เล่า
เท้าความไปมันก็ยาวหละ.....ชีวิตคนที่มีระยะเวลาไม่เกินร้อยปีมันช่างแสนสั้นแต่.....เชื่อไหมว่าวันๆนึงเราพบเจอสิ่งใหม่ๆทุกวันเป็นร้อยพันอย่าง...ประสบการณ์คนเรามันก็เลยไม่เหมือนกันแม้ว่าจะคล้ายกันแค่ไหนก็ตาม....แน่ล่ะสิ!ผมไม่ได้รู้สึกกับคุณและคุณก็ไม่ได้คิดอย่างเดียวกันกับผม- - 01เล่าเรื่องโอตาคุ.......
พูดถึงภาษาญี่ปุ่นให้มันฟังดูโก้หรูเท่านั้นแหละครับที่จริงแล้วก็เรียกว่าติดบ้าหน่อยๆก็ฟังง่ายกว่า
ผมเคยเป็นโอตาคุมาก่อน...ฮ่าๆๆ....แน่นอนว่าบุคลิกที่เริงร่าถลาลมของผมนั้นมันขัดกับตัวจริงที่แสนจืดชืดมากๆ- -
ผมไม่สนใจอะไรนอกจากโลกของเกมและการ์ตูน
ผู้คนมักมองผมอย่างแปลกประหลาด(ออกแนวแหยงกลัว)ไปซะส่วนใหญ่
ผมแต่งตัวเหมือนกับตัวการ์ตูนที่ผมรัก....มันคือรสนิยมหรือแฟชั่น!
ผมถูกมองว่าบ้าการ์ตูนขนาดหนักถึงขนาดคอสเพลย์(แต่เฉพาะพวกแต่งตัวธรรมดานะไม่ได้แต่เป็นยมฑูตหรือปิศาจ)
แอล.............คือไลฟ์สไตล์ผม
ดูเท่ดีออก.....แต่เขากลับมองว่าผมคลั่งไคล้เกินเหตุ
ท่าทางและบุคลิกของผมล้วนถอดแบบมาจากบุคลิกของตัวการ์ตูน- -บางครั้งมันก็เป็นเองโดยที่ไม่ได้ฝืนทำ
ผมเริ่มเบื่อหน่ายสังคมภายนอกทีละนิดทีละหน่อย....นั่นเพราะเขาแบ่งแยกผมเอง.....จนในที่สุดผมก็เป็นโรคเก็บตัว......
ไม่พบปะใครนอกจากโลกอินเทอร์เน็ต
ผมเรียนออนไลน์
ผมมีเพื่อนมากมายมหาศาลในโลกไร้พรมแดน
เราสื่อสารกันผ่านกล้องแต่ก็ไม่สนุกเท่าผ่านตัวอักษรที่เร่าร้อนและแสดงออกถึงตัวตนที่แท้จริงในด้านจิตใต้สำนึก
ผมเป็นตัวถ่วงของบ้าน
พี่ชายมักจะเหนื่อยใจกับการที่ต้องดูแลผมและหาทางบำบัดให้ผมออกไปนอกบ้านบ้าง
อย่างสุดๆผมก็แค่นั่งดูผีเสื้ออยู่ริมระเบียงบ้านล่ะ
พอเจอเพื่อนบ้านทักก็เดินกลับเข้าห้องเหมือนเดิม
พี่ชายของผมจึงกลัวว่าหาก.........เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา.....แล้วผมต้องอยู่ตัวคนเดียว.....ผมจะมีชีวิตอยู่รอดในสังคมไหม????
ผม....ไม่เคยทำให้พี่ชายของผมวางใจได้สักวัน!
โอ้ยอยากมีบ้างจัง ชอบๆ อยากมีจังเลย แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย เหล้า เมื่อ 2011-6-24 12:01
02
ผม...มีเพียงพี่ชายเท่านั้นแหละครับ...เพราะพ่อแม่ของผมเป็นนักวิจัยที่ทุ่มเทกับงาน...
พี่ชายของผมเรียนจบด้านวิศวกรรมและถูกบริษัทดึงตัวเป็นพนักงานทันทีที่เรียนจบ
มันเป็นอนาคตที่สดใส....ถ้าพี่ชายไม่มีการเลี้ยงต้อย!
มาร์ค พี่ชายของผมหลงเด็กหนุ่มหน้าตาสวย ตัวเล็ก ขี้อ้อน!
มันไม่เป็นอย่างที่ผมคาดหวังเอาไว้กับภาพพี่สะใภ้สวยใจดี- -
พี่สะใภ้ของผมเป็นผู้ชายนี่นะ?
ผมคาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าเพราะพี่ชายของผมพาหนุ่มเข้าบ้าน!!
ไม่พาเข้าบ้านเปล่าๆ...มาร์คพยายามแนะนำให้ผมรู้จักด้วย!!
"ไมค์...."มาร์คเคาะประตูห้องผมซึ่งผมก็มองจากกล้องวงจรปิดว่าคนที่มาด้วยนั้นคู่ควรกับการต้อนรับหรือเปล่า?
พี่ชายของผมดูมีความพยายามในการเคาะประตูเรียกผมซะเหลือเกินนั่นก็ทำให้ผมจำยอมที่จะต้องเปิดประตู...รำคาญคนช่างตื๊อจริงเลย- -
"เข้ามาเถอะ...ห้องน้องชายพี่เอง..."มาร์คหันไปยิ้มอ่อนโยนคะยั้นคะยอให้คนที่หลบอยู่ด้านหลังตามเข้ามา
ผมยืนนิ่งกลั้นหายใจ(เพื่อ?)ให้แขกเดินผ่านประตูจนครบแล้วปิดประตูเอง(เพื่อความมั่นใจในความปลอดภัยน่ะ)
มาร์คทิ้งตัวลงเอนตัวนอนบนโซฟาอย่างสบาย เขาเอาแต่ใจตัวเองเสมอในเรื่องที่ทำตามอำเภอใจในห้องของคนอื่น(คนอื่นซะเมื่อไหร่เล๊า- -)
ปฏิกิริยาอีกคนกลับไม่เหมือนกันเพราะเขาเพิ่งมาครั้งแรกและที่สำคัญ....สายตาสำรวจก็มองทั้งผมและห้องอย่างแปลกๆแต่ผมก็ไม่ใส่ใจหรอกเพราะใครๆก็ว่างั้น...............(หมายถึงเพื่อนที่คุยกันในเน็ตอ่ะ- -)
โต๊ะบัลลังก์ของผมนั้นมีจอมอนิเตอร์เล็กๆอยู่หนึ่ง(วงจรปิดไง- -)และจอแอลซีดีแสดงผลคอมพิวเตอร์อีกสาม(เยอะนะ- -)ทีวีที่อยู่ไม่ไกลไว้ดูข่าวสารอีกหนึ่ง...นับแค่จอก็พอ...อื่นๆไม่ต้องพูดถึง- -
"อ้อ...คริสนี่ไมค์นะ...น้องชายพี่เอง...แล้วไมค์นี่ก็คริสนะแฟนของพี่"ผมเบื่อคำพูดของมาร์คเป็นพิเศษ....ไม่ต้องพูดมากได้มั๊ย?- -โด่....ตาแก่เอ๊ย!
มาร์คตรงและเปิดเผยนะ....เขาชอบเล่าเรื่องของเขาที่เกิดขึ้นทุกๆอย่างให้ผมฟัง...เขาคงคิดว่าผมเป็นผู้ฟังที่ดีล่ะซิ?- -"
เรื่องเศร้าปวดกะบาลก็เล่าไปหัวเราะไป- -สมอง......
เรื่องฮาๆขายขี้หน้าก็เล่าหน้าไม่อาย...เรื่องรสนิยมแสนเพี๊ยนก็นั่นอีกละ- -............ผมไม่เคยมองว่ามาร์คโตเลย...แก่ไปวันๆ- -
แต่เพราะคิดแบบนี้แหละมั้ง...ผมเองแหละที่ไม่รู้จักโต...ฮ่าๆๆๆ
"แฟน"มาร์คพูดได้เต็มปากโดยไม่มีอะไรติดขัดซักกะติ๊ดเดียว!? ทำเอาผมตาโตเลยนะ0.0
ผมจึงเริ่มเทใจประมาณค่าเอาไว้ว่า คริส คนนี้ต้องวิเศษวิโสอย่างแน่นอน.....เพราะผมจำได้ว่ามาร์คพร่ำบอกผมเสมอว่าเขาจะพาแฟนที่คิดว่าจะแต่งงานด้วยจริงๆมาที่บ้าน....
ผู้ชายนี่นะ??- -
เซ็งเลย
มาร์คนะมาร์ค
โฮ....เรื่องจริง หรือครับ เนี่ย {:5_116:}
มันช่าง อะไรอย่างนี้ อะ
คนเราบางคนมีชีวิตเกิดมา เพื่อทำหน้าที่ของแต่ละคน ครับ
ซึ่งนั้น มันก็หมาย ถึงคุณ และผม และอีกหลาย ๆๆๆคน บนโลกใบนี้
เริ่มจาก คุณพ่อ คุณแม่ ของคุณ ท่านก้อมีหน้าที่ของท่าน แต่ท่านอาจจะทุ่มเทมากเกินไป
จนทำให้ลืมคิดไปว่าท่าน ยังต้อง ดูแลเอาใจใส่กับคนในครอบครัว ของท่าน อย่างไร
ซึ้งนั่นก็คือ หน้าที่ ที่ต้องทำเหมือนกัล ครับ
คนต่อมา คือ พี่ชาย ของคุณ
ทำงานในหน้าที่การงานที่โอเค มั่นคง ครับ (ถ้าไม่หลงละเริงไปกับสิ่งอื่น) เขาสามารถดูแลเอาใจใส่คุณ ได้จนกระทั่ง คุณจะบอกกะพี่ชายคุณว่า พอแล้ว คุณพร้อมที่จะออกบิน ได้ด้วยตัวของคุณเอง ครับ แต่พี่ชายคุณ ก็จะเฝ้ามองดูอยู่ห่าง ๆๆ ครับ ผมเชื่อว่าต้องเป็นเช่นนั้น ครับ
และพี่ชายคุณ ก็ทำหน้าที่ ของเค้าเช่นกัลครับ
และที่นี้ถึงตัวคุณละครับ
ลองมองดูตัวเอง และคิดถึงตัวเองว่าต้องทำหน้าที่อะไรบ้าง ไม่มีใครรู้หรอกครับ นอกจากตัวคุณเองครับ ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง คุณเองก็มีส่วนร่วม ทำให้ครอบครัวมีความสุข ได้ครับ และทำได้ดีด้วย
เพียงแต่ต้องเปิดใจ ให้กว้าง และมีความสุข กับชีวิตในของทุกวัน เช่น
อยากฟังเพลง ก็เปิดเพลงฟังและมีความสุขกับมัน ทำอะไรต่อมิอะไร ด้วยความสุข จัดห้อง
ตกแต่งห้อง ซักผ้าเอง รีดผ้าเอง อยากกินกับข้าวอะไร ลองทำเองดู อยากกินรสชาต แบบไหนก็ปรุง เอาว่าๆๆ ก็ลงไปลดนำต้นไม้ดู ปลูกต้นไม้ หรือทำอะไรที่คุณชอบ (ตัวผมอะชอบต่อ ตัวต่อ รูปเรือรบอะไรพวกเนี่ย ครับ) เผลอๆๆ ลองทำอาหารเช้า ให้คุณพ่อ คุณแม่ ให้พี่คุณ มีความสุข จะตาย ครับ
ดีกว่าเก็บตัวอยู่ในห้อง อีกครับเชื่อผมเถอะ ครับ
คุณทำได้ และทำได้ดีที่สุดครับ เบื่อ ๆๆ ก็ไปฟิตเนส ดูบ้างครับ(ผมชอบว่ายนำครับ)
ลองทำดูสิครับขอโทษนะครับที่ยุ่งเรื่องส่วนตัว คนในครอบครัว ของคุณมากเกินไปอะครับ
แต่อยากให้คุณมีความสุข กับ ชีวิต และมีความสุข กับคนในครอบครัว ของคุณอะครับ
โชคดีนะครับ อ้อ...ลืมแนะนำตัว ผมชื่อสองครับ
งัยก้อขอให้มีความสุขนะครับ แบร่ๆๆๆๆๆ อิอิอิ{:5_135:} ต้นฉบับโพสต์โดย sunet เมื่อ 2011-6-24 08:24 static/image/common/back.gif
โฮ....เรื่องจริง หรือครับ เนี่ย
มันช่าง อะไรอย่าง ...
หรือผมเล่าเว่อร์???............ไอ้โรคเก็บตัวที่ว่านี้ก็แค่ไม่ค่อยชอบที่จอแจและคนพลุกพล่าน แสงแดด ฝุ่นควัน กลิ่นแปลกๆ....ก็เท่านั้นขอรับ^^วางใจได้......แต่ถ้าถามเรื่องโอตาคุล่ะก็....เข้าเส้นเลือดขรั๊บผ๊ม!
ยังไงก็ขอความกรุณาติดตาอ่านด้วยนะขอรับ^^ 03
ผมดึงมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงไปยื่นให้คริสเพื่อ...เชคแฮนด์- -
แต่คริสคงไม่คิดอย่างนั้น- -....เขาไม่เข้าใจแน่ๆ...เขาถึงกับต้องสะดุ้งกลัวแล้วก็ถอยหลังอย่างระแวงระวัง(เว่อเกิ๊นนนน)นั่นมันทำให้ความมั่นใจในตัวผมลดลง30 %...............
มือของผมยื่นไปรอเก้อ.....ลมพัดโหวงมาให้รู้สึกหดหู่- -(เว่อร์แระ- -)
มาร์คคงเข้าใจดี....เขาหัวเราะร่วนก่อนจะลุกมาฉวยมือของคริสออกมาจับมือกับผม
"ดีใจจัง...ไมค์เขายอมรับคริสด้วยล่ะ..."มาร์คคงดีใจเก้อซะละ...........ผมแค่อยากรับไมตรีเท่านั้น- -
ไม่ได้ไฟเขียวให้ซะหน่อย!
แต่ก็ช่วยไม่ได้แฮะ......ก็.....จะรบไว้พิจารณาก็แล้วกัน- -
เมื่อจับมือแล้วผมก็กลับไปนั่งบัลลังก์เหมือนเดิม...ไม่สนใจแขกที่มาเยี่ยมห้องสักเท่าไหร่...ก็นะ....ปล่อยให้คู่รักเขาคุยกันเอง...เราเองก็ไม่มีคำพูดอะไรจะพูดด้วยนี่นา....นั่งฟังละกัน- -
มาร์คคงเล่าเรื่องของผมให้คริสฟังก่อนแล้วละ....แต่กระนั้นคริสก็ยังสนใจที่จะมองผมทุกฝีก้าวอย่างอยากรู้- -อายเหมือนกันนะเฟ้ย!
"คริสกลัวไมค์หรอ?"มาร์คเย้าคู่ตัวเอง
"บ้าน่ะสิ...พี่นั่นแหละน่ากลัวกว่า..."
"น่านไง....แล้วใครหล่อกว่ากัน...พี่ใช่มั๊ย?ฮ่าๆ..."
"แหวะ...."
มาร์คนี่พูดอะไรติ๊งต๊องอีกแระ- -.............หลงตัวเองล่ะก็...ที่หนึ่ง!
มาร์คกับคริสอยู่ที่ห้องผมพอสมควรแล้วก็พากันไปส่งกันกลับ
ดีจังนะ.....มาร์คเขาช่างสรรหาจริงๆ....
ก่อนหน้านี้เขาก็ชอบพาเพื่อนๆมาเล่นเกมที่บ้าน(สมัยม.ต้น)แต่มันจะโดนผมไล่ตะเพิดแล้วทะเลาะกัน
เกิดกฏใหม่ของบ้านที่กีดกันคนนอกเข้ามามากข้อขึ้นเรื่อยๆ.....มาร์คก็ยังไม่ยอมแพ้....จนที่สุดก็พา....คริสมาจนได้
เขาพาคริสแวะเวียนมาบ่อยๆ....แต่ก็ไม่รบกวนห้องผมบ่อยนัก....
บางที...การที่มาร์คกับคริสไม่มาที่ห้องผมแต่ตรงเข้าห้องนอนกันเลย(ไม่รู้ทำอะไรบ้างนะ...จิ้นเอาเองละกันหุหุ)....มันก็ทำให้ผมคิดถึงวันที่เขามาห้องผมกันนะ- -......ติดใจล่ะซี๊....
และวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังคุยกับเพื่อนผ่านกล้องอยู่....(เห็นหน้ากันแต่ก็พิมพ์คุยกันอ่ะนะ....- -)
เสียมู้ดหมด!มาร์คโทรมา....
"ไมค์....พี่ติดงานนะ...ดึกๆถึงจะกลับฝากดูแลคริสหน่อยสิไข้ลดรึยัง?กินยารึเปล่า?"เสียงความห่วงใยของมาร์คลอดมาปลายสาย
"ยา...."ผมย้ำคำ....ชวนให้นึกถึงตอนที่มาร์คขอให้ผมไปร้านขายยาซึ่งผมก็ลำบากมากกับการที่จะต้องเดินออกจากบ้านไป...ผ่านผู้คนมากหน้าหลายตาและต้องพูดกับเภสัชกรอีก- -....ผมต้องฝืนทำแค่ไหน....เพราะกลัวว่าพี่จะตาย- -(เว่อนะ)
แต่สุดท้ายแล้วมาร์คก็แค่แกล้งป่วย!
เขาหลอกผมได้ไง?......ผมอุตส่าห์ทำเพื่อเขาขนาดนี้.....ลำบากแค่ไหน....โฮๆ....
มาร์คดี๊ด๊าดีใจที่ผมทำได้...แต่ผมกลับโมโห...จับมาร์คทุ่มแบบยูโด(การ์ตูนต่อสู้น่ะ....จำมา)
"ไม่ต้องไปซื้อหรอก...แหะๆ....พี่จัดไว้ที่หัวเตียงแล้วแค่เดินไปดูว่ายาถูกกินไปรึยังก็เท่านั้นเอง...ถ้ายังไม่กินก็ปลุกคริสให้ลุกมากินยา...นะ....น้องคนดีของพี่ต้องทำได้อยู่แล้ว..."มาร์คทิ้งท้ายแสนจะลิเกจนผมทนไม่ไหวต้องแลบลิ้นออกมา....แหวะ....ไม่อายปากรึไงตาแก่บ๊อง- -
ผมมองความเรียบร้อยภายในบ้านจากกล้องวงจรปิด....เงียบเรียบร้อยดี...
แล้วผมก็ออกไปสู่ห้องนอนของมาร์ค.....ให้ตายสิ...ผมตื่นเต้นกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายด้วยหัวใจระทึก...มือสัมผัสลูกบิดก็ชุ่มเหงื่อ.....มาร์คจะมีแผนการอะไรมั๊ยนะ???
ผมไม่ไว้วางใจเลย- -"
คริสนอนหลับอยู่....ผมจึงวางใจลง....ใบหน้าของเขาซีดเซียว...ป่วยจริงนั่นแหละ
ยายังคงวางคู่กับน้ำและโน๊ตเขียนบอก
"กินยาด้วยนะคนดี..."คนดีอีกแระ- -....มาร์คเลี่ยนชิบ!.....หน้าตาก็อย่างวัยรุ่น...พูดยังกะคนโบราณ!
คำพูดของมาร์คที่ขอให้ช่วย....ปลุกหรอ?
ผมหวาดนิดๆแต่ก็นั่งลงบนพื้นข้างๆเตียง
"......."ผมยกมือค้างไม่กล้ากระดิกเพราะคริสพลิกตัว- -ฟู่!...เกือบไป
อ่าวนี่ผมจะปลุกไม่ใช่หรอ....ฮ่าๆๆๆ.... ต้นฉบับโพสต์โดย เหล้า เมื่อ 2011-6-24 13:08 static/image/common/back.gif
03
ผมดึงมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงไปยื่นให้คริสเพื่อ... ...
ถึงคุณจะเป็นยังงัยถ้าคุณคือเพื่อนผม ผมรับด้ายหมดแหละคราบ
เรื่องมันยาวจริง ๆๆแหะ ยังไม่จบใช่มั้ยเนี่ย ครับผมจะติดตามไปเรื่อย ๆๆนะครับ{:5_145:} ต้นฉบับโพสต์โดย locky2one เมื่อ 2011-6-23 17:03 static/image/common/back.gif
โอ้ยอยากมีบ้างจัง
อยากมีอะไรครับ?งง- -" ต้นฉบับโพสต์โดย sunet เมื่อ 2011-6-24 18:48 static/image/common/back.gif
ถึงคุณจะเป็นยังงัยถ้าคุณคือเพื่อนผม ผมรับด้ายหมดแ ...
ถือซะว่าเป็นเรื่องสั้น...ที่เป็นงานเขียนเถอะนะครับ- -
พยายามต่อไปครับ^^ 04
ผมแตะตัวคริสซึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาอย่างว่าง่าย.....แย่ล่ะซิ!
ผมจะง้างปากตัวเองพูดออกมาได้ไหม??.....ผมปลอบใจตัวเองให้ฮึดสู้ว่าคริสคือคนนึงในครอบครัวไม่จำเป็นต้องอาการแพ้คนกำเริบ- -"ฮ่าๆๆๆ.....
"กะ...กิน....ยา....ด้วยเถอะนะครับ- -"ในที่สุดผมก็พูดออกมาจนได้- -
แม้ว่ามันจะตะกุกตะกักเพราะรีบพูด....(แถมมีแววติดอ่าง- -)....สมองประมวลเป็นคำพูดไม่ทันหรือไงนะ- -เอาไปพัฒนาส่วนนิ้วที่ใช้พิมพ์จนหมด- -
"ยอมพูดกับฉันแล้วหรอ?..."คริสพยุงตัวลุกและสนใจที่จะฟังที่ผมพูด....ระหว่างที่ผมอ้าปากพูดแต่ละคำเขาก็คอยพยักพเยิดหน้าให้กำลังใจผม- -
"ฟังผมเข้าใจไหม?"ผมเกาหัว.....คราวนี้ผมพูดยาวๆได้แล้ว
"เข้าใจ...เข้าใจสิ..."คริสรีบแบมือขอยาซึ่งผมก็กุลีกุจอหยิบมาให้
"....!!!"ผมสะดุ้งเฮือก....คริสกุมมือผมไว้
"ผมไปแล้วนะ..."ผมหน้าร้อนผ่าวผลุนผลันออกมาจากห้อง
อะไรกัน?.....เมื่อกี๊นี้......- -"
ผมไม่ชอบสายตาที่มองมานั่นเลย!
ผมรู้นะว่าคริสร้ายกาจ!!
ผมมองเห็นคริสเดินโซเซออกมาจากห้องเพื่อเข้าครัว....แต่เขาก็ล้มตรงกลางโฟกัสกล้องพอดี- -
จะมารยา....ก็ขอให้เนียนกว่านี้เถอะ!
ผมฉุนกึก....จึงเปิดประตูไปบอกด้วยความหวังดี
"ผมไม่ใช่ออทิสติกนะ...ที่จะไม่เท่าทันเกม..."ให้ตายสิ...แค่คำพูดยาวๆสองประโยคเท่านั้นเองหัวใจผมก็เต้นรัวจนแทบจะหลุดจากขั้ว
เหนื่อย
"ผมสอบโทเฟลผ่านตั้งแต่ม.ต้น...และเรียนต่อมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆในอเมริกัน"
"พูดไปก็เท่านั้น...."คริสยิ้มเยาะ
"หัวดีแต่ไร้ทักษะทางสังคมมันก็ไร้ค่า....เรียนมหาวิทยาลัยด้วยหรอ?....ไม่เคยเห็นไป- -"คริสรู้จักยวนอารมณ์โมโหผมจริงๆ
เจ็บใจ!
"โซเชียลเน็ตเวิร์ค ยูโนว?"
"เถียงเก่งดีนี่..."คริสหัวเราะหึๆ
"ปึง!"ผมปิดประตูใส่หน้า.........เจ็บใจ!เจ็บใจ!.........
มาร์คกลับมาตอนดึกก็มาอ้อนวอนให้ผมไปกินข้าว- -
แน่นอนว่าผมเจ็บใจจนไม่ยอมออกไปกินข้าว(ปญอ....มั่ก- -)ทั้งๆที่นั่งขดบนเก้าอี้หิวจนไส้กิ่ว- -
มาร์คจะเป็นคนที่ตื๊อไม่เลิกแต่วันนี้เขาตื๊อผมได้นิดเดียวก็ถูกจอมมารคริสสั่งให้พอ.....
อ๋อ.....เดี๋ยวนี้เป็นใหญ่ในบ้านแล้ว- -
เงียบไปสักพัก....มาร์คก็ออนขึ้นมาพร้อมๆกับรูปถ่ายหน้าตาของอาหารบนโต๊ะที่เตรียมเพื่อผม....
ผมดีใจที่มาร์คยังง้อผมอยู่....
"โซเชียลเน็ตเวิร์ค ยูโนว?"คำพูดเดียวกันนี้.......จงใจให้ผมรู้ว่าคริสใช้ของมาร์คมากวนผม!
ผมรีบหุนหันออกไป.....มาร์ครอที่โต๊ะอาหารคนเดียว.....ผมรีบยัดไก่ทอดเข้าปากอย่างหิวกระหาย- -
"อร่อยมั๊ย?...."มาร์คถามอย่างอ่อนโยนตามประสา
ผมกำลังจะตอบว่าอร่อยแล้วเชียว....
"คริสเขาลงมือทำให้ไมค์เลยนะ...ขนาดป่วยก็ยังดื้อ..."มาร์คชื่นชมคริสจนผม...อิ่ม!
"อิ่มแล้วครับ....ขอบคุณสำหรับมื้อดึกที่แสนวิเศษ"ผมรีบกลับเข้าห้องไป......หน็อย....จอมมารคริส....ฉันมิคาเอลผู้นี้แหละจะกระชากหน้ากากของแกออกมาให้จงได้!! ผมบ้าบอคอแตก........ทำหน้าที่นักสืบ- -......(มันเอาจนได้แฮะ...)
ผมแอบเข้าไปแฝงตัวในห้องนอนของมาร์ครอเวลา.....
มาร์คกับคริสละเลงบทรักมาตั้งแต่หน้าประตูไปจนจบที่ปลายเตียง- -ที่พื้นเลยเรอะ!?
ไม่ทันที่จะต่อรอบสองกันมือถืองานด่วนก็เข้ามา.........มาร์คพรวดพราดออกไปแต่งตัวไป....เคาะห้องผมเพื่อบอกว่าไปงานด่วนที่บริษัทอาจไปค้างต่างจังหวัดด้วย.....ดูแลตัวเองให้ดี
นี่มาร์คเขาคงลืมไป........ว่าผมไม่ใช่เด็กสามขวบที่จะทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง.....- -"
อาหารน่ะ......ในการ์ตูนทำอาหารสะท้านพิภพนั้นง่ายจะตาย(จริงไหมล่ะ?การ์ตูนนี่- -)
เรื่องต่อสู้เนี่ยไม่ต้องกังวลใจไป.....การ์ตูนคาราเต้ กังฟู มวยสากล หรือแม้แต่วรยุทธ์ผมก็อ่านมาหมด- -(ซึมซับวิชาล้วนๆ)
ผมอยู่ในห้องเขาต่างหาก- -
ขอบคุณมากๆนะครับที่กรุณา 05
"แอบดูผู้ใหญ่เขาเล่นกันมันเสียเด็กรู้มั๊ยไมค์..."คริสรู้!?
"....."ผมกัดฟันกรอด...เจ็บใจนัก!.....นี่คงจะว่าผมเล่นเป็นเด็กๆล่ะซิท่า....เปล่าซะหน่อย!
"มาร์คเนี่ย....ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วก็น้า.....ก็ยังทำ..."คริสพูดออกมาให้ผมทราบเอาไว้โดยดีว่ามาร์คก็รู้อยู่ว่าผมแอบเข้ามาในห้อง......ไม่จริงน่ะ.....ในเมื่อเขารู้แล้วเขาจะไปเคาะห้องผมทำไม?
"อ่อนหัด ใสซื่อ....น่ารักดีนะ..."คริสยวนผม
"ผมอายุ 19 แล้ว...."
"นั่นสินะ....เคยไปดื่มรึยัง?เคยนอนกับสาวๆรึเปล่า?เที่ยวสัปดาห์ละกี่ครั้ง?"คำถามของคริสกดดันผมมากจนพูดไม่ออก
"จะหนีไปไหน?...เถียงไม่ออกเลยหรอ?..."คริสดักคอ
"ครับ...."ผมตอบเสียงกระแทกกลับไปโดยที่ควบคุมไม่ได้
ใครว่าผมเถียงไม่ออก........ผมไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรให้เขาฟังมากต่างหาก!(เนอะ)
จะเถียงว่าผมเคยออกไปซื้อยาให้พี่?.....
เที่ยวมันไร้สาระต่างหาก...(ยังกะเล่นเกมมีสาระเนอะ- -)
ช่างเถอะ...เอาเป็นว่าต่อไปนี้ผมต้องระวังตัวให้มากๆ.....อย่าเผยจุดอ่อนให้คริสโจมตีเอาได้....
.......................นั่นมันศึกในบ้าน............ตอนนี้มันคุกคามจนผม.......ไม่.....อยาก.....อยู่.....ที่บ้าน!
เพื่อนๆในเน็ตก็แนะนำให้ผมออกไปข้างนอกบ้านบ้าง......ข้างนอกบ้านของผมน่ะ....สุดๆก็ระเบียงบ้านละนะ.............
เป็นช่วงที่ดอกทานตะวันกับดอกปักเป้า ดอกต้อยติ่ง ดอกดาวเรือง บาน........ผีเสื้อว่อนเลย^^
คริสเห็นผมออกมานั่งทีไรก็ชอบแขวะ....(อยู่ยังกะบ้านตัวเองเลย- -)
ผมก็ต้องเดินกลับห้อง..........ความรู้สึกว่าอยากออกไปข้างนอกบ้างก็เริ่มมีมากขึ้น
จนในทีสุดก็...........อยากลองอีกครั้ง..........ผมจึงนึกถึงวันที่ผมเล่นในสนามเด็กเล่น....เตะบอลกะเพื่อนๆ.....ไม่สิ.........ภาพที่ผมนึกออกก็คือ............ทันทีที่ผมได้ครองบอล
ตัวอิจฉามันก็ผลักผมออกจากสนามแล้วให้เพื่อนๆเตะบอลใส่ผมแทนโกลว์หนู- -"
ไม่...อยาก.....ไป...แล้ว- -"
"จะออกไปไหนหรอ?รอให้มาร์คกลับมาก่อนเหอะเดี๋ยวให้เขาพาไป....ไปคนเดียวมันอันตรายนะ"คริสพูดเหมือนเป็นห่วงผมนะ....แต่ระดับสติปัญญาผมประเมินได้ว่านั่นมัน....คำพูดประชดประชันต่างหาก- -"
ต้นฉบับโพสต์โดย boom108 เมื่อ 2011-6-25 05:04 static/image/common/back.gif
ขอบคุณมากๆนะครับที่กรุณา
- -"อ่า......คุณต่างหากที่กรุณาผม- - แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย เหล้า เมื่อ 2011-6-27 12:09
ยอมรับว่าคำพูดของคริสมันทำให้ผมที่กำลังถอยหลังกลับเข้าบ้านนั้นอยากออกไปในทันที!
"ผมดูแลตัวเองได้ครับ..."ผมตอบโต้เล็กน้อย...ก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินออกไปจนถึงรั้วหน้าบ้าน
แสงแดดร้อนแรงแผดเผาโลก...ทำให้ผมต้องยกมือมาป้องตา....ไม่อาจสู้กับแสงขาวของแสงอาทิตย์ได้เลย.....
วันนี้เท่านั้น...........ผมกัดฟันสู้เดินต่อไป....
พลันเสียงแตรบาดหูไล่ต้อนมาคนบีบแตรก็ดูราวกับแค้นใครมากระหน่ำทุบแตรดังกระแทกหูผม
"อยากตายห่ารึไงไอ้น้อง!มายืนหัวโด่อยู่กลางถนนทำห่าอะไร?คนจะขับรถชนพ่อมึงอยู่แล้ว!!"ผมรีบถอยหลัง....หน้าของคนขับรถกลายเป็นแมลงสาบ!!
คริสหัวเราะเล็กๆอยู่หน้าบ้าน
"สู้เขา...."คริสตะโกนบอก
"..........."ผมหน้าเง้าเข้าบ้าน....คริสมีหน้าเป็นมดไปแล้ว!
ถึงจะแหยงไปหน่อยแต่.....มองดูอีกทีพวกเขาก็หน้าตาเป็นคนนี่....- -
ผมเม้มปากแน่น.........เอาเป็นว่า....ก็ได้เริ่มต้นบำบัดตัวเองมาได้ก้าวนึงแล้ว..........
พระเจ้า...........ที่เชื่อว่ามองอยู่.........ได้โปรดดลบันดาลให้ผมมองเห็นโลกใบนี้น่าสนใจด้วยเถิด....อย่างน้อยก็เป็นแรงเสริมให้คนอย่างผมอยากออกไปสัมผัสบ้าง.....
"ไมค์!...ออกมาทำอะไร?..."มาร์ควิ่งโร่มาหาผมเขาสำรวจดูทั่วตัวผมว่าบาดเจ็บหรือเปล่า...โอเค....ผมต้องหาคำตอบตอบมาร์คแล้วล่ะ
..............หมดเวลาของโอตาคุแล้ว............ผมควรเป็นผมซะที.............
จบแค่นี้พอ(เถอะ)
ครับ ขอบคุณครับ สวดยอดมากๆน่ะ เก็บเรื่องเล่าเอามาปัดฝุ่นใหม่สักวันครับ...
ต่อจากเรื่องเล่าของโอตาคุแล้ว.........ก็เป็นเรื่องของนายไมค์หัวดื้อคนเดิมที่พยายามไม่เป็นโอตาคุ- -
เรื่องของการไปที่มหาวิทยาลัยของ(กำลังเลิกเป็น)โอตาคุ
โอตาคุยังไงก็ยังเป็นโอตาคุวันยังค่ำหละนะ- -
ผมรู้ดีว่ามันจะมาเปลี่ยนสันดานกันปุบปับมันก็คงยาก....คริสเจ้าเล่ห์ทำเป็นใจดีซื้อลูกหมามาฝาก
"สภาพ.....หมาวัดชัดๆ- -"ผมกระแนะกระแหนต่อปากต่อคำกับคริสได้มากขึ้นตามลำดับโดยที่ตัวผมเองก็แปลกใจอยู่ไม่น้อย.....
"แล้วใครว่าฉันจะลงทุนซื้อมันมาล่ะ?....เก็บมันได้...ยังไงก็ช่วยเลี้ยงมันหน่อยละกันจะได้ไม่ต้องอยู่บ้านแบบไร้ประโยชน์"คริสพูดจาแดกดันผมเข้าให้
"ผมไม่ได้อยากจะเลี้ยงหมา....."ผมพูดช้าๆชัดๆให้ทุกคนรับทราบโดยทั่วกันซึ่งมาร์คก็ไม่ได้ส่งเสริมคริสนัก
"ผมไม่ชอบสัตว์เลี้ยง!....มันทำให้โซฟาของผมมีกลิ่นไม่พึงประสงค์แน่ถ้าเราเลี้ยงมันไว้ในบ้าน..."ผมยื่นคำขาด
"แต่...มันตัวเล็กนิดเดียวนะไมค์....เธอไม่สงสารมันหรอ?แม่ของมันตายแล้วนะ...ถ้าเราไม่เลี้ยงแล้วมันจะมีชีวิตอยู่ยังไง..."คริสเอาความสงสารเข้าแลก
แต่...เขาคงจะไม่รู้นักว่าผม.....ไม่ชอบคำว่าแม่.......สักเท่าไหร่
ก็ช่างแม่!
มาร์คส่งสายตามาปรามความก้าวร้าวในตัวผมที่กำลังปะทุขึ้นนั่นเองผมจึงหุนหันเข้าห้องสตูดิโอ ถ้าหากจะไล่พี่ชายแล้วก็ไล่"เมีย"ของพี่ชายออกจากห้องก็ดูจะเป็นเด็กเกินไป.....
ที่จริงผมก็ไม่ได้เกลียดลูกหมาตัวสีดำหน้าตาน่าเกลียดน่าชังนั่นเท่าไหร่นักแต่ผมจะไม่ยอมให้คริสเข้ามาจุ้นจ้านกับผมมากนัก.............เขาคิดอะไรกันนะ?...........ผมยอมสนิทกับเขาซะขนาดนี้เขายังจะเข้ามาก้าวก่ายมากขึ้นอีกอยู่หรอ?
ผมกำลังจะเอาชนะคริสอย่างนั้นหรอ?
คริสกับมาร์คออกไปทำงานนอกบ้านและทิ้งลูกหมาให้มันร้องกวนผม- -
มันร้องเพราะหิว.....มันรนไปมาบนโซฟาที่ห้องรับแขก..............มันคงไม่รู้ว่าผมเป็นคนหวงข้าวของในบ้าน!!
"จะร้องอะไรนักหนาวะ?...."ผมใช้มือปัดมันตกลงจากโซฟาแล้วมันก็ร้องไม่หยุด
- -
- -
เอาละซิ......ผม.....วอนซะละ
คุณคงไม่คิดว่าคนอย่างผมจะต้องหยุดเสียงร้องของมันด้วยการเอาใจมันหรอกนะ...............แต่ผมก็ทำจริงๆแหละ....
ผมแบ่งขนมปังให้มันครึ่งนึงในส่วนของผม......นมของผมเกลี้ยงถัง......ตามจริงมันไม่ได้กินเยอะนะ...แต่บังเอิญนมหมด...คริสสะเพร่าแน่ๆ
ผมวุ่นอยู่กับลูกหมา......เป็นวัน.......- -
เป็นวันที่ชีวิตของผมวุ่นวายที่สุดเลยนะ.............ยากอ่ะ.............การเอาใจหมาไม่ให้มันร้อง......- -
หมาสำออย
มันแย่ก็ตรงที่ถามแล้วมันไม่ตอบเรานี่แหละ...........พูดกะคนยังแย่....นี่ต้องมาสื่อสารกับหมา- -
ผมว่ากลับไปเป็นโอตาคุเหมือนเดิมง่ายสุด- -
หน้า:
[1]
2