ศักดินารัก ตอนที่ 3 ปรับทัศนคติ (หัวใจ)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2021-5-29 12:56หลังจากมาถึงที่โรงพยาบาล เเมนก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินหมอทำการเข้าเฝือกเเขนและทำแผลที่หน้าผาก
เพราะหน้าผากด้านซ้ายก็แตกเช่นกัน "ขอพบญาติคนไข้ครับ"
"ผมครับ"
"ขอเป็นคุณย่าดีกว่าครับ"
"คุณย่าท่านอายุมากเเล้วมีอะไรก็บอกได้"
"เสี่ย สะกดคำว่าตัวต้นเหตุเป็นไหมครับ แมนเป็นขนาดนี้หน้าจะคิดได้บ้างนะครับ"
"หมอพี ย่าขอหละนะไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องนี้หรอกลูก" เหมยกับแก้มประครองคุณย่าเดินมา โดยมีธัญ
ซิก โจ และเกรซแฟนเหมยก็มาด้วย
"สวัสดีครับคุณย่า ผมเอ็กซเรย์และตรวจอาการน้องเเล้วนะครับ ตอนนี้น้องปลอดภัยแล้วครับจะเจ็บหนัก
ก็แขนครับ แขนซ้ายน้องหักผมเข้าเฝือกให้เเล้ว เดี๋ยวจะย้ายออกมาพักฟื้นที่ห้องพิเศษนะครับ"
"โอ้ยหมอพี ห้องธรรมดาก็ได้ค่ะ ย่า...."
"ผมจ่ายให้เองครับ" มอสกับพีพูดขึ้นพร้อมกัน
"เก็บเงินเสี่ยไปเถอะครับ จะได้มีเงินใช้ไม่ต้องมาปล่อยกู้กินดอกใครเขา"
"หมอเองก็น่าเก็บไว้รักษาปากตัวเองบ้างนะครับ ปากแบบนี้แตกมาหลายลายละ"
"โอ้ย พอ พอเลยเฮียพี่หมอ เอางี้คนละครึ่ง"
"เดี๋ยวเหมยโรงบาลเขารับโครงการนี้เหรอ"
"โอ๊ยยยอีโจ มึงนี่" แก้มพูดขึ้นฟังเหมยมันพูดก่อน
"คนละครึ่งที่ว่า ค่าห้องให้เฮียจ่าย ส่วนค่ายาให้พี่หมอจ่าย จบไหมค่ะ"
"ไม่ครับ ผมจะจ่ายเอง"
"นี่หมอ ก็ในเมื่อคุณบอกพี่ดิฉันเป็นต้นเหตุฉะนั้นค่ารักษาค่าใช้จ่ายต่างๆ พี่ดิฉันต้องรับผิดชอบทั้งหมดสิคะ
หรือว่าพี่หมอจะกั๊กเอาคะเเนน"
"นี่คุณ"
"โดนจี้ใจดำไงหมอ น้องสาวผมพูดตรงใจใช่ไหม"
"นั้นก็ตามนี้"
"คุณหมอค่ะเดี๋ยวจะย้ายคนไข้ไปห้องพิเศษ 601 นะค่ะ"
"ครับผม"
ที่ห้องพักฟื้น หมอพีกับเสี่ยมอสต่างก็เฝ้าดูแลแมนอย่างแบบที่ว่าไม่มีใครยอมใครกันเลย
"นี่มึง กูว่าศึกนี้ใครจะชนะว่ะ" ธัญพูดขึ้น
"ใครชนะกูไม่รู้ที่รู้ๆ เราชนะ จ่ายกูด้วยไอ้ธัญที่พนันกันไว้"
"เดี๋ยวอีโจ ไอ้ธัญ พนันอะไรกัน" แก้มถามขึ้น
"ก็อี 2 ตัวนี้เขาพนันกันไงว่ารักของแมนกับเฮียจะรอดหรอร่วง"
"อีเวร นี่มันใช่เรื่องไหม แล้วไม่บอกกูได้วางด้วย"
"อะอีนี่แล้วด่ากูซะ"
"หนู ตกลงเหลือคนที่รักเพื่อนจริงๆบ้างไหมลูก"
"555หยอก ๆ ค่ะย่า พวกหนูไม่อยากให้เครียด"
"คุณย่ากินอะไรไหมค่ะพวกหนูจะลงไปมินิมาร์ท"
"กินกันเลยลูกย่ายังกินไม่ลง" และแล้วตัวปัญหาของจริงก็มาถึงเสี่ยสำรวย มอสเมื่อเห็นหน้าเตี่ยก็ใส่ชุดใหญ่
"เตี่ย เตี่ยมาทำไม มาให้ผมอายคนทำไมเตี่ยเตี่ยดูผลงาน เจ้าสัวใจบุญที่ทำให้เด็กคนนึงต้องฆ่าตัวตาย ใจ
เตี่ยทำด้วยอะไร"
"อาคุงชาย ซ้อรองขอนะฮะ ฟังอาเตียสักหน่อยนะค่ะ อาคุงชาย"
"อาใหญ่ ลื้อฟังเตี่ยก่อน ที่เตี่ยมานี่ก็เพราะเอาโฉนดมาคืนป้ามาลี ป้าอั๊วขอโทษอั๊วแค่ต้องการลองใจว่า
คนเป็นพ่อว่ามันจะกล้ากับลูกมันไหม สรุปมันก็ทำได้ทุกอย่างจริงๆ อั๊วเกือบทำให้ป้าต้องเสียหลาน อั๊ว..ยกหนี้
ทั้งหมดให้ป้านะ"
"ขอบคุณนะคะเสี่ยที่ยังมีเมตตากับพวกเรา ถ้าอิฉันจะแบ่งขายไว้เป็นทุนให้แมนมันเรียนต่อเสี่ยจะรับซื้อไหมค่ะ"
"ไม่รับ เพราะอั๊วจะให้ทุนอีเรียนเอง อั๊วได้ยินชาวบ้านพูดกันถึงความดีต่างๆ ที่อีทำ ขอให้อั๊วได้ทำในสิ่งที่ถูกสัก
ครั้งเถอะนะ"
"ขอบคุณนะค่ะเสี่ย ขอบคุณจริงๆ"
"ขอโทษครับเตี่ยผมขอโทษทีใจร้อนไป"
"ไม่เป็งรายอาตี๋ลื้อก็เหมือนอั๊วตอนหนุ่มๆ "
"ทุกคนเข้าใจกัง ซ้อก็ลีจายป่ะเฮีย ไปประกันตัวต่อคงร้ายต่ออีก"
"นั้นอั๊วไปก่อน "
"คุณหมอพีค่ะ มีเคสผ่าตัดนะค่ะ"
"ได้ครับเดี๋ยวผมไปเตรียมตัว ดูแลน้องชายผมดีดีด้วยนะ"
"ครับ...ผม"
"เอ่อจะ 2 ทุ่มและเดี๋ยวอย่างไรญาติตกลงกันนะค่ะว่าจะให้ใครอยู่เฝ้าคนไข้"
"นั้นย่าคงต้องฝากเสี่ยด้วยนะคะ"
"ไม่ต้องห่วงครับคุณย่า เหมยไปค้างเป็นเพื่อนคุณย่า เดี๋ยวพี่ให้ลุกน้องไปคอยดูแล"
"ได้ค่ะ ไปกันทั้งแก๊งนี่แหละ ปิดเทอมแล้ว"
หลังจากทุกคนกลับไปมอสก็อยู่เฝ้าแมนแบบสองต่อสอง "อย่า อย่า อย่าทำผมอย่า ช่วยด้วย ช่วยแมนด้วย"
แมนนอนละเมอถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนมอสตื่นขึ้นมาปลอบ "ไม่เป็นไรนะเเมน มอสอยู่ข้างๆนะ ไม่ต้องกลัว"
"อย่า อย่าทิ้งแมน เสี่ยมอส ช่วยแมนด้วยเสี่ย แมนรักเสี่ย"
"รักจริงเหรอ"
"รักจริงเสี่ย เสี่ยอย่าทิ้งแมน แมนขอโทษแมนไม่อยากให้เสี่ยกับเสี่ยสำรวยทะเลาะกันเพราะแมน" แมนละเมอ
แบบนี้เสี่ยมอสก็ยิ้มแก้มปริสิครับ............ แต่ว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าแมนไม่ได้ละเมอเเละพูดออกมาแบบรู้ตัว
คืนนี้เสี่ยมอสนอนเฝ้าแมนที่ข้างเตียงทั้งคืน จนรุ่งเช้าหมอพี่ออกเวรพอดีเลยเดินแวะมาดูเห็นเสี่ยมอสนอน
เฝ้าอยู่ หมอพีเลยเดินผ่านห้องพักฟื้นของแมนไปในฐานะพี่ชายกับน้องชายเท่านั้น
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย เรายังไม่ตายเหรอ แล้วนี่ใครว่ะ" แมนรู้สึกตัวเเละลืมตาขึ้นดู หืออีตาเสี่ยสำอางนี่ มานอนเฝ้า
เราเหรอว่ะ แมนคิดในใจก่อนจะเรียก "เสี่ย เสี่ยครับ เสี่ย" เสี่ยมอสสะดุ้งตื่นและลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่า
"แมน แมนฟื้นเเล้ว" เสี่ยมอสกอดแมนแบบดีใจสุด ๆ ที่แมนฟื้นขึ้น
"ปล่อยก่อนเสี่ย ผมเจ็บแขน"
"เอ้ย ขอโทาทีดีใจเลยลืมไปว่านายแขนหัก"
"เสี่ยมาเฝ้าผมทำไม เดี๋ยวเสี่ยสำรวยก็ไม่พอใจเอาหรอก"
"ทุกอย่างเคลียร์แล้ว เหลือแต่เราสองคนที่ต้องเคลียร์"
"เคลียร์อะไร ไม่มีอะไรต้องคลียร์"
"จำไม่ได้เหรอว่าเมื่อคืนละเมออะไร"
"นี่เสี่ย คนประเทศไหนที่ละเมอแล้วรู้ตัว ถ้ารู้ตัวจะละเมอไหม แต่ก็ขอบคุณเสี่ยนะครับ"
"เปลี่ยนจากขอบคุณมาเรียก พี่ ดีกว่า"
"เยอะ"
"จะลุกไปไหน ค่อยๆ เดี๋ยวพี่ประครอง"
"ไปห้องน้ำครับ"
"เเขนใช้ได้ข้างเดียว มาเดี๋ยวช่วย"
"ไม่ต้องเลย รออยู่ข้างนอกนี่เเหละครับ " หลังจากที่แมนทำธุระส่วนตัวเสร็จแมนก็ออกมาจากห้องน้ำโดย
มีเสี่ยสำอางเฝ้ารอหน้าห้อง
"มาค่อย ๆ เดี๋ยวล้ม"
"ขอบคุณครับ"
"เอ่อ พี่โทรไปหาเหมยให้เหมยบอกคุณย่าเเล้วนะว่าเราฟื้นเเล้ว คุณย่าจะได้สบายใจ"
"แล้วเหมย .."
"เมื่อคืนเหมยกับเพื่อน ๆ ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่านะ อาเมฆจะได้ประกันตัวเช้านี้ เรื่องประกันเตี่ยรับผิดชอบเอง"
"นี่มันอะไรกันครับ"
"เตี่ยแค่อยากลองใจคน ตอนนี้ก็รู้แล้วหละว่าทุกคนรักแมนมากนะ พ่อของแมนก็ไม่อยากให้แมนเป็นเหตุให้เสี่ย
กับเตี่ยทะเลาะกัน อีกอย่างพ่อของเเมนอยากได้โฉนดคืนเพื่อจะแบ่งขายมาเป็นทุกให้แมนเรียน"
"พ่อคิดแบบนี้เหรอเสี่ย"
"ใช่ หลังจากเลิกกินเหล้ามา 2 3 วันก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น นี่โดนคุณย่าดัดนิสัยให้ติดคุกคงคิดอะไรได้อีกเยอะ
เลยเเหละ"
"แแล้วซ้อเพ่ยเพ่ย มาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย"
"ซ้อสามคือตัวปั่นและตัวยุแยงเรื่องทั้งหมดเตี่ยเลยซ้อนแผนหวังให้กลับใจแต่ก็ไม่เป็นผล"
"แล้วเสี่ยรู้ได้ไงถึงมาช่วยแมนไว้ทัน"
"ซ้อรองส่งคลิปเสียงมาให้ เสี่ยก็เลยมุ่งตรงมาที่บ้าน ได้ยินเสียงเราตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ คุณย่าก็
เลยให้เสี่ยพังห้องเข้าไปนั่นแหละะครับ หิวอะไรไหมเสี่ยลงไปซื้อให้ทาน"
"ยังครับ ขอน้ำสักแก้ว" เสี่ยมอสรินน้ำมาป้อนให้แมนดื่ม
"ค่อย ๆ ดื่มเดี๋ยวสำลัก"
"ขอบคุณครับ"
"แมน พี่ชอบและรักแมนนะ แมน..."
"ศักดินาเราต่างกันนะเสี่ย ไม่มีใครอยากได้ใบหญ้าไปใส่ในเเจกันทองหรอกครับ"
"มีสิ ถ้าใบหญ้ามันมีคุณค่าทางใจ เสี่ยก็ยินดีที่จะเอาใบหญ้าไปดูเเล"
"แต่มันก็อาจเป็นเหตุให้เสี่ยกับเสี่ยสำรวยทะเลาะกันนะ"
"ไม่หรอก เตี่ยจะชดใช้ในสิ่งที่เกิดทั้งโดนส่งเสียให้เราได้เรียนต่อ และเป็นบุรุษพยาบาลตามที่แมนตั้งใจ"
"หือ จะดีเหรอครับ ให้แมนทำงานที่โรงสีแลกเงินดีกว่า อย่างก็ก็จะได้ไม่มีใครนินทา"
"นั้นช่วงนี้ปิดเทอมแล้ว แมนก็มาช่วยทำบัญชีให้เสี่ยได้ไหม เดือนละ 15,000 เป็นค่าตอบแทน"
"ก็ได้ครับ สบายใจกว่าเยอะ"
"ครับ ปรับทัศนคติกันได้เสี่ยก็สบายใจ"
"เสี่ย แมนไม่ใช่ว่า เอ่อ คือ แมนไม่อยากให้ใครมองว่าแมนเกาะเสี่ยกิน ไม่อยากให้ใครเอาเสี่ยไปนินทา
ว่าเอาสมบัติเสี่ยสำรวยมาปรนเปรอแมน ขอให้แมนพิสสูจน์ตัวเองได้ไหมครับ ว่าแมนไม่ได้รักเสี่ยเพราะ
เสี่ยมีเงิน แมนรักเสี่ยที่เสี่ยเป็นตัวเสี่ยเอง"
"แมนบอกว่าอะไรนะ"
"แมนรักพี่มอส เช่นกันนะครับ"
"ไชโย แมน แมนรักพี่ พี่ไม่ได้ฝันใช่ไหม"
"มาเดี๋ยวชกให้ได้รู้ว่าฝันหรือไม่ฝัน"
"เมื่อคืนที่แมนละเมอพี่ก็อยากให้แมนรู้สึกตัวนะ พี่จะได้ไม่คิดไปเองว่าแมนรักพี่เช่นกัน ขอกอดได้ไหม"
"เบาๆ นะพี่มอส เจ็บแขนครับ"
"จะกอดจนกว่าหมอจะมา5555" และแล้วทั้งคู่ก็ปรับความข้าใจกันและกันจนผลที่ได้กลายเป็นว่าเขา
และนายต่างสรภาพกันซะงั้น ทุกคนที่มารอเยี่ยมก็แอบได้ยินเลยยังไม่พากันเข้าในห้อง
"เห็งหมายเฮีย ว่าคุณชายเลือกคู่ไม่ผิก"
"เอ่อหน่าอาโบตั๋น อั๊วขอบใจที่ลื้อดูแลลูกอั๊วทั้งสองอย่างลี อาเมฆ"
"ครับเสี่ย"
"ลื้อสาบานกับอั๊วได้ไหมว่าลื้อจะไม่กลับไปกินเหล้าอีก"
"ครับเสี่ย ผมรู้ตัวแล้วครับว่าผมทำร้ายแมนมันมาทั้งชีวิต ทำร้ายแมนไม่พอยังทำร้ายจิตใจของแม่ผมเองด้วย"
"ดี ถ้าลื้อผิดคำสาบานกินเหล้าเมามาย ไม่ทำงานการ อั๊วเอาลูกปืนกรอกปากลื้อแน่"
"ครับเสี่ย ขอบคุณเสี่ยจริง ๆ ครับที่ยังเมตตา"
"อั๊วเห็นแก่ป้ามาลี และความดีของลูกลื้อหรอกนะ อั๊วชอบความทนงค์ตัวของอี ไม่ยอมมัวหมอง ถึงแม้ชีวิต
จะหมองมัว หากยากคนแบบนี้"
"ขอไว้ก่อนเลยไหมอาเตีย แมนก็น 18 แล้ว บรรลุนิติภาวะเเล้วนะ"
"บรรลุอารายอาหมวยเล็ก อีเกิดเดือน กรกฎา นี่เพิ่ง พฤษภา อียังไม่ 18 ปีบริบูรณ์ เอาไว้ให้อีพร้อมค่อยว่ากัน
ส่วนลื้ออาเกรซ"
"ครับเตี่ย"
"ลุง"
"ครับลุง"
"เตรียมให้พ่อแม่ลื้อมาคุยเรื่องหมั้นหมายได้แล้ว อาหมวยเล็กอีเป็งหญิง ผู้ชายแวะเวียนมาบ้านและคบเป็งแฟน
เดี๋ยวชาวบ้านจะมีเรื่องคุยสนุกปาก ไม่ต้องมีเงินมีทองมาตามธรรมเนียมพอ"
"เตี่ยค่ะ นี่ยุคไหนเเล้ว มีลูกค่อยแต่ยังได้"
"อาหวยเล็กลื้อนี่ซี๊ซั๊วพูด ปะปะหมอมาพอดี เคาะประตู"
"เจ้าสัวค่ะ พวกหนูอยากเห็นหนังสด" แก้มพูดขึ้น
"เฮ้อ....ปวกหัวกะพวกลื้อ"
เมื่อเข้ามาในห้อง หมอก็ทำการตรวจอาการโดยรวมแล้วแจ้งว่า "คนไข้ฟื้นตัวเร็วดีนะครับ จากที่หมอพีลง
ความเห็นให้พัก 2 สัปดาห์ หมอคิดว่าน่าจะ 1 สัปดาห์ก็กลับบ้านได้นะครับ เดี่ยวอีก 2 วันจะเอ็กซเรย์แขน
ดูรอยหักของกระดูกอีกทีนะครับว่าสมมานหรือยัง หมอขอตัวก่อนนะครับ"
"ขอบคุณครับหมอ"
"เดี๋ยวคนไข้ทานข้าวเช้าก่อนทานยานะค่ะ" พยาบาลจัดยามาให้ พร้อมกับชุดมื้อเช้า
"แมน .... พ่อขอโทษนะลูก แมนอย่าเกลียดพ่อเลยนะ"
"แมนจะเกลียดพ่อได้ไงหละครับ พ่อเป็นพ่อของแมนนะ"
"ลูกพ่อ พ่อขอโทษลูก ขอโทษจริงๆ " เมฆเข้ามากอดแมน แต่แมนยังรู้สึกสะดุ้งเหมือนยังกลัว ๆ จากเหตุการณ์
นั้นอยู่ เมฆจึงพูดขึ้นว่า "นั้นพ่อกลับก่อนหละกัน แมนจะได้ไม่ต้องผวาพ่อ พักผ่อนนะลูก"
"พ่อครับ ให้เวลาแมนหน่อยนะครับพ่อ แมนรักพ่อนะครับ"
"พ่อ ก็รักลูกเช่นกันแมน"
"ปะปะ นั้นเราก็กลับกันแมนจะได้กินข้าวกินยาพักผ่อน ย่ากลับก่อนนะ ฝากด้วยนะค่ะเสียสำอาง"
"ไม่ต้องห่วงครับคุณย่า"
"นั้นเดี๋ยวเย็นนี้เหมยให้ลูกน้องเฮียเอาชุดมาให้เเล้วกัน ช่วยคุณย่าขายกับข้าวสนุกมาเลยค่ะ เดี๋ยวเย็นนี้
อยู่ขายต่อ"
"อาเหมยลื้อขายของเป็น"
"อ่ะ ลูกเจ้าสัวสำรวย เรื่องการค้าจิ๊บ ๆ ค่ะเตี่ย"
"หื้อ.....ไปไปกลับๆ"
หลังงจากทุกคนกลับไปเสี่ยมอสก็ดูแลแมนอย่างดีจนกระทั้งพยาบาลมาเก็บอาหารเช้าออกไปมอสก็....
"เดี๋ยวเสี่ย ขึ้นมาบนเตียงทำไม"
"อยากนอนด้วย"
"ไม่ได้ ลงไปเลยเดี๋ยวพยาบาลว่าเอา"
"หอมแก้มเสี่ยก่อนไม่งั้นไม่ลง"
"ไม่ลงกดกริ่งนะ"
"กดกริ่งคืนนี้เสี่ยกดตูดเรานะ55"
"เจ้าเล่ห์"
"ไงครับจ้าแสบ จะหอมไม่หอม"
"หลับตาดิ"
"เขินเหรอ" เสี่ยมอสหลับตาและเอียงแก้ให้แมน แมนก็ "โอ๊ยย...ให้หอมไม่ใช่ตบ 5 นิ้วเต็มๆเลย"
"กระล่อนดีนัก สมควร55"
"เดี๋ยวให้หายก่อนจะปราบพยศให้อ่อนระทวย"
"555 ไว้จะนอนปูเสื่อรอนะ บาย" แมนแกล้งหลับไปแบบไม่สนใจ แสบนักใช่ไหม เสี่ยมอสพูขึ้นพร้อมหอม
เข้าไปที่แก้มของแมน 1 ฟอดใหญ่ๆ "ไอ้เสี่ยบ้า"
"555 ให้หอมไม่หอม ไม่ว่ากันนะแมนนี่ แก้มนุ่มจัง ขนาดทำไรทำนา"
"ไอ้เสี่ยบ้า" ดูท่าจะมวยถูกคู่แล้วหละ.......
ขอบคุณครับ มวยถูกคู่จริงด้วย {:5_135:} ดีๆนะเสีย ขอบคุณครับ น่าก แมนสมหวังแล้ว สนุกมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับผม โอ๊ยยยยย น่ารักกกก เขินมาก
ไม่ไหวววววว ❤️❤️❤️❤️ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากเลยครับ ขอบคุณขอรับ ขอบคุณครับ ดีกันแล้ว น่ารักก
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากเลยครับ เข้าใจกันได้แล้ว
หน้า:
[1]
2