แค้นพิศวาส ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นของความรักและความแค้น
ผมชื่อกายครับ ปัจจุบันอายุ 27 สูง 175 รูปร่างผอมผิวสีขาวเหลืองหน้าตาบ้านๆ ธรรมดาทั่วไป ไม่ได้หล่อ แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ ผมเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งจึงส่งผลให้ผมไม่ค่อยมีเพื่อนและมั้งถูกรังแก และเอาเปรียบตั้งแต่เด็กครับผมเป็นคนค่อนข้างขี้เหงาและรู้สึกโดดเดี่ยว สาเหตุคงมาจากที่ผมไม่มีเพื่อนฝูงบวกกลับพ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่เด็กและต่างคนก็ต่างทำงานจึงทิ้งให้ผมอยู่บ้านคนเดี่ยวตั้งแต่ประถม จึงทำให้ผมขาดความอบอุ่นเวลารักใครรักมากแต่ถ้าแค้นก็แค้นมากด้วย ผมรู้ตัวว่าชอบผู้ชายด้วยกันตั้งแต่มัธยมต้นเดิมที่ผมก็ชอบผู้หญิงแหละครับ (ที่จริงผมก็ชอบทั้งผู้หญิงผู้ชายแหละครับน่าจะเรียกว่าไบหรือป่าวครับ)สาเหตุที่ทำให้ผมชอบผู้ชายก็มาจากผู้หญิงคนหนึ่งเธอชื่อ โบว์ครับเธอเป็นคนไม่สวยแต่ก็น่ารักตรงตามสเป็คผมเลยด้วยความที่ผมชอบคนที่หน้าตาออก จีนๆๆ ขาว อยู่เป็นทุนเดิม แล้วเราก็อยู่ห้องเดี่ยวกันจากคนที่เข้าสังคมไม่เก่งผมรวบรวมความกล้าพูดคุยกับเธอ จนผมสนิทกับเธอไปไหนไปด้วยกันเสมอ ค่อยตามใจเธอตลอดผมไม่คิดบอกรักเธอหรอกครับผมรู้ว่าผมคงไม่คู่ควรแค่ได้ค่อยดูแลเธอก็พอ แต่เวลาแห่งความสุขมักหมดไปเร็วเสมอ เวลาผ่านไป6 เดือน เธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเนื่องจากเพื่อนในห้องเริ่มแซว เธอกับผม ว่าเป็นแฟนกันจากนั้นเธอก็เปลี่ยนไป ผมยังจำเหตุการณ์ได้ดี หลังจากเธอโดนแซวได้อาทิตย์หนึ่งเธอเริ่ม ทำตัวห่างผมไปเรื่อยๆ จากที่เดินคู่กัน เธอก็เริ่มรักษาระยะห่างสามวันให้หลังเธอไม่พูดคุยกับผมไม่มองหน้าหลังจากนั้นเธอเริ่มทำเหมือนผมไม่มีตัวตนแต่นั้นก็ไม่ทำให้ผมเจ็บเท่ากับกับการที่เธอ ค่อยบอกคนอื่นว่าผมชอบเพื่อนคนหนึ่งในห้องชื่อ วินซึ่งวินเป็นหนุ่มหล่อตี้คนหนึ่งในห้องครับแต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันจริงๆครับ จากนั้นทุกคนในห้องก็เริ่มล้อผม ว่าเป็น ตุ๊ด บ้าง เป็นพวกวิปริตบ้างโดยเฉพาะวินทำท่าทางรังเกลียดผมเป็นอย่างมากด้วยความที่สังคมตอนนั้นยังไม่เปิดรับเพศทางเลือกด้วยครับ แต่เดิมถึงผมจะเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เก่งก็มีคนค่อยให้พูดคุยผ่านๆหรือถ้ามีงานกลุ่มก็จะชวนผมเข้ากลุ่มเนื่องจากผมเป็นคนเก่งครับถึงแม้ผมจะรู้ว่าเขาหลอกใช้ผมก็เต็มใจครับ มันเหมือนหลอกตัวเองว่ามีเพื่อนซึ่งมันเติมเต็มความโดยเดียวในใจผมครับ แต่หลังจากที่ทุกคนคิดว่าผมเป็นพวกผิดเพศผมก็โดนรังเกลียดครับแม้แต่กลุ่มงานก็ไม่ให้เข้าทำให้ผมต้องทำงานกลุ่มคนเดียวมาตลอดและผมมักจะถูกพวกเพื่อนในห้องรังแกอยู่เสมอ เอาเท้าขัดขาบ้างเทจานข้าวผมบ้าง จนผมภาวนาให้ขึ้น ม.2 เร็วๆเพื่อที่จะได้ย้ายห้องครับ โรงเรียนที่ผมอยู่ตอนนั้นจะย้ายห้องตามเกรดทุกปีแต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างฝันครับ การได้ย้ายห้องมันเหมือนการกระจายข่าวดีๆๆนี่เอง จากที่รู้ความเท็จที่โบว์ได้สร้างขี้นเพียงห้องเดียวกับกลายเป็นรู้ทุกห้องในชั้นเรียน และไม่กี่เดือนหลังจากนั้นก็รู้ทั้งโรงเรียนผมใช้ชีวิติตลอด 3 ปีอย่างทรมาน ทำให้ผมรู้สึกเห็นใจเพศทางเลือกว่าพวกเขาทำผิดอะไร ตอนนั้นผมเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่ทุกคนรู้ว่าชอบผู้ชายครับเนื่องด้วยอย่างที่ว่าสังคมยังไม่เปิดรับ ทำให้ตอนนั้นก็อาจมีคนที่ชอบผู้ชายจริงๆอยู่แต่ก็ไม่แสดงตัวตนว่าตัวเองชอบครับผมเริ่มโดนแกล้งหนักขี้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะพวกรุ่นพี่ อย่างกลุ่มพี่เวย์ครับ พี่เวย์เรียนอยู่ม.5 ครับ เป็นคนหน้าตาหล่อออกตี๋ๆ สูง 178 รูปร่างดีที่เดียวเป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียนในกลุ่มพี่เวย์มีอยู่ด้วยกับ 3 คน พี่โก้งหน้าตาธรรมดาออกไทยๆๆหน่อยรูปร่างดีเลยครับ พี่อ้นหน้าออกแขกๆครับ ผิวสีดำคล่ำด้วยความเป็นลูกครึ่งอินเดียครับและพี่โอไม่ค่อยหล่อครับผิวออกดำแดงรูปร่างอ้วนๆหน่อย พี่เวย์เหมือนจะเกลียดผมเป็นพิเศษด้วยความที่อาจจะเป็นเพระว่าพี่เวย์เป็นพี่ชายของวินด้วยครับ ผมทั้งโดนพี่เวย์ แกล้งเอาหัวกดลงในชักโครกบ้างรุมฉี่ใส่บ้างที่หนักสุดคงเป็นตอนที่ผมเข้าค่ายอบรมจริยะตอน ม.2ครับโดยค่ายนี้พวกพี่มัธยมปลายเป็นคนดูแลจักการ ครับ พวกครู ก็มาแค่ชื่อในเอกสารเพื่อให้ จัดค่ายได้เท่านั้นเอง โดยจะให้เด็กที่มีคะแนนความประพฤติไม่ดีมาเข้าค่ายอบรมคุณธรรมแต่จุดประสงค์หลักของค่ายนี้คงเป็นแค่การเที่ยวเตร่กับความสนุกของพวกรุ่นพี่ที่ใด้ใช้อำนาจเท่านั้นแหละครับโดยค่ายนี้จัดที่ต่างหวัดครับ อยู่บริเวนภูเขาน่าจะเป็นสถานที่ไว้สำหรับจัดกิจกรรมเข้าค่ายลูกเสือของจังหวัดมั้งครับเพราะมีฐานต่างๆให้เล่นด้วยการเข้าค่ายมีด้วยกัน 3 วัน 2 คืนครับ คนที่มาร่วมค่ายมีแต่ผู้ชายครับเพราะถ้ามีผู้หญิงการจัดค่ายโดยมีครูดูแลแค่คน 2 คน ผู้ปกครองคงไม่ยินยอมเรื่องจัดค่ายผอ. คงไม่อนุมัติหรอกครับ คนที่มาค่ายมีประมาณ 86 คน ครับ มีตั้งแต่ม.2 - ม.3 ถ้าถามว่าผมทำไมโดนมาเข้าค่ายทั้งที่ไม่น่าจะทำความประพฤติไม่ดีก็อย่างที่บอกครับผมโดนแกล้งมาสารพัดอย่าว่าแต่คะแนนความประพฤติคะแนนการเรียนผมก็ตกต่ำด้วยครับเพราะคะแนนเก็บผมแทบไม่มีเลย ส่งงานไปก็โดนแกล้งดึงออกบ้างตรวจสมุดงานก็โดนฉีกบ้างโดนขโมยบ้างไม่แปลกครับที่ผมจะโดนเข้าค่ายเพราะคงเป็นแผนที่พวกไอ้เวย์มันว่างไว้แล้วโดยช่วงเช้าเวลาผ่านไปด้วยดีเหมือนไม่มีอะไรแต่ความเลวร้ายเหมือนตกนรกมันมีหลังจากเที่ยงคืนวันนั้นครับ ขณะที่ผมนอนหลับอยู่ไอ้วิน มันมาปลุกผมครับ บอกว่าครูเรียกพบผมเองก็ไม่คิดอะไร ลุกขี้นเดินตามมันไปแต่ตอนเดินต้องค่อยระหว่างไม่ให้เหยียบเพื่อนหน่อยเพราะมันมืดมากครับเรานอนร่วมกันที่พื้นบนศาลาที่พักพอออกจากศาลา ผมเดินตามวินไปเรื่อยๆก็เริ่มแปลกใจเพราะวินเหมือนจะเดินเข้าป่าผมหยุดเดินและถามวินว่า “วินทำไปถึงไปทางนั้นล่ะที่พักครูอยู่ตรงโน้นไม่ใช่หรอ” วินหยุดเดินและหัวเราะไม่ทันที่เสียงหัวเราะจะสิ้นเสียงก็มีคนเอาแขนมาล็อกคอผมจากด้านหลังอีกคนผ้าปิดปากและคนอื่นๆก็ช่วยกันลากผมเข้าไปในป่า ใช่แล้วมันคือไอ้เวย์และกลุ่มเพื่อนของมัน เดินผ่านพุ่มไม้รกทึบไปสักพัก มันเหวี่ยงผมลงที่พื้นอย่างแรง ไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรมันก็เอาถุงเท้ามายัดปากผมและปิดด้วยเทปกาวทับอีกทีและพวกมันก็รุมถอดเสื้อผ้าผมจนหมด ผมดิ้นรนจนสุดชีวิตก็สูงแรงพวกมันไม่ไหวหลังจากผมแก้ผ้าเปลื้อยเปล่ามันจับผมมัดขึงพืดลงกับพื้นแขนขาผมโดนมัดแยกออกเป็นสี่ด่านจากนั้นมั้นก็ตรอกมุดทั้งสี่มุมลงพื้นและขึงผมไว้อย่างนั้นในสภาพเปลือยเปล่า แล้วมันก็บอกมึงไม่ไม่ต้องกล้วพวกกูไม่ข่มขืนตุ๊ดให้เป็นเสนียดควยพวกกูหรอกแต่มึงนอนหลับให้เต็มอิ่มเตรียมตัวรับความสุขที่พวกกูเตรียมไว้ให้สำหรับพรุ่งนี้ดีกว่าวะ พวกมัน 5 คน รุมกันหัวเราะดังสนั่นก่อนไปพวกมันรุมฉี่รดหัวและทั่วทั้งตัวผม ผมพยายามดิ้นจนสุดแรงก็ไม่อาจขยับได้ได้แต่นอนรับความอัปยศนี้ พอความมันฉี่เสร็จก็ถ่มน้ำลายใส่ผมก่อนเดินจากไปปล่อยให้ผม นอนทรมานทั้งอากาศที่หนาว แมลงและมดที่ผ่านทางมากัดจนเนื้อตัวแดงกล่ำไปหมดต้องนอนดิ้นทุรนทุรายจนหมดแรงหลับไปในที่สุดน้ำที่เทสาดมาที่หน้า ตาผมเริ่มลืมขี้นแสงแดดที่สาดส่องแยงตา กับเสียงเรียกที่คุ้นเคยของไอ้เวย์ดังสนั่น...............................................ขอบคุณมากครับ เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนครับ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ดี ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบใจ {:5_119:}ขอบคุณครับ{:5_119:} แค้นแทนเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ รอตอนต่อไปจ้า สะสมความอาฆาต ต่อๆ รอติดตาม เปิดเรื่องได้แรงสุด อย่างนี้สนุกแน่ๆ รอครับ