(ถ้าชอบเรื่องนี้ ผมขอบคุณทุกๆกำลังใจเพื่อจะมาเขียนตอนต่อไปนะครับ)
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงผมมีชื่อว่าคิน เป็นผู้มีพลังจิตตั้งแต่เกิด เหาะเหินเดินอากาศได้ ผมไม่เคยบอกใคร ปกติแล้วก็ใช้ชีวิตด้วยการรับจ๊อบในวงการอาชญากรรมใต้ดินแต่วันนี้เป็นวันหยุด มันเบื่อๆเซ็งๆผมก็เลยมาที่สนามกีฬาประจำจังหวัด
...เอี๊ยด...อ๊าด...
เสียงรองเท้าผ้าใบเสียดสีกับพื้นดังไปทั่วนักกีฬาบาสเก็ตบอลในยูนิฟอร์มสีขาวและสีแดงกำลังวิ่งไปมาทั่วสนาม ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีแข่งบาสระดับมหาลัยณ ที่แห่งนี้
...เอี๊ยด...อ๊าด...
เหล่านักบาสหนุ่มทั้งหลายต่างต่อสู้กันอย่างดุเดือดลูกบาสลอยฉิวไปมาทั่วสนามไม่หยุดหย่อน
...ผลั่ก...
ลูกบาสพุ่งชนห่วงเหล็กเข้าอย่างจังพร้อมกับลอยเด้งกลับลูกกลมๆกำลังจะร่วงลงพื้น นักบาสสองคนต่างกระโดดพร้อมกันเพื่อที่จะชิงทำรีบาวด์
( ตอนนี้แหละ!!)
ผมลุกยืนขึ้นทันทีพร้อมกับร่ายมนต์
[กาลเวลาจงหยุด!]
ความสามารถหนึ่งของผมก็คือวิชาหยุดเวลา นั่นเอง
...ติ๊ด...
ทันใดนั้นเอง เวลาทั้งโลกต่างก็หยุดเดินทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหวและเงียบสงัด แม้แต่คนดูและนักบาสที่กำลังแข่งอยู่ต่างก็ไม่มีข้อยกเว้นทุกคนต่างค้างอยู่กับที่ราวกับตุ๊กตาก็ไม่ปาน
...หึหึ...
ผมที่เป็นผู้หยุดเวลานั้นเองได้วาร์ปจากที่นั่งผู้ชมเข้าไปอยู่กลางสนามพร้อมกับมองไปยังบริเวณห่วงเหล็กที่นักบาสสองคนกำลังกระโดดแย่งชิงลูกกลมๆสีส้มกัน หนุ่มนักบาสเสื้อแดงและนักบาสเสื้อขาวต่างทะยานลอยอยู่กลางอากาศทั้งคู่ยกต่างยกแขนทั้งสองสูงขึ้นเพื้อที่จะเอื้อมจับลูกบาสราวกับทำท่ากระโดดตบก็ไม่ปาน
หนุ่มนักบาสทั้งสองมีร่างกายกำยำกล้ามเป็นมัดๆ ตัวสูงแขนขายาวสมกับเป็นนักบาสตัวแทนมหาลัย เนื้อผ้าบางๆสะท้อนแสงแวววาวแนบเนื้อเพราะเหงื่อที่ไหลเต็มตัว
...หึหึหึ...
ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ ใจจ้า ขอบคุณครับ สุดยอดเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ขอบคุณครับ