"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 29
ตอนที่ 57
พี่เพลินมากดออดอยู่ข้างล่าง เราต้องจำใจลงมาเปิดประตูให้
"เอ๋ขอเข้าห้องน้ำหน่อย" วงเหล้าเริ่มสลายตัวแล้ว หนุ่ยกับพี กำลังเก็บของส่วนอีกสี่คนนั่งรออยู่ช้างๆรถมอเตอร์ไซค์พี่เพลิน เราแง้มประตูแล้วเดินไปเก็บขวดโซดา ยังคงโกรธที่เสียหน้า บ้านหนุ่ยอยู่หลังตลาด เดินจากนี้ไปไม่ไกล
"เฮ้ยพวกมึงเดินไปก่อน ไม่ต้องรอกูก็ได้" หนุ่ยตะโกนบอกเขาต้องเก็บของให้เรียบร้อยทุกวันไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้จะเสียเวลาเพราะผลไม้จะมาส่งประมาณตีสี่ ขวดโซดากลิ้งไปคนละมุมกว่าจะรวบได้ครบ พี่เพลินก็เสร็จธุระพอดี
"พี่เพลินขับรถไหวมั๊ย"
"โอ๊ยสบายยิ่งกินยิ่งสร่าง" แกขับรถกลับบ้านไปแล้วตอนนั้นยังไม่ดึกมากแค่สี่ทุ่ม เราเดินกลับเข้าร้านกำลังจะปิดประตู หนุ่ยก็เดินมาหา
"เอ๋วันนี้ขอได้มั๊ยวะ อยากมากเลย"
"แล้วเพื่อนนายหล่ะ" เราถามเบาๆ "เดี๋ยวก็ไล่มันกลับไปก่อนไง เราขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ" หนุ่ยเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว พียังนั่งเล่นที่เก้าอี้หน้าร้านทำเฉย
"พีกลับไปก่อนสิเดี๋ยวหนุ่ยตามไป มันปวดท้อง"
"รอได้ เป็นห่วงเพื่อน" เรานึกในใจน่าห่วงตาเพื่อนตัวดี พีมองหน้าเราอย่างรู้ทัน แล้วก็ผิวปาก หมั้นไส้นัก หนุ่ยเสร็จธุระแล้วก็ออกมา
"พีมึงเดินไปก่อนไป กูมีเรื่องจะคุยกับเอ๋มัน"
"เรื่องอะไรวะ มึงก็คุยไปสิ"
พีเดินเข้ามาในร้าน ยืนมองหน้าเรากับหนุ่ย "พวกมึงจะเล่นอะไรกัน"
เรามองหน้าทั้งคู่ "คุยกันไม่รู้เรื่องก็กลับกันทั้งคู่นั่นแหละ"
เราเดินไปที่ประตู หนุ่ยวิ่งขึ้นบันไดไปแล้ว พีก็วิ่งตาม เราปิดประตู นึกงงว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เหล้าขวดแบ่งขายที่เหลือหยิบติดมือขึ้นไปพร้อมขวดน้ำ วางไว้ตรงหน้า หนุ่ยเปิดเพลงนอนผังอย่างสบายอารมณ์ พีนั่งซดเราต่อจนหมด เรานั่งอยู่ตรงกันข้าม สักพักพีก็ลุกขึ้นถอดเสื้อถอดกางเกง
"ไอ้หนุ่ยกูก่อนนะ" แล้วพีก็ผลักเราลงไปที่พื้น หนุ่ยลุกจากเตียงมาช่วยจับตัวเราคว่ำ
"หนุ่ย ทำดีๆก็ได้ ไม่ต้องบังคับ"
"มันไม่สนุกต้อง แบบนี้ถึงจะมัน" ....
เราดิ้นจากการจับกุมของหนุ่ยแล้วถอยไปชิดฝา
"ไม่เอา ไม่เล่นแบบนี้นะหนุ่ย" หอบหายใจแฮ่กๆ เหนื่อยเพราะดิ้น "เล่นแบบนี้ลงไปเลย ไม่คุยด้วยแล้ว" เราออกปากไล่
"นึกว่าจะแน่" รู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ ไอ้หนุ่ยก็เพื่อนกันเห็นหน้ากันทุกวันยังเล่นพิเรนอีก
"เอ๋ จะเล่นตัวไปทำไมวะ "หนุ่ยยังไม่ลดละ " "เห็นมั๊ยพีมันพร้อมแล้ว" พีเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว
"ก็แกเล่นพิเรนทำไมหล่ะ เรื่องอะไรจะมาเซ็กส์หมู่"
"เฮ้ยพี เอาไงวะ"
"ก็เอ๋มันไม่เอาด้วยนี่หว่า หมดอารมณ์หว่ะ" เราเองเห็นหน้าพีก็นึกเสียดายแต่มันไม่ไหว ถ้าต้องโดนรุมแบบนี้ หุ่นสูงผอมเพรียว หน้าแนวติส ผมเผ้าไม่รุงรังอย่างหนุ่ย
เราทั้งสามนั่งเผชิญหน้ากัน
"เราเล่นด้วยก็ได้ แต่ต้องทีละคน พีว่าไงหล่ะ ให้หนุ่ยกลับบ้านไปก่อน" ยื่นไม้ตายโดยไม่ได้หวังอะไรมาก
"อ้าวไหงพูดงั้นหล่ะ เราเป็นคนชวนมันมานี่นา" เราทั้งสามต่างเมากันได้ที่
"งั้นแกก็ไปรอข้างล่างสิ"
"มันจะยากอะไร ปิดไฟก็สิ้นเรื่อง"พีคงคิดว่าเราอาย หยิบแก้วเหล้าวางไว้ชิดฝาแล้วเอื้อมมือปิดไฟ ท่ามกลางความมืด พีขยับตัวเข้ามาหาเราแล้วจูบปากมือของเราล้วงเข้าไปในกางเกงในเขาทันที เคยาวไม่อวบอ้วนเหมือนที่เคยโดน ท่ามกลางความมืดนั้น เราค่อยๆกลืนกินมันเข้าไปช้าๆ พีกดหัวเราเป็นจังหวะพร้อมเด้งสวน แล้วก็ชวนเราขึ้นไปที่เตียง หนุ่ยนอนรออยู่ข้างๆ เอามือเราไปรูดเคมัน เราโดนพีจับขายกขึ้นพาดแล้วแทงเข้ามา ตัวผอมดูคล่องแคล่วเร็วและหัว เขาหอบหายใจถี่ เรากลับเฉยๆเหมือนไม่สะใจ รู้สึกแค่เพลินๆเท่านั้น
"เอ๋ ทำเองหน่อยเหนื่อยแล้ว" เขาจับเราพลิกนั่ง "ระวังเดี๋ยวหลุด เราก็ขย่มต่อยังไงก็ไม่เสร็จ ร้อนไปหมด หนุ่ยรอจนหลับไปแล้ว
"พีลงไปข้างล่างเถอะ ร้อน อยากอาบน้ำ"
เราทั้งคู้นั่งอยู่ด้วยกันในห้องน้ำ อาบน้ำทำความสะอาดให้พี
"ดูดอีกทีสิเผื่อเสร็จ" เคของพียังกระดกอยู่ไปมา " ทำไมมันค้างอย่างนี้หละ"
"เป็นงี้ทุกทีกินเหล้าแล้วทำไงก็ไม่เสร็จ" เรารู้สึกเห็นใจเขาจริงๆ พียืนรูดช่วยตัวเองอยู่ตั้งนาน แล้วก็ตามเราขึ้นข้างบนทิ้งตัวลงนอนข้างๆ หลับไปทั้งๆที่ยังคงแข็งตัวอยู่อย่างนั้น หนุ่ยนอนกรนไปแล้ว พีกระซิบข้างๆหูว่า
"พรุ่งนี้ตื่นเช้าไปลองเอากันดูอีกทีนะ"
"ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องขายของ"
"พีกลับกี่โมงหล่ะ"
"ตอนเกลางคืนสี่ทุ่ม"
ถ้าปล่อยไว้นานอารมณ์ก็ไม่ต่อเนื่องแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผู้ชายไม่เสร็จคงได้แค่กุมมันไว้อย่างนั้น แล้วทิ้งตัวลงนอน ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีสี่เหมือนเคย.............
ตอนที่ 58
ทั้งสามคนงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก เราเขย่าตัวทั้งคู่ให้ตื่นอย่างเร็วที่สุดแล้วรีบลงไปเปิดประตูให้ทั้งสองออกจากร้าน หมดอารมณ์จะต่อแล้ว เตี่ยกับแม่จะมาร้าน ราวๆตีสี่ครึ่ง
"เอ๋ ไม่ต่อก่อนเหรอ" พีถามก่อนออกจากร้าน
"ไว้วันหลังเถอะ เรากลัวเตี่ยกับแม่มาเจอ" อากาศข้างนอกเย็นมาก หนุ่ยเดินไปที่แผงนั่งรอเปิดร้าน เรารีบขึ้นข้างบนเก็บที่นอนและทำความสะอาดห้อง ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ยเก็บเตียงเสร็จเตี่ยก็เปิดประตูพอดี รีบลงมารายงานตัว
"เอ๋ ทำไมไม่ไปนอนบ้าน " เรากลับดึกบ่อยจนเตี่ยไม่รู้ว่าเราอยู่ไม่อยู่เพราะถ้ากลับบ้านก็จะขลุกอยู่แต่ในห้อง ช่วยเตี่ยขยับแผงหน้าร้านแล้วเรียงของ พียังนั่งอยู่ที่เดิม คงหายง่วงแล้วจัดของเสร็จเราก็ไปซื้อกาแฟให้เตี่ย เลยถือโอกาสซื้อมาเผื่อทั้งคู่ด้วย ปาท่องโก๋กับกาแฟร้อนๆคงทำให้หายง่วงได้
"ขอบใจ" พีรับไปกินกับหนุ่ย เรากลับเข้าไปในร้านหยิบเงินขายของได้ให้เตี่ย
"ใครมาซื้อเหรอ เยอะแยะเลย"
"พวกไอ้หนุ่ยมันกินเหล้ากันตอนเย็นนะเตี่ย"
"แล้วลื้อกินกับเขารึเปล่า" เรายังไม่ได้ตอบเตี่ยก็ให้โอวาทเลย" อย่าริกินเหล้า มันไม่ดี เพื่อนคนไหนมันกินเหล้าก็หลีกให้ห่าง" เรายืนฟังไปจัดร้านไปนึกเถียงเตี่ยในใจ ถ้าไม่คบเพื่อนกินเราแล้วมันจะได้เหรอ แม่พาน้องมาตอนหกโมงเช้า หนุ่ยกับพีกำลังช่วยแม่ขายผลไม้ เช้านี้ตลาดค่อนข้างวุ่นวายเป็นพิเศษ ยุ่งจนลืมที่จะคุยกับพีต่อ จนสายเราก็ง่วงเลยขอเตี่ยไปนอนที่บ้าน เราแกล้งเดินเฉียดไปที่แผงผลไม้ยืนใกล้ๆพี
"จะกลับบ้าน ไปด้วยกันรึเปล่า" พยายามไม่ให้หนุ่ยผิดสังเกตุ พีมองหน้าเราเหมือนไม่แน่ใจ ทำท่าจะปฎิเสธอีกรอบ เรายักไหล่ "ไม่ไปก็ไม่ไป" ไม่เห็นจะง้อเลย เด็กๆ เราเลยขับรถกลับบ้านคนเดียว ไอ้ตั้มเพิ่งมาถึงบ้านอายังไม่เข้าไปข้างใน เรากวักมือเรียกมัน อารมณ์ค้างตั้งแต่เมือคืนเจอเหยื่อจนได้
"มีอะไรวะ" เราลากแขนมันเข้ามาในบ้านแล้วปิดประตู ผลักมันลงบนโซฟาแล้วคร่อมตัวมันไว้
"มึงเล่นอะไร เอ๋" ไอ้ตั้มยังงง
"ตั้ม กูอยากช่วยกูหน่อยสิ" เราจูบไซ้ที่ซอกคอมัน ไอ้ตั้มดันหน้าเราออก "มึงอย่ามาแกล้งกูเลย กูมาหามึงเมื่อคืนมึงก็ไม่อยู่ ลุกๆจะไปทำงาน" ไอ้ตั้มดันตัวเราออก แล้วมันก็ลุกขึ้น เรากอดมันไว้ข้างหลัง สะกิดหัวนมมันเบาๆ
"เอ๋ เดี๋ยวกูสาย มึงเป็นอะไรวะ" มือเราล้วงเข้าไปในกางเกงเดี๋ยวกูสาย แต่ค-ยแข็งโด่ เราขี้เกียจขอมันจับมันหันหน้ามาแล้วก้มหน้าลงไปดูดทันที อาบน้ำมาใหม่ซะด้วยหอมไปทั้งพวงเลย ตั้มซีดซะลั่นเพราะนานแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกัน
"เอ๋ กูจะแตกแล้ว" พูดไม่ทันขาดคำตั้มก็งอตัว เราถอนปากออก หยดแรกกระเด็นหัว ไอ้ตั้มเหมือนโรคจิตเอาน้ำมาละเลงใส่หัวเรา
"ไอ้บ้า" เราเอามือปาดน้ำว่าวไอ้ตั้มออกจากผม มันรีบใส่กางเกงแล้วผิวปากเดินออกไป เราตะโกนเรียกให้มันหยุด
"อะไรอีกวะ" ตั้มทำหน้ากวนตีน
"มึงลืมอะไรรึเปล่า" เราหน้าด้านซะแล้ว
"ลืมอะไร"มันยิ่งสงสัยหนัก
"ยังไม่ได้เอาเลย"เราบอกไปตรงๆเราเซ้าซี้
"อะไรวะดูดแล้วนี่" วันนี้ไอ้ตั้มทาแป้งซะหล่อยิ่งกระตุ้นอารมณ์อยากมากขึ้น "เอาให้หน่อย"
"มันหดแล้ว เดี๋ยวก่อนกลับบ้านจะมาเอาให้" ตั้มพูดเสร็จก็เดินไปทำงานทิ้งเรายืนเงี่ยนอยู่ตรงนั้น หมดหนทางก็ต้องช่วยตัวเองจนได้ไม่อยากจะทำเลยจริงๆ ซี๊ด อา....
ไม่ต้องรอถึงเย็นเที่ยงตั้มก็เข้ามาหา เรานอนหลับอยู่บนดซฟา
"เอ๋ขึ้นห้อง" เรางอนแล้วพลิกตัวหนี ตั้มปิดประตูแล้วถอดกางเกงออกทั้งของเราและของมัน
"ไงเงี่ยนนักเหรอ" มันสอดเข้ามาแรงๆ มันจริงๆ เราครางเสียงดังจนไอ้ตั้มต้องเอามือปิดปากแล้วขักเคออก "ไปข้างบนเถอะเอ๋เร็ว" ตั้มหอบเสื้อผ้าวิ่งไปรอที่ห้องแล้ว มันจับเราโก้งโกค้งแล้วยืนสอยจนเสร็จ ...ค่อยยังชั่ว นอนแผ่สองสลึงทั้งคู่ก่อนจะแยกย้ายจากกัน เราไปตลาดขายของตอนบ่าย อย่างอารมณ์ดี.............
ตอนที่ 59
หนุ่มๆจากกรุงเทพฯกลับไปหมดแล้วทิ้งไว้แต่ความเสียดายทั้งเราและพี่เพลิน แต่เรายังโชคดีกว่าพี่เพลินที่อย่างน้อยยังได้มาคน หนุ่ยก็กลับไปพร้อมกับเพื่อนๆ ไม่ได้มาสั่งลาเรา ชีวิตก็กลับคืนมาสู่ความเงียบเหงาอีกครั้งอีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว ยังไม่ได้ตอบพี่โด่งเรื่องเที่ยวเชียงใหม่ แกเองก็เงียบ เรานึกในใจว่าคงจะมีคนไปแทนเราแล้ว
แม่อนุญาตตั้งแต่ขอ เราเองก็พอมีเงินเดือนจากการช่วยขายของบ้างไม่มีปัญหาที่จะไปเที่ยว โทรหาพี่โด่งตอนกลางคืนเสียงแกงัวเงีย
"พี่โด่ง เรื่องไปเชียงใหม่ว่าไง"
"มะรืนนี้ก็ไปแล้ว แล้วนี่ทำไมเพิ่งตอบมา"
"พี่มีคนไปด้วยแล้วเหรอ"
"ไม่มี คืนนี้นั่งรถมาที่กรุงเทพฯได้มั๊ย ตอนเช้าพี่จะไปรับที่หมอชิต" กระทันหันจริงๆ
"ทำไมต้องไปก่อนด้วยหล่ะ"
"อย่าโยกโย้บอกมาก็มา" เสียงเหมือนดุเล็กน้อย กระทันหันอย่างนี้เตี่ยกับแม่ก็ด่าเปิง พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เรากลับไปเก็ยของแล้วแวะซื้อตั๋วรถทัวร์ กว่ารถจะออกก็ห้าทุ่ม อำเภอเราเป็นทางผ่านแต่ไม่ใช่ต้นสาย รถทัวร์จะกันที่ไว้เที่ยวละสี่ถึงห้าที่นั่งตามยอดคนจอง เตี่ยมาส่งที่ท่า
"ไปเที่ยวระวังตัวนะลูก"แกลูบหัวเบาๆ เตี่ยไม่ค่อยอยากให้ไป เราบอกว่าเราโตแล้วอยากไปเที่ยวบ้าง ลูกทุกคนไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนถ้าเตี่ยกับแม่ไม่พาไปแต่โอกาสจะมีได้ยังในเมื่อต้องเปิดร้านทุกวัน บางทีวันสะดวกก็ไปกันได้ไม่ครบ รถทัวร์มาแล้วเราถูกพาไปนั่งด้านในสุดข้างหลังเป็นห้องน้ำ มีคนนั่งติดหน้าต่างแล้วเสียดายจริงๆ เราชอบนั่งติดหน้าต่าง อีกฝั่งเป็นสองผัวเมียนอนเหยียดยาว เขาหันมาเก็บของที่วางไว้บนที่นั่งเราออก หน้าตาหล่อดี เรายิ้มให้ตามมารยาท แต่เขาไม่ยักกะยิ้ม คงเป็นนักศึกษากลับบ้านมั๊ง รถเคลื่อนตัวออกจากท่าเรารับผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ แล่นมาได้สักพักรถก็ดับไฟ เราปรับพนักได้เล็กน้อยเท่านั้นเพราะติดฝาห้องน้ำ แล้วมองไปที่คนข้างๆก่อนหลับตาเห็นเขามองความมืดอยู่ด้านนอก หน้าหนาวแอร์ในรถทัวร์ยิ่งหนาว เราหยิบเสื้อกันหนาวในเป้มาใส่ หนาวขาด้วย หนาวจนนอนไม่หลับแฮะ หนุ่มข้างๆหลับไปแล้วหัวมาพาดที่ไหล่เรา เราต้องคอยหลบเพราะรำคาญเล็กน้อยบางครั้งเขาก็รู้ตัวรีบเอาหัวกลับ เรารู้สึกตัวแล้วนอนไม่หลับ เลยหยั่งเชิงเบียดตัวให้ชิดกลับเขา เขาก็รู้ตัวเหมือนกันว่าเราคิดอะไร
คราวนี้เอาหัวมาพิงไหล่เราเลยเต็มๆ มือวางทับกันบนที่เท้าแขนเราเองก็แกล้งหลับแล้วทำมือตกไปที่ตัวเขา เขาเองก็ไม่เอาออก นานเข้าก็แกล้งนอนไม่รู้เรื่องจนมือไปวางที่เป้าพอดี เขาเหมือนรูสึกตัวเรารู้สึกได้ที่หน้าเพราะลมหายใจอุ่นมันรดที่แก้มแต่เรายังหลับตาอยู่ เขาจับมือเราขึ้นแล้วเอาผ้าห่มของเขามาคลุมมือเราตอนนี้มือวางอยู่บนเป้ากางเกงแล้ว ทำไงดีวะเนี่ยไม่รู้จักกันเลย เป้ามันตุงๆแล้วด้วย เขาขยุกขยิกที่เป้ารูดซิบออกแล้วเอามือเราสอดไว้ข้างในกางเกงกดมือเราลงไปในกางเกงใน ตายแล้วนี่เขาจะทำอะไร เขากำกับมือเราเป็นจังหวะ เคอุ่นๆกระดกตัวรับอุ้งมือมันคงอึดอัดเล็กน้อย เราเลยลืมตาขึ้นมาหันหน้าไปดูเขาก็มองหน้าเหมือนหยั่งเชิง แต่ไม่พูดอะไรนอกจากยกตัวขึ้นรูดกางเกงลงจนทั้งพวงเป็นอิสระ มือเรายังกุมอยู่ค่อยๆรูด ค่อยๆรูดมันช้าๆ เขาหลบสายตาเราเสมองไปที่ด้านนอก เรารูดไปเรื่อยๆ จนมันแข็งตัวเต็มที่ แล้วเอนหัวไปพิงที่ไหล่เขา อยากเห็นหน้าตามันจังเลย จินตนาการไปตามที่สัมผัส ขนบางๆ เคอวบๆ ไม่สั้นไม่ยาว ไข่ใบโต เขากุมมือเราอีกครั้ง กำกับเองรูดขึ้นรูดลงคราวนี้หันมามองหน้าเราอีกและก็ยิ้ง เราหันไปดูเบาะข้างๆเห็นนอนกันหลับสนิท เราลองจูบที่แก้มเขา เขาก็เอียงคอให้จูบอีก เออะไรกันเนี่ย เขาเอียงหน้ามาเลียที่หู แล้วกระซิบเบาๆ
"ดูดมั๊ย" ไม่ต้องรอคำตอบเนาโอบมาที่ไหล่แล้วดันให้เราก้มตัวลงไปหา เรามุดเข้าไปในผ้าห่ม ค่อนข้างทุลักทุเล เพราะติดที่เท้าแขน เขาแอ่นตัวขึ้นมารอ เราเลียที่ปลายมันเยิ้มได้ที่แล้ว ดูดเบาๆเขากระดกตัวตามเนจังหวะไม่นานเราก็ได้กลิ่นคาวๆลอยมารีบดึงหน้าออกแล้วเอามือกระตุกให้ไม่นานทำนบก็พัง ชายผ้าห่มคือที่ทำความสะอาด เช็ดจนแห้งก็เขาก็เก็บมันไว้เหมือนเดิมเราหันหน้าไปนอนพิงขอบหน้าต่างต่อ รถวิ่งมาได้ระยะก็ถึงที่พักกินข้าว ไฟในรถสว่าง เรามองหน้าเขาแล้วรู้สึกอาย ควรจะพูดอะไรดีมั๊ย เขาไม่พูดอะไรเราก็เลยลงไปข้างล่าง เอาคูปองแลกของกิน เขาเดินตามมาห่างๆ แล้วมานั่งด้วยโตะของเรามีแค่เรากับเขา เขากินข้าวแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพอเรามองหน้าเขาก็อมยิ้ม เรารู้สึกเขินจริงๆ ซื้อขนมกับหมากฝรั่งส่วนตัวเขาก็แวะไปเข้าห้องน้ำ เราขึ้นไปรอในรถแล้วส่วนเขายังยืนสูบบุหรี่อยุ่ข้างล่างต่อจนหมดมวนถึงเดินขึ้นมานั่งที่เดิม ไฟในรถยังไม่ดับมองหน้ากันสักพักเราก็ยื่นหมากฝรั่งให้ เขารับไปเคี้ยว
"นายจะไปไหนเหรอ" ลองถามดูกลัวเหมือนกันว่าจะไม่ตอบ
"กลับกรุงเทพฯ " ตอบสั้นๆ "แล้วนายหล่ะ"
"ไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ" เราพูดกันไม่ดังมาก ก็พอรู้เรื่องเป็นว่าเขาสอบได้ที่มหาวิทยาลัยในจังหวัดเราแล้วจะกลับบ้านตอนปีใหม่ ไฟในรถดับอีกแล้วต่างคนต่างนอนจนเกือบตีห้ารถก็เข้าสู่รังสิต คนในรถลงข้างมางเยอะเบาะหน้าและเบาะข้างไปหมดแล้ว รถก็เปิดไฟ เห็นหน้ากันชัดขึ้นอีกรอบ
"ไง จะลงที่ไหน" เขาถามเราเบาๆ เรายังอยากอยู่แกล้งสอดมือเข้าไปในผ้าห่มบีบที่เป้าเบาๆ เขาตีมือพอดีพนักงานมาเก็บผ้าห่มก็ต้องชักมือออก พนักงานเดินผ่านไปแล้วเอาก็สะกิดเราแล้วเอามือบีบตามเคนอกกางเกง มันอัดแน่นแทบจะดันกางเกงออกมาให้ได้ เรามองอย่างน้ำลายสอ รถมาถึงกอนเวลาเร็วมากฟ้ายังไม่สว่างเลย แล้วพี่โด่งจะมากี่โมง หมอชิตเก่าไม่ค่อยมีที่ทางมากนัก เรายังยืนอยู่ด้วยกัน ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน อยากไปต่อแต่ก็กลัวทั้งพี่โด่งจะไม่เจอและกลัวว่าเขาจะอันตราย ทั้งๆที่ตัวเราอันตรายกว่า
"นายชื่ออะไร เราชื่อเอ๋" เราถาม
" เราชื่อพัฒน์" เขายังเดินตามเราอยู่
"แล้วเราจะติดต่อกันได้มั๊ย" จีบผู้ชายเข้าแล้วสิเรา
"ได้สิ ไปหาเราที่หอสิ"เขาพูดถึงหอพักในมหาวิทยาลัย
"แล้วจะไปหาได้ยังไงหล่ะ" เขาเขียนเบอร์โทรให้ เราก็เขียนเบอร์เราให้เหมือนกัน
"โรไปนะ ถ้าจะไปหา" รถเมล์ของเขาเคลื่อนตัวเข้ามาที่ป้าย เขาตบไหล่แล้วบอก" ไปก่อนนะ อย่าลืมโทรหาหล่ะ อยู่ใกล้ๆกันแค่นี้เอง" เขานั่งติดหน้าต่างส่งยิ้มให้ก่อนรถจะออก เราเดินหาตู้โทรศัพท์อยู่นาน โทรหาพี่โด่ง แกนัดให้เรารอที่ป้ายรถเมล์แถวประตูแรกของหมอชิต จริงๆเรานั่งรถเมล์ไปก็ได้ แต่แกบอกให้รอ ยืนรอจนเกือบหกโมง รถพี่โด่งก็มาจอดต่อหน้า พี่โด่งดูเหมือนน้าหนักขึ้นไม่เจอกันหลายเดือน นั่งประจำที่ได้แล้วก็คว้าหมับ
"ฮั่นแน่ คิดถึงมันละสิ" พี่โด่งหัวเราะแล้วตีหัวเราเบาๆ
"ไปเชียงใหม่วันไหนพี่" เราถามแก
"วันที่28"พี่โด่งตอบแล้วเชี่ยงรถออกเลนที่จะไปฝั่งธน
"อีกตั้งสองวัน"
"รอไม่ไหวแล้ว มาหาก่อนสิ"
"แล้วพี่ทำไมไม่ไปหาหล่ะ" เราหันหน้าไปถาม
"ก็อยากจะลองใจเอ๋ไง ว่าจะมาจริงรึเปล่า นี่ถ้าเอ๋ไม่โทรมา ก็จะชวนอีพงษ์ไปด้วยแล้ว"
"ลองชวนดูสิ จะโกรธ" เราบีบมือที่เป้าแรงๆ พี่โด่งร้องจ๊าก
"กลัวแล้วครับ" แกมองหน้าเราอีกครั้ง
"ไม่เจอกันนาน คิดถึงนะ" พี่โด่งหันมาหวานใส่ พร้อมรอยยิ้มที่คุ้นตา.......
.
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุนนะ ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ สนุกมากครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ยินดีจ๊าดนักเจ้า ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_124:} ขอบคุณมากเลยนะครับ {:5_146:} ขอบคึครับ
หน้า:
[1]