กาฝาก ep8 (7/5/2562)
-กาฝาก-ให้ทายว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน?
ติ๊กต็อกๆ!
หมดเวลา! ! ตอนนี้ผมอยู่น่านบ้านเกิดผมเองแหละอะๆ...อย่าคิดว่าผมเป็นเหมือนนางเอกละครหลังข่าวนะครับที่โดนพระเอกขืนใจแล้วแอบหลบลี้หนีหน้านั่น!ไม่ใช่ผมผมมาถึงที่นี่เมื่อวานก่อนมาก็บอกคนรอบข้างแล้วว่าจะมาฉลองวันเกิดของตัวเองกับคุณตาคุณยายเว้นแต่คนเดียวที่ผมไม่ได้บอกคือพี่คิมผมไม่รู้จะบอกทำไมในเมื่อที่ผ่านมาพี่คิมก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอยู่แล้ว
วันนั้นที่พี่คิมส่งข้อความมาขอโทษผมไม่รู้ว่าขอโทษอะไรจะถามก็ไม่กล้าจึงได้แค่ส่งสติกเกอร์คำว่าโอเคกลับไป
“นั่งเหม่ออะไรจ๊ะยายเรียกตั้งนานสองนาน”
“เรื่อยเปื่อยตามประสาหลานยายนิ่มครับ”ผมยิ้มหวานก่อนจะดึงผู้หญิงร่างอวบมากอดคิดถึงจังเลย“วันนี้มีอะไรให้ตี๋กินเป็นพิเศษป่าวครับ”
“เพียบเลยล่ะไม่ว่าจะลาบคั่วแกงโฮะยำไก่ของโปรดหลานย่าทั้งนั้นเลยนะเออ..กลับมาคราวนี้อยู่กี่วันฮึ!! “
“แหมหลานรักเพิ่งมาถึงจะถามวันกลับแล้วเหรอครับฮึ..น้อยใจ” ผมแกล้งทำหน้างอลเลยโดนมะเหงกลงกะบาลไปสองที“ยายอะ!! อีกสองวันก็กลับละครับ”
“เออ...เมื่อวันก่อนยายเดินผ่านบ้านเจ้าหมอกมันก็เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศมาเหมือนกันว่างๆก็ไปแวะหาพี่เค้าด้วยนะตอนเด็กๆเอ็งติดพี่เขาแจเลยนี่” อืมจะว่าไปก็เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยบ้านผมกับบ้านพี่หมอกอยู่ใกล้ๆกันเราชอบพากันไปเล่นริมน้ำตอนยังเป็นเด็กพี่หมอกแก่กว่าผมสามปีไม่เจอกันนานป่านนี้คงหล่อขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย
“ได้ยาย! งั้นตี๋ไปเล่นกับพี่หมอกนะบ่ายๆกลับ”
“ไปดีมาดี”
ผมสะบัดตูดแล้ววิ่งแจ้นออกมาหน้าบ้านขึ้นคร่อมจักรยานแม่บ้านของยายแล้วปั่นไปทางบ้านพี่หมอกโดยที่ผมลืมซะสนิทเลยว่าตัวเองไม่ได้หยิบมือถือติดมือมาด้วย
“พี่หมอก!!! พี่หมอกอยู่ป่าว!!” ผมตะโกนเข้าไปในบ้านหลังที่คุ้นตาแต่ก่อนมาขลุกอยู่นี่บ่อยคนที่เดินออกมาเปิดประตูไม่ใช่พี่หมอกแต่เป็นป้าวรรณ
“เอ้าป้าก็นึกว่าใคร! เจ้าตี๋นี่เองเข้ามาก่อนลูกไอ้เจ้าหมอกมันอาบน้ำอยู่เข้ามาๆ“ รอยยิ้มอ่อนโยนแสนคุ้นเคยที่ส่งมาจากป้าวรรณทำให้หัวใจพองโตแบบไร้สาเหตุที่นี่ทุกคนรักผมเหมือนคนในครอบครัวต่างจากคนบ้านโน้นฮึ!! หมายถึงพี่คิมน่ะ..
“พี่หมอกเพิ่งกลับมาเหรอป้า“ ผมถามขณะที่เอาขาตั้งลง
“ กลับมาสักพักแล้วแหละเราล่ะกลับมาวันไหนไม่เห็นมาหาป้าบ้างเลย”
“เพิ่งมาถึงเมื่อวานครับ” ผมเดินตามป้าวรรณเข้าไปในบ้านแกขอตัวไปปัดกวาดบ้านต่อผมเลยแวบเข้าไปในห้องพี่หมอกเสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำผมนั่งลงบนเตียงหยิบการ์ตูนมาอ่านรอ
‘แอ๊ดด’
“เฮ้ยยย!!! ไอ้ตี๋กูตกใจหมดนึกว่าใคร!?” พี่หมอกในสภาพผมเปียกยกมือขึ้นลูบอกตัวเองป้อยๆตกใจเเรงเกินเบอร์มาก
“เอ้านึกว่าตี๋เป็นณเดชเหรอพี่หมอก555 ไม่เจอกันนานยังขี้ตกใจเหมือนเดิมนะเนี่ย”
“เออไม่เจอกันนานมึงก็ยังขี้เหร่เหมือนเดิม55”
“พี่หมอก!!!”
“ไอ้ตี๋!!!!”
“555/5555” นานแล้วที่ไม่ได้หัวเราะเต็มเสียงแบบนี้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าผมคือเด็กหนุ่มอารมณ์ดีหน้าตาไม่ได้หล่อแต่ก็ถือว่าดูดีแล้วไม่เจอกันนานแอบไปฟิตหุ่นจากเด็กก้างตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“คิดถึงตอนเป็นเด็กเนอะ!”
“อืม” ผมได้แต่พยักหน้าถ้าเป็นเด็กเราคงพากันออกไปเล่นกับเพื่อนในกลุ่มเล่นน้ำบ้างตกปลาบ้างตากแดดจนตัวดำกันเป็นแถบแต่พอโตขึ้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายทางใครทางมัน
“มึงดูไอ้ตี๋!! มึงจะเรียกกูว่าพี่หมอกกุ้งแห้งไม่ได้อีกแล้วนะ!! ดูๆซิกแพ็คเน้นๆ“ พี่หมอกเดินเข้ามาเบ่งกล้ามหน้าท้องโชว์กะใกล้เกินไปแล้วผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว“กว่าจะได้แบบนี้บอกเลยไม่ง่ายมึงดูตรงนี้“ พี่หมอกเลื่อนผ้าขนหนูลงให้เห็นวีเชฟผมเกรงเหลือเกินว่าผ้าขนหนูมันจะหลุด“กูแทบน้ำตาแตกกว่าวีเชฟจะขึ้น555 เป็นไงกูหล่อขึ้นปะ“ พี่หมอกยักคิ้วโชว์ก็ดูดีขึ้นแหละแต่ผมไม่มีทางชมแกหรอก55
“ก็..นิดนึง“
“โดว่ไรวะ!! “ พี่หมอกทำหน้าเซ็งก่อนจะหมุนตัวไปหน้ากระจก“รอกูแต่ตัวแปปเดี๋ยวมึงไปวัดเป็นเพื่อนกูหน่อยนะแม่กูให้ไปหาหลวงพ่อ”
“ครั... เฮ้ย!! พี่หมอก!” จะไม่ให้ผมตกใจได้ไงล่ะจู่ๆคนตรงหน้าก็สะบัดผ้าขนหนูออกดังพรึ่บโชคดีที่ใส่กางเกงในไว้ไม่งั้นแย่เลย
“ตกใจไรวะ! ตอนเด็กๆแก้ผ้าเล่นน้ำก็เคยมาละ555 “ พี่หมอกขำแต่ผมไม่ขำนะนั่นมันตอนเด็กแต่นี่มันตอน..เอ่อตุงเอ้ยโต!! นี่หว่ามันไม่เหมือนกันซะหน่อย
“ผมออกไปรอข้างนอกดีกว่า“ ผมรีบยกตูดแล้วเดินออกมาตกใจหมดเลยไอ้พี่หมอกบ้า!!!
ผมรอไม่นานพี่หมอกก็ออกมาเสร็จแล้วก็พากันไปวัดโดนสาดน้ำมนต์ไปหลายรอบหนึ่งเพราะพี่หมอกกลับมาสองวันนี้วันเกิดผม
“อะนี่ของวันวันเกิด” หืม..พี่หมอกมาส่งผมที่หน้าบ้านแกยื่นบางอย่างให้ผมก่อนที่ผมจะเดินเข้าบ้านยังจำได้อยู่เหรอว่าวันนี้วันเกิดผม
“ขอบคุณครับ”ผมรับกล่องสีดำมาถือไว้
“เปิดดูดิตอนแรกกูนึกว่ามึงไม่กลับว่าจะฝากไว้กับยายมึงแต่บังเอิญมึงกลับมาพอดีของนี่กูดั้นด้นตามหาตั้งนานนะเว้ยกูรู้ว่ามึงอยากได้”
ผมเปิดกล่องออกข้างในเป็นสร้อยเงินมีจี้เป็นรูปสไปเดอร์แมนฮึ... จำได้ด้วยเหรอพี่หมอกยังจำได้อยู่เหรอว่าผมอยากได้จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว
“ขี้แยชิบหายมึงก็เหมือนน้องกูคนนึงแค่นี้กูทำให้ได้สบายมากกูกลับละไว้เจอกัน” พี่หมอกยกมือขึ้นลูบหัวอบอุ่นชิบหายแกกำลังจะบิดมอไซต์ออกไปแต่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้“เอาเฟสมาดิ๊อันเก่ากูเข้าไม่ได้ละลืมรหัส” มิน่าล่ะไม่เห็นเฟสพี่แกเคลื่อนไหวนานละผมบอกชื่อเฟสแกไป“มานี่หน่อยเอ้ายิ้ม~ ‘แชะ’” พี่หมอกโน้มหัวมาใกล้ผมก่อนจะกดเซลฟี่โด่วมาถ่ายอะไรตอนคนกำลังร้องไห้ขี้มูกโป่งง่ะ“เดี๋ยวกูแท็กหานะเว้ยไปล่ะ” ผมโบกมือให้พี่หมอกแล้วก็เดินเข้าบ้านมา
..............
“อ้าวกลับมาละเหรอมาๆกินข้าวยายเตรียมไว้ให้ละ” ผมนั่งลงกับข้าวที่ขอบทั้งนั้นเลยรักยายที่สุด“ตอนตี๋ไม่อยู่มีคนโทรหาตั้งหลายรอบแหนะ” หืมใครกันนะผมลุกไปดูมือถือกดดูก็ทำให้รู้ว่าแบตหมดแล้วผมจึงเอาไปเสียบสายชาร์จก่อนจะกลับมานั่งกินข้าวต่อกินเยอะจนพุงกางเลยล่ะเอิ๊ก~~ กินอิ่มผมก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนพรุ่งนี้ตอนเช้าๆผมว่าจะขึ้นไปดูตะวันขึ้นที่ดอยเสมอดาว ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูผมต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่ามีสายโทรเข้า70 กว่าสายข้อความในเมสเสนเจอร์ร้อยกว่าแต่สิ่งที่ทำให้แปลกใจกว่าคือมันมาจากคนๆเดียว‘พี่คิม’
ผมไล่อ่านข้อความ
“มึงอยู่ไหน”“ไอ้ตี๋”
“ตอบกูเดี๋ยวนี้”
“ไอ้เหี้ยมึงทำให้กูเป็นบ้า”
“ไอ้ตี๋รับโทรศัพท์กู!!”
ข้อความวนเวียนอยู่แต่แบบนี้ถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองมากเกินไปผมว่าพี่คิมดูเป็นห่วงผมหรือเปล่านะ?
ผมไม่ใช่คนหยิ่งและผมไม่โกรธในสิ่งที่พี่คิมทำกับผมแม้พี่คิมจะเหี้ยมากกว่านี้ผมก็ยังจะชอบพี่คิมต่อไป
‘ตี๋กลับน่านกลับมาฉลองวันเกิดกับยาย’
กดส่งปุ๊ปพี่คิมอ่านปั๊ปทำไมช่วงนี้ดูแปลกๆไปนะไม่เหมือนพี่คิมคนก่อนหน้านี้ที่ไม่เคยแยแสว่าผมจะอยู่ที่ไหนทำอะไร
ดูเหมือนว่าพี่คิมจะพิมพ์อะไรสักอย่างแต่ไม่ส่งพิมพ์ๆลบๆอยู่แบบนั้นผมรู้เพราะมันขึ้นยึกๆยักๆรอพี่คิมตอบจนเผลอหลับไป
................
‘กริ้ง!!!! กริ้ง!!!!!’
ฮ้าวววววตีห้าแล้วเรอะผมงัวเงียตื่นขึ้นมากดปิดนาฬิกาปลุกก่อนจะเด้งตัวขึ้นฮึบไปดูพระอาทิตย์ดีกว่า
ผมวิ่งเข้าห้องน้ำบ้วนปากออกมาหยิบเสื้อคลุมแล้วบึ่งรถมอไซต์ขึ้นดอยเสมอดาว
ผมจอดรถไว้ใต้ต้นไม้กระชับเสื้อคลุมเพราะอากาศข้างบนนี้ค่อนข้างหนาวผมเดินไปตรงรั้วที่เจ้าหน้าที่กั้นไว้ริมหน้าผาแสงสีทองกำลังโผล่พ้นแนวหุบเขาขึ้นมาพอดีผมหยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพ
‘แชะ!’
“เฮ้ย!!!!” มือถือเกือบร่วงตกหน้าผาผมสะดุ้งสุดตัวเนื่องจากมีใครบางคนเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง
“มึงหนีกูไม่พ้นหรอกไอ้ตี๋!” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากคนที่ซ้อนอยู่ข้างหลังไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นพี่คิม“มึงทำกูแทบบ้า...กู...” ผมนิ่งเงียบทั้งอึ้งทั้งงงพี่คิมตามมาได้ไงตามมาทำไม
“กู...ขอโทษ” ผมสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหันมาเผชิญหน้ากับพี่คิมหืมใต้ตาคล้ำๆนะ
“ขะ..ขอโทษตี๋ทำไม?”
“ก็..ที่กูเอ่อที่กูเปิดซิงมึงไง“พี่คิมหลบตาหูแดงด้วยเขินเหรอ!! แล้วมาขอโทษเรื่องนี้อะนะบ้าไปแล้วนี่ไม่ใช่พี่คิมแล้ว
“ผิดแล้วพี่คิมไม่ใช่คนแรกของตี๋ซะหน่อยบอกไปแล้วนี่ว่าตี๋นะเก็บแต้..”
“โกหก!!! กูไปถามเพื่อนกูมาหมดละกูเป็นคนแรกของมึงและมึงก็เป็นคนแรกของกู”
“อะเอ่อไม่ใช่ละ” แหมพี่คิมฟันสาวมาเป็นล้านแล้วบอกว่าผมเป็นคนแรกนี่นะเหอะๆ
“ทำไมจะไม่ใช่กูไม่เคยเย็ดตูดใครมาก่อนมึงคนแรก!”
“อะ“ จู่ๆหน้าผมก็ร้อนขึ้นมาดื้อๆมาได้ยินพี่คิมพูดแบบนี้รู้สึกใจสั่นบอกไม่ถูกตอนนี้เป็นผมบ้างที่เป็นคนหลบหน้าเขินว่ะ
“มึงได้กูแล้วมึงก็ทิ้งกูมาแม่ง!!! เสียใจว่ะ“ เดี๋ยวๆผมหลุดขำเพราะพี่คิมทำหน้างอลไม่เคยเห็นมาก่อนเลย5555 “ยังๆยังไม่สำนึกมึงจะรับผิดชอบกูยังไง! กูไม่ยอมเสียตัวให้มึงฟรีๆหรอกนะบอกไว้ก่อน“ เห้ยนี่จริงจังหรือล้อเล่นเนี่ยพี่คิมเดาใจไม่ถูกแล้ว
“แล้วพี่คิมจะให้ตี๋ทำไง?”
“ง่ายๆเลย...
มึง
ก็
แค่
มา
เป็น
แฟน
กู!”
..........
หายไปเป็นชาติ คนเขียนเพิ่งสอบปลายภาคเสร็จ แงๆๆๆ
อนุญาติให้ดีดจิ๋มได้คนละ 1 ที
ขอบคุณมากนะครับ {:5_130:} 5555 ขอบคุณครับ ไม่เอาอะเหม็นมือฮ่า ฮ่าฮ่า ขอบคุณ สนุกมากเลยครับ {:5_139:} ฟินตอนนี้ ขอบคุณครับ ยังดีครับที่มาต่อ เดี๋ยวไปหาไม้ไผ่มาดีดจื๋มคนเขียนก่อน ขอบคุณครับ{:5_119:} {:5_119:} ขอบคุณมากเลยครับ สนุกมากครับ ติดตาม สมการรอคอย ฟินมากก ขอบคุณครับ ตามมาเจอจนได้สินะ ไม่ดีดนะเดี๋ยวไม่มีคนแต่งให้อ่านกำลังสนุกเลย555 ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ มาแล้วววดีใจอ่ะ ปล.ไม่กล้าดีด กลัวว {:5_131:}{:5_131:} ขอบคุณครับ