หนุ่มเฟรชชี นักบาสเจ้าเสน่ห์ (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 1 บทนำ
สวัสดีครับทุกท่าน ผลงานนี้เป็นผลงานชิ้นที่สองของผมแล้วครับ หลังจากที่ชิ้นแรก "นักเรียนดีเด่นโดนดี" ได้รับกระแสตอบรับมาเป็นอย่างดี ขอบคุณทุกท่านที่สนใจในผลงานของผมนะครับ สำหรับเรื่องนี้ก็ยังหนีไม่พ้นเรื่องราวในวัยเรียน แต่จะโตขึ้นมาหน่อย เป็นเด็กมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังคงการเล่าเรื่องแบบเดิมนะครับ แต่จะมีเรื่องราวของการเล่น Slave-Master ที่ชัดมากขึ้นกว่าเรื่องที่แล้วใครที่ชอบแนวเครื่องแบบ หรือแนว SM น่าจะถูกใจ แต่ถ้าชอบหรือไม่ชอบอย่างไร บอกกันได้นะครับคำชี้แจง นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการเท่านั้น ชื่อตัวละคร ชื่อสถานที่ ชื่อหน่วยงาน ชื่อบริษัทใด ๆ ที่ปรากฏในนิยายเรื่องนี้ มิได้มีอยู่จริง
Chapter 1 : บทนำ
“กล้า” เด็กหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีปริญญาตรี มหาวิทยาลัยชื่อดัง เป็นที่หมายปองของสาวๆ อีกทั้ง กล้าก็ยังเป็นนักกีฬา ซึ่งด้วยเหตุนี้จึงทำให้กล้าได้เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้หลายคนที่รู้จักกล้า ก็คงจะคิดว่า คนอะไรชีวิตช่างเพอร์เฟคขนาดนี้นะ แต่ความเป็นจริงมันช่างขัดกันสิ้นเชิง กล้า เกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยจะสุขสบายมากนัก ไม่ได้มีกินหรูสุขสบายทุกมื้อ แต่ที่กล้า เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ เพราะโควตานักกีฬาบาส แต่จะพูดว่า กล้าเข้ามาด้วยตัวกล้าเองคงจะไม่เต็มปากนัก กล้ายอมทำบางอย่าง เพื่อแลกกับการที่ตนเองจะได้เข้ามาเรียนในสถาบันแห่งนี้ แต่นั่นคงยังไม่ใช่หลักใหญ่ใจความที่จะเล่าให้ฟังในตอนนี้
กล้า อาศัยอยู่ที่หอพักคนเดียว เพราะกล้าเองไม่ใช่คนในจังหวัดนั้น ลำพังเงินที่ทางบ้านส่งมาให้กล้าก็คงเพียงพอได้แค่ค่ากินอยู่เท่านั้น แต่สำหรับค่าหอพักและค่าอื่น ๆ ที่ต้องใช้สำหรับการเรียน กล้าต้องดิ้นรนทำงานพิเศษหารายได้ด้วยการขี่รถส่งอาหาร ควบคู่ไปกับการซ้อมกีฬาเพื่อรักษาทักษะตัวเองตามเงื่อนไขของโควต้า
วันนี้เป็นวันที่กล้าไม่มีคิวซ้อมกีฬา จึงออกมาขี่รถส่งอาหาร ปกติ เสื้อแจ็คเก็ตที่รับส่งอาหารจะอยู่ในกระเป๋าเป้ของกล้าในวันที่ไม่มีซ้อม ส่วนในวันที่ซ้อมก็จะมีชุดกีฬากับรองเท้ากีฬาแทน เมื่อเรียนเสร็จ กล้าก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากคณะไปแวะที่ห้องน้ำในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพื่อทำธุระ และถือโอกาสเปลี่ยนเครื่องแบบเป็นพนักงานส่งอาหารทันทีด้วยกันสวมแจ็คเก็ตทับเครื่องแบบนักศึกษา ส่วนท่อนล่างยังคงเป็นกางเกงนักศึกษาอยู่
“ติ๊ง” เสียงเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น บอกให้รู้ว่ามีงานส่งให้ทำแล้ว
“อ้อ ร้านแถวนี้เองสบายเลย” กล้า บอกกับตัวเอง
เมื่อไปถึงร้านอาหาร แม่ครัวยังทำอาหารไม่เสร็จ เลยต้องนั่งรออยู่หน้าร้าน ถึงแม้ว่าจะเย็นค่ำแล้วแต่อาการวันนั้นยังคงร้อนอบอ้าว เพียงไม่นานนักระหว่างรอ เสื้อนักศึกษาข้างในของกล้าก็ช่ำไปด้วยเหงื่อ แต่กล้าก็ทำอะไรไม่ได้มาก ทำได้เพียงรูดซิปเสื้อแจ็คเก็ตลงให้อากาศได้ผ่านเข้าไปคลายร้อนได้บ้าง
“เอ้า ไอ้น้องได้แล้ว โห ไปอาบน้ำมาหรือไง ทำไมเหงื่อโชกขนาดนี้” เจ้าของร้านหิ้วถุงอาหารมาให้กล้า แล้วเอ่ยถามเมื่อเห็นสภาพของกล้า
“ผมเป็นคนเหงื่อออกเยอะครับ เสื้อก็หนาด้วย งั้นผมไปก่อนนะเฮีย” กล้าตอบเจ้าของร้าน
“สวัสดีครับ ผมไรเดอร์ที่มาส่งอาหารนะครับ ไม่สามารถว่าใช่บ้านหลังที่ 20/36 หรือเปล่าครับ” กล้าโทรหาลูกค้า
“ใช่ครับ” เสียงชายหนุ่มตอบกลับมา
“ตอนนี้ผมรออยู่หน้าบ้านแล้วครับ”
“สักครู่นะครับ พอดีผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ” ปลายสายตอบกลับมา
กล้ารอลูกค้าอยู่ประมาณ ห้านาที ก็มีชายหนุ่มหุ่นดี มีกล้ามเล็กน้อย เดินออกมารับอาหาร
“ค่าอาหาร 140 บาทครับ” กล้าแจ้งราคากับชายหนุ่มคนดังกล่าว
“ได้ครับ อ่ะ อันนี้แบงค์ร้อย แล้วก็ เอ๊ย เดี๋ยวผมมานะ ผมหยิบแบงค์ผิด นึกว่าเป็นแบงค์ 50”
“ครับ” กล้าตอบรับแบบยิ้มๆ
“น้องรีบไปไหนไหมล่ะ เข้ามากินน้ำกินท่าก่อน เหงื่อโชกขนาดนั้น น่าจะร้อน แถมรอพี่ตั้งนาน”
“ไม่ดีกว่าครับพี่ มันจะดูไม่ดีนะครับ เดี๋ยวใครเห็นเอาไปแจ้งบริษัท ผมจะโดนเตือนเอา” กล้าปฏิเสธ
“เอาน่า ถ้าโดนก็มาบอกพี่ เดี๋ยวพี่แจ้งไปที่บริษัทเอง อีกอย่างน่า มาเข้ามาเถอะ” ชายหนุ่มคนดังกล่าวรบเร้าจนกล้าใจอ่อนตามเข้าไปในบ้าน
เมื่อกล้าเข้ามาในบ้าน ชายหนุ่มคนนั้นก็ปิดประตู แล้วเดินไปหยิบน้ำมาให้กล้าดื่ม
“ขอบคุณครับ” กล้ารับน้ำมาพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ และรีบกระดกน้ำกินด้วยความกระหาย
“ถ้าร้อนก็ถอดเสื้อคลุมออกก่อนก็ได้นะ แล้วนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนค่อยกลับ” ชายหนุ่มบอกกับกล้าด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกล้าจึงรูดซิปเสื้อคลุมลงพร้อมทั้งถอดออกจากตัว ตอนนี้เสื้อนักศึกษาของกล้าเต็มไปด้วยเหงื่อราวกับผ่านการสาดน้ำสงกรานต์ก็ไม่ผิด เสื้อนักศึกษาสีขาว ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แนบเนื้อไปกับตัวของกล้า เผยให้เห็นซิคแพ็คที่ท้องแบบลางๆ ยิ่งมองดูยิ่งเซ็กซี่
“โหน้อง เหงื่ออกขนาดนี้ก็ทนร้อนอยู่ได้นะ”
“ร้อนนิดหน่อยเองครับพี่ ผมเป็นคนเหงื่อออกง่าย” กล้าบอก
“ถ้าน้องไม่รีบไปไหนก็ถอดเสื้อนักศึกษามา เดี๋ยวพี่ไปเป่าแห้งให้”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับพี่ แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว อีกอย่างผมก็หายเหนื่อยแล้ว เดี๋ยวผมก็ไปวิ่งงานต่อแล้วครับ” กล้ารีบปฏิเสธ
“อยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อยนะน้อง” ชายหนุ่มเดินเข้ามา พร้อมกับกระซิบเบาๆ ข้างหู พร้อมกับส่งม้วนกระดาษเข้าไปในมือของกล้า กล้าก้มลงดูม้วนกระดาษนั้น นั่นมันแบงค์พันห้าใบ
“เป็นเพื่อนคุยอย่างเดียวนะครับพี่” กล้ายื่นเงื่อนไข
“เป็นเพื่อนคุยอย่างเดียว กับทำตามที่พี่บอกก็พอ แต่รับรองว่า น้องไม่เปลืองตัวแน่ ๆ”
กล้านิ่งคิดไปสักพัก แล้วจึงตกลงรับงานนี้ เพราะเงินห้าพัน กว่าจะวิ่งได้บางทีก็ใช้เวลาเกือบอาทิตย์
“พี่ชื่อก็อตนะ น้องชื่ออะไรนะ” ชายหนุ่มถามกล้า
“ผมชื่อกล้าครับ” กล้าตอบ
“กล้าเล่นฟิตเนสด้วยใช่ไหม” ก็อตถามต่อ
“ผมไม่ได้เล่นครับ แต่ผมเป็นนักกีฬาบาสครับ”
“งั้นพี่ขอดูหุ่นของกล้าใกล้ ๆ หน่อยได้ไหม” ก็อตพูดจบจึงพุ่งตัวไปหากล้า ซึ่งกล้าก็ตกตะลึงอยู่ไม่น้อย ทำท่าจะเอามือปัด
“พี่ไม่ทำอะไรกล้าหรอก จะถอดเสื้อกล้าเอาไปซักแล้วก็อบให้แห้ง”
“อ่อ ๆ ครับ” กล้าก็ตอบรับด้วยความซื่อ จึงปล่อยให้ก็อตปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาทีละเม็ดจนหมดแล้วถอดออกจากร่าง เมื่อก็อตได้เสื้อนักศึกษาของกล้าแล้วก็ทำทีเดินเข้าไปหลังบ้านเพื่อจะไปซักเสื้อ แต่ความเป็นจริง ก็อตไปเตรียมน้ำที่ใส่ยาปลุกอารมณ์มาให้กล้า เพื่อหวังจะได้ให้กล้ากิน
“อ่ะ พี่เห็นกล้าหิวน้ำ เลยไปเอามาให้อีกแก้ว” ก็อตวางน้ำพร้อมกับบอกกับกล้าที่นั่งเปลือยท่อนบนอยู่
“ขอบคุณครับพี่” กล้าหยิบน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหายอีกครั้ง ก็อตอมยิ้มที่แผนร้ายของตัวเองเป็นไปได้สวย
“อ้าว น้องเรียนมหาวิทยาลัยนี้เหรอ พี่ก็เรียนมหาวิทยาลัยนี้เหมือนกันนะ อย่างนี้ก็ต้องเรียกว่า น้องมหาวิทยาลัยได้สิ”
“อ่อครับ” กล้ายิ้มตอบรับ แต่ชั่วไม่กี่อึดใจ ร่างของก็อตก็มานั่งชิดกับกล้าแล้ว
“พี่ขอดูหัวเข็มขัดใกล้ ๆ หน่อยนะ เหมือนมันจะเปลี่ยนไปเยอะเลย” ก็อตออกอุบายดูหัวเข็มขัด แต่จริง ๆ แล้ว ต้องการจะลวนลามมากกว่า
“อย่าดีกว่าครับพี่” กล้าพยายามขัดขืนและปฏิเสธ แต่ด้วยยาที่เริ่มออกฤทธิ์ ทำให้แก่นชายของกล้าผงาดขึ้น แต่ร่างกายของกล้ากลับอ่อนแรงลง
“เราเป็นอะไรไปวะ เรี่ยวแรงไปไหนหมด หรือว่าไอ้นี่มันเอาอะไรใส่ไปในน้ำให้เรากินวะ” กล้านึกในใจระหว่างขัดขืนก็อตที่กำลังจะลวนลามโดยการถอดกางเกงนักศึกษาของกล้าออก แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของก็อตได้ ตอนนี้กล้าเหลือแค่กางเกงบ็อกเซอร์และกางเกงใน พร้อมถุงเท้าที่ยังไม่ได้ถอดเท่านั้น
ก็อตพยายามที่จะถอดเสื้อผ้าที่เหลือของกล้าออกให้หมด กล้าเองก็พยายามขัดขืนเต็มกำลังแต่ก็ไม่อาจสู้แรงได้ ตอนนี้ กางเกงบ็อกเซอร์และกางเกงในถูกถอดออกไปพร้อมกัน
“โห แข็งสู้เลยนะน้อง” ก็อตเห็นแก่นชายของกล้าที่แข็งด้วยฤทธิ์ยาที่ตัวเองเพิ่งใส่ลงไป ส่วนกล้าพยายามคุมสติตัวเองให้อยู่ เพื่อสู้กับฤทธิ์ยาในร่างของตนเอง
กล้าอาศัยจังหวะที่ก็อตกำลังจะขึ้นคร่อมเพื่อลวนลานร่างเปลือยเปล่าของกล้าถีบเข้าที่กลางเป้ากางเกงอย่างแรง จนก็อตกระเด็นไปกระแทกกับตู้เย็น และแจกันบนตู้เย็นก็ล่วงใส่หัวก็อตสลบไป
กล้าพยายามรวบรวมสติที่เหลืออยู่อันน้อยนิด หอบเสื้อคลุมและกางเกงนักศึกษา แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านของก็อตไปเพื่อสตาร์ทรถและออกจากบ้านอันตรายหลังนั้นให้เร็วที่สุด ซึ่งตอนนั้นเวลา หกโมงกว่า โชคดีที่บ้านของก็อตเป็นบ้านที่ปลูกเดี่ยวๆ ข้างๆ เป็นบ้านที่รอคนมาซื้อ ทำให้ไม่มีคนเห็นสภาพอันน่าอับอายของกล้า ที่ตอนนี้เหลือแค่รองเท้าหนังและถุงเท้า ส่วนเสื้อคลุมและกางเกงนักศึกษาอยู่ตะกร้าหน้ารถแต่กล้าก็ขี่รถออกมาได้ไม่ห่างจากบ้านหลังนั้นมากนักกล้าก็ต้องรีบจอดรถ เพราะรู้ว่าตัวเองทนทานกับฤทธิ์ยาไม่ไหวแล้ว กล้าพยายามมองไปรอบๆ เพื่อหาทางออก แต่ก็ไม่มีใคร มีเพียงกอหญ้าสุมทุมพุ่มไม้ และต้นไม้ และแล้วก็กล้าก็ตัดสินใจพุ่งตรงไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีป่าหญ้าบังไว้ริมถนน อย่างน้อยถ้ามีคนขับขี่รถผ่านไปผ่านมาก็พอหลบสายตาได้บ้างเมื่อไปถึงต้นไม้ต้นนั้น ซึ่งเป็นต้นมะม่วง ข้างๆ มีต้นมะละกออยู่ กล้าก็ใช้มือกำแก่นกายตัวเองพร้อมกับสาวอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดก็น้ำขุ่นข้นสีขาวก็พ่นออกมาจากแก่นกายของกล้า กล้าเหนื่อยหอบ ลงไปกองกับพื้น เมื่อตั้งสติได้ก็เตรียมลุกเดินกลับไปที่รถ
“นี่เสื้อผ้ามึงใช่ไหม”
โปรดติดตามต่อใน Chapter 2
ขอบคุณครับ น่าสนใจครับ รอติดตามครับ ขอบคุณครับ. ขอบคุณ เรื่องใหม่มาแล้ว รออ่านตอนต่อเลยครับ รออยู่นะครับกำลังลุ้น ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอต่อเลยครับ
ติดตามๆ ขอบคุณ รอติดตามครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอติดตามครับ รอเลยครับ ขอบคุณครับ ติดตาม สนุกมากครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ