"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 32
66
กลับมาถึงกรุงเทพฯเช้าวันที่ 2 พี่โด่งขับรถมากลางคืนเราเป็นห่วงแกตลอดทางนั่งบังคับตัวเองไม่ให้หลับเพราะไม่อยากให้พี่โด่งคิดว่าขับรถอยู่คนเดียว หาเรื่องคุยกัน กลุ่มเพื่อนของพี่โด่งยังอยู่ที่เชียงใหม่ต่ออีกเพราะเพื่อนทีมปิดบัญชีเพิ่งเดินทางมาถึงคืนวันที่ 31 จะกลับตอนเช้าพี่โด่งมีเหตุผลสั้นๆตอบเพื่อนไปว่า
"มีธุระต้องทำตอนเช้า" เท่านั้นเอง
"พี่อยากพักสักคืน วันที่2 หยุดอีกวันวันจันทร์ก็ไปทำงานแล้วไม่อยากเหนื่อยมาก เราเองจำวันที่ไม่ถูกพอกลับไปดูปฏิทินเวลานั้นเช้าวันที่4 เป็นวันจันทร์แก่แล้วเลอะเลือน แล้วเราจะกลับวันไหนหล่ะ"
"กำลังนั่งเพลินก็ถูกถามถึงวันกลับ"
"อยากอยู่ต่ออีกสักหน่อย พี่โด่งจะให้อยู่รึเปล่า" เราหันไปมองหน้าแก
"แล้วจะทำอะไรตอนกลางวันพี่ไปทำงาน"
"ไม่รู้ รู้แต่ว่ายังไม่อยากกลับ ลองดูก่อนว่าถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆก็คงกลับวันพรุ่งนี้เลยก็ได้" เราตอบอย่างไม่แน่ใจนัก ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้วที่เราจะห่วงหาอาวรณ์อีกเพราะมีประสบการณ์แล้ว ทำได้อย่างเดียวคือทำใจไม่ต้องคิดอะไรมากอีก ถ้ากลับไปแล้วไม่มีโอกาสเจอกันอีกมันก็แล้วแต่โชคชะตา ของอย่างนี้ ถ้าพี่โด่งเป็นของเรายังไงก็เป็นของเราวันยังค่ำ คิดดูว่าจู่ๆก็ได้เจอกัน ได้รู้จักกันมันก็น่าจะพอใจแล้ว เรานั่งคิดคำนึงไปคนเดียวแต่ไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจอะไรเลย มีแค่เสียดายนิดเดียวเท่านั้น
เข้าห้องอาบน้ำแล้วนอนกันทั้งคู่หลับสนิทจนเวลาล่วงมาถึงบ่าย วันนี้ไม่อยากแกล้งพี่โด่งเท่าไหร่นักเลยเดินลงมาข้างล่าง เราคงจะอยู่ไม่ได้จริงๆแหละทั้งวันจะคุยกับใครจะทำอะไร คิดได้อย่างนั้นก็ตัดสินใจกลับบ้านพรุ่งนี้เช้าเลยก็แล้วกัน รถคงจะว่างแล้วเพราะคงมีแต่คนกลับกรุงเทพฯ
พี่โด่งตื่นมานั่งกินกาแฟพร้อมกับดูทีวี เราเทกับข้าวแล้วเอามาวางหน้าโต๊ะถึงที่
"กินมารึยัง"
"กินมาแล้วที่ข้างล่าง เห็นพี่ยังไม่ตื่นก็เลยซื้อมาไว้ให้" กินเสร็จเราก็เก็บไปล้าง ไม่รู้จะทำอะไรก็กวาดบ้านถูบ้าน พี่โด่งก็นั่งดูแต่ไม่ยักลุกมาช่วย ไม่เป็นไรหรอกน่า
"พี่ เอ๋กลับพรุ่งนี้นะ"
"อ้าวทำไมรีบกลับหล่ะ ไหนว่าจะอยู่ต่อ" พี่โด่งเปลี่ยนความสนใจจากจอมาเป็นหน้าเราแทน
"ก็ไม่มีอะไรจะทำนี่ พี่โด่งไปทำงานแล้วเอ๋จะอยู่แต่ในห้องอย่างงี้ คงเหงาแย่"
"พรุ่งนี้วันอาทิตย์ พี่ก็อยู่อีกวัน วันจันทร์เช้าพี่ไปส่งหมอชิตแล้วกัน"พี่โด่งออกความเห็น
"ยังไม่อยากให้กลับเลย" แกทำหน้าอย่างนั้นจริงๆ
"แล้วจะให้อยู่ทำอะไรหล่ะพี่" เรานั่งลงบนโซฟาพี่โด่งนอนหนุนที่ตัก
"ยังจะมาถาม แล้วอยู่มาทุกวันนี้ทำอะไรกันละครับ"
"พี่โด่งน่าจะอยู่ต่อกับเพื่อนนะ"
"เพื่อน อยู่ด้วยกันตลอดอยู่แล้ว แต่เอ๋นะนานนานเจอที"
"พี่โด่งอย่ามาหวานเลย"
"วันนี้เราฉลองกันสองคนนะ พี่กินเหล้าได้มั๊ย"
"กินก็กินสิ ไม่เห็นต้องขอ"
"ก็ต้องบอกก่อน ถ้ากินเหล้าแล้วคึกขึ้นมาก็ต้องรบกวนเอ๋นี่"
"แล้วถ้าไม่เมามันคึกรึเปล่าหล่ะ" เราพูดเสร็จก็สอดมือเข้าไปในกางเกง พี่โด่งแขม่วท้องให้มือเราสอดเข้าไปได้
"ไม่รู้เป็นอะไรเนี่ย อยู่กับเอ๋มันคึกทั้งวันเลย"แกรูดกางเกงลงนอนให้เรารูดเล่นแต่ไม่ชวนให้ทำอะไร
"เก็บแรงไว้ตอนกลางคืน เสร็จแน่ ถึงบานแน่"
"แค่นี้ก็กลวงหมดแล้ว" เรามองเคแข็งๆที่มือ "พี่โด่งทำไมมีอารมณ์บ่อยจัง"
"อย่างเอ๋นี่ยังน้อยนะ ยังไม่เคยล่อกันทั้งวันเหมือนกับแฟนเก่าพี่เลย"
"แล้วทำไมไม่ทำหล่ะ"
"มันฝืดใช้แรงเยอะกว่ากัน ก็เลยเหนื่อย แต่รับรองก่อนกลับนี่ ขาถ่างแน่"
"บ้า พูดอะไรไม่รู้" พี่พงษ์มาเคาะประตูห้อง ผัวเมียจะหยอกกันก็เสียอารมณ์ แกเดินเข้ามาหน้ายังเมื่อยเหมือนก่อนเราไปเชียงใหม่
"เป็นอะไรวะ"
"ไม่รู้จะไปไหน เพื่อนก็กลับบ้านนอกกันหมด"
"แล้วแกทำไมไม่กลับ"
"บ้านชั้นอยู่แค่นี้เอง ไปวันเดียวก็เบื่อแล้ว แล้วนี่สองผัวเมียทำอะไรกัน" พี่พงษ์มองหน้าเรา พี่โด่งจะเป็นกันเองกับพี่พงษ์มากกว่าคนอื่นเพราะรู้เขารู้เรากันหมดแล้ว
"กำลังหลอกจะกินกลางวันเมียอยู่ แกก็เข้ามา"
"ไอ้บ้า ป่านนี้เอ๋มันไม่บานหมดแล้วเรอะเดี๋ยวก็หนีไปอีกคนหรอก" พี่พงษ์พูดขำๆ
"ไม่หนีหรอกพี่ ติดแล้ว" เราพูดติดตลกแล้วลุกไปจัดที่จัดทาง
"กินเหล้ากันสิ ห้องเรานี่แหละ " พี่โด่งชวน
"ดี ชวนไอ้กฤษ กับไอ้ยัน ด้วยนะมันเพิ่งกลับเหมือนกัน บ่นว่าหิวเหล้าอยู่พอดี" เกือบจะเย็นแล้ว พี่โด่งพยักหน้า กฤษกับยันอยู่ชั้นล่าง เป็นเพื่อนที่ทำงานเดียวกันกับพี่พงษ์ แบ่งห้องเช่ากันเพิ่งทำงานไม่นาน พี่พงษ์ก็ฟาดหมดแล้ว นี่คงหมดอพาร์ทเมนท์ละมั๊ง เราถึงเงินถึงอย่างนี้เรานึกในใจ ตั้งวงกันแล้วพี่โด่งให้เรานั่งใกล้ๆกัน ของมันเคยอยู่แล้วพอเมาก็เกิดการลวนลามแทะโลมด้วยคำพูด โดยเฉพาะยัน เหมือนกับเขาจะสนใจเรา เราแอบมองหน้าพี่โด่ง กลัวเหมือนกันแต่แววตาที่มองตอบก็เป็นประกายเจิดจ้า เราไม่เคยเห็นหน้าตาตัวเองเวลามองผู้ชายขณะที่เมามีแต่เพื่อนสนิทบอกว่า
"เวลามองผู้ชายหน่ะ หลบสายตาบ้าง"
"ทำไมเหรอ"
"มันบอกว่ามึงอยาก มันเยิ้มจนกูเองยังกลัวเลย ระวังเถอะผู้ชายจะหนีหมดเพราะกลัวมึงมองนะสิ" ต้องหัดหลบสายตาบ้าง ทิ้งระยะห่าง ยกแก้วเป็นระยะ อีนี่เล่นจ้องเอาจ้องเอา จะพาลนกกันหมด อย่ามองจิกและก็อย่าอ่อยมากนัก " โอยแล้วสรุปว่าเป็นยังไงเนี่ย เราไม่สนใจหรอกจะอะไรก็ช่าง ได้ก็ได้ไม่ได้ก็นั่งรถกล้บบ้าน นอนเงี่ยนคนเดียวดีกว่า
ยันก็คงถูกเรามองอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ บางครั้งเขาก็แกล้งหลบตาหันไปคุยเรื่องอื่นกับพี่พงษ์ พี่โด่งหันมามองหน้าเราเพราะเหมือนจับได้ แกขมวดคิ้วคงเพิ่งสังเกตแล้วกระซิบที่หูเบาๆว่า
"เงี่ยนเหรอ" เราตีขาแก แล้วลุกไปห้องน้ำ พี่โด่งลุกตาม
"เดี๋ยวมานะเพื่อน"
"เป็นอะไร ทำไมมันเยิ้มอย่างนั้นหล่ะเอ๋"
"เมื่อไหร่จะเลิกสักทีพี่โด่ง"
"เดี๋ยวเหล้าก็หมดแล้ว" มือเราควานไปทั่วตัวแก "จะทนไม่ไหวแล้วพี่" เรารูดกางเกงขาสั้นแกลงแล้วนั่งลงดูดพี่โด่งดันหัวออก
"เดี๋ยวๆ พอก่อน " แกดึงเราลุกขึ้น "เดี๋ยวพี่ทำให้นะครับ ตอนนี้ยังไม่เหมาะ ไปกินเหล้าต่อนะ" แกเดินออกไปแล้วเราก็เดินตาม
"ไปกล่อมเด็กละสิท่า" พี่พงษ์แซว
"เด็กมันง่วง"พี่โด่งมองมาที่เรา
"เด็กง่วงหรือผู้ใหญ่มันเงี่ยนยะ" ทั้งวงก็ฮาครืน พี่โด่งก็เขินเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
"ไม่ต้องเลยโด่ง ชั้นรู้นิสัยแกดี ต้องมอมให้เมาจนลุกไม่ขึ้นนั่นแหละถึงจะสงบ เอ้ายก ดับเงี่ยนให้พี่โด่งเขาหน่อย" ทั้งวงพร้อมใจกันยก เราทำตามช้าๆ เราต่างหากที่เงี่ยน ยิ่งกินก็จะยิ่งสร่างคืนนี้ไม่ต้องนอนกันแน่ ระวังดีๆเถอะพี่โด่ง...........
67…..
“ไปซื้อเหล้ามาเติมเร็วเดี๋ยวร้านปิด” พี่พงษ์ควักเงินให้ยัน เขารีบวิ่งออกไป เรากับพี่โด่งมองหน้ากันเหมือนอ่อนใจ กฤษออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงพ่นควันขาวอย่างอารมณ์ดี เราเดินไปเข้าห้องน้ำก็ต้องผ่านเขา กฤษสะกิดเอวเรา วัยเรากับเขาไม่ห่างกันมากเหมือนพี่โด่งกับเรา
“เอ๋ ไปหาเราที่ห้องได้มั๊ย” กฤษชวนเราดื้อๆ
“มีเรื่องอะไรเหรอ” เราถาม
“เรากับยัน อยากจะล่อเอ๋ นะสิ พี่พงษ์หน้าไม่เหมือนผู้หญิงเหมือนนายไม่มีอารมณ์” เราอึ้งในคำพูดของเขา
“ไม่ได้หรอก พี่โด่งจะเตะเอานะสิ” เราชำเลืองมองไปในห้อง
“ยิ่งหวงยิ่งอยากลุ้น เอากับผู้ใหญ่จะมันส์อะไร สู้เอารุ่นเดียวกันไม่ได้” กฤษลุกต่อ เราไม่กล้าให้คำตอบนอกจากก้มหน้าดูที่พื้นแทน เราไม่อยากนอกใจพี่โด่ง
“ไม่ดีหรอก” เราสะกดอารมณ์ของตัวเองให้จมลง นั่งตรงข้ามพี่โด่งคุยกับพี่พงษ์แทน พี่พงษ์มองหน้าพี่โด่ง สมาชิกยังกลับมาไม่หมด
“โด่ง ชั้นถามจริงๆ แกเป็นเกย์รึเปล่า” คำว่าเกย์สำหรับเรายังไม่กระจ่างชัด พี่ทั้งสองคนสนิทกันมากกว่าเรา พี่โด่งมองหน้าพี่พงษ์แต่ไม่มีคำตอบออกมาซึ่งตัวเราเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน พี่พงษ์เมื่อไม่ได้คำตอบก็ไม่เซ้าซี้ ให้ได้คำคอบ ยันกลับมาจากซื้อเหล้า
“เราไปต่อที่ห้องพี่ดีกว่า เจ้าของห้องเขาง่วงแล้ว” พี่พงษ์ลุกขึ้นยืน เดินกลับห้อง ทั้งสองทำหน้าเหรอหราแต่ก็ตามไปโดยดี เราปิดประตูห้อง แล้วทำความสะอาด พี่โด่งอาบน้ำเสร็จแล้ว เราก็อาบต่อ มันเมาจนหมดอารมณ์ไปแล้วน้ำเย็นชำระความรุ่มร้อนในใจจนหมด ซุกตัวลงที่นอน นอนห่อตัวเหงาเหลือเกิน กินเหล้าทีไรหลังจากใจกระเจิงแล้วกลับรู้สึกหนาวเหน็บมากกว่าเดิม อาการอย่างนี้เป็นอยู่ไม่หายจนถึงปัจจุบัน พี่โด่งคคคงหลับไปแล้ว เรานอนกอดตัวเองแล้วถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นในใจ เรียกร้องหาคนตอบในใจดังลั่น สิ่งที่ต้องการนั้นในตอนนี้ตอบได้คือความรักเท่านั้น ยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อให้ได้เจอกับความรักแต่ยิ่งตามหายิ่งห่างออกไปทุกวัน พี่โด่งไม่มีคำตอบให้พี่พงษ์แต่เรากลับมีคำตอบให้กับตัวเอง เรารักเขาเกินกว่าที่จะตัดใจจากเสียแล้ว ความเย็นของห้องยิ่งทำให้หนาวยะเยือกเข้าไปในใจมากขึ้น พลิกตัวไปกอดพี่โด่งแน่น จนพี่โด่งตื่น เราร้องไห้ออกมาจนได้น้ำตาหยดลงที่อกของแก
“เอ๋ร้องไห้ทำไม” พี่โด่งลุกขึ้นมามองหน้า
“ไม่รู้ เอ๋รักพี่โด่งเหลือเกิน เอ๋จะทำยังไงดี เอ๋ต้องการความรักจากพี่ เอ๋ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ใจของพี่ เอ๋ไม่รู้อะไรเลย” เรายังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของพี่โด่ง
“อย่าร้องไห้สิ บอกพี่เอ๋ต้องการอะไร” เรากอดแกแน่นแต่ยังสะอื้นอยู่
“พี่โด่งช่วยเอ๋ด้วย ใจมันจะขาดแล้ว”
“หยุดร้องได้แล้ว พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอครับ”
“ไม่ พี่โด่งไม่ได้ทำ แต่เอ๋” เราดันตัวแกออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ถึงอากาศจะเย็นแค่ไหนแค่ก็ยังยืนอยู่ใต้ฝักบัว พี่โด่งยืนมองเราอยู่หน้าห้องน้ำเอื้อมมือดึงแขนเราออกมาจากสายน้ำ ถอดเสื้อผ้าเราออก
“ เดี๋ยวเป็นหวัดพอดี” แกจับเราเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วดันตัวเรานอนลง
“เอ๋ ต้องการอะไรครับ”
“พี่โด่ง เอ๋ไม่ได้แกล้งนะพี่ ไม่ได้มารยาเลย เอ๋อยากถามพี่ว่า พี่รักเอ๋บ้างม๊ย”
“อยากให้ตอบจริงๆเหรอ” เราพยักหน้า “ไม่รัก ไม่เคยรักเลย พอใจรึยัง” คำตอบนั้นยิ่งทำให้ใจสลายมากกว่าเดิมอีก
“เอ๋เข้าใจแล้วพี่ เข้าใจทุกอย่างแล้ว” เราหันหน้าหนี พี่โด่งดึงตัวเรากลับ แล้วนอนทับไว้
“พี่บอกเอ๋ได้แค่ว่า พี่เองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ ถ้าเอ๋คาดคั้นพี่แบบนี้ ก็ตอบได้แบบนี้ แต่บอกเอ๋ได้แค่ว่าทุกวันที่อยู่ด้วยกันพี่มีความสุข จนพี่ไม่อยากทิ้งความสุขนั้ไป พี่เห็นแก่ตัวนะ”
“เอ๋อยากได้คำว่ารักจากพี่เท่านั้นเอง เพื่อที่จะทำให้เอ๋มั่นใจที่จะเดินต่อไป”
“แต่ที่พี่จะบอกเอ๋ได้ แค่อย่างเดียวว่า ทุกอย่างที่ทำมันมาจากใจเท่านั้น และวันนี้ทุกอย่างจะป็นอย่างที่เอ๋ต้องการ”
พี่โด่งดึงกางเกงเราออกแล้วชำแรกเข้ามาในร่างกายเรา นิ่มนวลกว่าทุกครั้งทุกการเข้าออก เต็มไปด้วยความมั่นคงและหนักแน่น แกจูบเราไม่ยอมละจากริมฝีปาก ทั้งกัดและขบอย่างเคย เรารู้สึกเป็นสุขกัยรสรักครั้งนี้กว่าทุกครั้ง ...อา......พี่โด่งฉีดความอบอุ่นเข้ามาแล้วพร้อมทรุดตัวลงทับเราพร้อมกอดเราแน่น
“พี่รักเอ๋ นะครับ” เรานอนยิ้มทั้งน้ำตา “พี่ไม่อยากให้เวลาเราหมดลงไปแบบนี้ เอ๋กลับมาเป็นเอ๋คนเดิมของพี่ได้มั๊ย เอ๋คนที่อารมณ์ดีเข้าใจทุกอย่างง่ายๆหายไปไหนครับ เอ๋คนที่พี่รักหายไปไหน”..........................
68...............
"พี่รักเอ๋ อย่างที่เอ๋ต้องการไม่ได้ แต่พี่ก็รักเอ๋ได้อย่างน้องคนหนึ่ง น้องที่พี่สามารถให้อะไรได้ทุกอย่าง เอ๋เข้าใจมั๊ย"
พี่โด่งยังกอดก่ายเราไว้ เรานอนลืมตามองแก แววตาที่อ่อนโยนนั้นเหมือนย้ำให้เราเชื่อมั่นในสิ่งที่เขาพูด
"เอ๋ เข้าใจฮะ" เรารับคำเบาๆ
"สักวันนึงเอ๋ โตกว่านี้เอ๋จะมองเห็นความรักในหลายรูปแบบ บางทีมันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน ถ้าเรายังเชื่อมั่นในสิ่งที่เราคิดและตั้งใจ พี่คิดว่าทุกอย่างมันไม่ได้อยากเลย"
"เอ๋อายพี่โด่งจังเลย ที่รู้สึกอะไรบ้าๆแบบนั้น"
"ไม่เป็นไรหรอก พี่รู้นิสัยเอ๋ดี ถึงจะดื้อแต่สุดท้ายเอ๋ก็จะคิดได้และเข้าใจทุกอย่าง"
"ฮะ" เรารับคำเบา เคที่อ่อนตัวไปเมื่อครู่เริ่มขยายตัวอีกครั้ง ความอุ่นที่นาบอยู่บนท้องทำให้ใจเราลิงโลดขึ้นมาอีก
"พี่โด่ง"เรามองตาแก
"ให้มันได้อย่างนี้สิเมาเมื่อไหร่เป็นเรื่อง" พี่โด่งมองหน้าเราเหมือนอ้อนวอน "นะเอ๋นะ อย่าเพิ่งเบื่อพี่เลย"
"พี่ชอบเหรอ เอ๋ก็ชอบ พี่โด่งปลุกอารมณ์เอ๋อีกจนได้ วันนี้ไม่ต้องนอนกันหรอกนะ" พี่โด่งแนบมันจนแน่น
"พี่รู้ปล่าว่า วันนี้ตอนที่เอ๋ชวนพี่ มันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว"
"งั้นก็จัดการเลยสิ" พี่โด่งนอนหงายลงที่เตียงเราขยับตัวขึ้นนั่ง แล้วกดสะโพกเหมือนควบม้า พี่โด่งเด้งอานสวนทั้งเร็วและแรงโต้ตอบกันอย่างออกรส
"เอ๋ พี่ไม่ไหวแล้ว" พี่โด่งดันตัวขึ้นแล้วผลักเรานอนก่อนที่แกจะบรรเลงเอง "โย อย่าเกร็งมันเสียวปลาย" พี่โด่งร้องเสียงหลง"ไม่ไหวแล้ว" พี่โด่งก็พุ่งอีกจนได้
"พี่แพ้เอ๋แล้วนะ ยกนี้"
"โอย" พี่โด่งวิ่งเข้าห้องน้ำหน้าแกยังเสียวไม่หายเราฟอกสบู่ล้างทำความสะอาดกันทั้งคู่ก่อนนอน
"พรุ่งนี้ระวังตัวดีๆนะพี่โด่ง" เรามองแกอย่างหมายมาด
"ก็ไม่แน่" พี่โด่งยังเดินแก้ผ้าโทงๆ อยู่ในห้องเปิดวิทยุ เราเดินไปโอบเอว แล้วจับเคแกเล่น พี่โด่งเปิดวิทยุฟัง มันทั้งสร่างทั้งสุข เสียงเพลงดังแผ่วๆจากดีเจเพลงแล้วเพลงเล่า นอนคลอเคลียอยู่กับเคพี่โด่งท่ามกลางความมืดมิด เพลงหวานๆดังขึ้นมาเบาๆจนเราร้องคลอ
"บัดนี้ทุกนาทีเป็นแสงทอง ที่เคยหม่นหมองกลับมีความหมาย ฉันเพิ่งได้รู้รักทำให้ความทุกข์คลาย ยาอื่นไม่หายไม่เลือนเหมือนเธอเป็นยา............"
"ยาหลอดนี้รักษาหายทุกโรค" พี่โด่งพูดอย่างภาคภูมิใจ
"เอ็นท่อนคารูหลับ" ชื่อยาที่พี่เพลินเคยเล่าให้ฟังตอนเด็กๆ ทำให้พี่โด่งขำ "ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเรา นอนกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า"
"เพียงอยู่ในวงแขนคุณ อบอุ่นในหัวใจ เพียวได้เดินเคียงข้างคุณดั่งพรมละมุน ทอดพาดวงใจไปยังนภาฟ้าที่แสนไกล ที่ไม่มีใครเคยก้าวล้ำข้ามผ่านพ้นไป...........ดีเจเหมือนนั่งอยู่ข้างๆ อบอุ่นหัวใจเป็นที่สุด พี่โด่งเอียงแก้มให้จูบก่อนนอน มีความสุขจริงๆ
"
.
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ กำลังใจสำหรับเพื่อนดีๆครับ ขอบคุนครับ มาต่อหน่อยดิติมตามอยู่นะครับ ยังไม่จบใช่ไหมมมมม{:5_120:} ยินดีจ๊าดนักเจ้า {:5_124:}{:5_118:} ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_139:} ขอบคุณมากเลยนะครับ {:5_146:} ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]