เรวตะ อาบัติรัก ตอนที่ 2
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2022-1-27 08:54หลังจากทานข้าวเสร็จ เรวตะก็ขับรถพาทุกคนกลับบ้านออย่างมีความสุขดี แต่เมื่อมาถึงบ้าน
"มีความสุขเหลือเกินนะ พีมัท"
"คุณแม่ ขอโทษครับที่ออกไปทานข้าวข้างนอกไม่ได้รอคุณแม่"
"คุณหญิง จะอะไรกับลูกนักเล่า ลูกเองก็โตพอจะออกเรือนได้เเล้ว"
"เรื่องนี้ฉันจัดการเอง คุณพี่ไม่เกี่ยว"
พีมัท กำลังจะแนะนำเรวตะใหคุณแม่รู้จักเเต่ก็......
"คุณแม่ครับนี่....."
"ไพร่ ทาส จันฑาล ไม่ต้องมาเเนะนำฉัน ฉันไม่ใคร่สนทนาด้วย"
"คุณหญิง พูดอะไรรักาาน้ำใจคนด้วย"
"รักษาน้ำใจ หึ ....ทาสอย่าางมันมีที่คุ้มหัวก็บุญกระบาลมันแล้ว แล้วนี่เรือนนอนมันคอกควยก็ได้นะได้เฝ้า
ควายให้เราด้วย"
"ครับแม่ ควายตัวนั้นก็คงเป็นลูกนี่แหละครับ ขอตัวนะครับคุณแม่"
"พีมัท ลูกกล้าเถียงแม่หรือ หยุดเดี๋ยยวนี้นะ แก...ไอ้ทาสสารถี พรุ่งนี้ท่านนายพลจะมารับตาพีมัทไปทำงาน
แกคงรู้ตัวนะว่า ขี้ข้าไม่ต้องสะเออะ"
"เรวตะ นายกินเบี้ยหวัดจากเรา ฉะนั้นคำสั่งเราคือประกาสิต"
"พีมัท ลูกกล้าขัดคำสั่งแม่เหรอ"
"ใช่ครับ คุณแม่ไม่มีเหตุผล เจอคนเสี่ยมคุณแม่ก็หูเบาไปหมด"
"นี่ พี่ไม่รู้เรื่องอะะไรกับเรานะ"
"น้องมันก็ไม่ได้เอ่ยชื่อเรานะพีสมะ"
"ไปเถอะเราง่วงละ พรุ่งนี้ต้องไปกรมแต่เช้า"
พีมัทจับข้อมือเรวตะแล้วพาจูงไปที่หอนอน
.....พีมัท พีมัท เอาไอ้ทาสนัันออกมานะ ถึงจะมีสองห้องแต่แม่ก็ไม่ให้ลูกทำแบบนี้ พีมัท พีมัท....
ภายในห้องนอน
"ขึ้นมานั่งบนเตียงเราก็ได้"
"เออ..."
"ขึ้นมา"
"ครับ"
"เราขอโทษเรวตะเเทนคุณแม่ด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมมันก็ทาสจริงๆ ผมมากกว่าที่ต้องขอโทษคุณ ที่ทำให้คุณต้องโดนตำหนิ"
"คุณแม่ท่านก็บังคับทุกคนแบบนี้แหละ มีแค่พี่ใหญ่ที่ไม่โดน"
"พีมัท"
"หือ มีอะไรหรือ"
"ผมจะอาจเอื้อมไปไหม ถ้าผมจะบอกว่าผมรู้สึกดีดีกับคุณแบบว่าผมชอบคุณครับ"
พีมัทถึงกับหน้าแดง
"นายชอบเราจริงเหรอ"
"ใช่ครับ แต่...."
"ไม่มีแต่เพราะเราเองก็ชอบนาย"
พีมัทบอกความในใจของตนทั้งคู่จึงตกลงปลงใจที่จะคบกันเป็นแฟนโดยที่พีมัทไม่สนใจในฐานะของเรวตะ
ทั้งคู่ต่างก็ถอดเสื้อผ้าและก็เข้าไปอาบน้ำยามดึกด้วยกันในห้องอาบ ความใกล้ชิดเเละเรือนร่างที่ได้เห็น
ของกันและกัน จึงทำให้กามราคะของทั้งคู่เก็บไว้ไม่อยู่ เรวตะจูบเข้าที่ปากของพีมัท โดยที่พีมัทก็ตอบสนอง
กลับเช่นกัน ทั้งคู่ต่างก็ใช้มือให้กันและกันจนสำเร็จความใคร่และน้ำแตกออกมาจากนั้นเรวตะก็อาบน้ำล้างตัว
ให้พีมัท หลังจากเเต่งตัวเสร็จ
"ผมขอไปนอนที่นอนผมนะครับ"
"ได้ เราไปด้วย"
"หือ ที่นอนผมไม่นุ่มเท่ากับที่นอนของพีมัทนะ"
"นั้น เรวตะก็นอนที่นอนกับเราสิ เราจะได้ไม่เจ็บตัว"
"แต่....."
"ไม่มีแต่เราเป็นแฟนกันแล้วนะ"
"ครับ พีมัท"
เรวตะนอนเตียงเดียวกับพีมัท เตียงใหญ่ที่นอนนุ่มอแต่เอ๊....ทำไมนอนกอดกันเหมือนที่นอนมีนิดเดียว
เช้าวันต่อมา
"อ้าว พ่อสุรสิงห์ มารับพีมัทแต่เช้าเลยหรือพ่อ"
"สวัสดีครับคุณหญิงป้า"
"ไหว้พระเถิดพ่อ ช้อย ช้อยเอ๊ย ช้อย"
".........."
คุณหญิงมยุราเรียนบ่าวคนที่ที่ชื่อช้อย แต่ว่าช้อยยังไม่ขานรับ คุณหญิงมยุราจึงต้องใช้สรรพนามบุรุษที่ 1
ในการเรียนบ่าว
"พ่อสรุสิงห์ ป้าขอโทษนะลูก อีช้อยยยยยยยย"
"ขา.........เจ้าค่ะ คุณหญิงมาเเล้วจ้าคะ"
"เอ็งนี่มันน่าลงหวายนัก ไปตามพีมัทมาสิ ท่านนายพลสุรสิงห์มารับไปทำงานเเล้ว"
"เจ้าค่ะ"
ช้อยไปไม่ทันไรก็วิ่งมารายงานหน้าตั้ง
"คุณหญิง คุณหญิงเจ้าขาาาาาาาาา"
"อะไรนางช้อย เอ๊ะอะป่านบ้านจะถล่ม"
"คุณชายเล็กไม่อยู่เจ้าค่ะคุณหญิง ที่โรงรถช้อยชะโงกไปดูรถก็ไม่อยู่"
"หือ แล้ว...."
"เอ๋อไม่เป็นไรครับคุณหญิงป้า น้องอาจมีงานด่วนเลยต้องเข้ากรมการยุติธรรมเเต่เช้า นั้นหลานขอตัว
ก่อนนะครับ"
"ป้าต้องขอโทษพ่อสุรสิงห์ด้วยนะลูก"
"ไม่เป็นไรครับคุณหญิงป้า ผมคงมาช้าเอง ผมขอตัวก่อนนะครับคุณหญิงป้า"
ทันใดนั้นพีสมะก็ออกจากห้องนอนและเดินมาที่โถงใหญ่กลางเรือพอดี
"สวัสดีครับ ท่านพี่"
"สวัสดีครับพีสมะ"
"มารับพีมัทหรือครับ แล้วนี่...."
"พอเถอะพีสมะ พี่เขาจักได้ไปทำงานเดี๋ยวจะสาย"
ที่กรมการยุติธรรม
พีมัทออกจากบ้านแต่เช้าโดยมีเรวตะขับรถมาส่งถึงที่ทำงาน
"เดี๋ยวใกล้เลิกงานผมมารับนะครับนายท่าน"
"ไม่ต้องครับ เอารถไปจอดที่โรงจอดเเล้วมาพบเราที่ห้องทำงาน วันนี้พีมัทจะฝึกงานธุรการประจำตัวให้"
"เอ่อ...แต่ผมเรียนไม่จบนะครับจะช่วยงานได้หรือ"
"มาพบเราที่ห้องทำงานเดี๋ยวเรวตะก็จะรู้เอง"
เมื่อเอารถไปจอดที่โรงจอดประจำตำแหน่งเสร็จ เรวตะก็มาพบพีมัทที่ห้องทำงาน
"ต่อไปนี้คุณคือธุรการประจำตัวผม(เลขานั่นแหละครับ) มีหน้าที่จัดเตรียมเอกสาร ตารางงาน เสนอเซ็น
และนี่ก็ใบสมัครเรียน เรวตะต้องเรียนต่อให้จบ มศ.5"
"เอ่อ แต่ผมไม่มีเงินพอที่จะ....."
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพีมัทกับคุณพ่อจะจ่ายให้เอง ตกลงตามนี้"
"ขอบคุณครับนายท่าน"
เรวตะกับพีมัทนับวันก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนทั้งคู่รู้สึกมีใจให้กันมากขึ้น เรวตะเป็นคนความจำดี
หัวดี เรียนเก่ง จนสำเร็จ มศ.5 และในที่สุดทั้งคู่ก็ได้เปิดใจที่จะคบกันโดยมีท่านเศรษฐีพ่อของพีมัทให้การ
สนับสนุน
"คุณหญิงแม่ นี่มันอะไรกันครับเนี่ย"
"มีอะไรตาพีสมะ"
"ก็เรื่องพีมัทกับสารถีไงครับ เราปล่อยเวลามันเนิ่นนานมากเกินไปเเล้วนะครับ"
"แล้วจะให้แม่ทำไง นายพลสุรสิงห์ยังชิงตัวน้องเจ้ามาไม่ได้สักที ส่วนพ่อเจ้านั้นก็เข้าข้างและมีแรงหนุน"
"แต่ลูกว่าลูกมีแผนนะครับคุณแม่หนทางที่จะให้ทั้งคู่แยกจากกันได้ตลอดชีวิต"
"มีอะไร ไหนบอกแม่ซิ"
"มีคนเคยพูดว่า เรวตะถ้าออกบวชก็จะเข้าถึงในพระธรรมและครองสมณะเพศไปตลอดชีพ"
"แล้ว..."
"เราก็ต้องหาวิธีที่จะทำเรวตะบวชสิครับคุณหญิงแม่"
"หือ...การบวช หากบังคับมันก็จะบาปคนบังคับ"
"หรือคุณหญิงแม่อยากจะให้พีมัทแต่งานกับคนใช้เล่าครับ"
"ไม่มีทาง ตาพีมัทต้องเเต่งกับนายพลสุรสิงห์ที่แม่หมายตาเอาไว้ให้เท่านั้น"
"คุณหญิงแม่ไม่ต้องห่วง ลูกจะช่วยสานฝันให้คุณหญิงแม่เองครับ"
"ขอบใจมากลูกรักของแม่"
หลายวันต่อมา ที่ห้องโถงใหญ่พีมัทและเรวตะ กำลังนั่งอ่านหนังสือกันอยู่นั้นเรวตะก็นึกอยากไปวัด เขา
จึงเอ่ยชวนเรวตะขึ้นว่า...
"วันนี้วันหยุด พีมัท"
"ว่าไงครับเรวตะ"
"เราไปทำบุญกันไหม ทำบุญเสร็จผมว่าจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วย"
"เอ่อ....พีมัทว่า เรวตะไปเยี่ยมคุณอาทั้ง 2 ก่อนดีกว่า นานเเล้วนะที่ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านทั้ง 2 "
"ก็ไปวัดก่อนไงค่อยแวะไป"
"เรวตะ ...."
พีมัทเอ่ยขึ้นเสียงดัง เพราะเขาก็รู้มาเช่นกันว่าเรวตะหากเข้าถึงธรรมก็จะอยู่ในสมณเพศไม่สึก พีมัทจึง
พยายามทำทุกทางเพื่อให้เรวตะห่างไกลวัด ห่างไกลหนังสือธรรมะ แต่แล้วก็......
"พีมัท แม่ว่าให้เรวตะเข้าวัดบ้างก็ดีนะ ลูกผู้ชายจำต้องบวชเรียนทดแทนพระคุณพ่อแม่"
คุณหญิงแม่กับพี่ชายของพีมัทเดินมาพอดี และพีสมะก็เสริมต่อจากคุณหญิงมยุราทันที.....
"ใช่ เรวตะก็เป็นหนุ่มในวัยที่ต้องบวชเรียนเรียนแล้วด้วย อาเรวัชและอาเรวดีก็คงอยากอุ้มบาตรอุ้มไตร
ส่งเรวตะเข้าโบสถ์เหมือนกันนะ"
พีมัทเริ่มรู้ละว่าแม่กับพี่ต้องการอะไร พีมัทจึงสวนกลับไปว่า....
"คุณหญิงแม่ก็คงมีความรู้สึกเดียวกับคุณอาเรวัชกับคุณอาเรวดีสินะครับ"
"แน่นอน ความสุขของแม่จะมีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าการได้สร้างพระบวลูกชายตน"
"ครับ นั้นก็ให้พี่พีสมะบวชสิครับ ผมจะได้เห็นความสุขของคุณหญิงแม่ เผื่อจะได้เข้าใจความรู้้สึกของ
คุณพ่อคุณแม่ของเรวตะ"
"พีมัท เจ้ากล้ามากไปเเล้วนะที่ยอกย้อนพี่กับคุณหญิงแม่"
"หรือครับ"
"เอ่อ...ผมไม่ไปบ้านก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องผ่านวัดด้วย นายท่านจะได้สบายใจด้วย"
"จะไม่อกตัญญูไปหรือ เห็นคนอื่นดีกว่าพ่อแม่ คงเจริญหรอกนะ"
"ถ้ากตัญญูแล้วอยู่กับที่ ไม่เจริญขึ้นสักทีอย่างพี่พีสมะ เราว่าเรวตะอกัญญูก็คงดีนะ"
"พีมัท"
"หยุดนะ อะไรกัน"
พีสมะง้างมือจะตบพีมัทแต่ท่านเศรษฐีเข้ามาพอดีจึงห้ามเอาไว้
"คุณพ่อ"
"มีอะไรทำไมต้องลงมือกับน้องด้วย เรวตะ"
"ครับคุณท่าน"
"พ่อกับเเม่ของเอ็งแวะมาเยี่ยมเยียน ตอนนี้รออยู่ที่ศาลาท่าน้ำ"
"นั้นกระผมขอตัวนะครับ"
"ไปเถิด ไปหาพ่อกับแม่ พีมัท"
"ครับคุณพ่อ"
"เดี๋ยวไปครัว ดูขนมนมเนยไปรับแขกด้วย"
"ครับคุณพ่อ"
"ช้อย"
"เจ้าค่ะ"
"มึงไปซื้อขนมใหม่มาเปลี่ยนด้วย ข้าไม่ใคร่กินร่วมวงไพร่ ไปลูกพีสมะ"
"ครับ คุณหญิงแม่"
ขอบคุณครับ
ข อ บ คุ ณ ค รั บ ขอบคุณครัชช ขอบคุณ ขอบคุณครับ สนุกมาก ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ เพลินเลย ขอบคุณนะครับ ติดตามครับ อยากตบคุณหญิงมยุราจัง ขอบคุณครับ ชอบครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ติดตามตอนต่อไปนะครับ เจอศึกใหญ่ ขอบคุณครับ ขอบคุณ
หน้า:
[1]
2