เปิดซิงน้ำแรกเด็ก 13 ม.1 (25) ประวัดิศาสต์ซ้ำรอย 3 น้องปอนด์
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย John001 เมื่อ 2020-6-18 22:15ความเดิม“พี่ครับ....ผมขอโทษครับ....ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ”ผมเห็นน้องเป็นแบบนั้นก็ตกใจ ไม่คิดว่า..น้องจะเสียใจขนาดนี้ จึงลุกขึ้นนั่งแล้วก้มตัวไปโอบกอดน้องปอนด์ ลูบหน้าลูบหลัง แล้วบอกน้องว่า“ไม่เป็นไร ๆ พี่ไม่โกรธแล้ว” น้องปอนด์ก็ปล่อยโฮออกมาทันที
ผมก้มตัว..โอบกอด ปลอบน้องปอนด์จนเมื่อยหลัง จึงดึงน้องให้ลุกมานั่งที่โซฟาแล้วนั่งโอบกอดตบหลังน้องเบา ๆ น้องก็ซบหน้าร้องไห้อยู่กับบ่าของผม ร้องไห้ไปก็รำพึงรำพันไปเหมือนเด็กๆ จนบ่าผมเปียกโชกด้วยน้ำตาของน้อง (ที่จริงน้องปอนด์ก็ยังเด็กอยู่นะครับ เพิ่งพ้นวัยประถมมาแค่ปีเดียวเอง คำนำหน้าชื่อก็ยังเป็นเด็กชาย น้องโตแต่ตัวเหมือนที่เจ๊ไลแม่น้องปอนด์เคยพูด บางทีผู้ใหญ่เราชอบคาดหวังว่า เด็กที่เริ่มโตน่าจะคิดอะไรได้ดี รอบคอบบ้าง ทำอะไรจะได้ไม่ผิดพลาด แต่ผมอยากให้ทุกคนทำความเข้าใจว่า เด็ก...ไม่ใช่ผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ ฉะนั้นความคิดความอ่านก็ยังเป็นเด็ก ขนาดผู้ใหญ่เอง บางทียังทำอะไรผิดพลาดกันบ่อย ๆ แล้วจะนับประสาอะไรกับเด็ก ใช่ใหมครับ...ผมเอง ก็ไม่ได้โกรธอะไรน้องปอนด์มากมาย ตอนนั้นแค่โมโหที่ถูกน้องหลอก บวกกับความเมาด้วย เลยใส่น้องไปเยอะ เหตุการณ์จริงผมใส่เยอะกว่าที่พิมพ์เล่าให้เพื่อน ๆ ฟังอีกครับ ถ้าจะพิมพ์สิ่งที่ผมใส่น้องไป ให้เพื่อนฟัง ผมว่า 5 ตอนไม่น่าจะหมด) น้องปอนด์ร้องไห้ไปเกือบครึ่งชั่วโมง ตาบวมไปเลยจนผมเห็นว่าน้องเริ่มสงบลงบ้างแล้ว จึงพูดว่า“พอแล้วครับ...ไม่ร้องแล้วนะ...พี่ขอโทษ...ไหนว่าโตแล้วไง....มีแฟนแล้วด้วย...ร้องไห้ขี้แยเป็นเด็กตัวเล็กๆ ได้งัย....ป่ะลุกขึ้น..ไปล้างหน้าล้างตากัน...ดูดิ่หมดหล่อเลย”ผมก็จูงมือน้องเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ น้องก็ยังมีอาการสะอึกสะอื้น อยู่เป็นช่วง ๆ ล้างหน้าเสร็จ ผมโอบไหล่น้องพามานั่งที่เตียง แล้วผมก็ไปเปลี่ยนเสื้อที่เปียกไปด้วยน้ำตาของน้อง ตกลงแล้ว...ผมคงต้องนอนปลอบน้องบนเตียงนั่นแหละ ผมให้น้องปอนด์นอนด้านในชิดฝาผมนอนด้านนอก ผมนอนตะแคงหันหลังให้น้อง ผ่านไป เกือบ 10 นาทีเห็นจะได้ ผมยังไม่หลับ น้องปอนด์ก็ยังไม่หลับ นอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมา ผมคิดว่าน้องคงยังคิดมากอยู่ จึงพลิกตัว หันหน้าไปถามน้องด้วยน้ำเสียงโอนโยนเป็นพิเศษ“เป็นไรล่ะครับ..ยังคิดมากอยู่เหรอ” น้องปอนด์ได้ยินเสียงผมถาม ก็พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้ามาคุยกับผม “ครับ...พี่หายโกรธผมแล้วจริง ๆ เหรอ”“ครับ...พี่ไม่โกรธแล้ว” “แล้วทำไม...พี่นอนหันหน้าหนีผม เหมือนไม่อยากเห็นหน้าผมอ่ะครับ”ผมนึกในใจว่า น้องปอนด์นี่ก็เป็นเด็กคิดมากเหมือนกันเนอะ หรือว่าเจอผมใส่ไปอย่างรุนแรงและอาจจะไม่เคยเจอใครดุขนาดผม เลยทำให้กลัวไปหมด ผมจึงบอกน้องว่า “ไม่ใช่ไม่อยากเห็นหน้าปอนด์ แต่เตียงมันเล็ก พี่อยากให้ปอนด์นอนสบาย ๆ” “ถ้าพี่หายโกรธแล้วจริง ๆ พี่ก็กอดผมหน่อยดิ่” ผมจึงต้องเอื้อมมือไปโอบกอดตัวน้องตามที่น้องขอ“พี่ครับ...ผมทำผิดมากเลยเหรอครับ”“ป่าว..ก็ไม่ได้ผิดอะไรมากหรอกครับ แต่ตอนนั้นพี่โมโหที่ปอนด์หลอกพี่ไง ถ้าปอนด์บอกพี่ตรง ๆพี่คงไม่โมโห และอาจจะสนับสนุน ให้ได้ไปเที่ยวอย่างสบายใจไม่มีปัญหาทั้งเรื่องพ่อแม่ และเรื่องแฟน”น้องปอนด์นอนฟังผมตาแป๋วทั้ง ๆ ที่ตายังบวม “ปอนด์ลองคิดดูนะ ถ้าปอนด์โดนแฟนหลอกให้ไปเที่ยว แล้วเค้าไปเจอเพื่อนหรือแฟนเก่า เลยทิ้งปอนด์ให้เดินหรืออยู่คนเดียวตรงนั้น ปอนด์จะรู้สึกยังไง แล้วจะโกรธมั้ยครับ”“ก็...ก็คงโกรธมั้งครับ” “เห็นมั้ย...ปอนด์ก็โกรธ” “แต่พี่โกรธน่ากลัวอ่ะครับ ขับรถก็เกือบตกทาง ผมกลัว...นั่งเกร็งมาตลอดทาง” (ผมคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นตามคำพูดของน้อง ก็รู้สึกสงสารน้องมาก โถ..เด็กน้อย..คงกลัวมากสินะ)“พี่ขอโทษนะ..พี่คงจะกินเบียร์มากไปหน่อย.เอ่อ.แล้วแฟนปอนด์อ่ะ เป็นใครที่ไหน รู้จักกันยังไง พี่มองดูเค้าน่าจะแก่กว่าปอนด์ใช่ป่ะ”น้องปอนด์ก็เล่าให้ผมฟังว่า แฟนเป็นรุ่นพี่ เรียน ม.6 โรงเรียนสตรี น้องผู้หญิงคนนั้น เห็นน้องปอนด์ตอนเดินแห่งานกีฬาสีในตลาด เกิดความสนใจน้อง จึงให้รุ่นพี่ผู้หญิงที่เรียน ม.3 โรงเรียนเดียวกับน้องปอนด์ติดต่อให้ ก็เลยได้คุยกันมาเกือบปีแล้ว (พอได้ยินน้องบอกว่าเป็นรุ่นพี่ ม.6 ผมก็นึกไปถึงเพื่อนกระเทยคนหนึ่ง ที่เคยเล่าให้ผมฟังว่า เด็กโรงเรียนสตรีชอบมาหลอกจีบเด็กม.1 ตามโรงเรียนต่าง ๆ เพื่อแข่งกันในทำนองล่าแต้ม เพื่อนผมด่าน้องผู้หญิงพวกนั้นแรงมากทีเดียว แต่มีประโยคนึงที่ผมจำได้แม่นคือ“นังชะนีพวกนี้ มันริอ่านกินเด็ก สงสัยมันอยากเป็นอมตะ ทำเด็กเสียใจหมด” ตอนนั้นผมฟังแล้วสะอึก เพราะผมเองก็ชอบกินเด็ก แต่เพื่อนผมมันมีแฟนรุ่นเดียวกัน มันเคยห้ามผมหลายครั้ง เพราะกลัวว่าผมจะเกิดเรื่อง แต่ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้) ผมจึงพูดสอนน้องปอนด์ว่า ผู้หญิงเค้าแก่กว่า อยู่ถึงม.6 ปีหน้า..เค้าก็ต้องเรียนมหาลัยแล้ว เค้ากับน้องปอนด์ก็ต้องห่างกันไป แล้วเค้าอาจจะมีแฟนใหม่เป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนในมหาลัย น้องปอนด์ก็ต้องเสียใจ อาจคิดมากทำให้เสียการเรียน หรือว่าขณะที่กำลังคบกันอยู่นี้ เกิดพลาดพลั้งไปมีอะไรกัน ก็อาจจะเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายคงไม่ยอมแน่ ปอนด์รู้มั้ย...ตอนนี้ปอนด์ทำให้ผู้หญิงท้องได้แล้วนะ" ผมก็สอนไปเรื่อย ๆ อีกยาวจนผมเห็นน้องปอนด์ทำหน้าอมยิ้มขำๆ แบบล้อเลียน ผมก็นึกฉุนนิด ๆ จึงถามว่า“ยิ้มอะไร พี่กำลังสอนดี ๆ มายิ้มล้อเลียน” “ก็ผมขำอ่ะครับ” “ขำอะไร”“ผมว่าแม่ผมบ่นเก่งแล้ว พี่ยังบ่นเก่งกว่าแม่ผมอีก”ผมหยุดกึกทันที น้องปอนด์ก็หัวเราะออกมาดังลั่น ที่สามารถเบรกผมให้หยุดพูดได้ พอน้องหยุดหัวเราะ ก็ถามผมทันที“พี่ครับ...ที่พี่บ่นผมมาตั้งนานเนี่ย เพราะห่วงหรือหวงผมกันอ่ะครับ” ผมอึ้งสตั๊นไปกับคำถามของน้อง นึกในใจว่าน้องปอนด์นี่มันยังไงกัน เมื่อกี้ยังร้องไห้ขี้แยเป็นเด็ก ๆ แต่ตอนนี้ดันถามผมเหมือนผู้ใหญ่ สงสัยว่าการที่น้องคบกับแฟนที่โตกว่า เลยจดจำลักษณะคำพูดของเด็กโตมาพูด ผมนึกไปตามคำพูดของน้องแล้วถามตัวเองว่า จริง ๆ แล้วผมห่วงหรือหวงน้องกันแน่ เพราะตอนนั้นที่โมโห...ก็เกิดจากการที่ได้ไปเห็นน้องปอนด์เดินจับมือกับแฟน คุยกันกระหนุงกระหนิงแต่ผมสลัดความคิดนี่ไปทันที เมื่อนึกได้ว่าผมมีน้องเฟรมแล้ว ผมจะไปหวงน้องปอนด์ที่มีแฟนแล้วได้ยังไง จึงตอบน้องว่า“ก็ห่วงอ่ะดี เพราะปอนด์เป็นลูกของพ่อศักดิ์ไง พ่อศักดิ์ทำงานที่นี่ ก็เหมือนกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ปอนด์ก็เป็นเหมือนลูกเหมือนหลาน”“จริงอ่ะ..แค่ห่วง...จริงอ่ะ”น้องปอนด์แกล้งยั่วอารมณ์ผม “เอ้า...ก็จริงอ่ะดิ่” “แล้วที่มะวานบอกชอบผมชอบจริงป่ะครับ” น้องถามต่อ ผมได้ยินน้องถามแบบนี้ ก็นึกอยู่ว่าจะตอบยังไงดี เพราะเมื่อวานที่บอกชอบน้อง ก็เพื่อหยอดให้น้องเคลิ้มตาม จะได้พูดกล่อมน้องปอนด์ไม่ให้เอาเรื่องที่ผมทำอะไรน้อง..ไปเล่าให้ใครฟัง แต่ผมก็ฝืนตอบไปว่า "ชอบจริง ๆ" พอน้องปอนด์ได้ยินผมตอบว่าชอบจริง ก็มีสีหน้ายิ้มแบบภูมิใจ แล้วพูดต่อว่า“งั้น...ถ้าพี่ชอบผมจริง ๆ....พี่ทำให้ผม แบบเมื่อวานนี้อีกได้ป่ะครับ” ผมเจอคำถามนี้เข้าไป ก็อึ้งดิ่ค๊าบ ไม่นึกว่าน้องจะพูดประโยคนี้ออกมา ซึ่งผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า จะไม่ทำอะไรกับน้องปอนด์อีก เพราะมันเป็นการสุ่มเสี่ยงเหลือเกิน ที่น้องเฟรมจะรู้เรื่องของผมกับน้องปอนด์ ตามเหตุผลที่ผมได้เคยบอกแล้ว ว่าน้องปอนด์อยู่โรงเรียนเดียวกันกับน้องเฟรม บ้านก็อยู่ใกล้บ้านน้องเฟรม ถ้าผมยังยุ่งอยู่กับน้องปอนด์อีก โอกาสที่น้องเฟรมจะรู้ก็ต้องมีสักวัน(เพื่อนๆ คงจะคิดว่า ผมกลัวน้องเฟรมจะรู้ซะเหลือเกินใช่ไหมครับ....ครับ...ผมกลัวน้องเฟรมจะรู้ เพราะผมจริงจังกับน้องเฟรมมาก ผมชอบเด็กนิสัยแบบน้องเฟรมใส ๆ ซื่อ ๆ ได้ก็บอกว่าได้ ไม่ได้ก็บอกว่าไม่ได้ อยากได้เงินเติมเกม ก็ขอกันตรง ๆไม่มีการ ที่จะมาหลอกล่อหยอดคำหวานกับผม ผมให้น้องบอกรัก ก็บอกมาแบบทื่อ ๆไม่มีมุขอะไรเลย ให้ทำอะไร ยังไงก็ทำ ไม่ขัดใจ ผมชอบของผมแบบนี้แหละ) ผมนอนนึกหาคำพูด ที่จะทำให้น้องปอนด์เลิกคิดเรื่องนั้น จนคิดได้ จึงถามน้องไปว่า“แล้ว...ปอนด์ชอบพี่ป่ะล่ะ” น้องมองหน้าผม แล้วตอบว่า “ชอบครับ”ผมเลยย้อนคำพูดของน้องปอนด์..ถามน้องว่า “งั้น..ถ้าปอนด์ชอบพี่..ก็เลิกกับแฟนแล้วมาคบกับพี่ได้ป่ะ” คราวนี้เป็นทีที่น้องต้องอึ้งบ้างแล้วครับ น้องนิ่งไปชั่วครู่ ก็ตอบว่า “ไม่ได้อ่ะครับ...ผมกับแฟนคบกันมาเป็นปีแล้ว พี่กับผมเพิ่งรู้จักกันแค่ 2 วันเอง แล้วพี่ก็เป็นผู้ชายอ่ะ” (ผมคิดในใจว่า เพิ่งรู้จักแค่2 วัน แต่ผมได้น้องตั้งแต่วันแรกแล้ว แฟนน้องยังไม่ได้แอ้มน้องเลย) “งี้ก็แสดงว่าไม่ได้ชอบพี่จริง...งั้นเราก็จบ...ไม่ต้องคุยเรื่องนี้กันอีก” ผมก็ตัดบทลุกขึ้น เดินออกจากห้องนอนมานั่งที่ห้องโถงใจจริงผมไม่ได้งอนหรือโกรธอะไรน้องปอนด์นะครับ เพียงแต่ผมอยากตัดปัญหาเรื่องของผมและน้องปอนด์..ก็แค่นั้นเอง วันนี้แค่นี้ก่อนนะครับ จะ 5 โมงเย็นแล้ว เดี๋ยวน้องเฟรมจะมาหาผม ผมไม่อยากให้น้องรู้ว่า ผมเอาเรื่องของน้องมาถ่ายทอดให้เพื่อน ๆ อ่านกัน และอีกอย่างกลัวน้องเฟรมจะมาอ่านเจอ แล้วรู้ว่า ผมทำอะไรกับน้องปอนด์ เด๋วจะเป็นเรื่องยุ่งขึ้นมาอีก (เมื่อกี้ น้องเฟรมทักมาว่า กำลังมา)
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ปอนด์มันร้ายยย ขอบคุณครับ ขอบคุณ {:5_140:} ขอบคุณ ปอนด์เอ๋ยปอนด์... ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ใจเย็นๆ ค่อยเป็นค่อยไปนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ