นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 5 นศท.ดวงซวย
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zodiacsci เมื่อ 2020-5-22 22:01มาแล้วครับตอนที่ 5 อาจจะมาช้าสักหน่อย ต้องขออภัยด้วย เพราะผมมัวแก้ไขเนื้อเรื่องตอนต่อไปอยู่ (ตอนแรกเขียนเป็นแฟนตาซีไปหน่อยเลย เลยตัดสินใจปรับเนื่องเรื่องปรากฏว่ามันรู้สึกจืดชืดไปหน่อย แล้วมันทำให้เรื่องที่ผมเขียนหลังจากตอนนี้ต้องบิดไป เลยต้องปรับแก้ใหม่ให้มันอยู่บนความเป็นจริงที่พอเป็นไปได้บ้าง) ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ
[*]Chapter 1 : บทนำ
[*]Chapter 2 : วันโลกาวินาศ
[*]Chapter 3 : เดิมพันอันแสนโหด
[*]Chapter 4 : ค้นพบอีกด้านของตัวเอง
“เดี๋ยวก่อน”จ็อบชะงัก เพราะน้ำเสียงคุ้นๆแต่หยกก็คงเดินต่อไป“เดี๋ยวก่อนนักศึกษาทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องเนี่ยมา” “เชี้ยยยยยยครูฝึก ซวยแล้วกู” จ็อบอุทานในใจ “สวัสดีครับครู”จ็อบทักทายพร้อมตะเบ๊ะให้ครูฝึก“ตะเบ๊ะให้กูทำห่าอะไรหมวกก็ไม่ใส่ มึงจะลองดีใช่ไหมเนี่ยหัวหน้าชุดเขาบอกให้รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วค่อยออกมาเที่ยวแต่มึงนี่เที่ยวทั้งชุดเลย”จ็อบซึ่งตอนนี้ใบ้รับประทานไปแล้วก้มหน้าเตรียมรับชะตากรรม น้ำเสียงครูฝึกที่แผดดังเป็นตัวเรียกสายตาผู้คนหน้าห้างมากมาย ให้หันมาดูตอนนี้หยกรู้สึกอายที่กลายเป็นเป้าสายตาของคนแปลกน้า“หมอบไป” ครูฝึกสั่งจ็อบจำเป็นต้องหมอบท่ามกลางสายตาผู้คนแปลกหน้าที่มองมา“ลุกนั่ง90 ปฏิบัติ” ครูฝึกสั่งต่อจ็อบทำตามที่ครูฝึกสั่ง“พอๆมึงชื่ออะไร โรงเรียนอะไรเนี่ย” ระหว่างที่จ็อบกำลังจะบอกชื่อ ชั้นปีและโรงเรียนอยู่นั้น“กูไม่มีที่จดว่ะเอางี้ ถอดเสื้อมึงมา” ครูฝึกสั่ง“.....”จ็อบยืนช็อคอยู่ครู่หนึ่ง“กูบอกให้ถอดออกมาไงแล้วพุธหน้าไปเอาคืนที่ศูนย์ฝึก กูจะเอาชื่อไปตัดคะแนน”จ็อบจำใจปลดกระดุมรูดซิปลงถอดเสื้อให้ครูฝึกไป“อ้าวไอ้เวรนี่ไม่ใส่เสื้อซับในอีก งั้นมึงก็ถอดเสื้อกลับบ้านไปแล้วกัน” ครูฝึกพูด“แล้วหมวกมึงไปไหน”ครูฝึกถาม“อยู่ในกระเป๋าครับ”“ทำไมไม่ใส่จะโดนตัดคะแนนอีกไหม ถ้ารวมกระทงนี้มึงไม่ได้ต้องไปเรียนแล้วนะ”“ไม่เอาครับ”“งั้นนอกชายคาที่ร่มมึงต้องใส่หมวกด้วย”“ในสภาพนี้เนี่ยนะครับ”“เออสภาพนี้แหละ ก็มึงดันไม่ใส่เสื้อซับในมาเอง ไอ้ห่า”จ็อบจึงจำใจใส่หมวกร.ด. ทันใดนั้นเอง “หมอบ”ครูฝึกสั่งอีกครั้ง“นี่คือข้อหาที่มึงแต่งตัวไม่เรียบร้อยพุ่งหลัง 10 ยก”“นี่กูเพิ่งโดนม.4 เล่นงานไปเมื่อวาน วันนี้กูโดนอีกแล้วเหรอ” จ็อบคิดในใจ“คราวหลังอย่าทำอีกแล้วพุธหน้าไปเอาเสื้อคืนกับกูนะ” ครูฝึกสั่งทิ้งท้ายก่อนจากไป“หยกขอโทษด้วย เรากลับกันเถอะ” จ็อบพยายามพูดเปลี่ยนบรรยากาศกับหยกที่กำลังยืนหน้าชาอยู่ตรงนั้น “เมื่อกี้แม่เราโทรมาตามแล้วเรากลับก่อนนะ” หยกพูดตัดบทแล้วรีบจากไปปล่อยให้จ็อบยืนงงระหว่างทางกลับบ้านจ็อบ เดินกลับบ้าน ด้วยชุด นศท. ที่ไม่มีทั้งเสื้อยืดซับในและเสื้อนอก แน่นอนไม่ว่าจะเดินผ่านไปที่ไหน ต้องเป็นเป้าสายตาของคนทั่วไป บางคนมีหัวเราะแต่จ็อบก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ตื่นเต้นน้องชายของจ็อบก็แข็งตัวขึ้นมาทันทีจนจ็อบต้องเดินตัวงอตอนกำลังเดินเข้าบ้าน
เส้นทางกลับบ้านของจ็อบต้องผ่านกลุ่มเด็กเทคนิคเจ้าถิ่นกลุ่มหนึ่ง ระหว่างนั้น เวลาประมาณสามทุ่ม เหมาะแก่การเป็นเวลาของการรวมกลุ่มตั้งวงสังสรรค์ของเด็กเทคนิคเจ้าถิ่นนี้ซึ่งเส้นทางกลับบ้านของจ็อบมีทางเดียวคือต้องผ่านวงเหล้านี้“เห้ยดูไอ้นั่นดิวะ แม่งแต่งตัวเหมือนตัวประหลาดเลย” สมาชิกคนหนึ่งในวงเหล้าชี้มือ บอกพรรคพวกให้มองไปที่จ็อบที่กำลังรีบเดินผ่านวงเหล้านั้น“สงสัยแม่งจะบ้าเห้ย ไอ้นี่มันไอ้คนที่อยู่บ้านในซอยข้างในลึกๆใช่ป่ะวะ” สมาชิกอีกคนตั้งคำถามแต่ยังไม่ทันได้คำตอบสมาชิกทั้งหมดก็พร้อมกันลุกขึ้นและวิ่งกรูไปที่จ็อบทางด้านจ็อบเห็นกลุ่มคนกำลังวิ่งมาตนเองใครจะไปอยู่ล่ะ จ็อบคิดในใจระหว่างกำลังออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต แต่ก็ไม่ทันอั้มหนึ่งในสมาชิกวงเหล้านั้น เพราะอั้มเป็นนักกีฬาวิ่งของวิทยาลัยประกอบกับจ็อบก็เหนื่อยล้าจากการถูกครูฝึกเล่นงาน“ปล่อยผมไปเถอะอย่าทำไรผมเลย” จ็อบย่อตัวลงไปในกลุ่มเด็กเทคนิคพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้“พวกกูไม่ได้จะทำอะไรมึงซะหน่อยแค่อยากเล่นสนุกกับมึง มาเล่นกับพวกกูหน่อยสิ”
ตอนหน้า จ็อบจะเริ่มทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำในชีวิตมาก่อน บอกเลยครับ ตอนต่อไป จ็อบไม่ได้โดนแก้คนเดียว มีคนแก้เป็นเพื่อนด้วย
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_130:} สนุกคับ ขอบคุณมากเลยครับ ขอขอบคุณ สนุก ขอบคุณครับ จ๊อบโดนอยู่เรื่อยเลย สุดยอดเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอติดตามครับ สนุกมากๆครับ ขอบคุณครับ จะโดนอะไรเนี้ยยยย