พี่ยักษ์ที่รัก [10]
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Vitamin25 เมื่อ 2022-3-23 03:21หลังจากที่ตื่นนอนแล้ว เราค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นแล้วลงจากที่นอนให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากให้พี่ยักษ์ตื่น...พี่เขาดูหลับสนิทมากดูท่าทางเมื่อวานงานน่าจะหนักพอสมควรเลย...
เราลงไปก่อไฟและหุงข้าวจนเสร็จเรียบร้อย รอบนี้ผ่านไปได้ด้วยดีไม่มีควันฟุ้งกระจายไปทั่วแบบเมื่อวานแน่นอน!
ตอนแรกว่าจะขึ้นไปปลุกพี่เขา...แต่เรานึกขึ้นได้ว่ามีเงินเหลือจากวันก่อนนู้นที่พี่เขาให้ไว้ตั้งร้อยนึง เลยกะว่าจะเดินไปซื้อพวกของทำกับข้าวมาไว้เลยดีกว่า ด้วยความที่ร้านขายกับข้าวอยู่ไม่ไกลมากเท่าไหร่ เราเลยเอาเงินแล้วเดินออกไปซื้อ โดยที่ยังไม่ปลุกพี่เขา
ตอนนั้นเราเดินไปแอบดูตอนพี่เขาหลับ เห็นพี่เขานอนตะแคงหันไปทางฝั่งที่เรานอนอยู่ ก็คือฝั่งข้างในที่ชิดติดกับผนัง และมีหน้าต่างอยู่ เพราะเวลาที่นอนฝั่งด้านในเราจะค่อนข้างรู้สึกปลอดภัย ถึงจะใกล้กับหน้าต่างแต่เราก็รู้สึกกลัวน้อยกว่า... เราไม่อยากนอนริมอีกฝั่งที่ไม่ชิดติดกับอะไรเลยเวลานอนหันหลังรู้สึกมันโล่งๆน่ากลัว
...กลัวผีนั่นแหละ 5555
แล้วที่สำคัญพี่เขานอนกอดเจ้ากระต่ายน้อยของเราอยู่ด้วย...นี่มันตุ๊กตาของใครกันละเนี่ย…ฮึ! ของเค้านะ!!
---------
“เอาอะไรจ้ะ?...หนูน้อย”ป้าเจ้าของร้านขายกับข้าวทักขึ้นทันที ที่เราเดินเข้าไปถึงในร้าน
เรายืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกเขาไปว่าเอาเนื้อหมู เพราะเมื่อวานกินไก่ไปแล้ววันนี้กินหมูบ้างแล้วกัน
“เอาเนื้อหมูฮะ…”
“เอาเท่าไหร่เอ่ย?”
“หนึ่งร้อยบาทได้เท่าไหร่ฮะ?”
“หือ เอาร้อยนึงเลยหรอ?”
เราพยักหน้ารับ ก็ไม่รู้หรอกว่าหนึ่งร้อยบาทมันได้เท่าไหร่แต่ตอนนั้นราคาหมูยังไม่ได้แพงขนาดนี้
พอเอาเนื้อหมูไปชั่งเสร็จป้าแกก็ใส่ถุงมาให้เป็นเนื้อหมูก้อนใหญ่เลยทีเดียวคิดว่าน่าจะกิโลกว่าได้ เพราะเรารับมาถือไว้แล้วรู้สึกหนักพอสมควร...
หลังจากจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็ยิ้มให้ป้า
“เออนี่หนู ป้าถามอะไรหน่อยสิ?”ป้าเจ้าของร้านทักขึ้นมาขณะที่เรากำลังจะหันหลังเดินออกไป
“ฮะ?”
“หนูทะเลาะอะไรกับยายหรอ? ใช่เรื่องที่เขาไล่หนูออกจากบ้านรึเปล่า?”
เรารู้สึกตกใจนิดหน่อย ว่าป้าเขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง...
เราได้แต่ยืนนิ่งอึ้งไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าถามว่าทะเลาะมั้ย...มันก็ไม่เชิง อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ไล่ด้วย แต่เราไม่อยากอยู่กับเขาเองต่างหาก...
เรายืนอ้ำอึ้งอยู่เพราะไม่รู้ว่าจะตอบป้าเขาว่ายังไงดี...
“เอ้อ...ยายสมัย แกจะไปถามเด็กมันทำไมว้า...เด็กมันจะไปรู้เรื่องอะไร...ไปๆ ไอ้หนู กลับบ้านไป...เตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้ว”
ลุงที่เป็นสามีของเจ้าของร้านขายกับข้าว พอแกเห็นว่าเราสีหน้าไม่ค่อยดีแกเลยรีบตัดบทแล้วยกมือให้เราไปทันที
ตอนที่เราเดินกลับออกมา เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีกับคำถามของป้าเขาสักเท่าไหร่เพราะเราเองก็ไม่อยากให้ใครไปต่อว่ายายอีกแล้ว ไม่งั้นยายเขาจะตามมาด่าเราไม่จบไม่สิ้น...
“อ้าว ไอ้ตัวเล็กไปไหนมา...”เสียงพี่เมฆตะโกนถามขี่ไล่หลังเรามา แล้วมอเตอร์ไซค์ของพี่เขาก็มาจอดข้างๆ
“ไปซื้อของมาทำกับข้าวฮะ”
“ขยันเว้ยเฮ้ย... รู้จักตื่นมาหาข้าวหาปลากินด้วย ดีๆฝึกไว้นะเอ็ง พอโตขึ้นเป็นเมียไอ้ยักษ์มันจะได้รู้จักปรนนิบัติเอาใจผัว”
พอพี่เมฆพูดจบ จู่ๆ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเขินและหน้าแดงมาก...
ผัว...เมีย...นี่เขาเอาไว้พูดเวลาที่ผู้หญิงกับผู้ชายแต่งงานและอยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่หรอ...
จำได้ว่าพี่ยักษ์ก็เคยพูดกับเราแบบนี้ครั้งหนึ่งเหมือนกัน...
“เอ้า! เขินหน้าแดงเป็นตูดลิงเลยพี่พูดเล่น! ไอ้นี่นิ...มาๆ ขึ้นรถมาเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
หลังจากที่เรากลับมาถึงบ้านพี่ยักษ์ก็เห็นพี่เขานั่งรออยู่ที่แคร่แล้ว
“อ้าว...ไปไหนกันมาละนั่น พี่ตื่นมาก็ไม่เจอเล่นทำเอาพี่หาซะทั่วบ้านเลย...” พี่ยักษ์ลุกเดินขึ้นมารับเราที่ถือถุงใส่หมูอยู่
“ไปซื้อของมาทำกับข้าวให้พี่ยักษ์กินฮะ”
“ทีหลังปลุกพี่ก็ได้นี่ครับหมาน้อย...เดินไปเองมันไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะนั่น”
“ก็เห็นพี่ยักษ์ดูเหนื่อยๆ นี่ฮะ...”
“เหนื่อยที่ไหนกัน...สบายมาก เมื่อคืนมีคนเหยียบหลังให้พี่เลยหลับเพลินไปหน่อยแค่นั้นเอง ฮ่า”
“แล้วเอาเงินที่ไหนไปซื้อมา? หืมมม”พี่ยักษ์ถามต่อเพราะเห็นเราได้เนื้อหมูมาตั้งเยอะแยะ
“ก็เงินที่พี่ยักษ์ให้วันก่อนนู้นไงฮะผมยังไม่ได้ใช้...ก็เลยเอาไปซื้อของมาทำกับข้าวให้พี่ยักษ์กินดีกว่า”
พอได้ฟังคำตอบพี่ยักษ์ก็ยิ้มให้พร้อมกับลูบหัวเราไปมา
“จะจีบกันอีกนานมั้ยวะ? หาทำอะไรมากินข้าวได้แล้ว กูหิว!” พี่เมฆยืนบ่นอุบที่เห็นพวกเราเอาแต่ยืนคุยกัน ไม่ยอมไปทำกับข้าวสักที
“เอ้า! ไอ้ห่านี่!! มึงก็กลับไปกินข้าวที่บ้านมึงซี่ มากินข้าวบ้านกูอยู่ได้ทุกวัน” พี่ยักษ์ตะเพิดกลับไปทันที ทำเอาพี่เมฆหน้าจ๋อยแล้วยิ้มแหยๆ
“พี่ยักษ์ฮะ... ให้ผมกินข้าวด้วยคนนะฮะผมเบื่อที่บ้านเหมือนกัน พอตื่นมา แม่ผมก็บ่นแต่เช้าเลยฮะ...” พี่เมฆกระพริบตาปริบๆทำน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับเลียนแบบประโยคคำพูดของเรา...
“บ๊ะ! ไอ้ห่านี่ วอนตีนแต่เช้าเลย!!” พอพี่ยักษ์พูดจบทำเอาเราขำชอบใจมาก ก็น่าโดนจริงๆ นี่ 555555
“แล้ว...วันนี้ซื้อหมูมา จะทำอะไรกินกันดีครับ?” พี่ยักษ์หันมาถามเรา
“แล้วแต่พี่ยักษ์เลยฮะอะไรก็ได้...เมื่อวานเห็นว่ากินไก่กันแล้ววันนี้ผมก็แค่อยากลองเปลี่ยนเป็นเนื้อหมูบ้าง”เรายิ้มตอบกลับไป
หลังจากนั้นพี่ยักษ์ก็จัดแจงเอาเนื้อหมูมาหั่น แต่ว่าวันนี้พี่เขาเป็นคนลงมือทอดให้เองสงสัยกลัวมันจะไหม้เหมือนไก่ 55555
“สรุปว่าไอ้ตัวเล็กนี่...มาอยู่กับเอ็งแล้วหรอวะไอ้ยักษ์” พี่เมฆเอ่ยถามขึ้นขณะที่พวกเรากำลังนั่งล้อมวงกินข้าวกันอยู่
“เออ...” พี่ยักษ์ตอบไปสั้นๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว
“คือ...กูได้ยินมาจากแม่วะ... ว่าเมื่อวานเหมือนมึงไปมีปัญหากับยายเขา ชาวบ้านเขาพูดกันให้ทั่วเลยนะเว้ย มันจะไม่เป็นอะไรหรอวะ? ถึงยายเขาจะไม่รักไอ้ตัวเล็กแต่เอ็งไปเอาหลานเขามาเลี้ยงแบบนี้ ก็เหมือนหักหน้าเขาอยู่ดี...แล้วไหนจะเรื่องที่มึงเคยมีปัญหากับที่บ้านเขาอีก...”
“พอเหอะไอ้เมฆ น้องมันนั่งฟังอยู่ด้วยมึงจะพูดอะไรก็นึกถึงใจน้องมันบ้าง ไอ้ห่า!” พอพี่ยักษ์พูดจบเราก็ได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วนั่งกินข้าวต่อ
ถึงเราจะรู้อยู่แก่ใจว่ายายไม่ได้รักเราเท่าไหร่แต่พอได้ยินทีไรมันก็รู้สึกเจ็บปวดทุกที ทำไมเราถึงได้ไม่ถูกมองเป็นหลานของเขาเหมือนคนอื่นๆ กันนะ...
แถมรู้สึกไม่สบายใจแบบแปลกๆ ไม่อยากให้ชาวบ้านพูดถึงเรื่องของเรากับยายเลย กลัวว่าจะมีปัญหาอะไรตามมาอีก...
-----------
“ไม่ต้องคิดมากนะรู้มั้ย? ถ้าเวลามีใครถามก็ตอบแบบที่เราคุยกันไว้ก็พอ ที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเองเข้าใจมั้ยครับ?” พี่ยักษ์พูดขึ้นขณะที่พวกเราช่วยกันเก็บข้าวของ หลังจากที่พี่เมฆขี่มอเตอร์ไซค์กลับไปแล้ว
“ฮะ...” เราพยักหน้ารับ พูดตามตรงตอนแรกมันรู้สึกกังวลแปลกๆแต่พอได้ยินพี่เขาบอกว่าพี่เขาจะจัดการเอง เราก็รู้สึกดีมากขึ้น
พอพี่ยักษ์ขี่มาส่งเราที่โรงเรียนเสร็จเรียบร้อยพี่เขาก็บอกไว้ว่าเขายังมีงานอยู่นะ อาจจะเสร็จพรุ่งนี้วันนี้เขาก็เลยยังมารับไม่ได้เหมือนเดิม ให้เราเดินกลับบ้านกับพวกพี่บัวไปก่อน
หลังจากที่พี่เขาจัดการเรื่องไอ้โหน่งกับไอ้เหน่งให้แล้ว วันนั้นพักกลางวันเราเลยกล้าที่จะเดินไปไหนมาไหนในโรงเรียนด้วยตัวคนเดียวมากขึ้น
เราก็เลยเลือกที่จะไปห้องสมุดในช่วงพักกลางวันแทน ปกติก็ไม่ค่อยชอบวิ่งเล่นตอนกลางวันเท่าไหร่อยู่แล้ว เพราะถ้าเกิดเหงื่อออกขึ้นมากว่าเหงื่อจะแห้งคือลำบากมาก
เราหาหนังสืออ่านเล่นฆ่าเวลาช่วงพักเที่ยงไปเรื่อยๆ ปกติแล้วเราจะชอบดูพวกหนังสือภาพที่เป็นภาพสัตว์ หรืออ่านหนังสือจำพวกเรื่องเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆ มากกว่าเพราะอะไรพวกนี้มันทำให้เรารู้สึกตื่นตาตื่นใจมากเวลาที่ได้อ่าน
จนกระทั่งเราไปเจอกับหนังสือภาพสัตว์ใต้ทะเล...จนเราไปเจอกับ...รูปอะไรบางอย่างใช่ ไอ้ตัวนี้แหละ มันเหมือนกับของพี่ยักษ์เลย!
เราเลยไปขอยืมหนังสือภาพเล่มนั้นกับอาจารย์ จะเอากลับบ้านไปเปิดให้พี่เขาดู
----------
หลังจากที่เลิกเรียน เรารีบกลับบ้านมาหุงข้าวและล้างจานเหมือนเดิมพยายามทำให้พวกนี้เป็นกิจวัตรประจำวันที่เราต้องรับผิดชอบ
พอทำเสร็จเรียบร้อยเราก็ขึ้นไปดูทีวี ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำเพราะเรารู้แล้วว่าถึงอาบไป เดี๋ยวยังไงก็ต้องไปอาบพร้อมพี่เขาอีกรอบอยู่ดี....
สักพักก็ได้ยินเสียงคนเดินขึ้นมาบนบ้าน เราเลยเปิดประตูออกไปดู
ก็เจอกับป้าปูที่เดินขึ้นมาพร้อมกับถือหม้อเล็กๆ มาใบหนึ่ง
“ป้าเอากับข้าวมาให้จ้า เมื่อเช้าดินเขาเอาเนื้อหมูไปให้ป้า บอกว่าเราซื้อมาเยอะแยะเลยเลยทำกินกันไม่หมด” พอป้าพูดจบเราก็ยิ้มกลับไปให้ แหะๆ สงสัยเราจะซื้อมาเยอะมากเกินไปจริงๆนั่นแหละ
“ขอบคุณครับป้าปู” เรายกมือไหว้ป้าปูก่อนจะเดินไปรับหม้อที่ใส่กับข้าวนั้นเอาไว้
“อยู่กับพ่อดินเขา...มีความสุขดีมั้ยลูก?” ป้าปูเอ่ยถามขึ้น ตอนนั้นเราเห็นสีหน้าของป้าปูดูเหมือนป้าเขาจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อยไม่ค่อยยิ้มให้เราเหมือนทุกที...
“มีความสุขดีฮะ...”เรามองหน้าป้าเขาแล้วก็ตอบไปตามตรง
“พ่อดินเขาใจดีมั้ย? อยู่กับพ่อเขาหนูชอบหรือเปล่า?” ป้าปูย่อตัวนั่งลงจับตัวเราแล้วก็ลูบหัวเราไปมาเบาๆ
“พี่...พ่อดินเขาใจดีมากเลยฮะ แล้วผมก็ชอบมากกกกกกด้วย” พอนึกขึ้นได้เราพยายามไม่เรียกชื่อพี่เขาว่าพี่ยักษ์ต่อหน้าป้าปูเพราะดูป้าปูจะชอบใช้คำที่เรียกแทนพี่ยักษ์ว่า “พ่อดิน” มากกว่า
“งั้นก็ดีแล้ว ถ้าเกิดมีใครถามหนูก็ต้องบอกไปแบบนี้เหมือนที่บอกกับป้านะลูก คนอื่นเขาจะได้ไม่มาว่าพ่อดินเอาได้...”
“เข้าใจแล้วฮะ!”เราตอบกลับป้าด้วยเสียงหนักแน่นที่สุด ทำให้ป้าปูยิ้มอ่อนๆ กลับมาสีหน้าป้าเขาดูคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย
ตอนนั้นในใจเราก็รับรู้แล้วว่า ป้าเขาเองก็คงได้ยินอะไรมาคล้ายๆกับที่เราได้ยินมาเมื่อเช้านั่นแหละ...
-----------
ทันทีที่พี่ยักษ์ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาถึงในบ้านเราก็รีบเอาน้ำเย็นตักใส่ขันไปรับพี่เขาเหมือนเดิม
“พ่อดิน ทำงานวันนี้เหนื่อยมั้ยฮะ?”เรายิ้มเขินๆ พร้อมกับส่งขันน้ำให้พี่เขา ปกติเรียกแต่พี่ยักษ์...พอเปลี่ยนมาลองเรียกพี่เขาว่าพ่อดินก็รู้สึกเขินเหมือนเกินแหะ
“ตอนแรกก็เหนื่อยนะ ตอนนี้หายเหนื่อยแล้วจ้า” พี่เขายิ้มให้ก่อนจะรับน้ำไปดื่ม
“ว่าแต่ทำไมวันนี้เรียกพี่ว่าพ่อดินล่ะ? หืมมม” พี่ยักษ์ดึงตัวเราเขาไปใกล้ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างดึงแก้มเราไปมาเบาๆ
“ป้าปูเอากับข้าวมาให้ฮะ ก็เวลาที่ป้าปูคุยกับผม ชอบเรียกพี่ยักษ์ว่าพ่อดินผมก็เลยเรียกบ้าง...”
“อ๋อ...ก็เลยเรียกตามแม่พี่เลยงั้นสิ”
“ใช่ฮะ งั้นผมเรียกพ่อดินได้มั้ยฮะ?”
“จะเรียกอะไรก็แล้วแต่หนูเลยจ้า”
“งั้น...” เรานิ่งคิดไปสักแปปนึงก่อนจะตอบพี่เขา
“ผมเรียกพ่อยักษ์ดีกว่า…” พอพูดจบเราก็ส่งยิ้มแป้นแล้นให้พี่เขา
“เดี๋ยวนี้หัดกวนหรอ? ไอ้ตัวแสบ หืมมมม มานี่ดิ๊” พี่เขาอุ้มเราไปนั่งบนตักพร้อมกับหอมแก้มและซุกไซร้ไปทั่ว ทำเอาเราหัวเราะ เพราะจั๊กจี้ไปหมดทุกส่วนเลยเวลาที่หนวดพี่เขาทิ่มและถูไถสัมผัสตามร่างกายเรา
หลังจากนั้นเราก็พากันไปอาบน้ำ แล้วก็กินข้าวกันจนเสร็จเรียบร้อยพอได้เวลาก่อนนอนเราก็เหยียบหลังให้พี่เขาเหมือนกับเมื่อวาน
“พี่ยักษ์จะนอนรึยังฮะ?
“ยังจ้ะ ทำไมเหรอ?”
“คือ...”
“พี่ยักษ์ถอดกางเกงออกได้มั้ยฮะ...ผมขอดูอันนั้นหน่อย...”
“หะ?!!!!!” พี่ยักษ์มองหน้าเราแบบอึ้งๆตอนนั้นเรางงมากว่าพี่เขาตกใจอะไร ก็ทุกทีเห็นแก้ผ้าอาบน้ำต่อหน้าเราไม่เห็นจะอาย...ทำไมเราขอให้ถอดกางเกงแค่นี้ต้องตกใจด้วย
“เอ่อ...จะดูทำไมเหรอ? หนูจะทำอะไรกับพี่อีกรึเปล่าเนี่ย...ฮ่า” พอพี่เขาพูดจบเราเลยวิ่งไปเอาหนังสือภาพที่ยืมมาเปิดให้พี่เขาดู
“นี่ไงฮะ อันนั้นของพี่ยักษ์ไม่เหมือนของผมเลยมันเหมือนตัวนี้มากกว่า...”
“ปลิงทะเล”
“ฮ่า เรื่องนี้นี่เอง... โอ้โห...บอกว่าของพี่เป็นปลิงทะเล เสียเลยนะเนี่ย”
“อ่ะ! มาดูเลย ไม่เหมือนสักหน่อย...” พูดจบพี่เขาก็ยกตัวแล้วถอดกางเกงออกแล้วนั่งลงใกล้ๆ กับเรา
ใช่จริงๆ ด้วย ถึงแม้ว่าของพี่ยักษ์จะได้มีสีดำสนิทเหมือนปลิงทะเลในหนังสือนั่น แต่รูปร่างเวลาแบบนี้ก็ดูคล้ายกันมาก มันเป็นปล้องๆ อ้วนๆ แถมนุ่มนิ่มยืดหยุ่นได้เหมือนกับคำอธิบายในหนังสือไม่มีผิด
เราก้มลงไปจับของพี่เขาพลิกดูไปมา...
ปกติเราไม่เคยเห็นมันในเวลาที่มีแสงสว่างชัดเจนแบบนี้เลย ส่วนใหญ่จะเห็นในที่มืดหรือแสงสลัวๆ มากกว่า
ถ้าเปรียบเทียบกันในส่วนของลำตัวนั่นมันก็คล้ายปลิงทะเลจริงๆ นั่นแหละมีเพียงแค่ส่วนหัวที่ไม่ใช่...
หลังจากที่เราจับดูและเทียบกับรูปภาพในสักพัก ปรากฎว่าท่อนเอ็นของพี่เขาก็ค่อยๆขยายและแข็งตัวขึ้น...
“พี่ยักษ์…ผมยังดูไม่จบเลยทำให้มันนุ่มนิ่มแบบเมื่อกี้ได้มั้ยฮะ?...” เราหันไปมองหน้าพี่เขา เพราะอยากเขาให้ทำมันกลับไปเป็นรูปร่างแบบเมื่อกี้
“จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงเล่า! ไอ้เบื๊อกเอ้ย!!” พี่ยักษ์พูดจบก็เอามือมาทุบหัวเราเบาๆ
“อ่ะ ตอนแข็งนี่ก็ดูได้ ดูเลยเอาให้เต็มที่เลยครับพ่อนักสำรวจ” พูดจบพี่เขาก็นั่งเอาแขนทั้งสองข้างเท้าไปด้านหลังแล้วปล่อยให้ท่อนเอ็นของพี่เขาแข็งชี้ฟ้าอยู่แบบนั้น
ตอนที่แข็งตัวเต็มที่พอเห็นชัดๆแบบนี้เรายิ่งรู้สึกว่าไม่เหมือนกับของเราเข้าไปใหญ่ แถมเส้นเลือดปูดนั่นๆมันคืออะไรกัน...
“รูนี่…ที่เอาไว้ฉี่หรอฮะ?” เราชี้ไปตรงรูที่อยู่ตรงส่วนหัวของพี่เขา
“ใช่สิ ของหนูก็มีนี่”
“อ้าว...แล้วนมข้นออกมาจากตรงไหนฮะ?”
“ก็…ออกมาจากรูเดียวกัน ทำไมเหรอ?”
“หรือว่า...ที่ผมกลืนไปวันนั้นเป็นฉี่ของพี่ยักษ์หรอฮะ...” พอนึกขึ้นได้เราถึงกับหน้าเสีย แล้วทำหน้าแหยะๆ หันไปหาพี่เขา
“ใช่ที่ซะไหน! ใครจะไปฉี่ใส่ปากคน ฮ่า” พี่ยักษ์ดึงเราไปนั่งใกล้ๆ แล้วลูบหัวไปมา
“แล้ว...พอโตขึ้นเราต้องเอาอันนี้ไปให้คนอื่นกินหรอฮะ?แล้วมันรู้สึกยังไงอ่ะ...” เราเริ่มยิงคำถาม เพราะตอนนั้นเดิมทีก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่แล้ว ทำไมพี่เขาถึงได้เคยบอกว่าให้เรากินแล้วใช้ปากอมก็ไม่รู้
พอเราพูดจบ พี่เขาก็อมยิ้มแล้วยกตัวเราพร้อมกับเลิ่กเสื้อขึ้นแล้วค่อยชโลมเลียตั้งแต่หัวนมลงมาจนถึงสะดือ ก่อนจะดึงขอบกางเกงเราลงจนเห็นช้างน้อย จังหวะที่พี่เขาก้มลงจูบมาตรงแถวสะดือ...ก่อนที่พี่เขาจะลากลงต่ำกว่านั้นเรารู้สึกเสียวท้องน้อยมากจนขนลุกไปหมด จนต้องหลับตาปี๋แล้วดันตัวพี่เขาออกไป
“เป็นยังไงล่ะ หนูรู้สึกยังไงบ้าง? หืมมมม” พี่เขาเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มๆ
“เสียวฮะ...มันรู้สึกเสียวแวบๆ เสียวเหมือนตอนที่ฝันว่าตกจากที่สูง…”
“ก็นั่นแหละ...พี่รู้สึกเหมือนกันกับที่หนูรู้สึก” พี่เขายิ้มให้แล้วลูบหัวเราเบาๆ
ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจนะว่าไอ้ความรู้สึกเสียวแบบนี้ มันทำให้พี่เขาชอบได้ยังไง...
“เอ่อ...เดี๋ยวนะ เราต้องคุยกันก่อนนะ อันนี้ที่...หนูมาขอเล่นขอจับของพี่ได้คนเดียวรู้มั้ยครับ? ของคนอื่นห้ามไปทำกับเขาแบบนี้นะแม้แต่กับไอ้เมฆก็ไม่ได้ เข้าใจมั้ย?”
“แต่ถ้าเป็นของพี่ หนูจะจับ จะดู จะกินก็ได้หมดเลยหรือจะทำโทษพี่แบบวันนั้นอีกก็ได้นะ...” พูดจบพี่เขายิ้มกริ่มให้เราดูชอบใจแบบแปลกๆ
เราพยักหน้ารับ ถึงตอนนั้นจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากแต่ก็พอสัมผัสได้นะว่าไอ้ของแบบนี้ เราขอพี่เขาดูได้คนเดียวเท่านั้นแหละแล้วไอ้ที่พี่เขาบอกว่าทำโทษนี่ดูพี่เขาจะได้ไม่กลัวเลย ออกจะชอบใจซะมากกว่านะ...
“แล้วนมข้นมันคืออะไรฮะ? แต่ว่ารสชาติมันไม่เหมือนนมข้นเลยมันเค็มแปลกๆ...”
“อืมมมม...ถามเยอะจริงไอ้หมาน้อยเอ้ย! ...อยากดูมั้ยละ? เดี๋ยวพี่ทำให้ดู...”
เรามองหน้าพี่เขาแล้วพยักหน้าเบาๆ
เพราะพูดถึงเราไม่เคยเห็นมันออกมาแบบจะๆ สักครั้งเลยอยากรู้เหมือนกันว่าตอนออกมามันจะเป็นยังไง
แล้วพี่เขาก็เอามือขวาไปกำตรงส่วนที่เป็นท่อนเนื้อ ขยับขึ้นลงเบาๆ
สักพักก็มีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มออกมาก่อนบริเวณหัวเต็มไปหมด เราเลยเอานิ้วไปแตะๆ ดู
“อันนี้ใช่นมข้นหรือเปล่าฮะ?”
“อ่า...ยังไม่ใช่จ้ะ...ต่อจากนี้ต่างหาก อันนี้แค่เรียกน้ำย่อยนะ” พูดจบพี่เขาก็มือซ้ายที่โอบตัวเราอยู่ ยกขึ้นมาลูบแก้มเราไปมา
...
พี่ยักษ์ขยับข้อมือขึ้นลงแบบนั้นอยู่สักพักใหญ่ แล้วพี่เขาก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้น...
...
“หนูเข้าไปดูใกล้ๆ สิ นมข้นมันจะออกมาแล้ว...ซี๊ด” พี่เขาบอกพลางครางซี๊ดในลำคอเบาๆ
เราเลยชะโงกหน้าไปดูใกล้ๆ แต่ก็ไม่ให้มันใกล้จนเกินไปเพราะก่อนหน้านี้ก็จำได้ว่าเคยโดนพุ่งใส่หน้ามาแล้วทีหนึ่ง...
“เอาละน่ะ... อึ๊กกก...”
จู่ๆ พี่เขาก็กำโคนท่อนเอ็นนั่นหันหัวมันมาทางหน้าเรา แล้วสุดท้ายก็มีน้ำอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาใส่ที่หน้าเราจนได้...
เราเลยต้องยกเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตา
“พี่ยักษ์! ทำไมน้ำมันโดนหน้าผมอีกแล้วอ่ะ!!”
พี่เขาหัวเราะชอบใจพร้อมกับขยี้หัวเราเบาะๆ
“ก็เห็นตั้งใจดูซะเหลือเกิน พี่ก็เลยให้เห็นเต็มๆ ตา นี่ไง…โดนปลิงทะเลพ่นพิษใส่ฮ่า”
เราทำหน้าบึ้งใส่พี่เขาเล็กๆ ก่อนจะหันไปมองที่ท่อนเอ็นเขา
สังเกตเห็นว่ามันยังมีนมข้นไหลทะลักออกมาอยู่ แต่ไม่ได้พุ่งแรงเหมือนเมื่อตะกี้...
เราเลยเอามือไปลูบแล้วจับเอาน้ำนั่นมาดม ใช่จริงๆ ด้วยแหละกลิ่นนี้ที่เราเคยได้กลิ่นและรสมันมาแล้ว...
“น้ำนมข้นนี้เอาไว้กินได้หรอฮะ? แล้วมันต้องคอยรีดออกเหมือนพวกนมวัวอะไรพวกนั่นหรือเปล่าฮะ?” เราเคยอ่านหนังสือเจอเกี่ยวกับวิธีรีดนมวัวเพราะตอนที่ได้นมโรงเรียนเราก็สงสัยว่ามันมาจากไหน จนได้ไปอ่านเจอวิธีทำและกระบวนการได้มาของมัน
“ก็กินได้ แต่อย่ากินเลย เห็นหนูเผลอกินเข้าไปพี่รู้สึกผิดเลย… ฮ่า”
“แล้ว...ถ้าหนูอยากรีดมันออกมาก็ทำได้นะ นมข้นมันออกมาได้ทุกวันแหละ” พูดจบพี่เขายิ้มกริ่มแบบแปลกๆ
หลังจากนั้นพี่เขาก็พาเราลุกไปเปลี่ยนเสื้อแล้วพาไปล้างหน้าล้างตาแล้วก็ทำความสะอาดของพี่เขาด้วย
----------
“หมาน้อยครับ วันนี้ที่พี่ทำให้ดู...หนูอย่าทำตามพี่นะเดี๋ยวจะหมกมุ่นเอา เป็นเด็กเป็นเล็กมันไม่ดี...”
“ฮะ” เราพยักหน้าขณะที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของพี่เขา
“งั้นแปลว่า...พี่ยักษ์ก็เป็นคนหมกมุ่นหรอฮะ?”
“เอ่อ...ไอ้แสบ ย้อนมาแบบนี้พี่จะตอบยังไงดี...ก็...คงใช่ละมั้ง ฮ่า” พี่เขาตอบก่อนจะเอามือมาบี้จมูกเราเบาๆ
“เอาไว้โตขึ้นกว่านี้...เดี๋ยวพี่จะเป็นคนทำให้หนูเอง…ตอนนี้ถ้าอยากทำ ก็ทำกับของพี่ไปก่อนนะ...”
พี่เขายิ้มหวานให้ก่อนจะพาเราเข้านอน
.....
....
...
ตอนนี้พอมองย้อนกลับไปได้แต่...อื้มมมมม...จ้าาาาาาา
ช่วงนี้มีเวลามากขึ้นนิดหนึ่งแล้ว แต่น้ำหนักก็เพิ่มขึ้นตาม... orz
สุดท้าย...โดนทักว่าแก้มเริ่มออกแล้วนะ เลยโดนลากไปออกกำลังกายด้วยเฉยเลยยย {:5_139:}
เราพึ่งเข้าใจตอนนี้เองนะว่าไอ้เรื่องพวกนี้ ถ้าตั้งใจพิมพ์มันจะพิมพ์ไม่ค่อยได้นะ
ต้องเอาเวลาไปทำอย่างอื่นแล้วความทรงจำมันจะค่อยๆ ผุดมาทีละนิดๆ แล้วถึงกลับมาเขียนต่อได้
แล้วก็ช่วงนี้ฝนกลับมาตกอีกแล้ว ดีใจจัง ชอบบรรยากาศแบบนี้มากกกก
ยังคิดอยู่เลยว่าช่วงเวลาในเรื่องมันเกิดตอนหน้าฝน ต้องรออากาศชื้นๆ ถึงจะมีอารมณ์ร่วมในการเขียน
แล้วถ้าเขียนถึงช่วงถัดจากนี้ละ ที่เป็นหน้าหนาวนี่ต้องทำยังไงดี...
รอกลับมาเขียนตอนหน้าหนาวช่วงปลายปีงี้อ่อ 555555
น่ารักอ่ะ หวานกันจัง ขอบคุณ ขอบคุณครับ รอตอนต่อไปนะครับ ขอบใจนะ ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก รอดูนอนพี่ยักษ์โดนรีดนมวัวเลย ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ นึกภาพพี่ยักษ์โก้งโค้ง โดนรีดนมวัว {:5_120:}{:5_137:} น่ารัก มุ้งมื้งเชียว ขอบคุณครับ มาแล้วเย้ๆๆๆ พี่เมฆตัวตัดเลี่ยน 5555555555
บอกแล้วพี่ยักษ์นั้นแหละที่สอนให้เจ้าของกระทู้เป็นแบบนี้
หน้าหนาว = เปิดแอร์ 18
หน้าร้อน = ออกไปเดินตากแดด
หน้าฝน = เปิดฝักบัวเบาๆ ให้น้ำตกใส่ของที่ทำให้เป็นเสียงที่เราคิดว่าฝนตก
55555555555 อย่าหายไปนานเลย คนรอติดตามอกแตกตายก่อนแน่ๆๆ
ขอบคุณเจ้าของกระทู้ครับบบบ ขอบคุณมากครับผม น่ารักมากครับ ขอบคุณครับ ^^ ขอบคุณครับ