เขามา(ถูก)ชักว่าวข้างๆหลุมผมครับ (ตอน 10 จบ)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย wuna เมื่อ 2019-7-7 07:06ในที่สุดก็มาถึงตอนจบซะทีครับ หมดมุกแล้วถ้าอินกับเรื่องอื่นค่อยมาพบกันใหม่นะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
ตอน 1
ตอน 2
ตอน 3
ตอน 4
ตอน 5
ตอน 6
ตอน 7
ตอน 8
ตอน 9
ตอน 10 อวสาน
ธันกำลังขับรถพาผมไปที่สวนผลไม้ธนรุ่งกิจซึ่งตั้งอยู่ที่ต่างจังหวัด
“พี่ตกใจแทบแย่ ตอนที่ธันบอกว่านามสกุลพี่เป็นชื่อเดียวกับสวนผลไม้ของบ้านธัน กลัวว่าเราจะเป็นญาติกัน”
ผมชวนเด็กหนุ่มคุย “นั่นสิครับ แต่จริงๆจะเป็นญาติกันหรือไม่ก็ไม่ใช่อุปสรรคหรอกครับ"
"ผมกลัวว่าที่บ้านผมจะเกี่ยวข้องกับการตายของพี่มากกว่า ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไม่รู้จะให้อภัยตัวเองยังไง” เขาตอบ
ผมถามต่อ “แล้วพ่อธันว่ายังไงบ้าง”
“พ่อบอกว่าสวนธนรุ่งกิจเคยเป็นผู้ขายวัตถุดิบรายใหญ่ให้กับโรงงานของพ่อ แต่ครอบครัวเจ้าของเดิมเขาตายจากอุบัติเหตุ"
"ทายาทเลยประกาศขายกิจการทั้งหมด พ่อของผมก็เลยซื้อมา ตอนนี้คนงานเก่าๆออกไปหมดแล้ว เหลือแต่อาสิงห์คนเดียว"
"เราอาจจะถามเบาะแสเรื่องของพี่จากเขาได้บ้าง” เด็กหนุ่มพูดอย่างมีความหวัง
ธันเล่าให้ผมฟังว่าอาสิงห์เป็นคนงานเก่าแก่ของสวนผลไม้ เป็นคนร่างกายกำยำแข็งแรง
แต่พันผ้าที่หน้าตลอดเวลาเพราะใบหน้าเสียโฉมจากการโดนไฟคลอกเลยไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ญาติพี่น้องก็ไม่มี
พ่อสงสารเขาก็เลยให้มาอาศัยที่กระท่อมท้ายสวน ปกติจะมีหน้าที่เฝ้าสวนและช่วยงานจิปาถะตามแต่จะสั่ง
“ใกล้ถึงแล้วครับ” เด็กหนุ่มเลี้ยวรถเข้าไปในสวนผลไม้ที่มีป้ายหินเขียนไว้ว่า สวนธนรุ่งกิจ
มันเป็นสวนผลไม้ที่มีเนื้อที่เกือบร้อยไร่ เขาจอดรถที่หน้ากระท่อมไม้ที่สร้างอย่างเรียบง่ายหลังหนึ่ง
ก่อนจะเปิดประตูแล้วตะโกนเรียก “อาสิงห์ครับ ผมเอาข้าวสารอาหารแห้งมาให้ครับ”
สักพักนึงก็มีชายร่างสูงที่มีผ้าพันหน้าอยู่เดินออกมายกกระสอบข้าวสารเข้าไปเก็บในบ้าน
ธันถือโอกาสช่วยยกถุงอาหารแห้งเดินตามเขาไปด้วยพร้อมกับชวนคุย “อาสิงห์ ครับ พอดีผมมีเรื่องอยากจะถาม”
“เรื่องอะไร ?” เสียงแหบแห้งตอบมาอย่างสงสัย ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ผมก็ต้องตัวสั่นด้วยความสะพรึงกลัว
ได้แต่กระซิบบอกเด็กหนุ่ม “ธะ..ธัน เสียงนี้มัน เสียงของคนที่ทำร้ายพี่ พี่ไม่มีทางจำผิดแน่”
เจ้าหนุ่มตี๋ก็ดูตกใจไม่แพ้กัน แต่เขารวบรวมสติแล้วพยักหน้ากับผม ก่อนจะถามต่อ
“พอดี เพื่อนผมเขานามสกุล ธนรุ่งกิจน่ะครับ พอเขารู้เรื่องสวนนี้ เลยคิดว่าเป็นญาติกัน"
"อาสิงห์พอจะรู้ไหมครับว่าทายาทที่ขายสวนเขาอยู่ที่ไหน”
เจ้าของร่างสูงใหญ่ส่ายหน้าตอบ “คนของตระกูลธนรุ่งกิจตายไปหมดแล้ว”
ตี๋หนุ่มไม่ยอมแพ้ “คุณอาแน่ใจได้ยังไงครับ แล้วพวกเขาเป็นอะไรตายบ้าง”
“คุณธันจะรู้ไปทำไม” เสียงแหบคำรามอย่างไม่พอใจ
“ธัน กลับกันก่อนเถอะมันอันตราย” ผมเตือนแต่เขาไม่ฟัง ยังถามต่อ “คุณอารู้จัก เมษา ธนรุ่งกิจไหม”
ชายคนนั้นดูคลุ้มคลั่งเมื่อได้ยินชื่อของผม มันพุ่งเข้ามาจับตัวเด็กหนุ่มบีบคออย่างแรง
แล้วตะโกนว่า “แกรู้จักชื่อนั้นได้ยังไง” เจ้าหนุ่มตี๋ถูกบีบคอจนหน้าเขียว
ผมตกใจหยิบเอาไม้ที่อยู่แถวนั้นมาฟาดหัวไอ้คลั่งเต็มแรง จนมันสลบไป
“ไม่เป็นไรใช่ไหมธัน ทำไมทำแบบนี้ ถ้าตายไปจะทำไง”
เด็กหนุ่มจับอีกฝ่ายมัดไว้กับเก้าอี้อย่างแน่นหนาพลางตอบว่า
“ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือหรือครับ แล้วผมก็รู้ดีว่าพี่เมษต้องช่วยผม”
เด็กหนุ่มหาน้ำมาราดให้ชายคนนั้นฟื้นแล้วสอบสวน แต่มันไม่ยอมตอบอะไรเลย
“อย่างน้อยก็ขอดูหน้าหน่อยแล้วกันว่าอัปลักษณ์แค่ไหน” ธันดึงผ้าที่พันหน้าคนประหลาดออก
เผยให้เห็นใบหน้าที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ “พี่เมษ” เด็กหนุ่มอุทาน
เมื่อเห็นว่าใบหน้าภายใต้ผ้านั้น เหมือนกับเมษทุกกระเบียดนิ้ว
“แกรู้จักหน้าเขาได้ยังไง เมษตายไปตั้งนานแล้ว” ชายปริศนาตะคอก
เจ้าหนุ่มตี๋ก็ทนไม่ไหวตะคอกกลับไป “แกนั่นแหละเป็นใคร แกเป็นผีที่ฆ่าพี่เมษแล้วขโมยร่างเขามาใช่ไหม"
"ผมมองเห็นวิญญาณของพี่เมษ ตอนนี้พี่เมษอยู่ที่นี่ตรงนี้แล้ว คืนร่างพี่เมษมานะ”
ชายคนนั้นร้องไห้ “ไม่ ไม่ใช่ วันนั้นเราไม่ได้ตั้งใจจะฆ่านายนะเมษนายก็รู้ว่าเรารักนายมากแค่ไหน”
ชายคนนั้นพังทลายลง แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เราฟัง
ที่จริงแล้วชายคนนั้นคือ มีนา หรือ มีน พี่ชายฝาแฝดของผม
ถึงใบหน้าเราจะเหมือนกันแต่เขามีร่างกายแข็งแรงต่างจากผมที่อ่อนแอเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เกิด
มีนแอบรักผมมาตลอด แต่ผมไม่ได้รักเขา วันหนึ่งเขาเกิดทนไม่ไหวข่มขืนผม ทำให้โรคหัวใจของผมกำเริบเสียชีวิต
พ่อกับแม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น แต่ทำใจไม่ได้ที่จะต้องเสียลูกทั้งสองคนพร้อมๆกัน จึงปกปิดเรื่องจากหมอ
ทำเป็นว่าโรคของผมกำเริบขึ้นเอง พ่อแม่ผมให้พี่มีนไปกบดานในสวนผลไม้ ปลอมเป็นคนงานชื่อสิงห์แทน
แต่ทั้งคู่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ขณะเดินทางกลับ พี่มีนเศร้าเสียใจมากจนอยากจะฆ่าตัวตายตามแต่ก็ทำไม่ได้
เพราะสัญญากับพ่อแม่แล้วว่าจะต้องมีชีวิตต่อไป เขายังรู้สึกผิดและปวดใจทุกครั้งที่เห็นหน้าผมในกระจก
จึงใช้ผ้าพันแผลปิดบังใบหน้าตัวเองมาตลอด เขาซึมเศร้าและหมดอาลัยตายอยากเกินกว่าจะทำอะไร
ได้แต่อยู่ไปวันๆจึงขายสวนให้พ่อของธัน และอยู่อย่างเดียวดายมาตลอด
ผมน้ำตาไหลอาบแก้ม บอกกับเด็กหนุ่มว่า “พี่นึกทุกอย่างออกแล้วล่ะ ธัน เป็นอย่างที่พี่มีนบอกทุกอย่าง”
เด็กหนุ่มชี้มาที่ผมแล้วร้องอย่างตกใจ “พี่เมษ” ผมมองดูตัวเอง และพบว่าร่างวิญญาณของผมเริ่มซีดจางลง
“พี่เมษ อย่าเพิ่งหายไป มาสิงร่างผมหรือดูดวิญญาณผมก็ได้ “
ผมส่ายหน้าบอกเขาว่า “ครั้งนี้พี่ไม่ได้หมดพลังแต่พี่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรตายแล้ว พี่คงต้องไปเกิดเสียที"
"ขอบคุณนะธัน ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง พี่รักธัน พี่จะจดจำธันตลอดไป ธันต้องสัญญานะ ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข”
เด็กหนุ่มร้องไห้ “ผมจะมีความสุขได้ยังไง ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว อย่าไปนะครับพี่เมษ“
“ทุกครั้งที่ธันคิดถึงพี่ พี่จะอยู่กับธันเสมอ อยู่ในหัวใจ อยู่ในทุกลมหายใจ” ผมจูบลาธันเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนจะหันมามองมีน เขาไม่ได้ยินเสียงผม วิธีเดียวที่จะสื่อสารกับเขาได้ คือการสิงร่าง
ผมใช้พลังเฮือกสุดท้ายสิงร่างของเขา เมื่อวิญญาณของเราผสานกัน ผมรับรู้ได้ว่าทุกสิ่งที่เขาบอกเป็นความจริง
ผมจึงบอกให้เขารู้ว่าผมให้อภัยเขาทุกอย่าง สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ ไม่ใช่ความผิดของเขาเป็นความโชคร้ายเท่านั้น
เขาลงโทษตัวเองมาพอแล้ว การเชื่อมโยงวิญญาณทำให้เราได้รู้ถึงความทรงจำและความคิดของอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย ในที่สุดเวลาของผมก็มาถึง ประตูแสงเปิดออก ยมทูตปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าพวกเราแล้วออกคำสั่ง
“ไปได้แล้ว นายเมษา ธนรุ่งกิจ ได้เวลาไปเกิดใหม่แล้ว” ผมมองดูร่างวิญญาณที่กำลังแยกตัวออกจากร่างของมีน
ก่อนจะโบกมือลา ยมทูตใช้สายคล้องวิญญาณ หายลับเข้าไปในประตูมิติ
“พี่เมษ” ธันก้มหน้า น้ำตายังไหลอาบแก้ม “ทำไมพี่มีนเขา..”
“พี่มีนเขาต้องการชดใช้ให้พี่ ตอนที่เราเชื่อมโยงวิญญาณทำให้เขารู้ว่าพี่กับธันรักกันแค่ไหน"
"เขาอยากไปเกิดใหม่มากกว่าที่จะอยู่ต่อไปอย่างสิ้นหวัง” ผมซึ่งตอนนี้อยู่ในร่างของพี่มีนตอบเด็กหนุ่ม
“แก้มัดให้พี่ซะทีสิธัน พี่เจ็บนะ” เด็กหนุ่มปาดน้ำตาบนหน้า ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ตอนนี้พี่ไม่มีปัญหาคาใจแล้วใช่ไหมครับ”
“คงงั้นมั้ง ทำไมเหรอ” ผมตอบทำหน้างง
“ผมรอไม่ไหวแล้ว เรามาทำกันต่อจากคืนนั้นเถอะครับ”
ผมรู้ตัวว่าขัดขืนไม่ได้เลยหลับตารอให้เขาเป็นฝ่ายกระทำ แต่ธันกลับเพียงแค่จูบที่แก้มเบาๆก่อนจะแก้มัดให้ผม
“มัดจำไว้ก่อนนะพี่เมษ ที่เหลือจะเก็บทั้งต้นและดอกตอนเข้าหอคืนนี้” เจ้าตี๋หนุ่มหัวเราะ
เขาทดสอบว่าผมยังหวาดกลัวการมีเซ็กส์หรือไม่ และดูเหมือนภาพความทรมานนั้นจะไม่มาหลอกหลอนผมแล้วล่ะ
ตอนนี้มันเป็นแค่เพียงความทรงจำในอดีตฉากหนึ่งเท่านั้นเอง
โชคดีที่พี่มีนยังเก็บเอกสารประจำตัวทั้งหลายเอาไว้ รวมถึงบัญชีธนาคารที่มีเงินฝากหลายสิบล้านที่ได้จากการขายสวน
ผมเลยน่าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไม่ลำบากนัก ผมกับธันช่วยกันเก็บข้าวของจำเป็นก่อนจะรีบเดินทางกลับหอของธันในกรุงเทพฯ
คืนนั้นเราอาบน้ำด้วยกันอีกครั้ง ต่างกันที่ครั้งนี้เราต่างก็มีร่างกาย ไม่ใช่คนกับวิญญาณอีกต่อไป ผมอุ้มธันวางลงบนเตียง
โน้มใบหน้าเข้าไปจุมพิตเขา เราต่างปลุกเร้าอารมณ์ให้แก่กันและกันด้วยสัมผัสของมือและปลายลิ้น
ผมมองดูร่างกายของหนุ่มตี๋ที่กำลังนอนสิโรราบอยู่เบื้องหน้าผม เขาหายใจกระเส่าด้วยความเสียว
ควยแท่งงามของเขาตั้งโด่มีน้ำเยิ้มปริ่มรู จนผมอดไม่ไหวต้องก้มลงไปโลมเลียแล้วจูบมันอย่างดูดดื่ม
จนหนุ่มตี๋ต้องใช้มือจิกผ้าปูที่นอนแล้วร้องครางด้วยความเสียว "อ๊า พี่เมษ ผมเสียวเหลือเกิน ให้ผมได้เย็ดพี่เถอะครับ"
ผมฉีกซองถุงยางแล้วใช้ปากครอบใส่มันลงไปให้กับเขา อีกมือก็ชโลมเจลหล่อลื่นลงไปในร่องรูของตัวเอง
จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งยองๆเหนือลำแกร่งของเด็กหนุ่ม ค่อยๆหย่อนสะโพกลงไป หัวบานค่อยๆแทรกตัวเข้ามาในร่องรูของผม
มันคับแน่นจนผมต้องกัดฟัน แต่เมื่อมันล่วงลึกจนถึงจุดกระสัน เราทั้งคู่ต่างก็ร้องประสานเสียงกันอย่างสุดเสียว
ผมขยับสะโพกขึ้นลงในขณะที่ธันก็เด้งเอวสวน เจ้าหนุ่มตี๋ยกตัวขึ้นมาแล้วโน้มคอผมลงไปจูบเพื่อระงับความเสียว
แต่มันกับยิ่งเพิ่มความร้อนแรงขึ้นไปอีก ผมเร่งจังหวะขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าเจ้าหนุ่มตี๋เริ่มจะทนไม่ไหว
"อ๊ะ อ๊ะ พี่เมษแกล้งผมเหรอ นี่แหน่ะ" เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาเปลี่ยนท่าให้ผมเป็นฝ่ายอยู่ข้างล่าง
ยกสองขาของผมขึ้นทำให้เขาสอดใส่ท่อนลำเข้ามาได้ลึกกว่าเดิม จนจุดกระสันของผมถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง
มือของเขายื่นมาชักรูดแท่งลำของผม เราทั้งคู่ปรนเปรอความเสียวให้แก่กันจนต่างทนไม่ไหว
ต้องกระฉูดน้ำแห่งความสุขออกมา เจ้าหนุ่มตี๋ล้มตัวเข้ามานอนในอ้อมอกของผมอย่างหมดแรง
ผมเอื้อมมือกอดเข้าเอาไว้แนบแน่น
"ผมไม่ให้พี่ไปไหนแล้วนะครับพี่เมษ" เขาออดอ้อน
"ต่อให้ธันไล่พี่ก็จะไม่ไปไหน เพราะพี่จ่ายค่าเช่าให้แล้ว " ผมตอบ
"แต่ค่าเช่าผมคิดเป็นรายวันนะพี่" เราทั้งสองหัวเราะขึ้นพร้อมๆกัน
ในที่สุดความรักของเราก็สมหวัง ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันดูเหมือนไม่มีอะไรเป็นไปได้เลย
ทั้งเรื่องของภพชาติ เพศและวัย มันแสดงให้เห็นว่าความรักนั้นไม่มีพรมแดนอย่างแท้จริง
และอุปสรรทุกอย่างล้วนมีทางแก้เสมอ ถ้าเราพยายามมากพอ
อวสาน
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณคระบ น่ารักดี โอ้โหเฮะหักมุมสุดๆ แต่ก้อสนุกดีครับ จบสวย ^^ สนุกดีครับ ขอบคุณมากเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ โห สุดยอด จู่ๆก็ได้ร่างเนื้อที่แข็งแรงกว่า แต่แก่ขึ้น กลับมาซะงั้น ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ Happy ending
ยินดีด้วยครับ นึกว่าจะเข้ากอกันที่สวนผลไม้นั่นเลยซะอีก
ขอบใจที่นำมาแชร์ ขอบคุณครับ ใช้ได้เลย โบ๋พอดี ไหนๆก็ได้ร่างมาแล้ว จับธันยกล้อสักดอก 2 ดอกก็ดีนะครับ อย่ายอมอยู่ฝ่ายเดียว