อสงไขยรัก รัตติกาลแห่งการรอคอย EP.1
นิยายซีรีส์นี้ เป็นภาคเต็มของเรื่อง ป่าไทรแห่งความลับ ซึ่งแต่งขึ้นจากจินตนาการเพื่อความสนุกและบันเทิงเท่านั้น
เมื่อวิทกลับมาบ้านพร้อมพ่อ ปู่ และแม่
"เป็นไงบ้างลูก อะนี่น้ำขิงอุ่น ๆ จะได้สดชื่น"
"ขอบคุณครับแม่"
วิทดื่มน้ำขิงที่แม่เอามาให้ ปู่ทับก็เอ่ยขึ้นว่า....
"เจ้าวิท เอ็งเข้าไปในป่านั้นได้อย่างไร"
"ผมได้ยินเสียงดนตรีไทยครับปู่ ได้ยินเหมือนคนเล่นขิมผมก็เลยเดินเข้าไปดู"
"ตายแล้วลูก ทำไมไม่ฟังที่ปู่เตือนหละลูก"
"แม่เผนีย ให้ลูกเล่าก่อน เเล้วไงเจออะไรไหม"
"เจอครับพ่อ ผมเจอชายหนุ่มนุ่งผ้าโจงโบราณเเบบชาวอยุธยาสมัยก่อนกำลังบรรเลงเพลง
ขิมเป็นบทสรภัญญะ เขา....หล่อมาก อายุน่าจะไม่ห่างจากผมมา ดูอัธยาศัยดี ที่่สำคัญเขา
กับผม เหมือนเคยรู้จักกันมานานแต่ผมจำไม่ได้ว่าเขาคือใครกันแน่"
"คุณพ่อคะ ต้องพาตาวิทไปรดน้ำมนต์ไหมคะเนี่ย จะโดนผีป่าผีไพร่ใช้เล่ห์กลอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ใช้มนต์ตราอะไรหรอก อดีตชาติและกรรมเก่าของเขาทั้งคู่ เจอกันในชาตินี้ถือว่ากรรม
ยังไม่สิ้นต่อกัน วิท "
"ครับปู่"
"ทรัพย์สมบัติทุกอย่างคือของ ๆ วิท ถ้าวิทสามารถไขข้อสงสัยของตัวเองได้ พระไทรต้นนั้น
คือประตูสมบัติของหลาน"
"อะไรกันครับปู่ ผมงงไปหมดเเล้ว"
"ตะกูลของเราสืบเชื้อสายของออกพระวิทยานุชิต ทหารเอกองค์รักษ์ของเจ้าวังหน้า ที่ตระกูล
เราได้ฟังคำบอกต่อมาหลายชั่วโคตรถ้านับเอ็งก็รุ่นที่ 7 พอดี ออกพระทวดท่านได้ฆ่าคนรัก
ของท่านให้เป็นผีเฝ้าสมบัติของตระกูลเรา"
"นางเป็นหญิงหรือครับ"
"ไม่ใช่ เขาเป็นชาย เป็นลูกของเจ้าพญาฝ่ายเมืองเหนือที่ออกพระทวดท่านได้ไปพบปะ
และรักใคร่และพามาอยู่ที่เรือนในฐานะน้องชาย"
"เหตุใดออกพระทวดท่านจึงไม่แต่งตั้งท่านผู้นั้นเป็นคู่ชีวิตเล่าปู่"
"สมัยนั้นกับสมัยนี้มันไม่เหมือนกัน ปัจจุบันโลกมันเปิดกว้าง วิท หลานคือคนเดียวที่จะ
เปิดกรุสมบัติของออกพระทวดท่านได้"
"เดี๋ยวครับพ่อ ตามที่เล่าสืบมาท่านเจ้าคุณคู่ชีวิตออกพระทวดท่าน ท่านได้สาปไว้ว่า
ทรัพย์สมบัติทั้งหมดจะไม่มีใครได้ครอง จนกว่าออกพระทวดจะได้มาเกิดในทายาทรุ่นที่ 7
ของตระกูลวิทยานุชิตถ้าเจ้าวิทคือเจ้าของทรัพย์นั้นก็แสดงว่า....."
พ่อวุฒิและแม่เผนียถึงกับก้มลงกราบ แต่....วิทกับรีบห้ามพ่อกับแม่เอาไว้แล้วพูดขึ้นว่า.....
"พ่อ ทำอะไร"
"ลูกคือออกพระทวดท่าน มาเกิด"
"พ่อ แม่ ผมก็คือลูกของพ่อกับแม่ ผมต้องไหว้พ่อกับแม่สิครับ อย่าทำอย่างนี้กับผมอีกนะ
ผมไปอาบน้ำกินข้าวดีกว่า"
เมื่อวิทเดินกลับไปที่ห้องนนอนและจัดแจงอาบน้ำ พ่อ แม่ และปู่ก็คุยกันต่อว่า...
"คุณพ่อครับ ถ้าพระไทรต้นนั้นคือท่านเจ้าคุณไทรของออกพระทวดท่านจริง ๆ เจ้าวิท"
"ไม่นะ ลูกเราจะมีเมียเป็นรุกขเทวดางั้นหรือ พี่วุฒิ"
"มันก็ต้องเป็นไปตามกรรมและบุพเพสันนิวาส ลืมไปแล้วหรือว่าออกพระทวดท่านก็โดน
ท่านแม่กีดขวางทางรักกับท่านเจ้าคุณไทร ถ้าชาตินี้เจ้าวิทคือออกพระวิทยานุชิต พี่ว่า
เราควรปล่อยเขาไปนะ"
"แต่คนกับผีนะพี่"
"เผนีย ขนาดนางตานียังมีผัวเป็นคนได้ แล้วทำไมเจ้าวิทจะมีพระไทรเป็นคู่ไม่ได้ แล้วคุณพ่อ
คิดว่างครับ"
"พ่อคิดว่ามีคนแอบฟังเราคุย หลังจากนี้เจ้าวิทจะโดนคนในตระกูลเอาใจเพื่อหวังผล แต่ไม่มี
อะไรทำเจ้าวิทได้ ของเป็นของเขา เราไม่มีสิทธิ์"
แน่นอนครับว่าปู่ทับท่านถืออุโบสถศีลทุกวันพระเเละเข้าสมธิจนเกิดฌาน ท่านรู้ว่าป้าเม้าเมีย
ลุงยุทธลูกชายคนโตของแกแอบฟังอยู่และกำลังรีบนำเรื่องไปบอกยงยุทธผัวของแก.....
ในขณะที่วิทกำลังอาบน้ำในห้องน้ำเขาก็คิดถึงแต่ชายหนุ่มผู้นั้นที่เขาได้เจอ และได้มีอะไรด้วย
ใบหน้าผ่องใสดุจพระจันทร์วันเพ็ญ คำพูดที่อ่อนหวาน กิริยาที่น่ารัก มันก็ทำให้วิทแข็งขึ้น
มาอีกครั้ง ในขณะฟอกเจลล้างจู๋ โอ๊วววโอ๊ววววโอ๊วววว วิทจับลำขนาด 7 นิ้วรูดขึ้นลงตาม
ความรู้สึก โดยที่เขาอดกลั้นไม่ไหวและเกร็งตัวจนน้ำแตกออกมาอย่างเยอะ วิทรีบล้างตัว
แล้วก็แต่งตัวออกมาทานข้าวเช้ากับครอบครัวของเขา
ตัดมาที่บ้านยงยุทธลุงของวิท
"พี่ยุทธ พี่ พี่ยุทธ"
"อะไรแม่มึง มีอะไร"
"มีเรื่องเล่าด่วน นี่ฉันไปได้ยินบ้านนู้นคุยกันเรื่องสมบัติออกพระทวด"
"หือ ได้ยินมาว่าอะไร"
"เจ้าวิท ลูกของเจ้าวุฒิคือทายาทรุ่นที่ 7 ของออกพระวิทยานุชิต ฉันได้ยินคุณพ่อไล่ลำดับมา"
"55555 นที่สุดเวลาเปิดสมบัติก็มาถึงสักที"
"ว่าแต่พี่เถอะ เรื่องช่วยให้วิทมันมีงานทำไปถึงไหนแล้ว"
"เรียบร้อย ยายหนูเรากลับมาก็จับแต่งซะเลยเรือล้มในหนองเงินทองจะไปไหน"
"ได้เลยพี่ แต่เจ้าวิทมันจะไม่หลงไหลรักใครกับพระไทรหรือ"
"แกก็เสี่ยมนางเผนียมันสิ อย่างไรเผนียมันก็ไม่ยอมให้ลูกมีเมียเป็นผีหรอก"
"ดีเลยพี่ 555 เราจะรวยกันเเล้วคุณพี่ขา"
"รวยเเล้วก็เล่นน้อย ๆ หน่อยหวยหนะ"
"แหม่พี่รายได้เสริม"
ที่ป่าไทรปลายนา
"พระไทร คิดอันใดอยู่ฤๅ"
"ท่านเจ้าที่ ท่านเทพารักษ์ แม่นางตะเคียน ข้าถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่ข้าควรจะจบทุกอย่างใน
รุ่นที่ 7 ของออกพระ" ท่านเจ้าที่จึงพูดขึ้นว่า....
"ชะกรรมเป็นผู้กำหนมให้ออกพระกับพระไทรมาเจอกันแล้ว อดีตก็ควรจบเพื่อเริ่มปัจจุบัน"
"ใช่ พระไทรท่านจะได้ไปเกิดในภพภูมที่ดีกว่านี้"
"จริงอย่างที่แม่ตะเคียนท่านว่านะ พวกเราเห็นพระไทรมาตั้งแต่โดนจองจำ ท่านก็บำเพ็ญ
ศีลภาวนาจนมีฌานมากพอที่เป็นกุศล อีกอย่างชะตาท่านไม่ได้ถูกกำหนดให้มาเป็นอย่าง
พวกเรา"
"ขอบคุณทุกท่านมาก ๆ ถ้าเลือกได้เสร็จทุกอย่างข้าก็อยากอยู่กับพวกท่านอย่างนี้แหละ"
"แต่แม่ว่า แม่กับท่านเจ้าที่และท่านเทพารักษ์ต้องหลบแล้วหละ"
"คุณ คุณ คุณอยู่ไหม คุณ คุณ"
เสียงของวิทดังขึ้นที่ต้นไทรใหญ่ ท่าเจ้าที่จึงพูดขึ้นว่า...
"อือ ไปเถอะแม่นางตะเคียน ท่านเทพารักษ์ เจ้าที่ของพระไทรเขามาเเล้ว"
"นี่ เหล่ารุกขเทวดาทั้งหลายอย่าแอบดูนะพระไทรท่านเขิน"
"ขอรับท่านเทพารักษ์" เหล่ารุกขเทวดาต่างก็คุ้มกันไม่ให้คนนอกเข้ามา โดยเฉพาะยายป้าเม้า
ที่ตามมาสอดแนม
"เเม่ตะเคียนเราจะเอาไงกับยายคนนี้ดี"
"เฮ้ยยายคนนี้บุญทานไม่ทำ ทำแต่บาป อะข้าคันเท้าพอดี นั้นก็ให้นางมาถูกรากแล้วกันจะได้
ไม่เข้าไปกวนพระไทรกับออกพระวิทยานุชิต"
"ดี นั้นข้าในฐานะเจ้าที่แห่งนี้ จะดนใจมันเอง"
ยายเม้าท์หลงกลเด็กที่ไหนไม่รู้ (ท่านเจ้าที่จำแลง) มาหลอกให้ยายเม้าไปที่ต้นตะเคียนใหญ่ตาม
แผนการ ยายเม้าขัดจนเจ้าแม่ตะเคียนทองเพลินและหลับไป หวยก็ไม่ได้แถมเรื่องเผือกก็พลาดอีก
นี่เเหละโดนผีหลอกของจริง 5555
ขอบคุณครับ ได้เจอกันซักทีนะ สนุกมากครับ ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ น่าสนใจครับ เรื่องราวเป็นอย่างนี้นี่เอง ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]