รักหมดใจ นายอัจฉริยะ 1
"พี่มายด์ รอน้องเดียร์ด้วยคร๊าบ"เสียงเล็กๆๆ ที่เปล่งออกมา ทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปมองด้วยสายตาที่อ่อนโยนที่สุด " ว่างครับคนเก่งแอบหนีอาจารย์ออกมาอีกแล้วนะ "ผมแกล้งทำเสียงดุแต่พอเห็นใบหน้าเล็กแก้มป่องตาหวานซึ้ง ทำหน้าละห้อยก็รู้สึกสงสารจึงเปลี่ยนน้ำเสียงใหม่แล้วบอกว่า " ไหนๆก็ออกมาแล้วงั้นเด๋วพี่พาไปทานไอศครีม "แต่คนตัวเล็กกว่ากลับพูดว่า"น้องเดียร์ทานไอศครีม ไม่ได้หรอกครับเพราะในไอศครีมมีส่วนประกอบของ น้ำ ตาล นม สารปรุ่งแต่งรสซึ่งทำให้มีปริมาณแครอรี่ที่มากซึ่งมีผลต่อระบบร่างกายในการเผาผลาญและจะให้ร่างกายเกิด"เสียงเล็กๆเงียบไปเมื่อสังเกตุเห็นสีหน้าของผม " พี่มายด์น้องเดียร์ขอโทษครับต่อไปน้องเดียร์จะไม่พูดเรื่องที่พี่มายด์ไม่เข้าใจนะคร๊าบ "ขอโทษนะครับที่แนะนำตัวช้าไปผมชื่อมายด์ครับ อายุ8 ปีกำลังเรียนอยู่ชั้น ป.2 หน้าตาก็คิ้วเข็ม จมูกโด่ง ผิวขาวร่างกายสมส่วน ( มีคนบอกว่าผมหล่อแต่เด็ก)ส่วนเจ้าเด็กที่กำลังส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่มีชื่อว่า น้องเดียร์อายุ5ปี ตอนนี้สอบเทียบได้วุฒิ ม. 3 แล้วกำลังเตรียมสอบเทียบโอนม. ุ6 อยู่ ใช่แล้วครับเจ้านี่เป็นเด็กอัจฉริยะที่ไม่เคยเข้าเรียนในระบบโรงเรียนแต่ได้รับการสั่งสอนจาก พ่อ แม่ ของตนเองที่เป็นศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงและเจ้าเด็กนี่อยู่ข้างบ้านผมเองครับพ่อแม่ของเด็กนี่เป็นเพื่อนกับพ่อแม่ผมตั้งแต่เด็กแล้วก็ทำงานที่เดียวกันเลยมาซื้อบ้านอยู่ใกล้กัน" พี่มายด์ครับ น้องเดียร์มีอะไรจะบอก "
" มีเรื่องอะไรเหรอน้องเดียร์"น้องเดียร์จะไปอยู่ประเทศอังกฤษแล้วเพราะมหาวิทยาลัยออกฟรอด์ได้มอบทุนให้พ่อกะแม่ผมไปทำวิจัยที่นู่นและผมก็สอบชิงทุนของมหาวิทยาลัยได้ด้วยก็เลยจะย้ายไปอยู่ที่นู่น เดือนหน้า" น้องเดียร์พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นผมได้ยินก็รู้สึกใจหายเหมือนกำลังจะเสียของที่รักมากที่สุดไปมันเป็นความรู้สึกหน่วงในอกเกินกว่าเด็กอายุ 8ขวบจะอธิบายได้ " แล้วน้องเดียร์จะมาบอกพี่มายด์ทำไม"ผมพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ แล้วก็วิ่งหนีน้องเดียร์ไปพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยากให้คนตัวเล็กกว่าได้เห็นขณะที่วิ่ง ก็ได้ยินเสียงแว่ว สะอึกสะอื้นมาจากคนที่อยู่ข้างหลัง
ผมวิ่งเข้าไปในห้องปิดประตูเสียงดัง นอนร้องไห้ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดจากอะไรรู้สึกเหมือนหัวใจจะสลายทั้งๆ ที่ ผมควรจะแสดงความยินดีกับน้องเดียร์น้องชายสุดที่รัก? ตอนเย็นคุณพ่อ คุณแม่ผมกลับมาจากที่ทำงานก็เล่าเรื่องน่ายินดีของครอบครัวน้องเดียร์ให้ผมฟังและบอกให้ผมไปอาบน้ำแต่งตัวให้หล่อ ๆผมก็ถามกลับไปว่า"เราจะไปไหนกันครับ"แม่จึงบอกผมมาว่า"เราจะไปเลี้ยงส่ง น้าเอกะ น้าก้อยไงจ๊ะ"ซึ่งทั้งสองคนก็คือ พ่อกะแม่ของน้องเดียร์ " ทำไมรีบเลี้ยงจังละครับ เขาจะไปกันเดือนหน้าไม่ใช่เหรอครับ"" มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยจ้าน้าเขาจะเดินทางกันวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงคืนนะจ้าแม่ก็เลยจะเลี้ยงส่งให้พวกเขาวันนี้ "ได้ยินดังนั้นผมก็รู้สึกจุก พูดอะไรไม่ออกจึงบอกแม่ไปว่า"ผมไม่ไปครับแม่ผมไม่สบาย รู้สึกไม่ดี" แล้วผมก็วิ่งขึ้นห้องไปปิดประตูขังตัวเองในห้อง ผมนอนน้ำตาไหลหลับไปเมื่อไรไม่รู้ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆจึงลืมตาขึ้นมาดูนาฬิกาแปดโมงเช้าแล้วเหรอนี่ผมก็ตะโกนตอบเสียงเคาะประตูไปว่า"ผมตื่นแล้วครับแม่ "แต่เสียงที่ตอบกลับมา กลับเป็นเสียงเล็ก ๆน่ารักว่า" พี่มายด์คร๊าบเปิดประตูให้น้องเดียร์หน่อยครับพี่มายด์โกรธน้องเดียร์เรื่องอะไรน้องเดียร์ขอโทษ " เสียงสะอื้นที่ดังอยู่หน้าประตู ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมาก จึงตะโกนกลับไปว่า" พี่ไม่ได้โกรธน้องเดียร์"สักพักหนึ่งผมก็ได้ยินเสียงน้าเอ"น้องเดียร์ไปได้แล้วลูกเด๋วตกเครื่อง"ผมได้ยินก็ตกใจไหนแม่บอกว่า เขาจะเดินทางกันตอนเที่ยงคืนไงก็รีบเปิดประตูวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว แต่คนที่ผมได้พบคือพ่อกะแม่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว"แม่ครับน้องเดียร์ละครับ"แม่ทำสีหน้าตกใจที่เห็นผมวิ่งลงมาจึงถามออกมาว่า" น้องมายด์หายแล้วเหรอ ทำไมวิ่งละ" แม่ครับผมถามว่าน้องเดียร์ละ" " อ๋อน้องเดียร์ไปสนามบินแล้วลูก "ไหนแม่บอกว่าเครื่องออกตอนเที่ยงคืนไง" อุ้ยแม่ขอโทษลูกแม่คิดว่าเที่ยงคืนแต่ความจริงมันเที่ยงวัน "ผมได้ยินดังนั้น ก็ปล่อยโฮโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น
พ่อกะแม่ตกใจร้องถามผมด้วยเสียงแสดงความเป็นห่วง"น้องมายด์ เป็นอะไรลูกเจ็บตรงไหนบอกพ่อกะแม่สิลูก""แม่ครับผมเจ็บตรงนี้ครับ "ผมชี้ไปที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ค้บ เก่งเกินนนนน ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณ สงสาร {:5_116:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ง่าาา ง่ะ ติดตามครับ ขอบคุณครับ เจ็บตรงนี้ที่หัวใจ... ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ