ซีรี่ย์ อสงไขย กาลเวลาแห่งรักนิรันดร์ Ep2
***ซีรี่ย์เรื่องนี้เป็นภาคต่อจากมิติแห่งรัก บทรักข้ามกาลเวลา ซึ่งเขียนขึ้นจากจินตนาการเท่านั้น***
เรื่องราวเขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีการดร่าม่าน๊าาคับ อ่อนเพื่อสนุกผ่อนคลายนะคับ
เอ่อ...พ่อสิงห์วันนี้ท่านเสนา(เส-นา)ไม่อยู่ นายท่านจะกินมื้อเย็นไหม กินสิป้าสักช่วงค่ำป้าค่อยยกขึ้นไปที่เรือน
ป้าแม่บ้านเรือนครัวถามไถ่กับสิงห์ ป่ะ..เตรียมทำกับข้าวให้นายท่านกันเดี๋ยวจะไม่ทันเอา นี่ก็เริ่มจะเย็นละ ชาว
เรือนครัวต่างช่วยกันทำกับข้าวอย่างสุดฝีมือ สิงห์แยกตัวออกมานั่งคนเดียวที่ท่าน้ำหวนคิดถึงภาพต่างๆที่เห็น
เขามีความต้องการและอยากได้มนตราเจ้านายของเขามาครอบครอง คิดไรอยู่ฤๅไอ้สิงห์ ...เสียงชายหนุ่มถาม
สิงห์ขึ้น เปล่าหว่ะข้าก็นั่งคิดไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสา เอ็งหละมาทำไรไอ้ชาติ สิงห์ตอบคำถามและถามกลับ
ชาติ: ไอ้สิงห์กูรู้นะมึง ว่ามึงคิดอะไร // สิงห์สงสัยในคำถามของชาติ
สิงห์: มึงสงสัยอะไรก็ถามกูมามึงอย่าเอาแต่กวนอารมย์
ชาติ: มึงคิดอะไรกันนายท่านมนตราใช่ไหม // สิงห์ตกใจที่ชาติถามมาแบบนั้น
สิงห์: ปะปะเปล่า กูจะกล้าคิดอะไรได้ มึงก็เห็นนายท่านเป็นชายหาใช่นารี
ชาติ: มึงอย่าปากแข็ง กูเห็นนะว่ามึงแอบดูนายท่านอาบน้ำ ดมเสื้อผ้า และที่สำคัญมึงแอบดูข้างห้องนายท่าน //
สิงห์อึ้งไปชั่วขณะที่ชาติถามจบ
สิงห์: มึงเอาไรมาพูดว่ะไอ้ชาติ //สิงห์เถียงกลับแบบสั่นๆ
ชาติ: กูสังเกตมึงมานานละ มึงก็รู้นี่หว่าว่าท่านเสนาเคยพูดไว้เยี่ยงไร้ ท่านจะไม่ให้นายท่านมนตรามีความรักใน
ทางคู่ครองเพราะท่านโหราเคยทักดวงชะตานายท่านจะต้องตายเพราะความรัก มึงอย่าลืมสิไอ้สิงห์
สิงห์: เตะ เตะ แต่กูไม่ได้รักนายท่านแบบนั้นนี่ // สิงห์ตอบแบบตะกุกตะกัก
ชาติ: มึงจะโกหกอย่างไรก็ได้ แต่มึงโกหกใจมึงเองไม่ได้หรอกไอ้สิงห์ ตัดใจซะมึงก่อนมันจะสาย ถึงแม้มึงจะชอบ
และรักนายท่านเพียงใดมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่ท่านเสนาจะยอมให้ลูกชายคนเดี่ยวของท่านตาย
สิงห์ได้ฟังคำพูดของชาติก็รู้สึกสิ้นหวัง สิงห์พยายามที่จะตัดใจแต่ก็ยังทำไม่ได้ คืนนั้นหลังจากที่มนตรากินข้าว
เสร็จก็เข้ายังหอนอน ช่วงสายนชมนตราว่างจากการฝึกปรือเพลงดาบก็แต่งตัวออกมาจากเรือน
สิงห์: จะไปที่ใดรือขอรับนายท่าน
มนตรา: ข้าว่าจักไปที่ตลาดเผื่อเจท่านพ่อกลับจากเข้าเฝ้าจะได้กลับเรือนพร้อมกัน
สิงห์: ให้พวกข้าตามไปด้วยเถิดเผื่อเกิดเหตุใด
มนตรา: นั้นก็ตามมา //สิงห์ไปพร้อมกับลูกน้องอีก 5 คนลงเรือพายไปยังท่าน้ำหน้าวัง เมื่อถึงตลาดมนตรา
กับพรรคพวกก็เดินดูของ ชาวบ้านทั้งตลาดต่างจ้องมองและชื่นชมในความงามของมนตรา ทั้งกิริยา
มารยาท การพูดจา ช่างดูสงางามเหลือเกิน เขามองดูอะไรข้านักรือ หรือว่าข้าใส่เสื้อขาดออกมาจากเรือน
มนตราพูดขึ้น ในขณะนั้นทีด้านใกล้ประตูวัง มีเสียงคนทะเลาะวิวาท นั้นมีเหตุเกิดขึ้นที่ประตูวัง พี่ท่านรีบ
พาคนของเราไปดูเถิด และแล้วทั้งหมดก็วิ่งไปที่ประตูวังจุดเกิดเหตุ มนตราเห็นชายผู้หนึ่งกำลังต่อสู้และถูก
รุมทำร้ายมนตราจะเข้าไปช่วย ช้าก่อนนายท่านเดี๋ยวพวกกระผมไปช่วยเองขอรับ สิงพูดขึ้นพร้อมกับพา
ลูกน้องไปช่วยชายผู้นั้น ทั้งสองฝ่ายต่างต่อสู้กัน หยุดบัดเดี๋ยวนี้พวกมึงกล้าดีเยี่ยงไรจึงมาวิวาทกัน ณ ที่นี้
ท่านเสนาบดีกรมวังออกมาเจอพอดี ทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีใครฟังเสียงท่านเสนาจึงสั่งให้ลูกน้องเอาน้ำมาสาด
ทั้งหมดจึงหยุด เหตุใด้พวกมึงจึงกัดกันเยี่ยงหมาเช่นนี้ไอ้สิงห์ กระผมเห็นไอ้หนุ่มคนนี้โดนรุมทำร้ายบาดเจ็บ
นายท่านจึงให้พวกกระผมมาช่วยขอรับ สิงห์ตอบท่านเสนาบดี ใช่ขอรับท่านพ่อเป็นจริงอย่างที่พี่ท่านว่า
มนตราเดินมาที่พ่อเเล้วพูดยื่นกรานให้สิงห์ แล้วเจ้ามาที่นี่ทำไมมนตรา ชายหนุ่มผู้บาดเจ็บได้ยินชื่อมนตรา
จึงแอบชำเลืองมองหน้ามนตราโดยที่มนตราไม่ทันเห็น เขารู้สึกว่ามนตราเหมือนคนที่เขารู้จักมานานแสน
นาน ไหนไอ้หนุ่มเงยหน้าขึ้นสิ ชายหนุ่มผู้นั้นได้เงยหน้าขึ้นมาที่ท่านเสนา มนตรารู้สึกแปลกๆกับชายคนนี้
เขาดูคุ้นๆหน้า เหมือนว่าเคยอยู่ร่วมกันมาก่อน
ท่านเสนา: เองมีนามว่าไรรือ ดูท่าไม่ใช้คนแถวนี้
พนา: กระผมนามว่าพนา ขอรับ เป็นคนจรไม่มีถิ่นฐาน // มนตรามีความคุ้นกับชื่อนี้เหมือนว่าเคยเรียกใคร
สักคนที่ตนรัก
ท่านเสนา: เเล้วเองเป็นลูกเต้านายค้าวานิชหรือไร จึงจรไปทุกถิ่น
พนา: มิใช่ขอรับกระผมเป็นกำพร้าเกิดที่เมืองนี้ไม่มีพ่อแม่อาศัยข้าวก้นบาตรหลวงพ่อประทังชีพขอรับ
ท่านเสนา: เอ่อไอ้นี่ชีวิตน่าสงสาร หน่วยกร่านดี ดูฉลาด แล้วเองมามีเรื่องกับไอ้พวกนั้นได้เยี่ยงไร
พนา: คือกระผมออกหาปลาและนำปลาไปขายใช้แม่ค้าในตลาดกำลังจะกลับวัด เห็นชายผู้หนึ่งโดน
ชิงสร้อยที่ข้อมือ กระผมจึงเข้าช่วยนี่ขอรับสร้อยของกลาง
ท่านเสนา: แล้วไหนหละคนที่ถูกปล้น
พนา: เอ่ออ...(พนาหันมองก้ไม่เจอชายคนนั้น)สงสัยคงจะหนีไม่เปล่าขอรับ
ท่านเสนา: ไอ้ทิ้งเอ็งคุมตัวไอ้พวกนี้ไปจำตุไว้พรุ่งนี้ข้าจักไตร่สวนอีกรอบ ท่านเสนาสั่งลูกน้องคนสนิท
ส่วนเองพนาเองสู้กับไอ้พวกนี้ได้ด้วยมือเปล่า ถึงตัวจะเจ็บแต่ก็ยังสู้ เองสนใจจะไปอยู่ที่เรือนข้าแล้ว
ฝึกปรือฝีมือเองไหมอนาคตเองได้มีวิชาติดตัว
พนา: หากท่านมิได้รังเกียดกระะผม กระผมก็พร้อมไปอยู่กับท่านขอรับ // ไม่ได้นะข้าไม่ยอมเจ้ามาช่วย
ข้าเจ้าต้องเป็นของข้าสิ เสียงชายหนุ่มอีกคนดังออกมาจากหลังร้านค้าร้านนึง ธาราเดินออกมาจาก
หลังร้านค้าที่หลบซ่อน
มนตรา: ธาราเจ้าไปทำอะไรอยู่ที่แห่งนั้น
ธารา: ข้าไม่ได้เก่งดาบเก่งทวนเยี่ยงเจ้านี่จะได้สู้รบปรบมือกับไอ้พวกนี้ได้
มนตรา: เหตุเจ้าจึงมิใคร่ฝึกอาวุธ ป้องกันตัว จักได้ไม่เป็น
อำมาตย์: ภาระชาวบ้านเขาไง
ธารา: พ่อ เหตุใดท่านจึงมาว่าข้า แทนที่จะเข้าข้างข้ากลับว่าข้าต่อหน้าชาวบ้านเยี่ยงนี้ ท่านลุงเสนาบดี
นายผู้นี้เป็นคนของข้า ข้าขอนายคนนี้กลับเรือนของ ท่านพ่อข้าอยากได้นายผู้เป็นคนดูแลความปลอดภัย
อำมาตย์: คนอื่นที่เรือนเราก็มีตั้งมากมายฝีมือดีดีทั้งนั้น แค่ไอ้คนอ่อนหักเอามาเลี้ยงดูเปลืองข้าวเปลืองน้ำ
ธารา: ท่านพ่อแต่ข้าต้องนายชายคนนี้
มนตรา: ท่านพ่อขอรับลูกคิดว่าให้พนาเขาตัดสินใจเองดีกว่า ลูกว่าเรากลับเรือนกันเถิดขอรับ // พนารู้สึก
เสียใจที่มนตราพูดอย่างนั้นให้ตน มนตราก็รู้สึกเจ็บเช่นกันที่ต้องพูดเช่นนั้นเเต่ในเมื่อไม่อยากมีปัญหากับ
ธารา มนตราจึงจำเป็นต้องพูดออกไป
ท่านเสนา: เอาตามที่มนตราว่าละกัน พนาเจ้าจงเลือกเองเถิดชีวิตของเจ้าเจ้าคือผู้กำหนด
พนา: กระผมขอเลือกอาศัยชายคาเรือนท่านเสนาขอรับ ท่านธารากระผมขอโทษที่ไม่สามารถไปเรือนท่าน
ได้ขอท่านได้อย่าขุ่นเขือ
ธารา: ไม่นะพนา กลับมา กลับมา พนา กลับมากับข้าบัดเดี๋ยวนี้ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงฟ้าคำราม มนตราตกใจ
เหมือนว่าเคยอยู่ในเหตุการณ์นึงที่เคยเกิดขึ้น
ท่านเสนา: นั้นเจ้าก็ตามข้ามาไปที่เรือนข้า ไปเถิดลูกมนตรา // ขอรับ
ทั้งหมดเดินมาขึ้นเรือที่ท่าน้ำ ธารารู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดจึงให้คนของตนเเกล้งพายเรือมาชนเรือของมนตรา
ในขณะที่ก้าวลงเรือ มุ่งหวังให้มนตราตกน้ำและจมน้ำไป เหตุการณ์ที่วางก็เกิดขึ้นเรือขอลูกน้องธาราพายมา
ชนเข้ากับเรือของมนตรา มนตรากำลังก้าวลงเรือ ระวังมนตรา ทุกคนต่างตกใจคิดว่ามนตราตกน้ำแน่ พนา
เอ่ยเสียงดังพร้อมกับดึงมือมนตราเข้ามาที่ตัวของตนแล้วกอดไว้ ทั้งคู่เกิดความรู้สึกทีดีเหมือนคนที่เคยรักกัน
มานานและได้เจอกัน สำหรับธาราแล้วภาพนี้เป็นภาพที่บาดตาและแค้นเพิ่มขึ้นที่แผนการพังและยังเห็นภาพ
บาดใจ
ท่านเสนา: หึม //ท่านเสนาอุทานเพื่อให้ทั้งคู่ปล่อยตัวออกจากกัน
มนตรา: ปล่อยข้าเถิดพี่ท่าน เลือดท่านไหลมากเเล้วรีบกลับไปทำแผลก่อนเลือดจักหมดตัวก่อน
พนา: กระผมขอโทษขอรับ
ทั้งหมดก้ลงเรือกลับเรือน ท่านเสนากับสิงห์ลงเรืออีกลำ ส่วนเรือของมนตรามีพนานั่งไปด้วย ทั้งคู่จะจำกันได้
หรือไม่ว่าอดีตชาติเขาคือคู่รักกันเจ้าชายจันทรุกับองครักษ์พนา .........ตามต่อในEp.3 นะคับ
Ep.นี้ไม่ค่อยมีเรื่องของsexเข้ามาด้วยอย่าพึ่งเบื่อกันนะคับ
ขอบคุณครับ {:5_131:}{:5_131:}{:5_131:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก งื้ออออออออออออออออ ♥. ขอขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ สะดุดรัก ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ มาเขียนต่ออีกนะครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2