"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 28
ตอนที่ 55
เช้าวันถัดมาก็มองหน้ากันไม่ติดเรารู้สึกอายไอ้หนุ่ยลูกจ้างมันก็ผิวปากแซวเป็นระยะ เรากลัวเตี่ยกับแม่จะรู้พยายามไม่ยุ่งกับพวกมัน แม่ยืนเลือกผลไม้อยู่ยืนคุยกับแม่ของหนุ่ยอยู่นาน เรื่องหวย เรื่องแชร์ตามประสาแม่ค้า แม่กวักมือเรียกให้ไปหา เอาละสิ แม่กำลังเลือแอปเปิ้ลใบโตลูกละหลายสิบหากินยากไม่เหมือนปัจจุบัน ถ้าไม่โอกาสดีจริงก็ไม่ได้กินหรอกไม่เหมือนสมัยนี้ซื้อมาโยนเล่นยังได้เลย แม่หยิบมาสองลูกกะว่าจะไหว้เจ้าที่ในร้านแล้วค่อยปลอกกิน
"เอ๋ เอาอะไรมั๊ยลูก" ผลไม้หลายอย่างลานตา
"ลูกชายขยันนะ ช่วยแม่ทุกวันเลย จะไปเรียนต่อทำไมขายของอยู่ที่บ้านก็รวยได้นี่" ป้าถาม "เสียดายมีลูกสาวแค่คนเดียวมีผัวไปแล้ว ไม่งั้นจะขอมาเป็นลูกสะใภ้สักคน"
"ใช่แม่ ถ้าเอ๋เป็นผู้หญิงผมจับทำเมียไปแล้ว" หนุ่ยพุดดังๆมาสมทบ เราสะดุ้งเฮือก พี่สาวเราตั้งแต่แต่งงานกับหนุ่มในจังหวัดก็ไปช่วยครอบครัวผัวทำมาหากินมันไม่ค่อยได้กลับบ้าน มีโอที่ไปพักด้วย พี่ห่างเราประมาณห้าปี มีผัวตั้งแต่เด็กเพราะผู้ใหญ่ฝ่ายชายชอบพอกับอาม่า นึกถึงชีวิตพี่แล้วก็เสียดายแทนพี่ไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเลย ทำบัตรเสร็จก็แต่งงานเรียนแค่ม.ศ.3 เท่านั้น แต่ชีวิตของเขาก็มีความสุขดี
"ไม่ได้หรอก เตี่ยมันอยากให้เรียนสูงๆ จะได้มีงานดีๆทำ ขายของขึ้นๆลงๆอย่างนี้ มันยาก"
"ว่าไปแล้วหน้ามันก็เหมือนพี่มันนะ ชั้นละนึกว่าฝาแฝด" แม่ลูบหัวผมเราเบาๆ
"ไปเรียนกรุงเทพฯ ก็คงไม่ได้กลับบ้านเท่าไร ไม่รู้จะทนคิดถึงได้รึเปล่า"
"เธอก็ไปซื้อบ้านที่กรุงเทพฯไว้สิ ลูกจะได้สบาย"
"ต้องใช้เงินเยอะนี่อีกสี่คนยังต้องเรียนกันอีกอยุ่กันใกล้ยังหาแทบไม่ทันเลยเธอเปิดเทอมทีหมุนเงินจนหน้ามืด ไปฝากป้ามันเลี้ยงไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน" แม่เลือกผลไม้เสร็จแล้วชั่งกิโลจ่ายเงินแล้วเดินกลับร้าน เราถือถุงผลไม้ตามหลังเข้าบ้าน หนุ่ยแวะมาหาตอนเตี่ยกับแม่นอนกลางวัน
"เอาแอ็ปเปิ้ลมาให้" หนุ่ยวางไว้ที่โต๊ะ "ขอโทษนะเรื่องเมื่อคืน เราไม่ไหวจริงๆ" เรามองแอ็ปเปิ้ลบนโต๊ะ
"แม่ไม่ได้ลืมนี่" เพิ่งกินหมดไปเมื่อกี๊
"เอามาให้เอ๋ต่างหาก เมื่อคืนเจ็บมั๊ย" เราส่ายหน้า
"ไม่รู้สึก" เราบอกหนุ่ยอย่างเซ็งๆ "หนุ่ยทำกับเราแบบนี้ ลูกจ้างรู้กันไปทั่ว เรากลัวว่าเตี่ยกับแม่จะรู้เรื่อง"
"แต่เอ๋ก็ไม่ใช่ย่อยนี่นา เล่นกับพี่เพลินทุกวัน จนคนเขารู้ทั้งตลาดแล้ว" หนุ่ยเถียง เราลุกขึ้นยืน
"แต่ไม่ได้เอากับใครแบบนี้นี่"
"น่า ยกโทษให้เราเถอะ เมื่อเช้าเห็นหน้าแล้วรู้สึกผิดหว่ะ"
วันนี้หน้าตาหนุ่ยแจ่มใสดีผมเผ้ามัดไว้เรียบร้อย
"ไม่ยกโทษให้หรอก ถ้าไม่มาทำให้อีก" พูดออกไปได้ไงนี่หนุ่ยหัวเราะเบาๆ
"แล้วว่าไงจะไปเที่ยวภูกระดึงกันมั๊ย จะแนะนำเพื่อนให้รู้จักด้วย ผู้ชายล้วน หล่อๆทั้งนั้น" พูดถึงผู้ชายก็หูผึ่งขึ้นมาทันที
"ไม่รู้ ยังไม่ได้ขอแม่ แล้วทำไมอยากให้เราไป"
"ไม่รู้เหมือนกัน เห็นหน้ากันทุกวันแล้วมันแปลกๆหว่ะ" หนุ่ยพูดได้แค่นั้นลูกค้าก็เดินเข้ามาในร้าน เขาผละไปนั่งที่แผงต่อ
พี่เพลินเดินเข้ามาหลังจากนั้น
"เอ๋ เมื่อวานมีอะไรเหรอ" แกหยิบหนังสือดารามานั่งอ่านนิยายต่อ
"เรื่องอะไรพี่"
"ไอ้พวกนั้นมันไปแซวเอ๋กับพี่ว่า ลูกร้านขายของโดนข่มขืนตอนเย็น เจ๊ละตกอกตกใจรีบมาหานี่แหล่ะ" ขนาดรีบก็ปาไปค่อนวัน
"ใครโดนข่มขืน เขามาชวนไปเที่ยวภูกระดึงต่างหาก" เราก้มหน้าบวกบัญชีต่อ
"ชวนเที่ยวภูกระดึง ก็เลยพาไปดูกระดอก่อนไปละสิ หน้าถึงสดชื่นอย่างนี้" พี่เพลินนั่งแซวแต่ตายังสนใจรูปดาราต่อ
"ระวังเตี่ยกับแม่จะรู้นะ จะหาว่าไม่เตือน เจ๊ไม่อยากให้เอ๋เป็นกระเทยจนแก่อย่างเจ๊ "พี่เพลินพูดเหมือนปลงๆ
"แต่เอ๋ก็ไม่อยากมีเมีย" เราบอกพี่เพลินไปตรงๆเช่นกัน
"ไอ้หนุ่ยถ้ามันตัดผมซะหน่อยก็คงจะหล่อดีนะ" พี่เพลินพูดแล้วมองไปที่แผงผลไม้ แล้วหันมามองเราอีกทีอย่างเป็นห่วง "อย่าลืมใช้ของที่ให้ไปนะ พี่ไปเก็บร้านหล่ะ" นึกถึงถุงยางที่พกไว้กับตัวตลอดมันไม่มีโอกาสได้ใช้เลยสักครั้ง.....
รถประจำทางจอดที่จังหวัดเลย จุดมุ่งหมายที่จะไปต้องเดินถึงแม้จะเป็นหน้าหนาวแต่ก็ร้อนมากตอนกลางวัน เหงื่อเราโทรมกายหนักทั้งเป้ ทั้งร้อนเดินกันซะขาแทบลากกว่าจะถึงที่หมายบนภู ช่วยกันกางเต็นท์ เพื่อนของหนุ่ยก็มีหล่อๆอย่างหนุ่ยบอกจริงๆนับได้หกคนรวมเราเป็นเจ็ด เราเริ่มสนิทกันมากขึ้นดีที่ไม่มีคนรังเกียจ ทุกคนอารมณ์ศิลปิน นั่งผิงไฟหน้าเต็นท์ สามเต็นท์ถูกกางไว้ใกล้ๆกัน เรานั่งกินไมโลอุ่นๆคุยกัน ถึงชีวิตของแต่ละคนยิ่งดึกยิ่งหนาว หนุ่ยแยกไปนอนอีกเต๊นท์กับเพื่อนตัวใหญ่ เรานอนกับพวกผอมๆด้วยกัน เต๊นท์เราก็มี พี และ อั๋น เรานอนชิดใน คืนนี้หนาวจริงพรุ่งนี้ต้องรีบไปดุพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนที่ในส.ค.ส.ปีใหม่ให้ทัน ยิ่งดึกยิ่งหนาวนอนไม่หลับเลย พีพลิกตัวมากอดเราแน่น มือเย็นเฉียบของเขาทำให้เราขนลุกพีสอดมือเข้ามาในเสื้อเพื่อหาความอุ่นในตัวเรา แปลกๆแฮะ เราเอียงหน้าไปมองให้แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่าส่วนล่างแนบชิดกับก้นเราแน่น นี่อะไรกันนะลมหายใจที่รดที่ต้นคอยิ่งทำให้ขนลุกพวกนี้กินเหล้ากันนิดหน่อยเราเอามือจับไปที่เป้าแล้วลองบีบดู มันไม่ได้หดเพราะอากาศหนาวเลยนี่บีบอยู่นานก็ไม่เห็นเขาขยับหนี ค่อยๆดันมือเข้าไปในกางเกง พี่แขม่วท้องให้มือเราหลุดเข้าไปได้ง่าย อุ่นดีจริงแต่ค่อนข้างเกะกะมือตัวเอง มันแข็งแล้วเรารูดไปเรื่อยๆ พีก็ขยับเอวที่ก่ายตามมือไม่นานมือเราก็แฉะ เรากำมันไว้แล้วดึงมืออกมาเช็ดกับชายผ้าห่ม เพราะไม่รู้จะทำยังไงเสร็จไวจริงๆ พีกอดเราแน่นกว่าเดิมพร้อมสะกิดเราให้หันหน้าไปหา จูบหน้าผากเราแล้วนอนหันหน้ากอดกัน เรายังงงอยู่เลย นึกไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ กอดกันอย่างนั้นจนหลับ....
ดวงอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นมาอย่างงดงาม สีส้มอ่อนๆตัดกับหมอกตอนเช้า งดงามเหลือเกิน เรายืนตาค้างมองภาพตรงหน้าโดยมีพีโอบไหล่ชี้ให้ดูทีละจังหวะของการเคลื่อนตัวของดวงอาทิตย์ คุ้มค่าจริงกับการมาครั้งนี้ เรามัวแต่เกี่ยงอากาศหนาวสมัยเรียนหนังสือ ภาพข้างหน้าถึงแม้ว่าอากาศจะเย็น แต่มันอุ่นใจ เราซาบซึ้ง จนน้ำตาซึมที่หางตา ไม่อยากกระพริบตาเลย..........
ตอนที่ 56
ภูกระดึงทริปผ่านไปอย่างน่าจดจำมากหลังจากคืนแรกก็ไม่มีโอกาสที่จะทำอะไรกับพีอีกนอกจากนอนกอดกันเฉยๆ มันหนาวมาก ทั้งยังไม่มีโอกาสจะจีบพีเลย และอีกอย่างลองนึกดูเคผู้ชายไม่อาบน้ำหลายวันจะเป็นยังไง เราเคยล้วงอั๋นไปที ต้องรีบชักมือกลับมันดูไม่ค่อยสะอาด พูดแล้วกลิ่นยังติดที่ปลายจมูกอยู่เลย ก็เลยเปลี่ยนแผนมาเป็นเพื่อนเกลอดีกว่า พวกเรากลับมาถึงบ้านกันตอนเย็นอีกสองวันถัดมา หน้าเราแดงเนื้อตัวคันยิบๆเพราะผิวแห้งโลชั่นที่เตรียมไปเอาไม่อยู่ แม่ต้องเอาขี้ผึ้งจากหมอมาทาให้ถึงได้หายคัน บรรดาเพื่อนๆของหนุ่ยยังไม่กลับเกาะกลุ่มกันที่ตลาด สาวๆในตลาดก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก ทั้งผู้หญิงจริงๆและผู้หญิงอย่างพี่เพลิน พี่เพลินมาด้อมๆมองที่ร้านเราบ่อยครั้ง
"นี่พวกหนุ่มๆกรุงเทพฯจะกลับกันเมื่อไหร่" แกถามเรา"พี่ชอบน้องอั๋น น้องพี น้องโย" เราเอามือปิดปากแก
"ไม่ต้องพูด เอาเป็นว่าชอบหมด พี่เพลินอย่าเพิ่งกลับบ้านสิ" พี่เพลินเก็บของเสร็จแล้ว
"ทำไมเหรอ"
"ก็เดี๋ยวเย็นกว่านี้ก็กินเหล้ากันอีก เห็นมั๊ยจะตั้งวงกันแล้ว"
เราบุ้ยใบ้เมื่อเห็นหนุ่ยปูเก็บของเสร็จ
"แล้วเอ๋หล่ะ"
"เอ๋นอนที่นี่" เราลอยหน้าลอยตาตอบ
"ร้ายนะยะ กะจะเปิดถ้ำสิท่า" พี่เพลินรู้ทัน
"จะทันอีนังเด็กสาวๆร้านขายผ้าเหรอ แหมพวกนี้เห็นผู้ชายไม่ได้เลยนะ" พี่เพลินค้อนเมื่อเห็นคนงานผุ้หญิงร้านขายผ้าเดินวนเวียนอยู่แถวนั้น
"แล้วพี่หล่ะ"
"พี่มันแก่แล้ว"
"ว่าแต่เขา" พี่เพลินมองหน้าเรา "แล้วนี่ถึงขนาดลงทุนทาแก้มเลยเรอะเรา ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ"
"บ้า แพ้อากาศหนาว คันจะตายชัก จะเกาก็เจ็บเห็นมั๊ยหน้าตึงจนยิ้มจะไม่ได้อยู่แล้ว" แกทำหน้าไม่เชื่อ
"เจ๊ว่า เอ๋คันอย่างอื่นจนมันขึ้นหน้าละสิ ทำเป็นวางมาดไม่สนใจ เชอะไปถึงโน่นคงจะอิ่มแปร้ละสิ" แกเดาไปเรื่อยเปื่อย
หนุ่ยเดินลงจากแผงตรงมาที่ร้าน
"เอ๋ซื้อเหล้าหน่อย" เรากับพี่เพลินหัวเราะคิก หนุ่ยแปลกใจ
"มีอะไรกันเหรอ"
"เปล่า ก็แค่เดาไม่ผิดเท่านั้น จะเอาอะไรมั่ง" หนุ่ยล้วงเงินในกระเป๋ามานับ "มีแค่นี้เอง ได้อะไรมั่ง" เรานับดูแค่สองร้อย "ได้แค่กลมกับแบนมั๊งถ้าเป็นแม่โขง แต่ถ้าเป็นเหล้าขาวก็ได้เยอะ แล้วตังไปไหนหมด"
หนุ่ยเกาหัว "ก็ไปเที่ยวหมดไง ไอ้พวกนั้นมันพกมาแต่ค่ารถ เด็กนักเรียนจะมีตังเท่าไหร่กัน"
"เถ้าแก่หนุ่ยก็ต้องเลี้ยงสิ เป็นเจ้าของบ้านนี่" เราเดินไปหยิบเหล้าในร้าน พี่เพลินยืนมองเหมือนอยากจะช่วยเหลือ
ยื่นเหล้าให้หนุ่ยเงินที่เหลือก็พอจะได้ค่าโซดาบ้าง "เอ้าเราแถมน้ำแข็งกับโซดาให้ กินเสร็จก็เอาขวดโซดามาคืนนะ"
หนุ่ยรับ
"แล้วเอ๋ไม่กินด้วยกันเหรอ"
"คนจะกินเขาก็ยืนอยู่ข้างๆไง" เราชี้ไปที่พี่เพลิน"ไม่แน่นะอาจจะได้สปอนเซอร์ขวดต่อไปก็ได้" พี่เพลินยกมะเหงกใส่หน้าเรา
"พี่เพลินเลี้ยงเหล้าหน่อยสิ"หนุ่ยเหมือนรับมุขทัน "เดี๋ยวจะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก" เข้าใจคิดนะเอาผู้ชายมาล่อให้กระเทยเลี้ยงเหล้า พี่เพลินกระบิดกระบวนเล็กน้อยก่อนเดินตามไปนั่ง เราไม่สนใจเดินเข้าร้านไปเปิดทีวีดูการ์ตูนตอนเย็นแทน เครื่องเสียงแผดเสียงลั่นในวงเหล้า ยังดีที่ยังไม่มืด พี่เพลินนั่งชนเหล้ากับผู้ชายท่าทางแกเซียนน่าดู ยกพรวดเดียวจนหมดแก้วแถมยังท้าคนโน้นคนนี้ จังหวะของเพลงเริ่มคึกคัก "บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก....หนึ่งในนั้นตะเบ็งเสียงแข่งกับเพลง แล้วพี่เพลินก็ต้องเสียค่าเหล้าจนได้ หนุ่ยวิ่งมากับพี โชว์แบงค์ห้าร้อยใส่หน้าเรา
"โตแล้วยังดูการ์ตูนอีก ไปกินเหล้ากันดีกว่า" เราจัดเหล้าตามวงเงินแล้วส่งให้ เก็บเงินใส่กระเป๋า
"ไม่กิน แต่จะกินอย่างอื่น" เราบอกหนุ่ยแต่ตามองไปที่พี
"งกไปได้ ใจไม่ถึงจะได้กินอย่างอื่นเร้อ" หนุ่ยแหย่ แล้วหอบเหล้าเดินกลับไป เราส่งสายตาให้พีอีกทีก่อนจะหยิบน้ำแข็งกับโซดาใส่ถุงให้
"เอ๋ไปนั่งด้วยกันสิ" พีชวนอีกครั้ง
"อยากกินกับพีสองคนมากกว่า"
"ว้าเพื่อนก็ว่าเอาสิ แล้วนี่ไม่เก็บร้านกลับบ้านเหรอ"
"ไม่กลับจะนอนที่นี่ นอนด้วยกันมั๊ยหล่ะ"
"ไม่อาว กัว" พี่หิ้วโซดากับน้ำแข็งตามหนุ่ยไป อีกพักพี่เพลินก็เดินเข้ามาหน้าแดงกล่ำ
"นี่เอ๋ไปช่วยหน่อยสิ เด็กเวรกินกันเก่งชิบหาย เหล้าจะหมดอีกแล้ว"
"พี่ก็ชวนไปต่อที่บ้านสิ เอ๋ไม่เอาหรอกเดี๋ยวกินกันเลยเถิดเก็บเงินไม่ได้เตี่ยด่าแน่ "
"พี่เพลินนั่งกุมขมับที่เก้าอี้"
"เมาแล้วเหรอพี่ กลับไหวรึเปล่า" รู้สึกเป็นห่วงแกซ้ำยังเสียดายเงินแทน
"พี่เพลินอยู่ไหนเหล้าหมดแล้วครับ" หนุ่ยเดินเข้ามานั่งที่เท้าแขนบีบนวดพี่เพลินเหมือนเอาใจ
"เหล้าหมดก็พอสิหนุ่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกินต่อ" พี่เพลินพูดทั้งๆหลับตา "พรุ่งนี้ก็กลับกันหมดแล้ว นะพี่เพลิน นะนะ" พี่เพลินใจอ่อนหยิบเงินให้อีก อะไรดลใจแกนี่แป็บเดียวเงินหมดเป็นพันแล้วโดยไม่ได้อะไร หนุ่ยได้ของก็เดินกลับวงเหล้า
"พี่เพลิน" พี่เพลินโบกมือ
"ไม่เป็นไรหรอกเอ๋ เมื่อวานเพิ่งถูกหวย"
"แต่ว่า"
"อย่าคิดว่าเสียเปรียบสิ คิดว่าผูกมิตรไปก่อน ผู้ชายยังมีอีกหลายรูปแบบ เรื่องเล็ก" พี่เพลินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำแล้วกลับไปกินต่อ เรานึกโทษตัวเองที่ไม่น่าชี้โพรงให้กระรอกเลย นึกแล้วเซ็งลุกขึ้นเก็บของเข้าร้านปิดประตูจนเหลือด้านเดียวแล้วเดินไปที่วงเหล้านั่งลงข้างๆพี่เพลิน ดุแกสนุกมากเวลากินเหล้ากับผู้ชายเราไม่เคยเห็นพี่เพลินเวลาเมาดูแกน่ารักดีจริตจะก้านแพรวพราวเหมือนสาวน้อย แกคงมีความสุข
"พี่เพลิน เอ๋ปิดร้านนะพี่จะกินต่ออีกนานรึเปล่า"
"นั่งก่อนนั่งก่อน ของเหลือตั้งเยอะ" พี่เพลินดึงแขนเรานั่งใกล้ๆ วงเหล้าอนาถานั่งกินกันบนแผงขายของ พียื่นแก้วที่กำลังกินอยู่ให้เรา ร้านใกล้ๆกันปิดหมดแล้วค่อยสบายใจหน่อย จิบนิดเดียวแล้วส่งแก้วคืน
"ไม่ไหว เอาอีกเอาอีก " ทุกคนส่งเสียงเชียร์พีเอามือดันแก้วใส่ปากเรา กลั้นหายใจยกจนหมด ไม่ไหวแล้ว
"พอแล้วๆ " เราโบกมือเมื่อเห็นแก้วที่สองลอยมาอีก
"อีกแก้วนะ แก้วแรกจะมันจะมึนแต่แก้วต่อไปจะดีขึ้น"เราหน้าตาเหยเก ยกจนหมดไปอีกจนได้
"เนี่ยแก้วที่สามจะได้คล่องคอ" ตามมาอีกจนได้อีกหลายแก้ว นีทันมอมกันนี่หว่า มึนหัวเลยเราห่างเหล้ามานานแล้ว ยกมือ"ไม่ไหวแล้ว" เราลุกขึ้นยืนโงนเงนเหมือนจะล้ม ตัวร้อนผ่าว "ไปแล้วไม่ไหวแล้ว" เราประคองตัวเองให้ลุกแล้วก้าวลงจากแผง เซนิดๆ "อ้าวเอ๋เป็นอะไร" พี่เพลินไม่เมา
"พีไปส่งหน่อยซิ เดี๋ยวมันล้ม" เราโบกมือ
"ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เมาเท่าไหร่ พีไปกินต่อเถอะ" พีประคองเราให้นั่งที่เก้าอี้ในร้าน
"ไม่ได้เมา แกล้งเมาจะได้หยุดกินต่างหาก"เราสะบัดหน้าแรงๆ แล้วลุกขึ้นเดินเซเข้าห้องน้ำ พียังเดินตามมากลัวว่าเราจะล้ม
"เอ๋นายเมานี่ ยังจะปากแข็งอีกคออ่อนหว่ะ แล้วเป็นเพื่อนไอ้หนุ่ยได้ไงเนี่ย" น้ำเย็นๆล้างหน้าแล้วดีขึ้นเล็กน้อย เราเช็ดหน้าแล้วเดินไปที่ประตู พีกำลังจะเดินออกจากร้าน เราก็เอาตัวกันทางออกไว้ ประตูเหล็กเปิดแค่พอคนเข้ามาได้
"เราจะไปกินเหล้าต่อแล้ว"
"แต่เราอยากกินพี" เราบีบที่เป้าเขา พีปัดมือเราออก
"บ้าน่า" เขาดันตัวเราให้พ้นประตูแล้วเบี่ยงตัวออกไป เราไม่เคยถูกผู้ชายปฎิเสธรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง เลยปิดประตูบ้านเสียงดังแล้ววิ่งขึ้นข้างบนทันที ไม่ห่งไม่ห่วงแล้วพี่เพลิน ซุกหน้าลงกับหมอนโกรธจนนอนไม่หลับ............
.
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุนนะ ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ ขอบคุณนะครับ สนุกมากครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณมากครับ ยินดีจ๊าดนักเจ้า ขอบคุณครับผม{:5_146:}{:5_146:} ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_142:} ขอบคุณมากเลยนะครับ {:5_146:}
หน้า:
[1]