“คนไร้ค่า”
สิ่งที่เธอ...ฝันไว้...ไกลหรือเปล่าความอบอุ่น...จากแสงดาว...น้ำค้างใส
หรือบทเพลง...จากนกขาว...ใต้เงาไพร
หรือกองฟืน...ที่แผ่ไอ...ให้ดวงตา
สิ่งที่ฉัน...ฝันไว้...ใกล้แค่เอื้อม
แค่เงาเดือน...ส่องสว่าง...กลางท้องฟ้า
เพื่อมองเห็น...เธอชัดเจน...ในสายตา
เพื่อเฝ้ามอง...เสน่หา...หมดหัวใจ
หากว่าฉัน...เป็นดาว...หรือน้ำค้าง
คงไม่อาจ...ร่วงลงอย่าง...ที่ฝันไว้
หากว่าฉัน...เป็นนกขาว...ใต้เงาไพร
คงมีเพียง...เพลงอ่อนไหว...ให้เธอฟัง
หากว่าฉัน...เป็นกองฟืน...ที่อุ่นสร้าน
คงเหลือเพลง...เถ้าถ่าน...แห่งความหลัง
ความอ่อนไหว...ของหัวใจ...ที่เหลือยัง
ไม่อาจสร้าง...เป็นพลัง...หรือศรัทธา
ไม่อาจเป็น...ให้เธอได้...อย่างเธอคิด
ไม่มีสิทธิ์...จะเป็นดาว...บนท้องฟ้า
เป็นผู้หญิง...ที่แบกฝัน...และน้ำตา
เป็นคนหนึ่ง...ที่ไร้ค่า...และรักเธอ...
หน้า:
[1]