..........บางสิ่งที่หายไป........กับใจบางคน....... ตอน 16
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย โอ๊ต เมื่อ 2011-6-28 14:30ตอนที่ 16 “อำลา”
ทุกวันและเวลาผมของและเพื่อนๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกผมอยู่ ม.3 แล้ว และอีกไม่กี่วันพวกผมก็ต้องจบและต้องหาที่เรียนต่อตามวิถีคความคิดของแต่ละคน แต่สำหรับผมคงไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย โรงเรียนที่ผมอยู่เป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดในจังหวัด ผมจึงตั้งใจจะต่อ ม.4 ที่นี้โดยที่พ่อแม่ผมก็เห็นด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตัดสินใจเองโดยที่ไม่ปรึกษาท่านทั้งสองก่อน
แต่สำหรับแม็ค ช่วงหลังมานี้เพื่อนผมคนนี้ ดูแปลกไป ถึงแม้ว่ามันจะพยายามทำเป็นร่าเริงเวลาอยู่ต่อหน้าผมและเพื่อนคนอื่นๆ แต่ผมรู้จักเพื่อนผมคนนี้ดี ผมรู้ว่ามันมีเรื่องไม่สบายใจ และผมก็รู้ว่าผมไม่ควรเข้าไปถามอะไรมันตอนนี้ เพราะถึงถามมันก็คงไม่บอกผม ผมรู้ว่า ถ้ามันพร้อมเมื่อไหร่มันก็จะบอกผมเอง
ในวันสุดท้ายของการสอบ ผมและเพื่อนๆ ตั้งใจทำข้อสอบกันอย่างผิดหูผิดตา ผมไม่ชอบเวลาแบบนี้ อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะไม่เจอเพื่อนๆ พวกนี้แล้ว ถ้าเจอ…เพื่อนๆ จะเหมือนเดิมกับผมรึเปล่า
“เลย์…ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” แม็คเดินมาหาผมหลังสอบเสร็จ
“ได้…” มันเป็นคำตอบที่ผมเตรียมมาแล้ว เพราะผมรู้ว่าเพื่อนผมต้องมาคุยกับผมในเรื่องที่ทำให้มันไม่สบายใจ ในสักวันแน่ๆ
ผมกับมันเดินไปที่เดิม ที่ๆ ผมสองคนได้ปรับความเข้าใจกันในวันที่ออกจากค่ายลูกเสือ แต่พอไปถึงที่
“ฮือ…ฮือ…” แม็คโผเข้ามากอดผม แล้วร้องให้แบบไม่อายใครเลย
“เป็นไรว่ะ…ทำไมเป็นแบบนี้” ผมถามมันด้วยความตกใจ ผมไม่รู้ว่ามันมีเรื่องอะไรถึงทำให้มันร้องออกมาแบบนี้
“เป็นไร…บอกเราดิ” ผมบอกมันได้แค่นี้ แต่มันก็ยังร้องไห้อยู่จนตอนนี้ ไหล่ข้างขวาของผมเต็มไปด้วยน้ำตาของมันแล้ว
“เป็นไร…” ผมถามมันอีกครั้ง ตอนที่รู้สึกว่ามันเริ่มเงียบแล้ว
“ฮา…ฮ…” แม็คมันหัวเราะออกมาทั้งๆ ที่น้ำตามันยังเต็มหน้า มันคงอายที่ร้องไห้ออกมาแบบนี้
“บอกเราได้ยัง” ผมถามมันกลับ
“อืม…” มันตอบผมหลังจากที่มันเงียบไปพักหนึ่ง
“เลย์…” มันเรียกผม
“ถ้าเราไม่อยู่นายอยู่ได้ไหม” ตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถามผมแบบนี้
“ไมถามแบบนี้ว่ะ” ผมถามมันกลับ
“บอกมาดิ อยู่ได้ไหม” มันถามผมย้ำ
“ไอได้…มันก็ได้อยู่” ผมตอบมัน
“ทำไมจะไปไหน…ไม่ต่อนี้หรอ” ผมถามมันอีกประโยค คราวนี้มันซึมลงไปอีก
“เลย์…” มันอ้ำอึ้ง
“เอาบอกมาดิ…เป็นไร…ไอขี้แย” ผมพยายามสร้างบรรยากาศ
“เราต้องไปอยู่อังกฤษหว่ะ” นั่นคือคำตอบของมัน
จากประโยคนั้นของแม็ค มันทำให้ผมรู้สึกกำลังดิ่งลงเหวลึก หมดปัญญาที่จะขึ้นมาและหมดปัญญาที่จะหาคนช่วย
ผมและมันต่างเงียบไปทั้งคู่ ผมลุกออกจากที่นั่งเดินห่างออกจากตัวมัน หันหลังและยืนคิดอะไรอยู่คนเดียว
“ทำไมกรุไม่รู้ก่อนหน้านี้ว่ะ”
“มรึงทำไมไม่บอกกรูก่อนหน้านี้ว่ะ”
“สาดกรูก็ไม่เสือกถามมัน”
“แล้วจะทำยังไงหล่ะคราวนี้”
“ถ้ากรูรู้ก่อนหน้านี้”
“กรูจะได้ทำอะไรกับมรึงให้มากกว่านี้”
ผมสับสนไปหมดครับ ผมไม่รู้ว่าต่อไปผมจะเป็นยังไง คุยกับใคร ปรึกษาใครเวลามีปัญหา เล่นกับใคร
“แล้วกรูจะอยู่ยังไง” คิดได้แบบนี้ผมก็ร้องไห้ออกมาเลย ไม่อายด้วย ผมไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว
เพื่อนผมคนนี้กำลังจะจากผมไปไกล โดยที่ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเจอกับมัน ผมไม่รู้ว่า อังกฤษกับประเทศไทยห่างกันมากแค่ไหน
“เลย์…” แม็คเรียกผม และเอาแขนเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ตอนนี้เหมือนมันจะร้องไห้อีกแล้ว
ผมจึงหันหน้าไปกอดมันตอบ
“เราไม่อยากให้นายไป…” แน่นอนครับ ผมพูดประโยคนี้ออกไปได้ยากมาก เพราะมันแย่งกันออกระหว่างคำพูดกับเสียงร้องไห้
ผมกับมันยืนกอดกันร้องไห้อยู่นานแค่ไหนไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือ อีกนานที่ผมกับเพื่อนรักผมจะได้กอดกันแบบนี้อีก
หลังจากที่ทุกอย่างเริ่มสงบลง ผมก็เริ่มที่จะควบคุมตัวเองได้ เริ่มที่จะกล้าถามมัน และมันก็เหมือนกัน
“ไม่ไปได้ไหม” ผมถามมัน
“ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากไป” มันตอบผม
“ทำไมอ่ะ…” ผมถาม
“พ่อให้เราไปอยู่อังกฤษ…เราขัดไม่ได้” มันบอกผมครับ ผมก็พอจะเข้าใจแล้ว
“จะไปวันไหน…” ประโยคนี้ผมถามมันแบบเบาที่สุด เพราะหวังจะให้มันตอบผมแบบเบาที่สุดด้วย
“ธันวา” ครับ คำตอบของมันทำให้ผมพอรู้แล้วว่า ผมยังพอมีเวลาที่จะอยู่กับมันอีก
“แม็ค…” ผมเรียกมัน เพราะในตอนนั้นผมตัดสินใจจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับไอบาสให้มันฟัง ใช่ครับ ผมยังลืมไอบาสไม่ได้
“ว่าไง…” มันถามและหันหน้ามาหาผม
“ถ้าเราทำอะไรที่ทำให้นายเสียใจ…เราขอโทษนะ” แต่แล้วผมก็ไม่กล้าเล่า ผมกลัวเพื่อนผมจะไม่สบายใจ
เพราะแค่นี้ผมก็ว่ามันคงไม่สบายใจอยู่แล้ว
ไอแม็คมันเก่งนะครับ มันเก็บความรู้สึกตัวเองได้ตั้งนานโดยที่มันไม่ยอมบอกใครๆ เลย มันคงรอเวลาที่ควรจะบอกกับผม ก็คือในวันนี้เอง
ในวันนี้นอกจากจะเป็นวันสอบวันสุดท้ายของเด็กชั้ย ม.3 แล้ว ยังเป็นวันที่โรงเรียนผมจะจัดวันอำลาในตอนค่ำด้วย ถ้าตามธรรมเนียมแล้วนั้น พวกผมทุกคนจะต้องนอนค้างที่โรงเรียนภายใต้การดูแลของอาจารย์ ซึ่งห้องเรียนของพวกผมก็จะถูกแปลงสภาพให้เป็นห้องนอนในคืนนี้
ตอนนี้อาคารกีฬามีเวทีขนาดใหญ่ตั้งขึ้นที่ด้านหนึ่งของสนามบาส ในคืนนี้เวทีนี้จะเป็นเวทีของนักเรียนทุกคน ใครที่ต้องการแสดงอะไรก็มาสารถที่จะแสดงให้เพื่อนๆ ดูได้
ค่ำคืนของวันอำลา ผอ.โรงเรียนผม มากล่าวเปิดงานในชุดลำรอง ผมไม่เคยเห็น ผอ.ในลักษณะนี้มาก่อนเลยครับ
“ขอให้นักเรียนที่รักของ ผอ. ทุกคน มีความสุขกับเพื่อนๆ ที่นักเรียนรัก” ผอ. พูด
“แต่อย่างไรก็ตาม นักเรียนก็ยังเป็นนักเรียนอยู่”
“นักเรียนก็ต้องอยู่ร่วมกันตามกฎของโรงเรียน” ผอ. พูดจบนักเรียนทุกคนก็ หัวเราะชอบใจกันใหญ่
“ขอให้นักเรียนที่รักประสบความสำเร็จครับ…” ผอ.พูดจบ พวกผมก็ปรบมือให้แกกันอย่างสุดซึ้ง
นับเป็นครั้งแรกที่นักเรียนปรบมือให้ ผอ.แบบนี้
ตอนนี้มีเพื่อนๆ หลายคน ขึ้นไปแสดงความสามารถให้เพื่อนๆ ดูกันอย่างมากมาย บางคนไม่เคยทำแบบนี้ก็ทำได้แบบไม่อาย เพราะมันเป็นวันสุท้ายแล้วนิครับ จะอายกันไปทำไม
ส่วนผมกับแม็ค เราออกมาจากกลุ่ม ขึ้นมานั่งคุยกันบนอัฒจรรย์ ผมกับมันพูดคุยกันแทบทุกเรื่อง ตั้งแต่เรื่องสมัยประถม จนถึง ตอนนี้
“สวัสดีทุกคน” อาจารย์วิชาดนตรีสากลขึ้นมากล่าว ตอนนี้เพื่อนๆ เริ่มเงียบกันแล้ว
“ต่อไปนี้ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับวงดนตรีของโรงเรียนที่สร้างชื่อเสียงให้กับเรามานาน”
ผมงงดิครับ มีด้วยหรอวงดนตรีโรงเรียน ถ้ามีทำไมผมไม่รู้ และถ้ามีมันก็แสดงว่า ผมไม่ค่อยจะสนใจเรื่องชาวบ้านเลยอะดิ มันแย่รึว่าดีหล่ะเนี๊ย
“เลย์…นั่งไง…คู่ปรับนาย” ไอแม็คมันหันหน้าชี้ไปทางเวที
“ไหน…” ผมหันตามมันไป
ไอบาสครับ ไอบาสกำลังเตรียมกีต้าบนเวที
“เรากับมันจบกับไปแล้ว” ผมบอกไอแม็คครับ
“จบกันไปแล้ว…นายเคยคบกับมันหรอ” ง่ะ กรูลืมตัว อะแม็ค
“ไม่เราหมายถึง ไม่มีเรื่องอะไรกันแล้ว” ผมแก้ตัวกับมัน
“ก็ว่าอยู่…นายเกลียดมันจะตาย จะไปคบมันได้ยังไง” แม็คมัยพูดครับ ผมก็ซึมดิ
“เอา…เราเกลียดมัน” ผมยังหลอกใจตัวเองอยู่
ตอนนี้บนเวทีกำลังจะแสดงโฟรคซองกัน โดยมีไอบาส และก็ผู้หญิงคนที่ออกไปร้องเพลงกับไอบาสในวันรอบกองไฟ และก็ใครไม่รู้ผมไม่รู้จักอีก 2 คน ผมก็พึ่งรู้ตอนนั้นแหละว่า มันเป็นนักดนตรีโรงเรียน {:5_118:}ลาก่อนนะแมค ขอบคุนคับ{:5_130:} อ่านต่อแล้วนะครับ {:5_117:} เพื่อนรักจะจากไปอยู่อังกฤษแล้ว เลย์จะทำไงดีนะ ขอบคุนนะครับ{:5_123:} บาสของพี่กลับมาแล้ว ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ.
หน้า:
[1]