นิยายเรื่องสั้น : รักคำเดียว(สถานะจบแล้วครับ)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย KhunpoL เมื่อ 2011-6-11 15:56แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย KhunpoL เมื่อ 2011-5-21 14:13
นิยายเรื่องนี้เคยโพสไว้บนเว็บหลายเว็บแล้ว ติชมกันได้ ^^
ถือลิขสิทธิ์เป็นเจ้าของเนื้อเรื่องโดย คิวปิดมิคาเอล วิชาการดอทคอม
ความรัก.....แค่รักคำเดียวก็มากเกินพอแล้ว
ไม่ต้องมีคำอธิบายใดมาประกอบเพิ่ม
มันก็เหมือนที่ฉัน"รัก"แกไง....
ทำไมจะต้องอธิบายขยายความออกไปอีกนะ???
ผู้ชายแมนๆอย่างฉันกะผู้ชายขี้หงุดหงิดอย่างแกต้องหาความเหมาะสมด้วยหรอ???
แค่รักไม่พอหรอ????
โลกจะแตกให้มันรู้ไปว่าฉันจะรักแกไม่ได้
แล้วแกล่ะ???
กล้าพอที่จะบอกฉันได้มั๊ย?ว่าแกน่ะรักกะใครเป็นหรือยัง?
เริ่มต้นชีวิตนักเรียนม.ปลายแบบสหศึกษานี้...ผมชักตื่นเต้นแล้วสิครับท่านผู้อ่าน...
เมื่อก่อนผมเรียนชายล้วนแบบประจำหอมาตลอด....
เอาละ....วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้มาเหยียบพื้นดินของโรงเรียนสหศึกษาชื่อดัง
แต่มันไม่สำคัญสักเท่าไหร่หรอก....
ที่สำคัญที่สุดมันอยู่ที่มันเป็นโรงเรียนที่รักแรกผมเรียนอยู่น่ะสิ....ไม่ได้พบเจอกันเป็นแรมปีจะยังจำกันได้มั๊ยนะ???
"ว้าย......มองมาทางนี้แล้ว!!"เสียงเด็กผู้หญิงบ้าจี้ทำให้ผมใจพองโต...ตื่นเต้นๆๆๆๆ
ผมรู้สึกมีค่าจัง....ที่โดนเด็กผู้หญิงทั้งหลายสนใจมองดูผมแล้วจับกลุ่มกันซุบซิบเรื่องผม
ว้า....ผมนี่หลงตัวเองจังเลยแฮะ
"ไมเคิล!...แกชื่อไมเคิลหรือเปล่าวะ??"เพื่อนชายนายหน้าเข้มคนหนึ่งสะกิดไหล่ผม
"เออ...มีไรวะ?"ผมค่อนข้างไม่ใส่ใจที่จะถามมันด้วยซ้ำ
"แกลืมรูดซิบกางเกงว่ะ"
แว้กก!!
"อย่าตกใจ...ฉันชอบเย็นๆ..."ผมทำเป็นเนียนเดินหลบไปช้าๆเพื่อไปแอบรูดซิบกางเกงขึ้น!!
น่าอายจัง................คงเห็นทั้งโรงเรียนแล้วม้างเนี่ย...
"ฮ่าๆๆๆๆๆ....นึกว่าไอ้โรคจิตที่ไหนเสียอีก"มินนั่งเต๊ะท่าหัวร่องอหายอยู่บนโต๊ะหินอ่อน
ผมหันขวับไป....ในที่สุดก็เจอ!
ผมยิ้มเย็นชาสยบ "คิดถึงกันบ้างมั๊ย???"
"ไอ้.....!!"มินขยับจะวิ่งมาเตะผมซะให้ได้แต่เพื่อนๆมันรั้งไว้ก่อน
"ทักทายมิเชลเพื่อนใหม่แบบนี้ไม่ดีหรอกมิน...เด็กนอกอย่างมันท่าทางเอาเรื่องอยู่นา"เพื่อนของมินคนหนึ่งมองผมด้วยเเววตาสื่อความหมายที่น่าขยะแขยง
เสียใจ!.....มินเท่านั้น.....มินเท่านั้นที่อัดต็มห้องหัวใจแห่งรักของผม
มันเป็นรักแรกและรักเดียวที่ผมมั่นใจมาก...............
ผมรู้ว่าการตอแยมินด้วยวาจาที่กวนบาทาและกำกวมนั้นมันทำให้ความสัมพันธ์ที่หรองแหรงระหว่างเรานั้นพังครืนได้ทุกเมื่อ
เจอะกันครั้งนี้เรามาในรูปแบบคู่กัด...
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราเคยเป็นพี่น้องกัน....มินเป็นพี่...ผมเป็นน้อง....
แต่เมื่อแม่ผมที่เพิ่งแต่งงานกับพ่อของมินได้ไม่ถึงปีเซ็นใบหย่ากันพันธะความเป็นพี่น้องของผมหลุดไปได้ด้วยดี
แต่ผมก็ต้องย้ายไปอยู่กับแม่และสามีใหม่ของแม่.......ไม่ได้สานต่อความรักที่มันอยู่ในใจซึ่งเก็บงำเอาไว้ไม่ได้บอกใคร
ปัจจุบัน............ผมมีโอกาส............
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
รักจงเจริญ!
"ไมค์....ไมค์"เสียงวางมาดเรียกหาผมอยู่ด้านนอกของห้องนอน
เป็นไอ้ขยะน้องชายของสามีใหม่ของแม่นั่นเอง
ผมอาศัยอยู่กับมันและแม่บ้านคนเก่าแก่......ส่วนแม่ไปฮันนีมูนกับสามีที่ยุโรปตามประสาคนแก่แต่ยังมีไฟ!!
ผมไม่เข้าใจอะไรสักนิด....แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ
ผมนอนต่อ...คู่กัดในบ้านผมตัวยงนั้นถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา
"ไปกินข้าวกับฉันหน่อย"คำสั่งสำเนียงอเมริกันนั้นทำให้ผมขบกรามแน่น....ฮึ่ม.......แต่ผมก็แสร้งทำตัวดีทำตามคำสั่ง
คอยดูเถอะ
ขอบคุนครับ ขอบคุณนะคราบ ชีวิตผมมีครอบครัวกะใครเขาก็หรองแหรง
แม่อยู่ที่แคนาดากับสามีคนที่สาม(คนปัจจุบัน)
ส่วนผมอันเป็นลูกชายคนโตนั้นถูกลืมไว้กับนายชาลล์และป้าพิมแม่บ้านคนเก่าแก่
ชีวิตที่ขาดหายไปก็ได้ความรักนี่แหละเติมเต็ม.....
"ได้เจอมินมั๊ยลูก?"แม่เอ่ยถามผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์
"ก้อเจอครับ....แต่ไม่ค่อยได้คุยกันเลย..."ผมตอบพอประมาณ
"เพื่อนๆที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง? สนุกมั๊ย?"
"เอ่อ...."ผมลังเลนิดนึง....ก็ไม่เห็นจะสนุกตรงไหนที่ตอนนี้เป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนไปแล้ว..แต่มินไม่สนใจ
"พี่ฮ้าบบบบบ...พี่"น้องชายตัวแสบโบกมือน้อยๆผ่านหน้ากล้อง
มิคาเอลเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักมากผมสีทองตาสีฟ้าเหมือนตุ๊กตาแต่....ผมหมั่นไส้มัน!!
ไม่รู้ทำไมผมช่างเป็นคนขี้อิจฉา......ใจจริงก็รักอยู่.....แต่ใครจะไปแสดงอาการเห่อให้เห็นเล๊า!
ทักทายพูดคุยกันพอสมควรแล้วแม่ก็ขอบายเพราะมีนัดเที่ยวต่อ......
ผมชักเหงาขึ้นมาแล้วสิ....
"คุณไมค์....ตายูมาหาแน่ะ"ป้าพิมเข้ามารายงาน
"ครับ...."ผมรีบลุกออกไป
ยูเป็นเพื่อนสนิทผมที่โรงเรียนและบ้านของเราก็ติดกัน
"ว่าไงมิเชลสุดสวย..."ยูทักผมด้วยหน้าระรื่น
"แกนี่...."ผมนิ่วหน้าเมื่อยูสนุกกับการล้อผมด้วยการยืมฉายาที่พรรคพวกของมินตั้งให้ผม
"ไอ้มินป่วนแกน่าดู...ปกติมันก็แค่ก่อกวนห้องอื่นนะ...แกไปเหยียบหางมันหรอ?"ยูยังไม่เลิกล้อเล่นอีก
"อย่างนี้แหละคนหล่อ...ก็ต้องโดนอิจฉาเป็นธรรมดา"ผมเล่นบ้าง
"อู้ยยยยพูดดู๊ดู.."ยูจุ๊ปาก
อย่างน้อยก็พอคลายเหงาได้บ้างนะ......แม่ครับ....ใกล้ถึงวันแม่แล้วนะครับ ผมไปโรงเรียนครั้งใดก็จะพบแต่เสียงเห่าหอนของเพื่อนๆของมินหน้าประตูทุกครั้ง
ผมหน้าเหมือนหมาตัวเมียนักหรือไง!?
แต่วันนี้มาแปลก.....ผมไม่ยักกะเห็นพวกนั้นสักตัว!!
"มาแล้วเว้ย..."
น่าน.....ว่าแล้วไง!
พวกของมินสุมหัวกันในห้องเรียนนี่เอง
"มองอะไร??"ผมถามหนึ่งในนั้นที่เดินเข้ามามงผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ....อันตรายๆอย่าไปยุ่งกะมันจะดีกว่าน่า...ทัพ"มินดึงแขนเพื่อนกลับเข้ากลุ่ม
"ดูอะไรกัน???"ผมสงสัยในมือถือนั่น
"ก็ดูแกอาบน้ำไง...ฮ่าๆๆๆ"
"โห...เน็ตไอดอลอย่างแกแค่อาบน้ำธรรมดาๆเองก็ยั่วน้ำลายเกินคนธรรมดาเลยเนอะ"
"ฮ่าๆๆๆ.."
เสียงหัวเราะขบขันนั้น.....
ฮึ่ม....เย็นไว้....
แต่มีบางอย่างที่ทำให้ผมมั่นใจว่ามินคิดแตกต่างจากเพื่อนๆ
ผมสบตามินที่หลบตาลง
เขาอาย!
นั่นแหละที่ทำให้ผมมั่นใจ
มินเองก็หวั่นไหว.....ไม่แพ้ผม!! พวกของมินนั้นขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงและเรื่องลามกของห้อง
ในขณะที่ผมอยู่ในกลุ่มสุภาพบุรุษบอยแบนด์ที่วันๆเอาแต่แต่งหล่อแล้วทำตัวไร้สาระที่มีทำให้ตัวเองดูเท่ห์เท่านั้น
ผมถูกมองว่าเป็นเกย์....
ช่าย....ผมไม่ปฏิเสธสักหน่อย
......
"อะไรของแกวะ!?"มินทำท่าหัวเสียหงุดหงิดเมื่อผมนัดพบตามลำพัง
อย่างน้อยมินก็ยอมมาถึงจะไม่เต็มใจก็เหอะ
"แกชอบผู้หญิงจริงๆน่ะหรอ?"ผมมยวนตั้งแต่ประโยคแรก
"ถ้าไร้สาระล่ะก็...ฉันไปล่ะ.."มินหันหลังกลับ
"ไม่แน่จริงนี่หว่า..."
มินเม้มปากแน่นสนิทคำสบประมาทของผมใช้กับมินได้เสมอๆ
"แกอยากรู้จริงๆใช่มะ?"มินแสยะยิ้ม...ช่างป่วนผมใจผมยิ่งนัก!
ดูเขามั่นใจจนผมหวั่นใจเสียเอง
โอย...หัวใจ.....ช่างเสียขบวนง่ายดายอะไรเช่นนี้นะ....
"อืม.."ผมรวบรวมความกล้าตอบไป
"ฉันจะชอบหรือไม่ชอบแกก็ไม่ได้อยู่ในหัวฉันสักหน่อย...ฉันไม่วิปริตอย่างที่แกคิดหรอก"
"แกรู้ด้วยหรอ?...ว่า....ฉันคิดอะไรกับแก..."ผมยิ้มยวนหวังยั่วโมโหมิน
"อย่างแกจะไปรู้อะไรล่ะมิน...ว่าฉันคิดอะไรทุเรศๆ...กับร่างผอมบางหน้าตาดีน่าทะนุถนอมของแกยังไงบ้าง?"
"ไอ้..."มินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
ผมรีบปลีกตัวออกมาโดยเร็ว...
ริมฝีปากบางๆนั้นเม้มแน่นสนิทคงคับแค้นใจและยิ่งเกลียดผมน่าดู
ประตูหัวใจของผมเปิดรับมินมานานแล้วแต่ใจของมินคงไม่มีวันเปิดรับผมแน่ๆ...
ผมเหนื่อยใจจัง.... คนที่มีโชคชะตาน่าสมเพชอย่างผมเนี่ย....ชอบคิดไปเองเป็นตุเป็นตะไปเลยนะ....
น่าสมเพช......จริงๆแล้วผมมันก็แค่ไอ้เด็กขาดความอบอุ่นเท่านั้น....
กอดกะใครก็ไม่เคยอุ่น....โมเมเอาเองว่าถ้าได้กอดกะมินก็คงจะอุ่น!
"แกน่ะยังไม่รู้จักที่จะรักใครจริงๆหรอกว่ะ..."ยูเองก็เคยบอกแบบนั้นซึ่งมันทำให้ผมใจห่อเหี่ยวลง.....ซะงั้น~
ผมน่าจะรู้....รู้ว่ามินเป็นผู้ชายแท้ๆคงจะไม่มาคิดอะไรกับผมแน่ๆ.........แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น.......
ยังไงซะมินก็จะยังเป็นนางฟ้าในใจของผม......ตลอดไป(มั้ง??)
"เฮ้ย...ไมค์....เอาวิญญาณมาด้วยมั๊ยเนี่ย??"รุ่นพี่หัวขาวมาตบหัวทักทายเขาชื่อโยชิเป็นลูกเสี้ยวที่มีชะตาไม่ต่างกันแต่....เขาบอกว่าไม่เคยรักใครสักที
"เอามา..."ผมตอบเขาด้วยการทำตาขวางใส่ สาบานได้...ว่าผมคิดไปเองว่าโยชิคาดหวังอะไรในตัวผมอยู่....!!
ดูจากแววตาสื่อความหมาย.....แค่จินตนาการผมก็ผะอืดผะอมแล้ว!
"ไงเจ้าไมค์...ได้ยินว่าถูกผู้ปกครองสั่งห้ามทำงาน"รุ่นพี่อีกคนเองก็ทักทายผมเขาชื่อเลออน คนๆนี้ใจดีกับผมมากโข
"อย่าพูดถึงเลยครับ...ยังไงก็ทำแหละ"ผมแลบลิ้น
"ฮ่าๆๆๆดื้อจังเลยน้า~"เลออนหัวเราะพลางเริ่มงานของเขาคือการจัดเตรียมบาร์ เขาเช็ดบาร์ไม้นี้อย่างถนอมมือจนมาหยุดตรงที่ผมเอาศอกวางอยู่
"ได้ยินว่าเข้าโรงเรียนใหม่..."เลออนถาม
"ครับ...โรงเรียนสหฯแต่ก็เหมือนๆกันครับไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่เพราะผมไม่ได้สนใจผู้หญิงอยู่แล้ว"
"ซะงั้น..."
"ไม่สนใจหรอ??แต่ฉันสนใจว่ะ..."โยชิดอดมา
ผมไม่พูดอะไรอีก...นอกจากปล่อยให้รุ่นพี่ทั้งสองคนหันหน้าคุยกันเอง
โยชิเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างผมอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะทำตัวเสเพลและบอกว่าไม่เคยมีความรักแต่ผมก็คิดว่าเขาก็แอบคิดไม่ซื่อกะผม...เขาเสียดายที่ผมดันเป็นเซเมะขั้วเดียวกะเขา......ให้ตายเหอะ!!ผมไม่ยอมเป็นเคะแน่ๆ.....
เลออนเป็นรุ่นพี่ที่อาวุโสกว่าโยชิมาก.....ผมจึงไม่ค่อยสนิทเท่ากับที่ผมสนิทโยชิ อาจจะเป็นเพราะช่วงวัยที่ผมต้องเว้นระยะห่างอย่างมีสัมมาคาราวะนั่นละมั้ง...คนๆนี้เป็นผู้ใหญ่สูงและเอ็นดูพวกผม(ผมกะโยชิฮะ^^)
การได้เป็นพี่น้องกันนี้เองทำให้ผมรู้สึกไม่โดดเดี่ยว....นี่แหละน้า....เห็นผมเป็นคนร่าเริงแบบนี้ไว้ใจไม่ได้หรอกครับ....ความจริงแล้วผมเป็นพวกมองโลกหดหู่....มากๆเลย
"เจ้าไมค์คงน่าสนใจกว่าผู้หญิงพวกนั้นแหงๆ"เลออนหัวเราะตบท้าย ผมเป็นนักเรียนใหม่ที่ใครๆก็รู้จักกันอย่างรวดเร็ว....ไม่ใช่เพราะความรั่วของผมหรอกนะ....ฮะๆๆ
ผมเป็นเน็ตไอดอลที่บังเอิญมีคนรู้จักครับ....คลับที่ผมทำงานอยู่นั้นเป็นบาร์เกย์ที่ขึ้นชื่อเลยทีเดียว!!
อ๊ะๆ...สงสัย....สงสัยว่าผมทำงานอะไร....เรื่องนี้เป็นความลับครับจะแพร่งพรายให้ใครรู้ไม่ได้โดยเด็ดขาด!!
ผู้ปกครองแสนเฮี๊ยบของผมคอยจับผิดอยู่เสมอ....ผมต้องเงียบๆเข้าไว้!!
แต่เงียบจริงหรือ????
ที่ใครๆก็รู้ๆกันว่าผม.......
แม้กระทั่งมิน!! บุคคลซึ่งไม่ใส่ใจผมสักนิด.....เขายังรู้เลย
มินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนนั้นเป็นช่วงเวลาที่เหมาะเหม็ง!
ผมจะรีบเข้าไปเสียบทุกครั้งที่มีโอกาส
"ดี..."ผมทักทายมินที่ทำหน้ามุ่ยตั้งแต่เห็นผมเดินไปหา
"ฉันไม่ว่าง..."มินทำท่าจะไปจากตรงนั้น
"ตัดพี่ตัดน้องกันแล้วหรอ???"ผมปั้นหน้าเศร้าเอาความสัมพันธ์เก่าๆมาอ้าง
"ฉันไม่ได้คิดว่ามีน้องอย่างแก..."มินแสยะยิ้มเย็นก่อนจะเมินหน้า
"อ๋า....แย่เลย"ผมบ่น.....ซึ่งมันทำให้ผมหัวใจวูบไหว
ความเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันมันได้จบตั้งแต่วันที่ผมชิงขโมยจูบเขาตอนวันฉลองเลี้ยงวันเกิดในปีนั้น
แค่จูบเอง!!
มินไม่รู้หรอกว่าการที่ถูกเกลียดมันเลวร้ายแค่ไหน.....ถึงจะทำเป็นต่อปากต่อคำ....ด้านได้ก็เหอะ....ใจผมก็หวิวไม่น้อยเลยนะ....กับคำพูดแดกดันนั้น
"ฉันจะไปหาแกที่บ้าน...."ผมบอกเขาอย่างนั้น
"....."รอยยิ้มเยาะนั่น.....ทำให้ผมต้องรีบหันหลังกลับโดยเร็ว
ครานี้ผมจริงจังนะ......ผมเอาจริง! หน้าที่ 9 - ปีนกำแพง
ผมหยิบยืมรถเพื่อนเพื่อขับไปหามินที่บ้านตามที่เคยพูดเอาไว้
แม็กซ์พี่ชายของมิน(ที่แปรสภาพเป็นพี่สาวแล้ว)ยืนคุยกับหนุ่มเจ้าของBMWคันหรูอยู่หน้ารั้วบ้านผมไม่ค่อยชอบให้แม็กซ์ดีใจกับการที่ได้พบหน้าผมนักก็เลยจอดรถไว้ด้านหลัง แอบปีนเข้าบ้านดีที่สุด!
บ้านหลังเล็กๆนี้ผมเคยอยู่อาศัยช่วงหนึ่งก็เลยรู้ดีว่า.....ห้องของมินอยู่ที่ไหน!!
มินใส่ใจกับคำพูดของผมด้วย!!???
เขาป๊อดไม่อยู่ที่บ้าน
ผมเดินวนเวียนตามหาเขาทั่วบ้านด้วยความหวังว่าเขาอาจจะหลบมุมอยู่มุมไหนมุมหนึ่งในบ้าน....แต่ไม่เลย....บ้านว่างเปล่า
ผมไม่อยากกลับ....อุตส่าห์มาแล้วแท้ๆ.....ผมรอได้และไวเท่าความคิดผมตัดสินใจจะรอเขาจนกว่าจะกลับมาผมจึงเดินกลับขึ้นห้องของเขาอีกครั้งแต่....
"ใครน่ะ?..."เสียงดัดแหลมบาดหูนั้นทำเอาผมซวย!!
"....."ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันกลับไปช้าๆ โธ่เว้ย!เห็นจนได้
"ตาไมค์"แม็กซ์กรี๊ดกร๊าดแล้วโผมากอดผมแน่นด้วยความดีใจเอ่อ.....ผมจะชอบมินแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะชอบแม็กซ์นะ!!
"เป็นยังไงเนี่ย?ไปไงมาไง???"แม็กซ์ยิงคำถามไม่หยุดด้วยความดีใจล้นเหลือ
"ผมมาหาพี่มิน..."ผมเปิดประเด็น
"ตายจริง!...เขาออกไปเมื่อกี๊นี้เองน่ะ....คงนานนะ...แล้วพี่ก็จะออกไปทำธุระด้วย..."
"ผมรอได้..."
"หรอ....ดีจัง....พี่ไปแป๊บเดียว....งั้นฝากบ้านที..."
แม็กซ์รีบคว้ากระเป๋าตังค์เดินฉิวไปทันทีที่เสียงทุ้มๆของหนุ่มใหญ่มาตาม
ผมฉีกยิ้มด้วยความดีใจ....ไปแล้ว!!
ไม่ทันไร มินก็เดินมา....
"......"มินไม่ทักทายผมสักนิด....เขาทิ้งของในมือแดกดันผมด้วยซ้ำ
เขาไม่ต้อนรับผม......น่าแปลก.....ที่เน็ตไอดอลอย่างผมจะมาวิ่งตามคนๆนึงต้อยๆ.....
"ฉันไม่มีเงินจ่ายค่าชั่วโมงให้แกหรอกนะ...."มินพูดขึ้นมา
ผมปวดร้าว.......
ทำหน้าไม่ถูก.....
หน้าหรามองเขาอย่างนิ่งอึ้ง
มินกลอกลูกตาดำไปด้านข้างเหลือบมองอย่างอื่นที่ไม่ใช่หน้าหราๆของผม
ให้ตายสิ!จู่ๆน้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาจริงๆ
มินเห็นมันก็เปลี่ยนท่าทีเล็กน้อย....แต่ผมก็คิดว่ามันไม่ได้ช่วยให้อะไรๆดีขึ้นเลย...
น้ำตา.......มันไร้ค่า!!
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงยังยืนอยู่ที่ตรงนั้น....ทั้งๆที่ปากของมินก็บอกกันชัดๆว่าขยะแขยงผู้ชายเปลืองตัวอย่างผมแค่ไหน!!
ผมเป็นเน็ตไอดอลที่ทำตัวเป็นสาธารณะ!!
ใครๆก็เห็นหน้า
เวลานอนก็เห็น เวลาตื่นก็เห็นแม้แต่ในห้องน้ำก็ยังเห็น!!
ผมปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะฉีกยิ้มเริ่มจูนสมองใหม่
"ฉันไม่คิดตังค์...ให้ฟรีทั้งหมดเลยนะ...ทั้งกายทั้งใจ"ผมเสียสติไปแล้วแน่ๆ....มินก็ยิ่งจะวีน...ผมหาเรื่องเจ็บตัวแล้วมั๊ยล่ะ?
"......."มินถอยห่างไปหลายก้าว....นั่นทำให้ผมแปลกใจมากเขาไม่ลงไม้ลงมือกับผม!
"ไปตายซะ"มินสบถอย่างหัวเสียแล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดบ้านไป
ผมหัวเราะในลำคอ จู่ๆน้ำตามันก็ไหลพรากๆเข่าอ่อนจนต้องทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น.......ผมปีนไม่ไหวแล้วกำแพงนี้....มันไม่มีที่เกาะให้ผมยึดเลย.....
หน้าที่ 10 - รุกฆาต
ความโศกเศร้ากัดกินใจผมไปหลายวัน.....ผมไม่ไปเรียนหนังสือทั้งอาทิตย์
ผมขลุกอยู่ที่คลับจนเลออนบ่นให้ฟัง......และโยชิที่ขยันพาผมโดดเรียนนั้นมาบอกให้ผมกลับบ้านกลับช่อง
ผมก็ไม่ฟังเอาแต่งแต่งตัวออกไปนั่งหน้าคลับ
แนวพั๊งค์กำลังอิน.....
ความมืดสลัวกับชุดโทนดำทำให้ผมยิ่งมืดดำ
สมองของผมมันว่างเปล่า......จนกระทั่งฝีเท้ามาหยุดที่ๆผมนั่ง
"คิดเท่าไหร่?..."หนุ่มใหญ่มาดมั่นในชุดพนักงานบริษัททักทายผม
"........"ผมโบกไม้โบกมือปฏิเสธเขาพลางแหงนหน้ามองดู
"ผมไม่ถูกใจใครทั้งนั้น....คืนนี้ขอไว้อาลัย...."ผมพูดเย็นๆ
แต่พลันสายตาผมก็พบบุคคลสำคัญ!!
โยชิกำลังเลียบๆเคียงๆมินอยู่!
มินมาเดินแถบนี้ด้วย!!
จิตใจของผมเต้นรัวราวกับว่ามันกลับมามีชีวิต
มินเดินเข้ามาแถวถิ่นย่านนี้ก็เท่ากับยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์
ผมมั่นใจว่าลุคส์ที่เปลี่ยนแนวของผมจะทำให้มินจำผมไม่ได้ผมจึงรีบรุดหน้าไป
มินหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เหล้า...โยชิคงมอมเหล้ามินสิท่า
โยชิมอมเหล้ามินจริง....แต่มินคอแข็งมากไม่ล้มตามเป้าเป็นเหตุให้โยชิตามประกบอยู่นาน
"ให้ฉันเถอะ..."ผมรีบคว้ามือของมินมาถือครองแทนที่โยชิ สเปคของเรามักตรงกันเสมอ....นั่นคือหน้าตาหล่อเหลา ผิวขาว ผอมบาง ตาโต ปากชมพู
ท่าทางปากเก่ง
โยชิทำท่าจะไม่ยอมแต่ผมซีเรียสเขาก็เลยต้องรีบปล่อย
"ใคร?..."มินฉุนเอาเรื่องที่ผมบังอาจไปแตะเนื้อต้องตัว
"........."ผมไม่ตอบเพียงแต่ลากเขาไปอีกทาง
".....อยากตายรึไง??"มินขู่
ผมถอนหายใจ....ยังไงซะมินยังจับไม่ได้ว่าเป็นผมก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว....แผนรุกฆาตของผมจึงอนุมัติด่วน!
"เฮ้ยยยยย..."มินอุทานที่ผมกอดเขาจากทางด้านหลัง
"อย่างนายน่ะ...ต้องเป็นฝ่ายถูกกอดใช่ไหม?"ผมกระซิบถามพลางกระชับกอดให้แน่น
"อึก..."มินสะบัดตัวแต่ก็ไร้เรี่ยวเเรงเพราะมือของผมมันจับจุดบอด
"....!!"มินขบฟันเมื่อผมกระตุ้นอารมณ์เขาด้วยมือ
"หยุดนะ!!"มินเหวี่ยงมือแต่มันก็ไร้ผลเพราะผมมีแรงเหลือเฟือ
มินทำให้ผมหลงอีกแล้ว!! เขาเหมือนสัตว์เล็กๆที่มีขนปุกปุยตาแป๋วๆ....ท่าทางหัวดื้อนิด....เข้าใจยากหน่อยๆ....ขัดขืนแต่ก็ยอมแพ้ง่ายๆ
ผมขืนใจเขานิดหน่อยเขาก็เลิกขัดขืน....มันทำให้ผมสุขสมหวัง!
หน้าที่ 11 - ปรับ
ผมเร่งกอบโกยความสุขนี้ให้ได้มากที่สุด
มินให้ความรู้สึกแคบรัดที่สุขไม่รู้ลืม
ผมอ้อยอิ่งซอยอย่างมีความสุขฝ่ายที่ต้องรับคือมินที่ซี๊ดจนครวญไม่เป็นภาษา
หินก้อนยักษ์ประดับสวนหย่อมเป็นที่พักพิงที่เหมาะเหม็ง!
"ไอ้บ้าเอ๊ย...."มินเริ่มด่าเขาคงเจ็บมากกว่าเสียวซะแล้ว!! ที่ผมไม่ยอมเสร็จซะที
"มันเจ็บโว้ย!"มินเหวี่ยงมือมาตบหน้าผมจนหน้าหัน
"โอ๊ย!"ผมอุทานเสียงหลง
แน่นอนว่าเสียงดังระดับนี้มินต้องจำได้แน่ว่าเป็นผม!!
"โอ๊ย!..."ผมอุทานอีกครั้งเพราะโดนจิกผมดึงหัวเข้าไปใกล้ๆตาของมิน
"ไอ้...!!"คำด่าที่ถนัดถนี่ปากนั้นออกเสียงสระเอียเต็มๆ!
ผมยิ้มแหยๆ...ทำไมจำได้ไวจังแฮะ!
"ยังไงฉันก็ได้ตัวแกแล้ว...."ผมดึงกางเกงมาสวมให้เรียบร้อยก่อนจะทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมินด้วยการแนบชิดแอบอิง
"........"มินนิ่งเงียบไปนานก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
"มันดีใช่มั๊ยล่ะ?ครางอ๊าๆไม่หยุดเลยนี่..."ผมชวนทะเลาะจนได้
"ไม่ได้ครึ่งของหมอนั่นสักนิด!"มินรีนลุกจากไป
หมอนั่น!?
มินหมายถึงใคร???
ผมไม่ใช่คนแรก!?
"เดี๋ยว!"ผมฉุนจัดจนลืมไปว่าใช้กำลังกระชากข้อมมือบางนั้นแรงมากแค่ไหน
"!!..."มินเซถลามากระแทกหน้าอกของผมให้ตายเถอะ! ผมเพิ่งรู้ว่ามินอ่อนแอขนาดนี้!!
"แกมันทุเรศ!!..."มินโวยที่ผมกดตัวเขาลงบนพื้นหญ้า
"ดูแกก็มีอารมณ์นี่...มันก็ทุเรศพอกันนั่นแหละวะ..."ผมแดกดัน
"สัตว์!"ชัดถ้อยชัดคำด่าทอผมมาอีกระลอก
"อ๊าก...."มินขัดขืนสุดแรง แต่สุดท้ายก้ไปไม่รอด
ครั้งนี้มินร้องไห้....
"ขอโทษ..."ผมปลอบเขาด้วยจูบเบาๆแต่เขาก็ปัดมือผมออกไปจากตัวของเขา
"ฉันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อย่ามาพิรี้พิไร!..."มินขรึมจนน่ากลัว
"ฉันรักแกมิน....จะเปิดใจรับรักฉันได้หรือเปล่า?หรือว่าหมอนั่นยังอยู่?ใจของแกมีแต่หมอนั่นคนเดียวเลยหรือไง!!?"
"นั่นมันไม่เกี่ยวกะแก"
"แกเป็นของฉัน...ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกเป็นของหมอนั่นหรอก!!"
"ผั๊วะ!!"
...............................
หน้าที่ 12 - รัก
ผมกลับไปเรียนอีกครั้งเพื่อจับตาดูมิน???
ไม่หรอก....ผมไม่อยากห่างมินแม้แต่ก้าวเดียวด้วยซ้ำ
ผมเองก็พยายามค้นหาคำตอบว่าใคร....ที่เป็นหมอนั่น!?
เพื่อนๆในกลุ่มของมินมีส่วนที่เป็นไปได้ทั้งนั้น....(เกย์ทั้งกลุ่ม)
"เลิกตามซะทีได้มะ!?"มินบ่นอย่างรำคาญแต่ผมไม่ใส่ใจมันสักนิด
แปลก....ที่ผมถูกเพื่อนๆในกลุ่มมองอย่างเงียบๆ...ไม่มีปากเสียง....เหมือนที่มินให้แซวผมให้ล้อผม
อาจจะเป็นเพราะผมได้ตัวเขา!!??
"ถ้าอยากให้เลิกตามก็บอกมาเซ่...."ผมเสนอเงื่อนไข
"ชิ...."มินยักไหล่แล้วรีบเดินเข้าห้องเรียน
ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ...มินจะล้อเล่นกับผมไปอีกนานเท่าไหร่กัน???ไม่บอกว่าใครที่จริงแล้วไม่มีใช่มั๊ยล่ะ???
ผมเดินตามเข้าเรียนไปโดยจำยอม
ผ่านกลุ่มเพื่อนเกย์ของมินที่นั่งซุบซิบกันกับมือถือต่อwi-fi
สายตาดีๆของผมเหลือบไปเห็นสถานที่อันคุ้นตา!! ก็เลยสนใจ!!
ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหนแอบถ่ายผมอีกแล้ว
ดูกันนานแล้วล่ะสิท่า!!จนถึงฉากที่ผมนั่งดันมินอยู่หลังก้อนหิน
ไม่เห็นหน้ามินแต่หน้าผมมันหื่นให้เห็นกันชัดๆ!!แต่ดีที่ผมแต่งหน้าเข้มแถมเซ็ทผมพั๊งค์แหลก.....
"โอ้วๆ..."มันล้อเลียนผม
"อยากทำมั่งจัง....คงจะเด็ดว่ะ...แหม่ๆพวกกูถนอมมันมาตั้งนานหมาคาบไปแดกก่อนซะละ...แต่ก็คงไม่ผุพังหรอกใช่มั๊ย?"มันยังอุตส่าห์รู้อีกว่าเป็นมิน
ผมฉุนจัดกับคำพูดที่มันหยาบโลนกับมิน....แม้ว่ามันจะพูดกับผมก็ตาม
ผมชิงเอามือถือนั้นมาแล้วปาลงพื้นอย่างแรง......นักเบสบอลอย่างผมรับประกันความแตกกระจาย......
ผมไม่รู้หรอกว่านี่เป็นการปกป้องหรืออารมณ์ร้อน.....แต่ผมก็ไม่เสียใจที่ทำลงไป
หน้าที่ 13 - หรือใคร่?
ผมถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองสอบสวนอย่างหนักที่มีเรื่องชกต่อยในโรงเรียนผมยอมรับว่าผมทำลายมือถือของเพื่อนก่อน ก็เลยถูกคาดโทษเพียงคนเดียว
5 รุม 1 มันแฟร์ดีใช่ไหมล่ะครับ???
โยชิมารับผมกลับบ้านก็พบว่ามีเรื่อง....ซึ่งต้นเหตุแห่งความฉุนทั้งหมดมันก็มาจากหัวสมองอันน่าเตะตับแตกของโยชินั่นเอง!
ผมคิดจะลาวงการไปซะง่ายๆแล้วล่ะ....ไอ้ที่ว่าถ่ายรูปถ่ายคลิป สร้างความฉาวให้กับตัวเองนั้น....ผมไม่อยากให้มินมายุ่งเกี่ยวด้วยหรอก!!
“ฉันขอโทษ....มันเผลอไปหน่อย- -“โยชิกำลังแก้ตัว
ผมเองก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องที่บาดหมางใจกัน..ยังไงซะเขาก็คือพี่น้องที่ผมมีอยู่
“แกก็เหลือเกินนะ...”เลออนติงโยชิแต่ก็ไม่ว่าอะไรต่อเพราะผมได้พูดไปหมดแล้วไม่อยากซ้ำเติมมากนักเดี๋ยวจะมีการน้อยใจเกิดขึ้น- -แต่โยชิก็ไม่ได้แสดงท่าทีเสียใจกับเรื่องที่ก่อนอกจากจะทิ้งความเครียดกับกลั้วอมยิ้มในปากเท่านั้น- -
“เอาไงต่อ?...”เลออนซักถามผู้เสียหายหมายเลขหนึ่งอย่างผมที่ถูกกระทำโดยรุ่นพี่อย่างโยชิ
“ก็คงไม่ยังไงหรอกครับ...เรื่องนี้ไม่แพร่ไปถึงครูใหญ่หรอกครับ...คนที่จะเห็นคลิปพวกนี้ได้ก็คงคร่ำหวอดในวงการเกย์...ใครจะกล้าประกาศตัวว่าเป็นนักท่องเว็บเกย์ล่ะครับ...”
ผมกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงานโดยไม่มีใครกล้าคัดค้าน....แต่การที่ผมกลับเวลานี้ได้เจอะกับคู่กัดอย่างชาร์ลเข้า
“ยังทำงานที่นั่นอยู่อีกหรอ?”ผมเบื่อที่จะได้ยินเสียงถามจู้จี้ที่เป็นภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันนี้เต็มทน- -
“เงินไม่พอใช้ครับ...ผมต้องทำงาน”ผมให้เหตุผลที่หาเรื่องกับเขาจนได้- -
“เธอใช้เงินเปลืองอะไรขนาดนั้น??”เสียงของชาร์ลแหวขึ้นสูงเขาคงตกใจที่เงินเดือนละห้าหมื่นจ้างผมไม่ให้ทำงานผมไม่พอใช้- -
“ทำไมครับ?..”ผมมองหน้าของเขาด้วยรอยยิ้ม....ลองฏิเสธดูสิ
“โอเค...ฉันจะเพิ่มเงินสำหรับเดือนนี้ให้อีกหมื่นนึง”
“สองหมื่น...”ผมต่อรอง...
ชอบๆ คับ ขอบคุณค๊าบ+.+ หน้าที่ 14 - ห่วง
ผมไปเรียนด้วยสายตาที่ยิ่งบาดหมางกลุ่มเพื่อนของมิน...ได้ยังไงกัน?
พวกเขาเป็นเพื่อนกับมินไม่ใช่หรือ?ทำไมถึงได้คิดสกปรกกับมินได้ขนาดนี้?
มินเองก็ลอยหน้าลอยตาอยู่กับเพื่อนๆของเขา
ไม่รู้ตัวเองบ้างหรือไงว่าถูกเพื่อนๆแทะโลมมานานแค่ไหน?
ข้อนี้ทำให้ผมเพิ่งเข้าใจ
มินเป็นหัวโจกกลุ่มได้ยังไง- -
ที่แท้พวกเพื่อนๆของมินมันมีวัตถุประสงค์อื่นแอบแฝงอยู่นั่นเอง- “ –
“มาหามินหรอ?....หมู่นี้ไม่ค่อยมีปากมีเสียงกันแล้วหรือว่า....เพราะไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วก็เลยรักกันมากขึ้น”ทัพชวนผมคุยเพราะเขาท่าทางเป็นมิตรกับผมเกินความจำเป็นและตั้งแต่วันแรกเจอเขาก็ส่งสายตาหวานให้ผมซะจนหยอง- -
“ไม่ใช่เรื่องของแก...”ผมตัดบทแต่ทัพไม่ยอมจบง่ายๆเขาเดินตามผมผมไม่ลดละ
เวลาหลังเลิกเรียนแล้วผมจะตามหามินที่โรงเรียนอีกทำไม?
นั่นเป็นเพราะความรู้สึก...ที่ว่า...มินยังไม่กลับบ้าน
ผมอาจจะคิดไปเองในตอนแรกแต่ก็เริ่มสงสัยทัพที่เหมือนตามคุมผมและขวางผมอยู่ยังไงยังงั้น- -
“ทำไมแกอยู่คนเดียว?เพื่อนๆของฝูงแกล่ะ?หลงฝูงรึไง?”
“อ่อ...ก็...กลับไปแล้วน่ะสิ...มันเลิกเรียนแล้วนี่หว่า”คำตอบที่ค่อนข้างตะกุกตะกักมันทำให้ผมยิ่งมั่นใจขึ้นว่ามันจะต้องเกิดอะไรกับมิน !!
หน้าที่ 15 - ดูแล
ผมเปลี่ยนเป้าหมายมาคาดคั้นเอาคำตอบจากทัพด้วยการขยุ้มคอเสื้อของเขาเอาเรื่อง
“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะทัพ”ผมขู่เค้นเอาคำตอบจากทัพซึ่งมันไม่ได้ทำให้เขากลัวสักนิดนอกจากจะทำหน้าหราที่หน้าของเราใกล้กัน- -ผมเกลียดที่สุดเลยสายตาน่าเอียนของเขา
“ถ้ามันสำคัญอย่างนั้น...นายจะกล้าแลกไหมล่ะ?”ทัพเม้มปากแน่นราวกับว่าเขาได้เตรียมไว้ในใจนานแล้ว
“ได้ทั้งนั้นแต่บอกฉันมาก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับมิน?”
“มินอยู่ที่โรงยิมสระว่ายน้ำ...พวกนั้นสั่งแค่ให้ฉันดูนายไม่ให้ไปที่นั่น...ส่วนพวกเขาจะทำอะไรฉันไม่รู้ด้วย- -“ผมไม่สนใจคำแก้ตัวของทัพเพราะรีบวิ่งไปให้ถึงโรงยิมซึ่งมันเงียบซะจนน่าใจหาย....ไม่มีคนอย่างที่ผมกลัว....วันนี้มันเป็นวันอะไร?ทำไมไม่มีคนอยู่แถวนี้เลยแล้วพวกโสโครกนั่น...จะ....
ผมได้ยินเสียงคนอุทานด้วยความตกใจ เสียงฝีเท้าวิ่งแล้วสตาร์ทรถบึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมจำได้ว่าเป็นพวกมัน
“มิน...”ผมรีบเข้าไปในโรงยิม ตรงไปที่ห้องล็อกเกอร์
ภาพที่ผมเห็นคือมินมีเลือดออกที่แขนขวา ในมือซ้ายเขามีคัตเตอร์ถือค้างอยู่ มินหน้าซีดตาปรือคล้ายกับคนกำลังจะหมดสติ เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ย
“มิน...มันเกิดอะไรขึ้น?”ผมรีบถอดเสื้อนักเรียนเพื่อห้ามเลือดให้
“ออกให้พ้น...”เสียงแข็งๆของมินเย็นชาบาดดวงใจของผมให้สะดุด
“ไม่...นายเป็นของฉันแล้วฉันมีสิทธิ์ที่จะเป็นห่วงนาย”
“อย่ามาตอแหลกะฉันหน่อยเลย!คนไหนล่ะที่ยังไม่เป็นของนายบ้าง?”มินหน้าเหยเกเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บแล้ว
“มันทำอะไรนาย?...”ผมไม่เข้าสิ่งที่เห็นนักแทนที่มินจะเอาคัตเตอร์ป้องกันตัวทำไมต้องมากรีดแขนตัวเอง
“ออกไป....”มินไล่ผมออกไปอีกครั้งนั่นมันทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าไม่ปกติ
“มันเอาอะไรให้นายกินหรือเปล่า?”
“บอกให้ไปให้พ้นไง!หูแตกรึไง!?”มินไร้เรี่ยวแรงที่จะทุบตีผม
“ต้องการหรอ?”ผมกอดมินไว้ในอ้อมอกตั้งแต่ผมแตะต้องตัวเขาผมก็เห็นอาการ...ที่แท้เขาก็กรีดแขนตัวเองเพื่อเรียกสติของตัวเองจากฤทธิ์ยากระตุ้นนี้เอง
“ไม่เป็นไรนะ...”ผมเปิดผมที่ปรกหน้าผากมินแล้วประทับจูบปลอบขวัญ
“ไม่...”มินปฏิเสธความช่วยเหลือจากผม
“โอเคๆ...”ผมถอยออกห่างมาอยู่หน้าประตูห้องล็อกเกอร์
ผมนั่งรอจนกว่าจะมีเสียงบอกว่าเขาโอเคผมถึงจะสามารถเปิดประตูเข้าไปพยุงเขาเดินกลับบ้าน
ผมโล่งใจที่มินไม่ได้เป็นอะไรมากและดีใจที่เขาไม่ได้ตกเป็นของใครอีกหลายคน- -
ยังไงก็เถอะผมก็ยังข้องใจ.....หมอนั่นที่มินพูดถึงคือใคร?- -
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย KhunpoL เมื่อ 2011-5-27 22:35
หน้าที่ 16 - ทัพ
หมดเรื่องมินแล้ว...ผมอาฆาตพวกนั้นแทนมิน- -
อย่าให้เจอ- -แต่เรื่องก็ยังไม่จบ....ทัพมาทวงเงื่อนไข
“อยากได้อะไร?”ผมยิ้มเยาะยังมีหน้ามาทวงอีกหรอ?
ผมไม่ตั๊นท์หน้าก็บุญเท่าไหร่แล้ว- -
“นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ...ช่ำชองไม่ใช่หรอ?แล้วจะถามอะไรอีก?”
“อย่ามาอ้อมแอ้ม- -“ผมตัดบทเขา....แน่จริงก็พูดมาดีกว่า- -
“ตัวนายไง...ที่อยากได้”ทัพพูดมาหน้าไม่อาย
“ทำไม?”ผมไม่อยากจะเชื่อเลย...บ้าบิ่นเกินไปแล้ว- -ประมาทไม่ได้เลย
“ก็ค่าตัวแพงไม่ใช่หรือไง- -ถ้าฉันอยากซื้อก็ต้องเก็บเป็นเดือนๆ”
“อ๋อ....ที่จริงฉันถูกใจใครด้วยก็คิดราคาตามความชอบส่วนตัวนะ...ถ้านายมาซื้อ...ก็ได้ราคาไม่เท่าคนอื่นหรอก...คนน่าสมเพชอย่างนายฉันจะคิดให้แพงหูฉี่เลย- -“ผมแดกดันเขา...อันที่จริงผมต่างหากที่สมเพชตัวเองยังกะอะไรดี- -
“ฉันรู้....ถึงต้องรีบคว้าโอกาสอันสำคัญนี้ไว้..”ทัพไม่สนใจผมสักนิด
“ได้...งั้นคืนนี้ก็มาหาฉันก็แล้วกัน”ผมนัดแนะให้เขาไปพบเจอผมที่คลับผมชินชาแล้วล่ะ.....กับการกอดคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย...หรือแม้แต่คนไม่รู้จัก- -บางครั้งผมก็รู้สึกรังเกียจ ร่างกายอันโสโครกนี้อยู่เหมือนกัน....พระเจ้าเลือกสร้างผมให้สวยงามแต่กลับใช้งานซะจนสกปรก- -
หน้า:
[1]
2