นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 16 ผู้ร่วมชะตากรรม (คนใหม่)
สวัสดีครับ ต้องขออภัยที่ห่างหายไปนาน เนื่องจากคอมพิวเตอร์เพิ่งมีโอกาสได้ซ่อมหลังจากโควิดหายไป เลยเอามาลงต่อกันนะครับใครลืมเนื้อเรื่องไปแล้วไปติดตามได้ที่ http://www.g4guys.com/home.php?mod=space&uid=159250&do=thread นะครับ“ติ๊งค์”ข้อความไลน์เข้ามา“กลับดึกจังนะกูเห็นพวกมึงเล่นเกมส์กันในบ้านแล้ว วันนี้อยากเล่นด้วยจัง” ทำเอาจ็อบและบอลตกใจและสงสัยว่ารู้ได้อย่างไรว่าเขาสองคนเล่นอะไรกัน“มึงจะเล่นอะไรกับพวกกูอีก”จ็อบพิมพ์ตอบกลับไป“วันนี้ให้พวกมึงจับไพ่กันต้องทำความคำสั่งกู”จ็อบมองหน้าบอลบอลเหมือนรู้ใจจ็อบว่าต้องทำอย่างไร เดินเข้าไปในบ้านหยิบไพ่มาสองใบจ็อบกระซิบบอกบอลว่า“มึงทำไงก็ได้ให้กูเลือกได้โจ๊กเกอร์นะชุดกูเละขนาดนี้แล้ว กูจะได้ถอดออกเสียที”จ็อบจับได้โจ๊กเกอร์สมใจทำท่าจะถอดชุดออก“เดี๋ยวก่อน”ข้อความถูกส่งมาทำเอาชะงัก พร้อมกับมีสายโทรไลน์เข้ามาจ็อบรีบรับสายหวังว่าจะได้เห็นหน้าหรือเบาะแสมากขึ้น“ใครบอกให้มึงถอด”ปลายสายส่งเสียงมาทางวิดีโอคอล แต่เป็นเสียงที่ผ่านการแปลงเรียบร้อยแล้ว“แล้วมึงจะให้กูทำอะไร”จ็อบถามกลับ“มึงต้องไปนอนกลางสวนแล้วให้คนชนะฉีดน้ำใส่”“ได้กูจัดให้” จ็อบเดินไปนอนกลางสวน ส่วนบอลลากสายยางมา พร้อมฉีดน้ำไปที่จ็อบที่ใส่ชุด ร.ด.กำลังนอน โดยมีคนในวิดีโอคอยสั่งการ“เอาไอ้นั่นไปมัดไว้กับม้าหินอ่อนในสวนห้ามปล่อยจนกว่าจะเช้า” บอลต้องจำใจเอาแฟนตัวเองไปมัดไว้กับชุดโต๊ะม้าหินตามคำสั่ง“ส่วนมึงถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด ก่อนเข้าบ้าน วันนี้กูจะตั้งกฏให้บ้านมึงว่า ใครเข้าบ้านต้องแก้ผ้าเท่านั้น” บอลจำใจทำตาม และปลายสายก็ตัดไปบอลรีบเข้าไปห้องครัวต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป สองที่ เมื่อสุกแล้วรีบนำมาป้อนให้แฟนตัวเองที่ถูกมัดไว้ที่สวนส่วนจ็อบเห็นแฟนตัวเองกำลังป้อนบะหมี่ให้ก็อ้าปากด้วยความหิวเป็นภาพที่แสนโรแมนติคมาก หากบอลใส่เสื้อผ้าปกติ เมื่อทานเสร็จ บอลเข้าบ้านไปไปเอาส่วนของตัวเองมานั่งทานข้างๆจ็อบ “ไปนั่งข้างในก็ได้ข้างนอกหญ้าบาดตูดแล้วมั้ง” จ็อบบอกบอล“ไม่เป็นไรอยากดูแลแฟนไม่ได้เหรอ” บอลตอบเมื่อบอลกินเสร็จก็ไปอาบน้ำจ็อบก็เผลอหลับไปด้วยอาการเหนื่อยมาทั้งวัน รู้สึกตัวตื่นมาเหมือนมีคนกำลังลูบไล้ตัวเองอยู่บอลนั่นเอง บอลกำลังทายากันยุงให้จ็อบอย่างเบามือพร้อมทั้งมีเสื่อกับหมอนมาวางข้างหน้าจ็อบ”“มึงไม่ไปนอนในห้องวะ”จ็อบถาม“แฟนกูนอนอยู่นอกบ้านจะให้กูไปนอนในห้องนอนมีความสุขอย่างงี้เหรอ” บอลตอบคำตอบนี้ของบอลทำเอาจ็อบน้ำตาไหลเวลาล่วงเวลามาจนถึงเช้า “เมื่อคืนหายไปไหนมาวะ”“กูเปล่านะ”เสียงหนุ่มโรงงานสองคนกำลังเดินกลับมาจากการเข้ากะดึก“ก็กูเห็นมึงเดินออกจากห้องทำงานไป”“กูก็ไปเข้าห้องน้ำ”“ต้องเข้าห้องน้ำเดียวกับไอ้เด็กยามพาร์มไทม์นั่นด้วยเหรอ”“ที่มึงตามกูไปเข้าห้องน้ำด้วยเหรอวะ”“เออดิก็ในเมื่อมึงมันร่านนี่ เอาโทรศัพท์มานี่” หนุ่มในเสื้อช็อปสีเทาล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงของหนุ่มชุดหมีเพื่อคว้าโทรศัพท์ออกมาดูระหว่างชุลมุนกันอยู่นั้น โทรศัพท์ก็กระเด็นเข้าไปในรั้วบ้านของจ็อบ“ติ๊งหน่องๆๆๆ”ชายสองคนพยายามกดกริ่งเพื่อขอเข้าไปเก็บโทรศัพท์ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ จึงคิดว่าน่าจะยังไม่ตื่นเพราะเวลานั้นคือเวลาหกโมงเช้า จึงถือวิสาสะปืนเข้าบ้านไปเพื่อเก็บโทรศัพท์เพราะเวลานั้นเป็นเวลาประมาณ หกโมงเช้า “ตุ๊บ”ชายหนุ่มชุดหมีปีนเข้ามาในบ้าน แต่ก็ต้องตะลึงในภาพที่เห็นเด็กหนุ่มชุดร.ด.โดนมัดไว้ที่ที่โต๊ะหินก่อน ส่วนอีกคนนอนเปลือยกายอยู่ด้านหน้าพร้อมเอาหน้าซุกไปที่ว่างขาของร.ด.นั่น “เห้ย”ชายหนุ่มชุดหมีตกใจ“เห้ยพี่เข้ามาได้ไง” จ็อบและบอลสะดุ้งตื่น บอลรีบนอนคว่ำไปกับเสื่อทันที“มึงมีอะไรวะ”ชายหนุ่มนอกรั้วถาม“อ่อเปล่าพี่เข้ามาเก็บโทรศัพท์มือถือ เอ๊ะ ใช่จ็อบหรือเปล่าเนี่ย”“ใช่ครับพี่รู้จักผมได้ไง”“คือพี่เป็นลูกน้องเก่าของพ่อน้องไงพ่อน้องช่วยพี่ไว้เยอะมากตอนเมื่อก่อน”“อ้อครับพี่”“มาพี่ช่วยแก้มัดให้นะ”“เห้ยอะไรมีมัดอะไรกันด้วยเหรอ”ชายหนุ่มนอกรั้วถามอย่างสงสัย“พี่ขอให้มันเข้ามาในบ้านด้วยได้ไหมพี่เริ่มรำคาญละ” จ็อบพยักหน้า แต่บอลส่งสายตาอ้อนวอนจ็อบ แต่ก็ไม่เป็นผล “เห้ยไอ้น้องคนนั้นทำไมนอนแก้ผ้าอย่างนั้นล่ะ” “มันแพ้เล่นบาสผมครับผมเลยสั่งให้มันนอนแก้ผ้าที่สวนทั้งคืนมันก็เอาคืนผมโดยการมัดกับม้าหินเนี่ยแหละครับ” จ็อบโกหกไป“พวกน้องก็เล่นพิเรนทร์ใช่เล่นนะ”“บอลลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าบ้านไปทันที”“พี่ชื่อกอล์ฟนะส่วนเพื่อนพี่” ชายหนุ่มอีกคนกระแทกตัวเข้ามาทันที“อ้อผิดๆ แฟนพี่ชื่อ วิน”“หวัดดีครับพี่ถ้าว่างๆ มานั่งเล่นที่บ้านผมก็ได้นะ” จ็อบทักทาย“ได้เลยพี่วินเขาทำกับข้าวอร่อยนะ เดี๋ยวให้มาทำกับข้าวบ้านจ็อบแล้วเรามากินข้าวกัน” “ดีเลยครับพี่ผมเบื่อมาม่ากับกับข้าวนอกบ้านจะแย่อยู่แล้ว”ทั้งหมดหัวเราะอย่างครื้นเครง“พี่ขอตัวกลับกันก่อนนะถ้ามีอะไรให้พี่ช่วย จ็อบบอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจพี่จ็อบมีบุญคุณกับพี่ไว้เยอะมาก”“ครับพี่ขอบคุณครับ”“ติ๊ง”ข้อความไลน์เข้าที่มือถือของจ็อบ“รู้จักคนเยอะดีนี่เดี๋ยวต้องทำการรับน้องสักหน่อยแล้ว”“ฮัลโหลพี่โอม ผมมีอะไรให้พี่ช่วยอีกแล้ว”“ฮัลโหลแปปๆ เดี๋ยวพี่ไปรับสายนอกร้านก่อน” “จะให้พี่ไปแก้ผ้าที่ไหนอีกหรอ”โอมแซวจ็อบผ่านสายโทรศัพท์“แหม่พี่อันนี้จริงจัง ผมอยากให้พี่ช่วยหาคนรู้จักพี่ที่เก่งคอมพิวเตอร์ เช่น สามารถหา IP Addressของต้นทางจากการโทรไลน์หรือโทรศัพท์อะไรพวกนี้อ่ะพี่“น้องโทรมาถูกคนแล้วพี่นี่แหละ เรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์ งานอดิเรกก็เป็นแฮคเกอร์แต่เป็นแฮคเกอร์สายขาวนะ ด้านสว่าง เอาไว้แฮคพวกเว็บผิดกฏหมายส่วนไอ้ที่น้องให้ทำนั่น งานเล่นๆ ขำๆ” “ดีเลยครับนี่ตอนนี้ ไอ้นั่นเริ่มใช้วิดีโอไลน์โทรมาหาผมแล้ว ผมเลยอยากรู้ว่ามันอยู่แถวไหนคืนนี้พี่มาค้างบ้านผมนะ เพราะผมคิดว่า เร็วๆ นี้มันจ้องจะเล่นงานผมอีกแน่”“โอเคน้องได้เลย มีอะไรให้เล่นสนุกๆ แบบนี้ ไม่พลาดอยู่แล้ว”“แล้วก็พี่ใส่ชุดพนักงานพิซซาแบบนี้แล้วถือกล่องพิซซาไปด้วยล่ะเผื่อมันแอบดูเราอยู่จะได้ไหม่สงสัย”“ใครแอบดูวะ”โอมถามด้วยความสงสัยจ็อบจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับจ็อบและบอลให้โอมฟังอีกคน“ไอ้เชี้ยเล่นกันขนาดนี้เลยหรอ” โอมตกใจ“ผมต้องการที่จะจับตัวมันให้ได้เลยจะต้องรบกวนพี่หน่อย”“ได้เลยไอ้น้องไว้ใจไอ้โอมคนนี้ได้เลย” “ไอ้จ็อบไอ้บอลมานี่ๆ” ต้อมเรียกทั้งคู่มาหา“พี่ได้ข้อมูลมาแล้วนะ”พี่ธามเปิดบทสนทนา ทำเอาจ็อบกับบอลตาโตขึ้นมาทันที“ว่าไงพี่ๆ”“ใจเย็นอันนี้มันแค่หาตัวผู้ต้องสงสัย ตอนนี้มันมีคนที่เข้าข่ายที่จ็อบบอกประมาณ 3 คนคนแรกชื่อ เกมส์ออกจะลูกคุณหนูสักหน่อยเพราะเป็นลูกชายเจ้าของห้าง เคยชนะการแข่งขันเขียนโปรแกรมระดับจังหวัดมาแล้ว งานอดิเรกชอบเล่นเกมส์คนที่สองชื่อ ต้าร์ เด็กตี๋ๆ ขาวๆ เรียกว่าหล่อเลยก็ได้ เป็นลูกชายแม่ค้าในตลาดขายส่งผลไม้งานอดิเรก เป็นนักแคสเกมส์ทางโซเชียลมีรายได้ช่วยเหลือที่บ้านได้เป็นหมื่นต่อเดือน ส่วนคนสุดท้ายพี่ว่าน่าสงสัยน้อยสุด ชื่อ น็อต เป็นเด็กห้องคิง ใส่แว่นเนิร์ดไม่ค่อยสุงสิงกับใคร โลกส่วนตัวสูง ได้คะแนนท็อปเป็นอันดับต้นๆ วันๆ เอาแต่เรียนแต่สายพี่บอกว่า น็อตก็เขียนโปรแกรมเป็นเหมือนกันนะ”“สรุปคือเหลือผู้ต้องสงสัยอยู่สามคน” จ็อบสรุป“กูว่าไอ้เกมส์เนี่ยแหละ”บอลรีบสรุป“ทำไมวะ”จ็อบถาม“ไม่รู้สันชาตญาณนักสืบกูบอกมา” “ถุย!!!”ต้อม ธาม จ็อบ พร้อมใจกันถุยใส่หน้าบอล“โหไม่ชอบก็บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องมาถุยใส่หน้ากันเลย”“แล้วพี่พอมีที่อยู่ของสามคนนี้ไหม”“มีสิอ่ะเก็บไว้ดีๆ นะ อย่าให้ใครรู้” ธามส่งเอกสารฉบับหนึ่งให้“เออพี่ลืมบอก มีคนบอกว่า เคยเห็นไอ้ต้าร์ไปเดินแถวสนามบอลตอนมืดๆหลังจากที่เขาเล่นบอลบ่อยๆไม่รู้ไปทำอะไร” “โอเคพี่ผมว่า ผมมีวิธีตัดตัวเลือกของผู้ต้องสงสัยออกละแต่ผมต้องให้ไอ้บอลยืมชุดพี่พละพี่อีกรอบนะ” จ็อบพูด“เอ่อชุดพละหรอ พี่เอากลับไปซักแล้วว่ะ” ธามตอบ “เอาชุดหมีกู้ภัยของพี่ไปใช้ไหมล่ะพี่เอารถมาแล้ววันนี้ไม่ได้ต้องไปประจำที่จุดไหนด้วย” ต้อมเสนอตัว“มันจะไม่เป็นไรใช่ไหมครับพี่”บอลถามเพื่อความแน่ใจ“ไม่เป็นไรหรอกเราไม่ได้ใส่ไปแอบอ้างหาผลประโยชน์จากใครนี่ อีกอย่างเรารู้กันแค่นี้ด้วย” ต้อมบอก“โอเคเอางั้นก็ได้พี่” จ็อบตัดสินใจ“แผนมึงคืออะไรวะ”บอลถาม“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังพร้อมพวกไอ้โอ๊ตกับไอ้ซอ”จ็อบนำแผนการไปคุยกับบอลโอ๊ตและซอ โดยจ็อบทำทีเดินไปที่สนามบอลหลังเลิกจากที่พวกมาเล่นบอลกลับกันแล้วซึ่งจะคุยกับบอลระหว่างทางโดยสร้างเรื่องว่า จ็อบกับบอลเล่นพนันผลบอลกัน แล้วบอลแพ้เลยไปวิ่งรอบสนามให้เหงื่อออกในชุดนักเรียนแล้วจงใจถอดชุดนักเรียนไว้ที่สนาม แล้วเดินไปล้างตัวที่ก๊อกน้ำที่สนามบอลเล็กที่จ็อบเคยโดนทำโทษ แล้วให้โอ๊ตกับซอแอบดูอยู่ละแวกใกล้ๆ“ไอ้เชี้ยกูต้องแก้ผ้าอีกแล้วเหรอวะ นี่กูแก้ผ้ามากี่รอบแล้ววะเนี่ยสองอาทิตย์มานี้”บอลบ่นออกมาทันที“อย่างน้อยมันก็จะได้ตัดตัวเลือกออกได้คนนึงเลยนะ”โอ๊ตปลอบใจ แล้วทุกคนก็เห็นด้วย“เออก็ได้ แล้วมึงขอชุดกู้ภัยของพี่ต้อมไว้ทำไมวะ” บอลสงสัย“ก็ถ้าผิดแผนแล้วเสื้อผ้ามึงหายจะได้มีเสื้อผ้าใส่กลับบ้านไง หรือว่ามึงอยากแก้ผ้ากลับบ้านมึงกลับคนเดียวนะ กูไม่กลับด้วย” จ็อบบอกหลังเลิกเรียนจ็อบนั่งฆ่าเวลาอยู่ที่อาคารเรียนชั่วคราวที่เดิมกับพรรคพวก ต้อมเดินเข้ามาพร้อมกับส่งถุงเสื้อผ้าให้“อ่ะบอล ชุดที่จะใช้” ต้อมส่งถุงเสื้อผ้าให้บอล“ไอ้จ็อบมึงคิดใหม่ได้นะ จะให้กูแก้อีกแล้วเหรอ”“ก็เออเดะทำไมไม่กล้าเหรอ ถ้าไม่กล้าเดี๋ยวกูทำเองเลยนะเว้ย” ซอพูด“อ่ะโอเคงั้นมึงทำเลย” บอลส่งชุดให้ซอ“กูพูดเล่น”ซอแก้ตัว แต่บอลก็ไม่ลดละความพยายาม“แต่กูเอาจริง”บอลยังไม่ยอมจบเรื่อง“ไอ้บอลมึงแหละ ไอ้ซอมันค_ย เล็ก มันอาย” จ็อบบอก“เออถ้าค_ยกูเล็ก แล้วกูไม่ต้องแก้ผ้า กูยอม” ซอพูด พาเอาทั้งกลุ่มหัวเราะลั่น“ถ้าไอ้ซอถึงขนาดบอกว่าของมันเล็กก็ยอมมันไปเถอะไอ้บอล” โอ๊ตบอก“เออก็ได้วะ”บอลพูดอย่างเซ็ง เมื่อถึงเวลาประมาณเกือบทุ่มแสงตะวันลับขอบฟ้า ความมืดมิดเข้าครอบงำแต่ก็มีแสงจันทร์ที่สาดลงมาพอเห็นลางๆ มีชายหนุ่มสองคนเดินมาที่สนามฟุตบอล จ็อบกับบอลนั่นเอง“โหผีแดงเล่นกูแล้วไง” บอลทำทีว่าบ่นเรื่องที่แพ้พนัน“กูก็บอกมึงแล้วว่ากูไม่เล่นๆมึงจะชวนกูเล่น บอกว่าอยากแกล้งกู แล้วยังมาบอกว่าใครแพ้วิ่งรอบสนามแล้วให้คนชนะสั่งทำอะไรก็ได้ด้วยอีก” จ็อบตามน้ำไป“ก็ใครจะไปคิดว่าฟอร์มจะมาบอดตอนนัดนี้ด้วยวะ”บอลทำทีบ่นต่อไป“เออป่ะ เราไปวางของตรงอัฒจรรย์ตรงโน้นกัน” จ็อบชวนบอลไปวางของ“แม่งจะมาเคลียร์พนันกันวันอื่นก็ไม่ได้ กูจะได้เตรียมชุดมาเปลี่ยน เสือกต้องวันนี้กูเลยต้องยืมชุดรุ่นพี่มาเนี่ย” บอลยังคงบ่นต่อ“เออน่าเดี๋ยวก็คิวกูแน่น พวกมึงก็รอกันไม่ไหว เอาวันนี้ให้เสร็จๆ ไปเลย” จ็อบตอบกลับทั้งจ็อบและบอลก็ต่างสนทนากันเพราะคิดว่าต้องมีคนแอบฟังเขาอยู่แถวๆ นั้นแน่ๆจ็อบเดินเข้าไปกระซิบบอกบอลว่า“ถ้าวันนี้มีนอกคิวแฟนไม่ว่าใช่ไหม” จ็อบกระซิบถามแบบหยอกๆ“ตามน้ำไปเลยเพื่อความสมจริง แต่ถ้าหนักมากมึงโดนเอาคืนนะ” บอลตอบ“วิ่งรอบสนามสามรอบใช่ไหมได้กูจัดให้” บอลลงไปในลู่วิ่งในสนามรอบในชุดนักเรียนปกติ พอครบสามรอบด้วยอาการที่ร้อนอบอ้าวด้วย เหงื่อก็ไหลเต็มเสื้อของบอล บอลวิ่งมาหาบอล“มีไรอีกไหมคับจัดมา” บอลท้าทาย“อันนั้นมันแค่เงื่อนไขแรกแต่อีกเงื่อนไขคือ ทำตามใจคนชนะ พร้อมหรือยังไอ้เพื่อนรัก”“มึงก็มาดิ”บอลยังคงท้าทายต่อ“งั้นก็ถอดเสื้อผ้ากองไว้อัฒจรรย์เลย”จ็อบสั่งไปตามแผน บอลทำทีท่าไม่อยากทำตาม แต่แท้ที่จริง ต้องการให้แผนเดินต่อไปได้บอลเดินกลับมาที่อัฒจรรย์ที่วางสัมภาระเอาไว้ถอดเสื้อนักเรียนและกางเกงนักเรียนของตัวเองออกวางกองไว้กับที่นั่งในอัฒจรรย์เสร็จจึงเรียนเดินตามจ็อบไปยังอัฒจรรย์ฝั่งตรงข้าม
เดี๋ยวมาติดตามกันต่อนะครับ ว่าสองคนนี้จะทำอะไรกัน
สนุกมากครับ ติดตามนะ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ดีใจที่มาต่อนะครับ รอนะ ขอบคุณครับ. รอติดตาม ขอบคุณครับ กลับมาต่อแล้ว ดีใจมากเลยฮะ 555 รอมานานมาก กลับมาแล้วดีใจ ขอบคุณมากเลยครับ ขอบคุณมากๆนะครับ ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ
หน้า:
[1]
2