"งั้นเอางี้ กอดเอวพี่แน่นๆแล้วกันถ้าง่วง" ไอ้นกช่วยจัดท่าจัดทางให้ไอ้นะ อาจารย์โตเดินเข้าบ้านไปแล้ว เสียดายจริงๆ
"ขับรถดีๆนะพี่" รถออกตัวช้าๆ เพราะต้องคอยระวังคนที่ซ้อนท้ายด้วย นะกอดเราแน่นเพราะกลัวตก
"ผมเวียนหัวแค่นั้นแหล่ะ พี่เอ๋ แต่ไม่เมา"
"งั้นก็ดี นั่งดีๆนะ" ขับไปได้สักพักยังไม่พ้นเขตโรงเรียนด้วยซ้ำ
"พี่เอ๋ ไอ้นนท์มันบอกว่าพี่เอ๋ดูดเก่ง ผมอยากลอง"
นี่เรื่องของเราไม่รู้ทั้งโรงเรียนแล้วเหรอเนี่ย...
ตอนที่ 22
**เราเบรกรถทันทีที่ได้ยินคำถามของนะ หันไปถามเขาอีกที
"อะไรนะ ไอ้นนท์พูดยังงั้นได้ไง แล้วพูดให้ใครฟังมั่ง"รัวคำถามเป็นชุด
"ก็รู้ทั้งวงตะกร้อแหละ ไอ้หนุ่มก็พูดว่า พี่เอ๋เคยหลอกมันไปบ้านด้วย อาจารย์โตก็รู้แต่แกไม่เชื่อ" นะหาพยานยืนยัน กลายเป็นว่าที่เรามาวันนี้เพื่อมาฟังสิ่งที่ตัวเองทำในอดีตเหรอเนี่ย นึกอยากจะด่าไอ้พวกที่ปากโป้งนัก ใครที่ชอบพูดว่ากระเทยปากหมาชอบเล่าเรื่องเอาผู้ชายให้คนอื่นฟัง จริงๆแล้วผู้ชายก็พูดเหมือนกัน
"แล้วมันเล่าได้ยังไง มันไม่อายเรอะ" เรายังจอดรถอยู่
"มันจะอายทำไม นี่มันหลอกกระเทยเด็กๆมาดูดให้มันหลายคนแล้ว ดีกว่าไปเอาผู้หญิงเดี๋ยวอาจารย์ปกครองจับได้ โดนไล่ออกพอดี" เออ เข้าใจคิดกันนะเด็กพวกนี้
"นะ ไม่ต้องมาถามพี่ถ้ารู้แล้วก็แล้วไป ไปร่วมทีมกับไอ้หนุ่มมัน" เราเอ็ดเขาไปที "แล้วอีกอย่าง พี่เธอก็เป็นเพื่อนพี่เหมือนกัน ถึงจะไม่สนิท แต่ก็จะมองหน้ากันลำบาก" เขาออกรถอีกครั้ง
"ผมไม่สนหรอก พวกกระเทยที่ไปนอนบ้านไอ้หนุ่มก็เรียนห้องเดียวกับผม ถ้าผมกับไอ้นนท์ยอมมันมันจะพูดกันไปทั่วนะสิ ห้องผมมีตั้งสามคนแนะ"
"ไม่เคย แล้วจะลองทำไม" อีนี่ก็แปลกยังสงสัยอีก
"ผมก็ถามพี่ดูไปงั้นแหละ รู้ว่ายังไงก็คงไม่ได้อยู่แล้ว พี่โตแล้วคงเลิกเป็นกระเทยแล้วมั๊ง" เลิกได้ก็ดีนะสิ เราทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันอีก สองจิตสองใจเหมือนกัน ไอ้คำว่าน้องเพื่อนไม่ใช่ประเด็น แต่ประเด็นคือว่า มันเร็วไปรึเปล่าที่จะบุ่มบ่ามไม่อยากให้เด็กพูดถึงอีก เรียนจบแล้วก็อยากให้จบจริงๆ น้องเราก็เรียนอยู่ด้วย คิดอะไรร้อยแปด ถนนมืดเหมือนเดิม รถค่อยๆเลี้ยวเข้าเขตเมืองค่อยๆผ่านก่อสร้างบ้านจัดสรร เงาทะมึนของสิ่งก่อสร้างที่ยังไม่มีคนอยู่เห็นแล้ววังเวง นะกอดเอวเราแน่นจนรู้สึกได้เราก็เร่งเครื่งให้ผ่านบริเวณนั้นเร็วที่สุด กว่าจะเจอแสงไฟทางเลี้ยวเข้าตลาดโต้รุ่งก็กลัวแทบแย่ รถผ่านตลาด บ้านของนะ ต้องออกจากอำเภอแล้วข้ามถนนใหญ่ไปอีกฝั่ง เราขับผ่านหน้าโรงหนังใกล้ๆนั้นมีกลุ่มเด็กนักเรียนนั่งเป็นกลุ่มใหญ่อยู่ร้านถ่ายรูป ซึ่งตอนเด็กเราก็แปลกใจกับพฤติกรรมเจ้าของร้านว่าทำไมถึงมีเด็กผู้ชายมาเล่นที่ร้านเยอะจัง ทั้งๆที่มีเมียและลูกแล้วแถมหล่อ จนเราแอบปลื้มเหมือนกัน พี่เพลินอธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจ คำว่าอีแอบหรือเกย์ ยังไม่มีใข้แถวบ้านเรา มีแต่กระเทย คำเดียวที่รู้จัก ..มีเมียแล้วแต่ยังยุ่งกับผู้ชาย แล้วเขาเรียกว่าอะไร พี่เพลินสรุปว่าเป็นเสือไบ ได้ทั้งผู้ชายผู้หญิง แต่เราว่าก็ยังแปลกใจเพราะเวลาอยู่กับเด็กผู้ชายเขากลับดูสะดีดสะดิ้งเหมือนเราทั้งๆที่อายุก็เยอะแล้ว วันนี้ผ่านหน้าร้านก็เจอเขานั่งเล่นที่หน้าร้านกับเพื่อนแม่ที่เป็นอาจารย์เรา รอบๆก็มีเด็กนักเรียนจอดมอเตอร์ไซค์ นั่งคุยด้วยเป็นกลุ่ม เราหันหน้ามองไปอีกด้านนึงเพราะไม่อยากให้เพื่อนแม่เห็นหน้าเราตอนที่ผ่านหน้าร้าน
"พี่เอ๋ เป็นอะไร"นะ ผิดสังเกตที่จู่ๆเราก็เร่งเครื่อง
"ปล่าว" รถมาถึงสี่แยกตัดถนนใหญ่ ชิดซ้ายแล้วขับตรงไปเรื่อยๆประมาณสิบเสาไฟฟ้าก็ถึงหน้าบ้านนะ นะยืนกดกริ่งอยู่นานก็ไม่มีใครเปิด เหมือนไม่มีคนอยู่บ้าน เขาหน้าเสียเล็กน้อย
"ไม่มีใครอยู่ สงสัยพ่อแม่ไปดูหนัง"
"แล้วเอาไง นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้ว เดี๋ยวหนังคงเลิก พี่รอเป็นเพื่อนก็ได้"
"เราไปนั่งรถเล่นดีกว่าพี่เอ๋ รอตรงนี้เดี๋ยวยุงกัด" นะสะบัดตัวลุกขึ้น พูดเองเออเอง กุญแจรถยังเสียบอยู่ นะสตาร์ทรถรอ เราก็ต้องซ้อนท้ายในที่สุด เขาพาเราไปในคุ้มหลังถนนใหญ่ที่เราไม่ค่อยได้ไปบ่อยนัก แถวนั้นกำลังมีงานวัดพอดี นะขับรถเข้าไปในวัดดูผ่านๆแล้วก็ออกไปอีกด้านนึง ไกลจากวัดก็มีสะพานข้ามห้วยอีกอัน ห้วยนี้สวยมากมีลานหินโล่งๆ อยู่ใต้ระดับถนน ชาวบ้านเอาไฟมาดักแมงดา ตอนนี้มีแต่หลอดไฟ เสียงดังเปาะแปะของแมลงกระทบกับหลอดไฟเป็นระยะ นะคุ้นทางเป็นอย่างดีค่อยๆขับลงตามทางที่ลาดไว้เพื่อไปลานหินนั้น ตอนนี้น้ำน้อยมากลานหินมีเพียงน้ำปริ่มๆ แต่ตอนหน้าฝนน้ำแรงมากเป็นที่หย่อนใจอีกที่นึงของอำเภอเลยทีเดียว นะจอดรถที่เก้าอี้หินอ่อนที่เทศบาลจัดไว้ ดึกแล้วไม่มีใครนอกจากเราสองคน แสงไฟกระทบเงาน้ำ และหน้าของนะ เรานั่งอยู่เก้าอี้เดียวกัน บรรยากาศเป็นใจเหลือเกิน เราจูบนะทันที นะสะดุ้ง
"พี่เอ๋ จูบผมทำไม" เขาหลบเมื่อปากเราประกบปากเขา "ผมไม่จูบกับผู้ชาย"
"อ้าว" เราส่ายหัว "แสดงว่านนท์ยังบอกไม่หมด" เราหัวเราะหึหึ "มันมีมากกว่าดูดอีก แต่ถ้านะไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร" เราลุกขึ้นเดินไปที่พื้นหิน ถอดรองเท้าเดินลุยน้ำลึกแค่หน้าแข้งที่ริมตลิ่ง เตะน้ำเล่นเพื่อฆ่าเวลา นะยังนั่งที่เก้าอี้อยู่เหมือนเดิม เรามองหน้าเขาในใจก็คิดว่า ไม่เห็นจะเป็นไรถ้าไม่ได้นะ ก็ยังมีไอ้ตั้มรออยู่ หล่อก็แค่นั้นเอง เขาไม่เล่นด้วยจะไปยุ่งกับเขาทำไม ขี้เกียจกล่อม
"กลับกันเถอะ" เราสตาร์ทรถ นะวิ่งมานั่งซ้อนท้าย ถึงบ้านเขาก็รู้ได้ว่าพ่อแม่เขากลับมาแล้วเพราะประตูหน้าบ้านเปิดไว้เล็กน้อย
"พี่โกรธผมเหรอ" นะถามเมื่อเห็นเราเงียบมาตลอดทาง
เราถอนหายใจแล้วมองหน้าเขา "เปล่า ไม่มีอะไร" ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เรากลับรถข้ามถนนใหญ่ไปฝั่งตรงข้าม แล้วขับรถกลับบ้านทันที......อาบน้ำเสร็จเตรียมจะเข้านอน ตั้มก็เข้ามาในห้อง เหมือนผัวกับเมียแล้วตอนนี้ ไอ้ตั้มขอมานอนกับเราทุกวัน เพราะไม่เข้าใจเรื่องที่เรียนอยู่ อยากให้เราติว เตี่ยไม่ได้ว่าอะไร ซ้ำยังบอกว่า ดีๆ เอ๋มันจะได้ทบทวนไปในตัว
เราเซ็งกับนะเมื่อครู่ แต่พอนอนกอดไอ้ตั้มแล้วก็รู้สึกหายเซ็งไปในที่สุด................
ตอนที่ 23
***ทุกเย็นเราคงไปรับน้องที่โรงเรียนปกติ ขับรถผ่านสนามตะกร้อทีไรจะพยายามเลี่ยง ทุกคนมองเห็นเราแต่ไม่มีใครทัก ในใจคิดว่าเรื่องมันคงจะจบไปแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นพราะความเมานั่นเอง ส่งน้องที่ตลาดแล้วเราก็มักจะไปนั่งคุยกับพี่เพลินตอนแกเก็บร้าน วันนี้พี่เพลินใส่เสื้อตัวใหม่พี่เพลินชอบดูหนังสือวัยน่ารัก ไม่ก็วัยหวาน เธอกับฉัน หาเสื้อวัยรุ่นสีสันฉูดฉาด ประเภทช็อคโกแลต แตงโม อะไรเทือกนั้น แล้วสั่งซื้อกับร้านที่รับของกรุงเทพฯมาขาย
"เอ๋ วันนี้ไปดูหนังกันมั๊ย" แกชวน เราเองไม่กล้าไปไหนกับแกหรอก เพราะบอกไม่ถูกไปกับเพื่อนผู้หญิงยังง่ายกว่า เราเองก็ไม่ได้เก็กแมน ทำตัวสบายๆ แต่ถ้าให้ไปไหนกับพี่เพลินเราจะรู้สึกไม่มั่นใจ อาจจะเป็นเพราะกลัวพ่อแม่จะรู้หรือระวังตัวมากไปก็เป็นได้
"พี่ชวนตั้มแล้ว เขาให้เจ๊ชวนเอ๋ด้วย ไม่งั้นเขาไม่ไป" ไอ้ตั้มยังกลัวไม่เลิก
"ดูก่อนแล้วกัน ถ้าไปจะให้ไอ้ตั้มไปบอก" ดูนาฬิกาแล้วยังเหลือเวลาอีกเยอะกว่าจะสองทุ่ม ว่าแล้วก็เดินกลับร้านตัวเอง ระยะหลังเราไม่ได้อ่านหนังสือไม่ใช่เพราะตั้ม แต่เป็นเพราะตัวเราเองที่เบื่อ หยุดเรียนนานๆก็ไม่อยากจะท่องหนังสือเอาเป็นเอาตายอีก คุยกับเตี่ยขอไปเรียนราม เตี่ยก็ไม่ว่าอะไร แม่โทรคุยกับป้าให้ฝากให้เราไปอยู่ด้วย ป้าก็ตกลงและให้เราอยู่ที่ร้านขายของของแกที่ตลาดเพราะบ้านในมันไกลมหาลัยมากกว่า ตกลงกันอย่างนั้นเราก็รอแค่เปิดเทอม เราไม่เคยอยู่ห่างหูห่างตาผู้ใหญ่มาตั้งแต่เด็กทำให้มีนิสัยอีกอย่างคือชอบทำมาหากิน พอตัดใจไม่สอบได้คราวนี้ก็โล่ง เหมือนยกภาระออกจากอก
เก็บร้านเสร็จ ก็ไปขับรถเล่นคนเดียว ขับไปเรื่อยๆจนเกือบถึงหน้าโรงเรียนอีกครั้ง เสียงมอเตอร์ไซค์อีกคันดังอยู่ห่างๆ เสียงแตรดังอยู่ข้างหลัง เราหันไปมอง อาจารย์โตนั่นเอง แกเร่งเครื่องมาประชิด
"ไง เอ๋" อาจารย์เปลี่ยนชุดแล้วใส่กางเกงกีฬาขาสั้น
"อาจารย์ไปไหนเหรอ" เราเป็นคนพูดไม่มีหางเสียงแต่น้ำเสียงไม่ห้วนจึงฟังไม่กระด้างหูเท่าไหร่
"ไปตลาดมา แล้วเราหล่ะจะไปไหน"
"ขี่รถเล่น วันนี้ไม่ซ้อมเหรอฮะ" เราถามอาจารย์ขณะเลี้ยวรถตามเข้าไปในโรงเรียนเพราะเลนมันบังคับ
"สอบมิดเทอม ครูก็เลยให้พวกมันหยุด" จริงสินะวันนี้น้องเพิ่งสอบเสร็จ
"เอ๋ว่างมั๊ย ช่วยครูตรวจข้อสอบหน่อยสิ" อาจารย์ขอแรง อาจารย์โต รับผิดชอบสามวิชา ของมอปลาย ชั้นละแปดห้องๆละ ห้าสิบคน ก็งานหนักเหมือนกัน
"ช่วยถึงสองทุ่มแล้วกันเดี๋ยวครูเลี้ยงข้าว"
อาจารย์โตอยู่คนเดียว กระดาษคำตอบหลายปึกกองอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องนอน อาจารย์เจาะรูต้นฉบับกระดาษคำตอบเสร็จก็สอนเราทาบกระดาษกระดาษเฉลยลงเพื่อนับคะแนนจากกากบาทที่ปรากฎขึ้นมา แต่ช่วงที่สอนนั้นแกโอบคร่อมตัวเรา ลมหายใจของแกทำให้เรารู้สึกหวั่นไหวบอกไม่ถูก อาจารย์อายุประมาณ27-28 ไม่ยอมมีเมียแต่เห็นมีข่าวประจำกับพวกแม่ค้าสาวๆในตลาด แต่แกก็ยังครองความโสดไว้ได้ ช่วยกันสองคนไม่นานก็เสร็จ เงยหน้าขึ้นมาก็เกือบสองทุ่มเข้าไปแล้ว
"เดี๋ยวครูพาไปเลี้ยงข้าวที่ตลาดนะ ขออาบน้ำแป็บนึง "
แกเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำด้านใน แป็บเดียวจริงๆ หุ่นนักกีฬามันน่าพิสมัยยิ่งนัก อาจารย์นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนเช็ดตัวอยู่ต่อหน้า
"ไง ไม่ค่อยพูด เหนื่อยรึเปล่า" แกถามขณะเช็ดผม
"เปล่า" เรายังนั่งจ้องกับหุ่นแกอยู่อย่างนั้น "อาจารย์หุ่นดีนะ"
"นักกีฬา เอ๋ต้องเล่นกีฬาสิเย็นๆมาเล่นที่โรงเรียนก็ได้นี่ พวกในตลาด ก็มาเล่นบาสประจำ" เราส่ายหน้า
"กลัวไม่สวยเหรอ" ว่าแล้วอาจารย์ก็หัวเราะ
อาจารย์หยิบกางเกงในจากตู้มาใส่ยกขาที เราหัวใจแทบหยุดเต้น
"มองอะไร" อาจารย์ถามขึ้นเมื่อใส่กางเกงในเรียบร้อย แล้วแกยิ่งทำให้เราระทึกขึ้นมาอีกเมื่อแกปลดผ้าขนหนูพาดไว้ที่ราว แล้วเหลือกางเกงในตัวเดียว เป้าตุง ขนหน้าท้องลามเข้าไปในกางเกงและจากกางเกงในก็ลามออกไปยังต้นขา โอยใจจะขาด จะตอบอาจารย์ว่ามองอะไรยังไงดี ถ้าไม่ใช่..ย
เราทนไม่ไหวจึงขอตัวไปรอข้างนอก
"อย่าเพิ่งสิ ทาแป้งที่หลังให้ครูหน่อย" มาไม้ไหนนี่ เราค่อยๆลูบแป้งเบาที่หลัง มองหน้าอาจารย์ผ่านกระจกที่สะท้อนด้านหน้า อาจารย์ก็มองเราอยู่
"เมื่อไหร่จะหาเมีย มาดุแลได้สักทีนะ ว่ามั๊ย"
"อาจารย์เลือกมากเอง จีบเขาไปทั่วไม่เห็นจะเอาใครสักที"
ทาเสร็จก็คืนกระป๋องแป้งให้ แกก็เทใส่มือแล้วลูบหน้าจากนั้นก็เปิดกางเกงในออก ทั้งๆที่เรายังยืนอยู่กำลังจะเทแป้งลงไป แกก็ชะงักมือแล้วมองหน้าเรา...
.
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณครับผม ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกครับ ยินดีจ๊าดนักเจ้า ขอบคุณครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับผม{:5_146:} ขอบคุณครับ ขอบคุณนะครับ{:5_146:}
หน้า:
[1]
2