หมาป่าขี้เงี่ยน PT27 ดมผ้าเช็ดหน้าพี่ชายแล้วชักว่าว (เลิฟ)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-5-5 10:30เลิฟ
เดซี่ ''มันเข้าไปได้แน่หรอ'' เลิฟถามน้ำเสียงดูกังวล ''เข้าได้สิ มันไม่ได้ล็อคนี่นา'' เดซี่เปิดประตูโรงยิมขึ้น เดินเข้ามากับเลิฟ ทั้งคู่คุยกันว่าอยากจะมาฝึกเพิ่มเติมนอกเวลากันเองที่โรงยิมหลังเลิกเรียน เลิฟไม่รู้ว่าถ้าโรงยิมปิดแล้วสามารถเข้ามาใช้ได้หรือเปล่า แต่คนที่เรียนมานานอย่างเดซี่ยืนยันว่าใช้ได้เลิฟเลยยอมมา ทั้งคู่วางกระเป๋าลง เปลี่ยนเป็นชุดวอร์ม เดินมายืดเส้นยืดสายกัน ''คิดว่าเรียนทันคนอื่นมั้ย'' เดซี่ถาม ''อื้ม ก็ตามทันอยู่แหละ ถ้าหมายถึงเรื่องวิชาการน่ะนะ'' เรื่องการเรียนในห้องเรียนนั้นเลิฟไม่มีปัญหาเลย เลิฟเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมากแม้จะนั่งอยู่หลังห้อง ตอบคำถามครูได้ตลอด ส่งงานครบทุกครั้ง พลอยทำให้เพื่อนสนิทอย่างเดซี่ตั้งใจเรียนไปด้วยอีกคนอย่างไม่รู้ตัว แต่เรื่องวิชาพละเลิฟไม่ค่อยจะทันใครสักเท่าไหร่ ด้วยพละกำลังที่น้อยทำให้เลิฟมักจะได้รับบาดเจ็บเวลาต้องทดสอบพลังกาย ดีที่มีจุดเด่นเรื่องความเร็ซและความยืดหยุ่นเป็นเลิศมาทดแทนในส่วนของพลังกาย ''แล้วเราจะฝึกอะไรกันดีล่ะ'' เดซี่คิด ''อืม ลองหลบพลังดูมั้ยล่ะ'' ''หลบพลังหรอ'' ''อื้ม เลิฟวิ่งเร็วไม่ใช่หรอ ถ้าหลบหลีกเก่งด้วยรับรองว่าไม่มีใครจับตัวได้แน่'' ''อย่างนั้นก็ได้'' ''งั้นเราจะใช้พลัง แล้วเลิฟหนีนะ'' ''เอางั้นหรอ'' ''เถอะน่า ไปเข้าที่ไป'' เลิฟไปยืนอยู่ตรงเส้นวิ่ง ''พร้อมนะ'' เลิฟสูดลมหายใจ ''พร้อม'' ''เอานะ 3 2 1 ไป!'' เลิฟออกวิ่ง อะไรบางอย่างผ่านหน้าของเลิฟไปอย่างฉิวเฉียด ดอกไม้สีเหลืองปักอยู่ที่พื้น เลิฟหันไปมอง ดวงตาของเดซี่เป้นสีชมพู ดอกไม้ที่เป็นเหมือนลูกดอกถูกปามาอย่างไม่ลดละ เฉียดเลิฟไปหลายรอบ เลิฟหลบได้ทุกดอกโดยไม่โดนข่วนเลยแม้แต่น้อย เลิฟเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งได้เร็วและคล่องแคล่วขนาดนี้ เดซี่ดีดนิ้ว ดอกไม้ที่ปักอยู่ตรงพื้นงอกเถาวัลย์ออกมาจะพันขาของเลิฟ เลิฟกระโดดหลบ ลอดมุดไปตามเถาวัลย์ขนาดใหญ่ที่พันคดเคี้ยว จู่ๆก็มีเถาวัลย์งอกออกมาจากเถาวัลย์อีกที รัดตัวของเลิฟเอาไว้แน่นจนขยับไม่ได้ ''จับได้แล้ว'' เดซี่หัวเราะ ''มันเยอะเกินไปอะ'' เลิฟทำเสียงงอแง ''อื้มมมม'' เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากตรงอัฒจันทร์ ทั้งคู่มองไปตรงนั้น
ราฟ ผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่งที่นอนอยู่บนอัฒจันทร์ลุกขึ้นมานั่ง หยิบดอกไม้สีเหลืองของเดซี่ที่ตกใส่หน้าขึ้นมา เลิฟกับเดซี่รีบวิ่งเข้าไปหา ''ขอโทษด้วยนะ พวกเราไม่รู้ว่ามีคนนอนอยู่นะ'' เลิฟรีบขอโทษ ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ ''ไม่เป็นไรหรอก ไม่เจ็บน่ะ'' ผู้ชายคนนั้นเอาดอกไม้ขึ้นมาดม ''ขอนะ'' ''อื้ม เอาไปสิ'' เดซี่ยิ้มให้ ''มาฝึกต่อสู้กันหรอ'' ''ใช่'' ''ที่โรงยิมเนี่ยนะ ทำไมไม่ไปซ้อมในลานประลองล่ะ'' ''มีคนใช้อยู่เยอะน่ะ เลยไม่อยากเข้าไปแออัด'' เดซี่บอก ''ปกติหลังจากที่โรงยิมปิดเค้าไม่อนุญาตให้นักเรียนเข้ามาหรอกนะ'' ''พวกเราเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อคน่ะ'' เลิฟไม่รู้กฏข้อนี้มาก่อนเลย ผู้ชายคนนั้นขำ ''ล่อเล่นน่ะ'' ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้น ''เราชื่อราฟนะ'' ''เราเลิฟนะ'' ''เราเดซี่'' ''พวกนายอยู่เกรดคลาสอะไรกันหรอ'' ''เกรด10คลาสB แล้วราฟล่ะ'' ''เกรดเดียวกันเลย แต่คลาสAน่ะ'' ทั้งเลิฟและเดซี่ต่างมีสีหน้าตกใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอกับนักเรียนคลาสAจังๆแบบนี้ ส่วนใหญ่พวกนักเรียนคลาสAจะไม่ค่อยสุงสิงกับใครนอกจากคลาสเดียวกันเอง มีตึกเรียนและสถานที่ฝึกส่วนตัวอีกด้วย ''ทำไมถึงมานอนอยู่ที่นี่ล่ะ'' ''ที่ตึกคลาสAน่ารำคาญจะตาย เอาแต่พูดเรื่องการคัดเลือกจตุรเทพอยู่ได้'' ราฟมองบน ''จตุรเทพ?'' เลิฟมีสีหน้าสงสัย ''เพิ่งมาใหม่หรอ'' ''อื้ม'' ''จตุรเทพคือ4คนที่ได้รับการยอมรับจากคนในโรงเรียน ครู และผอว่าเป็นนักเรียนที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุด ส่วนใหญ่จะเป็นพวกอัลฟ่าคลาสAนั่นแหละ'' ''แล้วคนจากคลาสอื่นล่ะ เป็นได้มั้ย แล้วถ้าเป็นโอเมก้าที่เก่งล่ะ'' เดซี่ถาม ''สังคมเราเป็นแบบนี้ แน่นอนว่าถึงจะเก่งแค่ไหนถ้าเป็นแค่โอเมก้ายังไงอัลฟ่าก็มีโอกาสมากกว่า'' ราฟพูดยิ้มๆ ''แล้วราฟเป็นอะไรหรอ'' ''ลองเดาดูสิ'' เลิฟดมกลิ่นของราฟ กลิ่นของราฟนั้นคาวเหมือนกับเลือด แต่ก็ดูเชื้อเชิญแปลกๆ รังสีแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวของราฟนั้นแข็งแกร่งไม่เบาเลยทีเดียว ''อัลฟ่าหรอ'' ''ใช่'' ราฟยิ้ม ถึงจะแรงกดดันสูงแต่บรรยากาศโดยรอบของราฟนั้นเป็นมิตรมาก ทำให้เลิฟแอบคิดถึงราคานอยู่หน่อยๆ ''ฝึกกันเสร็จหรือยังล่ะ'' ''ก็คงจะพอแล้วล่ะ'' ''อยากให้เราเป็นคู่ซ้อมด้วยมั้ย'' ราฟถาม เลิฟนั้นตื่นเต้นนิดหน่อย อยากลองดูฝีมือของนักเรียนคลาสAเหมือนกัน แต่อีกใจก็แอบหวั่นว่าจะสู้ได้หรือเปล่า ''อย่ารุนแรงละกัน แค่ใช้พลังปะทะกันพอ'' ราฟชิงพูดขึ้นก่อน เดซี่หันมาดูเลิฟ ''งั้นเราขอลองดูละกันนะ เลิฟนั่งดูไปก็ได้'' ''เอางั้นหรอ'' ''อื้ม'' เลิฟไปนั่งที่อัฒจันทร์ เดซี่กับราฟยืนประจันหน้ากันอยู่ตรงกลาง ''อย่ารุนแรงนักล่ะ'' เดซี่บอก ราฟยิ้ม ''เอาแค่สนุกๆพอ'' เดซี่หยิบดอกไม้สีเหลืองออกมา ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีชมพูส่องสว่าง ใช้ดอกไม้พวกนั้นปาใส่ราฟเหมือนลูกดอก ราฟหลบได้หมดอย่างรวดเร็ว ลีลาพลิ้วไหวงดงาม การเคลื่อนไหวต่างจากนักเรียนทั่วๆไปจริงๆ ดอกไม้ของเดซี่ปักอยู่ที่พื้นหลายดอก ''ใช้ดอกไม้โจมตีงั้นหรอ'' ''เห็นของเราแล้ว แล้วของนายล่ะ'' ''นั่นสินะ คงจะไม่แฟร์ถ้านายใช้พลังอยู่ฝ่ายเดียว'' ราฟหยิบด้ามจับสีทองที่มีแง่งแหลมออกมาจากกระเป๋ากางเกง ใช้นิ้วกดลงไปตรงแง่งนั้นจนเลือดไหลออกมา ดวงตาของราฟเปลี่ยนเป็นสีแดง เลือดที่ไหลออกมาก่อตัวขึ้นจากด้ามจับกลายเป็นดาบสีแดงฉาน ''เลือดหรอ'' ''ใช่ สวยใช่มั้ยล่ะ'' เลิฟสังเกตเห็นหน้าของเดซี่เหมือนเครียดเรื่องอะไรสักอย่าง ใช้เลือดแล้วมันทำไมกัน ''เอาละนะ'' ราฟวิ่งเข้าใส่เดซี่อย่างรวดเร็ว แค่พริบตาเดียวก็เข้าประชิดตัวได้ ''ไม่ระวังเลยนะ'' เดซี่เอี้ยวตัวหนี ราพขัดขา ใช้มือเหวี่ยงตัวเดซี่กลับเข้ามา ใช้ดาบเลือดจ่อที่ปลายคาง กลิ่นคาวของเลือดเตะจมูก ดาบค่อยๆไหลกลับเข้าไปที่ปลายนิ้วของราฟ ราฟปล่อยตัวเดซี่ลง ''แพ้แล้วหรอเนี่ย'' เดซี่ทำหน้าเศร้า ''ยังซะหน่อย ยังสู้ต่อได้นะ'' เดซี่ยิ้ม ''นั่นสินะ'' ดวงตาของเดซี่ส่องสว่าง ดอกไม้ที่ปักอยู่ที่พื้นโตขึ้นอย่างรวดเร็ว เข้ามาพันรอบตัวของราฟ เข้าไปอุดผลของราฟเอาไว้ด้วย ''ถ้าไม่มีเลือดออกก็ไม่มีพลังใช่มั้ยล่ะ'' เลิฟทึ่งเดซี่มากที่สามารถสู้กับคลาสAได้ ราฟยิ้ม ''อะไร'' ''ถ้าจะใช้ดอกไม้มามัตัวก็ควรจะเลือกที่ไม่มีหนามไม่ใช่หรอ'' ''เออ จริงด้วย'' ราฟกดนิ้วลงกับหนาม เลือดพุ่งออกมาเป็นเชือกรัดคอของเดซี่แน่น เลิฟอยากจะวิ่งลงมาช่วยมาก เดซี่เริ่มหายใจไม่ออก ราฟที่เห็นอย่างนั้นก็ปล่อยเดซี่ลง ใช้เลือดเปลี่ยนเป็นใบมีดตัดดอกไม้ที่รัดตัวอยู่ออก ''เดซี่!'' เลิฟรีบวิ่งลงมา รักษาแผลตามตัวของเดซี่ให้ ''พลาดจริงๆ'' เดซี่บ่น ราฟขำ ''ก็เก่งแล้วนี่นา เราเกือบเสียท่าแน่ะ'' ''อย่ามาถ่อมตัวเลยนะ'' เดซี่หน้ายู่ ราฟมองไปที่เลิฟ ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวส่องสว่าง ค่อยๆรักษาแผลของเดซี่ ''อั๊ก!'' ราฟกุมหัวทรุดตัวลง ทั้งสองตกใจมาก เลิฟรีบเข้ามาดูราฟ ดวงตาของราฟกลายเป็นสีแดงสว่างวาบติดๆดับๆ เส้นเลือดที่ข้างหัวปูดขึ้นมา เลิฟรีบใช้มือจับขมับของราฟ เร่งพลังรักษาขั้นสูงสุด ราฟค่อยๆสงบลง หอบด้วยความเหนื่อยเหงื่อออกเต็มหน้าผาก ''เป็นอะไรน่ะ'' เดซี่ถาม ''เรามีอาการปวดหัวรุนแรงน่ะ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน แค่เป็นบ่อย'' ''ลองไปหาหมอดูมั้ย'' ''ไม่เป็นไรหรอก นานๆทีมันจะเป็นน่ะ ขอบคุณนะ เราต้องไปแล้วล่ะ'' ราฟลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโรงยิม ''พวกเด็กคลาสAนี่มีแต่คนแปลกๆมั้ยนะ'' ''ไม่หรอก'' เลิฟมองตามราฟอย่างเป็นห่วง ''กลับกันเถอะ'' ''อื้ม'' ทั้งคู่หยิบกระเป๋าเดินออกมาจากโรงยิม เดินกลับบ้านไปด้วยกัน
ราคาน ''ลูกชายคุณเหมนี่ช่างสมบูรณ์แบบจริงๆเลยนะครับ'' ''โชคดีของผมนั่นแหละครับ'' พ่อของราคานพูดคุยโอ้อวดราคานกับเพื่อนในงานเลี้ยงธุรกิจเหมือนอย่างเคย ราคานทำได้แต่ยิ้มตามมารยาทอย่างสุภาพ ราคานไม่เคยคิดว่าตัวเองนั้นเหนือไปกว่าคนอื่นเลย ทุกคนก็มีเรื่องที่ตัวเองเก่งกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่ามีโอกาสได้แสดงมันออกมาหรือเปล่า เพราะฉะนั้นสิ่งที่ราคานมีมากกว่าคนอื่นคือโอกาส ราคานเป็นอัลฟ่า ชนชั้นที่อยู่สูงสุดในทุกชนชั้น เกิดมาในครอบครัวที่เพรียบพร้อม ฐานะร่ำรวยมีกินมีใช้ไม่มีวันหมด แน่นอนว่าราคานมีโอกาสได้ทำส่งต่างๆมากกว่าคนอื่น โทรศัพท์ของราคานสั่น ''พ่อครับ ผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ'' พ่อพยักหน้าให้ ราคานเดินออกมานอกงาน กดรับสาย ''ฮัลโหล ว่าไงเรา ถึงบ้านแล้วหรอ'' ''ครับ ถึงแล้ว'' เสียงเลิฟดังมาตามสายทำให้ราคานหายห่วง วันนี้เลิฟบอกว่าจะกลับดึกเพราะอยากซ้อมการต่อสู้กับเพื่อนที่โรงเรียน จริงๆราคานก็จะไปรับนั่นแหละ แต่ติดงานของพ่อ เลยบอกให้เลิฟโทรมาบอกถ้าถึงบ้านแล้ว ''พี่ราคานจะกลับมาที่บ้านมั้ยครับ'' ''อืม ไม่รู้สิ ถ้าดึกมากพี่คงไม่เข้าไป ทำไมหรอ'' ''ผมแค่...จะรอกินข้าวน่ะครับ'' ราคานยิ้ม เลิฟกับราคานเป็นคนที่อยู่บ้านฝูงมากที่สุด ทั้งสองคนเลยได้กินข้าวเย็นด้วยกันที่บ้านฝูงบ่อยๆ ''เลิฟกินเลยก็ได้ มีของกินอยู่ในตู้เย็น แค่เอาออกมาอุ่นก็กินได้แล้ว'' ''โอเคครับ'' ''พี่วางก่อนนะ ต้องกลับเข้าไปในงานแล้ว'' ''ครับ'' ราคานวางสาย หันขวับไปมองนอกระเบียง เมื่อกี๊ราคานสัมผัสได้ถึงดวงจิตที่จับจ้องมาที่ราคาน แต่พอหันไปมองก็ไม่เจอใคร รวมถึงดวงจิดนั้นก็หายไปแล้วด้วย แต่สัมผัสเมื่อกี๊มันคุ้นเคยแปลกๆ เหมือนเคยเจอกันมาแล้ว มันเกิดขึ้นบ่อยครั้ง โฬม ราคาน และหมอกต่างก็โดนจ้องเล่นงานจากแก๊งค์มาเฟียBlack Spiderเพราะเหตุุผลทางธุรกิจ พูดให้ถูกตอนนี้ทุกคนในฝูงต่างก็โดนหมายหัวจากแก๊งค์นี้แล้ว เพราะไปทำลายฝูงหงษ์ผงาดซึ่งเป็นหน่วยงานย่อยของแก๊งค์Black Spider หลังจากครั้งนั้นทุกคนก็โดนลอบทำร้ายอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ต้องระวังตัวกันมากขึ้น สำหรับตัวราคานเอง โฬมและหมอกราคานไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่ เพราะสามคนนี้น่าจะเอาตัวรอดได้ถ้าโดนทำร้าย ยิ่งรัมนี่ยิ่งไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเป็นอันตราย กลัวว่าจะไปทำให้คนอื่นตกอยู่ในอันตรายมากกว่า แต่เลิฟกับพสุนี่สิ แม้ทั้งคู่จะต่อสู้เบื้องต้นได้บ้างแล้วแต่แค่นั้นมันไม่พอที่จะต่อกรกับมือสังหารที่ถูกฝึกมาของแก๊งค์นั้นหรอก คนที่ราคานห่วงเป็นพิเศษคือเลิฟ เพราะพสุยังสามารถใช้พลังเพื่อหนีได้ แต่พลังของเลิฟไม่เหมาะกับการสู้และหนีเลยสักนิดเดียว หลังจากที่คิดอะไรกับตัวเองสักพักก็กลับเข้าไปในงาน แม้แต่ในงานนี้ราคานยังรู้สึกไม่ปลอดภัย เหมือนโดนจับจ้องอยู่ตลอดเวลาจากที่ไหนสักแห่ง ''พ่อครับ ผมกลับก่อนนะครับ'' ''จะรีบไปไหนล่ะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ'' ''ผมว่าจะกลับไปเคลียร์งานน่ะครับ พ่อคงไม่ต้องใช้ตัวผมแล้วใช่มั้ย'' ''จริงๆก็คุยกับคนที่สำคัญหมดแล้วนั่นแหละ ตามใจแล้วกัน'' ''ครับ'' ราคานเดินออกมาจากโณงแรมที่ใช้จัดงาน ขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ของตัวเอง จอดรถแล้วเข้าไปในบ้าน คนรับใช้ออกมายืนต้อนรับ เป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวอัลฟ่าชั้นสูงจะมีโอเมก้าที่ทำงานเป็นคนรับใช้หรือบอดี้การ์ด ราคานขึ้นมาบนห้องทำงาน นั่งลงเปิดโน๊ตบุ๊คขึ้นมา เคลียร์งานของบริษัทน้ำหอมของพ่อที่ค้างเอาไว้ ระหว่างที่นั่งทำงานอยู่ก็มีเสียงเคาะกระจกดังขึ้น ราคานหันไปมอง ''คุณมาสายนะ'' คนที่อยู่นอกกระจกพูดยิ้มๆ ราคานลุกขึ้นเดินไปเปิดกระจก ''ขอโทษที พอดีผมโดนพ่อให้อยู่งานน่ะ เอกสารเสร็จแล้วหรอ เข้ามาก่อนเถอะ ลอยอยู่อย่างนั้นเดี๋ยวจะมีคนเห็น'' ผู้ชายคนนั้นลอยเข้ามาในห้อง ''งานเลขานี่ไม่ง่ายเลยนะครับ''
วาโย วาโยลอยตัวเข้ามานั่งลงที่โซฟา ราคานกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานวาโยใช้ลมทำให้เอกสารลอยมาวางที่โต๊ะ ราคานหยิบขึ้นมาเซ็นต์ ตอนที่ราคานรู้ว่าวาโยจะมาเป็นเลขาก็รู้สึกตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอวาโยอีก ที่สำคัญไม่รู้ด้วยวาโยมาทำงานนี้ได้ยังไงและมาดีหรือมาร้าย ''ตกลงคุณจะบอกผมได้หรือยังว่าคุณมาทำงานนี้ได้ยังไง'' ''ก็คุณไม่ได้ถามผมวันนั้นนี่'' ''ก็ถามแล้วนี่ไง'' วาโยยิ้ม ''หลังจากวันนั้นผมก็หนีออกมา ไม่ใช่หนีจากจุดเกิดเหตุอย่างเดียว แต่หนีออกมาจากแก๊งค์ด้วย'' ''แล้วทำแบบนั้นคุณไม่โดนตามล่าหรอ'' ''จะเหลือหรอครับ'' วาโยขำ ''แต่ตามล่าได้ไม่นานพวกนั้นก็เลิกไปเองแหละครับ แค่ค้นหาพอเป็นพิธีเท่านั้นแหละ มือสังหารของพวกมันตายไปพวกมันก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว'' ''แล้วคุณไม่มีประวัติอาชญากรติดตัวหรอ'' ''ผมไม่ได้โดนจับนี่ครับ อีกอย่างข้อมูลที่ใช้ตอนอยู่ฝูงหงษ์ผงาดก็เป็นข้อมูลปลอมที่พวกมันสร้างขึ้นมาให้พวกเราใช้'' ''คุณเล่าเรื่องของตัวคุณตอนยังอยู่ในแก๊ลค์ให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย'' วาโยพยักหน้า ''ผมจำความได้ก็ถูกฝึกให้เป็นมือสังหารอยู่ที่นั่นแหละ ความทรงจำก่อนหน้านั้นของผมมันเลือนลางมาก แทบจะไม่เหลืออยู่เลย'' ''งั้นคุณก็เป็นมือสังหารของพวกนั้นหรอ'' ''ใช่ครับ'' ราคานนึกไปถึงวันนั้นที่สู้กัน ตอนที่ดูเทปวงจรปิดดูเหมือนวาโยจะไม่ได้เก่งสักเท่าไหร่เพราะโดนรัมจัดการซะยับ ''ตอนที่สู้วันนั้นคุณออมมือใช่มั้ย'' ''ดูออกด้วยหรอครับ'' วาโยขำ ''ทำไมล่ะ'' ''ก็ถ้าผมชนะ ผมก็จะไม่หลุดพ้นจากวงจรนี้สักทีไง'' วาโยตอบ ''แล้วจริงๆคุณทำอะไรได้'' วาโยขยับนิ้ว กระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะของราคานลอยมาอยู่ที่มือ ดวงตาของวาโยเปลี่ยนเป็นสีฟ้าส่องสว่าง กระดาษใบนั้นแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ ราคานมองอย่างทึ่ง ระมัดระวังตัว ''คุณคงรู้อยู๋แล้วว่าผมควบคุมลมได้'' ''ใช่'' ''ผมไม่ได้แค่ใช้ลมพัดอีกฝ่ายให้เย็นเฉยๆหรอกครับ ผมสามารถเพิ่มแรงกดอากาศอัดให้เป็นของแข็งแล้วใช้เป็นอาวุธได้ ที่ผมทำเมื่อกี๊ก็เหมือนกัน ถ้าผมทำให้อากาศที่คุณหายใจเข้าไปเป็นมบมีดล่ะ'' วาโยยิ้มดูน่ากลัว ''ขอโทษครับ มันติดมาตอนที่ยังทำงานอยู่'' วาโยบอก ขยับนิ้วใช้ลมกวาดเศษขยะไปทิ้ง ''คุณเคยฆ่าใครหรือเปล่า'' วาโยส่ายหน้า ''ผมไม่เคยใช้พลังจริงๆให้พวกนั้นเห็นหรอกครับ ยิ่งดูไม่เก่งเท่าไหร่พวกนั้นยิ่งไม่ค่อยสนใจ'' แบบนี้นี่เอง ราคานมองหน้าของาโย ''ผมจะรู้ได้ไงว่าที่คุณพูดมาเป็นความจริง คุณไม่ได้มาทำงานเป็นเลขาเพื่อสืบเรื่องของฝูงผม'' ''ผมพูดในส่วนของผมไปแล้ว คุณจะเชื่อหรือไม่นั่นก็เป็นสิทธิ์ของคุณครับ'' จู่บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป รังสีพลังของราคานแผ่ออกมา ดวงตาของราคานเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ''คุณพูดความจริงใช่มั้ย'' "จริงครับ'' วาโยตอบไปโดยอัตโนมัติ ดวงตาของราคานกลับมาเป็นสีปกติ รังสีพลังอ่อนลง ''ผมเชื่อคุณก็ได้'' วาโยที่ยังงงๆอยู่พยักหน้า ''แล้วคุณได้ไปเจอเลิฟหรือยัง'' ''ยังครับ'' ''ทำไมล่ะ เลิฟเค้าอยากเจอคุณมากเลยนะ'' ''ตัวผมตอนนี้ยังไม่ปลอดภัยน่ะครับ เป็นแค่ผู้ลี้ภัย ไม่มีฝูงสังกัด ถ้าพวกนั้นเจอผมแล้วจำได้ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่'' ''คุณก็มาอยู่ฝูงผมสิ'' วาโยยิ้ม ''คุณรู้มั้ยว่าสมาชิกฝูงคุณเกือบจะฆ่าผมตายสองครั้งแล้วนะ'' ''หมายถึงรัมสินะ ขอโทษแทนเค้าด้วย หืม สองครั้งหรอ'' ''บังเอิญเจอกันครั้งนึงน่ะครับ ถ้าเจอกันอีกครั้งเค้าบอกจะฆ่าผมให้ตายเลยด้วย'' ราคานถึงกับกุมขมับ วาโยขำ ''ผมไม่ได้ติดใจอะไรหรอกครับ ขอบคุณสำหรับคำชวนนะครับ ผมอยากอยู่มาก แต่ยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่ ไว้ผมเสร็จเมื่อไหร่จะคิดดูอีกทีครับ'' ''ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกผมได้ ยังไงคุณก็เป็นเลขาผมแล้ว'' ''ครับ งั้น ผมกลับก่อนนะ'' ''อืม กลับดีๆล่ะ'' วาโยลอยตัวขึ้นจะออกไปจากหน้าต่าง พอหันกลับไปมองก็ต้องหยุดชะงัก เงาของราคานที่อยู่บนผนัง มีสองเงา เงาแรกเป็นเงาของราคานที่นั่งอยู่ ส่วนอีกเงานั้นยืนอยู่หน้าโต๊ะ มีเขาและปีกขนาดใหญ่ ดูเหมือนมันกำลังคุยกันด้วย ราคานหันมามอง ''มีอะไรหรือเปล่า'' วาโยไม่ถามอะไร คงจะเป็นแค่พลังของราคาน ''ไม่มีอะไรครับ'' วาโยลอยตัวออกมาจากหน้าต่างแล้วลอยหายไป ''อ๊ากกก!!'' เสียงร้อด้วยความเจ็บปวดดังมาจากชั้นล่าง จู่ๆราคานก็จับได้ถึงจิตสังหารแรงกล้าใกล้ตัวได้ ราคานรีบลุกขึ้น ลงไปชั้นล่าง คนรับใช้หลายคนของราคานนอนจมกองเลือดอยู่ เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังขึ้นข้างหูของราคาน ราคานหันซ้ายขวา เตรียมตั้งการ์ดระวังตัว ''ออกมาเดี๋ยวนี้'' ''ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงแข็งเลยนี่นา''
ราฟ ผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด ไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงตัวเดียว มีเลือดเปรอะเปื้อนไปตามใบหน้าและเนื้อตัว ''ราฟ'' ราฟสแยะยิ้มมาให้ มือชุ่มเลือดหยดลงพื้นเป็นทาง ''ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พี่ราคาน'' ''มาทำอะไรที่นี่'' ''ก็แค่แวะมาเยี่ยมเยียนนิดหน่อย ดูว่าพี่ทำงานไปถึงไหนแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่คืบหน้าเลยนี่'' จิตสังหารของราฟนั้นรุนแรงมาก แผ่ออกไปทั่วบริเวณ ''หยุดทำแบบนี้เถอะ'' ''ทำอะไร'' ''ฆ่าคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย'' ราฟยิ้มน่ากลัว ''ทำไงได้ ก็พี่แย่งงานผมไปนี่นา จะให้ผมทำอะไรฆ่าเวลาล่ะ'' ''พี่ไม่ได้แย่ง'' ''มันต่างกันยังไง'' ราฟดูโมโห ''ท่านส่งพี่ให้มาจุติเพื่อฆ่ามัน ทั้งๆที่มันอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้กลับไม่ลงมือทำอะไรสักที นี่พี่กล้าขัดคำสั่งหรอ'' ''โชคชะตาของเรา เราควรเป็นคนกำหนดเอง ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นในสิ่งที่เค้าอยากให้เราเป็น ตอนนี้เราได้ชีวิตใหม่แล้ว อย่ายึดติดกับตัวตนของเราในโลกนั้นเลย'' ราฟหัวเราะ ''พี่เล่นมุขปะเนี่ย ขำชิบหาย คนเราหนีชะตาลิขิตไม่ได้หรอก ต่อให้พี่ต่อต้านแค่ไหน แสร้งทำตัวเป็นคนดีแค่ไหน สักวันพี่ก็ต้องยอมรับอยู่ดีว่าพี่นั้นเป็นอะไร'' ''มันจะไม่มีวันนั้นหรอก อีกอย่าง พี่ไม่ได้แสร้งเป็นคนดี พี่แค่เป็นตัวเองต่างหาก'' ราฟขมวดคิ้ว เส้นเอ็นที่ข้างหัวปูดขึ้นมา ''ทำไมกันนะ ทำไมท่านถึงเลือกพี่ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่มันเป็นคนทรยศ ทำไมไม่เลือกผม ทั้งที่ผมจะทำให้เสร็จทันทีที่ได้งานเลยก็ยังได้'' ''ราฟ เราออกมาแล้ว เราเปลี่ยนแปลงได้นะ'' ''เปลี่ยน เปลี่ยนอะไร เรามาจากไหน พี่ก็รู้ไม่ใช่หรอ'' ''เราไม่ใช่สิ่งนั้นแล้ว ตอนนี้เราเป็นคนใหม่แล้ว'' ''ภายนอกน่ะใช่ แต่ตัวตนข้างในมันเปลี่ยนกันไม่ได้หรอก'' ''ได้สิ มันก็เป็นแค่พลังอย่างนึงเท่านั้น'' ''มันไม่ใช่แค่นั้น!'' ราฟคำรามเสียงดัง หัวเราะเหมือนคนเสียสติ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตจ้องมองมาที่ราคาน ''ถ้าพี่ไม่ทำ ผมก็จะทำเอง จะกำจัดทั้งมัน และพี่ด้วย'' ''ถ้าคิดจะทำอะไรเค้าก็ต้องฆ่าพี่ก่อน'' ราฟถุยน้ำลายลงพื้น ''น่าขยะแขยงสิ้นดี'' ราฟยิ้ม ''ผมจะถามพี่เป็นครั้งสุดท้าย พี่จะทำมั้ย'' ราคานมองด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ''ไม่'' ราฟพุ่งเข้ามาใส่ราคานทันที ง้างหมัดต่อยไปที่หน้าของราคาน ราคานเอี้ยวตัวหลบ จับแขนของราฟเหวี่ยงไปกระแทกกับกำแพง ราฟลุกขึ้นมาทันที ดีดตัวพุ่งเข้าใส่ราคานอีกครั้ง ลีลาท่วงท่าการเคลื่อนไหวของราฟนั้นรวดเร็วมากจนมองแทบไม่ทัน ''พอเป็นมนุษย์แล้วฝีมือตกลงสินะ'' ราฟหัวเราะ เตะเข้าที่หน้าท้องของราคานอย่างแรงแต่ราคานเอามือกันไว้ได้ ยกเท้าขึ้นยันอกของราฟจนกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น ''ผมจะฆ่ามัน ฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ รับรองว่าท่านจะต้องพอใจเป็นอย่างมากแน่ๆ'' ''มันคือการทำตามใจตัวเอง ไม่ใช่การทำตามคำสั่งท่านนี่'' ราฟโมโหหนักกว่าเดิม จิตสังหารรุนแรงขึ้นมากๆ ราฟยันตัวเองลุกขึ้น ดวงตาของราฟเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานส่องสว่าง เงาด้านหลังที่อยู่บนกำแพงเห็นเป็นเงาที่มีเขาแหลม ปีกแหลมเล็กเรียว หางที่ตรงปลายแหลมคม ราฟยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา เลือดที่ชุ่มมืออยู่ค่อยๆก่อตัวขึ้นพันรอบมือของราฟ กลายเป็นใบมีดขนาดใหญ่ ''ควบคุมสติตัวเองเอาไว้ราฟ นี่เป็นร่างของราฟนะ'' ราฟเอามือกุมหัว ความเจ็บปสดแล่นเข้าที่สมองของราฟ เหมือนมันกำลังต่อสู้กันอยู่ข้างใน ราฟทรุดตัวลง นอนตัวงออยู่บนพื้น ราคานรีบเดินเข้าไปดู ''ราฟ'' ราฟยิ้ม ใช้ใบมีดฟันเฉือนเกือบโดนหน้าของราคาน ราคานกระโดดตัวออกห่าง ''ยังไงก็ต้องสู้ให้จบใช่มั้ย'' เลือดที่มือของราฟขยับไปมา กลายเป็นกรงเล็บสีแดงขนาดใหญ่ ราฟวิ่งเข้ามา ใช้มือตะปปใส่ราคานสุดแรง ราคานใช้กำลังต้านมันไว้ได้ ไม่ว่าราฟจะโจมตีไปแรงแค่ไหนก็ดูเหมือนราคานจะรับได้ทั้งหมดอย่างสบายๆ ''ทำไมไม่ใช้พลังล่ะ ใช้พลังสิ หรือพี่กลัว พี่ไม่กล้าใช้พลังงั้นหรอ'' ''หยุด'' ราคานสั่ง ราฟชะงักไปครู่หนึ่งแต่ก็รีบสวนต่อ ''ขี้โกงชิบหาย เมื่อกี๊ยังไม่ได้ใช้พลังเลยแท้ๆนี่นา'' ราฟสบถ ดวงจิตที่คุ้นเคยกำลังเข้ามาใกล้ตัวบ้าน ราฟเห็นท่าทางของราคานก็สแยะยิ้มออกมา ''ใครมาหรอ คนสำคัญของพี่หรือไง ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ'' เลิฟยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของราคาน ในมือถือผ้าเช็ดหน้าของราคานอยู่ ยังไงเลิฟก็เกรงใจที่จะเก็บไว้อยู่ดี เลยซักแล้วรีบเอามาคืน ''ออกไปต้อนรับหน่อยดีมั้ยนะ'' ราฟพูดยิ้มๆ พุ่งตัวไปที่ประตู จู่ๆก็มีแรงระเบิดอัดเข้าที่ตัวของราฟจนกระเด็นไปติดกำแพง สิ่งของรอบๆถูกแรงอัดจนแตกกระจาย เลิฟที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็รับรู้ได้ถึงพลังนี้เช่นกัน รีบออกไปหาที่หลบแถวๆนั้นทันที เกิดอะไรขึ้นกันนะ ราฟเอามือยันตัวขึ้น หันหน้ามามองราคานแต่ก็ต้องผวาด้วยความกลัว จิตสังหารแรงกล้าและรังสีพลังมหาศาลแผ่ออกมารอบตัวของราคาน บรรยากาศในบ้านอึดอัดไปหมด เหมือนจะระเบิดได้อยู่ตลอดเวลา
ราคาน ร่างกายของราคานขยายใหญ่ล่ำขึ้นกว่าเดิม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานส่องสว่างในความมืด ราฟยิ้ม ''เริ่มเอาจริงบ้างแล้วสินะ'' ราฟวิ่งเข้าใส่ราคาน เลือดที่มือออกมาห่อหุ้มแล้วแข็งตัว ต่อยเข้าใส่หน้าของราคาน ราคานใช้มือจับหมัดของราฟไว้ได้อย่างง่ายดาย เหวี่ยงตัวของราฟแล้วเตะเข้าที่หน้าท้องจนลอยขึ้นไปกระแทกฝ้าแล้วตกลมานอนที่พื้น "อ๊อก!'' ราฟสำลักเลือดออกมา เอามือกุมท้องนอนตัวงอ แรงเตะเมื่อกี๊มันอะไรกัน เหมือนร่างจะแหลกละเอียดยังไงยั้งงั้น ''พอได้หรือยัง'' ราคานพูด เสียงที่ออกมาเหมือนไมใช่เสียงของราคาน ''เรื่องอะไรจะพอล่ะ'' ราฟยังคงดึงดันที่จะสู้ ราคานพุ่งเข้าใส่ราฟทันที ราฟรีบกระโดดหนีเพราะความตกใจ วิ่งหนีขึ้นไปข้างบน หันกลับไปมองข้างหลัง ราคานกำลังเดินตามมา สายตานั้นน่ากลัวมาก ต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง ราฟกัดนิ้วของตัวเอง เลือดพุ่งออกมาจับตัวแข็งเป็นหอกปลายแหลมพุ่งเข้าใส่อกของราคานจนทะลุ ราคานจับหอกเลือดนั้นแล้วหักอย่างง่ายดายเหมือนไม่รู้สึกเจ็บอะไร ราฟหนีตายเข้ามาในห้องนอนห่องหนึ่ง ดับดวงจิตของตัวเองลง ลืมไปว่าราคานนั้นแข็งแกร่งขนาดไหน ไม่ว่าราฟจะเก่งกว่าคนอื่นยังไงก็สู้ราคานไม่ได้อยู่ดี ประตูถูกถีบจนกระเด็นพร้อมกับร่างของราฟอัดเข้ากับกำแพง ราคานเดินเข้ามา เอามือบีบคอของราฟแล้วยกขึ้น สีหน้าของราคานตอนนี้ไม่ต่างไปจากปีศาจ เขาขนาดเล็กบนหัวงอกออกมา ดวงตัวจ้องมองมาในตาของราฟ เล็บของราคานที่บีบคออยู่จิกลงไปในเนื้อของราฟจนเลือดไหล ''อย่าได้ทำอะไรตามใจชอบอีก นี่ถือเป็นการเตือนครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย!'' เสียงแหบพร่าของราคานดังไปทั่วตัวบ้าน จู่ๆภาพของราฟก็ตัดไป ราคานอุ้มตัวราฟลงมาข้างล่าง ประตูบ้านเปิดออกเสียงดัง
เลิฟ เลิฟเข้ามาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น คนนอนจมกองเลือดเต็มไปหมด ราคานยืนอยู่ตรงบันได้ เสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ย ดวงตาดูน่ากลัวมาก ราคานมองมาที่เลิฟ เลิฟถอยหลังหนี ราคานเดินเข้ามาใกล้เลิฟเรื่อยๆ ก่อนที่รังสีพลังของราคานจะค่อยๆหายไป ดวงตากลับมาเป็นสีเดิม ราคานทรุดตัวลงกับพื้น เลิฟรีบเข้าไปรับเอาไว้ ''พี่ราคาน! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะครับ'' เลิฟกอดราคานเอาไว้ หลับตาลง ลืมตาขึ้น ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวส่องสว่าง ร่างกายของราคานที่ล้าจากการใช้พลังค่อยๆฟื้นฟูขึ้นมาจนราคานได้สติ กอดเอวเลิฟเอาไว้แน่น ''โอเคขึ้นมั้ยครับ'' ''มาทำอะไรที่นี่'' ราคานเงยหน้ามอง ''ผมเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนน่ะครับ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันครับ'' ราคานนิ่ง ไม่รู้จะตอบว่าอะไร ''มีคนบุกเข้ามาน่ะ'' ''พวกนั้นอีกแล้วหรอครับ'' ''อาจจะใช่'' เลิฟลุกขึ้น เดินไปจับชีพจรของคนใช้บ้านของราคาน ชีพจรยังเต้นอยู่ ถึงจะแผ่วมากก็เถอะ น่าจะเสียเลือดมาก เลิฟนั่งลง ใช้พลังรักษาบาดแผลและฟื้นฟูร่างกายให้กับคนใช้ทุกคนอย่างไม่หยุดหย่อน ราคานนั่งพิงกำแพงมองดูเลิฟ หลังจากที่รักษาให้จนครบทุกคนเลิฟก็หอบ การใช้พลังติดต่อกันอย่างหนักแบบนี้ทำให้เลิฟเองก็เหนื่อยเหมือนกัน เลิฟฟื้นฟูร่างกายของตัวเองจนความเหนื่อยล้าหายไป เดินกลับมาหาราคาน ''พี่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ'' ''ไม่เป็นอะไรหรอก แค่อาจจะใช้พลังมากเกินไปน่ะ เราเถอะ ใช้พลังขนาดนี้จะไม่เป็นไรหรอ'' ''ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าได้ฝึกการใช้พลังไปด้วย'' เลิฟนั่งลง มองไปที่อกของราคาน ตรงเสื้อมีรอยขาดเป็นรูอยู่ตรงอก ''ขอโทษนะครับ'' เลิฟเลิกเสื้อของราคานขึ้น ทำเอาราาคนเขินนิดหน่อย ''ไหนบอกไม่เป็นไรไงครับ'' ตรงอกของราคานมีแผลเหวอะเป็นรูอยู่ จริงด้วย ราคานโดนแทงมานี่นา ลืมไปซะสนิทเลย เลิฟใช้มือแตะบริเวณแผลเบาๆแล้วเริ่มรักษา ราคานมองเลิฟในระยะใกล้ เลิฟมีหน้าตาที่ช่างงดงามซะจริงๆ ตามกลมโตเป็นกระกาย ขนตายาวเรียงกันเป็นแพ ปากอวบอิ่ม ราคานมองหาร่างของราฟแต่ก็ไม่เจอ คงจะหนีออกไปแล้ว ''แล้วคนที่ทำล่ะครับ'' ''หนีไปแล้วล่ะ'' ราคานยื่นมือมาจับหน้าของเลิฟ เลิฟเขินนิดหน่อย ''ช่วงนี้อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะ กลับบ้านก็ต้องกลับกับเพื่อน จะออกไปเที่ยวไหนก็ต้องไปกับเพื่อน หรือบอกพี่ก็ได้'' ถึงจะไม่เข้าใจแต่เลิฟก็พยักหน้า ''ครับ'' ราคานลุกขึ้น เดินเรียกรถพยาบาลให้มารับคนใช้ที่ยังไม่ได้สติไปรักษาตัว ราคานนั่งลงกระซิบที่ข้างหูของคนใช้ทุกคน ''เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น'' ราคานลุกขึ้นมา เดินกลับมาหาเลิฟ ''เดี๋ยวพี่ไปส่ง'' ''ไม่เป็นไรครับ เลิฟกลับได้'' ราคานมองออกไปนอกบ้าน ''ตอนนี้ดึกมากแล้ว ให้พี่ไปส่งนี่แหละ อย่าดื้อนะ'' ''ก็ได้ครับ'' ราคานขับรถมาส่งเลิฟที่บ้านฝูง ระหว่างทางก็คิดถึงเรื่องราฟ พอมาคิดดูดีๆแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ราคานเจอราฟไม่ใช่หรอ แล้วทำไมราคานถึงรู้จักราฟล่ะ จริงๆแล้วราฟเป็นใคร แล้วราคานล่ะเป็นใคร ราคานเองก็งงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ไม่สามารถหาคำอธิบายเรื่องนี้ได้เลย ยังไงก็หวังว่าราฟจะไม่กลับมาทำร้ายคนในฝูงเท่านั้นแหละ
โฬม ราคานขับมาจนถึงบ้านฝูง จอดรถหันมาหาเลิฟ ''เลิฟ'' ''ครับ'' ดวงตาของราคานกลายเป็นสีแดง เลิฟนิ่งอยู่ยังงั้นชั่วครู่หนึ่ง ''ลงไปกันเถอะ'' ''ครับผม'' ทั้งสองเข้ามาในบ้าน โฬมนั่งอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นทั้งคู่เดินเข้ามาก็ลุกมาหา ''ไปไหนกันมาวะ'' โฬมถาม ''กูแค่มาส่งน้องเฉยๆ น้องเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนกู'' ''อ๋อ'' โฬมพยักหน้า ''วันนี้มึงมาบ้านไม่เห็นบอกเลย แล้วทำไมมาซะดึก'' ''กู...เพิ่งว่างไง'' ราคานหรี่ตามองโฬม ''โอเค งั้นกูกลับละนะ เลิฟ พี่กลับก่อนนะ'' ''ดูแลตัวเองด้วยนะครับ'' ''เราด้วย'' ราคานโบกมือให้โฬม เดินออกไปจากบ้าน โฬมไปนั่งลงที่โต๊ะ เลิฟทำตัวไม่ถูก ''งั้นผมขึ้นห้องก่อนนะครับ'' เลิฟก้มหัวให้แล้วรีบเดินไปที่บันได ''มานี่'' เลิฟหยุดเดิน หันมามองโฬม ''ครับ?'' ''บอกให้มานี่ไง'' เลิฟเดินลงบันไดไปหาโฬมที่โต๊ะ โฬมเอาถุงขึ้นมาวาง เปิดแล้วหยิบเค้กออกมา ''จะนอนหรือยัง'' ''ยังครับ'' ''ช่วยกินหน่อย'' ''ให้ผมกินด้วยหรอครับ'' ''ที่กองถ่ายเค้าให้มา กูไม่ชอบกินของหวาน'' ''อ๋อ'' เลิฟพยักหน้าแล้วนั่งลง กล้าๆกลัวๆไม่รู้จะกินดีมั้ย หันไปมองโฬมเป็นระยะๆ โฬมเองก็ไม่ได้พูดอะไร บรรยากาศดูอึดอัด ''จ้องแบบนั้นเค้กมันก็ไม่หมดหรอกนะ'' ''ครับ'' เลิฟรีบหยิบจานกับช้อนมา ใช้มีดตัดเค้กใส่จาน ใช้ช้อนตักกิน รสชาติของมันนั้นอร่อยละมุนลิ้นมาก คงจะเป็นพวกเค้กราคาแพงที่เลิฟไม่ได้กินบ่อยๆ ''ของกูล่ะ'' โฬมพูดขึ้น เลิฟหันไปมอง ''พี่โฬมบอกไม่ชอบกินของหวานไม่ใช่หรอครับ'' ''ไม่ชอบไมไ่ด้แปลว่ากินไม่ได้สักหน่อย'' ''งั้นเดี๋ยวผมตักให้นะครับ'' เลิฟตักเค้กใส่จานส่งให้โฬม โฬมรับไปตักกิน ทั้งคู่นั่งกินเค้กด้วยกันไปเงียบๆ ไม่มีใครชวนคุยอะไร เลิฟยังคงเกร็งกับโฬมอยู่ เพราะบุคลิกภายนอกของโฬมดูเป็นคนอารมณ์ร้อนและดุ ทำให้เลิฟไม่รู้สึกสนิทใจจด้วยสักที แต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนแรกมากๆ จากที่กลัวกลายเป็นแค่เกรงๆแทน ''ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง'' โฬมถามทำลายความเงียบ ''ก็โอเคดีครับ'' ''โดนแกล้งหรือเปล่า อ่อนแอแบบนี้คงยอมเค้าไปหมดใช่มั้ย'' ''โดนบ้างครับ แต่ผมไม่ยอมพวกเค้าหรอก แล้วก็ไม่อ่อนแอด้วยครับ'' สายตาของเลิฟดูไม่ค่อยพอใจกับคำพูดโฬมสักเท่าไหร่ โฬมเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ''มีอะไรอยากถามก็มาถามได้'' โฬมบอกเสียงเรียบ ตักเค้กขึ้นมากิน เลิฟมองไปเห็นนิตยสารเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ โฬมมองตาม ''จะดูมั้ย'' โฬมส่งให้ เลิฟรับมาดู บนปกเป็นรูปของโฬมที่ได้ขึ้นปก ถอดเสื้อโชว์หุ่นล่ำๆที่ทาน้ำมันแวววาว เลิฟมองนานๆแล้วก็เขินนิดหน่อย ''พี่โฬมเท่จังเลยครับ'' เลิฟพูดตามที่คิด ทำเอาโฬมชะงักไปนิดหน่อย ตักเค้กกินเร็วขึ้นกว่าเดิม ลุกขึ้นยืนดึงนิตยสารกลับไป ''กูกลับละ'' ''อ๊ะ ครับ เดี๋ยวจานผมล้างให้เองก็ได้ครับ'' โฬมพยักหน้า หยิบกระเป๋าเดินไปที่หน้าประตู ''พี่โฬมครับ'' โฬมหันไป ''ขอบคุณสำหรับเค้กนะครับ อร่อยมากเลย'' เลิฟส่งยิ้มกว้างมาให้ รอยยิ้มที่โฬมเห็นแค่ตอนที่เลิฟคุยกับราคานเท่านั้น โฬมพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย หันกลับมาเดินอมยิ้มออกไป เลิฟเอาจานไปล้าง จริงๆโฬมก็ไม่ได้ดุขนาดนั้นนี่นา เลิฟทำความสะอาดชั้นล่างจนเสร็จ ขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำเปลี่ยนชุด ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง คิดถึงเรื่องที่โรงเรียนวันนี้ ทุกวันที่ไปโรงเรียนเลิฟไม่เคยเบื่อเลย ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย ได้ไปเจอเพื่อน เจอคนที่น่าสนใจ เสียงข้อความของเลิฟดังขึ้น เลิฟเอามาเปิดดู 'ผ้าเช็ดหน้าน่ะ ไม่ต้องคืนนะ เอาไปเลย พี่ให้เรา' เลิฟลุกขึ้น เดินไปดูในกระเป๋าก็เห็นว่าลืมคืน เลิฟมองผ้าผืนนั้นแล้วก็ยิ้มออกมา 'ขอบคุณนะครับ' 'ฝันดีนะ' 'ฝันดีครับ' เลิฟเดินไปปิดไฟ ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เลิฟรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวนอนไม่หลับ เอาผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมามอง เอาลงมาแนบกับจมูก กลิ่นของอัลฟ่าของราคานที่ติดอยู่ทำให้เลิฟรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา จะว่าไปเลิฟก็ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากับใครมาสักพักแล้วนี่นา เลิฟดึงกางเกงของตัวเองลง ควย7นิ้วของเลิฟแข็งเต็มที่ เลิฟชักควยของตัวเองขึ้นลงช้าๆ สูดดมกลิ่นของราคานในผ้าเช็ดหน้าไปด้วย น้ำหล่อลื่นไหลออกมาเยิ้มอยู่ตรงหัวควยเลิฟ เลิฟเลื่อนมือลงมาเขี่ยตรงรูของตัวเองที่ขมิบไปมาตามสัญชาตญาณ ดูดนิ้วแล้วค่อยๆดันเข้าไปเรื่อยๆจนนิ้วเข้าไปได้ ''อิออ'' เลิฟคราง ค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกรูของตัวเอง รูของเลิฟตอดขมิบนิ้วของเลิฟอย่างบ้าคลั่ง ข้างในมันร้อนไปหมด เลิฟเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ควยเลิฟแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเงี่ยน กลิ่นฟีโรโมนของเลิฟปล่อยออกมาจากตัวฟุ้งไปทั่วห้อง เลิฟเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ร่างกายย่อมต่องการการเติมเต็มเป็นเรื่องธรรมดา เลิฟเพิ่มนิ้วขึ้นอีก ซอยรูของตัวเองรัวๆ ''อะ อาาา'' เลิฟใช้อีกมือสาวควยของตัวเอง จังหวะของนิ้วที่สวนรูและมือที่ชักว่าวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไปพร้อมๆกัน นิ้วของเลิฟกระแทกโดนจุดเสียวของตัวเองย้ำๆจนเสียวไปหมด เลิฟสาวควยตัวเองเร็วขึ้นอีก ''อ๊ะ อะ อาาาา!'' เลิฟเด้งตัว น้ำแตกออกมาไม่หยุด น้ำควยขาวขุ่นพุ่งกระฉูดขึ้นมาเลอะเต็มอกไปหมด เลิฟนอนหอบ พอนึกว่าทำอะไรลงไปก็หน้าแดง รีบถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนชุดแล้วกลับมานอน ทำไงได้ล่ะ ก็เลิฟไม่ได้ทำมานานแล้วนี่นา ปมนี้น่าสงสัย ราคาน ราฟ และเลิฟ น่าจะกลับชาติมาเกิด
หรือไม่ก็เป็นอะไรสักอย่างที่ถูกส่งมาเกิด
ราคานต้องเข้มแข็งนะ ชีวิตลิขิตเอง อย่าเผลอทำร้ายน้องเลิฟนะ
จริงๆนี่อยากให้โฬมคู่กับรัม จะดูเป็นคู่ราชาและราชินีมาก เพราะแสบและร้ายพอกัน แถมยังชอบกัดกันอีก น่าจะปราบกันได้55555
แต่อีกใจก็อยากให้คู่3p ราคาน เลิฟ โฬม จะได้ช่วยกันดูแลเลิฟ อบอุ่นดี เป็นตอนที่สนุกมากอีกหนึ่งตอนเลยครับมาพร้อมกับปมอีกเพียบ5555
ตัวละครลับโผล่มาอีกตัวพร้อมกับภารกิจที่น่าฉงน ราฟเป็นใครกันนะ เกี่ยวอะไรกับราคานกันนะ เป็นคนที่น่ากลัวมากๆ อ่านแวบแรกยอมรับเลยว่านึกถึงรัมขึ้นมาเป็นคนแรกทันที ตอนแรกแอบเดาว่าหรือนี่จะเป็นคู่รัม แต่พออ่านจนจบถึงเริ่มคิดว่าไม่น่าใช่ละ เป็นคนที่น่ากลัวแถมชั่วร้ายกว่ารัมเยอะ ว่าแต่ตัวตนที่ให้ภารกิจกับราคานที่ราฟพูดถึงเป็นยังไงกันนะ แล้วภารกิจนั่นคืออะไรกัน คนที่ให้กำจัดคือใครกัน เป็นเลิฟหรือวาโยใช่เปล่านะ หรือเป็นคนอื่นที่ไม่ได้เอ่ยถึงเลย
ตอนที่ราฟไปโผล่ในโรงยิมตอนเลิฟกับเดซี่ไปฝึกนี่มีจุดประสงค์อะไรเปล่าเนี่ย หรือแค่บังเอิญเจอเฉยๆ คงไม่ได้จะไปทำอะไรน้องเลิฟหรือกำจัดเลิฟหรอกมั้งหรือเปล่าหว่า ถ้ากำจัดเลิฟจริงด้วยฝีมือแบบนี้เลิฟคงไม่น่ารอดจากโรงยิมไปได้
ราคานน่ากลัวกว่าที่คิดจริงๆ น่ากลัวมากๆ ยิ่งกว่ารัมอีก ยังดีที่ยังควบคุมตัวเองได้ดีอยู่ หวังว่าราคานจะควบคุมตัวเองได้ตลอดไปนะ ด้วยพื้นหลังแบบนี้เอาจริงๆ ถ้ามีอะไรมาทำให้ราคานควบคุมตัวเองไม่ได้ สติแตกเมื่อไร อาจเกิดการทำลายล้างครั้งใหญ่ได้เลยแม้กระทั่งกับฝูงของตัวเองก็ตาม ซึ่งนี่คิดว่าเป็นจุดอ่อนของราคานที่น่ากลัวที่สุด
ราคานเปิดเผยพลังตัวเองมาเพิ่มอีกแล้ว พลังนี้คงเป็นพลังที่แท้จริงของราคานแล้วล่ะนะเป็นพลังที่ดุดันและน่ากลัวมากที่สุดอย่างนึงเลย หรืออย่าบอกนะว่ายังมีที่ยังไม่เปิดเผยอีก5555
น้องเลิฟตอนนี้น่ารักมากๆ มีความสดใสร่าเริงปนดุเล็กน้อย โมเม้นเลิฟกับโฬมในตอนนี้น่ารักแซงเลิฟกับราคานเลย ชอบมากๆอ่อนลงอีกนะโฬม เลิฟกำลังจะเข้าหามากขึ้นแล้ว อิอิ {:7_295:} ดุเดือดมาก ใครคือนายนะ ขอบคุณ {:7_300:} {:7_322:} ไม่รู้ว่ทเปคนเดียวหรือเปล่าที่แอบเทใจและเอาใจช่วยให้โฬมคู่กับเลิฟมากกว่าราคานอีก ขอบคุณครับ. ศึกพี่น้องกับศึกเพื่อนชิงน้องเลิฟกันแล้วละหวงน้องมากใครทำน้องเสียใจจะสาปให้หมเ {:7_295:} รักเลยเรื่องนี้ครับรอตอนต่อไปครับ เป็นตอนที่ยาวมาก ชอบมากครับ เห็นพัฒนาการตัวละคร ขอบคุณครับ {:7_295:} ขอบคุณครับ {:7_295:} {:7_299:} ราคาน ลูกซาตานหรอ {:5_135:}
{:7_295:} ขอบคุณมากค้าบ สนุกมากครับ