เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 7
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Julio เมื่อ 2019-3-29 11:01เรื่องของเบนซ์ตอน 7เบนซ์เดินหลบไปที่รถ เข้าไปนั่งในรถ เสียงโต้หัวเราะลั่น“ไอ้เบนซ์ มันไม่แน่จิงนี่หว่า” โต้ยังหัวเราะและปล่อยตัวผม“หมายถึงอะไรไม่แน่ โต้” ผมอยากรู้ความหมาย“ก็มันหึงนายอ่ะดิดูมันทำแทนที่จะขายของลูกค้าก็เต็มเลยเดินหลบไปอยู่รถ ดีจัยด้วยนะบอลมันยังรักนายอยู่”“บ้านี่แหละเขาเรียกเกลียดแหละ ไม่อยากเห็นหน้าเรา”“เออก็แล้วแต่นายจะเข้าใจละกัน” โต้ยังขำอยู่โต้เป็นเพื่อนคนเดียวที่เบนซ์สนิทที่สุด แล้วเราก็ไปเลือกซื้อของที่ร้านไม่ไกลจากร้านเบนซ์นักสักพักโต้ก็ไปส่งผมที่บ้าน แล้วโต้ก็กลับเลยหลายวันต่อมาที่โรงเรียนก็มีแข่งกีฬากับอีกโรงเรียนที่เขามาขอเตะประลองฝีมือผมถูกอาจารย์เสนอชื่อให้ลงเล่นในครั้งนี้ด้วยผมอึดอัดมากเพราะเบนซ์ก็ลงเล่นด้วยบังเอิญเราได้เล่นตำแหน่งที่ใกล้กันผมต้องไปหาโต้ขอเปลี่ยนตำแหน่งเล่น“ไม่ได้หรอก เราเล่นไม่เก่งหรอกกองหน้า นายเล่นไปเหอะ”“โถ่โต้อย่างอื่นช่วยดีนักแค่นี้ช่วยไม่ได้หรอ”“บอล วันเดียวเอง นายอย่าทำเพื่อตัวเองดิ ทำเพื่อโรงเรียนเราไง”ผมต้องยอมแพ้โต้จนได้“ไอ้เบนซ์มันไม่เห็นบ่นเลย มันคงไม่ว่าอะไรมั้ง” โต้กล่าวให้ผมมั่นใจ ผมต้องมาซ้อมอยู่ 3 วันผมก็โดนเพื่อนในทีมล้อตลอดแต่ผมก็อดทนได้ผมสงสารแต่เบนซ์เขาเหงามากไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนพอพักซ้อมก็ไปนั่งอยู่คนเดียวผมก็นั่งคนเดียวถ้าโต้ไม่อยู่โต้เองก็ไม่ค่อยจะคุยกันกับเบนซ์มักเท่าไหร่“ดูเบนซ์มันใช่ใหมล่ะ” โต้เดินมาถามผม“มันเป็นอย่างงี้แหละนานแล้ว ในห้องก็เหมือนกัน ไม่คุยกะใครเลย”“อ้าวแล้วเวลาโดนเพื่อนล้อเรื่องเราเบนซ์ไม่ว่าเขาหรอ”“เมื่อก่อนเอาเป็นเอาตาย แต่ตอนนี้ไม่แล้วมันเฉย จนเขาเรียกชื่อมันใหม่แล้ว”โต้พูดให้ผมต้องถามเรื่องเบนซ์อีกจนได้“ชื่อไรหรอบอกหน่อดิ” ผมสนใจมาก“เฉื่อย ไงล่ะ ไปล่ะเราไปหาน้ำดื่มก่อนเชิญเหงาเป็นเพื่อนเบนซ์ต่อ”ครับแล้วก็ถึงวันแข่งจริง โต้เดินมากอดผมเพื่อบอกให้ผมอดทนแต่เบนซ์ก็เห็นตอนที่โต้กอดนี่ครั้งที่สอง“นายอย่าไปคิดเรื่องเบนซ์นะ เดี๋ยวเราจะแพ้เอานะ”“เออน่าเราไม่คิดแล้ว” ผมรู้ว่าโต้เป็นห่วงผมเขาถึงทำแบบนี้พอลงสนามผมก็ต้องอยู่ใกล้กับเบนซ์ผมไม่สบายใจเลยเบนซ์หน้าแดงท่าทีก็เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างผมล่ะไม่อยาก เข้าใกล้เลยผมกลัวครับวันนั้นที่เบนซ์โกธรแล้วต่อยผมมันเจ็บมากวันนี้ก็เหมือนกันดูเหมือนเบนซ์จะไม่อยากให้ผมเล่นบอลด้วย แล้วเวลาที่ลูกบอลมาถึงผมเบนซ์ก็จะแกล้งผมตลอดเวลาเวลาส่งบอลมาก็เตะแรงๆให้โดนตัวผมหรือไม่ก็ส่งลูกใกล้คู่ต่อสู้ผมต้องไปแย่งลูกบอลมา บางทีก็โดนเขาเหยียบล้มมั่งผมเจ็บตัวหลายทีในที่สุดผมก็โดนเบนซ์แกล้งจนหกล้มเจ็บขาเล่นไม่ได้ต้องออกจากสนามมาคิดูก็สบายใจดีคับจะได้ไม่ทำให้เบนซ์กังวลผมเริ่มทำความเข้าใจใหม่ว่าเบนซ์เกลียดผมเข้าใส้แล้วต่อไปผมจะอยู่ห่างจากเบนซ์ เหมือนเดิมครับผมต้องหลบไปร้องไห้เสียใจทำใจได้ผมค่อยมาพอจบการแข่งขันแพ้ครับก็ไม่ใช่เพราะผมหรอก เพราะเบนซ์ต่างหากเขาเล่นแบบไม่มีสมาธิเบนซ์โดนอาจารย์ว่ากับอาการที่เขาเป็นผมหรอ รีบหนีเลยครับกลัวโต้มาแล้วก็สงสารผมพาผมไปทำแผลอีกใจผมตอนนั้นผมอยากเจ็บมากกว่านี้ถ้าเป็นเบนซ์ทำให้เจ็บผมดีใจครับว่าง ๆ ผมยังมานั่งดูแผลเป็นที่เบนซ์ทำร้ายคราวก่อนผมก็คิดถึงเขาคิดดีจัยอีกด้วยว่าอย่างน้อยคนที่เรารักเขายังฝากแผลเอาไว้คิดดูสิครับคุณผู้อ่านความรักทำให้คนตาบอดมันจริงอย่างเขาว่าแหละคับ หลายวันต่อมาผมก็ไปรร.ตามปกติไม่ค่อยได้เจอเบนซ์เลยเออลืมบอกไปว่าที่บ้านผมถามเรื่องเบนซ์อยู่ตลอด ผมก็บอกว่าผมต้องเรียนหนักจึงหยุดเรื่องไปนอนบ้านเบนซ์เอาไว้ก่อนพ่อแม่เบนซ์ยังเคยมาตามเลยครับแกเห็นลูกแกเหงาผิดปกติแต่ผมก็โกหกไปเรื่อยไม่รู้ว่าวันไหนจะรอดและแล้ววันที่ผมต้องไม่รอดก็มาถึงคือวันเกิดเบนซ์ครับพ่อกับแม่ก็ให้เบนซ์มารับผมถึงบ้านผมงงเลยเมื่อท่านโทรมาก่อนท่านบอกว่าให้นั่งรถไปกับเบนซ์เบนซ์จะมารับ ผมทั้งดีใจและเสียใจผมรู้ว่าเบนซ์เขาไม่อยากมารับผมแต่เพราะความจำเป็นมากกว่าเพียงไม่นานผมก็ได้ยินเสียงรถของเบนซ์มันนานมากแล้วที่ผมไม่ได้ยิน แต่มันเบามากกว่าปกติ“บอลเอ้ย เบนซ์มาแล้วลูก”“ครับยาย” ผมก็รีบทำหน้าให้ไม่ดีใจแล้วเดินออกไปแบบหน้าบึ้งถึงหน้าบ้านผมก็คิดอะไรไม่ออกแต่น้ำตาสิมันจะไหลแล้วผมต้องท่องว่าอย่าไหลนะอย่าไหลพยายามแล้วผมก็ทำได้เบนซ์ก็ยื่นกระดาษให้ผมแผ่นหนึ่ง มันถูกพับอย่างดี คนให้นี่หน้าบึ้งมากหน้าเขายังไม่มองเลยผมตกใจมากกลัวว่าจะเป็นจดหมายบอกลาพอเปิดดูข้อความก็ว่า“เรามารับไปงานวันเกิด”ผมก็เลยเดินไปเอากุญแจรถจะเอารถไปเองเบนซ์ก็เดินมาเอากระดาษให้อีกแผ่นหนึ่งผมก็เปิดอ่านอีก“ไม่ต้องเอารถไป แม่ให้เรามารับส่งด้วย”นี่แสดงว่าเบนซ์เขียนมาจากบ้านคงนึกว่าผมจะเอารถไปเองจึงเตรียมจดหมายมาครับ ผมรู้สึกอยากจะ เย้! เหมือนตอนที่รู้จักกันใหม่แต่ก็ทำไม่ได้ผมต้องนั่งซ้อนท้ายเบนซ์เขาขี่ช้ามาก ไม่เหมือนเมื่อก่อนจนทำให้ผมนึกถึงคำที่โต้พูด ว่าไอ้เฉื่อย ผมอ๋อในใจผมก็นั่งห่างจากเบนซ์มากไม่กล้าแตะตัวเขาหรอกแต่กลิ่นกายของเบนซ์ที่หอมหวน เบนซ์มีกลิ่นกายที่หอมมากครับ มันก็ทำให้ผมเริ่มอดคิดถึงความหลังไม่ได้และแล้วทุกความคิดก็ต้องหยุดเมื่อถึงบ้านอ้าวผมตกใจเลย ไหนว่าวันเกิดไม่เห็นมีใครเลยนอกจากพ่อกับแม่แล้วก็เบนซ์ผมเดินตามเบนซ์เข้าบ้าน“หวัดดีครับ” อึดอัดปากตั้งนานได้พูดซักทีคับ“ทำไมไม่มาบ้านเราซักทีลูก แม่คิดถึงจะตาย ดูเบนซ์สิเหงาเลยตั้งแต่บอลไม่มา”โอ้ยตอบยากจัง“โถ่แม่ครับ เราเรียนกันหนักนะครับ เสาร์อาทิตย์ก็มีแต่งาน” โชคดีที่เบนซ์แซงพูดซะก่อน เป็นผมตอบแบบเสียเรื่องเลย“จริงของลูกแหละน่า” พ่อกล่าวเสริมให้ผมได้โล่งอกไปที“ยังไงบอลก็อย่าห่างเหินให้มากนักนะลูกมาหาเบนซ์บ้าง”ผมไม่ตอบ แล้วเบนซ์ก็ทำท่าเหมือนเบื่อโลกทั้งโลก ผมเข้าใจว่าเบนซ์ไม่อยากให้ผมมาดีนะทีพ่อกับแม่พาไปทานอาหารที่เตรียม ไว้ซะก่อนไม่งั้นปล่อยให้อยู่กับเบนซ์ ผมอึดอัดตายเลยในงานวันเกิดมีเค้กก้อนเล็กๆปักเทียนเอาไว้มีอาหารที่ผมชอบที่เบนซ์ชอบวางอยู่3-4อย่างแล้วพ่อกับแม่ก็ เริ่มร้องเพลงวันเกิดแล้วเริ่มทานกันเลยเบนซ์ก็จับยัดอาหารเข้าปากยังกะยักษ์“เนี่ยเพื่อนเยอะแยะเบนซ์ก็ไม่ชวนมา เชิญบอลคนเดียวเลยนะนี่”“ดีใจจังครับที่เป็นแขกคนเดียว” ผมก็พูดเหมือนแกล้งแต่ออกจากใจจริง“บอลไม่เตรียมของวันเกิดมาให้เบนซ์หรือ” พ่อถามเพราะเห็นเราไม่คุยกันผมหน้าซีดเลยอายจังคับที่วันเกิดคนรักทั้งที ดันไม่รู้ล่วงหน้า“ผมไม่รู้ล่วงหน้าครับเลยเตรียมไม่ทัน” ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่ครับ“เป็นเพื่อนกันยังไง วันเกิดยังไม่รู้เลย” แม่ตำหนิจนได้“บอลลูกจะกลับไหมวันนี้” พ่อถามผม“กลับครับ” ผมรีบตอบเพราะกลัวเบนซ์ไม่สบายใจ“งั้นไม่ต้องกลับหรอก ค้างที่นี่แหละเอาเป็นของขวัญวันเกิดให้เบนซ์”“ครับ” ผมไม่อยากตกลงหรอก แต่ไม่กล้าขัดคำท่านพอผมพูดจบเบนซ์รีบเดินลุกจากที่เบนซ์คงไปเข้าห้องน้ำ ผมรู้ว่าเบนซ์ต้องไม่พอใจแน่ๆหายไปนานมากผมจึงหาทางคิดไม่ให้เบนซ์เป็นกังวลไม่นานนักเบนซ์ก็เดินมาผมก็คิดออกพอดี“แม่ครับให้ผมนอนห้องรับแขกได้มั้ย ผมอยากดูหนัง” ผมกล่าวขอ“ไม่ได้ยุงมันเยอะ เบนซ์ไปปูที่นอนได้แล้ว”“เสร็จ แล้วครับ”อ้าวนึกว่าไปห้องน้ำซะอีกครับแล้วเราสองคนก็ต้องไปนอนด้วยกันหมอนสองใบถูกวางให้ติดกันมาก ผ้าห่มก็มีผืนเดียวผมก็เลยดึงหมอนให้ห่างจากเบนซ์ แล้วนอนหันหลังให้เบนซ์ผ้าห่มผมก็ไม่ยอมห่มจิตใจมันหวิว ๆ ผมมาคิดน้อยใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเบนซ์ทำร้ายผมอย่างนี้ทำไมผมยังต้องรักเบนซ์อยู่ คิดแล้วน้อยใจมากครับ ผมร้องไห้ส่วนเบนซ์ก็หันหลังให้ผม เราไม่คุยกันเลยครับ ผมร้องจนผมหลับตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ผมหายใจไม่ออก ผมค่อยๆ ลืมตาดูว่าอะไรมาทับผม เบนซ์ทั้งกอดทั้งทับตัวผมอยู่ใบหน้าของผมอยู่ที่อกของเบนซ์ หัวผมแทนที่จะไปหนุนหมอนก็ได้นอนหนุนเบนซ์ผมไม่รู้จะทำอย่างไร จะแกะออกก็กลัวเบนซ์คิดว่าผมไปยุ่งกับเขาผมจึงได้แต่นอนรอดูว่าเมื่อไหร่เบนซ์จะตื่นหรือพลิกตัวไปทางอื่นซักที แต่ผมก็อดที่จะจับต้องตัวเบนซ์ไม่ได้ ผมเอามือค่อยๆ ลูบไปที่ต้นขาของเบนซ์ ลามมาถึงเจ้าโลกมันยังหลับอยู่ แต่เบนซ์ก็ยิ่งกอดผมแน่นขึ้นตอนนี้เจ้าโลกเขาก็เริ่มแข็งตัว ผมก็ล้วงแล้วก็รูดขึ้นรูดลงตามจังหวะของลมหายใจเบนซ์ผมอยากไปดูดเจ้าโลกของเบนซ์เหลือเกินแต่ทำไม่ได้เพราะเขากอดอยู่ เสียงลมหายใจของเบนซ์เริ่มรุนแรงขึ้นแสดงถึงเขาเสียวมากผมก็รีบทำอยากให้น้ำเบนซ์ออกเร็ว ๆ เพราะเบนซ์จะได้ตื่นมาเห็นตัวเองกำลังกอดผม ไม่นานเสียงครางก็ดังขึ้นเขาเสียวจนละเมอครางเบนซ์กระดุกตัว4-5ทีน้ำก็พุ่งออกมากมาย ผมต้องรีบเอามือออกอย่างเร็วปกติเบนซ์จะตื่นทุกครั้งที่น้ำออก ผมรีบเอาคาบน้ำล้วงเข้าไปในกางเกงผมเช็ดใส่กางเกงแล้วเบนซ์ก็ตื่นพอดีเบนซ์ลุกนั่งทันที คงตกใจที่กำลังกอดผมอยู่มั้ง แล้วเบนซ์ก็เดินหายไปซักพักก็เดินกลับมาคงจะไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นเบนซ์ก็เดินมาที่เตียงฝั่งผม หยิบเอาหมอนมาให้ผมหนุน เอาผ้าที่หล่นกับพื้นมาห่มให้เบนซ์คงคิดว่าผมหลับอยู่ ผมดีจัยมากอย่างน้อยก็แสดงถึงเบนซ์ยังห่วงผมอยู่แล้วเบนซ์ก็ไปนอนที่เดิมผมไม่กล้ามองเบนซ์ แต่รู้สึกว่าเบนซ์นอนใกล้กับผม ห่มผ้าด้วยกัน ตื่นเช้ามาผมก็เจอเบนซ์มากอดผมอีกผมก็นึกอะไรที่ขำขำ ว่าน้ำตาที่ผมเสียไปเมื่อคืนนี้ผมก็ได้คืนคือกอดจากเบนซ์ผมต้องรอให้เบนซ์ตื่นก่อน กว่าเบนซ์จะตื่นก็เจ็ดโมงเช้า ผมก็ยังแปลกใจทำไมเบนซ์ตื่นสาย พอเขาตื่นเขาก็ตกใจอีกที่มากอดผมอีกแล้วผมแกล้งนอนหลับต่อไป เบนซ์ไปเข้าห้องน้ำแล้วมาที่ห้องเดินไปเดินมาผมเลยตัดสินใจตื่นดีกว่า ผมรีบเดินไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปถามแม่อยากรู้ว่าทำไมไม่ไปตลาด
-------------------- จบตอนที่ 7 --------------------
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ลักหลับอีกแร้ว ฟอร์มจัดนะเบนซ์ เหมือนได้ย้อนกลับอดีตไปไกลมาก ขอบคุณมากครับ ขอบคุณนะ_ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ ขอบคุณครับ อีบอลอีโง่