นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 8 ทาสสองมันต้องมันส์กว่าหนึ่งสิ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zodiacsci เมื่อ 2020-6-1 15:47ตอนแรกวางแผนว่า จะลงตอนใหม่เวลา 14.30 น. ปรากฏว่าไฟดับ เพิ่งมาตอน 14.29 น. เลยทำให้ช้านิดหน่อย ขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ และตามสัญญาวันนี้จะเปิดตัวทาสอีกหนึ่ง ส่วนใครที่ยังไม่เคยอ่านเลย สามารถติดตามย้อนหลังได้นะครับ
[*]Chapter 1 : บทนำ
[*]Chapter 2 : วันโลกาวินาศ
[*]Chapter 3 : เดิมพันอันแสนโหด
[*]Chapter 4 : ค้นพบอีกด้านของตัวเอง
[*]Chapter 5 : นศท.ดวงซวย
[*]Chapter 6 : เกมส์นรกกับเด็กเทคนิค
[*]Chapter 7 : จุดเริ่มต้นของการเป็นทาสเต็มตัว
“ไอ้บอล”จ็อบร้องออกมาเมื่อเห็นบอลมองมาที่จ็อบอย่างตกใจและแปลกใจในสิ่งที่จ็อบทำลงไป“มึงทำเชี้ยอะไรของมึงเนี่ยหรือมึงเป็นพวกรสนิยมชอบโชว์อะไรพวกนี้วะ” จ็อบไม่ได้ตอบอะไรได้แต่มองหน้าเพื่อนตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา“มึงตอบมาสิ มึงทำอะไรของมึง” “ถ้ามึงไม่บอก กูกับมึงคงจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ต่อไป”“เดี๋ยวก่อนไอ้บอล กูบอกก็ได้ กู คือกู....”“ก็บอกมาสิวะ ไอ้เชี้ยจ็อบ”“กูโดนแบล็คเมล”“แบล็คเมลอะไรวะ กูไม่เข้าใจ”“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังในบ้านแล้วกันว่ะ”จ็อบนั่งล้อนจ้อนที่โซฟาห้องรับแขกในบ้านตัวเอง เอาแต่สะอื้นจนบอลต้องขึ้นไปที่ห้องของจ็อบเอาเสื้อผ้ามาให้ใส่“อ่ะ มึงใส่ซะ จะได้เล่าให้กูฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”บอลส่งเสื้อผ้าให้จ็อบ“ขอบใจว่ะ”“มึงจำวันกูใส่ชุดนักเรียนไปโรงเรียน แล้ววันนั้นมีเด็กม. 4 ท้าเล่นบาสกันแล้วพวกมึงหนีกูกลับไปก่อน ได้ไหม”“เออ จำได้ อย่าบอกนะว่า ไอ้พวกเด็กม. 4พวกนั้น”“กูก็ไม่แน่ใจหรอกว่าใช่ไหม”“แล้วทำไมมึงถึงโดนพวกมันแบล็คเมลได้ล่ะ”“ก็ตอนกูเอาลูกบาสไปเก็บ แล้วมึงสามคนก็ชิ่งหนีกลับไปก่อนกูเจออาจารย์นรเวชที่โรงยิม”“อาจารย์นรเวชที่เป็นอาจารย์ปกครอง แล้วก็เป็นผู้กำกับนศท.ประจำโรงเรียนเราอ่ะนะ”“เออสิ แกเรียกกูไปทำโทษที่ใส่เสื้อนักเรียนไม่ติดกระดุม”“มึงไม่อธิบายไปล่ะวะ”“กูพยายามแล้วเขาไม่ฟัง แล้วสักพักไอ้เด็กม. 4 กลุ่มนั้นมันก็เข้ามาหากูแล้วบอกว่า จะให้อาจารย์นรเวชเล่นงานกูด้วยอาจารย์แกก็สั่งทำโทษกูเหมือนปกติแหละแต่เริ่มสั่งให้กูถอดเสื้อทำจนไอ้เด็กพวกนั้นมันเสนอให้พากูไปที่สนามฟุตบอลข้างๆพอไปถึง พวกมันก็เสนอให้สั่งให้กูแก้ผ้าเหลือกางเกงในตัวเดียวทำโทษกู แล้วก็เอากูไปขึงไว้กับเสาโกลแล้วลากสายยางมาฉีดน้ำใส่กู แต่ตอนนี้อาจารย์นรเวชเขาขอตัวกลับไปแล้วเลยเหลือกูกับไอ้เด็กพวกนั้น ไอ้เด็กพวกนั้น เลยจับกูถอดกางเกงในแล้วฉีดน้ำล้างตัวกูต่อ”“แล้วมึงโดนแบล็คเมลยังไงวะ อย่าบอกว่ามันถ่ายคลิปมึงไว้”“อือ ทั้งภาพนิ่ง ทั้งคลิปมีหมด แล้วมันก็ส่งไลน์มาหากูบอกว่า ถ้าไม่ทำตามที่มันสั่ง มันจะปล่อยคลิปตัวเต็มลงอินเตอร์เน็ต”“เดี๋ยวนะ แสดงว่าไอ้ที่มึงทำอะไรแปลกๆ วันสองวันนี้ ทั้งมึงถอดเสื้อยืดร.ด. ให้ไอ้โอ๊ต ทั้งชุดนักเรียนที่มึงใส่วันนี้ เพราะไอ้คนนี้มันสั่งมาทางไลน์ใช่มะ” บอลเริ่มประติดประต่อเรื่องเองจ็อบพยักหน้า พร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอออกมาทางดวงตา“ไอ้เหี้ยจ็อบ ทำไมมึงไม่เล่าให้พวกกูฟังวะจะได้ช่วยกันหาตัวไอ้นั่นมาลงโทษ”“กูไม่กล้าอ่ะ กูอายพวกมึงด้วย” จ็อบพูดเสร็จก็ปล่อยโฮออกมา“กูขอดูไลน์ของไอ้นั่นหน่อยได้ไหม”จ็อบส่งมือถือให้บอลดูบทสนทนาของตัวเองกับบุคคลนั้น“ไอ้จ็อบ วันนั้นเรียน ร.ด.เสร็จ มึงไม่ได้กลับบ้านเลยหรอวะ”“เออ กูแวะไปรอสาวที่เจอกันที่ป้ายรถเมล พอดีวันนั้นเขาชวนไปเที่ยวห้าง”“แล้วมึงก็ไปกับเขาอ่ะนะ โธ่ เอ๊ย ไอ้ควายเผือก แล้วมึงก็โดนครูฝึกจับได้ใช่ไหม”“เออสิ ครูฝึกสั่งทำโทษกูหน้าห้างไม่พอ แถมยึดเสื้อร.ด.กูไปด้วย จนกูต้องเดินถอดเสื้อกลับบ้าน”“ก็สมควรแล้ว ไอ้ห่า แล้วรูปที่โดนห้อยที่ใครวะ”บอลพยายามขยายภาพดูเพื่อที่จะดูหน้าผู้เสียหายว่าใคร เผื่อจะได้ร่วมมือกันเอาคืนบุคคลนั้นได้“ไอ้เชี้ยจ็อบ นี่มึงนี่หว่า ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้” บอลตะโกนออกมาอย่างตกใจ“ก็ตอนกูเดินถอดเสื้อกลับบ้านกูเดินผ่านแกงค์เด็กเทคนิคกลางซอยมันเห็นกูสภาพนั้น มันเข้ามาจะรุมกู กูเลยต้องยอมมันมันให้กูเล่นเกมส์อะไรก็ไม่รู้ มันให้กูแก้ผ้าหมด แล้วเอากางเกง หมวกกางเกงในกูไปซ่อน ถ้ากูหาไม่เจอภายในเวลาก็จะไม่ได้เสื้อผ้าชิ้นนั้นคืน”“เชี่ยยย แม่งโคตรครีเอทอ่ะ”“ไอ้บอล มันใช่เวลาที่จะมาชมพวกมันไหม”“เออ กูขอโทษแล้วไงต่อ มึงรอดไหม”“กูไม่รอดว่ะ มันเลยให้เล่นซ่อนหากับเพื่อนมัน เสร็จแล้วกูชนะ แต่มันหักหลังกู เอากูไปแขวนแบบในภาพเนี่ยแหละ”“ไอ้ที่ล่อนจ้อน เอาหมวก ร.ด.ปิดนี่คือมึงใช่ไหม”“เออสิ”“แล้วจะเอาไงกันดี แจ้งตำรวจไหม”“มันดูเราอยู่ตลอดเวลาเลยนะ อย่างเมื่อกี้มันให้กูไปที่ป้ายรถเมล์หน้ามอ แก้ผ้าให้หมดแล้วใส่เสื้อกันฝนเดินกลับมา ตอนแรกกูไม่ถอดกางเกงในแต่มันส่งไลน์มากำชับให้ถอดให้หมดส่วนไอ้เสื้อกันฝนมันทาสีแดงไว้ทั้งตัวแต่โดนน้ำฝนชะ มันเลยเป็นอย่างที่มึงเห็น”“ไม่หรอกมั้ง มันบังเอิญป่าว ใครจะมานั่งเฝ้ามึงตลอดเวลา”ระหว่างนั้นเอง ข้อความเข้ามาที่มือถือของจ็อบที่ตอนนี้อยู่ในมือของบอล“วางแผนกันเสร็จหรือยัง เห็นว่าจะเอาคืนกูหรอ”“มึงแม่งทำกับเพื่อนกูแบบนี้ได้ยังไงวะ” บอลพิมพ์กลับไป“ทำไมกูจะทำไม่ได้”“แน่จริงมาเจอกับกูตัวต่อตัวไหม” บอลหัวร้อน ท้าปลายทางเหยงๆปลายทางไม่ตอบ แต่ส่งรูปรูปหนึ่งกลับมา เป็นรูปที่บอลกำลังเปลือยกายและโดนซอล็อคแขนไว้ เมื่อตอนกลางวันที่สระน้ำโรงเรียนบอลช็อคกับสิ่งที่ได้เห็นจ็อบสังเกตเห็นบอลจึงขว้ามือถือมาดูก็ช็อคไม่แพ้กันเพราะรูปนั้นก็ติดจ็อบที่เปลือยกายอยู่ด้วย“กูมีคลิปด้วยนะ ถ้าไม่อยากให้คลิปนี้หลุดไปมึงต้องทำตามคำสั่งกู” ปลายทางส่งข้อความมา“มึงจะให้กูทำอะไร” จ็อบพิมพ์ตอบไป“มึงกับเพื่อนมึงรักกันมากไม่ใช่หรอ จูบปากกันสักทีจนกว่ากูจะพอใจ”จ็อบอ่านข้อความพร้อมกับบอล เมื่ออ่านเสร็จทั้งคู่มองหน้ากัน“เห้ย กูผู้ชายทั้งแท่งนะ จะให้มาจูบปากกับผู้ชายได้ไงวะฟ้าผ่าพอดี” บอลรีบปฏิเสธ“ติ๊ง” เสียงทวิตเตอร์ดังขึ้น“เชี้ย รูปมึงอยู่ในทวิตแล้วว่ะไอ้บอล”“ไหนวะ ไอ้เชี้ย” “เออ กูยอมแล้ว มึงลบให้กูก่อน” บอลพิมพ์กลับไป“ไม่จนกว่าพวกมึงจะทำตามคำสั่งตามที่กูต้องการ”“เอายังวะ”บอลถอนหายใจพร้อมกับถามไปที่จ็อบผู้ซึ่งตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกับเขา“ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้วะ” บอลยังคงไม่หยุดบ่นจ็อบจับคอบอลโน้มเข้ามาให้ใบหน้าของเขาแล้วเอาปากประกบกันอย่างนุ่มละมุน และค้างไว้ทั้งอย่างนั้นจนกระทั่ง ข้อความเข้ามาใหม่“ไม่เห็นรักกันเหมือนว่าเลย สงสัยต้องมีคอร์สพิเศษที่จะทำต้องทำให้รักกันจนไม่มีวันลืมเลยแต่เดี๋ยวกูลบให้ก่อน แต่มึงต้องทำตามคำสั่งกู ถ้าไม่ทำ ได้หลุดอีกรอบรอบนี้ทั้งรูปทั้งคลิป”“มึงทั้งคู่ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วเดินไปยังลานดินฝั่งตรงข้ามบ้าน”ฝั่งตรงข้ามบ้านของจ็อบ มีลานดินอยู่ เวลาฝนตกหนักๆก็จะกลายสภาพเป็นทะเลโคลน ถึงตอนนี้ฝนจะหยุดแล้วก็ตามแต่ตรงนั้นมันก็ยังเป็นทะเลโคลนอยู่ดีจ็อบและบอล จำใจทำตามคำสั่ง แล้วเดินเอามือกุมเป้าตัวเองไว้ออกจากบ้านไปยังลานดินตามคำสั่งยกเว้นจ็อบที่มือข้างหนึ่งต้องถือโทรศัพท์ไว้รับคำสั่ง“นอนตะแคงเข้าหากัน หันหัวไปคนละทาง แล้วกอดขาเพื่อนมึงไว้”“ไอ้เชี้ย มันให้เราทำอะไรกันวะ” บอลยังคงบ่นต่อไป“กอดขาให้แน่นแล้วกลิ้งข้างละ 10 รอบ”จ็อบและบอลจำใจทำตามคำสั่ง แน่นอน เด็กหนุ่มสองคนเปลือยเปล่ากอดกันหันหน้าไปคนละทิศ มันต้องรู้สึกแปลกๆ บ้างแหละ แถมกล่องดวงใจของเพื่อนก็จะมาสัมผัสคอตัว อก บางทีก็สัมผัสหน้าเราอีก เมื่อจ็อบและบอลทำตามที่สั่งแล้ว ก็มีข้อความใหม่เข้ามา“ให้นอนประกบกันแล้วหันหน้าไปทางทิศเดียวกันกอดกันไว้แล้วกลิ้งไปกลับข้างละ 10 รอบ โดยที่ปากห้ามหลุดออกจากกัน”“ปากห้ามหลุดออกจาก แสดงว่าเราต้องจูบปากกันอีกแล้วเหรอ”บอลถาม“คงงั้น รีบๆ ทำเหอะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นนะเว้ย” จ็อบเตือนสติจ็อบนอนหงายและบอลนอนคว่ำทับลงไป มือโน้มคอไว้แล้วจ็อบก็บรรจงประกบปากกับบอลอีกครั้ง เมื่อพร้อม บอลเทน้ำหนักไปทางขวาก่อนแล้วให้แรงเฉื่อย ทำให้จ็อบถูกเหวี่ยงตัวขึ้นมาอัตโนมัติแต่วิธีการนี้จะทำให้ปากหลุดจากกันง่ายจ็อบจึงตัดสินใจสอดลิ้นเข้าไปในปากของบอล มันได้ผลจริงๆ ปากไม่หลุดจากกันเลย ตอนนี้ทำตามคำสั่งครบหมดแล้ว ข้อความก็เข้าตามมา“ตอนนี้ให้นอนพักกันไป แต่ปากห้ามหลุดจากกัน ถ้าหลุดจากกัน ภาพก็อาจจะหลุดมากขึ้น”เด็กหนุ่มวัยรุ่นสองคน จูบปากกัน แถมแก้ผ้าร่างกายแนบชิดกันต่อให้เป็นชายแท้อารมณ์ก็เตลิดได้เหมือนกัน บอลจากเดิม ค่อนข้างต่อต้านแต่ตอนนี้กลับบดขยี้ ริมฝีปากของจ็อบอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ประหนึ่งว่า จ็อบคือหญิงสาวที่เขาหลงรัก ส่วนจ็อบก็ตอบรับสิ่งเร้าที่อยู่ตรงหน้า “เชี้ย กูไม่ไหวแล้ว จ็อบ กูขอเย_มึงนะ”“ไม่เอา กูผู้ชาย อุ๊ปป” แต่เสียงก็ต้องเงียบลงเพราะบอลโน้มตัวตรงมาแลกลิ้นกับจ็อบอีกครั้งทำให้จ็อบอ่อนระทวย บอลจับขาทั้งสองข้างของจ็อบยกขึ้น ให้เห็นรูก้นชัดเจน “กูไม่ไหวแล้ว” ทันใดนั้นฝนจากที่ขาดเม็ดจนหยุดไปแล้วกลับตกลงมาอย่างหนักครั้งเหมือนกับว่ากิจกรรมที่ทั้งสองกำลังทำนั้นคือกิจกรรมเรียกฝนหรือขอฝนฝนตกจนจ็อบซึ่งอยู่ข้างล่าง ลืมตาไม่ขึ้นบอลพยายามสอดใส่เจ้าโลกเข้ายังรูของจ็อบอย่างละเมียดละมัย “อ๊าก เจ็บ เอาออก” จ็อบร้องเสียงหลง แต่นั่นไม่สามารถทำให้ความกำหนัดของบอลลดน้อยลงได้แต่กลับเพิ่มความเร่งให้กับลีลาของบอล บอลเร่งซอยไม่ยั้งจนถึงจุดสุดยอดจึงได้ถอนน้องชาย ออกจากร่างของเพื่อนสนิทนอนแผ่ไปกับพื้นดินที่ตอนนี้กลายเป็นทะเลโคลนตอนนี้ทั้งจ็อบและบอลต่างนอนแผ่ไปแบบหมดเรี่ยวแรงความต้องการทางกามรมณ์ของบอลได้สงบลงแล้ว หากแต่ของจ็อบกับพุ่งพล่านอย่างเดือดดาลจ็อบได้รวบรวมแรงพร้อมกับรูทวารที่เพิ่งผ่านศึกและยังมีน้ำรักของเพื่อนสนิทไหลออกมาจากร่างลุกตัวขึ้นพร้อมกับจับเพื่อนนอนคว่ำและยกตัวขึ้น บอลตอนนี้ยังคงไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ได้แต่ถามเพื่อนสนิทตัวเองว่า“มึงจะทำอะไรกู”“ถึงตากูบ้างละ กูขอนะเพื่อน”จ็อบกระซิบข้างหูเพื่อนสนิทตัวเองบอลไม่ตอบ เพราะรู้ว่า ตัวเองคงไม่มีกำลังที่จะไปต่อต้านอะไรก่อนหลับตาปี๋ ยอมรับชะตากรรมการถูกเพื่อนสนิทมีเพศสัมพันธ์ ท่อนลำของจ็อบค่อยๆบรรจงสอดใส่เข้าสู่รูทวารของบอลบอลกัดฟันแน่นเพื่อฝืนต่อสู้กับความเจ็บที่ประดังเข้ามาที่ร่างเขาตอนนี้ถ้ามีคนเดินผ่านมาคงไม่สังเกตเห็นอะไร นอกจากโคลนเพราะตอนนี้ร่างกายของทั้งสองถูกเคลือบไปด้วยโคลนแทบทุกอณูของร่างกายยกเว้นใบหน้า“อ่าห์!!!!”จ็อบร้องขึ้นมาแข่งกับสายฝนที่ขาดเม็ดลงมาก่อนที่เขาจะร่วมรักกับเพื่อนสนิทจ็อบหมดแรงลงไปนอนกับพื้นโคลนและเผลอหลับไปทั้งคู่โดยที่จ็อบยังไม่ได้ถอนเจ้าโลกของตนเองออกจากร่างของเพื่อนสนิท“เอ้ก อี้ เอ้ก เอ้ก...” เสียงไก่ขัน เวลานั้นเวลา หกโมงเช้าจ็อบงัวเงียตื่นมา พยายามลืมตาขึ้นเห็นแสงแดดเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า “อะไรวะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้”จ็อบพยายามรวบรวมความทรงจำของเมื่อคืน และดันตัวเองลุกขึ้นมา แต่ก็เหมือนมีอะไรฝืนๆกลางร่างตัวเองอยู่ จึงเพ่งมองไปที่ร่างตัวเอง “เชี้ย” ต้องตกใจสุดขีดที่แก่นกายของตนเองยังอยู่ที่ประตูหลังของเพื่อนตัวเองเพราะหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจของจ็อบที่เอาคืนบอลเมื่อคืนนี้ก็ยังคงสภาพเดิมแบบไม่มีอะไรผิดเพี้ยน“ไอ้บอล ตื่นๆ รีบเข้าบ้านเถอะ ก่อนจะมีใครมาเห็น”บอลงัวเงียตื่นมาจากภวังค์ก็ต้องตะลึงกับภาพที่ปรากฏตรงหน้าไม่ต่างจากจ็อบ อานุภาพความกำหนัดของตนเองมันช่างมีอานุภาพรุนแรงมากนักสามารถปิดบังความรู้สึกทุกอย่างของตัวเองไปได้หมดจ็อบรีบส่งมือให้บอลดึงเพื่อลุกขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะเอามือเดินกุมเป้าตัวเองวิ่งกลับบ้าน บ้านของจ็อบอยู่ห่างจากจุดที่เขายืนไม่ถึงสองร้อยเมตร แต่ทำไมมันช่างไกลมากราวกับสิบกิโลนะ เพราะทั้งคู่ต้องค่อยๆเดินและคอยระวังคนในหมู่บ้าน ที่ออกจากบ้านมา ไม่ว่าจะเพื่อออกกำลังกายหรือหนุ่มสาวโรงงานที่กำลังเดินไปขึ้นรถของบริษัทที่ป้ายรถเมลไปทำงานถ้ามีใครมาเห็นชายหนุ่มของคนล่อนจ้อนสภาพเนื้อตัวเปรอะโคลนคงจะต้องจับส่งตำรวจเป็นแน่แท้ “เห้ย มึงล็อคห้องแล้วใช่ป่ะ”ชายหนุ่มสองคนในยูนิฟอร์มโรงงาน คนหนึ่งเป็นเสื้อช็อบสีเทามีแถบสีฟ้าพาดที่ไหล่กางเกงสีเทา ส่วนอีกคนใส่ชุดหมีสีกรมท่า รูดซิปลงมาถึงช่วงใต้ราวนม “เออ ล็อคแล้ว ไม่ต้องห่วง” ชายอีกคนตอบเมื่อจ็อบเห็นชายหนุ่มสองคนนั้นกำลังจะเดินผ่านที่ลานดินที่เขาอยู่ก็หมอบหลบที่พื้นที่ตอนนี้ยังคงเป็นทะเลโคลน พร้อมกับจับตัวไหล่เพื่อนให้หมอบลงไปด้วยจนชายสองคนนั้นผ่านไป มันเป็นประสบการณ์แปลกๆ ที่จ็อบไม่เคยเจอมาก่อน มันตื่นเต้นจนทำให้เจ้าโลกของจ็อบตื่นตัวขึ้นมา จ็อบค่อยย่องออกมาถึงกอหญ้าสุดท้ายที่ริมถนนหมู่บ้านมองซ้ายมองขวาให้มั่นใจเพราะหากพ้นกอนี้แล้ว ไม่มีที่แวะหลบได้อีกโชคดีที่ช่วงนั้นไม่มีคนเดินผ่าน ทั้งสองจึงรีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเข้าบ้านฝั่งตรงข้าม“มันเรื่องเชี้ยอะไรวะเนี่ย ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้”บอลบ่นออกมาอย่างสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง“ไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันกัน” จ็อบบอก“มึงไปเหอะ กูว่ากูจะลาป่วย” บอลตอบกลับ“ลาป่วยเชี้ยไร วันนี้มีสอบเก็บคะแนนเรื่องกรดเบสนะมึง”จ็อบเตือนความจำ“เออว่ะ ลืมไปเลย แล้วสภาพเราเนี่ยกว่าจะอาบเสร็จมีหวังโน่นน่ะ ออกจากบ้านแปดโมงเช้า” บอลเริ่มกังวลกับเวลา“งั้นเดี๋ยวกูไปอาบน้ำสายยางที่หลังบ้านก็ได้ มึงไปอาบเลย”จ็อบเสนอความคิดให้“ไม่ต้องหรอกไปอาบด้วยกันเลย”บอลตอบพร้อมจับมือลากเข้าห้องน้ำไป“นี่กูไม่เคยอาบน้ำพร้อมกับใครเลยนะ นอกจากแฟนเก่ากูมึงคือผู้ชายคนแรกที่อาบน้ำด้วย” จ็อบพูดทำลายบรรยากาศความเก้อเขินของทั้งคู่“กูก็ด้วย” บอลได้แต่ตอบ และระหว่างถูสบู่เพื่อล้างโคลนออกมือของบอลก็ไปสัมผัสกับรูก้นที่เพิ่งผ่านสึกของตัวเองมา “เชี้ย เจ็บว่ะ” บอลพูดออกมา “กูด้วย”จ็อบลองสัมผัสแล้วก็ได้ความรู้สึกไม่ต่างกัน ทั้งจ็อบและบอลต่างช่วยกันอาบน้ำความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่ทั้งคู่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน“เออ กูยืมชุดนักเรียนมึงด้วยนะวันนี้” บอลบอก“ได้ดิวะ” จ็อบพูดตอบพร้อมกับยิ้มให้กับมิตรภาพที่แน่นแฟ้นมากขึ้นจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อจ็อบและบอลอาบน้ำเสร็จ ก็ไปแต่งตัวในห้องนอนของจ็อบ “อ่ะชุดนักเรียน”จ็อบส่งชุดนักเรียนที่ตัวเล็กที่สุดของตัวเองให้บอล“กูยืมก่อนนะ ไว้เดี๋ยวกูซักมาคืน” บอลรับชุดนักเรียน“จ็อบ กูยืมกางเกงในมึงด้วยสิ” บอลพูดเขินๆ กับจ็อบ“ถ้ามึงไม่รังเกียจ ก็หยิบไปใส่เลย”จ็อบพูดพลางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งของตนเอง“จะรังเกียจมึงได้ยังไงล่ะ ก็ในเมื่อกูรู้สึกดีกับมึงมาตลอด”บอลพูดความรู้สึกในใจออกมา ทำให้จ็อบถึงกับชะงักเหมือนโดนไฟช็อต “กูก็รู้สึกดีกับมึง มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลยนะ”จ็อบตอบกลับบอลไป“ไม่ คือกูรู้สึกกับมึงมากกว่าเพื่อน” บอลพูดจบจ็อบหันกลับมามองหน้าไม่พูดอะไร“มึงไม่คิดหรอว่าทำไมกูถึงยอมให้มึงใส่เสื้อผ้ากูกลับเมื่อวานทำไมกูต้องออกมาดูมึงที่หน้าบ้านเมื่อคืน ทำไมกูถึงยอมทำอะไรเชี้ยๆ อย่างเมื่อคืน กูรู้มาตลอดแหละว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับมึงสักอย่าง แต่กูก็รอมึงมาระบายให้ฟังอย่างเมื่อคืนนี้ไงใจจริงที่โรงเรียนเมื่อวานกูอยากจะเปลี่ยนชุดกับมึงตั้งแต่เช้าทันทีที่เห็นชุดมึงแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเพราะกูไม่อยากให้ไอ้โอ๊ตกับ ไอ้ซอ แล้วก็เพื่อนคนอื่นผิดสังเกตไง เพราะอะไร เพราะกูคิดว่าถ้ามึงรู้ความรู้สึกที่กูมีต่อมึงไป มึงจะรับไม่ได้แล้วจะไม่เหลือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน”ตอนนี้ความในใจของบอลพรั่งพรูออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นด้วยความอึดอัดจ็อบไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้ามาหาบอล บอลคิดว่าความเป็นเพื่อนของเขากับจ็อบคงขาดสะบั้นลงก็วันนี้แหละจ็อบคงไล่เขาออกจากบ้านไปและไม่ให้กลับมาเหยียบที่นี่อีก แต่เปล่าเลยจ็อบเดินเข้าไป มือสองข้างจับหน้าของบอลไว้ให้มองสบตากับเขา นิ้วโป้งสองค้างปาดน้ำตาที่ไหลออกมาของบอล“กูก็ไม่รู้หรอกว่า มันเกิดอะไรขึ้นยังไง แต่ที่แน่ๆกูเองก็รู้สึกกับมึงมากกว่าเพื่อนเหมือนกัน แต่กูก็รู้สึกดีกับผู้หญิงด้วยกูตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ะ กูไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นไงยังไงใครจะว่ายังไงก็ช่างแต่เรื่องเมื่อคืนมันบอกหมดแล้วนี่ว่า กูรู้สึกอย่างไรกับมึง ถ้ากูไม่รู้สึกกูจะยอมให้มึงเย_กูหรอ กูจะยอมให้เราสองคนร่วมรักกันกลางสายฝนอย่างเมื่อคืนหรอ”คำตอบของจ็อบ ทำเอาบอลยิ้มออกมาอย่างมีความสุข“ที่ผ่านมา กูพยายามฝืนตัวเองว่า กูชอบผู้หญิงกูไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชาย แต่กูไม่อยากฝืนแล้ว”บอลพูดจบบอลโถมร่างอันเปลือยเปล่าเข้าใส่จ็อบ ทิ้งตัวกันลงบนเตียงโหมจูบปากราวกับพายุ จ็อบเองก็จูบตอบด้วยอารมณ์ที่กลัดมันแต่พลันเหลือบสายตาไปมองนาฬิกา จึงได้ผลักบอลออกจากตัว“แต่ตอนนี้กูว่า เราไปแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนเถอะเดี๋ยวจะสายเอา ” จ็อบพูดเตือนสติอีกครั้ง“กูโคตรมีความสุขเลยว่ะแต่เรื่องนี้เราเก็บความรู้สึกไว้สองคนนะ อย่าให้ไอ้ซอกับไอ้โอ๊ตรู้ เดี๋ยวรู้กันทั้งโรงเรียนแน่”บอลบอกทิ้งท้ายก่อนลุกขึ้นไปแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนของจ็อบ“กูก็มีความสุขว่ะ” จ็อบคิดในใจแต่ความสุขของจ็อบกำลังจะหมดลงในวันนี้เพราะข้อความไลน์ได้เข้ามายังเครื่องของจ็อบอีกครั้ง
ขอบคุณทุกคำติชมที่มีให้กันนะครับ ตอนนี้ยังเดินมาไม่ได้ระดับหนึ่งแล้ว แต่มีปมที่ยังซ่อนไว้อยู่หลายอัน แล้วหยกไปไหน? ต่อไปจะเริ่มค่อยๆ คลี่คลายไปทีละจุด จนกระทั่งถึงไคลแม็กซ์ของเรื่องนะครับ
ปักหมุดรอเลยครับ สู้ๆนะครับ ขอบคุณครับ รอติดตามครับ ว่าจะเพิ่มเลเวลการทรมานไปได้ถึงขั้นไหน // อย่าหักอกสองนี้เลยนะครับ ได้โปรด สุดยอดเลยครับ ขอบคุณครับ {:5_146:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ขอบคุณมาก ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอครับ ตอนนี้สวีทททท ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ