การดิ้นรนจากบ้านเด็กกำพร้า 1 (โลกของผู้ชาย)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย keai998 เมื่อ 2022-3-2 15:54**เนื้อหาต่อไปนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น ชื่อ สถานที่และเหตุการณ์ต่างๆเป็นเพียงเรื่องสมมุติมีความแฟนตาซี และมีเนื้อหาเกี่ยวกับเด็ก** ณหมู่เกาะแห่งหนึ่งมีเมืองเล็กๆ ตั้งอยู่ ในเมืองแห่งนี้มีสถานอยู่หลากหลายเช่น คาเฟ่ชายหาด ท่าเรือ บาร์เปลือย ป่า ผับ โรงเรียน โรงเรียนสอนเต้น โรงพยาบาล โรงงานร้านเกม สปา สถานีตำรวจ ห้าง ทุกสถานที่ ที่กล่าวมาก็ไม่ได้ดูแปลกใหม่อะไรล้วนเป็นสถานมีอยู่ทั่วไปตามที่อื่นๆ แต่ที่ดูแปลกตาคงจะเป็นชาวเมืองที่เดินไปมาอยู่นั้นไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ผู้ชาย ไม่ใช่แค่ที่นี่เท่านั้นแต่ที่อื่นๆ ก็เช่นกัน ทุกๆ ที่ล้วนมีแต่ผู้ชายทั้งนั้นโลกที่มีแต่ผู้ชาย... สัปดาห์ที่ 1 วันอาทิตย์ในเดือนกันยา 07:00น. บ้านเด็กกำพร้า บ้านเด็กกำพร้าตั้งอยู่กลางเขตชุมชนท้ายเมือง.. .มีบ้านหลายหลังตั้งอยู่ในระแวกนี้ผู้คนกำลังเดินกันขวักไขว่ทั้งเด็กและผู้ใหญ่กำลังมุ่งหน้าไปตามที่หมายของตนแต่เมื่อผ่านมาถึงจุดหนึ่งผู้คนต่างก็พากันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อรีบผ่านหน้าบ้านเด็กกำพร้าให้เร็วที่สุด ที่ต้องทำแบบนั้นเพราะบริเวณหน้าอาคารมีเด็กกลุ่มนึงนั่งอยู่แค่เด็กนั่งคงไม่ต้องรีบขนาดนั้น แต่เด็กแต่ละคนมีสีหน้าเศร้าดูไม่มีชีวิตชีวาและมีบรรยากาศไม่ค่อยดีนักเป็นสาเหตุที่คนที่เดินผ่านไปผ่านมามักจะรีบเดินผ่านอย่างรวดเร็ว ส่วนสาเหตุที่เด็กๆแสดงสีหน้าเป็นแบบนั้น . . . ในอาคารบ้านเด็กกำพร้าในห้องออฟฟิศของเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ข้างหน้าเด็กชายมีผู้ชายอายุราวสี่สิบต้นๆเคจเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า “ผมรู้ว่าคุณมาที่นี่ทำไม” เคจพูดพลางหวีผมสีดำออกน้ำตาลของเขา “คุณต้องการโอนสิทธิ์จากการปกครองของผมคุณจะได้ไปอยู่ที่อื่นเหมือนที่เด็กคนอื่นๆ ต้องการ ผมทำได้นะแต่…” เขาทำหน้าขรึม “มีปัญหาอยู่ ผมให้คุณไปอยู่ที่อื่นไม่ได้คุณอาศัยอยู่ใต้หลังคานี้โดยไม่ได้ให้อะไรผมกลับมาเลย ฉะนั้นคุณติดหนี้ผมจนกว่าคุณจะใช้หนี้หมด ผมจะไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น” เขาหยิบกระดาษขึ้นมาบนโต๊ะแล้วยิ้ม... “เริ่มต้นด้วย100 เหรียญแล้วกัน ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะหามายังไง จะทำงานหรือขโมยหามาจ่ายผมให้ได้ทุกสัปดาห์ หรือ...จะให้ผมหาวิธีจ่ายด้วยตัวคุณก็ได้?” เด็กชายพยักหน้าเข้าใจและกลับไปที่ห้องนอนเล็กๆของตนเองนั่งลงที่ข้างเตียงสงไสว่าจะทำอะไรต่อไป
“เห้อ...” เด็กชาย ทาจิ ถอนหายใจ ก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนมาเตือนแล้วแท้ๆว่าอย่าเข้าในออฟฟิศนั่น จะทำยังไงดีนะ เงินตั้งหนึ่งร้อยเหรียญภายในหนึ่งอาทิตย์ถ้าหามาไม่ได้ซวยแน่ๆตัวเรา แค่อยากจะมีอิสระกว่าอยู่ที่นี่เองแท้ๆ ทาจินึกย้อนกลับไปอาทิตย์ก่อนตอนที่เค้าเห็นเด็กชายคนนึงกลับมาหลังจากที่ไม่มีเงินมาจ่ายสภาพมอมแมมเนื้อตัวเหนียวเหนาะหนะ และกลิ่นแรงสุดๆ เด็กๆ ต่างส่งเสียงซุบซิบกันได้ยินว่าใครอยากออกจากที่นี่จะโดนรังแกสารพัดในทุกๆ วัน สงไสจังเจออะไรมานะ “ไม่ได้การละ!! ทาจิลุกขึ้นยืน ยังไงก็ต้องหามาจ่ายให้ได้แล้วออกไปจากที่นี่!! ทาจิออกจากห้องเล็กๆของตัวเอง สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ถ้าพูดตรงๆ คือไม่น่าอยู่เลยซักนิดมีกฎและข้อห้ามเยอะไปหมดถ้าทำให้เจ้าของอารมณ์เสียก็จะถูกขังอยู่ในห้องไม่ให้ออกไปไหน แต่ก็มีข้อดีอยู่อย่างน้อยก็เป้นข้อดีที่เค้าคิดคือการมีห้องส่วนตัวแม้จะเล็ก ก็เถอะแต่สำหรับเขาแล้วมันกว้างเกินพอในห้องมีแค่เตียงนอนนุ่มๆ และตู้เสื้อผ้าก็พอแล้ว อีกทั้งยังมีสวนหลังอาคารโถงกลางที่กว้างขวางมีประตูห้องของเด็กแต่ละคนเรียงรายหลายห้องแต่ก็วิ่งเล่นไม่ได้หรอกนะ ถ้าวิ่งเล่นแล้วถูกจับได้คงจะซวยแน่ๆแล้วห้องน้ำก็ยังเป็นห้องน้ำรวมด้วย และแล้วทาจิก็เดินออกมาจากอาคารผ่านเด็กๆ ที่นั่งหน้าเศร้าผ่านไป ทาจิมองซ้ายขวามองหาที่ๆ สามารถหาเงินให้กับเขาได้รอบถนนเรียงรายด้วยบ้านหลังเล็กๆที่มีลักษณะคล้ายกันหมด บนถนนผู้คนกำลังเดินทางไปตามทางของตน สังเกตุเห็นว่าในบ้านหลายหลังมีคนเคลื่อนไหวอยู่ผ่านหน้าต่างเขาไม่รอช้าลองสุ่มบ้านซักหลังแล้วเข้าไปเคาะประตู ก็อก! ก็อก! ก็อก!! ทาจิเคาะประตูอยู่สองสามทีจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงข้างหลังประตู มีคนกำลังเดินมาใกล้ แอ๊ดดดดดด. . . ประตูเปิดขึ้นปรากฏร่างของชายร่างเล็ก “มีอะไรครับ” “นั่นใครน่ะ!!” เสียงของชายอีกคนดังขึ้น “ก็แค่เด็กหนะ” เมื่อเด็กชายเห็นว่าชายทั้งสองคุยกันเสร็จแล้วและชายตรงหน้าก็หันกลับมามองเด็กชายอีกครั้ง “ค..คือ...ผมอยากจะถามว่าคุณพอจะมีงานอะไรให้ผมทำมั้ยคับ” ชายร่างเล็กหันกลับไปหาชายอีกคน “เรามีงานอะไรที่ต้องทำอีกไหม” ชายอีกคนตอบ “คุณยังไม่ได้ทาสีห้องนั้นใช่ไหม?” “งั้นให้เด็กคนนั้นทำก็ได้” ชายร่างเล็กหันกลับมาที่เด็กชาย “เป็นความคิดที่ดี..เราจะให้เงินคุณห้าสิบเหรียญเพื่อทาสีห้องที่ว่างอยู่” ห้าสิบเหรียญ!! นั่นก็ครึ่งนึงแล้ว!! “ทำครับผมจะทำครับ!!” “ดูกระตือรือร้นจังนะ..ถ้างั้นก็ตามมา” ชายร่างผมถอยให้เด็กชายเดินเข้าไปในบ้านจากนั้นจึงเดินผ่านห้องรับแขกนำเด็กชายไปในห้องเล็กๆ ที่ว่างเปล่ามีถังสีวางอยู่บนพื้นข้างชุดแปลงและลูกกลิ้ง “มีทุกสิ่งที่คุณต้องการอยู่นี่” “ผมจะรออยู่ห้องรับแขก” ทาจิมองส่งชายร่างผมกลับไปที่ห้องรับแขกจากนั้นจึงมองอุปกรณ์ทาสีที่วางอยู่บนพื้นจากนั้นจึงเริ่มทำงานทาสีห้อง หลังจากเวลาอันเหน็ดเหนื่อยผ่านมาหลายชั่วโมงเด็กชายยืนชื่นชมผลงานที่ทาเสร็จแล้วยิ้มอย่างมีความสุข จึงไปบอกกับชายทั้งสอง เด็กชายรับเงินห้าสอบเหรียญและยิ้มอย่างมีความสุข แค่นี้ก็ผ่านมาครึ่งทางแล้วถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปยังไงก็ผ่านฉลุย!!! เด็กชายกำเงินในมือแน่นถ้ากระโดดหยองๆ ไปมาและตะโกนอย่างมีความสุขได้คงทำไปแล้ว จ๊อกกกกกก...อืมมมมมมม... หิว ทำงานมาตั้งหลายชั่วโมงยังไม่ได้กินอะไรเลยแฮะหาอะไรกินแล้วก็กลับดีกว่า... สัปดาห์ที่1 วันอาทิตย์ในเดือนกันยา 18:00น. หลังจากแวะกินข้าวเสร็จ ทาจิเดินทางกลับบ้านเด็กกำพร้าก่อนจะแวะเข้าไปส่องในห้องน้ำ ว่างเปล่า... ไม่มีคนใช้แฮะ ดีหละอาบน้ำแล้วเข้าห้องดีกว่า
ทาจิเข้าไปในห้องน้ำจากนั้นจึงบรรจงถอดเสื้อทีเชิ้ตสีดำที่ใส่อยู่เผยร่างกายส่วนบนที่บอบบางผิวขาวเนียนหัวนมชมพูและตามด้วยกางเกงขาสั้นสีดำและกางเกงในลงมาพร้อมกันเผยให้เห็นส่วนล่างที่ขาวไม่แพ้กับส่วนบนพร้อมกับแท่งและพวงไข่น้อยๆขาวเนียนของตน ทาจิบรรจงอาบน้ำฝักบัวชะล้างสิ่งสกปรกตามล้างกายที่สะสมมาทั้งวันทีละส่วนจนสะอาดจึงเช็ดตัวและสวมเสื้อผ้ากลับห้องนอนของตนนั่งเล่นของเล่นเก่าที่ตนเองมีอยู่พักใหญ่จึงนอนลงบนเตียงและกำเงินที่ได้มาอย่างดีใจ “แค่นี้ก็มาครึ่งทางแล้ว!!ฮิฮิ” ทาจิหัวเรอะคิกคักอย่างดีใจจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและซ่อนเงินไว้ในลิ้นชักและถอดเสื้อทีเชิ้ตกางเกงและกางเกงในออกใส่ไว้ในตะกร้าแล้วจึงเดินไปนอนห่มผ้าบนเตียงด้วยร่างกางที่เปลือยเปล่าไม่ใส่อะไรเลย พรุ้งนี้วันจันทร์ต้องไปโรงเรียนอีกแล้วเบื่อจังเลยยยยย สัปดาห์ที่1 วันจันทร์ในเดือนกันยา 06:30 น. “อืออออ” ทาจิลืมตาขึ้นและขยี้ตาอย่างงัวเงีย “กี่โมงแล้วววงะ...” เขาหันไปมองนาฬิกา “06:30น. !!” ทาจิรีบลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินไปที่ห้องน้ำพบว่ามีเด็กคนอื่นๆ กำลังใช้ห้องน้ำอยู่สามคน เด็กชายผิวคล้ำแต่หน้าตาคมสันและเด็กชายผิวขาวหน้าตาจัดว่าดีอีกสองคน ตื่นสายเฉยยยยเราเหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ไม่ชอบเวลามีคนอื่นอาบด้วยเลย ทาจิจำใจเดินผ่านเด็กชายคนอื่นเข้าไปยังฝักบัวที่ว่างอยู่ห่างจากคนอื่นๆที่ใช้อยู่ถอดผ้าเช็ดตัวและเปิดฝักบัวบรรจงอาบน้ำทุกซอกทุกมุมเช่นเดิม ละเว้นเสียงเล่นกันของเด็กอีกสามจนเสร็จและหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่มและเดินออกจากห้องน้ำไป “เฮ้!!!.” มีเสียงเรียกมาจากด้านหลังของทาจิเด็กชายหันหลับไปพบเด็กคนนึงอายุน่าจะเท่ากันกำลังวิ่งตรงมาหาเค้า เอ๊ะ! เค้าเรียกเราทำไมนะ ว่าแต่คนนี้ชื่ออะไรนะ คุ้นๆ ว่ามักจะเห็นเด็กคนนี้มองมาที่เราบ่อยๆ “หวัดดีเราชื่อนิโคลัสนะเรียกสั้นๆ ว่านิโคก็ได้ เราว่าจะทักนายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เราไม่ได้เจอนายเลยอะ” ทาจิกำลังจะแนะนำชื่อตัวเอง “เร…” “นายชื่อทาจิบานะใช่มั้ยเราเรียกว่าทาจิได้มั้ย” เรียกชื่อเต็มเลยหรอ...ทาจิมักจะอายเวลามีคนเรียกชื่อเต็มของเขาเสมอแต่ก็มีแค่อาจารย์เท่านั้นที่เรียกชื่อเต็มของเขา “เอ่อ..อ่า...ได้แหละ” ทาจิตอบนิโคแบบหน้าเจื่อนๆว่าแต่รู้ชื่อเราด้วยแฮะ “ทาจิมาเล่นที่ห้องเราได้นะ!มาได้ตลอดเวลาที่ต้องการเลย เรามีอะไรจะให้ทาจิดู เราตื่นเต้นมาก!!บาย!!!”
นิโคเดินเข้ามากอดทาจิและวิ่งออกไปก่อนที่ทาจิจะคิดอะไรได้และยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้นซักพัก
ปล.ขอบคุณทุกคำติชมนะครับ ลองตรวจคำผิดและแก้ไขเนื้อหาบางส่วนเพื่อให้เข้าใจเนื้อเรื่องได้ดีขึ้นแล้วนะครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณ น่าสนใจ คำผิดเยอะอยู่ ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ ขอบคุณครับ ขอบคุนมากๆครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับ มาต่ออีกนะ ขอบคุณครับ เนื้อเรื่องก็ยังงงๆอยู่... แต่ก็จะติดตามครับ เป็นกำลังใจให้น๊ะ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ