นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 13 เช็คบิลเด็กเทคนิค
ตอนนี้ แกงค์เด็กเทคนิคจอมซ่ากำลังจะโดนเอาคืนบ้างแล้วครับ
[*]Chapter 1 : บทนำ
[*]Chapter 2 : วันโลกาวินาศ
[*]Chapter 3 : เดิมพันอันแสนโหด
[*]Chapter 4 : ค้นพบอีกด้านของตัวเอง
[*]Chapter 5 : นศท.ดวงซวย
[*]Chapter 6 : เกมส์นรกกับเด็กเทคนิค
[*]Chapter 7 : จุดเริ่มต้นของการเป็นทาสเต็มตัว
[*]Chapter 8 : ทาสสองมันต้องมันส์กว่าหนึ่งสิ
[*]Chapter 9 : ผู้ร่วมชะตากรรม
[*]Chapter 10 : หนุ่มกู้ภัยกับคุณหนูเจ้าอารมณ์
[*]Chapter 11 : พนักงานพิซซาจำเป็น
[*]Chapter 12 : วันฟังผล กับผู้โชคร้ายอีกหนึ่งคน
“คุณตำรวจครับ วัยรุ่นมั่วซุมอยู่ตรงนี้ครับ”เสียงเด็กหนุ่มดังเข้ามา และเมื่อหันไปทางต้นเสียงที่หลบในเงามืดก็เห็นแสงไฟไซเรนของรถพยาบาล ที่พวกท็อปเข้าใจผิดว่าเป็นรถสายตรวจจึงทำให้พวกท็อปทั้งหมดวิ่งกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางวิ่งหนีไปทางถนนใหญ่อย่างไม่คิดชีวิตเมื่อพวกท็อปวิ่งหนีไปแล้ว บอลก็วิ่งไปหาชายหนุ่มสองคนที่ถูกขึงไว้ด้วยกัน“ไอ้เชี่ยจ็อบ ทำไมมึงมาอยู่ในสภาพแบบนี้”บอลแก้เชือกที่มัดขึงไว้บนคานพร้อมกับถามด้วยความสงสัยไป เมื่อแก้มัดเสร็จบอลพยายามพยุงดึงร่างออกมา “โอ๊ย ไอ้เชี้ยบอลอย่าเพิ่ง”จ็อบร้องห้ามเพราะท่อนลำของทั้งโอมกับจ็อบยังติดกันอยู่“ทำไมวะ อ้อ กูขอโทษ” บอลเดินมาหาสาเหตุแล้วเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็เข้าใจบอลพยายามแกะกระดาษกาวอย่างเบามือที่สุดจนในที่สุดกระดาษกาวก็หลุดออกจากร่างของทั้งคู่ทั้งบอลและจ็อบจึงช่วยกันแก้เชือกที่มัดโอมไว้บ้าง “เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ เดี๋ยวตำรวจมาเจอ” จ็อบรีบบอก“ไม่มีตำรวจหรอก ไฟแดงๆ ตรงนั้น มันคือ ไฟฉุกเฉินรถพยาบาลเขามารับคนป่วยฝั่งตรงข้าม กูเลยสร้างสถานการณ์เอาไง” บอลบอก“แม่งฉลาดจริงๆ แฟนกู เอ๊ยเพื่อนกู” จ็อบเผลอชมบอลไปแต่เหลือบไปเห็นโอมที่นั่งอยู่ เลยนึกขึ้นได้ว่า จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกันสองคน“พี่โอม ผมขอโทษนะครับพี่เพราะผมพี่เลยต้องมาเจอเรื่องเชี้ยๆ อะไรแบบนี้”“เห้ย ไม่เป็นไร ช่างมัน มันผ่านไปแล้ว ตอนสมัยเรียน ม.ปลายพี่เคยมีอะไรกับกระเทยในห้อง ไม่ต้องคิดมาก”“งั้นเดี๋ยวผมไปเก็บเสื้อแจ็กเก็ตของพี่ตรงนั้นก่อนนะคัรบ”จ็อบบอกจ็อบกับบอลช่วยกันเก็บเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อแต่งตัวกลับบ้านโดยจ็อบขอให้โอมกลับไปบ้านเขาก่อนไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เลย ซึ่งโอมก็ยินดีระหว่างเปลี่ยนชุดกลับด้วยฤทธิ์ของการถูกมดกัดท่อนลำของทั้งจ็อบและโอมจึงทำให้ทั้งจ็อบและโอมคันที่ท่อนลำอยู่ตลอดเวลา และท่อนลำก็แข็งตัวอยู่ตลอดเวลาเช่นกันเมื่อเอามือไปเกา ก็เหมือนเอามือไปลูบคลึง กระสุนก็พร้อมแตกได้ตลอดเวลาถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ลูกแบลงค์แล้วก็ตาม“เชี้ย ไม่ไหวละ คันชิบหายกูกลับบ้านแม่งทั้งอย่างนี้เลยแล้วกัน” จ็อบบอก“เออ พี่กำลังบอกเหมือนกันว่า ใส่กางเกงไม่ได้แน่ มันทรมาน”โอมบอก“กูว่าใส่กางเกงหน่อยเหอะเดี๋ยวเกิดสายตรวจหรือชาวบ้านเห็นจะซวยเอานะ” “ก็มันคันนี่หว่า” “งั้นมึงควักของมึงออกมาข้างนอก ถ้าคันจะได้เกาได้อย่างน้อยถ้าไม่สังเกตก็ไม่เห็น” บอลเสนอระหว่างที่ทั้งจ็อบและโอมแต่งตัวให้เสร็จนั้นบอลก็ออกไปเดินดูในลานนั้นอีกครั้ง“เห้ย รู้ไหมกูเจออะไร”บอลเดินมาหาจ็อบและโอมพร้อมกับชูบางอย่างขึ้น“นี่มันเสื้อผ้าไอ้พวกนั้นนี่หว่า” จ็อบบอก “สงสัยมันจะตกใจกันมาก พี่ว่าเดี๋ยวมันคงมาตามเก็บเสื้อผ้ามันคืนแน่เรารีบไปดีกว่า” โอมเสนอให้รีบกลับออกจากที่ตรงนั้น“งั้นกูขอเอาแม่งไปให้หมดเลยนะ ข้อหามาทำเพื่อนกู” บอลบอกจ็อบกับโอม แต่งตัวเสร็จแล้วโดยจ็อบยังคงใส่ชุดพิซซาเหมือนเดิม ส่วนโอมก็ใส่ชุดนักเรียนของจ็อบโดยที่ท่อนลำของทั้งสองโผล่ออกมารับลมบางครั้งก็ถูกมือของเจ้าของเกาเพื่อระบายความคันจากนั้น โอมก็เดินนำไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดแอบไว้ในมุมมืดส่วนบอลกำลังตามเก็บเสื้อผ้าของพวกท็อปที่ลืมทิ้งไว้โดยบอลอาสาขี่ให้เอง ระหว่างที่กำลังจะซ้อนนั้นความคันของจ็อบถึงขีดสุด จนจ็อบต้องเอามือไปเกาทำให้ท่อนลำของจ็อบปล่อยกระสุนออกมาใส่บอลทันทีที่กระสุนหมดจ็อบลงไปนอนกองกับพื้นด้วยอาการหมดแรงส่วนโอมก็ทำหน้าเหยเกด้วยอาการคันเหมือนกัน “ไอ้เชี้ย เสื้อนักเรียนกูเลอะหมดเลย” บอลบ่นพร้อมกับนำขาตั้งลงเพื่อลงไปพยุงจ็อบ แต่ถึงขนาดนั้นท่อนลำของจ็อบก็ยังไม่อ่อนตัวลงเลย ส่วนโอมทนไม่ไหวเช่นกัน แต่ก็ได้แต่เอามือลูบๆเอา เพื่อบรรเทาอาการคัน“พี่ผมว่า ให้ไอ้จ็อบซ่อนค_ยไว้เดี๋ยวผมนั่งทับซ่อนไว้ให้ ส่วนของพี่ก็ให้ไอ้จ็อบนั่งทับไว้แล้วกันคนอื่นจะได้ไม่สงสัย” โอมก็เห็นด้วยถึงแม้ว่ามันอาจะเพิ่มความเสียวเป็นเท่าทวีคูณก็ตามแล้วก็เป็นอย่างที่บอลกลัว ระหว่างทางขี่รถกลับมีรถสายตรวจขี่ผ่านมาในซอยพอดี โชคดีที่ไม่ได้เป็นพี่ผิดสังเกตอะไรถึงแม้ว่าจ็อบจะสลบเหมือดคาหลังบอล ตำรวจก็คงคิดว่าเป็นคนเมาจนมาถึงบ้านจ็อบก็ฟื้นกลับมามีแรงอีกครั้ง ท็อป หยก อั้ม และ กร แอบซุ่มที่กอหญ้าริมถนนใหญ่เพื่อหาจังหวะถนนว่าง ก่อนที่จะเรียกซัน ที่ตอนนี้มีแค่เสื้อนักศึกษา รองเท้าหนังและแม็กซ์เจ้าเก่าที่ล่อนจ้อน เหลือแต่รองเท้าหนัง เมื่อพวกของท็อปมาถึงปากซอยก็เห็นรถพยาบาลฉุกเฉินขับออกไป จึงรู้ได้ว่า ถูกพวกจ็อบหลอก“ไอ้อั้ม ไอ้กร มึงรีบพาไอ้สองตัวนั้นกลับไปลานกว้างไปช่วยมันหาเสื้อผ้าพวกมัน เดี๋ยวกูกับหยกจะไปรอที่บ้าน คิดว่าพวกมันคงยังกลับไม่ถึงบ้านแน่” ท็อปสั่งการท็อปรีบเดินจ้ำไปบ้านของซันที่มักชอบตั้งวงเหล้าอยู่และเป็นทางผ่านไปยังบ้านของจ็อบเพราะคิดว่าพวกของจ็อบคงเดินยังไม่ถึง แต่สิ่งที่ท็อปไม่รู้คือ โอมมีมอเตอร์ไซค์ ซึ่งบอลเป็นคนขี่และได้ซ้อนทั้งจ็อบและโอม ถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ทางลานดิน แม็กซ์และซันต่างหาเสื้อผ้าตัวเองไม่เจอ“สงสัยแม่งเอาเสื้อผ้าพวกเราไปด้วยแน่ๆไอ้เชี้ยเอ๊ยแล้วกูจะกลับยังไงวะ” ซันบ่น“ไอ้เชี้ยซัน มึงจะบ่นอะไรดูกูด้วย” แม็กซ์มองค้อนอั้มกับกรจึงตัดสินใจ ถอดกางเกงตัวเอง สละให้ซันกับแม็กซ์แล้วจึงเดินกลับบ้านกัน โชคดีที่อั้มกับกรมีบ็อกเซอร์อยู่ เวลามีคนขับรถผ่านไปมาเลยไม่เป็นที่น่าสงสัยแต่ถ้าน่าสงสารก็คงจะเป็นแม็กซ์ที่กางเกงที่กรให้ยืมมันใหญ่กว่าร่างเล็กๆของแม็กซ์ ทำให้เวลาเดินต้องคอยดึงกางเกงไม่ให้หลุดไว้ด้วย เมื่ออาการคันที่ท่อนลำของทั้งจ็อบและโอมทุเลาแล้วจ็อบก็ให้โอมไปอาบน้ำ“พี่โอมไปอาบน้ำก่อนเถอะพี่ จะได้สบายตัว”จ็อบส่งผ้าเช็ดตัวให้โอม“ขอบคุณมากน้อง เรื่องวันนี้ตอนที่พี่จูบปากไปพี่ขอโทษด้วยนะ”โอมขอโทษจ็อบกับบอล“ไม่เป็นไรพี่ พี่รีบอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะกลับหอดึกไปอีก”จ็อบรีบตัดบทระหว่างที่โอมอาบน้ำอยู่นั้น“ติ๊ง” เสียงข้อความไลน์เข้ามามือถือจ็อบ จ็อบเปิดดู“เดี๋ยวคืนนี้มีเซอร์ไพรส์ที่น่าตื่นเต้นใส่ชุดนักเรียนมาที่ป้ายรถเมล์ปากซอยตอนตีสาม กูมีอะไรให้ทำสนุกๆ”จ็อบทำหน้าตกใจทันทีจนบอลสังเกตได้ จึงแย่งโทรศัพท์จากมือจ็อบมาอ่าน“ไอ้เชี้ย อีกแล้วเหรอวะ” บอลบ่น แต่จ็อบได้แต่นิ่ง“เดี๋ยวกูขอทำแทนเพื่อนกูเอง” บอลรีบพิมพ์กลับไปเมื่อจ็อบออกจากภวังค์แล้วก็เห็นว่าบอลพิมพ์อะไรบางอย่าง จึงแย่งโทรศัพท์คืนมา“เห้ย ไอ้บอล” จ็อบตกใจเมื่อเห็นข้อความที่บอลพิมพ์ส่งไป“เอาเหอะ กูยินดีและเต็มใจช่วยมึง วันนี้มึงเหนื่อยมามากละ”บอลพูดจบ จ็อบมองตาบอลอย่างรู้สึกขอบคุณเมื่อโอมอาบน้ำเสร็จ ก็ถามหาเสื้อผ้าของตัวเอง“เสื้อผ้าพี่อยู่ไหนหรอจ็อบ”โอมถามหาเสื้อผ้าเมื่ออาบน้ำเสร็จ“เห้ยพี่ ผมลืม ผมเอาไปซักให้หมดเลย” จ็อบแกล้งโกหกไปเพื่อที่จะได้ให้โอมค้างคืนนี้“งั้นพี่ยืมเสื้อผ้าน้องใส่กลับหอแล้วกัน”“ตอนนี้ก็ดึกแล้วพี่ อยู่ค้างกับผมก็ได้”“โอเค เอางั้นก็ได้น้อง เดี๋ยวพี่นอนโซฟาก็ได้นะ เราสองคนก็ไปนอนกันในห้องแหละ” โอมเสนอ“เห้ย ไปนอนห้องผมดีกว่า ห้องผมใหญ่ นอนได้หลายคนอีกอย่างจะได้ไม่เปลืองแอร์ ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวผมไปเอาเสื้อผ้าผมมาให้ใส่ก่อนนะ”จ็อบบอกกับโอม“ไม่ต้องหรอก ปกติตอนนอนพี่ก็ไม่ใส่อะไรนอนอยู่แล้วน้องรับกันได้ไหม”“พี่ พวกผมไม่ซีเรื่องแบบนี้ ยิ่งตอนนี้มีอะไรเล่นหนุกๆกันอยู่ด้วย” บอลรีบบอก แล้วรีบส่งไพ่สองใบให้จ็อบเลือก“อ่าว นึกว่าเล่นแค่เมื่อวาน”“ใครบอก เล่นกันทุกวันแหละจนกว่าพ่อแม่แกจะกลับมาจากต่างจังหวัด”“โอเคได้” แล้วจ็อบก็เลือกไพ่หนึ่งใบ ปรากฏว่า เป็นโจ๊กเกอร์“เชี้ยเอ๊ย จนได้” จ็อบบ่นอย่างหัวเสียส่วนโอมยืนมองอย่างสงสัยว่า จะเกิดอะไรต่อไป จ็อบถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก โอมถึงบางอ้อถึงการละเล่นของทั้งสองคน เมื่อจ็อบถอดออกหมด ก็เดินไปหาโอมกระตุกผ้าขนหนูออกลงไปกองที่พื้นเรียบร้อย“เห้ย เอาเลยหรอ” โอมสะดุ้งเล็กน้อย “พี่โอม แก้เป็นเพื่อนกันเลย” จ็อบบอก ทั้งจ็อบและโอมต่างนอนหลับกันไปอย่างเหน็ดเหนื่อย ยกเว้นบอลเมื่อนาฬิกาบอกเวลา 02:45 บอลตัดสินใจลุกออกจากที่นอนเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนักเรียนที่ใส่แล้วออกมา โดนไม่ทันมองว่าชุดที่หยิบมานั้นเป็นของจ็อบ พร้อมกับขว้าโทรศัพท์มือถือของจ็อบไปด้วย เมื่อบอลเดินมาถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยเมื่อถึงป้ายรถเมล์ ก็ไม่มีวี่แววจากบุคคลปริศนานั้นบอลนั่งรอในป้ายรถเมล์อย่างตื้นเต้นกับสิ่งที่จะได้พบในไม่ช้าแต่ไม่กี่อึดใจต่อมาก็มีเงาดำมาจากมุมมืดไม่ไกลจากป้ายรถเมล์นั้นมือของเงาดำนั้นล็อคคอบอลไว้ ส่วนอีกมือใช้ผ้าเช็ดหน้าที่หยดยาสลบปิดจมูกบอลไว้บอลพยายามขัดขืน แต่ไม่ก็อาจทำได้ และภาพก็ตัดไปบอลรู้สึกตัวอีกที พบว่าตัวเองโดนมัดทั้งชุดนักเรียน ทั้งตัวของบอลโดนเชือกพันไว้กับคานเหล็กยาวประมาณ2 เมตร ที่ขนานกับพื้น ส่วนท่อนลำของตนเองที่ควักออกมาแล้วถูกปล่อยอย่างอิสระถูกแขวนห้อยร่างขนานกับพื้นลงมาด้วยลักษณะนอนคว่ำ บอลพยายามมองรอบๆ นี่มันลานกว้างที่ตนเองไปช่วยจ็อบกับโอมนี่หว่า “ใครวะ จับกูมาแบบนี้” บอลตะโกนออกมาอย่างโมโหทันใดนั้นก็มี ชายชุดดำ ตัวเล็กกว่าบอลเล็กน้อยใส่เสื้อยืดคอเต่าสีดำ กางเกงยีนส์สีดำ ใส่หน้ากากเดินมาหาบอล“เป็นไงมึง ได้เจอกันสักทีนะ ไอ้ทาส” ชายหนุ่มคนนั้นเริ่มบทสนทนา“มึงทำแบบนี้ทำไม” บอลถามด้วยความโกรธแค้น“กูไม่จำเป็นต้องบอกมึง แต่รู้ไว้อย่างนึงว่า จริงๆกูจะเล่นงานเพื่อนมึงคนเดียว แต่มึงดันแส่มารู้เรื่องของกูกับเพื่อนมึงมึงเลยซวยไปด้วย” เมื่อชายหนุ่มคนนั้นพูดเสร็จ ก็เอื้อมมือไปจับท่อนลำของบอลที่ถึงแม้ว่าจะอ่อนตัวแต่ก็ชี้ลงตั้งฉากกับพื้นอยู่ พร้อมกับกำท่อนลำของบอลอย่างพอดีมือ“ไอ้เชี้ย มึงจะทำอะไรวะ” บอลถาม แต่ได้รับคำตอบด้วยการรูดมือขึ้นลงที่ท่อนลำของบอลประหนึ่งแม่วัวที่ถูกรีดนม บอลก็พยายามดิ้น แต่ไม่ก็เป็นผล บอลยังคงถูกรีดต่อไปจนกระทั่งน้ำสีขาวถูกพ่นออกจากท่อนลำของบอล แต่ถึงจะเห็นเช่นนั้น ชายดังกล่าวก็ยังคงรูดท่อนลำบอลต่อไปจนบอลร้องครางพร้อมกับดิ้นพล่านด้วยความเสียงถึงขีดสุด จนเมื่อความเสียวได้ทุเลาลงแล้วชายหนุ่มดังกล่าวก็ยังคงบีบรูดต่อไป จนท่อนลำแข็งตัวอีกครั้งแต่รอบนี้นานกว่ารอบแรก กว่าท่อนลำจะพ่นน้ำออกมา ซึ่งรอบนี้น้ำที่ได้เป็นสีใสๆผสมกับสีขาวขุ่น แต่ชายคนนั้นก็ยังคงรูดต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเมื่อยมือจนบอลดิ้นพล่านและร้องออกมาด้วยความเสียวอีกครั้ง ชายหนุ่มคนนั้นจึงได้หยุดบอลหายใจด้วยอาการเหนื่อยหอบ และคิดว่าฝันร้ายคงจะหมดแค่นี้ แต่บอลคิดผิดเพราะชายหนุ่มคนดังกล่าว เปิดกระเป๋าเป้สีดำที่สะพายมาเพื่อหยิบเชือกและกระป๋องพลาสติกแล้วปลายเชือกด้านหนึ่งผูกกับท่อนลำและพวงไข่ของบอลอย่างแน่นหนา และปลายอีกข้างผูกับกระป๋องพลาสติกแบบเดียวกับกระป๋องใส่น้ำแข็งตามโต๊ะจีนบอลเริ่มหายเหนื่อยจากเหตุการณ์เมื่อครู่กำลังมองท่อนลำของตัวเองที่กำลังถูกปู้ยี่ปู้ยำอย่างขัดขืนไม่ได้เมื่อชายคนนั้นผูกเชือกเสร็จ ก็ปล่อยให้กระป๋องพลาสติกถ่วงท่อนลำและพวงไข่ของบอลซึ่งบอลแทบจะไม่รู้สึก เพราะน้ำหนักกระป๋องเบา แต่ชายคนนั้นก็หยิบสิ่งของอย่างนึงออกมาทำให้บอลหน้าซีด นั่นคือ ขวดน้ำขนาด1.5 ลิตร ที่บรรจุน้ำไว้เต็ม ชายคนนั้นก็เปิดฝาพร้อมค่อยๆ เทน้ำใส่กระป๋องพลาสติกช้าๆมันจึงเริ่มถ่วงน้ำหนักกับท่อนลำและพวงไข่ของบอลขึ้นเรื่อย บอลเริ่มร้องออกมาเมื่อน้ำในกระป๋องเริ่มเยอะขึ้นจนน้ำเต็มถัง ชายคนนั้นก็เอาน้ำมาเทราดหัวและตัวบอลจนเปียกบอลทำหน้าเหยเกด้วยความทรมานจากน้ำหนักที่ถ่วงอยู่นั้นชายคนนั้นก็ใช้ผ้ามาปิดปากจนทำให้บอลสลบไปอีกครั้งจ็อบรู้สึกตัวขึ้นมาตอนตีห้าครึ่ง หันมาทางบอลก็ไม่พบก็เกิดเป็นห่วง เลยตัดสินใจลุกจากเตียงเพื่อออกตามหาบอลจ็อบไปที่ป้ายรถเมล์ที่เต็มไปด้วยพนักงานโรงงานที่ต่างมารอรถบัสรับพนักงานเพื่อหวังว่าจะได้เบาะแสอะไร แต่ก็ไม่เจอ จ็อบเริ่มเป็นห่วงบอลมากยิ่งขึ้นพลันนึกถึงลานกว้างที่เคยเป็นลานทรมานของตนเอง ก็ตัดสินใจเข้าไปดูด้วยแสงอาทิตย์ที่ยังส่องมาไม่มากแต่ก็พอเห็นเลือนลางอยู่ว่ามีสิ่งแปลกปลอมถูกแขวนอยู่ที่คานเหล็กจ็อบรีบวิ่งไปดูทันที แต่ก็ตกใจกับสิ่งที่ตนเองเห็นเพราะบอลอยู่ในสภาพที่เนื้อตัวไม่มีเสื้อผ้าอะไรเลยติดตัวส่วนปากก็โดนกระดาษกาวปิดไว้ส่วนที่ท่อนลำและพวงไข่ก็โดนถ่วงด้วยกระป๋องพลาสติกใส่น้ำเต็มถัง“ไอ้บอล มันเล่นมึงขนาดนี้เลยเหรอ” จ็อบตกใจกับสิ่งที่เห็นพลอยนึกสงสารเพื่อนที่ต้องมาโดนแทนตัวเองจ็อบพยายามแก้เชือกอยู่มัดท่อนลำและพวงไข่อยู่พักใหญ่ๆก็แก้ออก แล้วจึงหันมาแก้เชือกที่มันไว้กับคาน“ไอ้เชี้ยเอ๊ย” บอลออกปากบ่นทันทีที่กระดาษกาวพ้นจากปาก“อย่าเพิ่งบ่นเลย หาวิธีกลับบ้านก่อนเหอะมึงแล้วโทรศัพท์กูล่ะ”ทั้งจ็อบและบอลช่วยกันมองหาโทรศัพท์ ไม่นานก็เจอวางตั้งอยู่โดนหันกล้องมาทางตำแหน่งที่บอลโดนมัด“ไอ้เชี้ยบอล มึงมานี่” จ็อบเรียกบอล บอลวิ่งตัวเปลือยเปล่าไปหาจ็อบเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น“ก่อนมันกลับมันตั้งกล้องวิดีโอคอลมึงไว้ด้วย” จ็อบบอก ทำเอาบอลหน้าซีดจ็อบวางสายวิดีโอคอล ก็มีข้อความส่งมาหาทันทีเป็นภาพบอลถูกมัดด้วยชุดนักเรียน พร้อมกับโดนถ่วงท่อนลำและพวงไข่พร้อมข้อความที่ส่งมาว่า“ถ้ากูทวิตรูปนี้ไป เปิดหน้า เปิดโรงเรียนขนาดนี้ เพื่อนมึงคงอยู่โรงเรียนนี้ยากแล้วดังนั้น ทำความคำสั่งกูต่อไป”“มึงหรือเพื่อนมึงใส่ชุดในกล่องที่กูวางไว้ใกล้ๆ กลับบ้าน”ข้อความถูกส่งมาอีก“ไอ้บอล รอบนี้กูทำเอง มึงเหนื่อยมาทั้งคืนละ”แล้วจ็อบก็เดินไปเปิดกล่องที่วางอยู่ใกล้ๆ ในกล่องมีเพียงเสื้อกล้ามผ้าตาข่ายถี่ๆและปลอกขาขนาดยาว 2 ข้าง “เห้ย นี่มันจะให้เราใส่ชุดนี้กลับบ้านเหรอวะ”บอลถามอย่างโมโห“อือ” จ็อบตอบ“กูทำเองก็ได้นะ” บอลพยายามช่วย แต่จ็อบยังยืนยันว่าจะทำเองแล้วจ็อบก็จัดการถอดชุดบาสที่ตัวเองใส่มาส่งให้บอล ส่วนตัวเองก็ใส่เพียงแค่เสื้อกล้ามและปลอกขาขายาวด้วยความที่เวลานั้นหกโมงตรงผู้คนเริ่มออกมาทำภารกิจส่วนตัวกันมากขึ้น จ็อบและบอล รีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตโดยที่จ็อบต้องคอยดึงชายเสื้อให้ต่ำไว้ คนอื่นจะได้ไม่สังเกตว่าเขาไม่ได้ใส่กางเกงเมื่อถึงบ้าน ทั้งจ็อบและบอลต่างโล่งใจ“ไอ้บอล ถ้ามึงไม่ไหว เดี๋ยวกูไปบอกอาจารย์ให้นะว่ามึงป่วย”จ็อบบอกกับบอล“ไม่ต้องๆ กูไหว แค่นี้ไม่สามารถทำอะไรกูได้หรอก” บอลบอก“ไอ้บอล ขอบใจมึงมากๆ นะ กูรู้แล้วว่า คนที่กูรักมากที่สุดและพร้อมที่จะทุ่มเททุกอย่างให้คือใคร”จ็อบหันไปบอกกับบอล “ไอ้บอล กูรักมึงนะเว้ย” จ็อบโผเข้าจูบปากกับบอลบอลก็ตอบโต้ด้วยการจูบปากทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม “เอ่อ พี่มาขัดจังหวะอะไรไหม” โอมเดินลงมาจากห้องนอนทั้งบอลและจ็อบต่างผละออกจากกันด้วยความเขินอาย“เปล่าๆ ครับพี่ พี่ตื่นแล้วเหรอ” จ็อบรีบทักทาย “เมื่อคืนขอบคุณมากนะอุตส่าห์ให้พี่ค้างด้วย” โอมขอบคุณจ็อบ“ผมสิต้องขอโทษพี่ต้องมาเจออะไรแบบเมื่อคืนนี้”จ็อบบอกพร้อมกับส่งชุดพิซซาของโอมคืนโอมเห็นสีหน้าของจ็อบที่แฝงไปด้วยความกังวลก็พอเข้าใจ “ติ๊งค์”เสียงไลน์เข้าในมือถือของจ็อบ จ็อบหยิบขึ้นมาอ่าน “วันนี้กูอยากเห็นคนแก้ผ้าเล่นบาสเย็นนี้มึงทั้งคู่ไปที่ห้องน้ำห้องเดิม”“ไอ้บอล มึงมาหากูหน่อย” จ๊อบเรียกบอลให้ออกมาดูข้อความโอมสงสัยขึ้นมาทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น“ทำไมวะ ไอ้เชี้ย เย็นๆ ที่สนามบาส คนยังเยอะอยู่เลยนะเว้ย”บอลตั้งข้อสังเกต“มีเรื่องอะไรกันหรอ” โอมถามอย่างสงสัย“เอาวะ เล่าให้พี่โอมรู้อีกคนคงไม่เป็นไรมั้ง”จ็อบมองหน้ากับบอลก่อนที่จะตัดสินใจเล่าเรื่องราวให้โอมฟัง“มันเล่นพวกน้องแรงขนาดนี้เลยเหรอมันคือคนละพวกกับพวกที่เล่นงานน้องเมื่อวานใช่ไหม”“ใช่พี่ ไอ้พวกเมื่อวาน เพราะไอ้แฟนผมมันม่อ”บอลรีบตอบและชำเลืองตาไปมองจ็อบที่นั่งยิ้มเจื่อนอยู่ข้างๆ“มันติดตามน้องได้ทุกแห่งเลย แม้กระทั่งในบ้าน ลองนึกภาพสิถ้าอยู่ในบ้านเนี่ย ถ้ามองจากด้านนอกยังไงก็ไม่ได้ยินเสียงในบ้านแถมถ้ายืนส่องจากนอกบ้านก็ต้องมีคนสงสัยใช่มะ” โอมตั้งข้อสังเกตบ้าง“เออว่ะพี่ ผมก็ลืมคิดมุมนี้เลยแสดงว่าต้องเป็นคนที่สนิทกับผมและเป็นคนที่อยู่กับผมตลอดเวลา ไอ้บอล มึงใช่ไหมทำกับกูแบบนี้ทำไม” จ็อบพูดจบ หันไปทำท่ากระชากคอเสื้อพละของบอลหยอกกันตามประสาแฟน“ไอ้เชี้ยจ็อบ กูก็โดนเหมือนมึงจะเว้ย ไอ้สัส”“เดี๋ยวพี่กลับหอก่อนนะ เดี๋ยวต้องรีบไปมหาวิทยาลัยมีเรียนเก้าโมง” โอมบอกลาทั้งจ็อบและบอล“เราก็ไปกันเหอะว่ะ เดี๋ยวไปกันสาย” จ็อบบอกกับบอลแต่ในใจก็คิดกังวลเรื่องข้อความ การเรียนวันนี้ก็ผ่านไปอย่างปกติไม่มีอะไรที่ทำให้จ็อบและบอลกังวลใจได้เท่ากับเรื่องที่ต้องเจอตอนเย็นเมื่อถึงเวลานัดจ็อบและบอล ไปที่ห้องน้ำชาย ชั้น 6 อาคาร 4 ห้องในสุด ห้องเดิมที่จ็อบเคยถูกบังคับให้เปลี่ยนชุดนักเรียน แต่ครั้งนี้มีเพียงกระดาษโน้ตแปะไว้ที่ผนัง มันเป็น QR CODE แปะอยู่ “เห้ย ไม่เห็นมีอะไรเลยวะ” บอลโวยวาย“ก็ดีแล้วนี่ไม่เจออะไรที่เราต้องทำ” จ็อบบอก“เชื่อไหม กูเครียดทั้งวันเลยว่าวันนี้มันจะมาไม้ไหน”บอลบอกจ็อบ“เดี๋ยวนะ กระดาษอะไรวะ เห้ยมัน QR CODEนี่หว่า” จ็อบสงสัย“คงเป็นกระดาษที่เด็กห้องอื่นมันทำไว้เล่นๆ มั้ง”บอลรีบตัดบทเพราะอยากออกจากห้องน้ำที่อบอ้าวเต็มแก่แล้ว แต่จ็อบก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา มันนำไปยังคลิปวิดีโอปริศนาทั้งจ็อบและบอลต่างดูวิดีโออย่างใจจดใจจ่อภาพในวิดีโอปรากฏเป็นชายผู้หนึ่งใส่หน้ากากแบบเจสัน ใช่แล้วมันคือสารที่ส่งถึงจ็อบและบอล แต่ไม่อาจจะจับเสียงได้ว่าเป็นใครเพราะถูกปรับแต่งเพื่ออำพรางตัวตนไว้“สวัสดีพวกมึงสองคน วันนี้กูมีอะไรให้มึงทำ เดี๋ยวตอนสองทุ่มมึงไปที่สนามบาสใกล้ๆ สนามบอล ไปที่แป้นบาสทางฝั่งตะวันออก แป้นซ้ายจะมีกล่องคำสั่งให้มึงทำ หวังว่า มึงจะสนุกกับกิจกรรมที่กูจะให้พวกมึงทำในวันนี้”“เห้ย เราไปที่สนามบาสกันเถอะ เผื่อมันเอาของไปวางแล้ว”จ็อบกับบอล รีบวิ่งที่สนามบาส เพื่อตามหากล่องที่พูดถึง แต่ก็ไม่เจออะไร“สงสัยมันยังไม่มา เรารอมันอยู่แถวนี้ดีกว่าว่ะเผื่อจะได้เบาะแสอะไรเพิ่ม”จ็อบกับบอล นั่งรอแถวสนามบาสจนกระทั่งนักเรียนที่เล่นบาสคนสุดท้าย เดินออกจากสนามบาส ในเวลาเกือบทุ่ม “เห้ย เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงว่ะ เบื่อยิ่งกว่าลุ้นผลสอบอีก”บอลบ่นเมื่อถึงเวลานัดหมาย มีเงาตะคุ่มวิ่งมาที่แป้นบาสจ็อบสังเกตเห็นเลยวิ่งไปทันที บอลรีบวิ่งตามจ็อบไป“จับได้แล้ว มึงเป็นใครวะ” บอลกระโดดขว้าตัวเจ้าของเงานั้น“ปล่อยผมครับๆๆๆ” เจ้าของเงานั้น ร้องขอให้ปล่อย“ปล่อยให้โง่สิ มึงใช่ไหมที่เป็นเจ้าของไลน์ที่ส่งมาที่กูไหนขอดูหน้าหน่อย” จ็อบขว้ามือถือออกมาเปิดไฟฉาย ส่องไปที่หน้าของร่างนั้นเป็นเด็กม.ต้นคนหนึ่ง “มึงเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดใช่ไหม” บอลถามย้ำอีกครั้ง“ผมเปล่า มีคนจ้างผมมา 300ให้เอากล่องนี้มาวางที่แป้นบาส” เด็กคนนั้นพูด“กูไม่เชื่อ” บอลตะคอก“ติ๊ง!!!” เสียงข้อความดังขึ้นมา “คิดว่ากูจะโง่เอากล่องไปวางเองเลยรึไง” “ไอ้บอล กูว่าไม่ใช่เด็กคนนี้หรอก”จ็อบบอกกับบอลพร้อมทั้งหันหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่มีข้อความไปให้จ็อบอ่าน“โอเค เดี๋ยวพี่ปล่อยน้องแน่ๆแต่น้องอยากให้เงินไปเติมเกมส์ไหม สักพันนึง” จ็อบยื่นข้อเสนอเด็กคนนั้น“โอ้โห จริงหรอพี่ อยากสิ”“งั้นอย่างแรกเลยนะ เอ็งทำทีเหมือนพวกพี่ไม่ได้ถามอะไรเอ็งปล่อยเอ็งไปปกติ แล้วช่วยตอบคำถามพี่สักข้อสองข้อนะ แต่เอ็งตอบเบาๆ นะไม่งั้นเดี๋ยวเอ็งจะซวยเอา” เด็กน้อยคิดไตร่ตรองก่อนยอมรับข้อเสนอ“ใครเป็นคนจ้างน้องมา” จ็อบยืนกระซิบถามเด็กน้อย“ผมก็ไม่รู้จักหรอกครับพี่ ผมจำชื่อไม่ได้แต่เห็นใส่ชุดนักเรียนมา ปักที่หน้าอกว่า ม.4 ผิวไม่ขาวแล้วก็ไม่ดำ ผอมๆใส่แว่น อ่ะพี่ ผมจำได้แค่นี้” เด็กน้อยกระซิบบอกจ็อบจ็อบทำทีเดินออกไปมุมมืดอีกมุม แกล้งตะโกนด้วยความโมโหแต่แท้ที่จริงแล้ว จ็อบควักแบงค์พันออกจากกระเป๋าและพับเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่มือแล้วเดินกลับไปหาเด็กคนนั้น“บอลพอเหอะ ปล่อยเด็กมันไป” พร้อมกับขยิบตาให้บอลเป็นสัญญาณ“เออ ก็ได้วะ” บอลเล่นตามน้ำ“พี่ขอโทษว่ะ อ่ะลุกกลับบ้านไปเถอะพี่เข้าใจละว่าน้องไม่เกี่ยว” จ็อบบอกกับเด็กคนนั้น พร้อมก้มตัวไปหาเด็กคนนั้นและยื่นมือที่ในมือมีแบงค์พันอยู่ พร้อมกับกระซิบว่า “ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไอ้คนจ้างน้องพี่ว่ายังอยู่แถวนี้ ถ้ามันรู้ว่าน้องบอกพี่เดี๋ยวน้องจะซวยเอา” เจ้าเด็กน้อยมองหน้าจ็อบยิ้มๆ เหมือนรับรู้สิ่งที่จ็อบบอกพร้อมกับพูดอย่างเบาๆ กับจ็อบว่า“ขอบคุณนะครับพี่” แล้วรีบวิ่งหนีไปบอลรีบขว้ากล่องมาเปิด ในกล่องมีชุดบาสอยู่สี่ชุดพร้อมกับข้อความ“มึงสองคนเปลี่ยนชุด แล้วต้องเล่นบาสกับคู่แข่งที่กูจัดให้”“แล้วทำไมมันต้องให้พวกเรามาเล่นตอนมืดๆ ด้วยวะ” บอลบอก“แล้ว คู่แข่งที่จะมาเล่นกับเราคือใครวะแล้วทำไมต้องให้มาตั้งสี่ชุดวะ” จ็อบสงสัย“ไอ้จ็อบ ไอ้บอล” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากเลย
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_130:} ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ใครหว่า ช่วงนี้ฟิตจังครับลงถี่เลย ขอบคุณนะครับ กำลังสนุกเลย สุดยอดเลยครับ ขอบคุณมากครับ ดีมากๆเลยครับ ขอบคุณมากๆครับ{:5_119:} ขอบคุณครับ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ