รักแท้...ดูแลไม่ได้ ตอนที่ 5
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DinDin123 เมื่อ 2020-8-7 17:52เจษขับรถมาสมทบกับทุกคนที่สนามบินสายฟ้านั่งเหม่อลอยจนน่าเป็นห่วง ร่างสูงจึงต้องเรียกทั้งสองคนเดินมาหาทุกคนที่จุดนัดพบ ร่างบางเดินตามอีกฝ่ายใบหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ไม่พร้อมที่จะสู้หน้าใคร อยากจะอยู่คนเดียว พี่เจษเองก็คอยถามว่าไหวไหมไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ แต่เขาก็ยังดื้อดึง เพราะถ้าไม่ไปคนที่บ้านต้องออกตามหาจนเจอแน่ ๆ เขายังไม่พร้อมที่จะพบใครตอนนี้ เพื่อน ๆที่บริษัทก็จับสังเกตได้จึงถามอย่างเป็นห่วง แต่โชคดีที่มีพี่เจษคอยแก้ต่างให้เขาจึงหลีกเลี่ยงที่จะต้องโกหกคนอื่น ๆ ว่าไม่เป็นไร ตลอดทั้งเที่ยวบินสายฟ้าเลือกที่จะหลับตาแต่ใจไม่ได้หลับด้วยในหัวคิดอยู่ตลอดว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เกิดขึ้นเมื่อไหร่ และใครเป็นคนเริ่มก่อนต่อให้คนใดคนหนึ่งเริ่มก่อน ถ้าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยก็จบภาพที่ทั้งสามคนกำลังมีเซ็กส์กันอย่างมีความสุขยังคงติดตาหัวใจยังคงบีบรัดอย่างกระหน่ำ รอยแผลที่ถูกกรีดค่อย ๆ เปิดออกเป็นช่องว่างขนาดใหญ่แต่เขาจะร้องไห้ไม่ได้เรื่องนี้มันเป็นเรื่องครอบครัวของเขาและมีพี่เจษที่มามีส่วนร่วมด้วยเขาไม่อยากให้คนอื่นต้องมารับรู้เหตุการณ์อันเน่าเฟะ หรือพฤติกรรมแย่ ๆ แบบนั้นของครอบครัวเขาแค่นี้เขาก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว โชคดีที่เขาได้นอนพักห้องเดียวกับพอเข้ามาในห้องพักเจ้าตัวก็นำกระเป๋าวางบนที่นอนติดหน้าต่าง จากนั้นก็นั่งซึมมองเท้าตัวเองจนร่างสูงเริ่มทนไม่ไหว “สายฟ้าไปเดินเล่นไหม”ถ้าได้สูดบรรยากาศบริสุทธิ์คงทำให้ใจชื้นขึ้นตั้งแต่ที่สนามบินแล้วที่อีกฝ่ายไม่พูดไม่จากับใครความเป็นห่วงที่ถูกเก็บไว้เริ่มจะระเบิดออกมาเต็มที “ไม่ครับขอผมอยู่คนเดียว” ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วเบา ไม่สบตาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงหันหน้าจ้องมองที่หน้าตา แววตาไร้ชีวิตชีวา น้ำใส ๆ เริ่มไหลออกจากตาไปยังที่นอนพี่เจษเห็นก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงมากขึ้นแต่ไม่อยากขัดอีกฝ่ายจึงเลือกที่จะเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้อีกฝ่ายได้คิดทบทวนเข้าใจดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันหนักเกินกว่าคำว่าคนสองคนแต่มันพ่วงไปถึงครอบครัวของอีกฝ่ายด้วย การจะจัดการเรื่องแบบนี้ต้องใช้ระยะเวลานานพอสมควร สายฟ้านอนคว่ำหน้า จิตใจไม่อยู่กับตัว คิดอยู่เสมอว่ามันเกิดอะไรขึ้นเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้เขาไม่สามารถกลับไปที่บ้านนั้นได้อีก ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจทั้งที่เขาซื่อสัตย์ จริงใจ เชื่อใจอีกฝ่ายตลอดเวลา คิดเสมอว่าจะเก็บเงินทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวของเขามีความสุข แต่ในขณะธัน และครอบครัวของเขาไม่ได้ซื้อสัตย์ จริงใจต่อเขาเลย แบบนี้นอกจากนอกใจเขาเรียกว่าอะไรแต่มันเกินคำว่ามีชู้ไปแล้วหรือเปล่า รอยแตกที่ดังขึ้นภายในใจยังคงถูกกดทับไม่มีทางที่จะสมานให้เป็นเดิมได้อีก ความสุขของเขาคือธัน คือครอบครัวแล้วความสุขของพวกเขาล่ะคืออะไร การมีเขาอยู่ด้วยแต่ก็ยังมีเซ็กส์กับคนอื่นด้วยงั้นเหรอ แบบนี้เห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าร่างบางนอนจมดิ่งกับอารมณ์เศร้าที่ถาโถมเข้าใส่น้ำตาแทนที่จะเหือดแห้งก็ยังคงไหลออกมาเรื่อย ๆ มันยิ่งกว่าคำว่าเจ็บ ทรมานความรักที่มีให้หลายปีสุดท้ายก็ไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม... “สายฟ้าสายฟ้าครับ” เสียงพี่เจษปลุกร่างบางที่เผลอนอนพร้อมกับที่นอนที่เปียกแฉะสายฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตอนนี้เย็นมากแล้ว พระอาทิตย์ก็ใกล้ตกดินมองร่างสูงที่นั่งลงตรงข้างเตียง ส่งยิ้มและแววตาอบอุ่นมาให้ “จะไปทานดินเนอร์ริมชายหาดกับพวกพี่ไหมครับพี่ว่าเราควรไปนะ อาหารอร่อย ๆ ทั้งนั้นเลย” พี่เจษเอ่ยเสียงนุ่ม ร่างบางค่อย ๆลุกขึ้น รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย “ไปครับ”สายฟ้าตอบอย่างสลึมสลือ เขาพลาดไม่ได้เล่นน้ำกับคนอื่น ถ้าเกิดไม่ไปร่วมทานอาหารด้วยคงไม่ดีแน่ “ถ้าไปก็ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าไปสภาพแบบนี้เดี๋ยวโดนเพื่อนล้อเอานะ” พี่เจษเอ่ยอย่างอ่อนโยนแววตาขบขันเอ็นดู ลูบหัวให้กำลังใจ สายฟ้าก็พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำไม่นานร่างบางก็เดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียว พี่เจษมองร่างบางที่เปลือยท่อนบนมีหยดน้ำเกาะตามตัวเล็กน้อยก็ตกตะลึง มันดูเซ็กซี่และปลุกอารมณ์เขาไม่น้อยร่างสูงรีบสะบัดหน้า กระแอมเบา ๆ และหันไปทางอื่น ไม่กล้ามองทำไมอีกฝ่ายถึงไม่รู้จักระวังตัวก็ไม่รู้ สายฟ้าและพี่เจษเดินมาสมทบกับทุกคนที่ชายหาดตอนนี้แต่ละคนต่างเตรียมอาหาร เตาเอาไว้ปิ้งย่างดูท่าเรื่องกินคงจะเรื่องใหญ่มากจริง ๆ ต่างเงียบเสียง เตรียมกันอย่างขะมักเขม้นปกติต้องคุยเสียงดัง เกี่ยงกันออกค่าอาหารแต่ครั้งนี้ท่านประธานคนใหม่อกค่าใช้จ่ายให้หมดนึกชื่นชมกับความใจกว้างของท่านประธานคนนี้ไม่น้อย “สายฟ้ามาได้สักทีนะเห็นพี่เจษบอกว่าไม่ค่อยสบาย ดีขึ้นยัง” บอย เพื่อนที่ทำงานแผนกเดียวกันเอ่ยถาม “หายดีแล้วไม่ต้องห่วง มีอะไรให้กูช่วยบ้าง”สายฟ้าพยายามทำน้ำเสียงปกติและรีบเดินเข้าไปช่วยเพื่อนเตรียมของพี่เจษมองตามด้วยแววตาสงสาร ไม่รู้ว่าคิดผิดคิดถูกถึงให้ร่างบางออกมาข้างนอกทั้งที่ในใจยังคงฟกช้ำขนาดนี้ เนิ่นนานกว่าปาร์ตี้ริมชายหาดจะเริ่มขึ้นต่างคนต่างเกาะกลุ่ม นั่งกินเลี้ยง เม้าท์มอยกันอย่างสนุกสนานนอกจากนั้นยังมีบางคนนำกีต้าร์และกลองมาเล่นเพื่อเพิ่มความสนุกมากขึ้น เหล้าเบียร์ก็ไม่เคยขาด สายฟ้าเองก็อยากจะดื่มเพื่อให้ลืมความรู้เจ็บที่เก็บซ่อนเอาไว้แต่ติดตรงที่คุณพ่อจำเป็นอย่างพี่เจษที่คอยสั่งห้ามตลอดและเอาเงินเดือนมาอ้างจนเขาไม่กล้าทำอะไร ได้แค่ดื่มน้ำอัดลมอย่างน้อยใจความซ่าไม่ได้ช่วยกลบความรู้สึกให้มันดีขึ้นเลยสักนิด “ไอ้เมฆมันเป็นไรวะนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา” สิงหาเอ่ยถามอย่างสงสัย ปกติเมฆจะเป็นตัวโจ๊กของกลุ่มสร้างสีสันต์ให้สนุกตลอดเวลา พอนั่งเงียบแบบนี้ก็ยิ่งผิดสังเกต “มันเพิ่งเลิกกับเมื่อกี้มันไปเจอแฟนเอากับใครไม่รู้ พอรู้ว่าอีกฝ่ายคบซ่อนเลยเลิกเลยแม่งผู้ชายคนนั้นแม่งโคตรเหี้ย” เสียงกระซิบบอกข้าง ๆ ทำเอาสายฟ้าตกใจหันไปมองแววตาเพื่อนตนเองที่นั่งเงียบอย่างเข้าใจ แต่อาจจะต่างกันตรงที่เขาเจอก่อนส่วนอีกฝ่ายเจอที่หลัง สิงหาได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วและเดินเข้าไปนั่งกับอีกฝ่าย “เฮ้ยไอ้เมฆ ไม่ต้องเศร้า มึงยังมีพวกกูอยู่ แฟนไม่ตายก็หาใหม่ได้เว้ย! คนมันเลวก็ปล่อยไป ดีสะอีก เราจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ที่หลัง”สิงหากล่าวให้กำลังใจเล่นเอาทุกคนถลึงตาใส่ เรื่องแบบนี้มันควรมาพูดตรงนี้ไหมทำไมไม่ไปคุยกันสองคน “กูไม่ได้เศร้าที่เขานอกใจ”เมฆนั่งมองเพื่อนตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะถอนหายใจและเอ่ยขึ้น “แล้วมึงจะนั่งเงียบเพื่อ?”สิงหาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “กูเสียดายเงิน”เมฆตอบเสียงเบาทำเอาทั้งวงเงียบกริบก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา “ไอ้เมฆเอ้ยเรื่องเงินมึงไม่ต้องเครียดเว้ย คิดว่าเสียค่าโง่ไปเอางี้เดี๋ยวอาทิตย์นี้พวกกูเลี้ยงข้าวมึงทั้งอาทิตย์เลย” สิงหาเอ่ยตลกขบขันลืมไปว่าเพื่อนคนี้แม่งขี้งกยิ่งกว่าอะไร ไม่นานก็โดนเมฆตบหัว “มึงจำคำพูดมึงไว้เลยนะและอีกอย่างกูไม่ได้โง่เว้ย เขาเรียกว่าหาประสบการณ์ชีวิต”เมฆแถสีข้างถลอกแต่ทุกคนก็ไม่ว่าอะไรไม่นานบรรยากาศก็เริ่มกลับมาครื้นเครงมากยิ่งขึ้นสายฟ้าที่นั่งเงียบมองเมฆที่ยังคงสร้างมุกตลกเรียกเสียงเฮฮาจากเพื่อได้เป็นอย่างดีคิดในใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้ไม่รู้สึกอะไรทั้งที่เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมานานแล้วแท้ๆ บางทีเพราะเรื่องของเขามีพ่อเสือและพ่อสิงห์เข้ามาเกี่ยวด้วยก็เป็นได้ ปาร์ตี้กันจนดึกดื่นจนตอนนี้ทุกคนต่างมีสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เดินไม่ตรง หน้าแดงสลึมสลือจนต้องพากันกลับห้องพักส่วนเขาที่นอนเมื่อตอนกลางวันจนถึงเย็นจึงรู้สึกไม่ง่วงนั่งเล่นอยู่ริมหาดมองไปที่ทะเลเกลียวคลื่นบวกกับลมที่ดูสับสนอลม่านเล็กน้อยพลางทำให้ในหัวเริ่มกลับมาคิดถึงเรื่องเดิมโทรศัพท์ของเขาไม่ได้เอาออกมาด้วยเพราะมีแต่ข้อความและเบอร์โทรเข้าจากธันและครอบครัวของเขาเขาจึงเลือกที่จะปล่อยมันไว้ในห้องแบบนั้นสภาพจิตใจตอนนี้ไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับทั้งสามคนนั้นทั้งนั้นสายฟ้าจ้องมองไปที่เกลียวคลื่นนึกในใจถ้าเขากลับไปก็ต้องเจอธันดักรอไม่ที่บริษัทก็คงเป็นที่ห้องพักเป็นแน่มีเวลาแค่สามวันให้คิดทบทวน ไม่รู้ว่ามันจะพอไหม แต่เขาไม่อยากเร่งรีบเรื่องพวกนี้เหมือนจะละเอียดอ่อนแต่ก็ไม่ เจ้าตัวยังรู้สึกเศร้าโศกเสียใจความเชื่อใจ ความรู้สึกที่มีให้มันติดลบไปแล้วจริง ๆ นึกถึงสิ่งที่พี่เมฆพูดตอนเมา พวกมึงจำไว้นะถ้าเขาไม่ซื่อสัตย์กับเรา เราก็ช่างแม่ง คนดี ๆ มีตั้งเยอะ ไม่ตายก็หาใหม่ได้แต่สิ่งที่สำคัญพวกมึงต้องรักตัวเองให้มาก ๆ เพราะชีวิตนี้เป็นของพวกมึงตอนพวกมึงไม่มีเขายังอยู่ได้เลย ตอนนี้กูก็ต้องอยู่ให้ได้ แม้ปากจะบอกว่าเสียดายเรื่องเงินแต่พอได้เมาความในใจ ความเสียใจก็พรั่งพรูออกมาจนหมดทำเอาทุกคนรู้สึกสงสารจับใจตอนนั้นยังดีที่มีสิงหาคอยดูแล ยิ่งมุกให้อีกฝ่าย เพื่อให้เมฆลืมความเศร้าทั้งหมดแต่แผลเพิ่งสดใหม่ก็ยากที่จะรักษาให้หายในตอนต้น แม้จะหายก็ยังคงเป็นแผลเป็นคำว่ารักตัวเองนั้นกินเข้ามาในใจเขาอย่างบอกไม่ถูก ตอนที่เขาไม่มีธัน ไม่ได้เจอธันเขาก็ยังมีพ่อสิงห์และพ่อเลี้ยง แต่ตอนนี้ดูท่าเขาจะไม่มีใครเลย... “มานั่งแบบนี้ไม่หนาวเหรอ”เสียงคุ้นหูดังขึ้น พี่เจษเดินมานั่งข้าง ๆ พร้อมกับเอาผ้าเล็กมาห่มให้ “ขอบคุณครับ”ร่างบางเอ่ยตอบอย่างจริงใจ โชคดีที่อีกฝ่ายเป็นคนดี ไว้ใจได้ และคอยดูแลเขาตลอด “ทำไมไม่เข้าไปนอนพรุ่งนี้ต้องไปงานเลี้ยงต้อนรับท่านประธานนะ เดี๋ยวขอบตาก็ดำหรอก”พี่เจษเอ่ยหยอกเย้า “ผมยังไม่ง่วงครับ”ร่างบางตอบเสียงเรียบ แต่ใบหน้ายังคงเศร้าเหมือนเดิมร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จึงเลือกที่จะเงียบ แต่ยังนั่งข้าง ๆไม่ไปไหน ความทรงจำที่สายฟ้าใช้ร่วมกับธันและครอบครัวไหลบ่าเข้ามาไม่ขาดสาย เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นไม่เคยนึกเลยว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ พ่อทั้งสองที่คอยเลี้ยงพวกเขาตั้งแต่เกิดคิดยังไงก็เหมือนกับเจอทางตัน แม้ว่าคำพูดของเมฆจะช่วยให้เขามีสติอยู่บ้างแต่ก็ช่วยได้แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น สุดท้ายก็มาจมปักกับปัญหาเหมือนเดิมถ้าถามเขาตอนนี้ว่าจะทำไงต่อ แน่นอนว่าต้องเลิก เลิกอย่างเด็ดขาดแต่ความผิดหวังมันยังอยู่เต็มอก ต้องใช้เวลารักษา แล้วไหนจะเรื่องที่บ้านเขาเองก็ไม่กล้าที่จะกลับไปเจอ และไม่มีทางที่จะทิ้งทั้งสองคนที่เลี้ยงเขามา พี่เจษนั่งมองท้องฟ้ากับคนข้างๆ ในใจคิดอยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยถ้าเกิดเป็นเรื่องระหว่างคนสองคนเขายังพอที่จะช่วยเหลือ แนะนำได้บ้างแต่มีคนเป็นพ่อมาเกี่ยวข้องแบบนี้ก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ คนที่เขาแอบชอบอยู่ตลอดเวลากำลังเสียใจและเขาที่อยู่ข้าง ๆ กลับไม่รู้ว่าจะทำยังไงได้ ก็ยิ่งนึกเจ็บใจทำไมไม่เจออีกฝ่ายให้เร็วกว่านี้ ร่างบางจะได้ไม่ต้องไปเจอกับคนเลวแบบนั้นรู้สึกสงสารและเห็นใจ ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายถูกหลอกให้ไว้ใจมานานมากขนาดไหน ทั้งสองนั่งเงียบๆ ปล่อยให้บรรยากาศช่วยรักษาความว้าวุ่นในใจ เนิ่นนานจนร่างสูงต้องหันไปมองคนข้างๆ พบว่าร่างบางนอนกอดเข่า มีคาบน้ำตาบริเวณหางตา พี่เจษเห็นก็รู้สึกเจ็บปวด ค่อย ๆช้อนร่างบางขึ้นมาก่อนจะพาเดินขึ้นห้องไป วันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับท่านประธานหลายคนจึงวุ่นอยู่กับห้องโถงของโรงแรมที่เอาไว้จัดงานสายฟ้าลืมตาขึ้นมาช่วงสายของวันก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้อง บนโต๊ะเล็ก ๆข้างเตียงมีถาดอาหารพร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กแปะอยู่พี่เจษเขียนเอาไว้ให้ทานอาหารเช้าสายฟ้ายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอาอาหารขึ้นมาทานบนเตียงจากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัว น่าแปลกที่ความเสียใจเหมือนจะถูกบรรเทาลงเล็กน้อยทั้งที่เรื่องเพิ่งแดงเมื่อวานร่างบางตัดสินใจออกมาเดินเล่น แม้จะดีขึ้นกว่าเมื่อวานแต่ความรู้สึกก็ยังเต็มหน่วงสายฟ้าเดินมาถึงชิงช้าใต้ต้นไม้ เจ้าตัวนั่งลงก่อนจะมองไปที่ทะเล มองไปรอบ ๆเห็นครอบรัวคนอื่นกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน คนรักต่างหยอกล้อกับภาพตรงหน้าควรจะทำให้เขารู้สึกอิจฉาหรือมีความสุขแต่กลับเหมือนมีอะไรมาย้ำที่แผลให้ช้ำมากยิ่งขึ้น พริบตาน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า “สวัสดีครับ”อยู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เมื่อหันไปก็เห็นผู้ชายหน้าตาดีใส่เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมเผยให้เห็นกล้ามหน้าอกและกล้ามหน้าท้องมีกล้องถ่ายรูปคล้องคออยู่ตรงกลางอก กางเกงเป็นกางเกงขาสั้นสบาย ๆ ยืนฉีกยิ้มให้กับตนสายฟ้ารีบก้มเช็ดน้ำตา “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”ชายคนนั้นเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นอะไรครับ”สายฟ้าปฏิเสธ “ผมชื่อสถาปัตย์เรียกผมว่าปัตย์ก็ได้นะครับ” คุณปัตย์เอ่ยแนะนำตัว จ้องมองอย่างเป็นมิตร “ครับผมชื่อสายฟ้าครับ” สายฟ้าตอบ พยายามปรับเสียงให้ร่าเริงใจจริงก็อยากจะนั่งอยู่เงียบ ๆแต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็จะยิ่งดึงความคิดในแง่ลบมามากขึ้นอย่างน้อยการีเพื่อนคุยน่าจะช่วยได้เยอะ และอีกฝ่ายก็ดูน่าไว้ใจได้ “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”คุณปัตย์เอ่ยพร้อมกับยื่นมือมาทักทายสายฟ้าเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นและยื่นมือไปเช็คแฮนด์ “มาคนเดียวเหรอครับ”คุณปัตย์เห็นสายฟ้าดึงมือออกอย่างเสียดาย “มากับบริษัทครับ”สายฟ้าตอบเสียงเรียบนิ่ง “ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”คุณปัตย์ขออนุญาต ร่างบางก็ไม่ได้ขัดเชิญมานั่งที่ชิงช้าไม้ตัวใหญ่ด้วยกันร่างบางไม่ได้พูดอะไรเพราะไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะพูดในขณะที่ร่างสูงมองทางอื่นยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูป “คุณสายฟ้ามาทำงานเหรอครับ”คุณปัตย์เอ่ยทำลายความเงียบ “มาพักผ่อนครับพอดีวันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับท่านประธานคนใหม่ที่นี่ครับ” สายฟ้าอธิบายร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ “ผมทำงานเป็นช่างภาพพอดีอยากจะรบกวนให้คุณสายฟ้าช่วยเป็นแบบให้หน่อยได้ไหมครับ” คุณปัตย์เข้าเรื่องดูท่าอีกฝ่ายคงไม่อยากจะคุยด้วยเท่าไหร่ร่างสูงหยิบนามบัตรจากกระเป๋าตังค์ยื่นให้ดูเป็นหลักฐาน “พอดีผมต้องเร่งถ่ายภาพเอาไว้ลงโฆษณาภายในวันพรุ่งนี้น่ะครับกำลังหานายแบบแต่ยังไม่เจอ เห็นคุณสายฟ้าพอเป็นแบบได้ผมเลยอยากจะรบกวนนิดนึงน่ะครับ ขอโทษด้วยนะครับที่มาขัด แต่ไม่ได้ขอถ่ายฟรี ๆนะครับ มีค่าจ้างด้วย” ร่างสูงพยายามโน้มน้าว ขอร้องให้อีกฝ่ายช่วย สายฟ้าเห็นดังนั้นก็อยากจะปฏิเสธแต่พอเห็นแววตาอ้อนวอนอีกฝ่ายก็อดใจอ่อนไม่ได้ “ได้ครับแต่ตอนเย็นผมต้องรีบเตรียมตัวไปงานนะครับ” สายฟ้าบอกเงื่อนไข “ตกลงครับเดี๋ยวผมเลี้ยงอาหารกลางวันด้วยครับ” ร่างสูงยิ้มรับอย่างดีใจก่อนจะพาร่างบางไปถ่าย เพราะอารมณ์ของสายฟ้ายังไม่นิ่งภาพที่ออกมาจึงดูเศร้าไม่ร่าเริงด้วยความเป็นมืออาชีพของคุณปัตย์จึงบิ้วท์อารมณ์ให้อีกฝ่ายทำเอาสายฟ้าเริ่มหัวเราะและมีใบหน้าสดใสมากยิ่งขึ้นคุณปัตย์ก็ไม่พลาดที่จะเก็บภาพไว้ทุกช็อตร่างบางที่ได้ถ่ายรูปก็เริ่มอารมณ์ดีมากยิ่งขึ้น หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จร่างบางก็ขอให้คุณปัตย์ช่วยสอนถ่ายรูปให้บ้าง สายฟ้าหัวเราะและยิ้มอย่างสนุกสนานความรู้สึกเสียใจเริ่มเลือนรางขึ้น เมื่อถึงตอนเย็นสายฟ้าก็ขอตัวทั้งสองแลกไลน์และเบอร์โทรไว้ติดต่อร่างบางไม่ลืมบอกให้คุณปัตย์ช่วยส่งภาพมาให้เขาด้วย เมื่อขึ้นห้องมา สายฟ้าก็ยังไม่เห้นพี่เจษสงสัยคงยุ่ง ไปช่วยคนอื่นเตรียมงานสายฟ้าตัดสินใจขอนอนประมาณสองชั่วโมงก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำใส่เสื้อผ้าและไปที่งานภายในงานถูกตกแต่งเรียบง่าย เหมือนกับงานเลี้ยงโต๊ะจีนทั่วไปแต่โต๊ะถูกหุ้มด้วยผ้าสีขาว ตรงกลางมีแจกันประดับ จานชาม ช้อนส้อมถกวางอย่างเป็นระเบียบในงานเริ่มมีคนเข้ามาเรื่อย ๆบริกรชายหญิงต่างนำแก้วที่ใส่เครื่องดื่มเดินเสิร์ฟให้กับแขกที่ยืนคุยกันเป็นระยะ ไม่นานก็เริ่มถึงเวลาทุกคนเริ่มจับจองที่นั่ง สายฟ้าพยายามมองหาพี่เจษแต่ก็ไม่พบ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนสุดท้ายเมื่องานเริ่มขึ้นเขาจึงหันไปสนใจงานแสดงบนเวทีแทนไม่นานก็มีพิธีกรหญิงขึ้นมาเปิดงาน “สวัสดีแขกผู้มีเกียรติ์ทุกท่านดิฉัน นาง XXX XXXXได้รับเกียรติ์ให้มาเป็นพิธีกรต้อนรับท่านประธานหนุ่มไฟแรงที่เพิ่งเดินทางกลับจากประเทศอเมริกาเพื่อสืบทอดธุรกิจที่ไทยต้องขอบอกก่อนเลยนะคะว่าท่านประธานใหม่คนนี้เนี่ยมีประวัติไม่ธรรมดาเลยไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่อายุสิบขวบ จบปริญญาตรีด้านบริหารธุรกิจที่ประเทศอังกฤษจากนั้นก็ต่อโทในสาขาเดียวกันที่ออสเตรเลียและบินไปเปิดธุรกิจส่วนตัวที่อเมริกาจนประสบความสำเร็จ” แค่กล่าวถึงประวัติย่อ ๆก็ทำเอาสายฟ้าถึงกับขนลุกเขาเคยเห็นคนที่จบจากเมืองนอกตามโทรทัศน์ไม่คิดว่าจะได้มาสัมผัสคนที่จบจากเมืองนอกก็คราวนี้ “ขอต้อนรับคุณเจษ พุฒิพัฒน์ อัครวัชรโยธิน ประธานคนใหม่ของบริษัทThe enchanted ค่า” เสียงปรบมือดังสนั่นพร้อมกับชายหนุ่มในชุดสูทรสีดำสนิททำเอาทุกคนตกใจเพราะคนที่ออกมาไม่ใช่ใคร แต่เป็นพี่เจษ หัวหน้าแผนกบัญชีสุดหล่อที่ทุกคนรู้จักทันทีที่เห็นสายฟ้าก็หูดับ ไม่ได้ฟังที่ร่างสูงปราศรัยบนเวทีในหัวมีภาพที่อีกฝ่ายคอยดูแล คอยสอนงานแต่ที่หนักที่สุดคือภาพที่คุณเจษเข้ามาในบ้านเขาในวันที่เกิดเรื่องนั่นรู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย หลังจากที่ปราศรัยเสร็จ ทุกคนก็ต่างเข้าไปทักทายประธานคนใหม่บางคนแกล้งทำงอนแต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไรมากส่วนสายฟ้าที่รู้สึกไม่ค่อยดีรีบแยกตัวกลับห้องทันที เมื่อมาถึงเจ้าตัวก็ทิ้งตัวลงเตียงนึกถึงคนที่คอยสอนงานเขา คอยอยู่ข้างเขาตลอดวันนี้กลายเป็นประธานบริษัทถามว่าโกรธไหมเรื่องที่เขาปลอมตัวมาเป็นหัวหน้างาน ไม่ได้โกรธ แม้จะไม่ชอบคนโกหกแต่ถ้ามองในแง่ดี คุณเจษอาจจะอยากมาดูการทำงานพนักงานก่อนก็ได้ แต่รู้สึกกระดากอายขายขี้หน้าที่อีกฝ่ายรับรู้ปัญหาของเขา ปัญหาที่มีครอบครัวเขาเกี่ยวข้อง คุณเจษไม่ควรมารู้เรื่องแบบนี้เขารู้สึกไม่อยากจะพบหน้าอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง ถ้าจะกลับตอนนี้เลยก็คงไม่ได้มันดูไม่ให้เกียรติ์ แค่เขาแอบออกจากงานมาก็ดูไม่ดีอยู่แล้ว อยู่ ๆก็มีเสียงเปิดประตู รู้ได้เลยว่าเป็นคนที่เขากำลังวุ่นวายอยู่ในหัวเจ้าตัวไม่รู้จะทำยังไงรีบเด้งตัวลงนอนคว่ำหน้า ไม่กล้าหันไปเจอหน้าอีกฝ่าย “สายฟ้า”เสียงทุ้มเอ่ยเรียก แต่เจ้าตัวแสร้งหลับ ทำเป็นไม่ได้ยิน “ถ้าไม่ลุกมานั่งดีๆ พี่จะหักเงินเดือน” คำพูดเอาแต่ใจทำให้คนนอนรีบลืมตาเด้งตัวมานั่งบนเตียงแต่ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย “โกรธพี่เหรอครับ”ไม่เข้าใจทำไมยังแทนตัวเองว่า พี่ เหมือนเดิมแต่อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ได้เปลี่ยนไป สายฟ้ารีบส่ายหัวแทนคำตอบร่างสูงเห็นก็ถอนหายใจก่อนจะเข้าไปนั่งใกล้ “แล้วเป็นอะไรทำไมถึงออกมาก่อนล่ะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” ร่างสูงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เอื้อมมือไปทาบบนหน้าผากทำเอาร่างบางสะดุ้งตัวเล็กน้อยกลิ่นน้ำหอมที่อีกฝ่ายฉีดเตะจมูกจนอยากเข้าไปดมใกล้ ๆ แต่ก็ไม่กล้าหันไปสบตาอยู่ดี “ตัวก็ไม่ร้อนเป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงถามซ้ำ ร่างบางเม้มปากไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีก่อนจะหลับตาทำใจและหันไปสบตากับอีกฝ่าย “ยินดีต้อนรับนะครับท่านประธาน”ร่างบางก้มหน้าทักทายอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ อีกฝ่ายเห็นก็หัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู “เรียกพี่เจษเหมือนเดิมเถอะครับ”ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู “แล้วเจอกันนะครับ”คุณเจษกระซิบบอกก่อนจะเดินออกจากห้อง สายฟ้าได้ยินก็รู้สึกขนลุกเล็กน้อย อาทิตย์นี้ทำไมเจอแต่เรื่องพีคๆ นึกในใจอยากได้สถานที่เงียบสงบจัดการคิดทบทวนเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิต แม้พี่เจษจะเป็นท่านประธานคนใหม่แต่ร่างสูงก็ยังมานอนที่ห้องเขาปกตินึกสงสัยทำไมไม่ไปนอนห้องวีไอพีหรือห้องที่หรูกว่านี้ ทำไมถึงมานอนกับเขาแต่เจ้าตัวก็ไม่กล้าถามเพราะยังคงไม่กล้าสบตากับอีกฝ่ายอยู่ดีอย่างน้อยก็รู้สึกโชคดีที่วันนี้จะได้กลับบริษัท เขาจะได้ไม่ต้องนั่งเกร็งยืนเกร็ง รู้สึกอึดอัดเพราะร่างสูงยังคงเป็นพี่เจษคนเดิมที่คอยตามดูแลเขาอยู่เสมอเมื่อมาถึงสนามบินก็มีรถตู้มารับไปที่บริษัทก่อนจะเริ่มแยกย้ายกันกลับบ้านสายฟ้าคิดไว้แล้วว่าเขาไม่อยากกลับบ้านไม่อยากกลับไปที่ที่ทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์เลวร้าย แย่ ๆ แบบนั้นอีกเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นหลายอย่างจึงทำให้เขาพอลืมเรื่องนั้นได้บ้างแต่เมื่ออยู่คนเดียว เมื่อหลับตา ภาพทุกอ่างยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเหมือนเดิมโชคดีที่ไม่ได้เจ็บเท่าตอนแรก เวลาแค่สามวันแต่รู้สึกเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นมันช่วยกลบความเจ็บปวดให้ชินชามากขึ้นเมื่อมาถึงบริษัทสายฟ้าก็เจอกับรถที่คุ้นเคยคนที่เขาเคยภูมิใจในฐานะคนรักกำลังยืนรอในสภาพรุงรัง ผมเผ้ากระเจิง เสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบ “อะไรกันดูสิสายฟ้าไปแค่สามวัน มีคนคิดถึงขนาดนอนไม่หลับเลยเหรอ”รุ่นพี่เอ่ยแซวเมื่อเห็นธันยืนรออยู่ที่รถ สายฟ้าไม่ได้เอ่ยอะไรเมื่อลงรถและเอากระเป๋าอีกฝ่ายก็รีบเดินมาหา “สายฟ้าเรามารับกลับ” ธันเอ่ยน้ำเสียงร่าเริงกึ่งอ้อนวอน มองด้วยสายตารักใคร่ยื่นมือไปถือกระเป๋าอย่างเอาอกเอาใจ แต่สายฟ้าก็ทำเมินเฉยเอาตัวบังกระเป๋าทำเอาอีกฝ่ายชะงัก “สายฟ้าเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไม่รู้ว่าคุณเจษเดินจากไหนเดินเข้ามาพร้อมกับเอามือวางที่ไหล่และจ้องมองธันด้วยแววตาเฉือดเฉือนสายฟ้ายังคงนิ่งเงียบ เขากลับมาแล้ว และดูท่าจะไม่สามารถหลบหน้าธันได้และตอนนี้คนทั้งบริษัทต่างมองมาอย่างสงสัย “รบกวนคุณเจษเปล่าๆครับ ผมกลับกับเขาได้ครับ” สายฟ้าเอ่ยพร้อมกับหันหน้าไปหาพยายามสื่อความหมายว่าเขามีเรื่องต้องคุยกบอีกฝ่าย คุณเจษเห็นก็ถอนหายใจไม่สบอารมณ์ที่ร่างบางไม่เรียกเขาเหมือนเดิม เอื้อมมือไปลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเคยชิน “มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่นะ”ร่างสูงเอ่ยอย่างจริงใจ สายฟ้าพยักหน้าตอบคุณเจษเหล่มองธันที่ไม่กล้าสบตากับเขาอย่างไม่พอใจ “สายฟ้าทานอะไรหรือยังหิวหรือเปล่า ไปทานอาหารกันไหม หรือจะไปพักก่อน” ธันเอ่ยถามเสียงหวาน เอาอกเอาใจเอื้อมมือไปหวังจะกุมมืออีกฝ่ายแต่ร่างบางก็เอามือออก ทำเอาร่างสูงต้องชักมือกลับ “ไปอพาร์ทเม้นท์”สายฟ้าเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเบี่ยงตัวหลับไม่สนใจสายตาของอีกฝ่ายที่มองมาทางเขาเป็นระยะไม่นานก็มาถึงอพาร์ทเม้นท์ที่เขาได้เช่าเอาไว้ สายฟ้าลืมตาขึ้นก่อนจะสะพายเป้และเดินขึ้นไปที่ห้องมีธันเดินตามตาละห้อย “เหนื่อยไหมนั่งพักก่อน เดี๋ยวเราไปเอาน้ำมาให้” ธันรีบพูดก่อนจะรีบเดินไปที่ตู้เย็นเทน้ำใส่แก้วให้ร่างบางที่เอาของมาวางบนโต๊ะใกล้ ๆ เตียง “มีอะไรจะคุยก็รีบคุยเถอะ”สายฟ้ากล่าวจริงจัง จ้องมองอีกฝ่าย ในแววตาไม่เหลือเยื้อใยต่ออีกฝ่ายอย่างชัดเจนคนมองก็หน้าเจื่อน เข้าไปนั่งข้าง ๆ แต่คนรักก็เขยิบตัวออกห่างทำเอาธันมองตามอย่างเจ็บปวด “สายฟ้าเราขอโทษ เราผิดไปแล้ว เรา...” ธันขอโทษอย่างสำนึกผิดแต่ยังไม่ทันกล่าวจบอีกฝ่ายก็พูดขัดขึ้นมา “มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่”สายฟ้าเอ่ยถาม ไม่หันหน้าไปมอง พยายามข่มอารมณ์เอาไว้อย่างมากที่สุดธันได้ยินก็หน้าซีดแต่ก็ไม่มีทางเลือก จึงเริ่มเล่าตั้งแต่วันแรกที่สายฟ้าได้งานสายฟ้าที่นั่งฟังก็นึกทึ้ง นี่เขาโดนหลอกมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วเหรอนี่ก็ผ่านมาสามเดือน สามเดือนที่เขาโง่เง่า พยายามทำงานเก็บเงินทุกอย่างเพื่อสร้างครอบครัวของตัวเองและเพื่อเลี้ยงดูบุพการี ราวกับมีมารตะโกนด่าเขาข้างหูว่าโง่ยังไงยังงั้น “เราเป็นแฟนที่ไม่ดีใช่ไหมเรามันใช้ไม่ได้เหรอ หรือว่าเราโง่มากใช่ไหมถึงได้ทำกับเราแบบนี้”ร่างบางเอ่ยถามอย่างทนไม่ไหว พยายามกลั้นน้ำตาที่แทบจะเอ่อล้นออกมาเต็มที “ไม่! ไม่ใช่! สายฟ้าไม่ผิดสายฟ้าดีทุกอย่าง เราผิดเอง ถ้าเราไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยก็คงไม่เป็นแบบนี้ต่อไปนี้เราจะไม่เข้าใกล้พ่อสิงห์และพ่อเสืออีก เราจะปรับตัว ทำตัวให้ดีขึ้นสายฟ้าให้โอกาสเรานะ” ธันรีบแย้งอย่างร้อนรน เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายไม่ดีเลยสักครั้งเขาเองตังหากที่โง่ โดนราคะครอบงำ ขอโอกาสอีกสักครั้งถึงแม้จะรู้ว่าความเชื่อใจของอีกฝ่ายไม่หลงเหลืออยู่เลย แต่เขาจะปรับปรุงตัวแก้ไขเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่ “แสดงว่าที่ผ่านมาเราทำให้ความสุขธันไม่มากพอใช่ไหมนายถึงได้ทำกับเราแบบนี้ เวลาตั้งสามเดือนนะธัน สามเดือน! ที่นายแอบมีอะไรกับพ่อของเรา! แบบนี้เรียกว่าผิดพลาดเหรอธัน!!” สายฟ้าตวาดใส่ น้ำตาเริ่มไหลออกมา แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่สายฟ้าสนใจตอนนี้เขาต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด “สายฟ้า...”ธันเอ่ยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ไม่รู้จะอธิบายยังไง ในเมื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมันคือเรื่องจริงสายฟ้าเห็นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเจ็บปวด “เราเลิกกันเถอะธันในเมื่อเราผิดพลาด ให้นายมีความสุขได้ไม่เต็มที่ นายไปหาคนใหม่เถอะไปหาคนที่ทำให้นายมีความสุขและยอมรับในสิ่งที่นายเป็น”สายฟ้าเอ่ยตัดความสัมพันธ์พร้อมกับดึงสร้อยคอที่อีกฝ่ายเคยให้ไว้เป็นของแทนใจวางตรงหน้า “ไม่ สายฟ้าได้โปรด...” ธันพยายามเอ่ยรั้ง แต่กลับไม่มีแรงที่จะทำแบบนั้นร่างบางไม่สนใจเดินไปหยิบเสื้อผ้าของธันที่อยู่ในตู้ออกมาวางตรงหน้า “ของ ๆนายทั้งหมดก็เอากลับไปด้วย” สายฟ้าเอ่ยพร้อมกับเดินไปห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ธันมองตามอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะยื้อยังไงในเมื่อสิ่งที่เขาทำมันร้ายแรงเกินไปอยากจะรั้งปรับความเข้าใจทุกอย่างเหมือนที่ในละครทำแต่คนที่เขามีอะไรด้วยเป็นพ่อของอีกฝ่ายแบบนี้ก็เหมือนประตูถูกปิดตายที่เขาไม่สามารถขอร้องอะไรได้เลย ธันเม้มปากก่อนจะหยิบเสื้อผ้าของตัวเองพาดแขนและเดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำ “สายฟ้า...เราไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดี ๆ เรา...เราขอโทษ” ธันเอ่ยเสียงเบาก่อนจะเดินออกไปช้า ๆหวังว่าร่างบางจะเดินออกมารั้ง แต่ก็เปล่าประโยชน์ความรักที่พวกเขาทั้งสองคนบ่มเพาะมาก็พังทลายลงเพราะความเห็นแก่ตัวความมักมากของตนเอง เขาจึงไม่อาจรั้งที่จะอยู่ต่อ ขอโอกาสเพราะรู้ดีว่าถ้าอีกฝ่ายตัดสินใจทำอะไรไปแล้วก็จะไม่คิดซ้ำสอง สายฟ้านั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำจนได้สติยังเหลืออีกหนึ่งเรื่องที่เขาต้องรีบจัดการ ร่างบางรีบล้างหน้าแต่งตัวโชคดีที่พรุ่งนี้บริษัทประกาศให้หยุดคุณเจษใจดีคาดว่ากว่าจะกลับถึงบ้านคงเหนื่อยเลยให้หยุดพักผ่อนกันหนึ่งวันสายฟ้าออกจากห้องและไปรอที่ป้ายรถเมล์ ตอนนี้เวลาเที่ยงสายฟ้ายังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า แต่ก็ไม่ได้รู้สึกหิวมันยังจุกอยู่ที่อกจนทานอะไรไม่ลง ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงเดินทางมาถึงบ้านของตัวเองสายฟ้าสูดลมหายใจลึก ๆก่อนจะเปิดประตูบ้านเจอกับพ่อเสือและพ่อสิงห์ที่ดูอิดโรยนั่งอยู่ตรงโซฟาเมื่อเห็นสายฟ้าอยู่ตรงประตูทั้งสองก็รีบเดินเข้าไปหาแต่สายฟ้าถอยหลังไปหนึ่งก้าวจนทั้งสองต้องชะงัก “ผมมาที่นี่เพื่อเก็บของครับ”สายฟ้าเอ่ยเสียงเรียบเบือนหน้าไปทางอื่น “สายฟ้าพวกพ่อขอโทษพ่อผิดเองที่ พ่อเป็นคนเริ่มหมดทุกอย่าง” พ่อสิงห์เอ่ยเสียงเศร้าสำนึกผิดอย่างมหันต์เขาเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดแต่กลับเป็นพ่อผู้ทำร้ายลูกทางอ้อมเช่นกัน “พ่อสิงห์ไม่ได้ผิดวันแรกที่มีอะไรกัน พ่อเป็นคนเริ่มเอง อย่าโกรธธันกับพ่อสิงห์เลยนะลูก”พ่อเสือรีบแย้ง อ้อนวอนให้ร่างบางให้อภัย “แต่สุดท้ายทุกคนก็แอบมีอะไรกันลับหลังผมเป็นเวลาสามเดือนไม่ใช่เหรอครับ”สายฟ้าแสยะยิ้ม พ่อทั้งสองคนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร “ผมไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำแบบนี้กับผมได้นั่นแฟนผมนะพ่อ! ไม่สินั่นอดีตแฟนผมนะพ่อ!!”สายฟ้าขึ้นเสียง ดวงตาแดงก่ำ “ลูกเลิกกับธันแล้วเหรอ”พ่อสิงห์เอ่ยถามอย่างตกใจ “มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นผมควรคบต่อไหมครับ”สายฟ้าถามกลับ น้ำเสียงสั่นเครือ “สายฟ้าพวกพ่อขอโทษ ขอโทษจริง” พ่อสิงห์เอ่ยพยายามเข้าใกล้แต่ลูกชายกลับถอยหนี “พวกพ่อทำแบบนี้ได้ไงและพ่อเสือ ไม่สิ พ่อเลี้ยง คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณมีลูกมีเมียแล้วไม่ใช่เหรอ”สายฟ้าเอ่ยถามอย่างเดือดดาด แต่ที่ได้กลับมาคือความเงียบเขาทนอยู่ไม่ได้กับสภาพแวดล้อมแบบนี้ นี่มันผิดศีล ผิดหลักธรรมจริยธรรมไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้คนตรงหน้าทั้งสองคนที่เขาเคารพรักถึงมีความคิดแบบนี้ได้ความศรัทธาที่มีให้เริ่มลดน้อยลงเรื่อย ๆ สายฟ้าเม้มปากก่อนจะพูดออกมา “ผมจะมาเก็บของและจะไม่มาที่นี่อีก ผมจะมีชีวิตเป็นของตัวเองส่วนเรื่องเงินเดือนพ่อไม่ต้องห่วงผมจะโอนให้พ่อปกติ ส่วนคุณเงินทุกบาททุกสตางค์ที่คุณส่งเสียผม ผมจะพยายามหามาใช้คืน ทุกอย่างจะได้จบลง”สายฟ้าเอ่ยก่อนจะรีบเดินผ่านหน้าทั้งสองคนไป พ่อสิงห์ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจใจตกไปถึงตาตุ่ม รีบเอื้อมไปดึงแขนลูก “สายฟ้าพ่อขอร้อง อย่าทำแบบนี้ พ่อขอโทษ พ่อจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” ผู้เป็นบิดาอ้อนวอนเขาไม่เหลือใคร ทั้งชีวิตเขามีแค่ลูกชายคนเดียว ลูกที่เขาดูแลมาตั้งแต่เล็กเขาทำทุกอย่างเพื่อลูก ดวงตาของผู้เป็นพ่อแดงก่ำจ้องมองลูกที่ไม่หันหลังมาสายฟ้าสะบัดแขนและรีบเดินขึ้นไปบนห้องอย่างไม่สนใจ พ่อเสือที่เห็นก็รีบเข้ามาปลอบเข้าใจความรู้สึก แต่ตอนนี้สายฟ้าอารมณ์ร้อน พูดไปยังไงก็คงไม่ฟังไม่นานสายฟ้าก็เดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของตัวเองข้างในบรรจุทุกอย่างที่เป็นของเขา แม้บางอย่างจะเป็นของที่พ่อเลี้ยงซื้อให้แต่เขาบอกแล้วว่าจะชดใช้คืนให้ ส่วนของที่ธันเขาก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้น “สายฟ้าพ่อขอโทษ พ่อผิดไปแล้วจริง ๆ ยกโทษให้พ่อนะ” พ่อสิงห์อ้อนวอนอย่างสุดกำลังใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ก่อนทำไม่คิด แต่พอเกิดเรื่องขึ้นถึงเพิ่งคิดได้ “สายฟ้าพ่อ...ลุงขอโทษจริง แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะ” ลุงเสือช่วยขอร้องอีกแรงใบหน้าสำนึกผิดอย่างเห็นได้ชัด “ไว้ผมจะโอนเงินเข้าบัญชีให้สิ้นเดือนนะครับขอบคุณครับ”ความศรัทธาและความเคารพที่มีให้มันลดลงจนแทบหมดก็ไม่มีอะไรที่ต้องหันหลังกลับในเมื่อทุกคนรวมหัวกันหลอกเขา เห็นเขาเป็นคนโง่คนหนึ่งแอบมีอะไรกันทั้งที่คนหนึ่งคือพ่อของเขา คนหนึ่งคืออดีตแฟนและอีกคนคือผู้มีพระคุณที่มีครอบครัวแล้ว สายสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงแบบนี้ควรจะจบลงสภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่คู่ควรที่เขาจะอยู่ เขาไม่ใช่คนที่ลืมบุญคุณคนไม่เลี้ยงบุพการี แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าที่เขาจะรับไหวไม่ว่ายังไงเขาก็ยังต้องส่งเงินมาให้อยู่ดีทุกอย่างก็ปล่อยให้คนที่ได้รับจัดสรรเอาเอง เขาจะต้องมีชีวิตเป็นของเขาเองไม่ยอมให้ใครมาทำแบบนี้ได้อีกสายฟ้ารีบเดินขึ้นรถตัวเองไม่สนใจเสียงร้องเรียกจากข้างหลังจากนั้นเจ้าตัวก็ขับรถออกจากบ้านที่เขาคิดว่าไม่ใช่บ้านอีกต่อไปไม่นานดวงตาแดงก่ำก็เผยน้ำตาไหลรินออก ภาพที่ผู้เป็นพ่ออ้อนวอนขอร้องตนเสียงที่ยังดังก้องอยู่ในหัว แต่เขาทนไม่ได้จริง ๆ และรับไม่ได้ด้วยการที่บอกว่าจะไม่ทำผิดอีก แต่สิ่งที่พวกเขาทำมาตลอดสามเดือน เขาควรจะเชื่อเหรอเจ็บกว่าการที่โดนคนรักหักหลังก็คือครอบครัวของตัวเองหักหลังเขาไม่ว่ายังไงเขาก็ทนอยู่ไม่ได้ บางทีเวลาอาจจะช่วยรักษาเขาได้บ้างก็ได้แต่หวังว่าให้เขาสามารถลืมเรื่องทุกอย่างและกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เหมือนเดิมชีวิตที่ไม่มีคนหลอกลวงเขาอีกต่อไป...
.......................................................................................................................................................................................................
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ
ขอบคุณมากครับ{:5_119:}
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ. สนุกมากครับ สงสารสายฟ้ามากครับกอดๆครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_119:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เศร้าเลยตอนนี้ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2