เรื่อง เด็กช่างรักจิง ตอน 20
ตอนที่ 20 : ขอโทษที่ความรักมันยังมี ก็ฉันมันลืมไม่เป็นผมเดินไปรอรถโดยสารแล้วกลับคอนโดคิดถึงเรื่องราวของผมกับแม็กน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกค
รั้ง แม็กคงไม่สนใจเราแล้วจริงๆ ยังไงเราต้องเข้มแข็งไว้สิ อย่าอ่อนแอนะ (ไม่มีใครปลอบ ปลอบเองก็ได้) อีกไม่กี่วันต้องสอบแล้วนี้นาอ่านหนังสือดีกว่าเผื่อจะลืมเรื่องแม็กลงบ้าง หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าที่ผมอ่านมันก็มีแต่ชื่อแม็กทั้งนั้น วันรุ่งขึ้นผมก็ไปเรียนตามปกติ และทุกอย่างก็เป็นปกติคือเจอแม็กแต่แม็กก็ยังไม่ยอมคุยกับผม ก็มีแต่ไอ้วัดเท่านั้นที่คุยและปลอบใจผมบ้าง ผมรู้สึกดีขึ้นในอีกหลายวันต่อมาแต่มันก็ยังไม่ลืมแม็ก นี้เราต้องเลิกกับแม็ก จริง ๆ เหรอเนี๊ยะ ผมจับแหวนขึ้นมาดูจะถอดออกดีไหมนะ อือ เก็บไว้ก่อน และแล้วก็มาถึงวันสอบวิชาแรก เฮ้อ เข้าไปนั่งสอบ ๆ ให้มันเสร็จ ๆ ไปเถอะ ดีที่วิชาแรกไม่ใช่วิชาเอก
ข้อ1.จงเลือกข้อที่ถูกที่สุด
ก. แม็ก
ข. แม็ก
ค. แม็ก
ง. ถูกทุกข้อ
กา ๆ เสร็จก็ออกคนแรกเลย เพื่อน ๆ มันคงคิดว่าผมทำได้เหมือนเคยสินะ (ฮึๆๆๆ ครั้งนี้กูมั่ว) จนการสอบได้เสร็จสิ้นลงก็เป็นการเริ่มต้นของการปิดเทอม ผมกลับบ้านเลยไม่อยากอยู่คนเดียวเดี๋ยวคิดมากอีก ผมเดินทางมาถึงบ้านตอนเย็นก็ทักทายแม่เสร็จไปเที่ยวบ้านไอ้โหน่งดีกว่า ไอ้โหน่งถามถึงเรื่องแม็ก ผมก็เล่าให้มันฟังครบถ้วน
“กูไม่เข้าใจชีวิตพวกมึงเลย”
“อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็ยังไม่เข้าใจเลย”
“แล้วมึงจะเอายังไงต่อวะ”
“ไม่รู้ดิ”
“ไอ้เมฆมันมาหากู”
“เหรอ” ตาโต
“มันมาขอเบอร์มึง”
“แล้วมึงให้ไปเหรอป่าววะ”
“ให้”
“ไม่เห็นโทรมา มึงเอาให้ตั้งแต่เมื่อไร”
“ซักอาทิตย์ได้แล้วมั้ง แต่กูไม่เข้าใจมึงจริง ๆ ก็มึงเป็นแฟนไอ้แม็กแล้วทำไมยังต้องไปสนใจไอ้เมฆ”
“ก็ กูสนใจไม่ได้หมายความว่ากูจะไปเอามันนี้นา คนเราจะพูดจะคุยกับคนที่ชอบไม่ได้เชียวเหรอ” จริง ๆ แล้วมันก็แค่นั้นการที่เราได้คุยกับคนที่เราเคยชอบมันก็เป็นความสุขอย่าง หนึ่ง กริ๊ง ๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ผมเข้า
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับพี่เจต ผมเมฆครับ”
“ครับว่าไงครับ”
“สบายดีไหมครับ”
“สะบายดีครับ”
“พี่เจตครับเทอมหน้าที่จะเปิดนี้ช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ผมด้วยนะครับ”
“หมายความว่าไงครับ”
“ก็หมายความว่าผมจะเรียนที่เดียวกับพี่เจตนะสิครับ”
“จริงเหรอครับ”
“ครับ ดีใจไหมครับ”
“ก็ต้องดีใจสิครับ ที่น้องชายจะไปเรียนที่เดียวกัน”
“น้องชายเหรอครับ.....” เสียงเมฆเปลี่ยนไป
“ครับก็เมฆอายุน้อยกว่าพี่ก็ต้องเป็นน้องชายพี่สิครับหรือว่าอยากเป็นพี่ชาย”
“ไม่ครับ อยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า”
“ฮึ ฮึ เป็นอะไรละครับ”
“เป็นแฟนพี่เจตงัยครับ” โอ้...น้องเมฆ มาบอกพี่ทำไมตอนนี้
“จำได้ไหมครับเมื่อก่อนพี่เจตจีบผมนะ” จำได้ครับ ใครจะจำคนที่ตัวเองเคยเกือบจีบได้
“ถ้าพยายามอีกนิดผมก็จะยอมเป็นแฟนพี่เจตแล้ว นี้อะไรหนีไปเรียนที่อื่นเฉยเลย”
“ไม่ได้หนีครับ ก็ไปเรียนต่อ”
“นี้งัยผมถึงสอบไปเรียนที่เดียวกับพี่เจต จะยอมคบกับผมไหมครับ” มันเร็วไปไหมน้อง
“พูดเล่นน่า”
“หรือว่าพี่เจตมีแฟนแล้ว” ยังไม่รู้อีกเหรอ
“ครับ พี่มีแฟนแล้ว”
“ไม่ เป็นไรครับ ผมจะจีบแข่ง ไว้เจอกันนะครับ” ตู๊ด ๆ มันเป็นน้องแม็กรึยังไงยังไม่ได้รับความชัดเจนก็วางหูไปก่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะตอบรับทันทีแต่ตอนนี้มันเปลี่ยน วันเวลาช่างรวดเร็วเหลือเกินวันนี้เปิดเทอมวันแรกผมโทรนัดไอ้วัดตั้งแต่ เมื่อคืนให้ม
าเจอกันที่หน้าห้องสมุด
“ไอ้เจตทางนี้โว้ย”
“ปิดเทอมมึงไม่กลับบ้านเหรอวะ” ผมถามไอ้วัด
“กลับ..แต่กลับบ้านแฟนกูโว้ย”
“เออ ดีมีบ้านแฟนให้กลับ ปั๊มกันน่าดูสิมึงงะ”
“เฮ่อๆ ๆ เป็นธรรมดาคนมันมีให้ปั๊มว่าแต่มึงโทรหาแม็กบ้างป่าว”
“ไม่อะ กลัวโทรไปแล้วไม่คุยด้วย”
“นี้มันก็หลายเดือนแล้วนะยังห่างกันไม่พอเหรอ”
“นั้นนะสิ มึงว่ากูควรโทรไปหามันดีไหม”
“แล้วแต่มึงสิ มึงยังรักมันป่าวละ”
“รักสิ นี้เห็นไหมแหวนที่แม็กให้กูยังใส่อยู่เลย” ผมยื่นมือที่มีแหวนของแม็กให้ไอ้วัดดู
“หลายเดือนมานี้กูพยายามคิดว่าจะพยายามทำใจ แต่มันทำไม่ได้กูไม่รู้ว่าทำไมกูถึงคิดถึงแม็กได้มากขนาดนี้ อีกอย่างกูมีเรื่องจะบอกมึง”
“อะไร”
“เมฆจะมาเรียนที่เดียวกับเรา”
“ไอ้เมฆที่มึงเล่าให้ฟังว่าเป็นตัวการที่ทำให้มึงกับไอ้แม็กทะเลาะกันนี้นะ”
“ใช่ มึงบ้าไปแล้วหรือไง เกิดมาเกาะแกะมึงเข้าที่จะคืนดีกับแม็กจะกลายเป็นเลิกคบตลอดไปนะสิ หรือว่ามึงอยากให้เป็นแบบนั้น”
“มึงจะบ้าเหรอ ตอนนี้กูรักแม็กคนเดียวและก็จะรักตลอดไป”
“กูอยากอ้วก ทีตอนเขาอยู่นะไม่รักษา” กริ๊ง ๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้ง
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับพี่เจต ผมเมฆครับพี่เจตอยู่ตรงไหนเดี๋ยวผมไปหา”
“เอ่อ พี่อยู่หน้าห้องสมุดนะครับ”
“รอผมอยู่ตรงนั้นนะครับ” ตู๊ด ๆ นี้มันต้องเป็นน้องแม็กแน่นอน ไม่รอฟังคำตอบจากคนอื่นเลย
ไม่ถึง 10 นาทีผมก็เห็นเมฆกำลังเดินมาทางผม ผมชี้ให้ไอ้วัดดู
“โอ้ โฮ้ น่ารักนี้หว่า ไอ้แม็กชิดซ้ายไปเลย มิน่ามึงถึง.....”
“อย่า ๆ มึงอย่าคิดตอนนี้กูคิดถึงแม็กคนเดียว” แต่แล้วสายตาของผมก็สาดไปเห็นกับหน้าชายคนหนึ่งคุ้น ๆ แฮะ แม็กนี้นา ทำไไมถึงโทรมไปขนาดนี้ไม่สบายหรือเปล่านะ หน้าตาก็อิดโรยขนาดนั้นเข้าไปทักแม็กดีกว่านี้เป็นรอบหลายเดือนแล้วสอนะที่ ไม่ได้เห็
นแม็ก ดีใจจัง ผมกำลังจะลุก เมฆก็มาถึงพอดี
“สวัสดีครับพี่เจต” รอยยิ้มที่คุ้นเคยของเมฆปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเมฆ
“สวัสดีครับนี้เพื่อนพี่ชื่อวัด”
“ผมรู้จักครับ ก็เพื่อนรุ่นเดียวกับพี่เจตที่เรียนที่บ้านงัย ผมไม่ได้ขี้ลืมขนาดนั้นนะ”
“สวัสดีครับน้องเมฆ นึกว่าจะจำพี่ไม่ได้” ตอนนี้สายตาของผมไม่ได้สนใจที่เมฆแต่สนใจไปที่แม็กมากว่าแม็กเดินเข้ามาทางผมหรือว่า
แม็กจะเข้า มาทักผม แม็ก ๆ ๆ ดีใจจัง แต่ก็ผิดคาด แม็กเดินผ่านผมเข้าไปในห้องสมุด แต่ผมก็สังเกตว่าแม็กหันมามองผมด้วยสายที่คุ้นเคยเหมือนว่าแม็กโกรธผมอยู่ นี้ผมผิดอะ
ไรอีกละ
“พี่เจตครับนั้นพี่แม็กไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่ครับ”
“เขาไม่เห็นเราเหรอครับ ทำไมถึงไม่ทักเรานะ แปลกจัง” ผมยิ้มให้น้องเมฆ แต่ในใจกำลังคิดว่าจะทำยังไงกับแม็กดี
“น้องเมฆครับพี่ขอตัวแป๊ปนะ อยู่กับเพื่อนพี่ไปก่อนนะ”
“พี่เจตจะไปไหนครับผมไปด้วย”
“นะครับรออยู่ตรงนี้”
“อย่าเลยน้องเมฆอยู่เจตตรงนี้ผมพี่นะครับ มึงไปเถอะกูรู้ว่ามึงจะไปไหน”
“ขอบใจ มาก” ช่างเป็นเพื่อนที่รู้ใจจริง ๆ ผมเดินเข้าไปในห้องสมุด มองหาแม็กอยู่นานก็มาเจอแม็กนั่งอ่านหนังสืออยู่ริมห้อง แปลกนะ ปกติแม็กไม่เคยมาห้องสมุดนี้นา ผีอะไรมาเข้าสิงผมอีกละเนี๊ยะ แค่ผมเห็นแม็กตอนนี้น้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมเดินเข้าไปหาแม็กช้าและเบาที่สุด
“แม็ก” ผมเรียกชื่อแม็ก แม็กเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้ผมนี้เป็นครังแรกเลยสินะในรอบหลายเดือนที่ผมเห็นแม็กยิ้ม แต่สิ่งที่ผมต้องการมากกว่ารอยยิ้มของแม็กในตอนนี้คือคำพูดของแม็กมากกว่า พูดอะไรออกมาซักคำสิแม็ก ขอบคุณมากครับ สงสารทั้งสองคนเลย...เศร้าจัง ฮือ ๆๆๆ เมิ่อไหร่จร๊ดีกัลซะทีนะลุ้นจนอยากจร๊เปน พีเจตแทนอยู่แล้ว{:5_128:} อิอิเนอะๆๆห้าๆๆ
รอดูต่อไปมั้งนิ อิอิเนอะๆๆห้าๆๆ
รอดูต่อไปมั้งนิ ขอบคุณครับ ดีกันไวๆเห้อะ :D ทำไงได้อ่ะ ก็พี่ แม๊กเขารัก โอ๊ตงิ๊ ♥ 55+ เราก็ชื่อ โอ๊ต ♥ ขอบคุณนะคับ สนุกดี ขอบคุณมากครับ ขอบคุณคับบ ตอบกระทู้ โอ๊ต ตั้งกระทู้
ลุ้นมากๆครับ
ปล. แล้วดอกไม้ช่อนั้นไปไหนแล้วง่ะ ดดอ้ยดราม่า ขอบคุนคับ{:5_130:} ขอบคุณครับ {:5_135:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ