เรวตะ อาบัติรัก ตอนที่ 1
นิยายนี้ เขียนขึ้นจากการดัดแปลงนิยายธรรมะ เรวัตตะและนางลีลาวดี ผู้เขียนไม่มีเจตนาอื่นใดนอกจากเขียนขึ้นเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น เนื้อหาของนิยายหากขัดต่อความรู้สึกของคนอ่านผู้เขียนต้องขออภัย
ด้วยครับ
เรวตะ(เร-วะ-ตะ)ชายหนุ่มรูปหล่อหน้าตาดี นิสัยและอัธยาศัยก็ดีด้วย แต่เสียอย่างเดียวคือเขาเป็นคนจน
ครอบครัวเขามีอาชีพทำเครื่องปั้นดินเผาขาย ถึงงานจะสวยมีราคา แต่ฐานะที่ต่ำต้อยของเขาจึงมักถูก
กดราคาในการค้าขายเสมอมา จนกระทั้งวันหนึ่งเขาได้ออกจากบ้านมาขายตัวเป็นทาสในเรือนของท่าน
เศรษฐีที่ชื่อ สมบัติ ท่านเศรษฐีสมบัติ มีเมีย 1 คน คือคุณหญิงมยุรา ทั้งคู่มีลูกชายด้วยกัน 2 คน คือ
พีสมะ(พี-สะ-มะ) และพีมัท(พี-มัด)
ที่เรือนท่านเศรษฐี
"เจ้า เจ้านั่นแหละ ชื่ออะไร"
ท่านเศรษฐีเอ่ยถามเวตะ
"ข้า ชื่อเรวตะครับนายท่าน"
"หน่วยก้านดีนี่ แล้วทำไมจึงมาขายตัวเป็นทาส"
"ข้า อยากได้เงินให้พ่อกับแม่ไปทำทุน อีกอย่างฐานะยากจนอย่างข้าคงไม่มีทางลืมตาอ้าปากได้ง่าย ๆ แน่"
"เเล้วเจ้าต้องการเบี้ยสักเท่าไหร่"
"เท่าไหร่ก็ได้แแต่ไม่ควรน้อยนะครับท่านพ่อ"
เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้นและเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ กับท่านเศรษฐี เขาคนนั้นก็คือ พีมัท ลูกชายคนเล็กของ
ท่านเศรษฐี
"อ้าว กลับมาเเล้วหรือพีมัท"
"ครับท่านพ่อ วันนี้ลูกเลิกงานเร็ว ออกมาประชุมงานเสร็จก็เลยได้กลับมาพัก"
"อือ ทำงานหลวงมันก็ดีแบบนี้ เออว่าเเล้วเจ้ายังขาดคนขับรถอยู่นี่"
"ก็ถึงบอกท่านพ่อไงครับ ว่าไม่ควรให้เบี้ยเรวตะน้อยไป"
"เรวตะ"
"ครับนายท่าน"
"ข้าจะซื้อเจ้าไว้เป็นคนที่คอยดูเเลลูกชายคนเล็กของข้า"
"ท่านพ่อ"
พีสมะที่นั่งเล็งเรวตะมาตั้งนานรู้สึกชักเริ่มไม่พอใจที่พ่อจะซื้อเรวตะให้กับพีมัท
"มีอะไร พีสมะ"
"ข้าต้องการทาสคนนี้มาเป็นสรถีให้ข้า"
"หยุด เจ้าซื้อทาสเยอะเกินไปเล้ว ข้าจ่ายอากรให้เจ้าไม่ไหว ดูน้องเจ้าสิหามีทาสบริวารดูแลซะที่ไหน"
"ก็แบ่งเอาคนของข้าไปสิ"
"ข้าคงทำอย่างนั้นไม่ได้ พีมัทเป็นถึงข้าราชการในกรม จะให้เวียนทาสจากเจ้ามามันก็หาใช่ไม่"
"แต่...."
"หยุด พีสมะ ข้าจะไม่ตามใจเจ้าเเล้ว เรวตะ"
"ครับนายท่าน"
"นับจากนี้เอ็งเป็นคนของพีมัท คอยทำหน้าที่ดูแลลูกข้าให้ดี ห้ามให้ลูกข้ามีอันตรายเด็ดขาด"
"ครับนายท่าน"
เรวตะรู้สึกโชคดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้อยู่ดูแลพีมัท ทั้งคู่ต่างมีความรู้สึกดีดีให้แก่กันโดยที่พีมัทไม่รู้เลยว่า
คุณหญิงแม่วันนี้ที่ไม่อยู่บ้านก็เพราะว่า ไปคุยกับคุณหญิงประพัสราเรื่องเตรียมการหมั้นของพีมัทกับ
ท่านนายพลสุรสิงห์ ทหารหนุ่มรูปหล่อยศนายพลที่มครต่อใครต่างอยากได้เป็นผัวยกเว้นพีมัท
เรวตะถือของเดินตามพีมัทมาที่เรือนของตนด้านทิศเหนือของเรือนใหญ่
"ยิ้มอะไรของเจ้าเล่าเรวตะ"
"เปล่าครับคุณท่าน"
"5555"
"ขำอะไรหรือครับ"
"เรวตะ คุณท่านให้ใช้เรียกกับคุณพ่อ ส่วนเราเรวตะจะเรียกนายท่านหรือคุณก็ได้"
"อ่อ ครับ ขอโทษครับ ผมไม่ได้เรียนหนังสือเลยไม่มรความรู้อะไรติดตัว"
"ไม่เป็นไรเราไม่ถือ เอ่อเดี๋ยวเรวตะเข้านอนในหอนอนเราได้นะ มันมี 2 ส่วน"
"จะดีหรือครับ"
"ดีสิ ถ้าเรวตะไม่คิดอะไรเกินเลย นี่ไงส่วนของเรวตะ"
"โห พื้นที่ใหญ่จัง"
"ใหญ่ที่ไหนเกรงใจว่าเรวตะจะอึดอัดซะอีก"
"ไม่เลยครับคุณ ทาสอย่างผมได้ที่อยู่ดีขนาดนี้ก็นับว่าบุญแล้วหละครับ"
"นั้น ก็ไปอาบน้ำในห้องอาบด้านหลัง"
"เอ่อ นั้นมันห้องของคุณนะครับ"
"อาบเถอะ เราอนุญาต เรวตะคือคนของเรานะ เเล้วก็นี่เสื้อผ้าเปลี่ยนชุดเเล้วไปข้างนอกกับเราด้วย"
"เอ่อ.....แล้วคุณไม่อาบหรือครับ"
"เรวตะอาบก่อนเถอะ"
"เดี๋ยว เราไปรอที่โถงกลางเรือนนะ"
พีมัทเดินออกไป เรวตะก็เข้าห้องอาบ ไปอาบน้ำอาบท่าตามคำสั่งและนี่ก็เป็นครั้งเเรกที่เรวตะได้อาบน้ำ
แบบสบายๆ ไม่ใช่ริมคลองหลังบ้าน
"จะไปไหนหรือลูก แต่งตัวหล่อเชียว"
"ลูกว่าจะออกไปหาของทานนอกบ้านหนะครับคุณพ่อ"
"ได้คนดูเเลใหม่ก็พาซนเลยนะเรา ก็ระวังด้วยหละ"
"คุณหญิงแม่ใช่ไหมครับ เฮ้อ...ปานนี้คงอยู่บ้านคุณหญิงประพัสราแน่เลยครับคุณพ่อ"
"จะมีที่ไหนได้ เเล้วลูกหละคิดอย่างไรกับนายพล"
"ลูกมิได้รักนี่ครับ"
"ฮื้อ แม่เจ้าจะรู้ตัวไหมว่ากำลังคลุมถุงชนทำลายความสุขของลูกตัวเอง"
"ขออนุญาตครับ"
เรวตะสวมชุดที่พีมัทซื้อมาให้จากคนจนๆซมซ่อกลับดูดีขึ้นมาทันตาเห็น ท่านเศรษฐีจึงแซวไปว่า
"อื้อ ดูดีกว่าเดิมเยอะเลยนะเจ้าเรวตะ"
"คงเป็นเพราะเสื้อผ้าหนะครับนายท่าน"
"ถ่อมตัวถ่อมตนดีแบบนี้สิถึงจะอยู่รอดปลอดภัย อย่างไรข้าก็ฝากลูกข้าด้วย เอ่อพีมัทแล้วอย่ากลับดึก
เดี๋ยวแม่เราจะบ่นเอา"
"ครับคุณพ่อดูท่ายังไงก็บ่น"
"55 เออนั้นพ่อไปด้วย พ่อว่าจะไปดูสาระทุกข์สุขดิบชาวบ้านด้วย คงไม่ว่าพ่อใช่ไหม"
"ไปสิครับคุณพ่อ ได้ดูฝีมือขับรถของสารถีคนใหม่ด้วยครับ"
"ปะไปกัน"
พีมัทและเรวตะได้นั่งรถออกไปข้างนอกด้วยกันโดยที่พีสมะแอบมองด้วยความริษยาอยู่บนเรือน พีสมะรู้สึก
แค้นใจเป็นอย่างมากเมื่อคนที่ตนรักไปกับคนอื่นแถมคนคนนั้นยังเป็นน้องตัวเองอีก งานนี้พีสมะคงไม่ปล่อย
ให้เรื่องราบรื่นไปได้ง่าย ๆ แน่นอน เมื่อคุณหญิงแม่กลับมาถึงเรือน
"คุณหญิงแม่กลับมาเเล้ว"
"พีสมะ อยู่คนเดียวหรือลูก"
"ครับคุณหญิงแม่"
"แล้วพ่อกับน้องหละ"
"คุณพ่อไปเยี่ยมเยียนชาวบ้านหนะครับ ส่วนน้อง...เออ..."
"เอ่อ...อะไร มีอะไรพีสมะ"
"คุณหญิงแม่อย่าโกรธและอย่าบอกใครนะครับว่าผมบอก"
"มีอะไร ตาพีสมะ บอกแม่มาเดี๋ยวนี้"
"คือวันนี้คุณพ่อรับซื้อทาสมา 1 คน เเล้วดูท่าพีมัทจะชอบพลอและถูกใจถึงขั้นอ้อนคุณพ่อให้ซื้อทาส
คนนี้ให้เป็นสารถีของตน แล้วนี่ก็ออกไปข้างนอกด้วยกันดูท่าพีมัทจะถูกใจไอ้ทาสคนนี้มาก ๆ"
"เลว เลวมาก กำลังจะหมั้นกับท่านนายพลยังจะกล้านอกรีด ไอ้ลูกใฝ่ต่ำ"
"คุณหญิงแม่ ผมว่าคุณหญิงแม่ต้องรีบให้น้องกับท่านนายพลหมั้นและแต่งงานกันให้เร็วที่สุดนะครับ"
"ใช่ พีสมะ แม่อยากให้เราจับตาดูพีมัทให้ดี ส่วนไอ้ทาสแม่ว่าแม่คงต้องขายมันต่อให้เรือนอื่นเเล้วหละ"
"ไม่ได้นะ"
"มีอะไร"
"ก็ถ้าคุณหญิงแม่ขายมันไปมันก็เอาความลับของมันกับพีมัทไปุยหนะสิครับ"
"อือ รอบครอบดีนี่ ได้แม่มีวิถีทาง"
ดูท่าความรักของพีมัทกับเรวตะจะเริ่มหรรษาเเล้วสิเนี่ย
ที่ตลาด ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง
"อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย เดี๋ยวพ่อมา เรวตะ"
"ครับนายท่าน"
"เข้าไปนั่งทานเป็นเพื่อนลูกฉัน"
"เอ่อ แต่ผมเป็นเพียงข้าทาสนะครับ"
"จะมี หรือ จน จะนาย หรือ ทาส เอ็งกับข้าก็คนเหมือนๆ กัน ดูไอ้ 3 คนลูกน้องข้าสิ มันยังกินข้าวร่วม
โต๊ะกับข้ามาเเล้วเลย"
"แต่...."
"ไม่มีแต่ หน้าที่เอ็งคือดูแลลูกข้า ฉะนั้นนี่คือคำสั่งข้า"
หลังจากที่ท่านเศรษฐีออกไปพร้อมกับลูกน้อง เรวตะก็เข้ามานั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับพีมัทแบบเกร็ง ๆ
"ไม่ต้องเกร็ง ตามสบาย"
"ครับคุณ"
"อยู่กันลำพังเรียกพีมัทก็ได้ เราไม่ได้เคร่งครัด"
"ครับพีมัท"
"ครับเรวตะ อะนี่ข้าวผัดปู ลองกินดูอร่อยมาก ๆ"
"โห แพงน่าดูนะครับนี่"
"ไม่แพงหรอกราคาเบาๆ"
"เอ่อ....หมายถึงถ้าผมจะกินพีมัท....ราคาคงแพงน่าดูนะครับ"
"บ้า กินไปเลย"
เรวตะหยอดเเบบนี้พีมัทก็เขินแย่เลยสิ ทั้งคู่ต่างทานข้าวด้วยกันโดยที่ท่านเศรษฐีเปิดทางให้ แต่ดูท่า
ความรักของทั้งคู่คงไม่สวยงามตลอดเส้นทางแน่นอน ....
ขอบคุณครับ ขอบคุณ {:5_131:} ขอบคุณครับ
ข อ บ คุ ณ ค รั บ ขอบคุณครับ
ขอบคุณ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ เพลินเลย ขอบคุณนะครับ ย้อนไปยุคไหน นึกไม่ออกเลยกู ขอบคุณครับ ชอบครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2