เด็กแพทย์ขี้เงี่ยน PT81 ชักว่าวในห้องน้ำหลังคุยงาน (เหนือ)
วาวากลับมาที่ห้อง วางกระเป๋าลงแล้วทิ้งตัวนอนบนโซฟา โทรศัพท์ของวาดังขึ้น วาเอาขึ้นมาดูแล้วกดรับสาย ''ฮัลโหลครับแม่'' ''ฮัลโหล เป็นยังไงบ้างลูก สบายดีมั้ย อยู่ได้หรือเปล่า'' ''สบายดีครับแม่ วาอยู่ได้สบายมาก'' ''พี่เหนือล่ะลูก ยังติดต่อกันอยู่หรือเปล่า'' ''ติดต่อครับ พี่ลมเหนือดูแลผมดีมากๆเลย'' ''ขอบคุณพี่เค้าด้วยล่ะ'' ''ครับ'' ''ที่มหาลัยโอเคดีใช่มั้ย'' ''ดีครับแม่ เพื่อนๆดีมาก'' ''แล้วเรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง'' ''โอเคครับ วาเรียนไหวครับ ไม่มีปัญหาอะไรเลย''วาตอบเสียงสดใส''แม่ค่อยสบายใจหน่อย งั้นแม่ไม่กวนละ ลูกจะได้อ่านหนังสือ'' ''ครับแม่ รักแม่นะครับ'' ''รักเหมือนกันนะ กลับบ้านบ้างล่ะ'' ''ครับแม่'' วาวางสายจากแม่ เอาโทรศัพท์วางไว้บนอก มองเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า รอยยิ้มอันแสนสดใสของวาหายไป ถอนหายใจออกมา ถึงจะตอบไปอย่างนั้น แต่อันที่จริงแล้ววาไม่ชอบการเรียนแพทย์เลย ใช่วาเรียนได้ แต่วาไม่ได้อยากเรียน แม่ไม่ได้บังคับอะไรแต่ชอบพูดลอยๆว่าวานั้นเป็นเด็กเรียนดี ต้องเข้าคณะแพทย์ได้แน่ ถ้ามีลูกเป็นหมอคงน่าภูมิใจน่าดู และยังชอบพูดถึงเหนือบ่อยๆ วาเลยกดดันตัวเอง ขยันเรียนจนสอบเข้าแพทย์ที่มหาวิทยาลัยBได้ 1ปีที่วาเรียนมานี้ไม่มีความสุขกับบทเรียนเลย มันไม่ใช่สิ่งที่วาชอบหรืออยากเรียน ข้อดีของการมาเรียนมหาลัยคือวามีอิสระมากขึ้น ได้ทำในสิ่งที่ชอบโดยไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ วาชอบเรียนวิชาศิลปะมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะวิชาดนตรี แต่แม่กลับไม่สนับสนุน ทำให้วาต้องแอบหลบไปเล่นที่อื่นแทนการอ่านหนังสือ ซึ่งที่ที่ไปบ่อยที่สุดก็คือบ้านของเหนือ วาลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะ เอาสมุดเล่มหนึ่งออกมาวาง มันคือสมุดเขียนเนื้อเพลงของวา เวลาที่วานึกอะไรได้วาก็จะเขียนลงสมุดเล่มนี้ โดยใช้เนื้อเพลงแทนความรู้สึกของตัวเองตอนนั้น วาแหงนหน้าไปมองนาฬิกา รีบลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าออก เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หยิบกระเป๋าผ้าและกีตาร์ตัวเก่งสะพายหลังออกมาจากห้อง ไปที่ลานจอดรถ ขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีส้มคู่ใจ ใส่หมวกกันน็อคให้เรียบร้อย สตาร์ทรถขับออกมาจากคอนโด วามาที่ตลาดนัดแห่งหนึ่งที่คล้ายกับตลาดอินดี้ มีของวางขายหลายอย่างทั้งเสื้อผ้า ของใช้ ส่วนใหญ่เป็นของแฮนด์เมดหรือแบรนด์ตัวเอง มีร้านเหล้าและร้านบุฟเฟ่ต์ ร้านอาหารต่างๆเรียงราย เป็นเหมือนศุนย์รวมของพวกวัยรุ่น บ้างก็มาเดินเล่น ถ่ายรูป มีพื้นที่ให้ทำการแสดงต่างๆ วาเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูแผนที่ เดินตามไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารเหนือแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า 'ลมเหนือและเสียงเพลง' วาเปิดประตูร้านเดินเข้าไป ''สวัสดีค่ะ'' พนักงานยืนรอต้อนรับอยู่ข้างหน้า ''สวัสดีครับ เอ่อ คือผมมาร้องเพลงครับ'' ''อ๋อ น้องวาใช่มั้ยคะ'' ''ใช่ครับ'' ''คุณเกตฝากไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่พาเข้าไปหลังร้านนะ'' ''ครับ'' หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเหนือให้วามาทำงานร้องเพลงที่ร้านอาหารของแม่เหนือแทน นี่เป็นวันแรกที่วามาที่นี่ บรรยากาศในร้านนั้นตกแต่งเหมือนบ้านในภาคเหนือ วาเข้ามาหลังร้าน ''ปกติแล้วที่ร้านจะมีนักร้องประจำวนกันมาร้องค่ะ แต่พอดีนักร้องลาออกไปคนหนึ่ง คิวของน้องวาจะเป็นวันศุกร์เสาร์ตอน4โมงเย็นถึง6โมงเย็นนะคะ'' ''ครับ'' ''ทางนี้อ้อมขึ้นไปบนเวทีได้นะ ต่อสายอะไรเป็นอยู่แล้วใช่มั้ย'' ''เป็นครับ'' ''ตามสบายได้เลยนะ'' ''ขอบคุณมากครับ'' วาเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาเหนือแต่เหนือไม่ได้รับสาย 'พี่คุยงานอยู่กับเพื่อนน่ะ มีอะไรหรือเปล่า' 'ผมมาถึงร้านแล้วนะครับ' 'โอเค เดี๋ยวพี่จะแวะไปนะ' 'ครับ' วายิ้ม มีข้อความเด้งเข้ามาในไลน์กลุ่มเพื่อนของวา 'มึง รู้ข่าวกันยัง' วากดเข้าไปอ่าน 'พี่น้ำเลิกกับพี่หมีแล้วนะ' 'เออ รู้ตั้งแต่เช้าแล้ว เลิกกันทำไมมึงรู้ปะ' เพื่อนๆกำลังพูดเรื่องที่น้ำเลิกกับหมี ทั้งสองคนเป็นคนดังของมหาลัย ตอนคบกันคนก็พูดไปทั่ว พอเลิกกันคนก็ต้องสนใจเป็นธรรมดาเพราะทั้งคู่นั้นดูรักและเหมาะสมกันดี จู่ๆก็เลิกกันอย่างกระทันหัน วาเองก็รู้แล้วเหมือนกัน 'งี้พี่เหนือกูก็มีโอกาสแล้วดิ' 'ฟื้นคืนชีพ' วาเก็บโทรศัพท์แล้วขึ้นไปบนเวที
เหนือ
''ตรงนี้เดี๋ยวเราทำต่อแล้วส่งให้ภายในพรุ่งนี้นะ'' ''อืม น้ำทำบทแรกเสร็จหมดแล้วใช่มั้ย'' ''ใช่ เหนือทำที่เหลือกับเช็คความถูกต้องให้หน่อยแล้วส่งมาให้เรา เดี๋ยวเราส่งอาจารย์เอง'' ''ได้ๆ'' เหนือกับน้ำกำลังทำงานกลุ่มอยู่ด้วยกัน จริงๆแล้วงานนี้มีเปาด้วยแต่เหมือนว่าเปาจะนอนอยู่ แบ่งงานให้เปาไปแล้วคงไม่มีอะไร ''ไม่ได้คอลกันนานเลยเนอะ'' ''อืม'' เหนือมองหน้าน้ำที่ดูหมองๆ ''โอเคหรือเปล่า'' ''หืม อะไรหรอ'' ''ถ้ายังไม่พร้อมทำงานเราทำให้แทนก็ได้นะ ไม่ต้องฝืนหรอก'' น้ำยิ้ม ''เราโอเค เราแยกเรื่องสวนตัวกับงานได้น่า'' ''อืม'' ตอนที่เหนือรู้ว่าน้ำเลิกกับหมีเหนือเองก็งงเหมือนกัน ทั้งที่ตอนนั้นดูรักกันดีมากแท้ๆ เหนือเลือกที่จะไม่ถามอะไรน้ำเพราะถ้าน้ำอยากเล่าคงจะเล่าเอง ''เรารู้สึกผิดมากเลย'' น้ำเอามือเท้าคาง ''อยากเล่ามั้ย'' น้ำเล่าเรื่องทุกอย่างให้เหนือฟัง เหนือนั่งฟังโดยไม่พูดอะไร ''ตอนนั้นเราโง่ที่ไม่คิดให้รอบคอบก่อน เราเคยคิดนะว่าตัวเองฉลาด แต่เจอเรื่องนี้ถึงทำให้รู้ว่าจริงๆยังมีอีกหลายเรื่องที่เราไม่รู้จะจัดการกับมันยังไง'' ''ไม่มีใครฉลาดไปทุกเรื่อง แล้วก็ไม่มีใครโง่ไปทุกเรื่องหรอก'' ''เราขอโทษเหนือด้วยนะ'' เหนือยิ้ม ''ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้ติดใจอะไร'' ''ตอนนั้นที่เราชอบเหนือเราไม่ได้โกหกนะ เราชอบเหนือจริงๆ'' ''เราก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ตอนนั้นแล้ว เราเองก็โตขึ้นกันทั้งคู่แล้ว'' ''นั่นสิเนอะ'' ''แล้วหมีเป็นยังไงบ้าง'' ''ไม่ได้ติดต่อกันเลย'' ''แบบนั้นคงจะดีกว่านะ'' ''อืม'' น้ำถอนหายใจ ''แล้วเหนือล่ะ เป็นยังไงบ้าง'' ''หมายถึงเรื่องอะไรหรอ'' ''ก็ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างไง'' ''ช่วงนี้เราโอเคมาก'' ''หน้ามีความสุขแบบนั้นไปเจอใครมาใช่มั้ย'' เหนือยิ้ม ''จะพูดอย่างนั้นก็ได้ แต่มันคือการกลับมาเจอกันมากกว่า'' ''เราเชียร์นะ สู้ๆ'' ''เหมือนกันนะ'' ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ''เราไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องออกไปข้างนอกต่อน่ะ'' ''โอเค เจอกันที่มอนะ'' ''เจอกัน'' เหนือวางสายจากน้ำ ปิดโน๊ตบุ๊คลง ชูแขนขึ้นยืดเส้นยืดสาย ลุกไปอาบน้ำ เหนือเข้ามาในห้องน้ำ เปิดน้ำให้ไหลลงมารดตัว ช่วงหลังมานี้เหนือรู้สึกมีความสุขขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก และเหนือรู้ดีว่าเป็นเพราะมีวากลับมาอยู่ด้วยกัน เหนือรู้ตัวแล้วว่าตัวเองนั้นชอบวาเกินกว่าพี่น้องแน่ๆ แค่ยังไม่รู้ว่าจะเข้าหายังไง เหนือเองไม่เคยจีบใครจริงๆจังๆด้วย ที่แน่ๆเหนือจะไม่ให้ซ้ำรอยรอบน้ำแน่นอน เหนือมองลงไป ควยใหญ่ยาว10นิ้วของเหนือเริ่มแข็งขึ้นมา คงเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้เอาน้ำออกสินะ คิดถึงนั่นนี่ก็แข็งขึ้นมาแล้ว เหนือจับควยตัวเองชักขึ้นลงช้าๆ สาวควยตัวเองขึ้นลงเรื่อย ใช้นิ้วคลึงตรงหัว น้ำหล่อลื่นเยิ้มออกมา เหนือถุยน้ำลายใส่มือแล้วสาวควยตัวเองอย่างเมามันส์ หนังหุ้มของเหนือถูกชักชึ้นลง หัวควยบานสีชมพูผลุบโผล่ เหนือรูดควยลงจนสุดมือชิดกับโคนหมอย ใช้นิ้วเค้นคลึงไปตามรอยหยักตรงเงี่ยงควยตัวเอง ''ซี้ดดด'' เหนือคราง เหนือชักควยตัวเองขึ้นลงรัวๆ เสียงเปียกดังอยู่ในห้องน้ำ เหนือถุยน้ำลายใส่หัว เอามือลูบทาจนทั่วแล้วสาวต่อรัวๆ เหนือตัวเกร็ง แขนขยับอย่างเร็วและแรง ''อะ อ้าา!'' เหนือครางอย่างไม่เก็บเสียง น้ำควยขาวขุ่นพุ่งกระฉูดเลอะผนัง เหนือฉีดน้ำทำความสะอาด ออกมาจากห้องน้ำ เอาเสื้อผ้าในตู้ออกมาใส่ หยิบกระเป๋าลงมาที่รถ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนไปเจอกับรูปของน้ำและหมีที่มีคนลงบอกว่าเลิกกันแล้ว ในคอมเม้นมีทั้งคนเสียใจและคนที่บอกว่ารู้อยู่แล้ว และยังมีบางคอมเม้นที่แท็กเหนืออีก เหนืออ่านเม้นพวกนั้นแล้วตัดสินใจพิมพ์ตอบลงไปเม้นหนึ่ง 'ให้เกียรติผมและทั้งคู่ด้วยนะครับ' วางโทรศัพท์ลงแล้วขับรถออกไป สักพักเหนือก็มาถึงตลาดนัดอินดี้ เหนือจอดรถแล้วเดินไปที่ร้านอาหารของตัวเอง ''สวัสดีค่ะคุณเหนือ'' ''สวัสดีครับ น้องมาแล้วใช่มั้ยครับ'' ''มาแล้วค่ะ กำลังจะขึ้นร้องแล้ว'' เหนือพยักหน้า เดินไปนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่ง ''จะรับอะไรมั้ยคะ'' ''ขอแค่น้ำก็พอครับ'' ''ค่ะ'' วาเดินขึ้นมาบนเวที เสียบสายลำโพงต่อเข้ากับกีตาร์ ปรับสายกีตาร์ให้เรียบร้อย ลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี่จะเป็นวัยรุ่นซะส่วนใหญ่ ต่างพากันมองวาแล้วซุบซิบกัน วาเป็นผู้ชายตัวเล็กที่หน้าตาน่ารัก คนจะชอบเยอะก็คงไม่แปลก แต่เพราะอย่างนั้นแหละเหนือถึงให้วามาอยู่ใกล้สายตาแบบนี้ จากเหตุการณ์ครั้งนั้นเหนือคงเข็ดและดูแลวาให้ดีขึ้น รวมถึงให้วาดูแลตัวเองให้มากขึ้นด้วย เหนือนั่งมองไปที่เวที รอวาร้องเพลง
http://www.g4guys.com/data/attachment/forum/202204/11/001609sliuahzbuh11hh3p.jpg
หมี
''ไปแล้วหมี เจอกันเว้ย'' ''เออ เจอกัน'' หมีบอกลาเพื่อนที่หน้าคณะ พอเพื่อนเดินจากไป ใบหน้าที่สดใสของหมีก็เต็มไปด้วยความเศร้าอีกครั้ง หมียังคงทำใจเรื่องของน้ำไม่ได้ มองไปที่คณะแพทย์ที่อยู่ข้างๆคณะทันตะ หมียังคงถามตัวเองอยู่ตลอดว่าหมีทำอะไรผิด หมีไม่ดีพองั้นหรอ อะไรที่หมีเปลี่ยนได้หมีก็เปลี่ยนให้หมดแล้ว ถึงจะรู้ว่าคำตอบมันง่ายมากคือน้ำไม่ได้รักหมีก็เถอะ หมีไม่ได้เสียดายเวลาที่เสียไปตลอดสองปีที่คบกันมาเลย สิ่งเดียวที่เสียดายคือความรักในช่วงนั้นที่หมีคิดว่ามันจริง ที่จริงมันไม่จริงเลย ทะเลเปาและอ๊อฟต่างส่งข้อความมาหาหมีแต่หมีนั้นยังไม่พร้อมจะตอบ มันยิ่งทำให้หมีทำใจยากขึ้นไปอีกเพราะหมีนั้นเป็นคนเฟรนด์ลี่ เข้ากับคนง่าย ทำให้สนิทกับกลุ่มของน้ำไปแล้ว พอเลิกกันเลยเหมือนเลิกกับเพื่อนคนอื่นด้วย หมีขับรถกลับมาที่ห้อง เอากล่องใบหนึ่งวางเปิดอ้า หยิบของที่ทำให้นึกถึงน้ำใส่ลงไป เสื้อผ้าของน้ำที่ทิ้งไว้ หนังสือหลายเล่มที่น้ำเอามาอ่าน หมีหยิบหนังสือเล่มหนึ่งลงมา รูบข้างในหลุดร่วงลงบนพื้น หมีเอาขึ้นมาดู มันคือรูปคู่ใบแรกที่ถ่ายด้วยกัน หมีมองรูปนั้นอย่างเจ็บปวด วางมันลงในกล่อง ปิดกล่องด้วยสก๊อตเทป เอากล่องลงมาไว้ที่เบาะหลังรถ ก่อนจะขับรถออกไป ระหว่างทางหมีเกิดลังเลและสับสนในใจ นี่หมีกำลังจะทำอะไร ตัดใจได้แล้วจริงๆหรอ น้ำไม่ได้รักหมีแล้วจริงๆหรอ น้ำอาจจะกลับมาก็ได้ หมีจดรถหน้าตลาดอินดี้ เดินลงมาจากรถเพื่อสงบสติอารมณ์และคิดอีกที หมีเดินเข้ามาข้างใน ภาพวันเก่าหวนย้อนคืนมา หมีจำได้ว่าเคยพาน้ำมาเดินเที่ยวที่นี่อยู่บ่อยๆตอนที่ยังคบกัน หมีเดินไปเรื่อยๆอย่างเหม่อลอย รู้สึกหิวขึ้นมา กินอะไรอร่อยๆคงจะรู้สึกดีขึ้น หมีเดินเข้าไปในร้านอาหารที่อยู่ใกล้ที่สุด ''สวัสดีค่ะ ลมเหนือและเสียงเพลงยินดีต้อนรับค่ะ กี่ท่านคะ'' ''คนเดียวครับ'' พนักงานเดินพาหมีไปนั่งที่โต๊ะ เหมือนที่นี่จะเป็นร้านอาหารเหนือ หมีสั่งอาหารไปแล้วนั่งรอ เอามือเท้าคางถอนหายใจออกมา ช่วงนี้หมีเศร้ามากจนไม่เป็นอันทำอะไร เรียนก็ไม่รู้เรื่อง ไม่อยากคุยหรือไปเที่ยวกับเพื่อน แต่ภายนอกหมีก็ทำตัวเป็นปกติจนไม่มีใครเห็นว่าหมีนั้นไม่สดใสเหมือนเดิม มีนักร้องตัวเล็กนั่งอยู่บนเวที จับไมค์ลงมาให้ตรงปาก ''สวัสดีครับ ผมชื่อวานะครับ เป็นนักร้องใหม่จะมาร้องวันศุกร์กับเสาร์ ฝากเนื้อฝากตัวไว้ด้วยนะครับ'' วาพูดด้วยท่าทางที่ดูใสซื้อน่ารัก ตกลูกค้าได้ไปหลายคนเลยทีเดียว อาหารของหมีมาเสิร์ฟ วายกกีตาร์ตัวที่เหนือซื้อให้ขึ้นมา มองลงไปก็เจอเหนือที่มองกลับมา เหนือโบกมือให้ วายิ้มแล้วโบกมือตอบ ''ทุกคนเคยเจอใครที่ทำดีกับเรา ดูแลเราดีทุกอย่าง จนเราคิดไปเองว่าเราเป็นคนพิเศษมั้ยครับ'' วาพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย ''บางทีที่เราคิดว่าเราพิเศษ เราอาจจะคิดไปเองก็ได้นะครับ'' วาเริ่มเล่น ''บางทีเธออาจไม่ได้คิด ทำลงไปไม่รู้ซักนิด ว่ามีใครพร่ำเพ้อไปไกล บางทีเธอพูดจาหวานๆ บางทีเราสบตานานๆ และบางทีก็เหมือนว่าเธอมีใจ'' เสียงหวานๆของวาสะกดคนทั้งร้าน เสียงใสก้องกังวานที่ฟังแล้วดูน่ารักปนเศร้าถ่ายทอดเนื้อเพลงออกมาเหมือนวากำลังพูดอยู่ เหนือแปลกใจนิดหน่อยเพราะปกติแล้ววาจะไม่ค่อยร้องเพลงเศร้า '' แต่ขอเถอะ ช่วยฉันได้ไหม ถ้าเธอไม่คิดอะไร อย่าทำให้ฉันคิดมากไป'' ตาของเหนือและวาสบกัน ''อย่ามาใช้ถ้อยคำที่เหมือนจะพิเศษ ถ้าฉันไม่พิเศษ อย่าเลยอย่าพูดมันออกมา อย่ามาทำอะไรให้คิดว่าพิเศษ หากไม่เห็นฉันในสายตา ถ้าจะไม่รักกันอยู่แล้ว อย่าทำให้คิดเลย'' สายตาที่วามองมานั้นมันดูเศร้ามาก วาร้องออกมาจนเหนือเศร้าตาม วาดีดกีตาร์ครั้งสุดท้ายแล้วกลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม คนในร้านปรบมือให้ ''ขอบคุณครับ'' วาโค้งให้ดูน่ารัก พนักงานเดินเอากระดาษใบหนึ่งมาให้ วาเปิดออกแล้วอ่าน ''ขอเพลงให้คนที่เปลี่ยนทุกอย่างเพื่อเค้าแต่เค้าก็ยังไม่รักหน่อยครับ'' วาคิดอะไรนิดหน่อย ''ถ้าเราต้องพยายามเปลี่ยนอยู่ฝ่ายเดียวโดยที่เค้าไม่สนใจเราเลยคงไม่เรียกว่าความรักหรอกครับ บางทีเราเปลี่ยนตัวเราจนหมด ทั้งที่จริงๆแล้วมีแค่เรื่องเดียวที่เราต้องเปลี่ยน อาจจะยากหน่อยแต่ถ้าเปลี่ยนได้มันจะดีต่อความรู้สึกเรามากๆครับ คือเปลี่ยนไปรักคนที่รักเรา'' วาดีดกีตาร์อีกครั้ง ''ฉันเปลี่ยนตัวเองเท่าไรเธอก็เหมือนเดิม จะเปลี่ยนเท่าไรแล้วเธอก็เป็นเหมือนเก่า ต่อให้ทำดีกว่านี้ ทำสิ่งที่เธอต้องการ ก็ไม่รู้ตรงไหนที่เรียกว่าความพอใจ'' หมีนั่งฟัง ตักข้าวเข้าปาก คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ''ต้นเหตุที่เธอพูดมาคือฉันไม่ดี ต้นเหตุจริงๆ เพราะเธอมีใครรึเปล่า ถ้าหากว่าเธอหมดรัก และหากว่าเป็นอย่างนั้น สิ่งที่ฉันจะเปลี่ยนมีเพียงเรื่องเดียว'' หมีกำช้อนแน่น ''คือเปลี่ยนไปรักคนที่รักฉัน เปลี่ยนไปรักคนที่ห่วงใย ให้ใจไม่เจ็บ ใจไม่ปวด ไม่ต้องมีน้ำตา เปลี่ยนไปรักคนที่รักฉัน และยอมรับที่ตัวฉันเป็น ก็คงไม่เหนื่อยไม่ไร้ค่า เปลี่ยนใจรักใครคนใหม่ยังง่ายกว่า'' เสียงของวากระแทกเข้ามาในใจของหมี ความรู้สึกมากมายไหลออกมา ''บางอย่างที่เคยว่าดี วันนี้ไม่ดี อยากจะรู้ว่าเคยรักกันรึเปล่า ถ้าหากว่าเธอได้ลืมทุกอย่างที่เรียกว่าเรา สิ่งที่ฉันจะเปลี่ยนมีเพียงเรื่องเดียว'' น้ำตาของหมีไหลออกมา ''คือเปลี่ยนไปรักคนที่รักฉัน เปลี่ยนไปรักคนที่ห่วงใย ให้ใจไม่เจ็บ ใจไม่ปวด ไม่ต้องมีน้ำตา เปลี่ยนไปรักคนที่รักฉัน และยอมรับที่ตัวฉันเป็น ก็คงไม่เหนื่อยไม่ไร้ค่า เปลี่ยนใจรักใครคนใหม่ยังง่ายกว่า'' เสียงของกีตาร์ยิ่งทำให้หมีนึกถึงวันวานที่ผ่านมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่หมีทำลงไปเพื่อยื้อน้ำไว้ ''ถ้ามีอะไรก็บอกกับฉันตรงๆได้ไหม อย่าให้ฉันต้องเปลี่ยนอะไรโดยไร้จุดหมาย'' หมีจะเปลี่ยนตัวเองเท่าไหร่ก็เท่านั้น เพราะยังไงคนที่น้ำรักมันก้ไม่ใช่หมี ''อยากจะรักคนที่รักฉัน อยากจะรักคนที่ห่วงใย ให้ใจไม่เจ็บ ใจไม่ปวด ไม่ต้องมีน้ำตา เปลี่ยนไปรักคนที่รักฉัน และยอมรับที่ตัวฉันเป็น ก็คงไม่เหนื่อยไม่ไร้ค่า เปลี่ยนใจรักใครคนใหม่ ยังง่ายกว่า'' วาเล่นจนจบเพลง หมียิ้มกับตัวเองทั้งน้ำตา ลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงิน ''เท่าไหร่ครับ'' มีคนเดินมาเอาวางบนไหล่ของหมี หมีหันไปมองก็เจอกับเหนือ ''ไอเหนือ'' ''มื้อนี้กูเลี้ยง'' ''ร้านมึงหรอ'' ''อืม'' ''สวยดี'' ยื่นแบงค์พันให้พนักงานไป ''ขอบใจ'' หมียิ้มให้แล้วเดินออกมาจากร้าน กลับขึ้นมาบนรถ ขับไปที่คอนโดของน้ำ หยิบกล่องที่เบาะหลังมาวางไว้บนตัก เปิดกล่องออก หยิบรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมามองเป็นครั้งสุดท้าย เดินไปที่จุดประชาสัมพันธ์ วางกล่องลงบนเค้าท์เตอร์ ''ฝากของคืนให้คนชื่อน้ำห้อง509ด้วยครับ''
วาเดินลงมาจากเวทีหลังจากเล่นเสร็จ พี่พนักงานเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอาเงินให้ ''ขอบคุณมากครับ'' ''เราเก่งมากเลยนะ ลูกค้าชอบกันใหญ่เลย'' ''ไม่หรอกครับ'' วาเกาหัวอย่างเขินๆ เดินถือกีตาร์ออกมาด้านนอก เหนือยืนรออยู่ที่หน้าประตู ''วันนี้เล่นเป็นไงบ้างครับ'' ''เพราะเหมือนเดิม'' ''หรอครับ'' ''อื้ม ทำไมล่ะ'' ''เปล่าหรอกครับ จะกลับกันเลยมั้ย'' ''ยังไม่กลับได้มั้ย'' วาทำหน้างง ''พี่เหนือมีธุระหรอครับ'' ''อยากเดินเล่นด้วยกันก่อนหรือเปล่า เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้'' วาใจเต้นแรงตื่นเต้นเพราะเหนือชวนเที่ยว แต่ก็เก็บอาการพยายามไม่ยิ้มไว้ แต่มันยิ่งดูออกชัดเจนว่ากำลังกลั้นยิ้ม เหนืออมยิ้มเพราะท่าทางน่ารักของวา ''ก็ได้ครับ'' เหนือเอากีตาร์กับกระเป๋าของวามาสะพาย ''ปะ'' ทั้งคู่เดินออกมาจากร้าน เดินไปตามทางที่สองข้างทางมีของขายหลายอย่าง วามองร้านนู้นร้านนี้อย่างตื่นตาตื่นใจ อยากได้นั่นนี่ไปหมด ผู้คนแถวนั้นต่างหันมามองทั้งคู่ เหนือนั้นเป็นผู้ชายที่ตัวสูง180กว่าๆ หล่อหุ่นดี มีออร่าผู้ดีที่แผ่ออกมา เดินคู่มากับวาที่ตัวเล็กน่ารัก ผิวขาวจนโดดเด่น รวมไปถึงความต่างเรื่องส่วนสูงของทั้งคู่ด้วย วาสูงยังไม่ถึงไหล่ของเหนือเลย เวลาที่ทั้งคู่คุยกันต้องก้มหน้าแหงนหน้ากันตลอด ''อยากกินอะไรมั้ย'' ''อยากกินไอติมครับ'' เหนือพยักหน้า เดินไปต่อแถวซื้อไอติม พวกผู้หญิงในแถวต่างหันมามองเหนือกันใหญ่ วาทำหน้าบูดยืนรออยู่ข้างแถว เหนือเหลือบตาไปมองแล้วขำเบาๆ เหนือจ่ายเงินแล้วถือไอติมเดินกลับไปหาวา ''พี่เหนือนี่สเน่ห์แรงจังนะครับ เหมือนสมัยเรียนไม่มีผิดเลย'' ''พี่ไม่ได้สนใจสักหน่อย เราอะหน้าบูดอะไร หิวหรอ หืม'' ''ครับ หิวมาก'' วารับไอติมมากินคำใหญ่ ''แล้วของพี่เหนือล่ะ'' เหนือโน้มหน้าลงมาใกล้วา วาเขินหน้าแดง เหนือแลบลิ้นออกมาเลียไอติมของวา ''กินด้วยกันก็ได้นี่ พี่กินไม่เยอะหรอก'' เหนือเอามือยีผมของวาแล้วเดินไป วาเดินตามไปอย่างรวดเร็วทั้งที่ยังงงกับเรื่องเมื่อกี๊อยู่ วาหยุดยืนที่หน้าร้านขายของกระจุ๊กกระจิ๊กร้านหนึ่ง ''เข้าได้มั้ยครับ'' ''เข้าไปสิ'' วายิ้มกว้าง เดินเข้าไปในร้าน เหนือเดินตามเข้าไป ในร้านมีของน่ารักขายมากมายทั้งสติ๊กเกอร์ พวงกุญแจ ตุ๊กตา โปสการ์ด วาเดินดูของในร้านอย่างตื่นเต้น เหนือเองก็เดินไปตามชั้นต่างๆ พวกผู้หญิงในร้านต่างหันมามอง เหนือเองก็รู้สึกว่าตัวเองดูไม่เข้ากับร้านนนี้ยังไงไม่รู้ ของน่ารักในร้านเต็มไปหมดก็จริง แต่อย่างเดียวในร้านที่เหนือมองคือวา วาเดินออกมาโดยที่ไม่ซื้ออะไร ''ไม่ซื้ออะไรเลยหรอ'' ''ไว้ค่อยมาซื้อดีกว่าครับ ผมเลือกไม่ถูกเลย'' ''ซื้ออะไรไปนั่งกินกันมั้ย'' ''ครับ หิวแล้วเหมือนกัน'' คนเริ่มมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ เหนือยื่นมือมาจับมือของวา วาเงยหน้าขึ้นไปมองเหนือ เหนือยิ้มไม่พูดอะไรแล้วพาวาเดินฝ่าฝูงชนออกมา วาเขินไปหมด มือหนาของเหนือกุมมือเล็กของวาไว้จนมิด ทั้งคู่เดินมานั่งอยู่มราม้านั่งตัวหนึ่ง พร้อมกับของกินหลายอย่าง วากินอย่างเอร็ดอร่อย วาเป็นคนที่กินเก่งมาก ''อร่อยมั้ย'' ''อร่อยมาก พี่ลมเหนือลอง'' วายื่นมันทอดมาให้ เหนือยื่นหน้าไปกิน ผู้ชายที่เดินผ่านไปมาหันมามองวาแต่ก็เจอเหนือที่ส่งสายตาน่ากลัวไปให้ เหนือเอาแต่มองวาจนวาเขิน ''มองอะไรขนาดนั้นล่ะครับ มีอะไรติดปากหรอ'' เหนือหัวเราะเบาๆ ''ก็มองวากินแล้วอร่อยดี'' ''กินเองสิครับถึงจะอร่อย'' เหนือเอามือล้วงกระเป๋าหยิบถุงเล็กๆใบหนึ่งออกมาส่งให้วา วารับไปอย่างงงๆ ''อะไรหรอครับ'' ''คิดว่าวาน่าจะชอบ'' วาล้วงออกมา มันคือพวงกุญแจรูปโลมาสีฟ้าตัวเล็ก ''น่ารักมากเลยครับ'' ''เราเคยบอกว่าชอบโลมาใช่มั้ย จำได้ว่าห้องเราที่บ้านมีตุ๊กตาตัวใหญ่'' ''พี่ลมเหนือจำได้ด้วยหรอครับ'' ''ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ หืม'' เหนือเอามือวางบนหัววาแล้วลูบเบาๆ ''เราอะพิเศษสำหรับพี่นะรู้มั้ย'' เหนือยิ้ม วาหน้าแดงไปหมด ''ไปกันเถอะ คนเริ่มเยอะแล้ว'' เหนือยืนขึ้นส่งมือมาให้ วายื่นมือไปจับมือของเหนือ เหนือดึงวาให้ลุกขึ้น เดินเอาขยะไปทิ้ง ทั้งคู่เดินมาที่ลานจอดรถ ''ถึงห้องแล้วบอกด้วยล่ะ ดูทางด้วย'' ''ครับ'' เหนือยิ้มให้แล้วเดินจากไป วายืนค้าง เอามือจับแก้มที่ร้อนผ่าวเพราะความเขิน
รู้ใจตัวเองสักที เขิลหมดแล้วเหนือ สงสารหมีกลับมาคบกันเถอะนะ อยากให้แบบน้ำมาตามง้อหมีแบบว่ารู้สึกผิดแล้วแต่ถ้ามาง้อต้องมาเพราะรักหมีนะ อยากให้มีฟิลนี้มากแบบน้ำเจอเรื่องร้ายมาแล้วนึกถึงหมีอะไรแบบนี้ ลมเหนือต้องรีบชัดเจนนะ อย่าช้าอีกล่ะ {:7_295:} ขอบคุณครับ. เหนือวา น่ารักอย่าช้าอีกนะนายลมเหนือ
น้ำถ้าหมีไม่ใช่ก็หาคนใหม่คนที่ใช่จริงๆ แต่ต้องไม่ใช่เหนือนะน้ำ {:7_318:} {:7_299:} พี่เหนือถ้าจะจริงจังก็จริงจังแบบรวดเร็ว ๆ ด้วยนะ ขอตามติดชีวิตหมีนะ อย่าเพิ่งเอาตัวละครนี้หายไปนะ หมีต้องเจอคนที่ดีกว่าน้ำ 555555 หมีคงไม่กลับไปรักกับน้ำหรอกมั่งเนาะ เพราะเจ็บแล้วจำคือคน แต่เจ็บแล้วทนคือ…… ไปดีกว่า555555 ขอบคุณค้าบ ขอบคุณครับ {:7_295:} หมีจะลืมน้ำและเริ่มต้นใหม่ได้ไหมครับ ขอบคุณครับ แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ten.nxxvx เมื่อ 2022-6-6 10:23
น้ำจะอาภัพรักไปถึงไหนนะคนดีๆแบบนี้ กลัวลูกหนีไปบวช 55555
สุดท้ายก็เหนือวา เหนือน้ำล้มละ :'(
{:7_295:} เอาจริงๆ น้ำก็ไม่ผิดนะที่บอกเลิกหมีความรักคนเรามันมีหลายๆปัจจัย บางคู่อยู่ๆก็เลิกแบบห่างหายกันแบบงงๆว่าเอ๊าทำไมหายไปหรือบางคู่ถึงจุดที่มันกลายเป็นยิ่งคบกันความรักยิ่งน้อยลงประมาณว่าความรู้สึกในเป็นแฟนมันลดลงเรื่อยๆแต่ควาสัมพันธ์อื่นๆพัฒนาเกินคำว่าแฟน
น้ำยังรู้ตัวเร็วแม้ทั้งคู่จะเจ็บตอนนี้แต่เชื่อว่าสักวันเมื่อมองกลับมามันจะงดงามและน่าจดจำว่าครั้งนึงน้ำเคยรักกับหมีถึงแม้รักนั้นจะมีความคลุมเครือ
อยากให้วนกลับมาเจอกันสักช่วง 30-40นะ แบบว่าวัยโตเต็มที่ทุกด้านแล้วน่าจะดีกว่านี้ที่สานสัมพันธ์กันอีกรอบ
คุนลมเหนือหยอดอีกๆๆ