เกิดใหม่ทั้งทีจะฟาดผู้ชายให้หมดโลกเลย Ep 2.1
เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องแต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับวิชาชีพหรือสิ่งเหนือธรรมชาติใดๆ ทั้งสิ้นบทที่ 2.1 ครอบครัวมีปัญหา
นายกรวิทย์ อายุ 28 ปี กรวิทย์ หรือที่ชื่อเล่นว่าวิทย์ เกิดในครอบครัวฐานะมั่งคั่ง พ่อทำงานบริษัทนำเข้าเครื่องมือแพทย์จากต่างชาติ ส่วนแม่เป็นศัลยแพทย์อันดับต้นๆ ในประเทศไทย วิทย์นั้นเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ทางด้านการเรียนอย่างโดดเด่น เมื่อจบมัธยมจากโรงเรียนอันดับ 1 ของประเทศ วิทย์สามารถต่อปริญญาตรีในคณะแพทยศาสตร์ และต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศได้อย่างรวดเร็ว วิทย์สามารถก้าวไปถึงระดับปริญญาเอกได้ภายในวัย 27 ปีเท่านั้น ด้วยองค์ความรู้ ความสามารถ และฐานะทางบ้าน เปรียบเสมือนแสงสว่างที่แผ่ออกมาจากตัวของวิทย์ตลอดเวลา ผู้คนต่างนับถือ ชื่นชมและอิจฉาวิทย์อยู่ไม่น้อย จนทุกคนมองข้ามสิ่งที่วิทย์ปิดบังทุกคนมาตลอด เขานั้นชอบผู้ชาย หลายครั้งที่เขาอยากจะใช้ชีวิตของเขาในฐานะเกย์คนหนึ่ง แต่น่าเสียดายคงเพราะสภาพแวดล้อมบวกกับแรงกดดันของคนรอบข้างมันทำให้เขาเลือกที่จะเก็บมันไว้ เก็บเป็นความลับแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ และสิ่งนี้ก็เป็นสาเหตุให้วิทย์ต้องพบเจอกับหายนะที่สุดในชีวิตเขาด้วยเช่นกัน
ปัจจุบัน
ตอนนี้ก็ผ่านมา หลายเดือนแล้วหลังจากเหตุการณ์ที่แม่ของผมหรือริสาโดนรถชนและเสียสติไป ช่วงแรกๆ พ่อภูและพี่เกมเสียใจมาก พ่อของผมแทบจะไม่ออกไปทำงานเลย วันๆ เอาแต่กินเหล้าและเสียใจจนตอนนี้หุ่นเริ่มอวบอ้วนและสภาพของพ่อเริ่มไม่ต่างจากขี้เมาข้างถนนอารมณ์แบบเข้าสโลแกนจน เครียด กินเหล้า เลย เสียดายจริงๆ จากหนุ่มช่างซ่อมรถหุ่นกำลังดีตอนนี้กลายเป็นตาแก่ขี้เมาลงพุงไปเสียแล้ว
ส่วนพี่เกมนั้นตอนนี้น่าจะอายุได้ 17 ปีร่างกายเริ่มสูงผอมตามภาษาเด็กวัยรุ่น สีผวและหน้าตาคล้ายกับพ่อ ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มอารมณ์ร้อนมีเรื่องชกต่อยบ่อยๆ และชอบทะเลาะกับพ่อเป็นประจำ
ส่วนตัวผมที่ตอนนี้อายุน่าจะเกือบ 6 ขวบแล้วรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่ไม่ต้องเข้าศูนย์พัฒนาเด็กเล็กหรือโรงเรียนอนุบาลเหมือนที่เด็กๆ คนอื่นเขาเป็นกัน การมาได้ใช้ชีวิตต่างจังหวัดจริงๆ ทำให้รู้ว่าจริงๆ การศึกษาในตัวเมืองกับนอกเมืองนั้นต่างกันสุดขั้ว ประโยคที่เด็กชอบพูดว่าเรียนที่ไหนก็เหมือนกันหมดคือไม่จริงมากๆๆๆๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้วจริงๆ แอบเบื่อมากกว่า ชีวิตของเด็กในครอบครัวหาเช้ากินค่ำนี่น่าเบื่อมากกว่าที่คิดเยอะเลยแหะ มือถือหรืออุปกรณ์อิเล็กโทรนิคก็ไม่มี ขนาดหนังสือยังแทบจะไม่มีให้อ่านเลย บอกตรงๆ ว่าถ้าอยู่แบบนี้วิชาที่เรียนมาในชาติก่อนหายหมดแหง่ๆ
ในขณะที่ผมนอนเล่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตามภาษาของนักคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากชั้นล่าง
“ปั้งงง!!!” เสียงปิดประตูดังสนั่นเดาว่าพี่ชายของผมกลับมาแล้ว
หลังจากวันนั้นเกมกลายเป็นเด็กมีปัญหาไปเลย ทั้งท่าทีที่ดูก้าวร้าว ความต่อต้านครอบครัวและโทษว่าพ่อเป็นต้นเหตุให้แม่ต้องเป็นแบบนี้ทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย อาการแบบนี้เรียกว่าความทรงจำฝังใจ จิตใจนั้นยังคงยึดติดและวนเวียนกับเหตุการณ์นั้น อารมณ์เหมือนผีที่ตายแล้วไม่ยอมไปเกิดใหม่ละมั้ง พี่ชายของผมตอนนี้คงปักธงไปแล้วว่าพ่อนั่นแหละที่ทำให้แม่ตาย
“ลูกแอบสูบกัญชาในโรงเรียนหรอ ทำแบบนี้ได้ไง แล้วไหนจะเรื่องชกต่อยอีก” เสียงของผู้เป็นพ่อดังขึ้น
“อะไรกันผมแค่ลองเอง แล้วเรื่องใช้กำลังจะทำไมอะ ดีกว่าอ่อนแอแล้วปกป้องแม่ไม่ได้ป้ะ”เกมเถียงพ่อ
“เกม มึงง” พ่อพูด
“พั่วะ!!”เสียงฟาดดังขึ้นก่อนที่การทะเลาะวิวาทจะจบลง ให้ตายสิ
ผมละไม่ชอบปัญหาครอบครัวจริงๆ ยิ่งในบ้านเล็กๆ แบบนี้ห้องส่วนต้วก็ไม่มีแถมทะเลาะกันเรื่องแบบนี้อีก เห้อ เซ็ง
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้สะกดจิตของพ่อต่อเลยผมได้แต่เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของพ่อผมมันทำให้ผมรู้สึกสนุกและตื่นเต้นมากๆ พ่อดูไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นเท่าไรและดูๆ แล้วน่าจะมีความสนใจในผู้ชายมากกว่า รวมทั้งเวลาชักว่าว พ่อชอบเอาด้ามจับขันใช้แหย่เข้าไปในก้นตัวเองขณะที่สาวควยขึ้นลงเสมอ ทำไมกันนะ (ฮิฮิ 55555)
เพราะว่าในชาติก่อนนะปกติการสะกดจิตนั้นจะทำเพื่อการรักษาเท่านั้น เช่นลืมความทรงจำเลวร้าย ปรับแก้นิสัยเสีย บำบัดคนที่มีอาการทางจิต หยุดไม่ให้คนคนหนึ่งทำเรื่องเลวร้าย ไม่ได้มีโอกาสเอามาใช้อะไรสนุกๆ แบบนี้เลย ผมอยากรู้จังว่าถ้าชาติก่อนได้มีโอกาสทำอะไรสนุกๆ แบบนี้ผมจะมาลงเอยแบบนี้ไหมนะ
สนุกคับ สนุกมากครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ น่าสงสารครอบครัวนี้จัง ขอบคุณครับ ปรับนิสัยเกมทีสิ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณมากครับ สนุก ขอบคุณครับ ขอบคุงมากคร้าบ{:5_119:}{:5_120:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ พ่อภูพุงพลุ้ยแล้ว 2 พ่อลูกจะเข้าใจกันมั้ยน้ออ ดีครับ ขอบคุณครับ