เรื่อง เด็กช่างรักจิง ตอน 44

ตอนที่ 44

ผมลุกเดินตามไปอย่างง่ายดายโดยมีสายตาของวัดมองตามอย่างเศร้าส้อย แม่เดินออกมานั่งที่ม้าหินอ่อนด้านหน้าร้านผมเข้ามานั่งด้วย
“เจตเป็นไงบ้างลูก”
“ก็เรื่อย ๆ ครับแม่ไม่มีที่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้แล้ว”
“แม่นะเข้าใจดีว่าลูกเสียใจมากขนาดไหน แต่แม่ยังเชื่อในตัวของแม็กว่าแม็กรักลูกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแม็กน่าจะมีเหตุผลที่น่าจะเพียงที่ลูกเจตน่าจะฟังแม็กบ้างนะ”
“..........................”
“เหตุการณ์ในวันนั้นอยู่ในสภาพที่แม่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม็กมันบอกแม่ว่ามันไม่รู้ว่าเข้าไปนอนในห้องนั้นได้ยังไง และก็คิดว่ามันไม่ได้ทำอะไรกับเพ็ญ”
“ขอบคุณแม่ที่บอกผม และแม็กไม่น่าที่จะทำให้แม่ต้องลำบากเพื่อมาบอกผมด้วยเรื่องแค่นี้ ผมขอบคุณแม่แม่นะครับที่บอกผม ผมรักแม่นะครับ แต่แม็กเลือกทางถูกแล้วนี้ครับยังไงผู้ชายก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิง ผมขอโทษครับแม่ ผมเชื่อสายตาผมมากว่า ฝากบอกแม็กด้วยนะครับว่าขอให้โชคดี” ผมลุกขึ้นเดินกลับที่โต๊ะรู้ดีการทำแบบนี้เป็นการเสียมารยาทแต่ผมก็ต้องทำ ผมเดินจนมาถึงโต๊ะ ก็บอกให้วัดเปลี่ยนร้าน ผมออกจากร้านพร้อมกับวัด แม่แม็กยังนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อน ผมมองหน้าแม่ แม่ก็มองหน้าผม ผมเดินเข้าไปหาแม่แม็กอีกครั้ง
“ขอบคุณครับแม่” พร้อมกับยกมือไหว้ แม็กเดินตามออกมา ผมรีบเดินออกไป
“ลูกเจต” แม่ของแม็กเรียกผมอีกครั้ง ผมหันไปตามเสียงเรียก
“แม่ขอกอดลูกหน่อยได้ไหมจ๊ะ” ผมเดินเข้าไปหาแม่ แม่แม็กกอดผมไว้ ผมซบหน้าไปที่ไหล่ของแม่ แม่เอามือลูบหัวผม
“แม่รักลูกเจตนะ แม่ไม่เคยเห็นแม็กจะรักใครเท่าลูกเจตเลย” ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่อีกครั้ง
“ผมไปแล้วนะครับ” ผมรีบเดินออกมาจากจุดที่แม่แม็กอยู่ เพราะกลัวว่าแม่แม็กจะเห็นน้ำตาของผมที่กำลังจะไหล ผมรีบขึ้นรถ ไอ้วัดบึ่งรถออกไปทันทีไม่มีเสียงไดไดที่จะหลุดจากของผมและไอ้วัด ผมมองไปบนถนนด้วยสายตาที่เลื่อนลอย ไอ้วัดมาจอดอยู่ร้านอาหารอีกร้าน ผมเดินลงไปสั่งเบียร์มากินต่อ
“ค่อย ๆ กินก็ได้ เดี๋ยวก็เมาหรอก” เสียงไอ้วัดส่งมาเตือนผม
“ไม่เป็นไร กูยังไม่เมา”
***** “เจตมึงจะรับรักกูได้หรือยัง มึงจะให้กูรอมึงไปถึงไหน”
“...............................”
“มึงตอบกูเถอะว่ามึงจะรับรักกูเมื่อไร”
“วัด มึงเป็นเพื่อนรักกูนะ กูไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของกู” ไอ้วัดนิ่งไปซักพัก
“กูเข้าใจแล้วละ ถึงมึงจะไม่รักกู แต่มึงจำไว้ว่ากูยังรักมึง”
“ขอบใจมากเพื่อน”
“เพื่อน” ผมยังนั่งกินกับไอ้วัดไปเรื่อย ๆ จนเมาได้ที่จึงให้ไอ้วัดพากลับ มาถึงที่พักผมก็นอนหลับไป เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้านัก นี้ก็หลายวันแล้วสินะที่เราไม่ได้เจอหน้าแม็กผมพยายามที่จะลืมไม่นึกถึงแม็กแต่มันก็ทำไม่ได้ ที่วิทยาลัยผมยังคงต้องเจอหน้าแม็กแต่ผมมักจะเลี่ยงหนีไปทางอื่น ผมรู้ว่าแม็กพยายามที่จะเข้ามาคุยด้วยกับผมแต่ผมมักจะอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ ผมรู้ดีว่าแม็กจะไม่กล้าเข้ามา ผมพยายามที่จะหนี ๆ ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองก็เจ็บเหมือนกัน แม็กมักจะมารอที่หน้าคอนโดแต่ผมก็จะไปนอนกับเพื่อนคนอื่น ๆ เสมอ จนเกือบจะพูดได้ว่าคอนโดนั้นผมเช่าไว้เฉย ๆ สำหรับไอ้วัด ตั้งแต่วันที่ผมบอกว่าเราเป็นแค่เพื่อนมันก็ยังคอยเป็นห่วงผมเหมือนเดิม แต่ก็ดีที่มันมักจะถามผมอยู่เสมอว่าผมทำถูกแล้วเหรอเรื่องแม็ก แต่ผมก็มาคิดว่าทั้งเรื่องผึ้ง และเรื่องเพ็ญ มันทำให้ผมคิดอะไรได้อีกเยอะ ในเช้าวันหนึ่งผมก็มาเรียนตามปกติขณะที่ผมเดินเข้าห้องน้ำอยู่นั้น ผัวะ ผมโดนชกครับ ผมล้มลงไปอย่างไม่เป็นท่า พอตั้งสติได้ผมก็หันหน้าไปมองมัดมัจจุราชนั้นไอ้ไก่นั้นเอง
“ไอ้เจต มึงมันเลว” อะไรวะมาชกกูแล้วยังมาด่ากูอีก
“..........................” ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นพร้อมกับเช็ดเลือดที่ปาก
“ไอ้แม็กมันรักมึงขนาดไหนมึงก็รู้ทำไมมึงถึงทิ้งมันได้”
“ใครกันแน่ที่ทิ้งกัน ทำไมไม่ถามเพื่อนมึงดีดีละ” ถ่อยมากูก็ถ่อยไป
“กูรู้หมายถึงใคร มึงคงจะหมายถึง เพ็ญใช่ไหม ไอ้แม็กมันเล่าให้กูฟังหมดแล้ว ทุกครั้งมึงยังฟังคำมันแล้วครั้งนี้ทำไมมึงไม่ฟังมันบ้างละ คนที่รักกันน่าจะเข้าใจมันมากกว่าคนอื่น นี้อะไรกลับเป็นคนที่ หนีมันไป ไม่ฟังอะไรซักอย่าง กูผิดหวังในตัวมึงจริง ๆ ไอ้เจต” ผมกำลังจะเดินหนีออกมา แต่ไอ้ไก่ก็พูดขึ้นอีก
“มึงรู้ไหม ไอ้เจตว่าตอนนี้สภาพของไอ้แม็กไม่ต่างจาก คนที่ไร้วิญญาณ มาเรียนก็เหมือนไม่มา อีกอย่างนี้ก็จะใกล้สอบแล้วมึงทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ให้แม็กมันดีขึ้นกว่านี้ได้ไหม ถือว่ากูขอร้อง”
“ถ้าหากไม่สนใจที่จะดูแลตัวเองแล้วจะมีใคร ดูแลได้ละ ตอนนี้แม็กก็ได้เลือกทางเดินของตัวเองแล้วนี้ อย่าเอ่ยชื่อนี้ออกมาอีกเลย ต่างคนต่างมีทางเดินของตัวเอง”
“มึงไม่รักมันแล้วเหรอ” ผมเดินออกมาจากไอ้ไก่แทนคำตอบ ใครบ้างละจะเข้าใจความรู้สึกของผมตอนนี้ได้ดีที่สุดเท่าตัวผมเอง หลาย ๆ คนอาจจะมองว่าผมงอนเกิดเหตุ หยิ่ง ไม่ฟังเหตุผล แต่สำหรับผมแล้วคิดว่าตอนนี้ผมทำดีที่สุดแล้ว เป็นความบังเอิญเหลือเกินที่ผมเดินออกมาแล้วเจอกับน้องเมฆพอดี
“สวัสดีครับพี่เจต ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
“อ้าวน้องเมฆ นี้เอง ครับไม่ค่อยว่างนะครับ”
“พี่เจตจะไปไหนครับ”
“พี่จะไปโรงอาหารนะครับ”
“งั้น ผมไปด้วยนะครับ”
“ครับ” ผมกับน้องเมฆเดินออกมาโดยมีไอ้ไก่มองตามหลังมา ที่โรงอาหารผมนั่งทานข้าวกับน้องเมฆ โดยไม่ได้คิดอะไร แต่ซักพักผมก็เห็นแม็กเดินมาพร้อมกับไอ้ไก่ มาถึงไม่พูดอะไรมาก แม็กตรงเข้ามาต่อยน้องเมฆทันทีน้องเมฆล้มลงแล้วลุกขึ้นมาเตรียมจะเอาคืนแต่ช้าไปแม็กตามเข้ามาจะซ้ำ โดยมีไอ้ไก่ตามเข้ามาด้วยตอนนี้น้องเมฆโดนทั้งแม็กและไอ่ไก่คนทั้งโรงอาหารตลึงกันหมดรวมถึงผมด้วยกว่าจะได้สะติน้องเมฆก็คงเจ็บพอควร ผมรีบกระโดดจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหารข้ามมาขวางแม็กกับไอ้ไก่ไว้(นางเอกจริง ๆ เลยกู)
“พวกมึงเป็นอะไร บ้าไปแล้วเหรอ” ผมตวาด แม็กไม่ตอบแต่ชี้หน้าน้องเมฆ
“ไอ้เมฆมึงอย่าให้กูเจออีกนะ” แล้วทั้งแม็กและไอ้ไก่ก็เดินออกไป ผมรีบพาน้องเมฆไปคลินิก ไปพาไปหรอกครับห้องพยาบาลเดี๋ยวโดนสืบสาวราวเรื่อง หลังจากที่ผมพาน้องเมฆไปคลินิกเรียบร้อย น้องเมฆก็ขอผมว่าอยากไปห้องผมที่คอนโด ผมก็เลยอนุญาต แต่ที่หน้าห้องของผมมีมัจจุราชยืนรอจะเอาชีวิตของผมหรือของน้องเมฆก็ไม่รู้ ดวงตาที่แดงก่ำ เส้นเลือดที่ปูดขึ้นตามใบหน้า และแขนขา มือที่กำมัดไว้แน่น*****