ห้องน้ำ-2
ห้องน้ำ-245 นาที 31 วินาที…
เหลือเวลาอีกตั้ง 14นาที 29 วินาที
ผมนั่งจ้องนาฬิกาดิจิตอนที่บ่องบอกเวลาในตอนนี้ พลางนั่งเหม่อลอยมองไปยังสนามบาสที่มีพวกเพื่อนผู้ชายห้องเดียวกันกับผมเล่นบาสกันอยู่
ตอนนี้ไอฟิล์มมันก็ยังไม่กลับมา พอเหมาะพอเจาะกับคาบบ่ายที่ห้องผมมีเรียนพละสองชั่วโมง และคาบพละนี้ อาจารย์ก็ไม่เข้าสอนด้วย
“ไอต้น เล่นลิงชิงบอลเปล่า สนามตรงนั้นว่างอยู่นะเว้ย” ผมเงยหน้ามองเพื่อนที่กำลังโบกมือหยอยๆ มาให้
“ไม่ล่ะ” ผมบอกบัดแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ส่วนไอนั่นก็ยู่หน้า ทำปากเบะแล้วสอดส่ายสายตามองหาใครบางคน
“ไอฟิล์มล่ะ? ไม่เห็นมันอยู่เลย รู้ว่า’จารย์ไม่เข้าเลยโดดเหรอว่ะ?”
“ก็นะ” ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามเพื่อนครับ ไม่อยากจะตอบว่ามันอาจจะไปมีเรื่องกับใครอีกแล้วก็ได้
ไม่ได้เลยเพื่อนคนนี้ มีเรื่องต่อยตีไม่เว้นแต่ละวัน
“เอ้อ แล้วโดดเรียนนี่พี่มันไม่ว่าเอาเหรอวะ”
“ไม่รู้สิ” ผมตอบบัดๆ อีกครั้ง ในขณะที่เพื่อนคนดังกล่าวหันกลับไปหากลุ่มเพื่อนที่เริ่มตั้งวงเล่นลิงชิงบอล
ผมหันหน้ากลับมานั่งเหม่อมองนาฬิกาข้อมือตัวเองอีกครั้ง
48 นาที 06 วินาที
อีกแค่แป๊บเดียว… แป๊บเดียว…
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากนาฬิกา ก่อนที่หางตาดันไปสะดุดเข้ากับคนที่ผ่านเข้ามา
ผู้ชายตัวสูงโปร่ง หน้าตาดี จมูกโด่ง ผิวขาว ริมฝีปากแดงธรรมชาติที่ผู้หญิงทั้งโรงเรียนพูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากจะลองสัมผัสริมฝีปากนั่นด้วยริมฝีปากของตัวเองดูสักครั้ง…
พี่เฟรม…พี่ชายแท้ๆ ของฟิล์มคนตายยากที่เมื่อกี้พูดถึงแล้วจู่ๆ ก็โผล่มาเหมือนรู้งาน
ถึงจะมองเห็นจากที่ไกลๆ แต่ผมก็รู้ครับ มองไม่ผิดแน่นอนก็จะมีใครสักกี่คนในโรงเรียน ที่มีหุ่นแบบนี้ รูปร่างแบบนี้ หน้าตาเป๊ะขนาดนี้ แล้วจะมีสักกี่คนที่ใส่แว่นกันแดดเดินไปเดินมาในโรงเรียนได้สบายแบบนี้ นี่ถ้าเขาไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนผมอยู่ ผมคงคิดว่าเขาเป็นนายแบบนำเทรนแฟชั่นวัยรุ่นที่บังเอิญเดินหลงเข้ามา
“ต้น” พี่เฟรมเดินตรงเข้ามาในขณะที่ผมยิ้มรับ มองหน้าที่ถูกแว่นกันแดดสีดำบังไปกว่าครึ่ง...
“สวัสดีครับพี่เฟรม” ผมยกมือไว้พี่เขา ก่อนจะเริ่มรู้สังหรณ์ถึงอะไรไม่ค่อยดี
“ฟิล์มไปไหน? ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ?”
“ครับ เอ่อ...นี่ผมก็กำลังจะไปตามอยู่พอดี”
“ตาม? งั้นพี่ไปด้วยล่ะกัน มีเรื่องต้องคุยกับมันอยู่พอดี”
ชิบหายแล้วไง
ผมพยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติขณะที่ในหัวกำลังคิดข้ออ้าง เพื่อไม่ให้พี่เฟรมไปด้วย...
“ต้น”
ผมสะดุ้งกับคำเรียกชื่อแค่คำเดียว เงยหน้าตัวเองที่เมื่อกี้หลบหน้าพี่เขาขึ้นไปมอง แล้วตอบรับเสียงแผ่ว “ครับ?”
“กำลังปิดบังอะไรพี่อยู่หรือเปล่า?”
“เอ่อ.. แหะๆ”
ดูเหมือนจะจนมุมแล้วครับ ใบหน้าหล่อๆ ขาวๆ ที่ถึงแม้จะมีแว่นกันแดดสีดำสนิทบังดวงตาคู่นั้นไว้ แต่ผมก็รู้ว่าตอนนี้สายตานั่นกำลังจ้องผมเขม็งแค่ไหน และก็เป็นอีกครั้งที่ผมไม่อาจโกหกคนตรงหน้านี้
ผมพยายามเล่าเรื่องที่ฟิล์มถูกเรียกไปที่ห้องน้ำชายเก่าในระหว่างที่กำลังเดินทางไปยังที่ๆ นัดกับฟิล์มไว้ โดยมีพี่เฟรมตามไปด้วยตามที่ผมคาด ก็อย่างว่าพี่แกโกรธมากครับ แต่ก็อย่างที่พูด ฟิล์มมันมีเรื่องต่อยตีบ่อยเกินไปจนคนเป็นพี่อย่างพี่เฟรมปลงไปเรียบร้อยแล้ว (โกรธเพราะห่วงมันห้ามกันไม่ได้ครับ)
พอไปถึง พี่เฟรมแกรีบตรงเข้าไปที่ประตูห้องน้ำทันที ส่วนผมเองก็สังเกตรอบๆ ตัว เงียบ เรียบร้อยดี และปราศจากวี่แววของนักเรียน หรือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า คน ไม่ผิดปกติ สำหรับที่นี่ที่เป็นตักเรียนเก่าที่ไม่ใช้แล้ว
“ต้น แน่ใจนะว่าที่นี่”
พี่เฟรมที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำเอ่ยถามผมที่ยังเดินมองซ้าย มองขวา
“ใช่ครับ”
“แปลก ประตูห้องน้ำมันล็อก” คนตรงหน้าว่า มือใหญ่ๆ ยังคงวางแปะอยู่กับลูกบิดประตูที่มีสนิมเกาะเขรอะ
“งั้น ฟิล์มมันคงเคลียร์ธุระเสร็จแล้วมั้งครับ” ผมคะเนในขณะที่พี่เฟรมขมวดคิ้ว
“พี่ได้กลิ่นเลือด ต้นโทรหาฟิล์มให้พี่หน่อย”
น้ำเสียงพี่เฟรมดูเครียดขึ้นมาก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเจ้าเพื่อนตัวดี และสิ่งที่ทำให้ผมเริ่มเครียดตามพี่เฟรมก็คือ...
ปึง!! ปึง!!
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากปรึกษาอะไร คนข้างๆ ก็ออกแรงถีบประตูห้องน้ำที่สุดแสนจะอ่อนแอ จนลูกบิดขึ้นสนิมนั่นหลุดออกมา ไม่ทันได้พักหายใจ คนตัวสูงโปร่ง ก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ตามเสียง Solo Violin ที่จำได้ว่าเป็นเสียงริงค์โทนของมือถือไอฟิล์ม
“xวยเอ้ย!”
ผมรีบเดินตามพี่เฟรมที่ปวดปราดเข้าไปในห้องน้ำ ...ปราศจากเจ้าของมือถือ มีเพียงสมาร์ทโฟนยี่ห้อดังสีดำที่น่าจอสว่างวาบเตือนสายเข้าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
“ต้น” เสียงเรียกชื่อจากคนข้างๆ ที่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่ากำลังเครียดมากแค่ไหน
ผมหันหน้าไปมองพี่เฟรม
“พอจะรู้ไหม ว่าใครเป็นคนทำ”
แน่นอนว่าผมพอจะเดาได้...
ขอบคุณครับ ใครอะ อยากรู้ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ตื่นเต้น รอตอนต่อไปครับ รอๆตอนต่อไป ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ มาต่อด่วนเลยครับ อยากรู้ว่าใครทำ ขอบคุณครับ ขอบคุณนะครับ
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ เรื่องเริ่มเข้มข้นแล้วครับ น่าติดตามแล้ว ใครจะเป็นคนพาตัวไปนะ ขอบคุณครับ