อุดปาก มัด ขืนใจในห้องแล็บ –ByKenji001 CP
แนะนำตัว ผม ชื่อ แมน นะ ตอนนี้อยู่ ม.5 สูง ปามาน 160 ขาว ผอม เล่าเลยละกันนะเมือปีที่แล้ว(ม.4) โรงเรียนผมมีผู้ช่วยฝ่ายวิทย์ หรือ เรียกกันว่า แล็บบอย เข้ามาใหม่ ซึ่ง
ก็มีหน้าใหม่ๆมาทุกปี แต่ปีนี้มีคนนึงหน้าตาหล่อมาก ผิวสีน้ำผึ้งหน่อย ผมทรงออกแนวๆ
เกาหลีนิดๆ สูงโปร่ง สาวๆในโรงเรียนต่างพากันหลงใหล และที่สำคัญก็คือ ผมก็หลงใหล
พี่เค้าด้วยเช่นกัน อิอิ
ผมแอบมองพี่เค้าบ่อยมากๆ เวลาเจอ ทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียนผมก็จะมองๆ ก้ชอบ
นี่เน๊าะ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเลยเถิดไปไกล ก็คงได้แต่มอง จนพักหลังๆผมรู้สึกว่า พี่เค้าจะรู้
ตัวว่าผมมองพี่เค้าอยู่ หลายครั้งเวลาผมอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ แล้วพี่เค้าเดินผ่าน เพื่อนๆผม
ก้จะชอบแซวดังๆ แบบ ฮิ้ววววว ให้พี่เค้าได้ยิน พี่เค้าก็ยิ้มๆ มีลักยิ้มด้วยน่ารักมากเลย
จนนานๆเข้าผมรู้สึกอีกว่าพี่เค้าก็มองผม หลังๆผมจึงไม่กล้ามองหน้าพี่เค้าเท่าไหร่ เพราะ
เวลามองผมจะสบตากันทุกที เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนผมก็ไม่รู้จะคาดเดาเหตุการณ์ให้มัน
ไปทางไหนดี??
และแล้ว เหตุการณ์ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นในที่สุด วันนั้นถ้าจำไม่ผิดเป็นวัน
พุธ ผมทำโครงงานจนเย็นเกือบจะมึดแล้ว เพื่อนๆก็แยกยายกันกลับบ้านหมด เหลือผม
นั่ง เก็บกวาดห้องโฮมรูมอยู่ พอทำความสะอาดเสร็จ ก็จะเดินกลับบ้าน เลยควักโทรศัพท์
ออกมาเพื่อจะโทรหาแม่ ว่าจะกลับบ้านแล้ว แต่พอเอามือล้วงไปในกางเกงปุ๊ป...!!
โทรศัพท์ หาย
เอาละทีนี้ยุ่งเลย มืดแล้วด้วย เอาไง ก็เลยทำใจดีสู้เสือ เดินขึ้นไปบนตึกคนเดียว ทาง
เดินก็เริ่มมืดมากแล้ว ใจก็ขอให้เจอโทรศัพท์ ผีเผอไม่กลัวแล้ว พอถึงห้องปุ๊ปผมก็ต้อง
งง เพราะห้องโฮมรูมผมไฟเปิด ตอนที่ลงผมก็ปิดหมดนี่หว่า ..... พอกำลังจะเดินเข้าไป
ผมก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เพราะพี่แล็บบอยเดินสวน ออกมาพอดี (อ้อ พี่แล็บบอย ชื่อ พี่
ณัฐ นะ คล้องมั๊ย อิอิ) ใจหายหมดเลย ในมือก็มีดทรศัพท์ผม ถืออยู่ด้วยผมเลย ทำไร
ม่ถูก ทั้งตกใจและดีใจ ที่ได้เจอพี่เค้า สองต่อสอง เอาไงดี ยกมือไหว้ละกัน “หวัดดีพี่
ณัฐ มาทำไรเนี่ย...”
“พี่ต้องถามน้องมากกว่าว่าน้องมาทำอะไร นี่มัน จะมืดแล้วนะ จะมาขโมยของรึป่าวเนี่ย
....”....หืม กล้าคิดเน๊าะ
“บ้าหรอ แมน มาหาโทรศัพท์ อ่ะ ไม่รู้อยู่ในห้องป่าว ก็ไม่รู้”.....”ชื่อแมน หรอ เนี่ย ชื่อ
น่ารักดีนะ เหอะๆ ใช่เครื่องนี้ป่าว พอดีพี่มาตรวจความเรียบร้อย ได้ยินคล้ายๆเสียงข้อ
ความ เลยเดินมาดู”
......”อ่อ ใช่ๆ งั้นขอคืนนะ ขอบคุณ คร้าบบบบบ”..... ผมรับโทรศัพท์แล้วเตรียมหันหลัง
จะเดินกลับ ใจก็ไม่อยากเดินออกมาจากตรงนั้นสักเท่าไหร่ แต่เหมือนพี่เค้าจะได้ยินสิ่งที่
ผมคิด “กลับ ไงหล่ะ ให้พี่ไปส่งป่าว บ้านอยู่แถวไหน”
....”ไม่ต้องหรอก พี่ กวนใจป่าวๆ”..... “เฮ้ย กวนจงกวนใจอะไร ไม่หรอก งั้นเดินไป
ห้องอุปกรณ์ แปปนึง พี่ไปเอากระเป๋าพี่ก่อน”
..... ห้องอูปกรณ์ ก็คือ ห้องที่พี่แกทำงานประจำนั่นเอง ระหว่างทางเดินผมไม่คุยอะไร
กันเลย เดินก้มหน้ากัน อย่างเดียว .... พอถึงห้องอุปกรณ์ ปุ๊ป พี่เค้าก้เข้าไปหยิบกระเป๋า
ผมก็เดินๆ อยู่ในห้องนั่นแหละ ดูโน่น ดูนี่ไปเรื่อย จน อยู่ๆพี่ ณัฐก้เดินไปที่ประตู แต่ไม่
สะพายกระเป๋าไป ผมก็งง ไม่เอากระเป๋ากลับบ้ายรึไง
พี่แกเดินไปล็อก ประตูห้อง ปิดบานเกล็ด และ ม่าน ใจผมก็เริ่ม สั่นๆแล้ว ไอ้ปิดบาน
เกล็ด กะม่าน หน้าต่างก็พอจะเข้าใจว่าต้องล็อคให้แน่น แต่ ล็อค ประตูทั้งที่คนยังอยู่ข้าง
ในนี่ เพื่อ อะไร พี่ณัฐ ก็ไม่พูดอะไร ผมก็ยังยืนตื่นเต้นอยู่ แต่ก็ทำเป็น ไม่รู้ไม่ชี้กลบ
เกลื่อน
สักผมก็ยืนอ่านหนังสือ อยู่ พี่ แกก็เดินเข้ามากอดผมจากข้างหลัง แล้วก็หายใจรดต้นคอ
ขาอ่อน เลยผม “พี่ ณัฐ กลับได้หรือยัง มันมืดแล้วนะ เดี๋ยวแม่ แมนว่า ”
...... พี่ณัฐเอาปากมาแนบหูผมแล้วพูดด้วยเสียงสั่นครอ ”เดี่ยวค่อยกลับก็ได้ อืมมม” พู
ดจบพี่เค้าไซ้ที่หูผม ซอกคอผม ผมเสียวมาก ขออ่อนไปหมด แต่มือก็ยังดื้อดึงพยายาม
เอาตัวออกมา ให้ได้
แต่ด้วยขนาดร่างกายที่ต่างกัน ผมสูง แค่ อกพี่ ณัฐเอง เลยสู้ไม่ไหว พอผมสลัดจนหลุด
ได้ ก็รีบวิ่งไปที่ประตู แต่พี่ณัฐวิ่งตามมาทัน ดิงคอเสื้อผมไว้ แล้วจับที่ข้อมือผมจนแน่น
แน่นจนเจ็บเลย “ จะไปไหน น้อง แมน ชอบพี่ไม่ใช่หรอ ต้องการไม่ใช่หรอ พี่ก็ต้องการ
น้องเหมือนกัน ไม่ต้องกลัวพี่ไม่ทำไรร้ายแรงหรอก ”
.... “พี่ณัฐ แมน กลัว ปล่อยแมนเถอะนะ แมนเจ็บ โอ๊ย ”.... พี่ณัฐไม่พูด แต่ จับผมเดิน
เดินมาที่ โต๊ะ ทำงาน แล้วยกให้ผมนั่ง บนโต๊ะ จำแขนผมไขว้เหนือหัว แล้วมัดกับเสาชั้น
เก้บเครื่องมือ ผมกลัวมาก ทำอะไรไม่ถูก
พี่ณัฐมองผมด้วยสายตาที่หื่นกระหาย เหมือนเสือ จะกิน เนื้อ ผมทำไรไม่ถูก ได้แต่
ร้องไห้ ออกมา พี่ณัฐ เอา เทป แล็คซีนมาปิดปากผม ถอดรองเท้าผม ออก ถอด ถุงเท้า
แล้วจับขาขึ้นไปวางบนโต๊ะ แล้วปิดไฟทั้งห้อง จะมีก็แต่แสงไฟจากทางเดินเชื่อตึก ที่
สอดส่องเข้ามาในห้อง แต่ก้ทำให้สว่าง พอที่จะให้เห้นอะไรต่อมิ อะไร
“อยู่ นิ่ง ๆว่าง่ายๆ นะครับ คนดี ถ้าไม่อยากเจ็บตัว พี่ไม่ชอบทำร้ายคนที่พี่ชอบเท่าไหร่ หึ
หึ” สิ้นคำพูด พี่ณัฐ เอาเอามือมา ถอดเข็มขัดผม ผมดิ้นจนหมดแรง “พี่บอกว่าอย่าดิ้นไง
อยากเจ็บตัวใช่ไม๊”
.... พูดจบก็เอามือมา ฉีดเสื้อ นักเรียนผม แล้ว ต่อด้วย ค่อยๆถอดกางเกงผมออกจน
เหลือแต่ กางเกงใน ผมในตอนนั้นรู้สึกว่ามันน่าอายมาก ได้แต่หลับตาปี๋ ร้องไห้ในลำคอ
แต่พี่ก็ยิ่งได้ใจ ถก เสื้อ กล้าม ผมขึ้นมาถึงอก แล้วก็ค่อยๆ หอมแก้มผม เลี้ยไปทั่วหน้า
ขบที่หู
ผมทั้งกลัว ทั้งเคลิ้ม ทำไรไม่ถูก แล้วเอามือมาจับหน้าผม ผมจ้องตากันสักพักพี่ณัฐ เอา
มือมาปาดน้ำตาผม แล้วค่อยๆดึง เทป ออก ผมไม่ร้องแล้ว แต่สะอื้นแทน พี่ณัฐ ค่อย
ครอบปากลงที่ปากของผม เหมือนจะปลอบ แต่แรงดันของลิ้นทีร้อน นั้น ยิ่งทวีความ
รุนแรงขึ้น พี่ณัฐ ถอดเสื้อเชิตแขนยาวออก เผยให้เห็น เรือนร่างที่สาวๆในโรงเรียนอยาก
เห็น มีกล้ามเนื้อ มีลอนที่ท้องดูดีมาก
เหงื่อของผมเริ่มออก จับไปตรงไหนก็ลื่นไปหมด พี่ณัฐ ค่อยๆ ดูดเลื่อนต่ำลงมจนถึง หัว
นมของผม ก็ค่อย แลบลิ้นออก แล้ว เลียอย่างถนุถนอม
ผมเผลอคราง ออกมา จนพี่เค้า เงยหน้าขึ้นมามอง จากนั้นก็ค่อยๆดูด ที่ละข้างๆ อย่าง
เบาๆ จนเริ่มแรงขึ้นๆ แรงขึ้นลิ้นที่กดลงมาบนหัวนมผม แต่ละครั้งทำให้ผม เสียวมาก
หลังแอ่นรับลิ้นร้อนๆจากผู้ชายตรงหน้า
พี่ณัฐ เอามือ มาโอบ ที่หลังผม เพื่อให้ผมแอ่นอยู่ แบบนั้นอีกมือก็ลูบที่หัวผม จนผม
เคลิ้ม แล้ว เสียว อย่างบอกไม่ถูก ผมไม่อายอะไรแล้วครางออกมา อย่างสมสุข ร่างกาย
เริ่มตอบสนองต่อสิ่งยั่วยุ พี่รัฐ เริ่ม ดูดแรงขึนๆ เหมือนจะกินมันเข้าไป แล้วขบเบาๆที่หัว
นมชมพู จนแดง แล้วมีลอยดูด แดง เป้นจ้ำๆ ไปทั่วนมผม
สุดยอด ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ หนีไม่ก็สนุกไปด้วย กลยุทธ์ดี ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สวยไปอีกโดนคนหล่อขืนใจอยาก ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2