"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 26
ตอนที่ 49
เสียงฝนกระทบกันสาดด้านนอกทำให้เราตื่น งัวเงียดูนาฬิกาตีสองกว่าแล้ว พี่โด่งนอนหลับอุตุอยู่ใกล้ๆ เราเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาจนได้ เอื้อมมือไปจับเคพี่เขาในผ้าห่ม มันยังคงสงบนิ่งอยู่ ขนหนาเต็มหัวเหน่าเราลูบไล้เบามือก่อนจะกุมทั้งพวงไว้ พี่โด่งกางขาออกเหมือนจะให้เราจับได้ง่ายขึ้น ค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งในห้องเย็นมาก ปิดแอร์แล้วเปิดหน้าต่างแง้มเอาไว้ ละอองฝนจางสาดเข้ามา พี่โด่งขยับตัวเล็กน้อย เราค่อยๆเปิดผ้าห่มออกคลำหาจุดหมายท่ามกลางความมืด ก่อนจะซุกหน้าลงไปโลมไล้ ท่อนล่างของแก เลียลุกแฝดติดพ่อเบาๆทั้งสองข้าง จากนั้นก็ใช้ปลายลิ้นตวัดขึ้นจากโคนจนถึงปลาย กลิ่นคาวยังอยูที่ปลายมันกระตุ้นอารมณ์ของเรามากขึ้นอีก มันเริ่มมีปฏิกิริยาแล้ว แต่พี่โด่งยังคงนอนเฉย เราดูดเน้นขบเบาๆ จนมันลุกโชนและเล็มไปเรื่อยๆตามเนินหัวเหน่า ก่อนจะขยับตัวไล่มาตามหน้าท้องและหัวนม กัดเบาที่ต้นคอพี่โด่ง แกครางฮือๆ แล้ว พยายามจะพลิกตัว เราขืนตัวแกไว้ พี่โด่งคงเหนื่อยถึงหลับสนิทอย่างนี้ สุดท้ายเมื่อไม่มีคนขับจรวดก็ไม่ทำงานเราซุกตัวลงนอนอีกครั้ง หากแต่หลับตาไม่ลงความอยากมันครอบงำจิตใจ สูดลมหายใจลึกแล้วข่มตาพร้อมกับสะกดใจตัวเองให้หยุดคิดแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่หาย ลุกขึ้นนั่งที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอนอีก พี่โด่งพลิกตัวมานอนกอดมือแกลูบที่ก้นเราเหมือนเคย เราค่อยๆรูดกางเกงนอนลงจนหลุดไปจากตัวขยับก้นเข้าหาเคพี่โด่ง มันแข็งตัวอีกแล้วเราเบียดไปจนติด จับมันถูกับร่องตัวเองช้า อุ่นดีเหลือเกินพี่ โด่งแนบมันเข้ามาจนชิด
"ทำอะไร เอ๋" เราหยุดมือ "มีอารมณ์เหรอ" พี่โด่งถามเบาๆ
เราไม่ตอบหากแต่ปล่อยมือออก แล้วนอนคว่ำหน้ากับหมอนแทน บอกไม่ถูกว่าจะตอบยังไง ทำไมอารมณ์มันพลุ่งพล่านอย่างนี้ พี่โด่งก่ายตัวมาทับแล้วขยุกขยิกที่ก้นดันพลาดหลายครั้งเพราะมันมืด แกลุกขึ้นกางขาเราออกแล้วตั้งหลักใหม่ เจ็บจี๊ดเลยเคพี่โด่งแข็งมาก พี่โด่งนอนทับด้านหลังเราก่อนจะซอยเนิบๆ แกยังคงหลับตาอยู่ท่อนล่างทำงานเหมือนถูกไขลาน เรารู้สึกไม่ได้อารมณ์ ทั้งหนักที่โดนทัยทั้งตัว พยายามดันตัวลุกแต่พี่โด่งยังกดตัวเราไว้ท่ข้างล่าง
"ทำให้แล้วไง เป็นอะไรอีกหล่ะ"
"ไม่สนุก" พี่โด่งตีหัวเราเบาๆ
"พี่ไม่มีอารมณ์เลย นอนก่อนนะเดี๋ยวเช้าจะทำให้" แกดึงออกทั้งๆที่ยังแข็งแล้วจับเราพลิกตัวไปกอดไว้วางแขนใหเราหนุน พร้อมลูบหัวเบาๆ "นอนกันเถอะนะ ฝนตกกำลังสบายเลย" เราเหมือนสะอื้นอยู่ในอกคนเดียวแล้วก็หลับไปพร้อมกับพี่โด่ง
ตื่นมาแต่เช้าทุกคนออกไปตลาดหมดแล้วทั้งบ้านมีเพียงเรากับพี่โด่ง น้องๆจะไปกินข้าวที่ตลาดก่อนไปโรงเรียน บ้านที่ไม่มีพี่เลี้ยงทุกคนต้องช่วยตัวเอง เราเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ รู้สึกเสียดายจริงๆ พี่โด่งยังหลับสนิทเมื่อตอนที่เราตื่น
เสียบปลั๊กหม้อต้มน้ำ อยากกินกาแฟขึ้นมาร่างกายดหมือนไม่สดชื่นคงเพราะนอนน้อย เปิดประตูหลังบ้าน ทางเดินไปบ้านเล็กเจิ่งนองฝนเมื่อคืน เรานั่งที่เก้าอี้หินอ่อนหลังบ้าน เช้านี้ยังไม่มีแดด ครึ้มไปด้วยเมฆฝนนั่งคนเดียวจนกาแฟหมด หมดเวลาแล้วสินะเราตอบคำถามตัวเอง แล้วกลับขึ้นข้างบน พี่โด่งกำลังบิดขี้เกียจบนที่นอน
"เอ๋ มานอนใกล้ๆนี่ จะกลับแล้วนะครับ"
"เราลงนอนใกล้ๆ"
"ไง ไปไหนมา"พี่โด่งเอาขาเกี่ยวตัวเราไว้ "ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้ทำงาน เหนื่อยจริงๆ"
"เอ๋ก็ไม่กล้าปลุกพี่ ขอโทษเหมือนกันที่ทำให้ตื่น พี่โด่งหลับสบายมั๊ย"
"เต็มอิ่มเลย นี่ไปไหนกันหมด บ้านเงียบจัง"
"ไปตลาดกันหมดแล้ว"
"ว่ายังไงครับ"พี่โด่งลุกขึ้นมานั่งที่หัวเตียงเปิดผ้าออก"พร้อมแล้วครับผม" เราลุกขึ้นนั่งคร่อมตัวแกค่อยกดตัวลงครอบท่อนลำช้าๆ สองแขนโอบคอพี่โด่ง ท่านี้ทำให้เรามองเห็นหน้ากันตลอดเวลา ทั้งจุกทั้งเสียว พี่โด่งจูบปากเราเบาๆ นานพอดูจนเกร็งที่ต้นขา
"พี่โด่งจะเสร็จยัง"แกยังคงเด้งสวนอยู่ไม่หยุด
"เปลี่ยนท่านะ" เราลุกขึ้นท่อนยาวหลุดออกไปแล้วพี่โด่งจับเราโก้งโค้งที่โต๊ะทำการบ้านแล้วทิ่มพรวดจนมิดลำ ดันเข้าดันออกจนโต๊ะสะเทือน แรงขึ้นแรงขึ้นมือแกก็ตีสะโพกเราไปด้วยจนแสบไปหมด พี่โด่งเอาสองมือจับสะโพกเราแล้วดึงเข้าหาตัวแกอย่างแรงก่อนจะฉีดเข้ามาในตัวเราแกดึงออกแล้วนอนแผ่หราบนเตียง เรานอนลงไปข้างๆมือยังจับเคแกไว้ไม่ปล่อย เรามองหน้ากันแล้วก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข.......
พี่โด่งแวะไปตลาดกับเราลาเตี่ยกับแม่เรียบร้อย เตี่ยฝากฝังเรากับพี่โด่ง "ถ้าเอ๋ไปเรียนกรุงเทพฯฝากดูด้วยนะครับ" เรากินข้าวเช้าด้วยกันพี่โด่งรู้สึกเป็นกันเองกับบ้านเรามากขึ้น...เราติดรถมากับพี่โด่งจนถึงทางแยกเข้าถนนหลักที่ไปกรุงเทพฯ ลงตรงนี้ก็นั่งสามล้อไปตลาดได้สบาย พี่โด่งจอดรถเลียบข้างทางใต้ต้นไม้ แล้วหันหน้ามามอง เราเอนหัวพิงที่ไหล่พี่โด่งจูบที่หน้าผากเบาๆ
"ไม่เสียใจนะ" พี่โด่งถาม เราส่ายหน้า"ดีมาก น้องพี่ "ไว้ไปกรุงเทพฯเมื่อไหร่โทรหาพี่แล้วกัน พี่จะมารับ"
"พี่โด่งจะเป็นคนแรกที่เอ๋ไปหาเลยแหล่ะ"
เรากอดแกอีกครั้งพี่โด่งลูบหลังเราเบา "อย่าคิดมากนะ คิดถึงพี่ก็โทรไปคุยนะ กลางคืนพี่อยู่ห้อง"เราเดินลงจากรถ ชะโงกหน้าที่ประตูบอกแกอีกครั้ง "พี่โด่งถึงกรุงเทพฯแล้วโทรบอกด้วยนะ"เราแลกเบอร์กันตั้งแต่ตอนอยู่กรุงเทพฯแล้ว
"รักพี่โด่งมาก ขอบคุณนะพี่สำหรับทุกอย่าง แล้วเจอกันนะพี่โด่ง" เรายกมือไหว้แก พี่โด่งรับไหว้
"แล้วเจอกันเอ๋" พี่โด่งยิ้มให้พร้อมทำโบกมือก่อนจะออกรถ รถค่อยๆเคลื่อนเข้าสู่ถนนใหญ่จากนั้นก็ไกลออกไปเรื่อยๆ เรายืนอยู่ตรงนั้นจนมองไม่เห็นรถพี่โด่ง จิตใจเราล่องลอยไปกับพี่โด่งแล้ว จนรถสามล้อเครื่องมาถึงตลาด พี่เพลินเดินมาเรียกไปหาที่ร้านแก
"ซึมเลยเหรอ เอ๋" พี่เพลินนั่งจ้องหน้า "ไม่เป็นไรนะ คิดถึงเขาก็โทรไปหา อีกหน่อยเอ๋ก็จะไปเรียนกรุงเทพฯแล้วนี่ คงมีโอกาสเจอกันอีก"
"เอ๋ก็ว่าอย่างนั้นแหละ" เรายิ้มออกได้แล้ว "แล้วพี่เพลินหล่ะ เมื่อคืนเป็นไง" พี่เพลินอาย
"เห็ดโคนดีๆนี่เอง" เรามองหน้าแก"พี่ทำอะไรเหรอ"
"ดูดไอติม แค่นั้นก็พอแล้ว ลาภปาก ขอบใจนะเอ๋ ที่แบ่งมาให้กิน
"บ้าพี่เพลินนี่" เราสองคนสนิทกัน "พี่เพลินหันไปรอบๆแล้วถามเบาๆว่า
"เอ๋ โดนรึยัง" เรารู้สึกอาย
"ก็โดนทั้งคู่นั่นแหละ" พี่เพลินตบโต๊ะเสียงดัง แล้วมองหน้าเรา "เก่งมาก ไม่เสียแรงที่สอน จำไว้โอกาสไม่ได้มาง่ายๆ กระเทยมันมีกรรมไม่มีทางสมหวังหรอก เราควรจะเก็บเกี่ยวความสุขเท่าที่ยังมีแรงหาได้นะ เออแล้วใส่ถุงรึเปล่า" เราส่ายหน้า พี่เพลินทำท่าตกใจ"เอ๋ต้องระวังนะ ตอนนี้เอดส์มันดังมากไว้ใจใครไม่ได้เลย ยิ่งเป็นกระเทยด้วยไอ้พวกผู้ชายมันชอบว่าพวกเราแพร่เชื้อ เดี๋ยวเย็นนี้จะขอถุงยางที่อนามัยมาให้" สนุกจนลืมระวังพี่เพลินพูดก็กลัวขึ้นมาแต่ก็ปลอบใจตัวเองคงไม่เป็นไรมั๊งคราวหน้าค่อยระวังแล้วกัน......................
ตอนที่50
ความรักลอยลมไปไกลแล้วพี่โด่งไม่ได้โทรหาเลยตั้งแต่วันนั้นเราโทรไปก็ไม่มีคนรับ ปรึกษาพี่เพลินแกก็บอกได้เพียงว่า
"ผู้ชายมันก็แค่นี้แหล่ะ จากกันก็ลืม คิดอะไรมาก" พี่เพลินพูดพร้อมยื่นกล่องถุงยางอนามัยให้
"อะไรพี่" เรารับมาแล้วทำหน้างงงง
"ก็ถุงยางไง" กล่องบรรจุประมาณ100 ชิ้นได้
"นีพี่เอามาหมดอนามัยเลยรึเปล่านี่" เรายังงง
"ก็น้องสาวพี่เขาเป็นพยาบาล มันมีไว้แจกอยู่แล้ว เก็บเอาไว้เถอะ ใช้ได้นานที่เดียว เผื่อไว้ใช้ที่กรุงเทพฯด้วย" พี่เพลินมานั่งเล่นที่ร้านเป็นเพื่อนตอนเราอยู่คนเดียวทุกวัน
"เอ๋ หมู่นี้ไอ้ตั้มมันหายไปไหนเหรอ"
"พี่สาวมันที่มีผัวญี่ปุ่นมาเยี่ยมบ้าน มันคงเห่อ ก็เลยหยุดงานไปหลายวัน เอ๋ไม่เห็นตั้งแต่วันกลับจากเที่ยวแล้ว"
"เป็นผู้หญิงก็ดีนะ หาผัวคนไทยไม่ได้ก็หาผัวฝรั่ง ผัวญี่ปุ่น นึกแล้วอยากมีจิ๋ม"พี่เพลินนั่งดูหนังสือดารา
"เออ แล้วเอ๋เจอรูปหล่อของพี่บ้างมั๊ย" เรางง
"คนไหนหล่ะพี่"
"น้องนะไง" เรานึกถึงวันที่เรามีอะไรกันกับนะ ไม่ประทับใจสักนิด
"อย่าไปยุ่งกับเด็กเลยพี่ ได้อาจารย์แล้วจะเอาลูศิษย์อีกเรอะ"
"แหมก็เด็กมันหล่อนี่นา เออแล้วคนที่เอานมมาฝากขายก็หล่อดีนะ" พี่เพลินหมายถึงพี่แขก ตอนนี้วัวที่บ้านเริ่มให้นมได้แล้วที่บ้านพี่แขกทำเป็นถุงแล้วมาฝากร้านเราขายถุงละห้าบาท แม่เห็นว่าเป็นลูกค้าก็เลยรับฝากไม่ได้เอากำไร พี่แขกก็จะแบ่งไว้ให้พวกเราวันละสี่ถุงทุกวัน
"แฟนเพื่อน แต่ตอนนี้ไอ้นามันไปเรียนกรุงเทพฯ คงเลิกกันแล้วเห็นพี่แขกเขามากับแฟนใหม่ทุกวันนี่" เราสาธยาย
"แล้วเอ๋ไม่ชอบเหรอ" พี่เพลินซักไซ้
"เอ๋มีพี่โด่งแล้วนี่"
"อู๊ย...ฝันเฟื่อง" พี่เพลินนั่งจ้องหน้าเราอีก
"ก็ชอบอยู่ แต่ยากไม่รู้จะหาโอกาสอะไร" นั้นนะสิพี่แขกกับเราเจอกันแค่ตอนมาส่งนมและก็มีแฟนมาด้วย จริงๆเราก็ปลื้มตั้งแต่ตอนเขาเป็นรุนพี่แล้ว
"แล้วไอ้ต้อ ลูกครูเสมหล่ะ เพื่อนเอ๋ไม่ใช่เหรอ"
"นี่พี่ เขามีเมียมีลูกแล้ว เอ๋กับต้อไม่เคยเจอกันเลย ว่าแต่พี่ไปเจอเขาที่ไหนหล่ะ"
"ก็มาตลาดทุกวัน หล่อจังเลย"
"พี่เพลินอ่านนิยายมากไปหล่ะสิ ถึงเอามาเพ้อทำตัวเป็นนางเอกไปได้"
นั่งคุยกับพี่เพลินจนมืด กำลังจะปิดร้านเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ขอสายเอ๋ครับ" เสียงคุ้นดังมาตามสาย มือเราสั่นระริก ดีใจจนบอกไม่ถูก
"พี่โด่ง คิดถึงจังเลย ทำไมเงียบไป เอ๋โทรหาก็ไม่มีคนรับสาย แล้วพี่สบายดีมั๊ย" เรายิงคำถามรัวเป็นชุด พี่โด่งหัวเราะ
"เชื่อแล้วว่าคิดถึงมาก เอ๋ทำอะไรอยู่ เนี่ยพี่อยู่บ้านแม่นะ แม่เขาอยากคุยด้วย"
"สบายดีม๊าย" เราคุยกับแม่พี่โด่งไม่กี่คำแกก็ให้พี่โด่งคุยต่อ
"คิดถึงหว่ะ เอ๋มาเที่ยวกรุงเทพฯได้มั๊ย สักวันสองวัน"
"พี่โด่งพูดจริงๆ เหรอ อยากไปอยู่นะแต่ คงไปไม่ได้หรอก" ใจเราล่องลอยไปถึงระนองเมื่อวางหูโทรศัพท์ ปิดร้านอย่างอารมณ์ดี ยังไงพี่โด่งก็โทรมาหาแล้วนี่นา นับดูแล้วกว่ารามจะเปิดก็อีกหลายเดือน เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก
"ไอ้ตั้มมึงไปไหนมาวะ" ตั้มแต่งตัวหล่อเฟี้ยวอยู่หน้าบ้าน"โอ้โฮยกเครื่องใหม่เลย" เราจอดมอเตอร์ไซค์ไปยืนดูมันใกล้ๆ
"ไปเที่ยวกรุงเทพฯ กับพี่สาวพี่เขย" มันพูดอย่างเยาะเย้ย"เอ๋พี่กูจะพากูไปทำงานที่ญี่ปุ่นนะโว๊ย ทำงานโรงงานเป็นช่างไม้ พี่เขยกูจะรับรองให้ แต่ต้องรอเรียนจบก่อน เขาจะมารับ กลับไปคราวนี้เขาจะเตรียมเอกสารแล้วจะมารับกูปีหน้า" ไอ้ตั้มยืดอก พูดอย่างภูมิใจ
"ดีนี่ จะได้มีเงินเยอะๆ" ทำงานเมืองนอกเหมือนนาจอีกคนแล้ว เราเดินเข้าบ้านพร้อมถุงใส่กล่องถุงยางอาบน้ำเตรียมตัวจะนอน ขาประจำก็มาเคาะจนได้
"มีอะไรเหรอ" เราถามตั้ม มันดันประตูเข้ามา
"กูมีของมาฝากมึงด้วย" ตั้มกางเสื้อยืดที่ซื้อแถวสยามให้ดู "หลายร้อยนะโว๊ย พี่เขยกูรวยจริงๆ" เพราะค่าเงินมันต่างกัน เรามองเสื้ออย่างเฉยๆ แต่ก็ต้องแสดงออกว่าดีใจตามมารยาท
"มึงไปเที่ยวเป็นไงมั่งวะ"
"ก็ดี"
"แล้วทำไมอยู่ต่ออีกเป็นอาทิตย์ มึงไปไหนกับใครเหรอ" ไอ้ตั้มสำรวจหน้าตาเราเหมือนจะค้นเอาความจริง เราลืมไอ้ตั้มไปหมดแล้วมั๊งมองเขาอย่างไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร แต่เพื่อนก็คือเพื่อนความรู้สึกวาบหวิว ท่วงหามันหมดไปตั้งแต่รู้จักพี่โด่ง ลืมทุกคนไปหมด
"ง่วงแล้วหล่ะ" เราลุกขึ้นไปนั่งที่เตียง
"กูนอนด้วยนะ"
"ตามใจ" เราปิดไฟทั้งห้องมีแต่ความเงียบนอนไม่หลับรูสึกแปลกๆกับตั่มจนได้ เขาลุกข้นถอดเสื้อผ้าแล้วโยนไปที่พื้น
"เอ๋ กูอยากหว่ะ มึงไม่อยู่กูชักว่าวทุกวันเลย" ไอ้ตั้มยกขาเราพาดที่บ่าแล้วค่อยๆสอดเข้ามามันไม่รู้สึกเจ็บเลย
"วันนี้เข้าง่ายดีหว่ะ" มันโน้มตัวมากอดเราอารมณ์เรากระเจิงไปแล้วแต่มันไม่เต็มมที่เรากัดมันที่บ่าเบาๆ
"มึงกัดกูทำไมวะ" ไอ้ตั้มตกใจยกตัวขึ้นเหมือนเดิมแล้วชักเคมากระตุกข้างนอก น้ำของมันเลอะที่ขาเราไปหมดลุกขึ้นหยิบทิชชู่มาเช็ด แล้วนอนกันหลังให้มัน ไอ้ตั้มเพลียเลยหลับไปแล้ว เรายังตาค้างอยู่นี่ทำไมมันแทนพี่โด่งไม่ได้นะ เราถวิลหาพี่โด่งจนอยากจะร้องไห้ นอนงอตัวกอดตัวเอง ..เหงาเหลือเกิน....
ตอนที่51
วันเวลาผ่านไปช้าเหลือเกินยิ่งเรานับวันนับคืนเท่าไหร่ดูเหมือนเวลาจะยิ่งคล้ายหยุดนิ่ง งานประจำปีก่อนปีใหม่มาพร้อมกับลมหนาว พี่เพลินชวนไปเดินเล่น งานมีห้าวันเราเลือเอาวันสุดแรกเพราะคนจะเยอะ ที่ว่าการอำเภอถูกแต่งคล้ายงานวัด หนังกลางแปลงชนโรงล้อมผ้าใบ เวทีรำวง เมียงู ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ ดนตรีลูกทุ่ง ยิงเป้า บ้านผีสิง ลิเก หมอลำ งิ้ว ร้านขายของ สนามข้างอำเภอก็มีกีฬาประชาชนอีกรอบ มีตะกร้อเช่นเคย อำเภอติดกับตลาดโต้รุ่ง ปีละครั้งที่จะมีหอยทอด ออส่วนแบบเต็มรูปจากต่างถิ่นมาตั้งขายเดินไปทางไหนก็มีของขายเต็มไปหมด คึกคักดี พวกผุ้ชายเมาได้ที่ก็ไปออกันที่เวทีรำวง จำได้ตอนมอห้าไอ้วัฒน์กับไอ้นกขึ้นไปเต้นรำวงโดนฝ่ายปกครองจับได้ โดนตีหน้าเสาธงให้ได้อายกันเลย เราไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องผิดร้ายแรงอะไรนักหนากะอีแค่เต้นรำวงถ้าเทียบกับเด็กสมัยนี้เทื่ยวRCA อตก รัชดาซอย4 มันน่าจะถูกตีมากกว่า พี่เพลินชวนเราไปดูผุ้ชายเตะตะกร้อ แกบอกว่า
"เวลามันยกขาทีนะเอ๋" สปอร์ตไลท์สว่างไสว อาจารย์โตยืนหน้ามันอยู่ข้างๆสนาม หนุ่ม นนท์ และ เพื่อนอีกคนเป็นตัวแทนโรงเรียนรุ่นปัจจุบัน กำลังวาดลวดลายกับศิษย์เก่ากันอย่างถึงพริกถึงขิง พี่เพลินขยับตัวเบียดจนได้ไปยืนใกล้ๆอาจารย์ อาจารย์หันมาทักทายเมื่อตอนนักกีฬาพักครึ่ง
"อ้าวไม่เจอกันนานเลยเอ๋" แกตบไหล่เราเบาๆ "โด่งติดต่อมามั่งรึเปล่า"
"ครั้งเดียวฮะ" นะกำลังนวดขาให้เพื่อนมองหน้าเราแล้วหลบสายตา ตัวนะดูแน่นขึ้นไรหนวดเขียวๆเห็นชัด เขากับเราอายุเท่ากัน หน้าเรายังเนียนอยู่กลัวเหมือนกันว่าหนวดจะขึ้นมองหน้าพี่เพลินถ้าหากว่าเป็นกระเทยคางเขียวๆคงตลกพิลึก เราย่อเข่านั่งใกล้ๆนะ
"เมื่อไหร่ นะจะเตะให้ดูสักที"
"ก็รอให้ไอ้พวกนี้มันเจ็บก่อน พี่เอ๋ จัดการมันหน่อยสิ" นนท์ที่นั่งกางขาให้เพื่อนนวดยกเท้าใส่นะ "ผมเตะตะหกร้อลอดห่วงตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ได้เข้ารอบไปชิงวันสุดท้ายแล้ว"
นะอวด
"แล้วนี่แข่งเสร็จไปไหนกันเหรอจ๊ะ รูปหล่อ" พี่เพลินยื่นหน้าขาวๆพร้อมเคราเขียวๆไปใกล้นะ นะทำท่าสะดุ้งพี่เพลินเลยตีที่ขาแรงๆ ทีนึง "กลัวอะไรยะ" แกนั่งกับพื้นข้างสนามไม่ลุกไปไหนตั้งใจจะดูใต้ขานักตะกร้อให้ได้ กรรมการเรียกนักกีฬา เราขี้เกียจดู
"พี่เพลิน งั้นเอ๋กลับนะ ขี้เกียจดู" พี่เพลินพยักหน้า เราค่อยๆเบียดคนออกมา จนเกือบจะออกจากวงล้อมได้ก็มาเจอพี่แขกยืนกอดอกดูตะกร้ออยู่ห่างๆ
"พี่แขก มาคนเดียวเหรอ"
"อ้าวเอ๋จะไปไหน" เจอพี่แขกก็เปลี่ยนใจแล้ว
"ไปหาอะไรกินหน่อย หิว พี่กินรึยัง หนาวๆอย่างนี้อยากกินเบียร์" ดัดจริตนิดนึง ไม่ได้คุยนะคะงานประจำปีสมัยนั้นก็มีซุ้มเบียร์มาตั้งด้วย เป็นของร้านขายหมูสะเตะ เสริฟเบียร์อยู่ใกล้ๆกับวิกหนังกางแปลง
"แล้วนี่พี่มากับใครหล่ะ" เราถามอีกครั้งเมื่อชวนพี่แขกมาด้วยได้
"มาคนเดียว เบื่อๆก็เลยออกมาเที่ยว" ถึงร้านเบียร์กับหมูสะเตะก็มาวาง หยั่งเชิงไม่ถูกไม่รู้ว่าพี่แขกคออ่อนหรือคอแข็ง เราทำท่าเหมือนนางร้ายชวนแกคุยเรื่อยเปื่อย ไอ้นามันทิ้งพี่แขกเพราะแกโลเล ไม่เลือกใครสักคน ระหว่างไอ้นากับแฟนเก่าที่หมู่บ้านเดียวกัน พี่แขกเป็นลูกสัตวแพทย์ที่โยกย้ายมาจากกรุงเทพฯตั้งแต่เด็ก เลยตั้งรกรากที่หมู่บ้านถัดจากเขตอำเภอ พี่แขกกินเก่งไม่ใช่ย่อยเรากินแต่กับ ตาคอยมองหยั่งเชิง นึกถึงตัวเองตอนนั้นมันร้ายจริงๆ บอกกับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้รอดไปได้แน่ๆคืนนี้ พี่แขกก็รู้ว่าเราเป็นกระเทย ถึงเราจะไม่ออกท่าทางมากแต่หน้ามันฟ้อง หกขวดแล้วแต่เราหมดไปแค่แก้วครึ่ง พี่แขกคงมีเรื่องในใจมากมั๊งกินเอากินเอา พูดถึงนังนาบ่อยๆด้วยคงเสียดาย เรานึกในใจเพื่อนฉันสวยขนาดนั้น ครอบครัวก็ดี ทำไมไม่ชอบ คิดยังไงไปเอาสาวรุ่นเดียวกันที่เคยทิ้งตัวเองไปอยู่กับผู้ชายอีกคน พอเลิกกับผู้ชายก็กลับมาหา เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนเราถึงทนได้จนเจอกับตัวเองถึงรู้ว่า ความประทับใจในความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน พี่แขกเมาแล้งเรากระหยิ่มในใจ แต่คราวนี้จะเอายังไง เรียกเก็บเงินพี่แขกยืนโงนเงนล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ แล้วเดินไปที่รับฝากรถ
"พี่ขับรถไหวมั๊ย"
"ไหวๆ "บอกเหมือนคนเมา
"เอางี้เอ๋ไปส่งดีมั๊ย แล้วเอ๋ยืมรถกลับ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวพี่ไปส่งเอ๋เอง" พี่แขกสตาร์ทรถ เราหล่ะกลัวจริงๆ
"พี่แขกเอ๋ขับดีกว่า กลัวง่ะ" เราขึ้นคร่อมข้างหน้าแกแย่งหน้าที่ พี่แขกก็ใช่ว่าจะเมามากคงแค่ชาๆ เราขับรถเข้าร้านที่ตลาด
"พี่แขกเอ๋ลืมของที่ร้าน" เราแกล้ง จอดรถแล้วเปิดประตูร้าน "พี่แขกมารอข้างในสิข้างนอกเดี๋ยวยุงกัด แกเดินตามมาแบบงงงง
"ปวดเยี่ยววะเอ๋ ห้องน้ำอยู่ไหน"
เราปิดประตูแล้วเปิดไฟใต้บันไดแล้วเดินพาพี่แขกไปห้องน้ำ พี่แขกยืนฉี่อย่างไม่ได้มังเห็นแล้วอยากจริงๆ ตัวสูงๆกับเคยาวๆ ตอนที่ไม่แข็งก็ใช่ย่อย มือแกจับมันสะบัดนึกว่าถ้าหากโดนฟาดใส่หน้า เราจินตนาการเลยเถิด พี่แขกทุลักทุเลจับมันยัดเข้ากางเกง แบบเมาๆแล้วเดินออกมา ยิ้มเผล่เสร็จแล้วโล่งเลย เรายืนกันที่ทางเข้าใต้บันได
"มีอะไรเหรอ"
"พี่แขกไม่ได้รูดซิบ" เราเอามือจับที่สอดเข้าไปในช่องว่างระหว่างซิบทันที
"เฮ้ย ฮั่นแน่ รู้นะคิดอะไร" พี่แขกชี้หน้า "เจ้าอย่าหวัง" แหมเรียกชื่อเป็นดาราหนังจีน เรายังยืนอยู่ไม่หลบ
"พี่แขก ส่งเอ๋ที่นี่แหละ เอ๋จะนอนข้างบน ไม่กลับบ้านแล้ว"
เตี่ยติดแอร์ข้างบนแล้วและขยายห้องให้กว้างขึ้น ห้องน้ำก็ทำใหม่ บ้านในตลาดก็สามารถนอนได้เลย บางวันเราก็นอนที่นี่ ถ้าวันไหนดูหนัง
"พี่แขกกินเหล้าเป็นเพื่อนหน่อยสิ" คนเมาแล้วก็อยากจะต่อเราหยิบแม่โขงแบนนึงร้านยกให้แกดู พี่แขกเหมือนคิดไม่รู้คิดออกรึเปล่า แค่นี้ก็เข้าล็อคนางมาร เดินนำขึ้นชั้นบนพร้อมโซดาน้ำแข็ง เรานั่งกินกันที่พื้นเปิดเพลงเบา กินกันไปเรื่อยๆ พี่แขกก็เริ่มง่วงส่วนเราเริ่มเมา เราขยับไปนั่งใกล้ๆลูบที่ขาแกเบาๆ พี่แขกชี้หน้าแล้วยิ้มตาหวานเยิ้ม มือไต่ไปเรื่อยๆจนถึงเป้าแกก็ไม่ได้ปัดมือออก กลับลุกขึ้นไปนอนบนเตียงแทน เราลุกตามปลดตะขอกางเกงแล้วถอดออกพี่แขกยกตัวตามอย่างว่าง่าย เหลือแต่กางเกงในแล้วมันตุงนูนเด่นอยู่กลางตัว เราไซ้ที่ซอกคอแก ส่วนมือก็ล้วงเข้าไปในกางเกงใน เคแฉะเพราะเยี่ยวเมื่อกี๊เอาไงเอากันวะมันสู้มือดีเหมือนกัน เรางัดมันออกมา ค-ยแข็งจนแดงกล่ำกลางแสงไฟ
"ดูดให้หน่อยสิ" ได้เลยเราดูดเคพี่แขกทั้งๆที่เมาปากชาดูดยังไงก็ไม่เสร็จ จนเหนื่อยอยากจะนอน
"พี่แขกเสร็จรึยัง" แกลุกขึ้นนั่ง จับเคตัวเองรูดอยู่นาน "ทำไงดีเนี่ยมันไม่เสร็จ" เราขยับไปใกล้แล้วพูดเบาๆ คงต้องเอามั๊งพี่ เราดันตัวแกลง บนที่นอนถอดกางเกงออกแล้วนั่งคร่อมลงไปค่อยๆกดตัวลงช้าๆ พี่แขกเหมือนเสียวจัด เราเกร็งตัว เล่นเอาต้องสูดปากขนาดไม่ได้ย่อมไปกว่าพี่โด่งเลย เหมือนกินพริกเผ็ดๆหายเมาเป็นปลิดทิ้ง นั่งควบจนเตียงลั่น ไม่ยอมเสร็จซักที
"มาพี่ทำเอง" แกผลักเรานอนคว่ำ แล้วจับมัดยัดเข้าไปกว่าจะเข้าได้กลัวเคจะหักจริงๆ คงไม่เคยเข้าละสิเรานึกในใจ ปลายมันมุดเข้ามาจนได้คราวนี้ทั้งตัวก็หลุดเข้ามาหมด โอเราสะใจจริงๆ โดนคนเมาเอานานร่วมชั่วโมงกว่าพี่แขกจะฉีดเข้ามาในตัวเรา เสร็จแล้วแกก็นอนหงายถ่างขาอวดเคยาวอยู่อย่างนั้นจนหลับไป เราตั้งนาฬิกาไว้ตีสี่เดี๋ยวความแตกต้องตื่นก่อนเตี่ยมาเปิดร้าน แล้วหลับไปหน้าเราฟุบอยู่ที่เคของพี่แขก จนตื่นตอนเสียงนาฬิกาดังขึ้น พี่แขกตกใจสะบัดหัวเล็กน้อยลุกขึ้นใส่กางเกง..
"อาบน้ำก่อนสิพี่จะได้สร่าง" แกเดินตามมาเข้าห้องน้ำ เราก็เดินตามเข้าไปอีกพี่แขกทำหน้างงงง
"เมื่อคืนพี่เอาเอ๋เหรอ" ยังจะถาม
"จำไม่ได้ เอ๋เมา ถ้าพี่จะทำใหม่คงจะจำได้" เราไม่รอให้แกตอบล้างเคพี่แขกแล้วก็ทรุดนั่งดูดอย่างเอาเป็นเอาตายพี่แขก ประคองหน้าเราแล้วซอยไม่คิดชีวิตเหมือนกัน จนแตกคาปาก แล้วแกก็ร้องโอดโอย ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัว เรายืนส่งพี่แขกที่หน้าร้าน พี่แขกสตาร์ทรถแล้วหันมามองหน้าอีกที
"ว่างๆพี่จะแวะมากินเหล้าด้วยนะ" เราอมยิ้มมองพี่แขกขับรถกลับบ้านแล้วปิดประตูร้านเดินไปขอกาแฟอาโกกินที่ร้านในตลาด เรื่องแค่นี้เองไม่เคยยากเลย ขอให้จูนกันติดเงียบๆนิ่งๆนี่แหละตัวดี.........
.
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณนะครับครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณมากครับ {:5_120:}สุดยอดครับ ยินดีจ๊าดนักเจ้า ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_119:} ขอบคุณมากเลยนะครับ {:5_146:} ขอบคุณ ได้กินจนได้ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]