นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 18 การเริ่มต้นแห่งปัจฉิมบท 1
มาให้อ่านกันต่อแล้วคร้าบบบบบบบ....“ไอ้จ็อบไอ้บอล ทางนี้ๆ” ต้อมเรียกจ็อบและบอลมาหาอีกครั้งเหมือนเมื่อวาน“เป็นไงบ้างพี่”จ็อบรีบถามอย่างใจจดใจจ่อ“จริงอย่างที่ไอ้เด็กคนนั้นบอกว่ะมันออกจากโรงเรียนไปตอนสามโมงครึ่ง แล้วมันก็ไม่กลับมาโรงเรียนอีกเลยวันนั้น”ธามบอก“งั้นแสดงว่าเราตัดตัวเลือกไปได้อีกหนึ่ง เออ นี่ชุดที่ผมยืมไปนะ ขอบคุณมากเลยพี่”จ็อบพูดพร้อมกับส่งถุงใส่เสื้อผ้าคืนให้ต้อมและธาม“เออพี่อีกเรื่องนึง”จ็อบพูดจบพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือมาเพื่อเปิดข้อความไลน์ให้ต้อมและธามดู“แสดงว่าเราก็เตรียมตัวจับโจรได้แล้วสิ”ต้อมบอก“ใช่พี่งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับพี่ ถ้าคืนนี้คืบหน้าอะไรเดี๋ยวผมบอกพี่นะ”จ็อบขอตัวออกมาพร้อมกับบอล
ระหว่างที่จ็อบกับบอลเดินมาที่ห้องโฮมรูมตัวเองซึ่งเป็นที่ประจำของเด็กห้องจ็อบที่จะรวมตัวกันก่อนเคารพธงชาติ ก็ได้สวนกับต้าร์ที่เพิ่งมาถึงโรงเรียน“หวัดดีครับพี่”ต้าร์ทักทาย“เออหวัดดีน้อง มาเช้าเหมือนกันนี่” จ็อบทักทายตอบ“แล้ววันนี้พี่คนนี้จะโดนแก้ผ้าอีกไหมพี่ผมจะได้ไปรอ” ต้าร์แซวบอล“ไอ้เด็กเวรนี่เดี๋ยวไล่เตะสักทีดีมั้ง” บอลตอบอย่างเคืองๆ “ผมล้อเล่นน่างั้นผมไปแล้วนะ” ต้าร์บอกลา“ไม่น่าไปรู้จักับไอ้เด็กนี่เลยแม่งเหมือนคนละคนกับเมื่อวานเลย” บอลบอกเมื่อเดินมาถึงห้องโฮมรูมก็พบซอกับโอ๊ตนั่งอยู่ในห้อง “ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังวะ แล้วสรุปว่าไอ้ต้าร์โกหกหรือเปล่า” โอ๊ตถามจ็อบอย่างแปลกใจ“ไอ้ต้าร์ไม่อยู่วันนั้นจริงๆแสดงว่า ตอนนี้เหลือสองตัวเลือกแล้ว” จ็อบบอก“แล้วจะเอาไงต่อ”ซอถาม จ็อบจึงหยิบโทรศัพท์แล้วเปิดข้อความไลน์มาเปิดอีกครั้งให้ซอและโอ๊ตดู“กูว่าวันนี้กูกำลังหาเหยื่อไปตกปลา มึงสนใจจะไปเป็นเหยื่อให้กูไหม” จ็อบกระซิบ“เหยื่อห่าอะไรของมึงวะแล้ววันนี้กูไม่ว่างกับไอ้โอ๊ตก็ไม่ว่างด้วยที่บ้านบอกให้กลับเร็วจะไปทำธุระทั้งคู่” “งั้นมึงรอฟังข่าวดีพรุ่งนี้เช้าละกัน”
พอเลิกเรียนจ็อบก็ชวนบอลไปหากอล์ฟและวิน เพื่อไปขอความช่วยเหลือจากกอล์ฟและวิน พร้อมกับเล่าเรื่องที่เจอให้กับกอล์ฟและวินฟัง“เห้ยนึกว่าแม่งมีเฉพาะในหนังในละคร แม่งมีจริงด้วยอ่ะตัว”วินอุทานออกมาหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมดของจ็อบ“คือวันนี้มันบอกว่าเหมือนกับว่าจะเล่นผมอีกแล้วน่าจะดึงพวกพี่มาเกี่ยวด้วย” กอล์ฟและวินยังคงตั้งใจอย่างใจจดใจจ่อ“วันนี้ผมนัดรุ่นพี่มาแอบสืบ IPAddress ของไอ้คนนี้ไว้แล้ว แต่ยังไงก็คงต้องล่อให้มันโทรไลน์มาหาผมเพื่อจะได้จับปลายทางได้”จ็อบอธิบายต่อ“โอเคครับไม่มีปัญหา คืนนี้พวกพี่ไม่ต้องไปเข้ากะด้วย แล้วมึงเอาด้วยไหม” กอล์ฟหันไปถามวิน“เอาดิอยากรู้เหมือนกัน มันจะเล่นอะไรให้เราตื่นเต้นได้บ้าง ในปั้ม ในป่า ในทะเลก็เคยมาหมดแล้ว”วินตอบ ทำเอากอล์ฟสะดุ้งและหันไปมองวิน“เบาได้เบาแฟนจ๋า”“เราหวานแข่งกันมั่งมะ”บอลแกล้งแซวจ็อบ“ไม่เอาดิไปบ้านก่อน งั้นเดี๋ยวถ้าคืบหน้าอะไร ผมโทรมาบอกพวกพี่อีกทีนะครับขอบคุณมากเลยคับ” จ็อบบอกลาและกลับไปพร้อมกับบอล
เมื่อกลับถึงบ้านบอลเปิดบทสนทนาคุยกับจ็อบเพื่อทำลายความเงียบ“กูอยากให้วันนี้คือวันสุดท้ายที่เราจะต้องมาเจออะไรแบบนี้จริงๆว่ะ แบบว่าตื่นมาพรุ่งนี้เช้า เราจะเจอแต่เรื่องดีๆ” บอลระบายความในใจกับจ็อบ“กูก็อยากเหมือนกันแล้ววันนี้มันต้องจบ กูเชื่อว่างั้น” จ็อบตอบบอล พร้อมกับโผเข้าสวมกอดกันตามประสาคนที่รักและห่วงใยกันและกัน“ติ๊งหน่องๆๆ”จ็อบเดินไปที่หน้าประตูบ้านพบโอมยืนอยู่ริมรั้ว พร้อมชุดพนักงานพิซซา และกล่องพิซซาเหมือนเดิม“เอาพิซซามาส่งคร้าบ”โอมแกล้งพูดตามบทเมื่อจ็อบเดินมาเปิดประตูโอมกระซิบบอกจ็อบว่าให้ไปคุยกันบนห้องนอนดีกว่า น่าจะปลอดภัยสุด“เดี๋ยวผมขอเข้าห้องน้ำด้วยนะครับ”โอมแกล้งพูดตามบทต่อ เพราะกลัวว่า ไอ้คนนั้นมันจะคอยจับตาดูอยู่ละแวกใกล้ๆ“พี่ครับห้องน้ำข้างล่างมันเต็ม ไปเข้าที่ห้องผมก็ได้” จ็อบตามน้ำต่อไปโอมส่งถุงใส่กล่องพิซซ่าให้จ็อบ จ็อบเดินนำเข้าบ้านไป “ขึ้นบันไดแล้วห้องแรกขวามือครับ”โอมเข้ามาในห้องพร้อมกับจ็อบแล้วปิดประตู“จ็อบเอาโทรศัพท์มาพี่ขอโคลนโทรศัพท์น้องลงแลปท็อปพี่หน่อย”โอมพูดพลางเปิดกล่องพิซซาออกมาซึ่งข้างในไม่ใช้พิซซ่า แต่เป็นแลปท็อป ขนาดกะทัดรัด จ็อบส่งมือถือให้โอมเพื่อจำลองและสร้างโทรศัพท์เสมือนไว้ในเครื่องคอมของโอมนั่นหมายความว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าไอ้หมอนั่นจะส่งอะไรมาให้จ็อบโอมก็จะรับรู้ และสามารถสืบต่อกลับไปทางต้นทางได้ “ตอนที่พี่วางแผนว่าจะทำยังไงพี่ก็นึกขึ้นได้ว่า การโทรไลน์ มันไม่ได้การโทรตรงจากผู้ใช้นะแต่มันเป็นการติดต่อโดยมีเครื่องเซอร์เวอร์เป็นตัวกลาง นั่นหมายความว่าถ้าจะย้อนไปหาต้นทาง เราต้องเจาะเข้าไลน์ให้ได้ แต่ไลน์มันมีระบบป้องกันหนาแน่นถ้าจะเจาะเข้า อาจต้องใช้เวลาเป็นวันๆ จ็อบต้องพยายามหลอกล่อให้มันใช้วิธีอื่นถ้าจะให้รวดเร็วสุด ก็โทรศัพท์โดยตรง” “ผมจะพยายามจะพี่”จ็อบบอก“งั้นพี่ไปละแล้วคืนนี้เวลาที่มันติดต่อมาใช้โทรศัพท์ไอ้บอลโทรหาพี่นะ”โอมส่งบลูทูธขนาดพอดีรูหูให้จ็อบไว้ใช้งานสำหรับภารกิจคืนนี้“เดี๋ยวก่อนดิพี่”“อะไรวะจ็อบ”“พี่มาส่งพิซซานะแล้วจะส่งเสร็จจะถือพิซซากลับ พี่ว่ามันแปลกๆ ไหม”“เออว่ะถ้ามันซุ่มดูอยู่ มันสงสัยแน่ จ็อบมีแผนอะไรไหม”“งั้นพี่ถอดชุดออกมาแล้วใส่ชุดในตู้ของผมไปพร้อมกับคอมพี่ใส่กระเป๋าเป้สะพายออกไปด้วย ประมาณว่าพี่ทำชุดเปียกเลยขอยืมชุดผมใส่กลับ”“ไอ้นี่มันหัวแหลมเว้ยได้ๆ พี่เลิกงานแล้วด้วย”จ็อบและโอมก็ดำเนินการตามแผนแต่พอจ็อบเปิดประตูเสื้อผ้าออกมา“พี่โอมผมลืมว่า เสื้อผ้าผมยังไม่ได้ไปรับคืนจากร้านซักรีดเลย ไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้วมีเหลือแต่ชุดบาสเนี่ยพี่เนี่ยพี่”“เออได้ๆ ไม่เป็นไร”โอมถอดชุดพนักงานออกเปลี่ยนมาใส่ชุดบาสของจ็อบพร้อมกับเอากระเป๋าของจ็อบใส่คอมพิวเตอร์กลับส่วนเสื้อผ้าฝากจ็อบไว้ก่อนระหว่างที่โอมเดินลงมาชั้นล่างโอมก็เล่นตามบทต่อ“เดี๋ยวถ้าผมซักชุดเสร็จแล้วผมเอามาส่งคืนนะครับ”“ไม่เป็นไรครับผมไม่ได้ใช้เท่าไหร่” จากนั้น โอมก็สตาร์ทรถขับออกไปหอพักของตัวเองทันที“ทำไมวะเกิดไรขึ้น”บอลถามด้วยความสงสัย“พอดีข้อศอกพี่แกไปโดนก็อกน้ำฝักบัวชุดเลยเปียกหมดเลย กูเลยให้ชุดกูยืมใส่กลับหอ”
เวลาล่วงเลยมาถึงตอนค่ำประมาณห้าทุ่มยังไม่มีวี่แววจากไอ้ตัวการปริศนานั้นเลย จ็อบจึงตัดสินใจวิ่งขึ้นห้องนอนตามคำแนะนำของโอมโทรไปหากอล์ฟพี่บอกความคืบหน้า“พี่กอล์ฟมันยังไม่ติดต่อมาเลย เอ๊ะ แปปนะพี่ มีข้อความเข้า”จ็อบพักสายจากกอล์ฟและมาดูหน้าจอข้อความที่กำลังรออยู่มันมาแล้ว“มันส่งมาแล้วพี่มันบอกว่าให้ผมหาพี่ แล้วชวนพี่มาที่บ้านผม แล้วมันจะบอกคำสั่งต่อไป”“โอเคพี่จะได้บอกพี่วินเตรียมตัว” กอล์ฟตอบจ็อบกลับมาเมื่อจ็อบวางสายแล้วจึงรีบโทรหาโอมต่อ“พี่โอมมันติดต่อมาแล้วพี่” จ็อบโทรบอกโอม“โอเคพี่เปิดคอมอยู่พอดีเลย มาเจอกันสักตั้งดีกว่าเว้ย” โอมบอก
จ็อบทำทีเดินไปยังหอพักของกอล์ฟและวินเพื่อให้เป็นไปตามแผน ซึ่งกอล์ฟและวินก็รออยู่แล้วในห้อง “ก๊อกๆๆๆ”“อ่าวจ็อบ มีอะไรหรือเปล่าครับ” กอล์ฟทำทีเหมือนไม่รู้เรื่อง“ขอผมเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ”จ็อบบอกกอล์ฟเข้าไปคุยในห้องเพื่อความปลอดภัยของการสอดส่องของบุคคลปริศนาคนนั้น“ผมว่ามันไม่รู้ว่าผมมาหาพี่ตอนเย็น แสดงว่า มันไม่ได้ติดตามความเคลื่อนไหวผมตลอดเวลานะไม่งั้นมันต้องส่งมาถามหรือทำอะไรสักอย่างแล้ว”“พี่ว่ามันชักยังไงๆแล้วนะ ทำไมที่บ้านน้อง มันรู้ความเคลื่อนไหวน้องเหมือนอยู่ในบ้านน้องเลย”กอล์ฟเริ่มเอะใจ“ป่ะเราแกล้งทำตามมันบอก จะได้เป็นไปตามแผนกันต่อ พี่ชักตื่นเต้นแล้ว”“ติ๊ง”“มันส่งข้อความมาอีกแล้วพี่ทำยังไงก็ได้ให้เขาอยู่เล่นกับมึงให้ได้มึงต้องทำให้เขารู้สึกว่าการอยู่เล่นกับมึงมันคุ้มค่ากับการลางาน”“แสดงว่ามันไม่รู้ที่เราคุยอะไรกันในห้องอย่างที่พี่คิดจริงๆงั้นเดี๋ยวพี่กับพี่วินเปลี่ยนเป็นชุดทำงานก่อนนะ”กอล์ฟบอกจ็อบ จ็อบกำลังจะเดินออกไปรอนอกห้องให้กอล์ฟและวินเปลี่ยนชุด“จ็อบๆไม่ต้องออกไปครับ รอในห้องเนี่ยแหละ เดี๋ยวมันจะรู้ว่า เรารู้ทันแผนมัน”จ็อบเดินกลับมานั่งที่พื้นรอกอล์ฟและวินเปลี่ยนชุดห้องพักของกอล์ฟเป็นเหมือนหอพักนักศึกษา เป็นห้องแบบสตูดิโอ เป็นห้องเดียวแต่แบ่งมุมเอาไว้ทำกิจกรรมต่างๆ วินเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดทำงานออกมาเป็นสีเทา ที่สาบเสื้อด้านหลังมีแถบสีฟ้าซึ่งเป็นชุดทำงานของวินเอง และหยิบชุดหมีสีกรมท่า ส่งให้กอล์ฟ “ขอบคุณจ้ะแฟนจ๋า” กอล์ฟแกล้งหยอกวิน กอล์ฟกำลังใส่ชุดหมีทับชุดบอล“มึงอย่าเอาเปรียบกูสิกูยังถอดเปลี่ยนเลย” วินบอกกับกอล์ฟ“อ้อได้ดิ จะให้กูแต่งตัวยังไงดีล่ะ” กอล์ฟตอบกลับรอคำสั่งจากวิน“ใส่ชุดหมีอย่างเดียวเลยแล้วกันเผื่อมันให้ถอดชุด มึงจะได้โชว์หุ่นไง” คำสั่งของวิน ทำเอากอล์ฟอึ้งไปเล็กน้อยเพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะทำกิจกรรมเสียวกันในสถานที่ต่าง ๆแม้กระทั่งในห้องน้ำที่ทำงานก็เคยมาแล้วแต่ทุกครั้งเสื้อผ้าติดตัวครบทั้งเสื้อและกางเกงถึงแม้จะต้องถอดชุดหมีก็ยังมีกางเกงที่ใส่ข้างในชุดหมีอยู่จะขายาวขาสั้นก็แล้วแต่วันแต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่กอล์ฟจะทำอะไรตื่นเต้นแบนี้“มึงเอาจริงหรอมึงก็รู้ว่ากูไม่เคยแบบนี้เลยนะ” วินหันหน้าทำตาเขียวในใส่กอล์ฟแทนคำตอบ“งั้นขอเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำนะ”“ไม่ต้องเลยมึงเปลี่ยนตรงนี้แหละ”“ก็ได้จ้าเพื่อแฟนเลยนะ ขอโทษด้วยนะน้อง”กอล์ฟบอกกับจ็อบก่อนจะถอดเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงบอลขาสั้นออกเผยให้เห็นกางเกงในสีดำยี่ห้อที่โฆษณาในทีวี กอล์ฟเป็นเด็กหนุ่มที่ปากกัดตีนถีบตลอดเวลาตอนเรียนจบ ป.6 ที่บ้านกอล์ฟมีปัญหาถึงขั้นบ้านแตก กอล์ฟเลยไปคบกับแกงค์เด็กเหลือขอแถวบ้านเที่ยวขโมยของในบ้านละแวกนั้น ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงงานทำขนมของครอบครัวจ็อบจนวันหนึ่ง พ่อของจ็อบ เห็นกอล์ฟกำลังทำลับๆ ล่อๆ อยู่แถวหน้าโรงงานจึงแอบมองสังเกตพฤติกรรม กอล์ฟมองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูโรงงานตรงริมประตูเป็นที่กองขนมที่เสีย ขึ้นรา ที่ลูกค้านำมาคืนแล้วขายไม่ได้กอล์ฟเดินเข้าไปที่กองขนมนั้นแล้วพยายามคุ้นหาขนมที่มันยังพอกินประทังความหิวได้พ่อของจ็อบเห็นอย่างนั้น จึงเดินเข้าไป“ทำอะไรน่ะ”พ่อของจ็อบตะโกนไปทางกอล์ฟ ทำเอากอล์ฟหน้าเสีย“ผมเปล่าครับ”กอล์ฟตอบกลับมาแบบตะกุกตะกัก“จะเปล่าอะไรก็เห็นของคามืออยู่”“ผมขอโทษครับผมหิวผมยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”“ทำไมไม่กินล่ะ”“ที่บ้านผมมีปัญหาแม่ก็หนีไปแล้ว พ่อก็เอาแต่กินเหล้า จนบ้านก็ถูกยึดไป ผมไม่มีบ้านพ่อก็ทิ้งผมหนีไปไหนก็ไม่รู้อีก” กอล์ฟตอบพลางน้ำตาเอ่อล้นออกมา “แสดงว่าเอ็งไม่มีที่กินที่นอนเลยใช่ไหม”พ่อของจ็อบถาม“ใช่ครับตอนแรกผมจะไปอยู่วัด แต่ในวัดมันมีเด็กวัดเจ้าถิ่นอยู่ มันชอบรังแกผมผมเลยหนีออกมา”พ่อของจ็อบตัดสินใจอยู่พักนึงแล้วบอกว่าให้กอล์ฟเข้ามารอที่หน้าโรงงานตรงส่วนที่เป็นออฟฟิศพร้อมเดินไปเรียกแม่ของจ็อบ ซึ่งกำลังนั่งพูดคุยเล่นกับจ็อบอยู่แม่ของจ็อบเดินจูงมือจ็อบมาหาพ่อ “มีอะไรหรอคะเฮีย”“เฮียเห็นเด็กคนนี้กำลังคุ้ยกองขนมเสียของเราเฮียสงสารเด็กคนนี้ ไม่มีที่นอนแถมหิวโซมาเลย เฮียว่าจะให้มาทำงานในโรงงานทำขนมเราเธอว่าไง”แม่ของจ็อบมองกอล์ฟด้วยสายตาที่เวทนาเด็กน้อย“ได้ค่ะแล้วแต่เฮีย โรงงานเราก็กำลังขาดคนงานด้วย”“ไอ้หนูมาทำงานกับเฮียไหม เดี๋ยวเฮียจัดการเรื่องเอกสารแรงงานให้ทุกอย่าง พอดีมีห้องว่างของมาพักที่หอพักคนงานอยู่เอ็งก็จะได้พักที่นั่นเลย ส่วนเรื่องกิน เอ็งมากินกับเฮียกับเจ้ เอ็งจะตกลงไหม”“ตกลงครับ”กอล์ฟตอบรับด้วยสีหน้าดีใจ“เอ็งมีสัมภาระอะไรที่ไหนไหม”“ไม่มีครับ”“งั้นก็ดีเลยมาพักที่นี่ซะคืนนี้เลยว่าแต่เราชื่ออะไรล่ะ”“กอล์ฟคับ”“งั้นเฮียวานเธอพากอล์ฟไปที่ห้องพักหน่อยนะแล้วก็ไปวานไปเอาผ้าขนหนูให้ไอ้หนูมันอาบน้ำหน่อยล้างเนื้อล้างตัว มอมแมมเหลือเกิน เดี๋ยวเฮียไปเตรียมเอกสารพรุ่งนี้จะได้ไปจัดการกันเลย”“ได้จ้ะกอล์ฟตามเจ๊มา” แม่ของจ็อบ จูงจ็อบนำกอล์ฟไปที่ห้องพักคนงาน”“นี่ห้องกอล์ฟนะพออยู่ได้นะ”“ได้ครับเจ๊ขอบคุณคับเจ๊” “เดี๋ยวเจ๊มานะไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน”“ป่ะเราไปเอาผ้าขนหนูมาให้พี่เขากันเนอะ” แม่บอกกับจ็อบ“ไปคับๆ”จ็อบซึ่งตอนนั้น กำลังเรียน ป.3เมื่อพ่อกับแม่ของจ็อบพากอล์ฟมาจัดการเรื่องเอกสารราชการและเอกสารรายงานหมดแล้วระหว่างที่นั่งรถกลับบ้าน“ผมขอบคุณเฮียกับเจ๊มากนะครับเฮียกับเจ๊มีบุญคุณกับผมมากเลยครับ แค่นี้ผมก็ทดแทนเฮียกับเจ๊ทั้งชาติก็ไม่หมด”กอล์ฟพูดกับเฮียกับเจ๊ ระหว่างนั่งรถกลับมา“ไม่ต้องทดแทนอะไรหรอกแค่ขยันๆ ช่วยเฮียทำงานก็พอแล้ว”พร้อมกับเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยมาลูบหัวกอล์ฟอย่างเอ็นดูตั้งแต่นั้นมากอล์ฟก็เป็นส่วนหนึ่งของโรงงานของจ็อบหรือจะเรียกว่าครอบครัวของจ็อบเลยก็ได้ เพราะเวลาเย็นๆ ที่โรงงานไม่ได้ทำงานก็มาเป็นเพื่อนเล่นกับจ็อบอยู่เรื่อยๆกอล์ฟสามารถแบ่งเขางานของพ่อของจ็อบไปได้เยอะมาก จนกระทั่งวันหนึ่งระหว่างที่กอล์ฟเดินตรวจตราโรงงานเพื่อจะปิดประตูออฟฟิศ “กุกกักๆๆๆ”“เสียงอะไรวะเดินไปหาต้นเสียง”“เห้ยขโมย” จ็อบเห็นเงาตะคุ่ม กำลังงัดโต๊ะบัญชีเก็บตู้เซฟ จึงตะโกนเสียงดังออกมาทันทีพ่อของจ็อบรีบวิ่งลงมาดูเจ้าโจรเห็นท่าไม่ดี ควักมีดออกมา กอล์ฟเอาตัวเข้าขวาง หวังจะเป็นการรั้งตัวโจรไว้จึงโดนมีดของโจรจ้วงเข้าไป แต่โชคดีที่หลบทัน เลยโดนบริเวณสีข้างแบบถากๆ เป็นแผลโจรก็วิ่งหนีไป พ่อของจ็อบ รีบพากอล์ฟมาโรงพยาบาลแล้วจึงไปโรงพักลงบันทึกประจำวันไว้กอล์ฟเริ่มเป็นที่ไว้วางใจของพ่อจ็อบมากขึ้นถึงขนาดที่ถูกไว้ใจให้นั่งเฝ้าโต๊ะบัญชีดูแลเงินที่ลูกค้านำเงินค่าขนมมาจ่ายแล้วก็ไม่ผิดหวัง ด้วยความที่กอล์ฟเป็นคนซื่อ เงินที่ได้รับมาของโรงงานนี้ก็เข้ากระบวนการถูกต้องทุกอย่าง 100% ไม่มีหมกเม็ดจนเป็นที่รักของพ่อและแม่ของจ็อบไปอีก แต่ในทางกลับกันกอล์ฟก็เริ่มโดนหมั่นไส้จากพวกคนงานต่างด้าวคนอื่นที่เห็นกอล์ฟเป็นลูกรักจึงถูกกลั่นแกล้งสารพัด ไม่ว่าจะเป็น ตอนกอล์ฟเข้าห้องน้ำก็เอากางเกงไปซ่อนพยายามหาเรื่องต่างๆ นานา หรือที่หนักสุดตอนกอล์ฟใส่ผ้าขนหนูไปอาบน้ำพวกคนงานก็เอาแม่กุญแจมาล็อคห้องของกอล์ฟไว้ ให้เข้าไปเปลี่ยนชุดไม่ได้พอกอล์ฟไปขอร้อง ก็ถูกพาตัวมายังป่าหญ้าข้างโรงงาน ชายคนหนึ่งยื่นกุญแจคืนให้เมื่อกอล์ฟกำลังรับกุญแจ ชายอีกคนก็กระชากผ้าขนหนู แล้ววิ่งแยกย้ายไปคนละทิศละทางปล่อยให้กอล์ฟยืนแก้ผ้าท้าลมอยู่อย่างนั้น กอล์ฟก็ต้องจำใจเดินเอามือกุมเป้าแล้วหาจังหวะวิ่งเข้าไปที่หอพักคนงาน ซึ่งที่ม้าหินอ่อนทางขึ้นบันไดก็เจอพวกคนงานชุดเดิมนั่งหัวเราะเยอะกอล์ฟอยู่ กอล์ฟรีบวิ่งไปที่ห้องตัวที่ที่อยู่ชั้น 3 ให้เร็วที่สุดกอล์ฟตัดสินใจนำเรื่องนี้ไปบอกเฮียเฮียโกรธมาก จึงบังคับให้กอล์ฟมาอยู่ในส่วนตัวบ้านรวมกับครอบครัวของจ็อบแต่กอล์ฟพยายามปฏิเสธก็ไม่เป็นผลและพ่อของจ็อบก็ยังสั่งตัดเงินเดือนพวกคนงานผู้ชายในโรงงานอีกจึงทำให้พวกคนงานเหล่านั้น โกรธแค้นจ็อบเป็นทวีคูณจนอยู่มาวันหนึ่งป้าของกอล์ฟมาต่างจังหวัด มาขอรับตัวกอล์ฟไปอยู่ด้วย พ่อและแม่ของกอล์ฟไม่อยากให้กอล์ฟต้องไป เพราะกอล์ฟสามารถแบ่งเบาภาระของพ่อจ็อบไปได้เยอะมากแต่ป้าของกอล์ฟ ต้องการที่จะให้จ็อบไปเรียนต่อมัธยมให้จบพ่อแม่ของจ็อบเลยต้องจำใจให้กอล์ฟออกไปกับป้าของตนเอง วันที่กอล์ฟจากไปจ็อบเองก็วิ่งร้องไห้เข้าไปกอดกอล์ฟ เพราะกอล์ฟเป็นทั้งเพื่อนเล่น พี่ชายและคนในครอบครัวเดียวกับกอล์ฟไปแล้ว จนกระทั่งกอล์ฟไปเรียนต่อจนจบปริญญาตรีถึงแม้จะช้าไปสักสามสี่ปีก็ตามเมื่อจบมาก็ได้ทำงานในโรงงานที่เคยฝึกงานเมื่อตอนเรียน ป.ตรี และได้เป็นแฟนกับวินถึงแม้จะอยู่คนละแผนก แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรค เพราะวินเป็นคนที่ชอบเอาแต่ใจซึ่งกอล์ฟเป็นฝ่ายยอมตลอด และยิ่งไปกว่านั้น เวลาอยู่ด้วยกันที่หอวินจะชอบให้กอล์ฟไม่ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว และพลีร่างกายให้วินเสมือนเป็นของเล่น
กอล์ฟเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงในก่อนที่จะดึงกางเกงในลงไปที่ขาตอนนี้ชายหนุ่มหุ่นดีระดับนายแบบ ซิคแพคชัดเป็นลอน ยืนอยู่ข้างหน้าจ็อบกอล์ฟหันหลังไปหาวิน แต่วินก็แกล้งกอล์ฟให้หันกลับมาประจันหน้ากับจ็อบ“น้องเป็นไง หุ่นแฟนพี่ เจ๋งป่ะวะ” วินแกล้งพูดอวดร่างกายของกอล์ฟให้จ็อบฟัง“ตัวเองก็มีของดีโชว์น้องเขาไปเลยสิ” พูดจบวินก็จับมือทั้งสองข้างออกจากเป้ากางเกง ตอนนี้กอล์ฟยืนเปลือยกายแบบไม่ปกปิดอยู่คนเดียวกลางห้องทำเอาจ็อบตะลึงในหุ่นอันน่าเย้ายวนของกอล์ฟ“กูใส่เสื้อผ้าได้ยังกูหนาว” กอล์ฟบอกกับวิน วินเลยส่งชุดหมีให้เมื่อทั้งคู่แต่งตัวเสร็จก็ทำทีคว้ากระเป๋าเหมือนเดินออกไปทำงานปกติแล้วจ็อบก็เดินนำหน้ากอล์ฟกับวินไปที่บ้านของจ็อบ“เดี๋ยวๆ”วินร้องห้าม“ทำไมวะมึง”กอล์ฟถามอย่างสงสัย แต่วินไม่ตอบอะไร วิ่งไปเอาชุดทำงานของกอล์ฟอีกสองชุดใส่ลงในกระเป๋า“เอาชุดทำงานไปเผื่อว่ะไม่รู้สิ ลางสังหรณ์เหมือนบอกว่าได้ใช้แน่” วินตอบ
ตอนนี้เริ่มเข้มข้นแล้วนะครับ ก่อนจากไป ผมมีเรื่องหนึ่ง อยากจะเล่าสู่กันฟังว่า ผมเคยมีแวบนึงคิดว่า อยากจะเก็บค่ากระทู้ เล็กน้อยๆ อาจจะ 5 Zenny หรืออะไรก็ว่าไป แต่ก็คิดอีกทีนึงก็อยากให้ผลงานตรงนี้ มาให้คนที่ชอบแนวนี้ได้อ่านกัน แต่ก็แอบคิดกลับไปอีกว่า แล้วจะมีใครเอาของเราไป CP หารายได้ไหมนะ ถ้าเป็นอย่างนั้น เราคงเสียความรู้สึก และหมดกำลังใจที่จะสร้างผลงานต่อ เพราะไม่อยากเป็นเครื่องมือใคร จนสุดท้ายก็ตัดสินใจว่า ให้อ่านฟรีกันต่อไป ดังนั้น จึงขอแจ้งให้ทุกท่านทราบว่า ในฐานะของผู้เขียน ผมไม่อนุญาตให้นำผลงานเรื่อง "นักเรียนดีเด่น" ไปเผยแพร่ โดยเรียกเก็บค่าเข้าดูกระทู้นะครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้าใจ
ติดตามนะ สนุกมากครับ
ขอบคุณครับ จริงๆเก็บ10ผมก็ไม่เกี่ยงนะครับ น้ำพักน้ำแรง ผลงานดีดีครับ ขอบคุณครับที่แต่งให้อ่านแบบฟรีๆ หากจะเก็บค่าอ่านก็เหมาะสมกับเนื้อเรื่องแต่ละตอน จ็อบจะจำกอล์ฟได้ไหมนั ช่วยกันสืบจับตัวกันใหญ่นะ ขอบคุนคราบ ขอบคุณมากเลยครับ ขอบคุณมากๆนะครับ ตื่นเต้นเลยครับ ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณค่ะluv
หน้า:
[1]