หลอกเย็ดเพื่อนร่วมหอ 120 ตอนฟ้าเหลืองโดย Orama
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย orama เมื่อ 2024-8-12 09:50หลอกเย็ดเพื่อนร่วมหอ 120 ตอนฟ้าเหลืองโดย Orama เช้านี้ผมเดินมาเรียนแบบไร้เรี่ยวแรง ขามันสั่น ๆ เมื่อคืนกว่าจะนอนได้โดนไอ้น้องนัดรีดไป 4 น้ำ ไม่รู้ว่าน้ำที่ 4 มันมีน้ำออกมาหรือเปล่าเมื่อเช้าอาบน้ำรู้สึกแสบปลายควยรูเยี่ยวมาก โดยเฉพาะตรงคอหยัก เหมือนมันจะฉีกขาดออกจากลำควยให้ได้ ไอ้น้องนัดตื่นไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ขนาดผมยังแสบขนาดนี้แล้วไอ้น้องนัดป่านนี้อาการเป็นไงบ้าง แต่ที่แน่ ๆ สภาพผมตอนนี้มันหวิว ๆ พร้อมที่จะล้มทั้งยืน“ต๊ะ....ไอ้เหี้ยต๊ะ.....กูเรียกตั้งนาน”พอเดินเข้าวิทลัย ผมได้ยินเหมือนมีคนเรียกแว่ว ๆผมนอกจากไม่มีแรงแล้วยังหูอื้อ ตาลายด้วย พอหันมาเห็นเป็นไอ้เจต“เจตหรอ................”“เป็นเหี้ยอะไรมึง..... เหมือนคนไม่มีแรง”“เวียนหัวนิดหน่อย”“มึงไปทำอะไรมา”“เมื่อคืน....เอ้อ.........กูอ่านหนังสือ...เออ.....ดึกไปหน่อย”“สภาพมึงตอนนี้ไม่หน่อยละ มึงจะขยันห่าอะไรนักหนาว๊ะ”“กูไม่ได้ขยัน หนังสือมันขยัน” เมื่อคืนเท่าที่จำได้ผมโดนไอ้น้องนัดรีดน้ำไปถึง 4 รอบ เดี๋ยวปลุก ๆ ไอ้น้องนัดมันขึ้นเองทำเอง ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น ง่วงก็ง่วง เงี่ยนก็เงี่ยน หมดแรงจนหลับ “มึงพูดเหี้ยไรนี่ กูฟังไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมมีอาการเซเหมือนจะล้ม ไอ้เจตรีบประคองซ้อนใต้แขนผมอย่างรวดเร็ว“เฮ้ย..............ไม่ไหวจริงๆด้วย...กูไม่เคยเห็นมึงอยู่สภาพนี้เลย”“หาใครมาช่วยดีว๊ะ....วิท ๆ มาพอดี มึงมาช่วยกูพยุงไอ้ต๊ะหน่อย”“เฮ้ย....ไอ้ต๊ะ.......เป็นไรมากเปล่าว๊ะ”ไอ้หยกมาจากไหนไม่รู้ประชิดตัวเข้าประคองผมอย่างรวดเร็ว“อ้าว......มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่หยก” ไอ้เจตถามไอ้หยก“ตอนพี่ต๊ะจะล้มนั่นแหละ”“แล้วนี่มึงมาไงต๊ะ....ไม่เอามอไซต์มาหรอ” ไอ้วิทถามผม“มอไซต์ไรวิท” ไอ้เจตหันไปถามไอ้วิท“มอไซต์กูเอาไปฝากไอ้ต๊ะไว้เมื่อวาน พอดีพี่สาวกูให้ขับรถไปให้ กูเลยเอาไปฝากมันไว้ บอกให้มันเอามาให้ที่นี่วันนี้”“กู.......ขี่มาไม่ไหว....จอดอยู่ที่หอ”“แล้วนี่มึงมายังไง” ไอ้เจตถามด้วยความเป็นห่วง“กูค่อย ๆ เดินมา”“ทำไมไม่ขึ้นสามล้อมาว๊ะ”“กูรอตั้งนาน......ไม่มีเลยสักคัน...กูเลยค่อย ๆ เดินมา”“อวดเก่ง.....ไม่ไหวก็ไม่น่าจะมา” ไอ้หยกกระชากเสียงขึ้นอย่างอารมณ์เสีย“ไอ้เหี้ยหยก....ไอ้ต๊ะมันจะตายห่าอยู่แล้วยังจะมาว่ามันอีก..มึงนี่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา......ไป ๆ พามันไปนั่งตรงโน้นก่อน...เดี๋ยวกูไปหาอะไรมาให้กิน”ไอ้เจตกับไอ้หยกพยุงผมไปนั่งที่โรงอาหาร ไอ้วิทไปหายาดมที่ห้องพยาบาล แล้วไอ้เจตไปซื้ออะไรเย็น ๆ มาให้กิน คงเหลือแต่ไอ้หยกที่นั่งเอามือพัดไปมาตรงหน้าผม เพื่อให้ลมพัดหน้า“สภาพแบบนี้หมดไปกี่น้ำ....กับพี่แจตใช่มั้ย.......ถึงกับพยุงกันมาเลย” ไอ้หยกพูดกรอกหูผม“มึงพูดอะไร....กูกับไอ้เจตที่ไหน...มึงก็พูดไปเรื่อย”“ก็เห็นพยุงกันมา.......หรือว่ามีคนอื่นด้วยหรอ”“มึงจะบ้าหรอไอ้หยก.....ไม่มีอะไรกับใครทั้งนั้น แค่กูนอนดึกไปหน่อยเลยเพลีย….”“เออ......แต่......พี่เจตไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า .......ดูเดินคล่องแคล่ว”“กูก็บอกแล้ว........ว่าไม่มีอะไร” “แต่มันน่าสงสัย......หรือพี่ต๊ะมีอะไรกับคนอื่นอีก..หรือว่าเป็นไอ้บอย....เออใช่...ต้องเป็นไอ้บอยแน่ ๆ บอกมานะ...เมื่อคืนพาไอ้บอยไปไหน”“กูจะไปมีอะไรกับใคร....เดี๋ยวมึงเจอไอ้บอยก็ลองถามมันดูดิ”“นั่นไง......ไอ้ห่านี่ตายยาก...บอย....ไอ้บอย”“มีอะไรหยก กูเดินหามึงทั่ววิทลัย....อ้าวพี่ต๊ะเป็นไร...เหมือนคนกำลังจะตาย”“ไอ้ห่านี่........เดี๋ยวกูถีบไปโน่น” ผมเตรียมยกตีนถีบไอ้บอย“ไอ้บอยมึงเดินให้กูดูหน่อย” ไอ้หยกหันไปทางไอ้บอยทันที“เดินทำห่าไร” ไอ้บอยถามด้วยความสงสัย“กูบอกให้มึงเดินมึงก็เดินเถอะน่า....อย่าถาม..อย่าเรื่องมาก....ไอ้ห่านี่”“แล้วให้กูเดินไปไหน”“มึงจะเดินไปตายห่าที่ไหนก็ไป แล้วก็เดินกลับมาหากู”“เออ.......ตกลงมึงจะให้กูเดินไปไหน”“มึงแค่เดินไปเดินมาตรงนี้แหละ ไม่ต้องไปตายห่าที่ไหนหรอก...เดินสักสองสามรอบ”ไอ้บอยเดินไปเดินมาแบบ งงๆ โดยมีไอ้หยกคอยจับพิรุธท่าทางการเดินว่าเดินตลอดเวลา “อืม.........มันก็เดินตรงดีนี่หว่า…ไม่มีอาการเดินขัด ๆ”“55555555555555” ผมอดขำไม่ได้ว่าไอ้หยกมันคิดแผนพิสูจน์นี้ขึ้นมาได้ไง เพราะถ้าไอ้บอยโดนผมเย็ดจริงรับรองมันเดินขัด ๆ ตลอดทั้งวันแน่ๆ“ยังมีแรงหัวเราะ....ยังไม่ตายง่าย ๆ หรอก...เอานี่น้ำส้มคั้นสด ๆ จะได้สดชื่น” ไอ้เจตยื่นแก้วน้ำส้มคั้นให้ผม ผมรีบคว้าไปดื่มทันที“อึก อึก อึก”“เบา ๆ เดี๋ยวสำลักตายห่าพอดี” ไอ้หยกรีบดึงแขนไว้“ตกลงพี่ต๊ะเป็นอะไร” ไอ้บอยถามโดยไม่เจาะจงว่าใครจะเป็นคนตอบ“พวกกูก็สงสัยว่าพี่ต๊ะเป็นอะไร” ไอ้หยกจ้องหน้าผมนิ่ง“พวกมึงจะสงสัยทำไม กูก็บอกแล้วว่านอนดึก ร่างกายมันเลยเพลีย ๆ”“มาแล้ว ๆ เยี่ยวอูฐจากห้องพยาบาล”ไอ้วิทวิ่งถือแอมโมเนียมาจากห้องพยาบาล แล้วเอามาโบกไปโบกมาตรงจมูกผม “เป็นไงบ้างนะ” ไอ้วิทถามด้วยความเป็นห่วง“อืม......ดีขึ้นแล้วละได้น้ำส้มจากไอ้เจตเมื่อกี้” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับได้เจต แต่ก็ไม่พ้นสายตาไอ้หยกที่คอยจับผิด“อย่าให้รู้นะ” ไอ้หยกพูดไปกัดฟันไป พร้อมกับบีบต้นแขนผมแน่น“มึงจะอะไรนักหนาไอ้หยก กูบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีซิ” ผมหันไปส่งสายตาให้ไอ้หยก“กูว่ามึงไปนอนห้องพยาบาลดีกว่ามั้ยต๊ะ...เดี๋ยวกูบอกจารย์ให้” ไอ้เจตเสนอขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง เพราดูจากอาการผมแล้วน่าจะต้องนอนพักมากกว่า“หยกว่ากินข้าวแล้วไปนอนสักชั่วโมงก็ดีเหมือนกันนะพี่ต๊ะ….หน้าพี่ต๊ะยังไม่หายซีดเลย”“เออ...จริงด้วยต๊ะ หน้ามึงซีดมากเลยนะ” ไอ้วิทสำทับอีกที“เดี๋ยวกูบอกอาจารย์ให้ ....เออ.....แล้วกูจะมาเฝ้า” ไอ้เจตเสนอตัวมาเฝ้า“ไม่ต้อง......เดี๋ยวหยกเฝ้าเอง” ไอ้หยกตวาดขึ้นมาเสียงดัง“มึงไม่เรียนหรอ” ไอ้เจตยังไม่ยอม“เรียน....เดี๋ยวให้ไอ้บอยไปเรียน ส่วนพี่เจตต้องไปเรียนเผื่อมีอะไรจะได้มาบอกพี่ต๊ะได้”“เออ........ตะ.....แต่.........” “ไม่มีแต่...เอาตามนี้”ไอ้หยกบทมันจะแข็งไอ้เจตเองก็ไม่กล้าขัดขืนผมโดนพยุงมานอนที่ห้องพยาบาลจนได้ พยาบาลดูอาการแล้วให้ไปนอนพักที่เตียง เพื่อนในห้องต่างแวะเวียนมาดูเป็นครั้งคราว เพราะผมไม่เคยมีอาหารแบบนี้ทุกคนเลยเป็นห่วง รวมทั้งอาจารย์หลายท่านก็แวะมาสอบถามอาการ โดยมีไอ้หยกต้อนรับแขกเสียงใสผมเผลอหลับไปนาน...ตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยงไอ้หยกหายไปไหนไม่รู้ เห็นแต่พยาบาลนั่งจดอะไรที่โต๊ะ“ตื่นแล้วหรือคะคนป่วย”“ครับ” พยาบาลเดินมาหาแล้วเอามือแตะที่หน้าผาก“ไม่มีไข้สีหน้าดูดีขึ้น คงเพลียเพราะพักผ่อนน้อย ใกล้สอบแล้วคงอ่านหนังสือหนัก ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบายตอนสอบแล้วจะยุ่ง”“ครับ”“หาหยกหรอ...เห็นบอกว่าจะไปหาอะไรมาให้กิน หยกนอนเฝ้าทั้งวันเลยนะ”“ครับ”ผมคุยกับพยาบาลสักพักไอ้หยกก็เดินถือถุงข้าวต้มมา“ไปซื้อที่ไหนมา” ผมดูจากถุงแล้วไม่น่าจะใช่อาหารในวิทลัย“ไปซื้อข้างนอกมา เผื่อพี่ต๊ะตื่นมาหิวจะได้กิน” ผมซึ้งใจไอ้หยกอย่างมาก จ้องตามันนิ่ง“ขอบใจนะหยก” ผมพูดเบา ๆ พอได้ยินกันสองคน“พอลุกไหวมั้ย”“แค่นี้เด็ก ๆ ไปกินที่โรงอาหารดีกว่านะ พี่ดีขึ้นมากแล้ว”“เอางั้นก็ได้...มาเดี๋ยวหยกพยุง”“ไม่ต้องแล้ว...เดินได้สบายแล้ว” ร่างกายผมพอได้พักผ่อนก็กลับมาสดชื่น “ว่าแต่กินข้าวหรือยัง” ผมหันไปถามไอ้หยก“ยัง...รอกินพร้อมพี่ต๊ะ...นี่ไงหยกซื้อมา 2 ถุง”“อืม.........งั้นไปกินที่โรงอาหารกัน”ผมสองคนเดินไปที่โรงอาหาร ตอนนี้ 11.30น. ยังไม่เที่ยง มีนักศึกษาประปราย เดี่ยวพอเที่ยงคงแน่นไปทั้งโรงอาหาร“ตรงโน้นดีกว่าพี่ต๊ะ โล่งหน่อยจะได้ไม่อึดอัด”พอนั่งได้ไอ้หยกก็ไปหายืมช้อนกับชามมาใส่ข้าวต้มกินกัน“เป็นไงบ้างต๊ะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปเป็นไอ้เจตมาตอนไหนไม่รู้“ดีขึ้นมากแล้ว”“กูแอบไปดูมึงหลายครั้งเห็นมึงหลับสนิทเลยไม่กล้ากวนเมื่อกี้กูก็ไปห้องพยาบาลมา”“แล้วไม่เห็นบอกหยกเลยว่าไปห้องพยาบาล หยกก็อยู่ที่นั่นตลอด” ไอ้หยกพูดไปเลื่อนชามข้าวต้มมาให้ผม“กูเห็นมึงนอบฟุบหลับ..เออ..ขี้เกียดเรียก”“หลับที่ไหน...แค่คิดอะไรเพลินๆ”“เชื่อตายละมึง...หาโอกาสไม่เรียนมากกว่า”“เชอะ............”“แล้วไหนข้าวกูล่ะ” ไอ้เจตมองหาข้าวมัน เพราะบนโต๊ะมีแต่ข้าวต้มเพียง 2 ชาม“ไปหาแดกเอาเอง....ปากดีนัก” ไอ้หยกกระแทกเสียงใส่หน้าไอ้เจตเสียงดัง“มึงนี่โคตรใจร้ายกับกูมากเลยนะไอ้หยก....ทีกับไอ้ต๊ะละแสนดี เสียงอ่อน เสียงหวานเหลือเกิน....หมั่นไส้ว่ะ”“ยังจะมาปากดี...เดี๋ยวจะโดน”“ไปล่ะ ๆ” ไอ้เจตดีดตัวออกอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องเรียนผมนั่งกินข้าวเงียบ ๆ กับไอ้หยกประมาณ 30 นาทีเสียงออดพักเที่ยงดัง นักศึกษาวิ่งกรูมาเข้าแถวเพื่อซื้ออาหารไอ้เจตวิ่งมานั่งลงข้าง ๆ ผม“เมื่อเช้ากูห่วงมึงแทบแย่”“ขอบใจว่ะ...แล้วครูสอนอะไรบ้าง”“กูเรียนไม่รู้เรื่องเลยสมองกูเบลอไปหมด”“เออ.....ลืมไป ปกติสมองมึงก็เบลอตลอดแล้วนี่”“ปากดีแบบนี้แสดงว่าหายแล้ว”“เอ้านี่กินซ๊ะข้าว...ซื้อไว้ให้” ไอ้หยกเลื่อนจานข้าวไปตรงหน้าไอ้เจต“น่ารักซ๊ะ” ไอ้เจตไม่พูดเปล่ามันยังเอามือมาบีบแก้มขาว ๆ ของไอ้หยก เล่นเอาไอ้หยกหน้าแดงเป็นลูกตำลึง“อย่าหวานกันมาก....กูเลี่ยน” ผมแกล้งสัพยอกมันทั้งสอง“หวานตรงไหน....ไอ้พี่ต๊ะบ้า”“แล้วจารย์สั่งอะไรพิเศษมั้ยเจต”“ไม่มีนะ...บอกให้แต่อ่านหนังสือเพราะใกล้สอบแล้ว วันนี้ไม่มาเรียนหลายคน”“ทำไมล่ะ”“เห็นว่าไปสอบคัดเลือกอะไรนี่แหละ”“พี่เจตเคยรู้อะไรที่มันชัดๆ สักทีมั้ย...พูดอะไรก็ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่เคยสุด”“เออ....กูมันโง่...ใครจะเก่งสมองดีเหมือนไอ้ต๊ะล่ะ”“อย่าพาล....ไม่งั้นจะโดนดี”“.......................................” ไอ้เจตเงียบเสียงลงทันที“สรุป.........กูไม่รู้อะไรเลยว่างั้นเถอะ”“ก็กูมัวแต่ห่วงมึง...เลยไม่เป็นอันเรียน” ไอ้เจตพูดเหมือนกระซิบ ไอ้หยกจ้องหน้านิ่งเหมือนอยากรู้ว่าเราสองคนพูดอะไรกัน แต่ไอ้หยกมันก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว“เฮ้ย......แต่ช่วงบ่ายอาจารย์ไม่เข้านะ” อยู่ ๆ ไอ้เจตก็โพร่งขึ้นมา“ทำไมล่ะ”“อาจารย์พาเด็กอีกห้องไปโคราช เรื่องเรียนต่อนี่แหละ เห็นว่าได้โควต้า”“อ้าวหรอ....แล้วห้องเราไม่ได้โควต้าหรอ”“ยังไม่ได้โควต้า...แค่ไปคุยเฉย ๆ ตอนแรกว่าจะชวนมึงไป พอเห็นมึงไม่สบายเลยชวนคนอื่นไป”“แย่เลย.......”“อีกอย่างกูว่ามึงยังไม่แน่ว่าจะได้เรียนต่อหรือเปล่า กูว่าให้คนที่เขาได้เรียนต่อจริง ๆ ไปก็ดีเหมือนกัน”“อืม................”“ถึงมึงอยากเรียนต่อกูว่าสอบเข้าที่ไหนก็ได้...ไม่เหมือนพวกกู ถ้าไม่มีโควต้าคงสอบเข้ายาก”“โง่.........”“มึงว่าอะไรหยก....ใครโง่”“เปล่า...เออ....ไอ้บอย....ไอ้บอยมันโง่”“กูโง่ตรงไหนไอ้หยก” ไอ้บอยโพล่งขึ้นมาจากข้างหลัง“ไอ้ห่าบอย...มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเล่นเอากูตกใจ”“เมื่อกี้มึงว่ากูโง่หรอ”“เปล่า.........กูว่าพี่เจต”“อ้าว.............เมื่อกี้กูถามมึง มึงบอกว่าไอ้บอยโง่”“พวกมึงจะเถียงให้มันเกิดอะไรขึ้นมาว๊ะ....ไอ้หยก....มึงก็ชอบยั่วมันสองคนเหลือเกิ้น”“บ่ายไม่มีเรียนไปไหนดี...ไปหอมึงมั้ยต๊ะ”“หยกไปด้วย”“มึงมีเรียนจะไปทำห่าอะไร”“ก็ไปทำแบบที่พี่เจตคิดจะทำนั่นแหละ”“ไอ้ห่าหยก....มึงแหกตาดูสภาพไอ้ต๊ะตอนนี้ซิ.....จะเดินยังไม่มีแรงแล้วมันจะทำห่าอะไรได้”“นั่นไง.....รู้นะว่าคิดอะไรอยู่”“อุบ.........................” ไอ้เจตเผลอพูดแล้วรีบเอามือปิดปากอย่างรวดเร็ว“มึงตามไอ้หยกไม่ทันหรอกเจตเอ้ย”“งั้นเดี๋ยวหยกเรียนเสร็จแล้วจะรีบไปนะ”“ไม่ต้องเลย มึงเรียนไปเลย.........แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ”“ไอ้ห่าพี่เจตนี่วอนโดนตบแล้วมั้ยล่ะ”ไอ้เจตพาผมขึ้นสามล้อกลับมาที่หอ มันพยุงผมไปนอนที่เตียง หาผ้าชุบน้ำเย็น ๆ มาเช็ดให้ ผมนอนดูมันเช็ดตรงโน้นเช็ดตรงนี้ มันยกมือผมขึ้นไปเช็ดอย่างแผ่วเบา ผมรู้สึกว่ามีน้ำหยดใส่แขน ผมเงยดูเห็นไอ้เจตน้ำตาไหลออกมา“มึงเป็นไรเจต....ร้องไห้ทำไม”“ต๊ะ........เมื่อเช้ามึงรู้มั้ยว่ากูห่วงมึงแค่ไหน” ไอ้เจตจ้องหน้าผมนิ่งแต่น้ำตามันยังไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง“กูไม่เป็นไรมาก….เห็นมั้ยดีขึ้นแล้ว” ผมนึกเสียใจที่โหมเย็ดไอ้น้องนัดจนทำให้เพื่อนเป็นห่วง ถ้ามันรู้ความจริงว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะเสียน้ำจากการเย็ดไอ้น้องนัดเมื่อคืน มันคงกระทืบผมไส้แตกแน่ ๆ “เมื่อเช้ากูไม่มีกระจิตกระใจเรียนเลย ....กูเป็นห่วงมึง”“กูขอบใจนะที่เป็นห่วงกู”“กูห่วงมึงจริง ๆ นะต๊ะ” ไอ้เจตพูดเสร็จก็ซบลงไปที่อกผม ผมสัมหัสได้ว่าหัวใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเอามือผมไปแนบกับแก้มมันผมยกมืออีกข้างลูบหัวไอ้เจตเบา ๆ “เจต........มึงเป็นเพื่อนที่มากกว่าเพื่อน กูรู้ว่ามึงห่วงกู และ....เออ.....รักกู”ไอ้เจตเงยหน้ามองผม จ้องตานิ่ง น้ำตามันยังไม่หยุดไหล“แต่.......กูให้มึงได้แค่นี้” เสียงไอ้เจตมันเบาหวิว....พูดเหมือนคนละเมอ“กูเข้าใจ....และกูก็ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้....แค่วันนี้มึงรักกูและกูก็รักมึงก็พอ.....ได้มั้ยเจต”“แต่....................”“ไม่มีแต่................อีกไม่กี่เดือนมึงกับกูก็ต้องแยกจากกัน วิถีชีวิตมึงกับวิถีชีวิตกูมันคนละอย่าง”ผมดึงไอ้เจตซบที่อกผมเหมือนเดิมและกอดมันนิ่ง“กูจะเก็บความทรงจำและมิตรภาพดีๆระหว่างมึงกับกู......ตลอดไป” ผมมองเพดานแล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบาเหมือนคนละเมอ ไอ้เจตนอนซบอกผมอยู่นานเป็นชั่วโมงโดยไม่ไหวตึง ผมเองก็นอนดูเพดานโดยไม่พูดอะไร
บรรดาเมียวิ่งวุ่นเลย ขอบคุณ ขอบคุณมากนะครับ{:5_130:} ซึ้งจังตอนนี้ มาแล้ว ขอบคุณครับ ซึ้งแรง เพื่อนกัน รักจริง Casnova ต๊ะ ขอบคุ เอาจนหมดแรงเลย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ.รอนะครับ ความรักเพื่อน มากกว่าเพื่อน ดีจริงๆ
นานๆมาที ซึ้งจังตอนนี้
ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณมากครับ ถ้าเพื่อนรู้ว่าไปทำไรมา โดนแน่ ๆ ในพาร์ทปัจจุบัน พี่เจตเปนไงบ้างอ้ะ ขอบคุณครับ แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย srikoon เมื่อ 2020-1-21 01:51
สนุกดีครับ