ศักดินารัก (เรวัตตะฮักชลนที) ตอนที่ 1
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2021-4-18 05:09นิยายเรื่องนี้ได้แรงบัลดาลใจจากบทเพลงเรวัตตะฮักนะลีลาวดีและเพลงเรวัตตะลาฮัก ของเบียร์ พร้อมพงษ์
และเวียง นฤมล ค่ายแกรมมี่ โกลด์ มาเขียนในรูปแบบนิยายเกย์ในรูปแบบของศักดินารักรวยจนตามเนื้อเพลง
ทั้งนี้ ผู้เขียน เขียนขึ้นเพื่อความผ่อนคลายและความสนุกของคนอ่านไม่ได้มีเจตนาอื่นใด นิยายนี้พี่Maximam
ได้เขียนไว้เป็นเรื่องสุดท้ายก่อนที่จะหยุดเขียน ฝากแฟนๆนิยายของพี่Maximamติดตามอ่านเพื่อเป็นกำลังใจ
ให้พี่Maxด้วยนะครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักของหนุ่มบ้านนอกจนๆ ที่ชื่อเรวัตตะ กับบุรุษพยาบาลหนุ่มรูปหล่อที่มีฐานะดีเป็นถึงลูกกำนัน
ตำบล ชื่อชลนที ทั้งคู่ได้รู้จักและคบหากันมาตั้งแต่เด็กจนโต คนทั้งหมู่บ้านรู้ดีว่าทั้ง 2 มีใจให้กัน แต่ด้วยความ
ที่ว่าเรวัตตะเป็นกำพร้าอยู่กับหลวงปู่กินข้าวก้นบาตรอาศัยกุฏิพระนอน งเรวัตตะที่เรียนจบแค่ ม.3 และหางาน
ทำ ทั้งงานก่อสร้าง รับจ้างทำนา เข็นผัก ขับวิน หาเลี้ยงตน คุณนายทองย้อยแม่ของชลนทีจึงไม่ชอบหน้าและ
หาทางกีดกันทุกทาง ทุกครั้งที่เจอหน้าเรวัตตะคุณนายทองย้อยหาเคยได้พูดด้วยดีดีสักครั้ง แต่เรวัตตะก็อดทน
พยายามทำแต่ความดีและซื่อตรงต่อชลนทีไม่เสื่อมคลาย ทุกเย็นเวลา 17.00 น.เรวัตตะจะขับวินไปรอรับชลนที
ที่หน้าโรงพยาบาลทุกวัน และวันนี้ก็เช่นกัน
ที่โรงพยาบาล เคาน์เตอร์พยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน
"ชล เลิกงานเเล้วไปกินหมูกระทะกัน" มะปรางพยาบาลสาวเอ่ยชวนชลนที
"ถูกหวยเหรอมะปราง" ชลนทีถามกลับ
"เปล่า พาคุณแม่ก้องกับคุณเจ๊เรณูไปเลี้ยงย้อมใจ"
"หือ ผู้บ่าวทิ้งบ่นี่อีเจ๊ คุณแม่"
"ตาย ปากร้ายมากชลนที นี่ถ้าไม่ติดว่าให้ยืมตังค์มีตบคะมีตบ" ก้องเอ่ยขึ้น
"555หยอกๆหน่าพี่ก้อง พวกพี่ๆกับมะปรางไปเถอะชลมีนัดแล้ว"
"เดี่๋ยวนะถ้าเจ้เด้าไม่ผิด"
"เดาก็พออีเจ๊ หมอพีกลับเเล้วบ่ต้องเด้าเดี๋ยวเมื่อยเอว" ก้องเอ่ยขึ้นดักคอเรณูเพื่อนซี้สายฮาแห่งเคาเตอร์
พยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน
"เออ ถ้าเจ้เดาไม่ผิดผู้บ่าวเด็กวัดเรวัตตะแม่นบ่"
"ก็บ่น่าสิถามน้อเอื้อย เช้ามาส่งมื้อแลงมารับ โอ๊ยอิจฉาเด้นี่" มะปรางกล่าวแซวจนชลนทีหน้าแดงก้องจึง
พูดขึ้นว่า"นางมะปราง หาคะหา"
"ผู้บ่าวแม่นบ่คุณแม่"
"นี่นางชะนีน้อย หล่อนสิหาผู้สาวมาตีฉิ่งก็แล้วแต่หลอนหยะ"
"คุณแม่สนบ่คะ....."
"ฮ้วยอีนี่ ฟ้าสิผ่าหัวโลดแม่หญิงกับแม่หญิงสีกัน"
"เดี๋ยวๆอีก้อง มึงมีงูบ่มีหอย คือสิมาเป็นแม่หญิง จูนแน่สมองอีนี่"
"เออ....ชลก็ชวนเรวัตตะไปด้วยสิ ร้านเปิดหใม่ไป 4 ฟรี 1 " มะปรางพูดขึ้น
"อือก็ดีนะคนดีดีขยันทำงานพวกเจ้ยอมให้ทานฟรี ไป 17.30 เลิกงานคร่า......."
เมื่อทั้ง 4 คนออกมาที่หน้าโรงพยาบาลก็พบว่าเรวัตตะมารอรับชลนทีตามเวลาเหมือนเดิม
"กุ๊ก ๆ กู๋ ผู้บ่าวไผ๋หว่าคือสิท่าดลแล้วบ่นี่" เรณูเอ่ยแซว ก้องจึงช่วยเสริมขึ้นมาทันที "อ่อผู้บ่าวชลนทีแม่นบ่"
"แม่นละครับ ผู้บ่าวของบักหำน้อยชลนที" เรวัตตะเอ่ยขึ้น
"อุตะ เห็นกันแล้วบ่นี่ถึงฮู้ว่าน้อย"
"อีก้อง ห่างเรื่องช่วงล่างสักพัก อีนี่"
"อ้ายเรวัต ไปกินมื้อแลงกันเดี๋ยวชลนทีจ่ายเอง"
"หือ บ่ดีดอกเดี๋ยวคนสิว่าอ้ายเกาะชลกินเอาเป็นว่าเดี๋ยวอ้ายไปส่งที่ร้านแล้วขับรอรับลูกค้ารอดีกว่า อิ่มแล้ว
ค่อยทักมาหาอ้าย" เรวัตตะเอ่ยขึ้นพร้อมส่งหมวกกันน็อคให้กับชลนที
"ไปเถอะ 4 ฟรี 1 เรวัตตะเป็นคนดี แค่นี่สบายๆ"
"แต่....."
"ไม่ไปยุชลเป็นเมียหมอพีนะ" มะปรางเอ่ยขึ้น ก้องจึงสวนกลับทันทีว่า "อีหนู หหมอพีหลัวในอนาคตแม่ลูก"
"ไปนะ ไม่ไปงอน ไม่ต้องมารับอีก"
"เอ้า งั้นไปก็ไปอย่างอนนะ"
เพื่อนร่วมงานทั้ง 3 นั่งรถเก๋งกันไปแบบแอร์เย็นๆ แต่ชลนทีเลือกที่จะนั่งซ้อนท้ายมอไซต์ เวฟ 125 ของเรวัตตะ
ไปอย่างไม่อายหรือน้อยใจที่คบคนจน ชลนทีกอดเอวเรวัตตะไว้อย่างแน่น ทั้งคู่ขับรถผ่านไปโดยไม่ทันสังเกต
ว่ารถพ่อกำนันอยู่แถวนี้ด้วย "อีพ่อ นั้นน้องกับเรวัตตะนี่" ม่านฟ้าพี่ชายของชลนทีกระซิบพ่อกำนันเพราะเกรง
แม่ย้อยจะได้ยิน "ตาย...ฟ้าถล่มดินทลายอย่างหนองหารล่ม รีบพาแม่เจ้าฮอดเฮือนดีกั่ว ขืนช้ามีโศกนาฏกรรม"
พ่อกำนันกับม่านฟ้ารีบหาทางพาแม่กลับแต่ยายเม้า ขาเม้าประจำตลาดกลับพอดี "อุ๊ตายแม่ย้อย ออกเก็บหนี้
บ่จ้าเนี่ย แหมมาซะเย็นเชียว" แม่ย้อยจึงตอบกลับว่า "มาซื้อกับข้าวเย็นหนะพี่เม้า ว่าจะไปรับตาชลที่โรงบาล
ต่อด้วย" ยายเม้าเห็นชลซ้อนท้ายเรวัตตะไปจึงกำลังจะพูด แต่ม่านฟ้าดักคอไว้ทัน "ป้าเม้าถืกหวยบ่อแม่ป้างวดนี้"
"โอ๊ยเว้าเรื่องหวลมันคืนสิสูนแท้ ปานี่น๊าาาซื้อ 90 มันออก 70 ป้าละหนหวยเด้" ระหว่างนั้นพ่อกำนันก็พาแม่ย้อย
ขึ้นรถกลับบ้าน "โอ๊ะๆแม่ป้า เดี๋ยวข่อยกลับเฮือนก่อนเด้อไว้พ้อกันนี่ ศาลเจ้าแม่คะนองรัก 3 งวดติดป้างวดหน้า
บ่พลาด" ม่านฟ้าชวนคุยจนยายเม้าลืมไปเลยว่าจะบอกอะไรกับแม่ย้อย
ที่ร้านหมูกระทะ
ทุกคนก็กำลังกินกันอย่างมีความสุข เรวัตตะกับชลนทีต่างก็คีบอาหารให้กันจนเพื่อนร่วมโต๊ะอิจฉา และแล้วเพลง
โปรดของร้านนี้ก็เปิดขึ้น "ช.อ้ายฮักเจ้าอีหลี ลีลาวดีน้องฮักอ้ายบ่ ญ.กะฮักคือกันละเนาะคั้นน้องบ่ฮักคงบ่กล้าเว้า"
เรวัตตะจึงร้องต่อเชิงถามชลนที "เจ้าชนชั้นสูงเปรียบดังนกยูงอ้ายมันนกเจ่า" "เซาสาเรวัตตะอย่าเว้า แบ่งชนแบ่ง
เผ่าเฮาคนคือกัน" ชลนทีร้องตอบท่อนต่อไปจนเจ้าของร้านส่งไมค์ให้ทั้งคู่ร้องเพลงนี้คู่กัน ทั้งคู่ร้องเพลงที่มันชั่ง
ค่อนข้างเหมือนชีวิตเขาทั้งคู่จนมาถึงท่อนสุดท้าย
"ตั้งใจฟังเด้อยอ้ายฮักผู้บ่าวชื่อชลนที"
"หยับเข้ามามีแนวบอกพี่ คนฮักชลนทีชื่อเรวัตตะ" คนในร้านปรบมือให้ทั้งเพราะทั้งฟิน แต่แล้วเสียงที่ร้องออกไมค์
มันดันไปเข้าหูแม่ย้อนที่สั่งให้พ่อกำนันจอดรถเพราะเห็นรถของเรณูจอดอยู่ แม่ย้อยคิดว่าชลนทีต้องอยู่นี่แน่เเละ
เจ้าเรวัตตะก็ต้องอยู่ด้วยเพราะจำมอไซต์ได้ "มีความสุขกันดีนักนะไอ้ขยะเปียก" เสียงดังสนั่นทุ่งดังขึ้นลั่นร้านแน่
นอนครับว่าแม่ย้อยไม่ปล่อยไว้แน่ "มึงกล้าดีจังใดถึงมาให้ลูกกูเลี้ยงข้าวมึง ข้าวก้นบาตรหมดทำไมไม่ขอ
ข้าวหมาวัดกินตอนเย็นฮะ"
"แม่ แม่พูดอะไรของแม่ อ้ายเรวัตมานี่ก็จ่ายเงินคือกันกับข่อยเเละหมู่"
"ใช่แม่ ทุกคนบนโต๊ะจ่ายเงินหมดนะเเม่"
"เหรอ.... หยุดเลยอีเรณู ตอแหลนะมึง หน้าร้านเขียนป้ายมา 4 ฟรี 1 กูบ่ได้ตาบอดเด้นี่ กระจอกและจนแบบนี้
มึงต้องใช้สิทธิ์แดกฟรีแน่นอน"
"แม่ย้อย อายคนบ้างหน่า ฉันเป็นกำนันไม่เคยดูถูกใครแต่แม่ย้อยด่ากราดเจ้าเรวัตแบบนี้ ไม่ไว้หน้ากันเลยนะ"
"หุบปากเลยอ้ายกำนัน บ่ได้อยู่ในชุดกำนันสีกากีอย่ามาสั่งเมีย ชลนทีกลับบ้าน Go Home Now"
"แม่ ปล่อยน้องมันเถาะ มันคือสิใหญ่เป็นหนุ่มแล้ว มันสิมักไผชอบไผก็ให้มันเลือกเองดีกั้ว"
"เลือกเอง เลือกเอาไอ้คนจนๆ นอนศาลา ห่มผ้าพวงหรีดนี่นะ แกอยากได้น้องเขยแบบนี้เหรอ"
"แต่บักเรวัตมันก็เป็นคนดีนะแม่ ขยันทำมาหากิน"
"ขยันเหรอ วันละร้อย สองร้อยกี่ปีน้องแกจะสบาย ไอ้แก้ว ไอ้กล้า"
"ครับคุณนาย"
"พาตัวชลนทีขึ้นรถเดี๋ยวนี้"
"ไม่ข่อยบ่กลับ อีแม่สิกลับก็กลับโลด"
"อีเจ้มึงจะไม่พูดอะไรเหรอ" ก้องพูดขึ้นกับเรณู
"กูเพิ่งโดนด่ามา เอ่อ....แม่ค่ะหนูว่าแม่ใจเย็นก่อนนะค่ะ"
"หุบปากเรณู (ค่ะ เนี่ยให้กูโดนด่า) บักเรวัตมึงอยากกินข้าวกับลูกกูเหรอ"
"แม่นครับ"
"นั่งลงสิ" เรวัตตะนั่งลงที่เก้าอี้ตน แม่ย้อนก็จัดการเอาถ้วยอาหารที่เรวัตกินเทราดหัวทุกคนถึงกับตกใจ
"เอ้าคั่นมึงอยากแดกกก็แดกโลด ไปกลับบ้านชลนที" แม่ย้อยลากตัวชลนทีไปที่รถ "บักเรวัต ลุงขอโทษเด้อ
ยังไงลุงก็เลือกเอ็งเพราะความดีของเอ็ง ไปล้างตัวซะ เเล้วพรรุ่งนี้เช้าข้าจะให้ม่านฟ้าไปส่งชลที่วัด ถ้าเอ็งมารับ
มีหวังหน้าบ้านระเบิด"
"ขอบคุณครับลุงกำนัน"
"เป็นไปได้ข้าก็อยากได้ยินว่าพ่อกำนันนะ"
"เอ้าสิกลับบ่บ้าน" แม่ย้อยตะโกนลงมาจากรถ
"ข้าไปก่อนเรวัตตะ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่พาชลไปส่ง" หลังจากแม่ย้อยกลับไป
"เฮ้อ....อวสานอาหารเย็น" ก้องเอ่ยขึ้น
"อือ อีก้อง"
"ว่าจังใด๋ อีเจ้"
"กูสงสารน้องหว่ะ ดูดิอุตส่าพามากินข้าวด้วยกันกับโดนแบบนี้ ป้าย้อยนี่ก็แปลกจะรังเกลียดอะไรมันนักหนา"
"เว้าซื่อๆก็คือเรวัตมันจนไง เอ้าลืมกระเป๋ากับเเจ็คเก็ต เรวัตเอาไปให้มันมันละกันมื้ออื่น" ก้องเอ่ยขึ้น
"อย่าคิดหลาย อย่างน้อยก็ยังมีลุงกำนันและอ้ายม่านฟ้าที่เลือกโตนะเรวัตตะ เจ้เชื่อว่าความดีต้องชนะ
ทุกสิ่ง"
"เจ้พูดมีสาระอะ"
"นี่นางมะปรางปกติอีเจ้มันก็มี 2 สาระอยู่แล้วนะ"
"อีหยังว่ะ"
"สาระแน กับสาระเลวไง 5555"
"กูจะถือว่าทำให้เรวัตตะได้ยิมออก" เรณูเอ่ยขึ้น
"ครับเอื้อย นั้นผมขอกลับวัดก่อนนะครับ"
"นี่ค่าอาหารของผมครับ"
"เก็บไปเถอะพวกเราใช้โปร" มะปรางพูดขึ้น
"อย่างให้ผมดูแย่ไปกว่านี้เลยครับ" เรวัตเดินคอตกออกจากร้านพร้อมกับกระเป๋าเป้และเเจ็คเก็ตของชลนที
กลับไปด้วย
ที่วัดกุฏิหลวงปู่ที่เลี้ยงเรวัตตะมาตั้งแต่แบเบาะ
"เอ้า บักเรวัต ถ้าหลวงปู่คาดบ่ผิดโดนโยมแม่ของชลนทีเล่นงานมาบ่นี่"
"ผมขอโตไปอาบน้ำก่อนนะครับหลวงตา"
"เออๆ ไป จะได้เข้านอน อดทนไว้เด้อเรวัตตะ สักวันกรรมดีจะตอบสนองโตเจ้า ขันติ และพากเพียรแล้วเอ็ง
จะไปถึงฝันของเอ็ง"
"ครับหลวงตา"
เรวัตตะไปอาบน้ำนอนพร้อมคราบน้ำตาและความน้อยใจที่ตนไม่ได้เกิดมาร่ำรวย ศึกครึ้งนี้เรวัตตะจะผ่านไปได้
หรือไม่เป็นกำลังใจให้เรวัตตะกับชลนทีด้วยนะครับ............
อาจใช้คำภาษาอิสานไม่คล่องต้องขออภัยด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ {:5_135:}
สนุกดีครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ติดตามครับ สนุกดีครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุนครับ ขอบคุนครับ สนุกมากเลยครับ สุดยอด
หน้า:
[1]
2