ศักดินารัก (เรวัตตะฮักชลนที) ตอนที่ 4
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2021-4-18 05:07ที่ห้องพักฟิ้น VIP ชลนทีได้อยู่เฝ้าการอาการบาดเจ็บของเรวัตตะอย่างใกล้ชิด แต่ว่าห้องVIPมิดชิดแบบนี้ไผสี่ไผหละว๊า........
เสียงกุกกั๊กดังขึ้น ชลนทีจึงตื่นขึ้นมาดูเพราะเขานอนอยู่ข้างเตียง
"เอาอีหยังหละอ้าย"
"อ้ายหิวน้ำ ขอน้ำให้อ้ายจักหน่อย"
"รอสักครู่เด้ออ้าย"
ไชลนทีเอาน้ำมาให้ "อะค่อยๆจิบเด้อ เพิ่งเสียเลือดไปเดี๋ยวสิน็อคเอา" เรวัตตะค่อยๆจิบน้ำที่ชลนทีถือป้อนให้
ตาสบตาก็รู้แหละว่ารักกันหลาย
"ขอบใจเด้อ ที่อยู่เฝ้าอ้าย"
"ชลมากกว่าที่ต้องขอบใจอ้าย ที่ซอยแม่ไว้ อ้ายเรวัตตะ อ้ายฮู้แผนอิแม่เพิ่นติ๊"
"บ่ อ้ายก็บ่ฮู้คือกันพอเดินออกไปผู้กองภีมเพิ่นก็ดึงโตอ้ายแล้วให้ถอดเสื้อแล้วใส่เสื้อเกาะ"
"แล้วอิแม่เพิ่นคิดอิหยังอยู่ ดูเหมือนจะดีแต่ก็ยังร้ายกับอ้ายนำ"
"อ้ายสิทำให้แม่ชลนทีเห็นความดีในโตอ้ายให้ได้ อ้ายสิสู้เพื่อเจ้าเด้อบักหล่า หำน้อย"
"อะไร ไม่น้อยน๊า"
"หือ อีหลีด้วย55555" เรวัตตะเอื้อมมือไปสัมผัสตรงเป้ากางเกงของชลนทีก่อนที่ชลนทีจะตีมือ แล้วพูดไปว่า
"บักผีบ้า ลามกเด้นี่ บ่เว้านำกับอ้ายเเล้ว" ชลนทีถึงกับอายหน้าแดงเอาแก้วน้ำไปเก็บ "โอ๋...บักหลาก็อยากฮู้
ว่าหำน้อยหรือหำใหญ่ ชลนทีอ้ายอยากอาบน้ำอ้าไปอาบน้ำได้บ่"
"อาบอิหยังนี่เพิ่งตี 1 เดี๋ยวแผลโดนน้ำช่วงนี้ขยับให้น้อยที่สุดเป็นการดีที่สุด"
"ก็อาบให้อ้ายนำ สิได้บ่โดนแผล"
"บ่เอา เช็ดโตเอาแทน เว้าให้มันรู้เรื่องเด้อ้าย"
"จะอาบให้อ้ายหรือจะให้อ้ายจับโตเจ้าของอาบพร้อมกัน"
"บักผีบ้า ปล่อย" เรวัตตะดึงตัวชลนทีมากอดที่เตียง ชลนทีจึงยอมพาเรวัตตะไปอาบน้ำ
"เดินระวัง"
"มีพยาบาลหนุ่มคอยดูแลจังซี่ อีกบ่ดนก้คงสิหายดี"
"เข้าไปอาบดีดี เดี๋ยวชลรออยู่นี่ล้างแค่ลช่วงล้างลงไปก็พอ เดี๋ยวชลเช็ดตัวให้เดี๋ยวนำโดนแผล"
"จ้า...." ระหว่างที่เรวัตตะล้างเนื้อล้างตัวอยู่นั้นชลนทีก็เตรียมผ้าเช็ดตัวให้ ล้างร่างกายจนสะอาดเหลือแค่ด้าน
หลังที่รอชลนทีเช็ดให้ "เสร็จยังอ้าย" ชลนทีเอ่ยถาม
"ส่งผ้าขาวม้าให้อ้ายนำ"
"อิหยัง คือจังบ่ใส่กางเกง"
"เกงในอ้ายมีโตเดียวเลยซักไปเเล้วคืนนี้ว่าสินุ่งผ้าขาวม้านอน"
"โอ๊ย....อ้ายเรวัตตะ อะนี่เอาของชลไปใสนำ"
"ถอดของเจ้าของให้อ้ายใส่บ่นี่"
"หืยตาบ้า ตัวนี่เพิ่งซื้อมาอยู่ในล็อคเกอร์ ไว้ใส่เปลี่ยนเวลาอยู่เวรยาวๆ"
"เเพงเนาะนี่บุญหำอ้ายอีหลี"
"ใส่ไปอย่าเว้าหลาย"
"ชล"
"อิหยัง"
มันโตเล็กจังอ้ายอึดอัดเด้"
"ตัดทิ้งบ่อ้ายมันคือสิบ่ได้เกะกะ"
"เอ้าตัดออกเเล้วเจ้าสิเอาหยังใช้ละ"
"ทะลึ่ง" เรวัตตใส่เกงในและกางเกงของชุดคนไข้เดินออกมาจากห้องน้ำ ชลนทีก็มีตาค้างนิดนึงทั้งกล้าแขน
กล้ามอก ที่สำคัญเรวัตตะมีซิกแพคด้วย "มองนานละวังน้ำเดินเด้อบักหำใหญ่5555"
"นี่ เซาเว้าบ้างก็ได้เด้ออ้าย นั่ง สิได้เช็ดหลังให้" ชลนทีพาเรวัตตะมานั่งที่เตียงพร้อมกับทำแผลและเปลี่ยน
ผ้าปิดแผลให้ใหม่ "ยังมีเลือดซึมอยู่เด้ออ้าย นอนพักซะ" จังหวะนั้นเรวัตตะดึงชลนทีมากอดอีกครั้ง ชลนที
ถึงกับสะดุ้งเมื่อนั่งลงทับโดนลำของเรวัตตะอย่างจัง "อ้าย"
"อิหยัง"
"บ่ได้ใส่เกงในแม่นบ่นี่"
"ก็ชลใส่M อ้ายใส่ L อ้ายอึดอัดก็เลยบ่ใส่"
"อ้าย ...."
"หือ ทำไมดากนิ่มๆของเจ้าทำของอ้ายตื่น ต้องรับผิดชอบนะ"
"บ้า โรงพยาบาลนะ ไว้ฮอดเรือนค่อยว่ากัน"
"จริงนะ"
"ครับอ้าย" ชลนทีใส่เสื้อให้เรวัตตะจังหวะนั้นเรวัตตะก็จูบเข้าที่ปากของชลนที ชลนทีจึง จึง จึง จึงรับจูบด้วย
การจูบกลับทันใด ชลนทีประครองตัวเรวัตตะนอนลงก่อนเอื้อมตัวไปปิดไฟจากนั้นก็...... จัดการอมให้เรวัตตะ
จนเสร็จคาปาก ปากนุ่มๆกับดุ้นเเข็งๆ เกือบ 8 นิ้ว เล่นเอาซะฟินไปเลย.............
3 วันต่อมา เรวัตตะก็ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านของชลนทีตามที่คุณนายทองย้อยอนุญาติ
แต่วันนี้ปลัดธนูกับคุณยายนัยนาดันมาเยี่ยมเยียนพอดีละครโรงใหญ่จึงเริ่มเเสดงขึ้น
"คุณน้อง.....เป็นจังใด๋ เจ็บโตหม่องใด๋หรือเปล่าคะเนี่ย คุณพี่กับลูกดนัย คือจักเป็นห่วงสูซู่มื้อซู่เวน"
"โอ๊ย....บ่เป็นหยังคะเอื้อย ขอบใจอีหลีที่เป็นห่วง เก่งกล้าดีนะคะคุณปลัด ปกป้องประชาชนได้ดีอีหลี"
แม่ย้อยหลอกด่าเป็นนัยๆ "เอ้าชลนที ไปเอาน้ำเอาท่ามาให้คุณป้ากับคุณปลัดเพิ่น"
"แม่ ข่อยบ่แม่นคนใช่เด้ แขกไผไผกะตอนรับเอง ข้อยจะลงไปดูอ้ายเรวัตตะ"
"ชลนที ....." แม่ย้อยเอ่ยเสียงดังคุณนายนัยนากับปลัดก็คงคิดว่าแม่ย้อยจะห้ามปรามชลนที
"ไปเอาน้ำมารับแขก ม่านฟ้าเอาข้าเอาน้ำไปให้บักเรวัตตะที่เรือนคนใช้"
"แม่ นั้นมันเรือนรับรองนะ"
"เรือนคนใช้ก็คือเรือนคนใช้ ยังไม่ไปอีกเอ๊ลูกคนนี้ คือสิต้องให้บ่นปากเปียกปากเเฉะ"
"คุณแม่ เอาไอ้นั้นมาอยู่ในบ้านทำไมหรือครับ"
"อ่อ...เวทนา เห็นมันเป็นเด็กวัดที่โง่มาช่วยจนตัวเองบาดเจ็บก็เลยให้งานให้การมันทำ ใครจะเก่งเอาตัวเอง
รอดอย่างคุณปลัดหละคะ ไปอยู่เมืองหลวงมาดนเว้าอีสานบ่ได้เลยติ๊"
"โอ๊ย...คุณน้องขา ลูกธนูจบตั้งกรุงเทพซึมซับภาษาเมืองหลวงไปแล้วนี่ เดี๋ยวอีกหน่อยหนูชลก็ได้พูดภาษา
เมืองกรุง"
"น้ำครับ" ชลนทีเอาน้ำมาให้ ปลัดธนูหยิบรับพร้อมกับจับมือชลเเล้วดื่มน้ำที่ชลเอามาให้จนหมดแก้ว
"หือน้ำบ้านคุณน้านี่ชื่นใจดีจังนะครับ ไม่รู้ว่าน้ำกรองหรือน้ำใจของน้องชล"
"ปลัดนี่หน้าเหมือนภาชนะในครัวนะครับ"
"กระทะใช่ไหมหนู อย่างว่าแหละพี่ธนูเขาหน้าใหญ่ใจโตดังกระทะใบบัว555"
"บ่แม่นครับแม่ป้า ข่อยหมายถึงหน้าหม้อ ปลัดจบมาจากกรุงเทพคงสิฮู้เด้อครับว่ามันคืออิหยัง"
"น้องชลพูดภาษากลางได้ไหมครับพี่ฟังไม่ถนัด"
"คนลืมตัว งัวลืมตีน"
"ชลนที ขอโทษอ้ายเขาเดี๋ยวนี้"
"บ่ " ชลนทีพูดจบพร้อมกับเดินลงจากบ้านไปที่เรือนของเรวัตตะ
ที่เรือนเล็ก
"เรวัตตะ อ้ายเอาข้าวมาส่ง มามากินกินได้กินยา"
"ขอบคุณครับอ้าย แล้ว"
"บักหล่ามันอยู่บนเรือนใหญ่"
"ข่อกะบ่หน้าถามก็เห็นๆรถมานำ"
"เฮ้อ...เอาหน่าอิแม่ให้โตมาอยู่ด้วยที่นี่ก็ถือว่าดีแล้ว อยู่ที่โตหละว่าจะเอาซนะใจอิแม่ได้ด้วยวิธีใด๋"
"ข่อยสิทำทุกทางเด้ออ้าย"
"ดี อย่าทิ้งน้องข้าอย่างเพลงหละที่ตอนจบเรวัตตะเดินจากลีลาวดี ถ้าเอ็งเฮ้ดจังสั้นอ้ายนี่แหละสิเป็นผู้
เอาเลือดหัวโตออก"
"โหดไปบ่อ้าย"
"เอ้าบักชล คือบ่อยู่ตอนฮับแขกVIPอิแม่"
"เฮ้อ.... เรวัตตะกินอิหยังแล้วไป สิได้กินยา"
"อ้ายม่านฟ้าเพิ่งเอาข้าวมาให้ อยู่กินนำกันบ่"
"เดี๋ยวอ้ายบ่อิ่ม"
"โห ข้าวเป็นโถๆอ้ายตักมาเต็ม กะลงมากินที่เรือนนี้แหละบ่อยากกินร่วมวงกับผู้ดีตีนแดง ตกข้าวๆ"
ม่านฟ้าเตรียมการลงมากินข้าวที่เรือนล่างเพราะไม่อยากร่วมทานข้าวเที่ยงกับปลัดและคุณนายนัยนา
แต่แล้วเพื่อความเนียบในการจับโจรของแม่ย้อยและพ่อกำนัน แม่ย้อยเลยต้องลงมาร้ายอีกครั้ง
"ชลนที เจ้ามาเฮ็ดหยังอยู่เฮือนนี้ แม่บอกหลายเทื่อเเล้วอแม่นบ่ว่าอย่างลงมาเกือกกั้วกับคนใช้"
"อิแม่ ข่อยกะน้องลงมากินข้าวกับเรวัตตะ อิแม่คือสิบ่นอิหยัง"
"เฮือนใหญ่บ่มีให้แดกติ๊ สูจึงลงมาแดกข้างล่าง ชลนทีขึ้นเรือนกับแม่ Go Home Now บักม่านฟ้า
เจ้าสิกินหม่องใด๋ก็เรื่องของเจ้าของ แต่ชลนทีต้องขึ้นไปเรือนใหญ่กับแม่ ไป"
"อิแม่ ปล่อยข่อยเด้ ข่อยบ่ไป"
"ปลัด พาตาชลไปสิคะ ที่เรื่องนี่คือบ่ไว ที่เอาโตรอดคือสิคัก"
"อะไรนะครับคุณแม่ ผมแปลไม่ออก" ม่านฟ้าเลยจัดการแปลให้
"โอ๊ย ก็ให้พาชลขึ้นเรือนไปไวไวไงลูกรักของแม่"
"อ่อ ไปครับน้องชล"
"บ่ไป เรวัตตะซอยข่อยนำ เรวัตตะ"
"แกเว้าให้มันดีดีนะบักเรวัตตะ"
"ฟาวขึ้นเฮือนไปโลด อย่ามาเฮือนนี้อีก ข่อยมันบ่แม่นคนที่คู่ควรเจ้าอย่างผู้บ่าวที่แม่เจ้าหาไว้ให้"
"แปลว่าอะไรครับ" ปลัดธนูถึงกับงง
"โอ๊ย....เรวัตตะมันบอกว่ามันไม่คู่ควรอย่างคนที่แม่หาไว้ให้ชลนี ที่แสนดีมีอันจะกินดูแลชลนทีได้สบาย"
"รู้ตัวก็ดีแล้ว ไอ้กระจอก ไปครับน้องชล คุณแม่"
"ไปลูกไป เห็นไหมตาชลคนดีดีแบบนี้หาได้ที่ไหน สมาร์ท แฮนซั่ม กล้าหาญยิ่งเมื่อคืนที่มีเรื่องแล่นไป
หลังอิแม่อย่างคนขี้ย่าน ยิ่งดูดีน่ารักอย่างเด็กน้อย บักเรวัตตะเจ้าคือสิปึกหลาย บ่ซะลาดคือคุณปลัด"
"โอ๊ย....อวสานอาหารเที่ยง" ม่านฟ้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่ปลัดธนูพาชลขึ้นบ้านพร้อมกับแม่ย้อย
หลังจากขึ้นเรือนไปเรวัตตะกับม่านฟ้าก็ถึงกับขำไม่หยุด
"บ่ปึกจริงเป็นบ่ได้ตี๊ ปลัดธนู"
"นั้นสิอ้ายหลากด่าขนาดนี้ยังบ่ฮู้โต"
"เจ้าของเถอะอย่าคิดอะไรมากหละ ทำการใหญ่ ทุกอย่างต้องเล่นใหญ่"
"ครับอ้าย"
เย็นนี้หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จทุกคนก็นั่งคุยกันถึงเรื่องของปลัดธนูที่สร้างเรื่องไว้ที่จังหวัดอื่นก่อนจะโดน
ย้ายมาที่นี่ "หนอย...คิดว่าสะหลาดอีหลี จบจากเมืองกรุง เว้าอิสานบ่ได้ ฟังบ่ฮู้เรื่องแล้วจะมาหรอกแต่งงาน
กับลูกชายอีย้อย เชอะฮู้จักอีย้อยน้อยไป โกงไผบ่โกง คิดจะมาโกงเมียกำนัน"
"อิแม่ เจ้าคือสิฮู้แล้วบ่ว่าบักปลัดธนูเพิ่นมีคดีฉ้อโกงจนโดนสั่งย้ายนี่รอสอบสวนคดีควมกันยู้"
"ฮู้สิ ฮู็ดีถึงขั้นจะมาเกี่ยวเพื่อหวังสมบัติเราช่วยใช้หนี้ มึงเสร็จกู5555"
"อิแม่คุณนายโทรมา"
"ฮัลโหลขาาา อ้าวหวัดดีคะคุณพี่....บลาๆๆๆๆๆ"
"อิพ่อ"
"หยังว่ะ"
"อิแม่เพิ่นสิคือเปลี่ยนสีไว้เด้นี้"
"บ่แม่นกะปอม เอ่อ....เเล้วนี่บักหล่ามันไปไส"
"เฮือนน้อยนู้นหละ"
"เฮ้อ....คุณพระคุ้มครองให้แผนการทุกอย่างสำเร็จโดยไว บักหำทั้ง 2 เพิ่นสิได้อยู่นำกันสักที"
"นั่นสิอิพ่อ"
ที่เรือนเล็ก
"กินยาได้เอ็ดแผลให้"
"ขอบใจเด้อแม่หญิงผู้ใจงาม"
"เว้าอิหยังบ่ฮู้ภาษา หันหลังมาสิทำแผลให้ใหม่" เรวัตตะถอดเสื้อออกเเล้วหันหลังให้ชลนทีทำแผลให้
"เป็นจังใด๋คือใกล้หายแล้วบ่"
"อือ แผลดีขึ้นละบ่ดนก็คงแห้งสนิท"
"เเล้วแผลที่ใจอ้ายสิมีไผรักษาให้บ่น้อ"
"อิหยัง"
"อ้ายขออิหยังจักอย่างได้บ่" ดูเหมือนชลนทีจะรู้เป้าหมาย
"เว้ามาอยากฟัง สิเฮ็ดให้ผ่าน"
"หอมแก้มอ้ายได้บ่"
"หือ ก็อายคนเนาะไผสิกล้าปานนั้น"
"เห็นบ่หละ เจ้าบ่ฮักกัน แค่อ้ายให้หอมยังบ่เฮ็ดให้"
"น้องสิหอมกะได้ แต่อ้ายห้ามหอมผู้อื่น"
"อ้ายสิหอมข้ามวันข้ามคืน"
"เดี๋ยวแม่น้องตื่น สิเป็นเรื่องใหญ่"
"อ้ายคนต่ำต้อย ได้ฮักกับเจ้าบ่ย่านความตาย"
"จังแม่นเพิ่นปากหวานเป็นอ้าย น้องกะฮักอ้ายยอมตายนำพี่"
คืนนี้เรวัตตะนอนกอดชลนทีจนถึงรุ่งเช้าที่เรือนเล็กอย่างมีความสุข ถึงแม้แม่ย้อยจะรู้แต่ก็ "กะซ่างมันเถาะ
ทองหลังพระที่เอ็งปิดไว้ข้าเห็นหมดละ เรวัตตะ ชลนที แม่สิบ่กีดกันเจ้าทั้งสองอีกเเล้วหละลูก"
"จริงบ่อิแม่..........."
"คู่เเกยังไม่เคลียร์นะม่านฟ้า"
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ สนุกมากเลยครับ
ขอบคุนคับ
ขอบคุนคับ
หน้า:
[1]