มาลัยสามชาย ตอนที่ 7 สำหรับแม่ อะไรก็ได้
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2021-4-11 00:13เช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าชายกริชทัตตื่นขึ้นมาพร้อมกับเห็นตนได้นอนอยู่บนพระที่ตามลำพังไร้ซึ้งวิชยนอนเคียง
คมจักรจึงเข้ามาถวายงานดูแลช่วงเช้า "ตื่นพระบรรทมแล้วหรือพระเจ้าคะ"
"อือ เจ้าเตรียมชุดให้ข้าด้วย ข้าอาบน้ำก่อน"
"คุณหนูวิชยเตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้วพระเจ้าคะ ราชบุตรสรงน้ำและแต่งพระองค์ได้เลย" เมื่อได้ยิน
ที่คมจักรพูดจากหน้าบึ้งๆกยิ้มออก แล้วตรัสต่อว่า "แล้วนี่เขาไปไหน" คมจักรจึงทูลตอบ "คุณหนูวิชยไป
เตรียมตัวที่ห้องของตนพระเจ้าคะ อีกประเดี๋ยวคงมาถวายงานต่อ เดี๋ยวกระหม่อมไปเตรียมการด้านนอกก่อน
พระเจ้าคะ" "ตามสบายเถิด" เจ้าชายพูดจบก็เข้าห้องสรง อาบน้ำทำธุรส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อยก็ออกมา
แบบไม่ทันระวัง เจ้าชายเดินสะดุดพื้นที่ต่างระดับระหว่างห้องทรงกับห้องบรรทมจึงทำให้ผ้านุ่งเจ้าชายหลุด
"เฮ้ย.....เจ้าชายบ้า ชอบโชว์หรืออย่างไร" วิชยหันไปเจอก็ถึงกับตกใจ เจ้าชายเองก็เช่นกันรีบเอามือปิดก่อน
หยิบผ้ามานุ่ง มือเดี่ยวแต่ก็ปิดแทบไม่มิดเลยนะเนี่ย "ข้าขอโทษไม่คิดว่าเจ้าจะเข้ามาเร็วขนาดนี้ เอ๊ะแอบแข็ง
หรือเปล่าคุณหนูสาม" เจ้าชายยิ้มแบบเลศนัย วิชยจึงทูลกลับไปว่า "หากเข้ามาช้าก็จะโดยพระอาญา แต่ก็
ไม่คิดว่าเข้ามาเร็วจะเจอ"
"งูยักษ์หรือ" เจ้าชายหยอกกลับ
"ปลาไหลพระเจ้าคะ" วิชยตอบกลับแบบหน้าแดง ๆ "มาเช็ดผมให้ข้าที เร็วด้วยเดี๋ยวไปหอพระไม่ทันพระมารดา"
"พระเจ้าคะ" วิชยตอบรับพร้อมหยิบผ้าเช็ดพระเกศามาซับเส้นพระเกศาและเช็ดอย่างเบามือ เจ้าชายก็นั่งยิ้ม
อย่างมีความสุข "คุณชายสามอะไรโดนหลังข้า" วิชยเช็ดผมไม่ทันระวังจนตรงนั้นโดนหลังเจ้าชาย "พระองค์
ทะลึ่งละ" "ข้านั่งอยู่กับที่นะคุณชายสาม555" หลังจากแต่งตัวเสร็จเจ้าชายกับวิชยก็ออกไปที่หอพระเพื่อรอ
พระมารดามาไหว้พระ โดยไม่ลืมที่จะเอามาลัยที่วิชยกรองไว้มาถวายด้วย
ที่หอพระ ภายในประดิษฐานพระพุทธรูปประจำอาณาจักรที่ชาวเมืองในอาณาจักรนี้ต่างเคารพบูชา เมื่อเจ้าชาย
และวิชยมาถึงก็พบว่าพระมหาเทวีเจ้า พระอัครราชเทวี(พระมารดดา) พระราชเทวีอุดรทิศ และพระอัครราชเทวัญ
ในเจ้าหลวงขุนคดีธรรมมาถึงแล้ว "ขอพระราชทานอภัยโทษพระเจ้าข้าที่ให้พระมหาเทวีเจ้า พระมารดา รวมถึง
พระราชเทวีและพระอัครราชเทวัญในเจ้าหลวงขุนคดีธีชรรมทรงรอ" เจ้าชายกริชทัตถึงแม้จะห้าวหาญแต่ก็มีความ
เคารพนพไหว้อ่อนโอนเฉกเช่นพระมารดา "มัวทำการอันใดหารู้หรือไม่ว่าหากมาหลังขบวนเสด็จไม่ตรงตามหมาย
จะถูกทวนลงหลัง" พระมารดาตรัสดุเจ้าชายของตน พระมหาเทวีเจ้าจึงยิ้มให้ "เอาเถิดพระนาง บางคนเป็นถึง
ราชเทวีมาช้ากว่าสมเด็จพี่พวกท่านก็เห็นบ่อย พระราชบุตรมาถึงช้าเเค่เคี้ยวหมากยังไม่แหลกมิต้องดุพระองค์"
"พระนางเจ้าทรงพระเมตตานักเพคะ กริชทัตยังมิกราบขอบพระทัยพระมหาเทวีเจ้าอีก"
"ขอบพระทัยพระมหาเทวีเจ้าพระเจ้าคะ เอ่อพระมารดาลูกนำมาลัยข้อพระกรมาทูลถวายพระมารดา" พระอัคร-
ราชเทวีถึงกับตกใจ "นี่ลูกกรองเองรึ"
"555 หาไม่พระเจ้าคะ คุณชายสามของท่านเจ้าพระยาบูรพาปราบศึกเป็นผู้กรองพระเจ้าคะ"
"ฝีมืองดงามยิ่งนัก เห็นตั้งแต่เมื่อคราพิธีเสกสมรสแล้ว อือมือเจ้านี่เบาน่าดูกลีบมะลิหามีรอยช้ำไม่ ขอขอบใจ
เจ้านะคุณหนูสาม" พระอัครราชเทวีตรัสตอบแล้วยกพานมาลัยที่เจ้าชายทูลถวาย นำวางเบื้องหน้าพระพุทธรูป
วิชยรู้สึกดีใจมากที่มาลัยของตนได้วางในหอพระ "เป็นพระกรุณาพระเจ้าคะ" วิชยทูลตอบ
"เป็นไงบ้างวิชย" พระมหาเทวีเจ้าตรัสถามแต่ด้วยรสมือที่เคยเจอวิชยจึงยังเกร็งๆมิกล้าตอบ พระนางเจ้า
จึงตรัสปลอบ "ยังกลัวข้าอยู่หรือ มิต้องกลัวหากไม่ได้ทำอะไรผิดพลาด คนผิดที่ปรับปรุงตัวข้ายินดีให้โอกาส"
"ทูลตอบพระมหาเทวีเจ้าเถิดพี่รอง" ดนุเอ่ยขึ้น วิชยจึงทูลตอบไปว่า "กระหม่อมสบายดีพระเจ้าคะ ขอบพระทัย
ที่ทรงถามพระเจ้าคะ" "มานี่สิ"พระมหาเทวีเอ่ยเรียกวิชยให้เข้ามาหา เจ้าชายจึงสะกิดแขนวิชย "พระนางเจ้า
เรียกพบหมอบคลานอ้อมหลังข้าเข้าไป" วิชยทำตามที่บอกเมื่อไปถึงวิชยก็หมอบกราบอย่างกลัวๆ พระมหา-
เทวีจึงลูบหัวและเรียกขวัญ "มาเถิดขวัญเจ้าเอย มิต้องกลัว เริ่มตนใหม่ในสิ่งที่ผิดพลาดพลั้ง ขอให้เจ้ามีแต่
ความสุขตลอดเวลา" "เป็นพระ...พระมหากรุณาธิคุณพระเจ้าาข้า" วิชยเอ่ยเสียงสั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลออก
ด้วยความยินดีและตื้นตันใจ "พระอัครราชเทวัญ แม่ขอของที่วางบนพานหน่อย" พระนางเจ้าเอ่ยขึ้นดนุจึง
ทูลถวายของนั้นให้ "รับไว้ซะถือว่ารับขวัญเจ้า เจ้าคือคนของข้าหน้าที่เจ้าคือถวายอารักขาพระนางกัณตรี
พระอัครราชเทวีประจิมทิศและเจ้าชายกริชทัต พระราชบุตรประจิมทิศ"
"รับพระราชทานของกำนัลเถิด"พระมารดาเจ้าชายทรงตรัส
"ขอบพระทัยพระเจ้าคะ"
"พระมารดาจะว่าอย่างไรถ้าลูกจะขอคบหา"
"แม่อะไรก็ได้ แล้วแต่ลูกว่าแต่พื้นเพของวิชยเป็นมาอย่างไร"
"กระหม่อมเป็นบุตรคนที่สองของท่านเจ้าพระบูรพาปราบศึก แต่แม่กระหม่อมมิได้มีศักดิ์คุณหญิงกระหม่อม
เลยอยู่ในฐานะคุณชายสามพระเจ้าคะ"
"พระมารดามีอะไรหรือเปล่าพระเจ้าคะ" เจ้าชายถามต่อเพราะรู้ว่าพระมารดาต้องมีอะไรแน่นอน
"ไม่มี แมีอะไรก็ได้แล้วแต่ลูก แล้วงานกรองมาลัยและงานเครื่องสดนี่หละเจ้าทำเป็นได้อย่างไร"
"ยายของกระหม่อมเป็นแม่ค้าขายมาบัยและงานใบตองพระเจ้าคะ แม่กระหม่อมเคยสอนให้บ้างเลยพอทำได้"
"ยายของเจ้าเคยทำงานในวังไหม แม่อะไรก็ได้แล้วแต่ลูกเลือกแต่แม่อยากรู้เรื่องราว" พระราชเทวีอุดรทิศ
จึงทูลถาม "ขอพระอนุญาตเพค่ะพระพี่นางกัณตรี นี่ขนาดแม่อะไรก็ยังถามมิหยุดเลยนะเพคะ" พระนางเจ้า
จึงขันและตรัสตอบ "นั่นสิ ข้าก็เห็นด้วยกับพระราชเทวีมินตยานะพระอัครราชเทวี ข้าสืบประวัติเจ้าเเล้วนะ
วิชย ประวติเจ้ามิได้มัวหมองแค่โชคชะตาเล่นตลกกับเจ้า เจ้ากับพระอัครราชเทวัญเป็นเครื่อญาติกันในสาย
ของออกญาประจิมทิศ อาของพระนางกัณตรีคือตาของเจ้าและดนุ"
"หมายความว่ากระหม่อมกับดนุ เอ๊ย พระอัครราชเทวัญเป็นพี่น้องกันทางสายเลือดข้างตา"
"ใช่ออกยาประจิมทิศมีเมีย 5 คน แต่รักและเมตตาคุณหญิงสี่ยายเจ้าเป็นที่สุดคุณหญิงใหญ่จึงใส่ร้ายป้ายสี
จนยายของเจ้าต้องออกจากเรือนไปใช่ชชีวิตตามชะตากรรม แม่เจ้าก็เลยเคียดแคล้นพยายามทำทุกอย่าง
ให้ชีวิตกลับมาดีเหมือนเดิม ส่วนคุณหญิงมาลัยที่รอดภัยมาได้ก็เพราะยอมอยู่เป็นนางกำนัลของน้องสาวข้า
คุณหญิงสามไม่คิดอาวรต่อฐานะจึงขอเป็นนางกำนัลให้ข้าจนวาระสุดท้าย หากแม่เจ้ามีสติ คิดให้มากคงไม่
ต้องเจอชีวิตลำบากแบบนั้น" พระมหาเทวีเจ้าจึงเล่าเรื่องให้ฟัง วิชยเริ่มเเค้นตาของตน
"ดียิ่งนักที่กระหม่อมมิได้ไหว้สาออกยาผู้นั้น"
"วิชยการที่ข้าบอกเจ้าก็หมายให้เจ้าทำตนให้ดีขึ้นออกยาทั้ง 3 หัวเมืองตอนนี้ก็ได้อวยยศเป็นเจ้าพระยาเว้นแต่
ออกยาประจิมทิศ ถึงแม่จะมีพระอัครราชเทวีและพระอัครราชเทวัญในสายของประจิมแต่ก็หาส่งผลดีไม่ ใช้สติ
ให้มากกว่าอารมย์ แล้วเจ้าจะได้ดี"
"พระเจ้าคะ"
"พระมารดาเห็นว่าอย่างไรพระเจ้าคะ"
"แม่อะไรก็ได้ขอแค่เป็นคนที่ลูกรักแม่ก็รักด้วย ว่าแต่..." ทั้งหอพระเลยพูดพร้อมกันว่า "พระนางกัณตรีเพคะ"
พระนางจึงตอบว่า "ไม่ นี่ใกล้ถึงเวลาว่าราชการเเล้วไปหอหลวงกันไหมเพคะ"
ที่หอหลวงวันนี้ที่เจ้าเมืองประเทศราชมาขอสวามิภัคต่อเจ้าหลวงรัตตะทั้งฝ่ายในและฝ่ายหน้าจึงต้อมมารอรับ
"สมเด็จพระมหาราชาเจ้าหลวงรัตตะ พระมหาเทวีเจ้าพระนางเจ้าบุษบงกช และพระมหาอุปราชย์เรวัตเสด็จ
ออกท้องพระโรง" ท่าอำมาตย์ขุนวังหลวงเอ่ยแจ้งทุกคนในหอหลวง ทั้งต่างถวายความเคารพก่อนที่ทั้ง 3 จะ
ประทับที่ตั่งของตน ฝั่งซ้ายนับจากบัลลังค์เป็นพระมหาเทวีเจ้าพระนางเจ้าบุษบงกช พระนางเจ้ากันตรี พระ-
อัครราชเทวีประจิมทิศ พระนางมินตยา พระราชเทวีอุดรทิศ และพระนางมยุรา พระราชเทวีทักษิณทิศ ฝั่งขวา
ของบัลลังค์พระมาอุปราชย์เรวัต พระราชบุตรฯเจ้าหลวงขุนคดีธรรม พระอัครราชเทวัญในเจ้าหลวงขุนคดีธรรม
พระราชบุตรกริชทัตโอรสประจิมทิศ พระราชบุตรมินธาโอรสอุดรทิศ และพระราชบุตรพสุโอรสทักษิณทิศ
"ข้า เจ้าเมืองมัลดะยะอยู่ทางทิศบูรพาเยื้องทักษิณทิศ จะขอเป็นเมืองขึ้นต่ออาณาจักรทวารัตตะพระเจ้าคะ"
"เหตุใดท่านเจ้าเมืองจึงมาขอเป็นเมืองขึ้นกับเราทั้งที่เมืองท่านก็ใหญ่พอเทียบได้กับหัวเมืองใต้ของเรา"
พระอุปราชย์ตรัสถาม เจ้ามัลดะยะจึงทูลตอบ "ขอเดชะพระอุปราชย์ตอนนี้พวกดั้งขอต่างออกล่าอาณาจักร
ข้าขอเป็นเมืองขึ้นต่อท่านดีกว่าเป็นเมืองขึ้นของพวกต่างชาติต่างเผ่าพระเจ้าคะ" "เเล้วนั้นพาใครมาด้วย"
เจ้าหลวงรัตตะเอ่ยถาม "ขอเดชข้าพระบาจะขอถวายคนของข้าเป็นเครื่องต่อรองหากข้าคิดคดไม่ขึ้นตรง
ต่อพระองค์" พระราชเทวีมยุราจึงกระโดดกัดทันที
"หึ ข้าเพิ่งรู้นะว่าหน้าไม่อายเป็นอย่างไร ถึงขั้นต้องเอาสตรีแห่งเมืองมาเป็นตัวประกันเลยหรือ"
"พระราชเทวีมยุรา หาควรพูดออกมาเยี้ยงนี้ไม่นะเพคะ" พระอัครราชเทวีตรัสห้าม
"เจ้าไม่เห็นหรือว่าเจ้าเมืองมัลดะยะจะนำเมียมาถวายเจ้าพี่ตาบอดกันแล้วหรือไร"
"คนที่ควรร้อนน่าจะเป็นพระมหาเทวีเจ้านะหาใช่เจ้า" พระราชเทวีมินตยากล่าวตอบ
"เจ้าแม่ ที่พระน้านางพูดก็ถูอยู่นะพระเจ้าคะ"
"พสุ เจ้าลูกข้าหรือลูกพระนางมินตยา"
"เอาหละอายแขกบ้านเเขกเมืองบ้าง หากเจ้าหลวงมีประประสงค์ประการใดก็สุดแท้เถิดเพคะตำแหน่งมหาเทวี
คือสิ่งสุดสุดที่หม่อมฉันมี "
"หม่อมฉันกับพระราชเทวีมินตยาด้วยเพคะ ได้มีลูกให้เจ้าหลวง ได้รักจากเจ้าหลวงหม่อมฉันก็ดีใจแล้วเพคะ"
"นี่ พระนางทั้ง 3 พระองค์สติแตกไปแล้วหรือถึงทูลเช่นนั้น"
"หยุดนะมยุรา ไม่เกรงใจข้าก็เกรงใจเจ้าพระยาทักษิณทิศพ่อเจ้าบ้างนะ เอาหละเจ้ามัลดะยะข้าจะรับของที่เจ้า
มอบให้ว่าแต่ท่านจะให้ใครเป็นองค์ประกัน"
"มัททาบุตรชายของข้าพระบาทพระเจ้าคะ สตรีข้างข้าคือชายาของข้าขอพระราชทานอภัยถ้าพระราชเทวี
ทักษิณทิศจะเข้าพระทัยผิดพระเจ้าคะ"
"หึ...เสกสมรสหม้อข้าวยังไม่ทันดำพระเวัญฝั่งซ้ายก็มาเเล้วรึเจ้าหลวงขุนคดีธรรม พระอัครราชเทวัญอกจะ
แตกตายไหมเพคะ 5 5 5" วิชยกำลังจะตอกกลับแต่ดนุจับไหล่ห้ามไว้ "มิเป็นไรท่านพี่ ทูลพระราชเทวีมยุรา
หากข้าพระบาทมีพระนางเป็นแบบอย่าง ข้าพระบาทก็คงดิ้นเป็นเพลิงพระนางอย่างที่พระนางเป็นนั้นแหละ
พระเจ้าคะ เป็นหลวงเป็นน้อยมิสำคัญเท่ากับเป็นนางหนึ่งเดียวในใจผัวหรอกนะพระเจ้าคะ" อืมมานิ่งๆแต่ฟาด
เจ็บมาก พระราชเทวีมยุราถึงกับลมแทบจับ "ขอประทานอภัยพระราชบุตรพสุด้วยพระเจ้าคะที่หม่อมกล่าว
ล่วงเจ้าแม่ของพระองค์" ดนุเอ่ยขึ้นพร้อมไหว้สาเจ้าชายพสุ "เจ้าแม่เป็นคนแรงๆ โดนอะไรแรงๆบ้างก็ดีนะ"
"เอาหละข้าจะรับเจ้ามัททาไว้ในฐานะตัวประกันยังมิยกให้ใคร หากเจ้ามัททามีคนรักแล้วก็ขอให้จงบอกข้ามา
ข้าจะอนุญาติให้เจ้าอยู่ร่วมกับคนรักเจ้าได้"
"กระหม่อมยังหามีใครพระเจ้าคะ"
"รัตตะ กริชทัต มินธา พสุ เจ้าทั้ง 4 "
"ลูกหมายปองวิชยไว้เเล้วพระเจ้าคะ" เจ้าชายรัตตะทูลตอบอย่างไม่ลังเล
"ลูกมีใจต่อพสุเฉกเช่นท่านพี่เจ้าหลวงกับพระอัครราชเทวัญพระเจ้าคะ" มินธาเอ่ยขึ้นพระนางมินตยาถึงกับ
"มินธา แม่...."
"เจ้าเคยบอกมิใช่หรือว่าหลังลูกบวชเรียนแล้วอยากได้อะไรก็ะให้ลูกทุกอย่าง" เจ้าชายมินธาเอ่ยขึ้น
"พระพี่นางกัณตรีเพคะ น้องขอยืมคำนั้นนะเพคะ"
"ตามสะดวกน้องหญิง"
"ได้ไหมเจ้าแม่"
"แม่ อะไรก็ได้แล้วแต่ลูกละกัน ถ้าทูลกระหม่อมพ่ออนุญาตเฉกเช่นท่านเจ้าพระบูพาปราบศึกอนุญาต
เจ้าหลวงกับพระอัครราชเทวัญ"
"แต่ข้าหายอมไม่ ไม่มีทาง พสุหากเจ้าคิดคบกับไอ้มินธาก็อย่ามาเรียกข้าว่าแม่"
"มยุรา เจ้าจะมากเกินไปปละนะ เอาหละใครใครคบใครก็คบอย่าทำการข้าเสียเท่านั้นพอ เท่าที่ดูชัยภูมิ
ของเมืองท่านนี่ ตาข้าก็ไม่ค่อยดีพระอุปราชย์ช่วยพ่อดูแผนที่ที"
"แผนที่ทางน้ำข้าหาชำนาญไม่ น้องดนัยลองดูที"
"พระเจ้าคะทูลกระหม่อมพี่ กราบทูลสมเด็จฯเจ้าหลวง เมืองของเจ้ามัลดะยะมีลักษณะเมืองด้านหน้าพระเจ้าคะ
ป้องกันอชทิศทางลมมรสุมได้ แต่..."
"เเต่อะไรเจ้าหลวงพูดมา"
"แต่ไม่เหมาะต่อการตั้งรบพระเจ้าค่ะเนื่องจากมีแนวเขากันด้านตะวันออกกั้น หากใช้แนวเขาเป็นกำแพงกั้น
จะเป็นจุดสนใจทหารเราอาจเป็นเป้าล่อให้พวกมันยิงได้พระเจ้าคะ" ดนัยกราบทูลสมเด็จฯเจ้าหลวง
"อือ อย่างนี้ก็ไม่เหมาะที่เป็นกำแพงกั้นแนวรบสิ พวกท่านคิดว่าอย่างไร" เหล่าเสนาทัพทั้ง 4 ทิศก็ร่วมวาง
แผนการ แต่ก็จนปัญญา "ขอเดชะพระเจ้าคะสมเด็จฯเจ้าหลวง กระหม่อมขอทูลถวายแผนการได้ไหมพระเจ้าคะ"
ดนุเอ่ยขึ้น "หาใช่การของวังหลังไม่นะเพคะพระอัครราชเทวัญ" พระราชเทวีมยุราเอ่ยขึ้นเพื่อดักทางให้พ่อตน
"ว่ามาพระอัครราชเทวัญ ข้าพร้อมฟัง" สมเด็จฯเจ้าหลวงอนุญาตให้ดนุพูดแผนการ
"เป็นพระกรุณาพระเจ้าคะ กระหม่อมคิดว่าเมืองของเจ้ามัลดะยะเป็นเกาะใหญ่ที่สวยงาม ชาวเมืองต้องบำรุงเกาะ
ให้สวยงามกว่า"
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร"
"สตรีมีพิษร้ายฉันใด ความสวยงามก็มีพิษร้ายฉันนั้น แผนการก็คือให้ลวงพวกดั้งขอขึ้นพักที่เกาะให้มาที่สุด
แล้วให้อนุญาตชาวเมืองมัลดะยะอบยพมาพักพิงชั่วคราวที่เมืองบูรพาและเมืองทักษิณทิศ ให้กำลังพลธนู
หน้าไม้ฝีมือดีลอบขึ้นเขารอซุ่มโจมตี พระเจ้าคะ"
"อือ ดีการแนบเนียนว่าแต่อาหารรสเลิศของชาวเมืองท่านคืออะไรเจ้สมัลดะยะ"
"ชาวเมืองเก่งในการหาปลาทำประมง อาหารจะเป็นพื้นๆพระเจ้าคะ"
"ลูกขออาสารับหน้าที่นี้เองพระเจ้าคะ"
"ไม่ได้นะ" เจ้าชายเรวัชและเจ้าหลวงขุนคดีธรรมเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"การนี้สุ่มเสี่ยงมากพี่หายอมให้เจ้าทำไม่"
"ใช่น้องชายพี่เพิ่งได้แต่งงานกับเจ้า เจ้าต้องอยู่ดูแลน้องชายข้าหาควรทำการนี้ไม่"
"ฟังก่อนพระเจ้าคะ ข้ากับท่านพี่วิชยและเจ้าชายกริชทัตจะลอบปนเป็นชาวเมืองเพื่อปรุงอาหารต้อนรับโดย
ผสมยาเมาไว้ในอาหาร เมื่อพวกนี้เมามาย เจ้าชายมินธากับเจ้าชายพสุจะส่งสารมาบอกหัวเมืองใต้กับตะวันออก
เจ้าพี่และท่านพี่ก็นำทัพบุกโจมตีตามแผนทั้งทางน้ำทางบกพวกดั้งขอก็ไม่รอดได้"
"ดี เก่งและฉลาดสมกับเป็นลูกเจ้าพระยาบูรพาปราบศึกข้าจะใช้แผนการนี้"
ศึกก็กำลังจะมา ศึกในวังพระราชเทวีก็ยังไม่ยอมสงบงานนี้ดูถ้าจะเหนื่อยเรือนเจ้าหลวงขุนคดีธรรมในเขต
พระราชฐาน ดนัยสวมกอดดนุไว้อย่างแน่น
"ทำไม่ต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย รู้ไหมว่ามันอันตราย"
"เกิดเป็นลูกนักรบกลัวอะไรเล่าท่านพี่"
"กลัวเสียเจ้าอะสิ รูปร่างหน้าตาแบบนี้มีเเค่ดนุคนเดียวนะ"
"คารม เดี๋ยวท่านพี่มียศฐาบรรดาเจ้าจอมชายห้ามก็มาอีกเพียบ"
"ถ้ามาในนามก็อยู่ในนาม ถ้ามาจากใจก็อยู่ในอย่างเช่นเจ้าไงดนุ"
"ไม่เอาท่านพี่อาบน้ำก่อน อย่า โอ๊ยยย โอ๊ยยย ท่านพี่โอ๊ยยยย..............."
ขอบคุณครับ เสียวตามเลยครับ ขอบคุณครับ {:5_135:} มันดี ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ มีลุ้นตลอดเลย เสียวมากครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ มีคู่กันทุกคนแต่ตัวละครเยอะจัดสับสนอ่ะ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ดนุวางแผนเก่งครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ.
หน้า:
[1]
2