หนุ่มเฟรชชี นักบาสเจ้าเสน่ห์ (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 4 วันอันแสนซวย กับการฝึก นศท. หลักสูตรพิเศษ
Chapter 4 วันอันแสนซวย กับการฝึก นศท. หลักสูตรพิเศษ
รถยนต์เดินเข้ามาจอดรถหน้าหอพักที่ดูจากสภาพแล้วน่าจะราคาปานกลางคงจะเป็นโชคดีของกล้าที่ลุงยามแกไม่ได้จริงจังเรื่องคนนอกเท่านั้นโค้ชจึงขับรถเข้ามาส่งได้ แต่พอเข้ามาบริเวณหอกล้าต้องบอกให้โค้ชขับรถไปส่งบริเวณหลังตึก เพราะจะได้ลับตาคน และตรงนั้นเป็นประตูหนีไฟ ซึ่งปกติ ไม่มีใครมาใช้“ขอบคุณครับโค้ชว่าแต่จะไม่ให้เสื้อผ้าผมใส่สักชิ้นเลยหรอ” กล้ากล่าวลาและแซวโค้ชก้อง“แก้มาขนาดนี้แล้วไม่ต้องแล้ว” โค้ชบอก กล้าจึงเปิดกระจก เมื่อมั่นใจว่าไม่มีคนแล้วจึงเปิดประตูรถลงมาวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟไปส่วนโค้ชก้องเมื่อกล้าวิ่งเข้าบันไดหนีไฟไปแล้วก็ขับรถออกไป เมื่อมาถึงชั้น 4กล้าแง้มประตูหนีไฟจนมั่นใจว่าไม่มีคนจึงเปิดประตูแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปที่ห้องของตนเองโดยมีกระเป๋าเป้ปิดแก่นกลางของตัวเองอยู่ โชคดีที่หอนี้มีกล้องวงจรปิดในแต่ละชั้นตรงแค่ช่วงบันได ซึ่งไกลจากห้องกล้ามากเมื่อกล้ามาถึงหน้าห้อง รีบเปิดกระเป๋าเป้เพื่อหยิบกุญแจ “คลิก”เสียงปลดล็อคลูกบิดดังมาจากห้องข้างเคียง นั่นหมายความว่า กำลังจะมีคนออกมาจากห้องถ้ากล้าไม่รีบไข คงได้โชว์รูปร่างกับเพื่อนข้างห้องแน่ประตูนั้นกำลังจะแง้มออกมาแล้วจังหวะเดียวกับที่กล้าไขประตูออกได้และกำลังจะเข้าไป มันช่างหวุดหวิดอะไรเช่นนี้กล้าปิดประตู กำลูกบิดแน่น เหนื่อยหอบ เหมือนตัวเองเพิ่งผ่านอะไรเฉียดตายมากล้าพยายามสลัดความรู้สึกนั้นไป วางกระเป๋าเป้พร้อมกับถอดรองเท้าบาสที่เหลือติดตัวอยู่ชิ้นเดียวออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำพักผ่อนต่อไป แต่ก่อนนอน มีเสียงโทรศัพท์ผ่านทางไลน์ดังเข้ามามันเป็นเสียงที่กล้าไม่อยากได้ยิน เพราะมันคือไลน์ของตำรวจหนุ่ม คนที่พรุ่งนี้กล้าจะต้องไปเจอเขา “ฮัลโหลว่าไง เจ้าทาส” ตำรวจหนุ่มทักทาย“ครับปกติดีครับ” กล้าตอบรับอย่างสุภาพ เพื่อหวังว่า จะไม่เจออะไรที่โหดกับตัวเอง“ตอนนี้ทำอะไร”ตำรวจหนุ่มถาม“กำลังจะนอนครับ”กล้าตอบ“เปิดกล้องสิเจ้าทาส”ตำรวจหนุ่มสั่ง กล้าจำใจต้องเปิดกล้อง “ใครให้แกใส่ชุดนอนถอดออกเดี๋ยวนี้” นายตำรวจสั่งกล้า กล้าถอดเสื้อผ้าตัวเองออก“วันนี้แกนอนในสภาพนี้นะเจ้าทาส” “ได้ครับ”
“พรุ่งนี้เจอกันนะเจ้าทาสกูมีอะไรให้เล่นสนุก อยู่แล้ว” ตำรวจหนุ่มทิ้งท้ายก่อนที่จะตัดสายไปทำเอากล้าใจคอไม่ดี แต่ก็หลับไปด้วยความเหนื่อย
เช้าวันศุกร์ก็มาถึงกล้าตื่นขึ้นมาด้วยสภาพล่อนจ้อน ตามคำสั่งของตำรวจหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำภารกิจ แล้วจึงหยิบชุด นศท. ออกมาจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะสวมใส่มันไปมหาวิทยาลัยทันใดนั้น กล้าก็นึกขึ้นได้ว่า เสื้อยืดซับในสีเขียวขี้ม้า ที่ต้องใส่ซับในชุดฝึกรุ่นน้องโรงเรียนที่ยืมไปใส่ตอนเข้าค่ายภาคสนามยังไม่มาคืน แถมตัวอีกตัวก็หาไม่เจอ“อยู่ไหนวะเนี่ย”กล้าพยายามค้นหาทุกซอกทุกมุมในห้องอย่างถี่ถ้วนแต่ก็ไม่เจอ เสียงข้อความดังอีกครั้งกล้าตกใจเพราะคิดว่าเป็นข้อความจากนายตำรวจหนุ่ม แต่ไม่ใช่คือข้อความจากเพื่อนรักของกล้า คือ เดช “วันนี้ใส่ชุดนักศึกษามานะเพราะอาจารย์ธนาวุฒิ ไม่สอน แต่ฝากงานกลุ่มถ่ายคลิปวิดีโอ ส่งอาทิตย์หน้าเจอกันแปดโมงครึ่งที่โรงอาหารคณะศึกษาฯ นะ” กล้าเหลือบมองนาฬิกา ขณะนั้นเวลา 08:00 น.กล้าจึงตัดสินใจหยิบเครื่องแบบ ร.ด. มาสวมโดยปราศจากเสื้อซับใน ส่วนชุดนักศึกษากล้าคิดว่าจะไปเอาจากห้องโค้ชก้อง ที่เมื่อวานถอดทิ้งไว้“สวัสดีครับโค้ช”กล้าเปิดประตูเข้าไปทักทายโค้ชก้อง“อ่าวมาแต่เช้าเลยไม่มีเรียนหรอ” โค้ชก้องถาม“ไม่มีครับแต่มีนัดถ่ายงานกับเพื่อน เลยจะมาเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาที่ทิ้งไว้เมื่อวานไปใส่ถ่ายงานครับ”“เอาเลยๆเออเดี๋ยวช่วงสายถึงเย็น โค้ชต้องเข้าเมืองนะ ไปทำธุระ จะเอากุญแจห้องโค้ชไว้ไหม”โค้ชถาม“ไม่เป็นไรดีกว่าครับเดี๋ยวคนอื่นรู้เข้าจะไม่ดี เดี๋ยวผมเอาชุด ร.ด. ไปด้วยเลยครับ จะได้ไม่ต้องแวะมา”“โอเคตามสบายนะ โค้ชขอดูสูจิบัตรแข่งบาสระดับจังหวัดก่อนนะ”“ครับ”กล้าเดินไปที่ราวตากผ้า ซึ่งโค้ชได้เอาชุดนักศึกษาเมื่อวานมาแขวนไว้ให้อย่างเรียบร้อยพร้อมชุดบาส พร้อมกับรองเท้าหนังของตนเองวางอยู่ข้างล่างกล้าจึงเริ่มเปลี่ยนชุดของตนเองโดยปลดกระดุมและรูดซิปเสื้อนอก ร.ด.ออกเผยให้เห็นร่างกายท่อนบนอันเป็นภาพคุ้นตาของโค้ชก้องมากและกล้าก็หยิบเสื้อนักศึกษามาใส่พร้อมติดกระดุมจนเรียบร้อยจากนั้นจึงถอดรองเท้าคอมแบท แล้วค่อยถอดกางเกง ร.ด. ออกมาเปลี่ยนเป็นกางเกงนักศึกษาขากระบอกเล็กสีดำเผยให้เห็นกางเกงในราคาแพงที่โค้ชซื้อให้ตามเงื่อนไขที่โคตรบอกเมื่อวานนี้ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วกล้าก็รีบพับเสื้อกับกางเกง ร.ด. พร้อมกับยัดลงกระเป๋าเป้ไปพร้อมกับรองเท้า “งั้นผมขอตัวนะครับขอบคุณมากครับโค้ช” กล้าบอกลาโค้ช ก่อนที่จะวิ่งมาที่โรงอาหารของคณะศึกษาศาสตร์
“เห้ยไอ้กล้าทางนี้” เดช โบกมือเรียก มาที่โต๊ะ ซึ่งมีเพื่อนนั่งอยู่อีก 4 คน คือ อาทตั้ม วิทย์ และ เซฟ ซึ่งทั้งหมดจะต้องไปถ่ายงานด้วยกัน“ขอโทษทีว่ะมาช้าไปนิดนึง” กล้ากล่าวขอโทษเพื่อนๆ ที่นั่งรออยู่“เห้ยไม่เป็นไรหรอกสองสามนาทีเอง” เซฟบอกกับกล้า“แล้วต้องถ่ายอะไรยังไงวะ”กล้าถามเพื่อนๆ ต่อทันที“อาจารย์สั่งมาให้รีวิวสถานที่ในมหาวิทยาลัยให้น่าสนใจโดยเน้นว่าให้สถานที่นั้นเกี่ยวข้องกับคณะที่ตัวเองสังกัด อย่างเช่นถ้าเป็นนิสิตคณะวิทย์ ก็ไปรีวิวพวกห้องปฏิบัติการหรือนิสิตวิศวะก็ไปรีวิวอาคารช็อปอะไรพวกนี้”“แล้วอย่างเราต้องไปรีวิวสนามฟุตบอลหรอวะ”กล้าถามแกมประชด“เออดิวะ”ตั้มบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ“แล้วมึงคิดดูนะใส่ชุดนักศึกษาไปเดินไปสนามฟุตบอล โรงยิม โคตรเข้ากันเลย” อาทรับลูกบ่นต่อจากตั้ม“เท่าที่อ่านมาในไลน์แกบอกว่า มีงานให้สองชิ้น ให้แต่ละกลุ่มเลือกทำอย่างน้อยหนึ่งชิ้นหรือจะทำสองชิ้นก็ได้ ถ้าคิดว่าทำชิ้นเดียวแล้วดีเลย ก็ทำส่งมาแค่ชิ้นเดียวแต่ถ้าไม่แน่ใจแล้วขยันทำ ก็ทำส่งมาสองชิ้น คะแนนทั้งสองชิ้นจะเอามารวมกัน”เดชหยิบไลน์กลุ่มหัวหน้ากลุ่มมาอ่าน“แล้วอีกงานคืออะไรวะ”กล้าถามด้วยความสงสัย“อาจารย์เขาให้ถ่ายคลิปรีวิวชุดนักศึกษาถูกระเบียบเนี่ยแหละแต่แกบอกว่าไม่เอานักศึกษามายืนแล้วถ่ายแล้วมานั่งอ่านระเบียบให้ฟังทำยังไงก็ได้ให้น่าสนใจ ยิ่งน่าสนใจยิ่งได้คะแนนเยอะ” เดชอธิบายต่อทุกคนนั่งฟังพร้อมกับพยายามหาทางออก“เอางี้พวกเราก็ทำทั้งสองงานเลย ช่วยกัน ส่งตั้งอาทิตย์หน้า ไอ้เซฟมันตัดต่อเก่งอยู่แล้วไม่มีปัญหา” วิทย์เสนอทางออก“แต่ยังไม่วางสตอรี่บอร์ดเลย แถมนักแสดงยังไม่ได้วางเลย” กล้าบอก“ก็เอางี้ไอ้ วิทย์ไปรีวิวสนามแบต ส่วนไอ้อาท ไปรีวิว สนามวอลเลย์ส่วนไอ้กล้าไปรีวิวสระว่ายน้ำ ส่วนกูจะไปรีวิวสนามบาสเองแล้วเดี๋ยวทั้งหมดรวมกันเปิดที่สนามบอล โอเคไหมวะ” เดชเสนอ“ทำไมเอากูไปสระว่ายน้ำวะไม่ให้กูอยู่สนามบาส แล้วมึงไปสระว่ายน้ำ” กล้าต่อรอง“กูอยากอยู่สนามบาสจบป่ะวะ” เดชตอบ พร้อมกับลอยหน้าลอยตากวนตีนใส่กล้า“เออพอๆๆๆ ไปถ่ายสนามบาสก่อนแล้วกัน แล้วไปถ่ายสระว่ายน้ำ รีบถ่ายให้เสร็จก่อนเที่ยงเพราะไอ้กล้าต้องไปเรียน ร.ด.นี่” วิทย์ตัดบทพร้อมกับแสดงบทบาทผู้นำทันที การถ่ายทำเริ่มต้นถูกวางโครงเรื่องไว้ว่าเดชพูดเปิดคลิปและพาไปดูสิ่งที่อยู่ภายในโรงยิมสนามบาส แล้วปิดท้ายด้วยเดชชู้ตให้ลงห่วง แต่พอเริ่มเดินหน้าถ่ายจริง ก็พบแต่อุปสรรค ไม่ว่าจะเป็นเดชพูดติด ๆ ขัด ๆ บ้าง พูดผิดบ้าง แถมช็อตปิดท้ายที่ต้องชู้ตบาสด้วยความที่ใส่เสื้อนักศึกษาแขนยาวทำให้เดชไม่ถนัดจึงไม่ลงแป้นตามที่ต้องการจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง กล้าก้มมองดูนาฬิกาอยู่บ่อยๆ เพราะกลัวไปเรียนร.ด.ไม่ทัน “กูว่านะใส่ชุดนักศึกษาชู้ดแล้วมันแปลก ๆ ว่ะ” เซฟบอก“เออกูก็ว่างั้น เดชมึงเอาชุดบาสติดมาด้วยป่ะวะ” วิทย์ถามเดช“เดี๋ยวกูวิ่งไปห้องชมรมก่อนคอยแปปเดียว” เดชพูดเสร็จก็วิ่งจ้ำอ้าวไปที่ห้องชมรม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงยิมนักแต่อยู่คนละฝั่งกับห้องทำงานโค้ชก้อง กล้าก็ยังคงกระวนกระวายใจเรื่องเวลาใจหนึ่งก็เป็นห่วงว่าจะไปไม่ทันเรียกรวมพล อีกใจก็อยากถ่ายให้เสร็จกล้าเพิ่งนึกขึ้นว่า เขามีชุดบาสที่ห้องทำงานโค้ชก้องอยู่นี่นา แต่ก็ต้องชะงักเพราะวันนี้โค้ชก้องบอกว่าไปทำธุระ ดูเวลาตอนนี้คงเดินทางไปแล้วไม่นานนักเดชวิ่งถือชุดบาสมา“มาแล้วๆ” เดชวิ่งมาพร้อมชูชุดบาสในมือ“เออรีบเปลี่ยนเลยมึงเสียเวลามาเยอะละ” กล้าเร่งเดชให้รีบเปลี่ยนชุด“งั้นไปห้องน้ำแปปนึงนะเว้ย”
“ไม่ต้องเลยเปลี่ยนเลยตรงนี้ เมื่อกี้ไปเอาก็ไม่เปลี่ยนมาเลย สงสารไอ้กล้ามันเดี๋ยวไม่ทัน”วิทย์ตัดบท“เออก็ได้วะ อย่าตกใจอนาคอนด้ากูแล้วกัน”“ถุย”ทุกคนพร้อมใจสบประมาทเดชกันโดยไม่ได้นัดหมาย“ทีงี้ล่ะสามัคคีกัน”เดชบ่นอีกครั้ง เดชปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก เผยให้เห็นเสื้อกล้ามข้างในที่ใส่ซับเสื้อสีขาวมาแล้วเดชก็ใส่เสื้อบาสทับเสื้อกล้ามนั้น และระหว่างที่ถอดกางเกงนักศึกษาออกด้วยความที่เดชใส่กางเกงขาเดฟมา ทำให้เวลาทอดมักจะติดที่ข้อเท้า จนทำให้เสียหลักมือของเดชไปขว้าเสื้อนักศึกษาของกล้าที่ใส่อยู่โดยบังเอิญก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้นถือว่าโชคดีที่เดชได้เสื้อของกล้าไว้ ไม่งั้น คงมีสิทธิ์ที่หัวจะกระแทกพื้นได้แต่เสื้อของกล้านี่สิ กระดุมกระเด็นไปทีเดียวสามเม็ดเผยให้เห็นกล้ามอกแบบนักกีฬาและซิคแพคช่วงบน“ไอ้เดชเสื้อกูเละหมดแล้วเนี่ย” กล้าบ่นเมื่อเห็นสภาพเสื้อตัวเอง“เออกูขอโทษทีว่ะ” เดชขอโทษกล้า“เออๆไปถ่ายคลิปก่อนจะได้เสร็จๆ ไป” กล้าไล่เดชให้ไปทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จเมื่อถ่ายซีนของสนามบาสเสร็จแล้วต่อไปก็เป็นคิวของกล้า แต่ตอนนี้สภาพชุดนักศึกษาของกล้าคงไม่สามารถถ่ายได้แล้ว“ไปถ่ายวันหลังไหมสภาพเสื้อกูคงไม่ไหวหรอก” กล้าเสนอ“เผื่อเวลาให้กูตัดต่อหน่อยเถอะนะแถมพรุ่งนี้ต้องถ่ายของอีกสองคน แถมดีไม่ดีต้องถ่ายซ่อมอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้เอาวันนี้แหละ” เซฟบอก“แล้วจะทำไงกับเสื้อของไอ้กล้าวะ”วิทย์ครุ่นคิด“เอาไทด์ของกูใส่แล้วติดกระดุมคอไหม มันพอได้อยู่นะ” ตั้มเสนอ“ดีเลย”กล้ารับเนคไทด์ที่มีตรามหาวิทยาลัยมาใส่มันช่วยอำพรางรอยกระดุมขาดได้อย่างแนบเนียน กล้าจึงรีบจ้ำไปที่สระว่ายน้ำซึ่งตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ส่วนใหญ่กำลังเรียนในห้องเรียนกัน และที่สระว่ายน้ำก็ไม่มีวิชาเรียนเหมือนกัน”เซฟเล่ามุมภาพที่อยากได้ว่าอยากให้กล้าเดินพูดที่ริมขอบสระน้ำ ซึ่งกล้าโอเค แต่พอเริ่มถ่ายจริงกล้าตื่นกล้องพอสมควร จนกระทั่งเทคที่ 5 เมื่อเดินมาระยะหนึ่งแล้วกล้าเกิดลื่นขอบสระ ทำให้ลื่นลงไปในสระ ทุกคนต่างตกตะลึงวิ่งกรูเข้าไปดึงกล้าขึ้นจากสระ แต่อาจจะเป็นความซวยของกล้าในระหว่างที่ถูกดึงขึ้นจากสระผ่านทางบันไดช่วงกระเป๋าข้างของกางเกงนักศึกษาของกล้า ก็ไปเกี่ยวกับน้อตยึดบันไดกับสระ จนตะเข็บกางเกงขาดหลุดลุ่ยเป็นทางยาวเผยให้เห็นด้านข้างของกางเกงในเมื่อถูกดึงขึ้นมา วิทย์ก็ตัดสินใจยุติการถ่ายวันนี้ทันทีเพราะถ้าต้องการถ่ายทำต่อ ก็ต้องรอให้ชุดของกล้าแห้งและพร้อมกว่านี้ซึ่งกล้าก็โอเค แต่พอกล้าก้มดูนาฬิกา เห้ย เที่ยงแล้ว กล้ารีบขว้ากระเป๋าเป้วิ่งไปที่ห้องน้ำสระซึ่งน่าจะว่าง แต่!!!!! ห้องน้ำล็อค ทั้งฝั่งชายและฝั่งหญิง “เชี้ยเอ๊ยสงสัยคนที่ดูแลสระลืมมาเปิดห้องน้ำแน่ๆเลย” กล้าบ่น“อ่าวแล้วจะไปเปลี่ยนชุดที่ไหนวะกล้า” ตั้มถาม“ถ้ากูเปลี่ยนตรงนี้จะเป็นไรไหมวะ”กล้าถาม เพราะคิดว่า ถ้ามัวแต่ไปหาห้องน้ำ กว่าจะเสร็จคงไปเรียนไม่ทัน และสถิตินักศึกษาวิชาทหารดีเด่น ก็จะจบสิ้นทันที“ได้ดิวะผู้ชายด้วยกัน” วิทย์ตอบไม่ทันที่จะสิ้นคำตอบของวิทย์ดีกล้าก็ถอดเน็คไทด์และเสื้อนักศึกษาออกทันที และวางตากไว้ที่ม้านั่งแล้วก็จัดการถอดรองเท้า ถุงเท้า และ (อดีต)กางเกงนักศึกษาออกเผยให้เห็นปราการด้านสุดท้าย เพื่อนของกล้า มองหุ่นกล้าอย่างอิจฉา“หุ่นแบบนี้ไปถ่ายรูปลงนิตยสารได้เลยนะเนี่ย” ตั้มแซว กล้ายิ้มๆแล้วทำในสิ่งที่เพื่อนคนอื่นๆ ตกตะลึง กล้าถอดกางเกงในตัวเองออกมาพร้อมกับบิดน้ำออก“ไอ้กล้าแกถอดกกน. อย่างนี้เลยเหรอวะ” เซฟโวยวาย“กูว่าจะไม่ใส่ไปเรียนร.ด. ไม่งั้น แม่งเปียกอับชื้นยันห้าหกโมง สังคังแดกกันพอดี” กล้าบ่น“เอาบ็อกเซอร์กูไปใส่ก็ได้นะ”เดชเสนอ“ไม่เป็นไรหรอก กูไม่ใส่บ็อกเซอร์อยู่แล้ว” กล้าบอกเดช แล้วกล้าก็ใส่กางเกงร.ด.พร้อมกับถุงเท้าและรองเท้าคอมแบท หลังจากนั้นก็ใส่เสื้อนอก ร.ด. “อ่าวไอ้กล้า แกไม่ใส่เสื้อยืดซับข้างในหรอวะ” เซฟถามกล้าด้วยความสงสัย“กูหาเสื้อยืดไม่เจอเลยไม่ใส่แม่ง” กล้าบอก“แล้วไม่คันหรอวะเสื้อ ร.ด. แม่ง ไม่เหมือนกางเกงด้วย เอาเสื้อกล้ามไอ้เดชไปใส่ก่อนไหม” วิทย์เสนอ“เออเอาเสื้อกล้ามกูไปก็ได้”เดชบอก กล้าก็โอเค เพราะขี้เกียจอธิบายเลยถอดเสื้อนอก ร.ด. ออกแล้วรับเสื้อกล้าที่เดชกำลังถอดออกมาพร้อมชุดบาสที่สวมอยู่ซึ่งดูข้างนอกแล้วก็เหมือนกล้าใส่เสื้อซับคอลึกปกติ “ขอบคุณมากนะเดี๋ยวกูไปก่อนนะ”กล้าบอกพร้อมวิ่งตรงไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้างโรงยิมบาสเพื่อรีบบิดไปยังศูนย์ฝึกอย่างรวดเร็วเพราะมันเหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึงชั่วโมง ที่ศูนย์ฝึกฯ กล้าก็เรียนในห้องเรียนเหมือนปกติ แต่วันนี้ไม่เหมือนปกติตรงที่ว่า มีครูฝึกคนใหม่มาประจำที่ศูนย์ พอครูฝึกคนนี้เห็นกล้าแล้วอารมณ์อยากจะทดสอบร่างกายที่กำยำแบบนักกีฬาของกล้าก็พุ่งพล่านจนเมื่อเรียนในห้องเสร็จ ครูฝึกให้เวลาพัก 15 นาที“ก่อนไปพักนักศึกษานริศขอให้ไปพบครูสมเกียรติที่ห้องข้าง ๆ นี้หน่อย” ครูฝึกที่สอนวิชาในห้องเรียนประกาศ“เชี้ยมีอะไรวะ” กล้าคิดในใจหลังจากที่ได้ยินประกาศชื่อตัวเอง
“ขออนุญาตครับ”กล้าเดินไปเข้าไปห้อง เห็นครูฝึกนั่งอยู่คนเดียว เป็นครูฝึกวัยรุ่นไม่เกินสามสิบปี“ใช่ครูสมเกียรติหรือเปล่าครับ”กล้าถามครูฝึกคนนั้น “ใช่เธอชื่อนริศ ที่ครูเรียกมาใช่ไหม” “ใช่ครับ”กล้าตอบ“พอดีครูเพิ่งมาประจำที่นี่ แล้วได้รับมอบหมายให้ทำโครงการอันนึงเป็นโครงการพัฒนาอุปกรณ์ฝึกสมรรถนะร่างกายของ นศท. อีกอย่างคือ ทางศูนย์ใหญ่เขากำลังจะหาเหมือนตัวแทนศูนย์ฝึกฯ คล้ายๆ ดาวเดือนคณะนั่นแหละ แล้วครูเห็นว่าในรายชื่อกับประวัติที่ทางโรงเรียนส่งรายชื่อ นศท. มาทั้งหมด มีเราเป็นนักกีฬาด้วยเลยเรียกมาพบหน่อย”“เรียกครูว่าครูตั้นก็ได้” “ครับแล้วผมต้องทำอย่างไรบ้างครับ”“เอาโครงการแรกก่อนครูอยากทดสอบอุปกรณ์ฝึกกับสนามฝึกที่ทำไว้ ก่อนใช้จริงกับ พวกปี 1 – 3ที่จะเรียนอีกสองเดือนข้างหน้า จะได้ปรับปรุงทัน” “โอเคครับ”กล้าตอบ“งั้นตามครูมา”ครูตั้นบอกครูตั้นพากล้ามายังพื้นที่ที่เพิ่งทำเสร็จไม่นานนักเป็นพื้นฐานผสมกันไป มีทั้งกำแพง แอ่งน้ำและอื่นๆ อีกมากมาย แต่มีรั้วที่มิดชิด เพราะยังไม่ได้เปิดให้ใช้ เมื่อไปถึงข้างหน้าแล้วครูตั้นจึงบอกกับกล้าอีกรอบว่า“ครูจะให้เธอทดลองเล่นทุกสถานีเธอไหวไหม” ครูตั้นถาม“ไหวครับ”กล้าตอบอย่างไม่ต้องคิด เพราะที่ผ่านมาตอนฝึกซ้อมเจอหนักกว่าที่เห็นนี้หลายร้อยเท่า“งั้นวอร์มร่างกายก่อนตามระเบียบพัก” ครูตั้นเริ่มสั่ง กล้าทำตามอย่างเข้มแข็ง ครูตั้นสั่งออกกำลังอยู่ประมาณ5 นาทีก่อนที่จะเริ่มฝึกสถานีแรก ซึ่งเป็นคานเหล็กกระดกกล้าวิ่งขึ้นไปอย่างคล่องแคล่ว แต่เสียจังหวะนิดหน่อยแต่นั่นก็พอจะเป็นข้ออ้างให้ครูตั้นทำอย่างที่คิดไว้ได้“เห้ยอะไรวะ นักกีฬานะเนี่ย ไม่แข็งแรงอย่างที่คิดเลย เอาอย่างนี้แล้วกันถ้าทำแล้วไม่เข้มแข็ง หรือทำแล้วไม่ผ่านด่าน โดนถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นจนกว่าจะครบทุกสถานี” คำสั่งนี้ทำเอากล้าหน้าชา เพราะเขารู้ว่าภายใต้เครื่องแบบที่สวมนี้ ข้างในมันผิดระเบียบและวิสัยของคนปกติ“แต่...”กล้าพยายามต่อรอง แต่ครูตั้นสวนขึ้นมาทันที“จะเหนื่อยก่อนทำหรือจะทำก่อนเหนื่อย” กล้ามิอาจปฏิเสธข้อเสนอนี้ได้จึงทำใจเริ่มทำการทดสอบร่างกายในสถานีต่าง ๆ ต่อกล้าทำด้วยความเข้มแข็งและพยายามอย่างสุดความสามารถแต่มันคงยังไม่เพียงพอต่อความต้องการ หรือจะเรียกว่าคงไม่อาจเปลี่ยนความต้องการของครูตั้นได้ที่อยากเห็นกล้าโดนทำโทษในแบบที่ไม่มีใครโดนมาก่อน เริ่มจากสถานีกำแพงสูงกล้าก็ผ่านกำแพงไปได้ ซึ่งครูตั้นก็มีท่าทีที่พอใจในสายตาของกล้าสถานีโหนตัวข้ามแอ่งน้ำ กล้าก็ทำได้อย่างสบาย แต่ครูตั้นไม่พอใจ จึงให้กล้าทำอีกครั้งซึ่งครั้งที่สอง กล้าก็เกือบจะทำสำเร็จเหมือนครั้งแรก แต่ขอบแอ่งที่เป็นดินลื่น ๆทำให้รอบนี้ กล้าตกลงไปในแอ่งโคลน“นักศึกษามาที่นี่”ครูตั้นเรียกกล้ามา กล้ารีบเข้ามา ส่วนในใจตื่นเต้นว่า ครูตั้นจะว่ายังไง“ตามที่ตกลงกันถอดเสื้อนอกออก” ครูตั้นสั่ง กล้า จำใจถอดเสื้อนอก ร.ด.ออก “เห้ยเสื้อยืดศูนย์ฝึกฯ ของมึงไปไหน” ครูตั้นถามกล้าด้วยน้ำเสียงรุนแรง“ผมให้รุ่นน้องยืมไปใส่เข้าค่ายภาคสนามครับแล้วน้องมาคืนไม่ทัน” กล้าชี้แจงเหตุผลไปแต่ไม่อาจทำให้ครูตั้นไม่สามารถหาเรื่องทำโทษกล้าได้“ใจดีให้คนอื่นยืมนะงั้นมึงลุกนั่ง 50 ที ปฏิบัติ” กล้าทำท่าลุกนั่งตามคำสั่ง โดยตอนแรกยังคงสามารถทำได้ปกติแต่เมื่อเริ่มนับเข้าหลักสาม กล้าเริ่มแสดงอาการ จนในที่สุดก็ทำตามคำสั่งได้ “หมอบไปกลิ้งไปรอบสนาม” กล้ากลิ้งรอบสนามต่อจนครบตอนนี้สภาพเสื้อกล้ามสีขาวที่เดชให้ยืมมากลายเป็นสีเดียวกับสีดิน จนเชื่อว่าถ้าเดชเห็นเสื้อของตัวเองก็คงไม่อยากรับคืน“ตามระเบียบพักไว้”กล้ายืนกางขา และเอามือทับกัน ไว้ที่เอวด้านหลัง ครูตั้นเดินเข้ามาหากล้ากระชากเสื้อกล้ามของกล้า ทำให้กล้าเซ“ยืนเฉยๆไว้” ครูตั้นกำชับกล้า กล้าต้องฝืนแรงของครูตั้น ครูตั้นฉีกเสื้อกล้ามของกล้าออกเป็นชิ้นๆ จนตอนนี้ไม่มีเสื้อติดที่อยู่ร่างกล้าละ“กูเปลี่ยนใจละมึงถอดกางเกงออกด้วย” กล้าตกใจกับคำสั่งของครูตั้น“ผมขอได้ไหมครับครู”กล้าพยายามต่อรอง“ทำไมวะหรือมึงอาย” ครูตั้นถาม“เมื่อเช้าผมเดินตกสระน้ำกางเกงในผมเปียก ผมเลยไม่ได้ใส่มาด้วยครับ”“ไอ้เชี้ยกูควรจะสังเวช สมน้ำหน้าหรือขำมึงดีวะ” ครูตั้นบ่นออกมา“กูไม่สนใจมึงถอดกางเกงออกมาเลย จะล่อนจ้อนก็เรื่องของมึง ถอดเสร็จแล้วใส่รองเท้าเหมือนเดิมไว้ เดี๋ยวกูจะให้มึงฝึกต่อ” กล้าจำใจต้องทำตาม ถอดรองเท้าคอมแบทออกแล้วค่อยถอดเข็มขัดและกางเกง ร.ด. ออกจากตัว ตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวกล้านอกจากรองเท้าคอมแบท และหมวก ร.ด.มันเป็นสิ่งที่กล้าไม่เคยเจอมาก่อน ที่ต้องแต่งตัวในสภาพนี้ต่อหน้าคนอื่นแต่มันช่างน่าแปลกใจว่า ทำไมแก่นชายของกล้ามันช่างแข็งสู้สายตาครูตั้น“เงี่ยนหรอมึงได้เดี๋ยวกูจะทำให้หายเงี่ยน” ครูตั้นขู่กล้า ทำเอากล้าใจเสียแต่มันตรงกันข้ามกับน้องชายของกล้าที่ยิ่งแข็งครูตั้นให้กล้าข้ามลำน้ำโดยการกอดเชือก ซึ่งแน่นอน เชือกถูกกับเป้าของกล้าจนทำให้กล้าทั้งเจ็บ ทั้งเสียว แต่ก็ยังคงผ่านไปได้ด้วยดี หรืออาจจะไม่ดีก็ได้ แต่กล้าไม่มีอะไรเหลือให้ถอดแล้วด่านต่อไปเป็นด้านรอดลวดหนาม มันคงจะผ่านไปได้ด้วยดี ถ้ากล้าใส่เครื่องแบบครบแต่กล้าเปลือยเปล่า ลอดลวดหนาม ถ้าไม่ระวัง แก่นชายของกล้าที่กำลังแข็งตัวอยู่อาจมีบาดแผลหรือตำหนิก็ได้ และยังมีอีกหลายด่านที่กล้าได้ทดลองเล่น ด้วยสภาพเปลือยกายจนครบ ตอนนี้สภาพกล้าคือ เหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด และกำลังยืนแก้ผ้าตามระเบียบพักต่อหน้าครูตั้น “ไอ้เชี้ยมาแข็งชี้หน้ากูอีก หมอบไป” กล้าจำเป็นต้องหมอบตามคำสั่งแต่รอบนี้ไม่เหมือนเดิมคือ ผิวหนังของกล้าสัมผัสพื้นหญ้าและพื้นดินเต็มๆครูตั้นเดินหนีกล้าไปประมาณ 50 เมตร แล้วหันกลับมาสั่งกล้า“มึงคลานต่ำมาหากูที่นี่”กล้าทำท่าคลานต่ำ (สำหรับใครที่ไม่เคยเรียนร.ด. หรือเกณฑ์ทหาร ลองนึกภาพว่าเรากำลังนอน ให้กำลังแขน ขา เถือกตัวเองไปข้างหน้าบางคนก็เรียกว่าแถกปลาหมอ)เมื่อกล้าคลานต่ำไปได้แค่สองสามทีก็รู้สึกว่า ที่หัวของน้องชายกล้า เวลาที่สัมผัสกับพื้นหญ้ามันทำให้กล้ามีอาการเสียวมากจนกล้าต้องโก่งก้นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้โดนแต่เมื่อครูตั้นเห็นก็สั่งให้ช่วงเอวติดกับพื้นตลอดเวลา กล้าจำใจทำตามแต่ก็ทำได้แค่ไม่กี่เมตร กล้าต้องหยุด พร้อมกับร่างของกล้าแข็งเกร็งสะท้านไปทั่วก่อนที่จะมีสายน้ำสีขาวพุ่งออกจากช่วงกลางลำตัวของกล้าแล้วจึงตามมาด้วยความเหนื่อยหอบจากกล้า“แม่งน้ำแตกซะงั้น งั้นพอแล้ว เดี๋ยวมึงตายเอามึงไปถอดรองเท้ากับถุงเท้าไว้ที่กองเสื้อผ้ามึง แล้วมายืนระเบียบพักรอตรงนี้เดี๋ยวกูมา” กล้าตกใจว่า ยังไม่หมดอีกหรอ แต่ความเป็นจริงแล้ว ครูตั้นลากสายยางมาเพื่อที่จะให้ตั้นชำระล้างร่างกายเพราะไม่อยากให้ใครผิดสังเกตว่า เขากับกล้ามาทำอะไรแบบหลุดโลกในที่รโหฐานแห่งนี้กล้าอาบน้ำจากสายยางที่ครูตั้นลากมาให้กล้ารู้สึกสบายตัวขึ้นมาเยอะ แต่พอเสร็จแล้วก็มองหาครูตั้นครูตั้นเดินมาจากห้องพัก พร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กหนึ่งผืนพร้อมกับเดินไปปิดน้ำ“อ่ะเช็ดตัวซะแล้วแต่งตัว” ครูตั้นส่งผ้าขนหนูให้กล้ารับผ้าขนหนูผืนนั้นมาเช็ดตัวแล้วส่งคืนให้ครูตั้น“เอามือถือมึงมาหน่อยสิเผื่อว่าจะมีงานให้ช่วยอีก” ครูตั้นบอก กล้าเหมือนโดนมนต์สะกด หยิบโทรศัพท์มือถือพร้อมกับปลดล็อคแล้วส่งให้ครูตั้น ครูตั้นกดเบอร์โทรของตัวเองในเครื่องของกล้าแล้วกดโทรออก เมื่อให้เบอร์บันทึกในเครื่องของตนแล้วจึงส่งคืนโทรศัพท์ให้กล้าที่กำลังแต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้ว “เดี๋ยวเอ้านี่ ค่าแรงวันนี้” ครูตั้นส่งแบงค์สีเทาให้กล้าหนึ่งใบ กล้ารับมาด้วยความดีใจ“ตอนนี้ใกล้จะเลิกเรียนละมึงไปสมทบกับคนอื่นนะ เพราะตอนนี้คงรอเรียกรวมพลเพื่อนัดหมาย” ครูตั้นบอกกล้า “ผมขอตัวครับครู”กล้าบอกลาครูตั้นก่อนวิ่งไปที่บริเวณรอรวมพล เมื่อหัวหน้าชุดครูฝึกนัดหมายเหล่านศท. เรียบร้อยแล้ว จึงปล่อย นศท. กลับบ้าน กล้ารีบวิ่งมาที่ลานจอดมอเตอร์ไซค์ พร้อมกับจูงรถของตนเองออกไปยังนอกศูนย์ฝึกฯเพื่อสตาร์ทรถด้านนอก เนื่องจากศูนย์ฝึกฯมีระเบียบสำหรับผู้ที่มีมอเตอร์ไซค์แบบนี้ เมื่อพ้นประตูศูนย์ฝึกฯ แล้วกล้ารีบสตาร์ทรถออกไปเพื่อไปทำภารกิจของทาสตำรวจหนุ่มต่อ
กล้ารีบขี่มอเตอร์ไซค์มาที่จุดนัดหมายเมื่อมาถึงก็จอดมอเตอร์ไซค์ไว้ที่เดิมเหมือนเมื่อวันก่อนที่เจอตำรวจหนุ่มแล้วจึงเดินเข้าไปรอที่จุดนัดหมายหลังกอไม้ เมื่อตำรวจหนุ่มมาถึงก็จอดรถแล้วจึงเดินเข้าไปหากล้าที่รออยู่ด้านใน “มึงมากับกูเอารถมึงไปหลบแถวกอไม้ตรงนั้นแล้วขึ้นรถไปกับกู” ตำรวจหนุ่มคนนั้นสั่งกล้ากล้าทำตามโดยอัตโนมัติโดยจูงรถไปหลบแถวกอไม้ที่ตำรวจหนุ่มต้องการแล้วเดินตามตำรวจหนุ่มไปขึ้นรถ“เดี๋ยวเสื้อผ้ามึงเลอะขนาดนี้ รถกูเลอะหมด ถอดเสื้อผ้ามึงออก แล้วเข้ามานั่งในรถ”กล้าจำใจทำตามสั่ง พร้อมกับคิดในใจว่า วันนี้แก้ผ้าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว“เห้ยมึงไม่ใส่กางเกงในมาหรอวะ ดี ๆ กูชอบแบบนี้ มึงขึ้นมานั่งได้”กล้าขึ้นมานั่งด้วยสภาพที่สวมรองเท้าคอมแบทเพียงคู่เดียว ส่วนหมวก ร.ด.กล้าเก็บไว้ในกระเป๋าที่วางไว้หน้ารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้ในกอไม้ ส่วนชุด ร.ด.ที่ถูกสั่งให้ถอด ก็นอนอยู่ในกระโปรงท้ายรถของนายตำรวจหนุ่ม กล้านั่งรถด้วยสภาพใส่รองเท้าคอมแบตคู่เดียวซึ่งไม่ได้สร้างความแปลกหรือตื่นเต้นให้กล้าเพราะเขาเคยโดนลักษณะเดียวกันนี้กับโค้ชก้องมาแล้วรถเก๋งสีบรอนซ์เทาเลี้ยงเข้ามาตรงลานกว้างเหมือนครั้งหนึ่งเคยเป็นสนามไว้สำหรับออกกำลังกายประจำหมู่บ้านใกล้เคียงที่ปัจจุบันไม่ได้ใช่ประโยชน์แล้ว มีเพียงท่อประปาขนาดใหญ่ที่ถูกนำมาวางไว้เมื่อรถจอด ตำรวจหนุ่มก็ลงจากรถ พร้อมกับลงไปเปิดประตูรถฝั่งของกล้าพร้อมกับหิ้วแขนกล้าลงมา จากรถ พร้อมกับเปิดท้ายกระโปรงรถหยิบเชือกไนลอนแบบเดียวกับที่ลูกเสือใช้เรียนลงไปด้วยตำรวจหนุ่มคนนั้นหิ้วแขนของกล้าไปข้างในลานกว้างตรงนั้นไปตรงท่อน้ำขนาดใหญ่นั้น ซึ่งแถวนั้น มีเศษผ้าขาดเป็นชิ้นๆ กระจัดกระจายเหมือนครั้งหนึ่งเคยมีกิจกรรมเกิดขึ้นที่นี่ ตำรวจหนุ่มหยุดเดินพร้อมกับปล่อยแขนของกล้าแต่น่าแปลกที่กล้าไม่ยอมวิ่งหนีไปขอร้องให้คนช่วยหากแต่ยืนรอให้ตำรวจนายนั้นกระทำกับกล้าต่อ “มึงกางแขนออก”กล้ากางแขนออก ตำรวจหนุ่มนายนั้นก็จัดการหยิบท่อนไม้ขนาดยาวประมาณสองเมตรออกมาพร้อมกับเอาเชือกมามัดแขนของกล้าทั้งสองข้างเข้ากับท่อนไม้ที่ถูกดามไว้ด้วยสภาพนี้ทำให้กล้าเหมือนกับโดนล็อคมือทั้งสองข้างไปโดยปริยายจากนั้นตำรวจนายนั้นจัดการเอาเชือกที่เหลือผูกกับขาของกล้าไว้แล้วโยงเชือกขึ้นไปบนต้นไม้แล้วดึงปลายเชือกลงมาประหนึ่งมีการชักรอกเมื่อตำรวจหนุ่มดึงปลายเชือกอีกด้านหนึ่งลงมา ทำให้ขาของกล้าถูกดึงรั้งขึ้นไปกล้าจึงเสียหลักล้มลง ก่อนที่จะอยู่ในสภาพห้อยหัว ตำรวจหนุ่ม ยกโครงเหล็กเก้าอี้เก่าๆ ที่ถูกวางทิ้งไว้ใกล้ๆ มาวางไว้ข้างๆตอนนี้ หัวของกล้า ถูกห้อยและลอยเหลือพื้นประมาณสองฟุตน่าจะได้ นายตำรวจหนุ่มรูดซิปกางเกงออก เมื่อกล้าเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ภาวนาว่า คงไม่ใช่อย่างที่คิดแต่กล้าก็คิดผิดเพราะสิ่งที่ตำรวจหนุ่มกำลังจะทำมันเป็นเหมือนที่กล้าคิดไม่มีผิดเพี้ยนนายตำรวจหนุ่มควักท่อนลำของตัวเองออกมาแล้วบีบปากของกล้าให้อ้า พร้อมยัดเยียดท่อนลำเข้าไปในปากของกล้า“อมของกูไปถ้ากูไม่แตกก็อยู่แบบนี้ไปจนกว่าเลือดลงหัวแล้วกัน” ตำรวจหนุ่มขู่กล้าจำใจต้องทำตามคำสั่งด้วยความเก้ ๆ กังๆ และพะอืดพะอมเพราะกล้าไม่เคยได้ลิ้มรสชาติของท่อนลำของคนอื่น ผ่านปากของตนเองเลยกล้าเลยต้องพยายามทำทุกอย่าง ทั้งเลีย ขบ ดูด อม ท่อนลำของตำรวจหนุ่มเพื่อให้ถึงจุดสุดยอด จนลืมความสะอิดสะเอียนที่มีในครั้งแรกไปหมดสิ้น และไม่นานนักน้ำกามรมย์ของตำรวจหนุ่มก็พุ่งในปากของกล้า กล้าทำท่าจะบ้วนทิ้ง แต่ตำรวจคนนั้นปิดปากกล้าด้วยมือก่อนที่จะหยิบเทปผ้าออกมาปิดปากพร้อมกับสั่งให้กล้ากินน้ำของเขาไป กล้าก็ต้องฝืนกลืนลงไป เพราะวินาทีนั้นความมืนงงจากการห้อยหัวจนเลือดลงหัวเริ่มออกฤทธิ์ และแสดงออกทางสีหน้าจนตำรวจนายนั้นต้องเอาโครงเก้าอี้ที่วางเตรียมไว้มาลองรับน้ำหนักไม่ให้เลือดลงหัวไปมากกว่านี้“ดีมากกูจะให้ของขวัญมึง” นายตำรวจหนุ่มบอกกับกล้าแล้วนำมือของตัวเองมาจับที่ท่อนลำของกล้าที่แข็งตัวตั้งแต่เริ่มถูกมัดกับท่อนไม้เพราะกล้าไม่เคยได้สัมผัสกิจกรรมด้านมืดที่โลดโผนขนาดนี้มันทำให้กล้าตื่นเต้นจนมีอารมณ์ตามไปด้วย ตำรวจหนุ่มคนนั้นชักท่อนลำของกล้าเร็วขึ้นเรื่อยจนกล้าเริ่มบิดตัวด้วยความเสียวสะท้าน จนในที่สุดน้ำสีขาวที่ดูเหมือนจะไม่ข้นเท่าไหร่นัก ถูกพ่นออกจากร่างกายของกล้าอีกครั้ง ตำรวจหนุ่มคนนั้นจึงปล่อยมือจากท่อนลำค่อยๆ อ่อนตัวลง กล้าหายใจทางจมูกอย่างเหนื่อยหอบแต่สิ่งที่กล้าไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ตำรวจหนุ่มเอามือไปจับท่อนลำที่อ่อนตัวกล้าอีกครั้งพร้อมกับชักเหมือนที่ทำก่อนหน้า แต่คราวนี้ กล้าดิ้นหนี พร้อมกับส่งเสียงอู้อี้เพราะมันทำให้กล้าเสียวมาก ถึงขั้นที่ว่า จะขาดใจตายก็เป็นได้กล้าได้แต่กัดฟันอดทนกับความเสียวที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรงนี้ จนในที่สุดความเสียวซ่านนั้นก็เริ่มอยู่ในระดับที่กล้าสามารถควบคุมมันได้ซึ่งตำรวจหนุ่มก็ยังคงชักต่อไปจนท่อนลำของกล้าแข็งอีกรอบและไม่นานนักก็พ้นน้ำซึ่งคราวนี้เป็นน้ำใส ๆ ออกมาอีกครั้ง รอบนี้ทั้งท่อนลำและทั้งร่างของกล้าอ่อนระทวยจนไร้เรี่ยวแรง นายตำรวจหนุ่มดึงเทปผ้าที่ปิดปากกล้าออกกล้านอนส่งเสียงเหนื่อยหอบ ขาของกล้า ค่อยๆ ถูกปล่อยให้ลดระดับลงตอนนี้ขาทั้งสองข้างเป็นอิสระเรียบร้อยแล้วส่วนแขนทั้งสองข้างกำลังจะถูกปล่อยออกเช่นกัน แต่กล้าหมดเรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวขึ้นในนาทีนั้นตำรวจหนุ่มเดินเข้าไปตบหน้ากล้าหนึ่งครั้งเพื่อเรียกสติ “กลับกันได้แล้วไอ้ทาส”ตำรวจหนุ่มสั่งกล้า แล้วเดินนำออกไปกล้าพยายามรวบรวมพลกำลังของตนเองพยุงร่างที่เหลือเรี่ยวแรงอันน้อยนิดเดินตามนายตำรวจหนุ่มไป
ขอบคุณที่สนใจในผลงานของผมนะครับ เลยขออนุญาตบอกกันก่อนว่า ตอนต่อไป จะพักเรื่องของกล้าไปก่อน แต่จะเล่าเรื่องที่มาของหนึ่งในตำรวจ ที่เป็นเจ้านายของกล้า ครับและตอนนี้ผมได้เขียนเรื่องสำรองไปพร้อมๆ กันอีกเรื่องแล้ว แต่ยังไม่จบ (แต่งสลับกับเรื่องนี้ เป็นเรื่องของนักเรียน ม.ปลาย เพลย์บอย โปรไฟล์ดี (อีกแล้ว) แต่ต้องถูกกระทำจากบุคคลปริศนา)ที่ผมแจ้งไว้ก่อน เพราะช่วงนี้ผมงานเยอะมาก ถ้าเรื่องนี้แต่งต่อไม่ทันจริงๆ แต่ไม่อยากให้ลืมกันเลยจะขอสลับเอาเรื่องที่บอกมาลงแทนไปก่อน สลับอารมณ์กันนิดนึง(แต่ถ้าแต่งทันก็ขอจบไปเป็นเรื่องๆ นะครับ) ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณมากนะครับ เรื่องที่สองฟังดูน่าสนใจมากเลยครับ ส่วนเรื่องนี้กล้าเนื้อหอมมากไปไหนก็เจ้านายงอก ดูน้องจะชินชาไปแล้ว ฮาาา รอดูว่าน้องพระเอกเรื่อวที่สองจะตกต่ำได้ขนาดไหนนะครับ ชอบแนวนี้เลย
ปล.ติดเหรียญบ้างก็ดีนะครับ นิยายสนุก แถมยาวขนาดนี้ บางเรื่องมีเนื้อไม่ถึง10%ของคุณนักเขียนยังกล้าติดเหรียญเลย 5555 ขอบคุณครับ ติดตามเสมอครับ สนุกดีครับ รอตอนต่อไปเลยครับ{:5_120:} สนุกมากครับ ดีมากเลยครับ ขอบคุณครับ เคลิ้มเลยอ่ะ ขอบคุณนะครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_119:}{:5_119:}{:5_119:}