ซวยฉิบหาย...ได้ไอ้หมอนี่เป็นแฟน ตอนที่ 2
เปิดภาคเรียนใหม่ผมอยู่ปีสามแล้วครับ ผมมีแฟนแล้วด้วยเธอชื่อพราวครับ เรียนอยู่คนละคณะกันแต่เวลากินข้าวหรือไปไหนผมก็มักจะต้องไปกับพราวแต่ผมก็ทิ้งทีไม่ได้ ถึงเราจะมีกลุ่มเพื่อนแต่ผมก็ไม่อยากปล่อยให้ทีต้องลำบากใจผมเลยเลือกที่จะ
ชวนทีไปด้วย แม้กระทั่งจะไปดูหนังแรกพราวก็ไม่รุ้สึกอะไรจนผ่านมาได้สักเดือนเราเริ่มมีปากเสียงกัน
“นี่นัท ศุกร์นี้เราไปดูหนังกันนะค่ะ เดี๊ยวพราวจะจองตั๋วไว้ให้”
“ครับ”
ช่วงที่ผมตอบรับไปไหนช่วงนั้นผมติดควิชพรุ่งนี้เกือบทั้งวันเลยก็ว่าได้ เพราะช่วงเปิดเทอมใหม่อาจารย์มักจะขอ
ควิชก่อนเรียนเสมอหรือบางวิชาก็สอนเสร็จควิชเลยก็มี
เวลานัดก็มาถึง ผมมากับทีเรานัดกับพราวไว้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ดูจากสีหน้าพราวไม่ค่อยชอบใจที่ผมพ่วงเพื่อนคนนี้
ของผมด้วย
“ไหนเราตกลงกันแล้วไงค่ะ ว่าเราจะมาดูหนังกันแค่สองคน”ผกับทีเพิ่งได้นั่งกันได้ไม่นานอยู่ๆพราวก็เปิดศึกขึ้นมา
“ใครไปตกลงกับคุณกันพราว มีแต่คุณที่ตกลงเอาเองนะ”
“ก็พราวเบื่อนี่ค่ะ ตลอดเวลาที่เราคบกัน ทีก็มักจะหิ้วเพื่อนทีมาด้วย”
“ผมบอกคุณไปแล้วนะพราวว่าเพราะอะไรผมถึงพาทีมาด้วย”
“เพราะทีคือเพื่อนสนิทคุณ พราวฟังจนเบื่อแล้วค่ะ แต่พราวไม่เข้าใจว่าเพื่อนในคณะคนอื่นทีเขาไม่คบใครเลยหรือไง”
“พอเถอะพราว ถ้ามาแล้วจะทะเลาะกันก็อย่ามาเที่ยวด้วยกันอีกเลย แล้วนี่ค่าข้าวมื้อนี้นะ ไอ้ทีกลับ”
ผมไม่สนใจแล้วว่าเข้าจะรู้สึกยังไง และความสัมพันธ์ของเราจะจบลงเลยหรือเปล่า ทุนเดิมผมไม่ชอบผู้หญิงจุกจิกขี้
โวยวาย เราทะเลาะกันบ่อยมากเรื่องนี้จนบางทีผมก็เบื่อ ผมยังรู้มาด้วยอีกว่าทีโดนคนลอบทำร้ายหลายครั้ง บางครั้งก็โดน
จดหมายเขียนมาขู่ให้เลิกคบกับผมเป็นเพื่อนก็มีผมรู้ว่าทุกอย่างเป็นแผนของพราวทั้งนั้น
“ฮัลโหลไอ้นัทมึงทำอะไรอยู่ว่ะ วันนี้ทำไมไม่มาเรียนมึงรู้ไหมไอ้ทีโดนแฟนมึงเข้ามารุมทำร้าย ตอนนี้กูพามันมาโรงบาล
แล้วมึงรีบมาแล้วกันนะ”
ผมวางสายจากไอ้ยักษ์ ผมไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะมีนิสัยที่โหดร้ายแบบนี้ วันนี้ผมป่วยเลยลาหยุดไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่
ผมสนิทที่สุดจะถูกทำร้ายเพราะผมเป็นต้นเหตุแท้ๆ
“เฮ้ยไอ้ยักษ์ ทีเป็นไงบ้างมึง”
“หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากมึง”
“มึงเล่ากูฟังสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมันน่ะ”
“กูมาไม่ทันเหตุการณ์ทั้งหมดนะ กูมาถึงเจอเพื่อนพราวล็อคตัวไอ้ทีไว้คนละข้างแล้วพราวก็ตบไอ้ทีจนสลบ พอกูไปถึงพวก
นั้นกำลังจะหนี กูเลยให้ผู้หญิงในคณะเราจัดการสภาพกูพูดได้เลยว่าเละว่ะ”
“ขอบใจมึงมากนะยักษ์ที่ปกป้องมันแทนกู”
“ไม่เป็นไรเว้ยเพื่อนกัน”
หลังจากที่ทีตื่นมาผมก็ถามถึงเหตุการณ์ทั้งหมด ทีก็คงยังเป็นทีเสมอไม่ยอมพุดว่าตัวเองต้องเจออะไรบ้าง
จนผมทนไม่ไหวหลังจากนั้นสองวันผมโทรหาพราวให้เครียปัญหาทั้งหมด
“นั่งลงก่อนสิพราว”
“นัทเรียกพราวมามีอะไรหรอ หรือไอ้ตุ๊ดนั้นไปฟ้องอะไรนัท มันปากดีกับพราวก่อนนะ”
“คนอื่นไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก ในเมื่อมันเกิดจากเราก็จะจบจากเรา”
“นัทพูดแบบนี้หมายความว่าไง”
“ก็พูดตามที่บอกไง ในเมื่อพราวไม่เชื่อใจเราก้เลิกกันเถอะเราะเหนื่อยเต็มทนแล้ว ”
“ทำไมนัทพูดแบบนี้หล่ะ นัทไม่ได้รักพราวแล้วหรอ เป็นเพราะมันใช่ไหมนัทถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้”
“ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้นหล่ะ เพราะพราวเป็นแบบนี้ไง”
“ไม่จริงอ่ะ เพราะมันใช่ไหมนัท นัทถึงเลิกกับพราว พราวจะไปจัดการมัน”
“หยุดซะทีเถอะพราว เป็นเพราะตัวพราวเองนะที่เลือกแบบนี้เอง อยากคิดว่าเราไม่รู้ถึงเรื่องจดหมายขู่พวกนั้นนะ”
“มันเอามาฟ้องนัทหรอ เดี๊ยวพราวจะส่งไปจัดการมันอีก แค่นี้มันยังน้อยไป”
“หยุดได้แล้วพราว”
“พราวไม่หยุด มันทำให้ความรักของเราพังพราวจะไปจัดการมัน”
“ก็ดีถ้าพราวไม่หยุดอย่าหาว่านัทไม่เตือนนะ อย่าลืมนะว่าพ่อของพราวทำงานให้กับใครอยู่ถ้าไม่อยากให้พ่อตกงานแล้ว
การเป็นอยู่แย่ลงหล่ะก็อยู่เฉยๆดีกว่านะ เพราะถ้าพราวยังไม่หยุดคราวนี้หล่ะเรามาดูกันว่าใครจะพินาศไปมากกว่ากันเราเตือน
พราวแล้วนะ”
ผมไม่รอให้ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรต่อผมเลือกที่จะเดินออกมาแบบไม่แยแสอะไรอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคุณกล้าทำร้ายเพื่อน
ของผมได้คุณก็ต้องโดนดีถ้าหยุดไม่หยุดตั้งแต่ตอนนี้
และหลังจากนั้นเรียกได้ว่าพราวไม่เคยเข้ามาเฉียดผมกับทีอีกเลย เพราะพราวรู้ดีว่าผมเป็นคนยังไงผมกล้าชนกับปัญหา
เสมอ ถ้าคุณเล่นสกปรกมาก่อนผมก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน
เราใช้ชีวิตในมหาลัยจนถึงวันสุดท้ายของการเปิดภาคเรียน ผมมารู้ทีนั้นต้องกลับไปอยู่กรุงเทพ เพราะครอบครัวทีมีธุรกิจ
อยู่ที่กรุงเทพฯ ผมยังจำที่ทีเล่าให้ผมฟังได้เลยว่า ทีมีพี่ชายคนนึงแต่พี่ชายของทีติดแฟนมากจนแม้กระทั่งยอมทะเลาะกับคนใน
ครอบครัว ไม่ยอมกับมาสานต่อธุรกิจของครอบครัวแต่เลือกที่จะไปทานเป็นลูกจ้างบริษัทอื่นแทน ทำให้พ่อของทีโกรธมากจนตัด
ความเป็นพ่อเป็นลูกกันเลยทีเดียว
จนวันรับปริญญาจบลง วันนั้นเลยเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอหน้าเพื่อนสนิทของผมคนนี้ ผมไปส่งมันที่สนามบินเรายืน
กอดกันล่ำลาจนเพื่อนๆคนอื่นพูดว่า ไอ้ทีมันแค่กลับบ้านที่กรุงเทพคิดถึงก็นั่งเครื่องลงไปหามันสิ ทำอย่างกับมันจะหายไปอยู่ดาว
อังคารอย่างนั้นหล่ะ
................................................TCB
ขอบคุณมาก{:5_130:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ใครนะพูดแบบนั้น ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ น่าสนุกต่อๆๆๆ ขอบคุณครับ หวานจัง นัท ที ^_^ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ. ร้ายจริงๆ ว่าแต่ทำไมถึงจะเจอกับทีเป็นวันสุดท้าย ขอบคุณครับ สนุก และมันดีครับ ขอบคุณนะ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ