ทาสรัก ตอนที่15
วันนี้ทั้งวันผมและคุณก้องภพได้แต่ยิ้มชื่นบาน เพราะอะไรเหรอครับเพราะว่าลูกในท้องผมเป็นฝาแฝดชายหญิง หลังจากอัลตร้าซาวด์แล้วผมกับคุณก้องภพก็ยิ้มดีใจใหญ่ นี่สินะครับ ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ คุณก้องภพพาผมมาซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้าจริง ๆ แล้วคนที่ควรตื่นเต้นควรจะเป็นผมมากกว่านะ แต่พอดู...คนแถวนี้แล้วผมยังเทียบไม่ติดเลย ซื้อของชนิดที่ว่าไม่กลัวเปลืองเงินเลยสักนิดเห็นอะไรถูกใจซื้อหมดเลย “คุณก้องภพ” “ครับ” ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยจริงๆ ไม่รู้สึกเลยเหรอว่าในมือของเขาทั้งสองข้างแทบจะไม่เหลือพื้นที่ให้ถือแล้วอีกนิดคงต้องต้องใช้ปากคาบถุง ถ้าคลอดลูกมานี่คงไม่ต้องทำมาหากินอะไรล่ะมั้ง “ซื้อเยอะเกินไปไหมครับ” “ไม่เห็นเยอะเลยลูกแฝดเชียวนะ ต้องซื้อไว้เยอะ ๆ สิ ลูกจะได้มีเสื้อใส่ มีของเล่นเยอะ ๆ” อยากจะเถียงใจจะขาดแต่พอขึ้นเสียง หรือดุใส่ ก็มาทำสีหน้าเศร้า อ้อนวอน ขอความเห็นใจ ก็รู้อยู่ว่าผมแพ้ท้องติดสามีรอให้หายก่อนเถอะจะเอาคืนให้เข็ดหลาบ หลังจากเลือกซื้อเสื้อผ้า ของเล่นเสร็จผมก็เกาะแขนคุณก้องภพเดินออกมาจากร้าน กำลังเดินไปที่ทางออก “ไอ้ไม้!!!” จู่ๆ ก็มีเสียงคุ้นหูดังมาจากข้างซ้าย ผมจึงหันไปดูปรากฏเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าผมเองพวกมันรีบเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าตื่นเต้น ผมเองก็เช่นกัน ผมไม่เจอเพื่อนไม่เจอคนรู้จักมานานมาก เพราะส่วนใหญ่จะอยู่แต่ในบ้านดูแลตัวเองขณะที่ตั้งครรภ์อยู่ พวกมันเข้ามากอดผมโชคดีที่คุณก้องภพและผมยังไม่ทันตั้งตัว ไม่งั้นมีหวังพวกมันโดนคุณก้องภพเล่นงานแน่แค่ตอนนี้ก็จ้องตาไม่พอใจใส่ละ “มึงเป็นไงบ้างไม่ติดต่อมาเลย จู่ ๆ ก็หายไปเลย พวกกูเป็นห่วงแทบแย่” “กูสบายดี แล้วพวกมึงเป็นไงบ้าง” ผมปล่อยมือจากแขนของคุณก้องภพและหันไปคุยกับเพื่อนอย่างคิดถึงพวกมันเป็นเพื่อนที่ผมรักมาก พอได้เห็นหน้า ความทรงจำที่ได้อยู่ด้วยกัน สรรสันกันแข่งฟุตบอลด้วยกันก็กลับเข้ามา “สบายดีนี่พวกกูสอบติดมหาลัยจุฬาแล้วนะเว้ย แล้วมึงเรียนที่ไหน” พูดถึงเรื่องนี้ทำเอาผมสะอึก ไม่กล้าพูด ผมลืมเรื่องพวกนี้ไปได้ยังไงผมไม่ได้เรียนหนังสือเลยตั้งแต่คราวนั้น ผมจมปักอยู่แต่ในคฤหาสน์ และก็มาท้องพอคิดได้ก็รู้สึกหดหู่ “ขอโทษทีนะฉันขอพาไม้กลับก่อน พอดีมีธุระ” คุณก้องภพเอ่ยขึ้นมาสงสัยจะเห็นท่าทีของผมที่ดูหม่นลงเล็กน้อย พวกมันเองพอได้ยินเสียง ก็หันไปมองคนแปลกหน้าที่อยู่ข้างหลังผมผมไม่ได้หันไปมอง ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณก้องภพทำหน้าตาแบบไหน “สวัสดีครับ” “อืมไปกันเถอะ” ยังไม่ทันได้ทำอะไรคุณก้องภพก็ใช้มือข้างที่มีของน้อยกว่ามาจับมือผมให้เดินตามไปทันทีพวกมันก็ตะโกนมาบอกผมว่าไว้เจอกันใหม่ ทักมาหาบ้าง ผมไม่แม้แต่จะกล้าหันไปมองผมคงเป็นเพื่อนที่แย่มากสินะ แต่ผมเองก็ไม่ได้อยากจะมาเจออะไรแบบนี้สักหน่อยผมนึกถึงชีวิตธรรมดาปกติ ตื่นเช้ากินข้าว ไปเรียน ซ้อมกีฬา ทำงานหาเงิน กลับมาบ้านคุยกับพ่อแม่ อยู่กันเป็นครอบครัว เป็นชีวิตที่แสนจะเรียบง่ายแต่ก็มีคุณค่าสำหรับผม แต่ทุกชีวิตย่อมมีจุดเปลี่ยน จุดพลิกผันที่ทำให้แต่ละคนเกิดการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่ที่ผมย่างก้าวเข้าไปในคฤหาสน์แห่งนั้น ในฐานะ ลูกหนี้ และทาสรับใช้ผมไม่เคยรู้สึกถึงอิสรภาพอย่างแท้จริงเลยสักนิด ถูกทำร้าย ทารุณ ศักดิ์ศรีคุณค่าของชีวิตที่ผมมี ที่พ่อแม่ให้มาถูกทำลายป่นปี้ไม่มีชิ้นดี ไหนจะท้องอีกไม่มีโอกาสที่จะเข้าเรียน ความฝันที่เคยได้ตั้งเป้าไว้กลับถูกทำลายหายไปเป็นอากาศธาตุได้แต่สูด ได้แต่หายใจ แต่ไม่มีทางสัมผัสได้ สังคมผมก็ไม่มี อยู่แต่ในคฤหาสน์ถึงแม้ตอนนี้อะไรจะดีขึ้นมาก คุณก้องภพดูแลเอาใจใส่สารพัด แต่ผมก็ยังเป็นคนเป็นคนที่มีจิตใจ ที่อยากจะมีเพื่อนฝูง อยากจะมีการศึกษา อยากจะทำตามความฝันของตัวเองแต่จะมีทางไหนที่ผมสามารถทำได้ ในเมื่อสถานภาพตอนนี้ผมไม่มีทางทำอะไรได้เลยมองไปทางไหนก็มืดมนไปหมด ความฝันที่อยากจะเป็นนักกีฬาฟุตบอลถูกปิดตายด้วยประตูสีดำที่มีแต่โซ่คอยพันธนาการอยู่อย่างนั้นผมได้แต่รำลึกถึงวันวาน จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ “เป็นอะไรหรือเปล่า” คุณก้องภพเอามือมาเช็ดน้ำตาผมถามอย่างห่วงใย รู้สึกสมเพชตัวเองยังไงไม่รู้ มีทั้งลุงขจรที่กำลังขับรถอยู่และก็มีคุณก้องภพที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ผมไม่กล้าจะตอบอะไร ก้มหน้าไม่อยากสบตาความเงียบเข้าปกคุมชั่วขณะก่อนที่ร่างของผมจะถูกอุ้มมาวางไว้บนตักของร่างสูงใหญ่และถูกเอามือดันให้ศีรษะซบลงแนบอกแกร่ง “ฉันขอโทษฉันรู้ว่าเธอรู้สึกแย่ ฉันผิดเองหมดทุกอย่าง เธออย่าร้องไห้เลยนะ ฉันสัญญาฉันจะดูแลเธอทำให้เธอมีความสุขที่สุดฉันรักเธอนะไม้” คำขอโทษและคำบอกรักถูกเอ่ยออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ผมจำไม่ได้ คุณก้องภพเองก็คงจะรู้สึกแย่มากเช่นกันอดีตที่ขมขื่นที่เกิดจากการเข้าใจผิดก็คงตามหลอกหลอนคุณก้องภพอยู่ ผมทราบดีผมไม่อยากจะเอ่ยอะไรออกมา ตอนนี้สภาพจิตใจผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่อยากจะพูดอะไรผมได้แต่แนบอิงกายซบลงที่อกของคุณก้องภพ ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาหวังว่าพอลืมตาขึ้นมาแล้ว ทุกสิ่งที่อย่างจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นไม่มากก็น้อย บันทึกพิเศษ: ก้องภพ ผมรู้ว่าเจ้าตัวเล็กของผมกำลังคิดอะไรอยู่ผมเข้าใจดี ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งเจ็บปวดหลายเท่า เพราะผมเองผมเป็นคนตัดแขนตัดขาไม้ก่อนที่จะรู้ความจริงและรู้หัวใจของตัวเอง ไม้เป็นเด็กดีเป็นเด็กที่มีอนาคต เป็นเด็กน่ารักที่ใคร ๆ ก็ต้องเอ็นดูเป็นเหมือนแสงสว่างที่เข้ามาในชีวิตผม แต่ผมกลับทำให้แสงนั้นค่อย ๆริบหรี่ลงไปเรื่อย ๆ จนมองแทบไม่เห็น ผมอยากจะทำทุกอย่างให้ดีมากยิ่งขึ้นอยากจะชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้ อยากจะทำให้ไม้รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีค่ามากที่สุดสำหรับผมแต่พอไม้ท้อง ไม่ใช่ว่าผมไม่ดีใจนะ ผมดีใจมาก ผมจะได้มีครอบครัวเล็ก ๆเป็นของตัวเอง มีคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต พอมาวันนี้ ความรู้สึกนั้นค่อย ๆเลือนรางหายไปเมื่อเห็นสีหน้าของไม้หลังจากที่เพื่อนถามเรื่องเรียน ผมอยากจะทำให้ไม้มีความสุขผมรู้ดีว่าไม้ต้องการอะไร ไม้อยากได้อิสรภาพ อยากจะใช้ชีวิตอย่างที่เขาเคยเป็นอยากใช้ชีวิตอย่างที่เขาต้องการ ผมอยากจะให้แต่ผมก็เห็นแก่ตัวเกินไปที่อยากจะเหนี่ยวรั้งไม้ให้อยู่ข้างกายผมตลอดผมเข้าใจเขาดีครับ ไม้ยังเป็นวัยรุ่น ยังเจอผู้คนอีกมากมาย ยังอยากออกไปใช้ชีวิตเจอสังคมมากหน้าหลายตา แต่ผมคงทนไม่ได้ ถ้าเกิดไม้เป็นอะไรไป ถ้าเกิดจู่ ๆวันหนึ่ง ไม้เกิดจกเป็นของคนอื่นขึ้นมา หัวใจเห็นแสงสว่างนั้นแต่ทุกอย่างมันกลับยากไปหมด ในเมื่อสิ่งที่เขาต้องการมันขัดกับสิ่งที่เป็นอยู่ ผมไม่ได้อยากจะโทษว่าการมีลูกคือจุดอ่อนทำให้ไม้ไม่สามารถมีชีวิตอย่างที่ฝันได้แต่เพราะทางวุฒิภาวะ ผมรู้ดีไม้ยังไม่พร้อม มันดูเร็วเกินไปผมผิดเองที่ทำให้เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นแบบนี้ ผมวางแผนเอาไว้แล้วถ้าไม้คลอดเจ้าตัวเล็กเสร็จ ผมจะจ้างพี่เลี้ยงมาดูแล ผมรู้ว่าไม้เองคงเป็นห่วงลูก ผมจะจ้างครูสอนพิเศษมาติวเข้มที่บ้านและจะให้ไม้สอบเทียบชั้น จากนั้นค่อยให้เจ้าตัวเข้าเรียนมหาลัยถึงแม้จะช้าไปปีหรือสองปี แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยผมไม่อยากให้ไม้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีที่ไป เจอแต่ทางตันผมอยากให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างที่เขาเป็น แน่นอนผมไม่มีทางปล่อยให้ไม้เป็นของคนอื่นผมไม่มีทาง ผมยอมไม่ได้ ผมจะทำให้เขารู้ว่าผมรักเขามากแค่ไหน ไม่ใช่เพราะเขาท้องแต่เพราะผมรักเขาอย่างที่เจ้าตัวเป็น ผมอยากจะให้ไม้รู้เสมอว่าไม้ไม่จำเป็นต้องคิดว่าไม้เป็นของผมคนเดียว เพราะผมต่างหากที่ยอมเป็นของเขาคนเดียวและจะไม่มีทางเปลี่ยนใจรักใครอีกจบบันทึกพิเศษ: ก้องภพ ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงมีผ้าห่มห่มตัวอย่างดีไร้วี่แววของคุณก้องภพที่ปกติมักจะอยู่กับผมตลอดเวลา ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นมาเดินออกจากห้องก็ได้ยินเสียงคนพูดคุย หัวเราะกันดังมาจากข้างล่าง เสียงที่คุ้นหูทำให้ผมรีบวิ่งลงบันไดมาข้างล่างและตรงดิ่งไปที่ห้องรับแขก “แม่! พ่อ!” แม่กับพ่อผมคนที่ผมคิดถึงจนสุดหัวใจ ผมอยากกอดพวกท่านมากแค่ไหน ผมอยากอยู่กับพวกท่านเสมออยากพูดคุย อยากระบาย ผมรีบวิ่งเข้าไปหาทันที “ไม้! อย่าวิ่ง!” คุณก้องภพรีบวิ่งเข้ามาประคองผมส่งเสียงดุเพราะกลัวผมจะหกล้มไป พ่อกับแม่ผมยืนขึ้นและเดินเข้ามาหาผม ในจังหวะนั้นผมโผเข้ากอดอย่างแรง ใบหน้าซบที่ไหล่ของพวกท่าน คิดถึงเหลือเกินผมอยากให้พวกท่านอยู่กับผมด้วย มีแต่พวกท่านเท่านั้นที่เข้าใจผม “เป็นไงหืม ร้องไห้เป็นเด็กขี้แยไปได้” เสียงของแม่ที่ปลอบประโลมผมทำให้ผมยิ่งรู้สึกอยากจะร้องไห้มากขึ้นผมคิดถึงพวกท่านเหลือเกิน “หยุดร้องได้แล้วเด็กขี้แย” พ่อยกมือมาลูบหัวผมเบาๆ ผมพยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ พยายามอย่างยิ่งยวดกว่าจะหายร้องไห้ได้ก็นานสองนาน “คิดถึงพ่อกับแม่ล่ะสิ” “คิดถึงมากโดยเฉพาะเวลาที่ผมแพ้ท้อง” ผมพูดพร้อมกับมองค้อนใส่คุณก้องภพที่มองมาอย่างขำๆ ชิ ได้เปรียบอยู่คนเดียว “พ่อรู้เรื่องนี้แล้วแพ้ท้องแปลกดีนะ ติดสามี ฮ่า ๆ ๆ” “พ่อ!” ผมได้แต่กอดแม่ซบที่อกด้วยความคิดถึงปนอาย “พ่อแม่มาอยู่กับไม้นะไม้คิดถึง” ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนพลางพยายามขอความช่วยเหลือจากคุณก้องภพ “อืมรอสัปดาห์หน้าละกัน” “ห้ะ?” ผมสงสัยมากถ้าปกติแล้วต้องแบบ คงไม่ได้ ไรงี้ “พ่อกับก้องภพคุยกันแล้วเห็นลูกเหงา พ่อกับแม่จะย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วย แต่ขอพ่อกับแม่ทำธุระเรื่องงานสักพักหนึ่งก่อน” “ดีเลยครับไม้จะรอ><” ผมโผเข้ากอดพ่อกับแม่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีใจมากที่สุดตั้งแต่กลับมาจากห้าง อาหารเย็นวันนี้เป็นมื้อแรกที่ผมมีความสุขมากที่สุดได้ทานข้าวร่วมกับพ่อแม่ ได้พูดคุย คุณก้องภพเองก็นั่งพูดคุยอย่างเป็นมิตรดูเหมือนเขาจะไม่ได้เกลียดชังอะไรครอบครัวผมแล้ว แต่ที่น่าอายคืออาการแพ้ท้องผมยังคงรุนแรง คือติดคุณก้องภพชนิดที่ว่า ไม่ห่างตัวเลย ผมคอยป้อนออดอ้อนเขาราวกับเด็ก พ่อกับแม่ผมได้แต่ยิ้ม ส่วนคุณก้องภพก็แสดงสีหน้าราวกับเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดในโลก หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็ชวนพ่อแม่ให้นอนค้างที่นี่ ไม่อยากให้ลำบาก แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะต้องกลับบ้านเตรียมตัวทำงาน คุณก้องภพก็เสนอว่าไม่ต้องทำงานเดี๋ยวเขาจะให้เงินเดือนเป็นค่าตอบแทนที่เลี้ยงดูผม แต่แน่ล่ะครับ เขาเคยทำอะไรไว้มันก็ยากที่จะยอมรับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นข้างหน้าก็ต้องมีแผนไว้รับมือพ่อกับแม่ก็กลับบ้านไปโดยมีลุงขจรไปส่ง ส่วนผมตอนนี้ก็รีบเข้านอนหลังจากอาบน้ำเสร็จไม่งั้นมีหวังโดนเอาเปรียบอีกตามเคยรอยแดงตามลำคอนี่เด่นชัดจนผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนหลังจากนอนได้สักพักก็รู้สึกถึงการเคลื่อนที่ของเตียงที่ยุบลงแสดงว่าคุณก้องภพอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมต้องทำเป็นหลับต่อไปถึงแม้จะอยากเข้าไปกอดเขามากแค่ไหนก็ตาม “หลับแล้วเหรอ” หลับแล้วครับบแล้วไม่ต้องมากอดเอาหน้าเกยไหล่ ไม่ต้องมาไล่จูบตรงซอกคอแบบนี้ บันทึกพิเศษ: ก้องภพ ทำไมน่ารักแบบนี้วะทำเป็นแกล้งหลับแต่ตัวสั่นเชียว เด็กอะไร จับกินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มสักทีแล้วเรื่องอะไรผมจะยอมล่ะครับ แกล้งมาแกล้งกลับไปโกงผมใช้ปากและจมูกคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอเนียนของไม้ มือก็ลูบไล้ไปตามตัวแสดงไม่เนียนแบบนี้ สงสัยต้องสอนกันยกใหญ่สักหน่อย ผมค่อย ๆลากริมฝีปากลงมาต่ำเลื่อน ๆ มือเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อผ้า หยอกล้อ เล่นกับหัวนมสีชมพู “อืมคุณก้องภพ ทำอะไรครับ” “ลักหลับเมียครับ” ทำเป็นงัวเงียเพิ่งตื่น โอ้ย น่าฟัดเว้ย ผมไม่เคยรู้สึกปรารถนาใครเท่าเด็กคนนี้มาก่อนถึงขนาดที่คนอื่นหมดค่าไปเลยสำหรับผม แต่พอกับไม้ ทั้งวันทั้งคืนก็ไหว “ผมจะนอนแล้วผมง่วง นะครับ” “ง่วงจริงเหรอ” ผมหยั่งเชิงถามเพราะไม้เป็นคนโกหกคนไม่เก่ง และไม่ชอบพูดโกหก ไม้เงียบไม่ตอบ ไม่กล้าสบตาผม ผมจึงเลื่อนตัวขึ้นไปหอมแก้มฟอดใหญ่ และปากคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากบางของเจ้าตัว ไม้ถึงกับหลับตาฉลาดนะครับ ไม่พูดแต่พยักหน้าแทน โคตรน่ารักเลย “ขอสักรอบได้ไหมคนดี” “แต่ผมง่วงแล้ว” ผมยังคงคลอเคลียอยู่อย่างนั้นมือไม้สอดเข้าไปเล่นกับยอดอกจนไม้ครางขึ้นมา ผมอาศัยจังหวะนั้นแนบริมฝีปากสอดลิ้นจูบไม้อย่างดูดดื่ม เนิ่นนานกว่าจะปล่อยออกมา “ขอผมชื่นใจสักครั้งได้ไหมครับนายหญิง” ผมใช้ลูกอ้อนที่ไม่เคยทำกับใคร และยอมใครมาก่อนกับไม้เพียงคนเดียว เจ้าตัวหน้าแดงพยายามไม่สบตา มือผมเริ่มสอดเข้าไปในกางเกงหยอกล้อกับส่วนหัว จนไม้ครางออกมาอย่างกระเส่า“รอบเดียวนะครับ”ในที่สุดเจ้าตัวก็พ่ายแพ้พยักหน้าและเอ่ยออกมาพอได้ยินผมก็รีบบรรจงจูบอย่างแผ่วเบาก่อนที่บทรักของผมกับไม้จะเริ่มบรรเลงขึ้นอย่างหอมหวานและละมุนที่สุด เพราะผมกลัวจะกระทบถึงลูกในท้อง คนอย่างผมไม่มีทางที่จะรอบเดียวแน่ผมตักตวงความสุขอันหอมหวานจากร่างบางหลายชั่วโมง ผมดีใจมากที่อาการแพ้ท้องของไม้เป็นแบบนี้เพราะมันเป็นช่วงโอกาสทองของผมที่จะได้พิสูจน์ตัวเองและได้ทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ เช่นตอนนี้กว่าผมจะยอมปล่อยให้ร่างบางนอนหลับก็ปาไปตีหนึ่งผมช่วยเจ้าตัวอาบน้ำและเสร็จกันไปอีกรอบ ก่อนจะกลับมานอนที่เตียงคว้าไม้มากอดอย่างหวงแหน อย่างมีความสุขกับครอบครัวเล็ก ๆ ของผมแบบนี้ไม่อยากจะให้ถึงเช้าเลยสักนิดเดียว จบบันทึกพิเศษ: ก้องภพขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ติชมได้เสมอนะครับ บทsexจะไม่ค่อยมีเท่าไหร่ เพราะที่เหลือจะมีบทพิสูจน์ของก้องภพ และเรื่องครอบครัวของเจ้าตัวเล็กในท้อง ช่วงนี้มาช้าหน่อยนะครับ เพราะกำลังเตรียมตัวสอบไฟนอล ทำโปรเจค แล้วก็ต้องเตรียมสัมวีซ่า เตรียมของไปอเมริกา จะพยายามให้จบก่อนวันที่3มิถุนา เพราะวันนั้นผมต้องเดินทางแล้ว ขอบคุณครับ
ขอบคุณมากเลยครับ น่าสงสารไม้จัง ชีวิตวัยรุ่นหายวับไปเลย แล้วถ้าไม้กลับไปเรียนจริงแล้วมีคนมาเกาะแกะ ก้องภพจะโมโหถึงขั้นทุบตีมั้ยเนี่ย ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_130:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกดีครับ
ขอบคุณครับ สนุกมากเลยครับ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนะครับเจ้าของเรื่อง ^^
ขอบคุณครับ สำหรับนิยายดีๆ รอติดตามนะครับ{:5_136:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกดีครับ ขอบคุณครับบ ถ้าไปเมก้าแล้ว จะมาแต่งต่อมั้ยครับ ฮือออ ขอบคุณนะครับ ชอบครับ น่ารักดี ขอบคุนคับ ขอบคุณครับ