บ้านพักครู ตอน ลูกเขยในอนาคต
เช้าวันรุ่งขึ้น ซึ่งเป็นเช้าวันเสาร์ที่ครูดนัยตื่นก่อนพี ทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายโดนกระทำไปถึง 7 น้ำพีนอนสลบจนกระทั้งเวลา 9.00 โมง
"ตื่นแล้วหรือพี เออเดี๋ยววันนี้พี่จะไปบ้านคุณพ่อกับคุณแม่ พีไปกับพี่นะ"
"แล้วที่บ้านครูจะรับได้เหรอครับ"
"ได้ดิ ขนาดไอ้พี่โอมที่บ้านพี่ยังไม่ว่าเลย"
"ครับ ผมขออาบน้ำก่อนนะครับครู เออครู"
"ครับพี"
"เมื่อคืน เจ็บไหมครับ"
"ยังจะอีก ทรมาณมากในการขับถ่าย"
"555 ผมรักครูนะครับ"
"อือ ครูก็รักเธอพี ไปอาบน้ำป่ะ ครูเตรียมชุดให้เเล้ว"
"น่ารักจังเมียใครเนี่ย"
"เมียพีรวัฒน์"
หลังจากที่พีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทั้งคู่ก็แวะไปที่วัดหาหลวงอาและหลวงพี่ ก่อนเดินทางไป
จังหวัดอ่างทอง บ้านของครูดนัย ระหว่างทาง
"เป็นไรพี ตื่นเต้นเหรอ"
"ก็นิดหน่อยครับ เออครูครับ"
"มีอะไร"
"เราฐานะต่างกันจังเลยครับ ลุงของครูก็เป็น ผ.อ.โรงเรียน คุณพ่อก็เป็นนายทหารยศผู้พัน
ส่วนคุณแม่ก็เป็นคุณหมอ เด็กกำพร้าอยู่วัดอย่างผมไม่มีอะไรที่จะทำให้ครูเชิดหน้าชูตาได้
เลยนะครู"
"พี ครูไม่รู้นะว่าเธอคิดอะไร แต่ครูก็ไม่เคยยอมให้ใครอย่างเธอ เธอคือคนแรกที่ครูยอม ฐานะ
ทางครอบครัวมันไม่สำคัญ เท่ากับความรักที่เรามีต่อกันนะพี"
"ผมสัญญานะครู ว่าผมจะตั้งใจเรียนและมีอาชีพที่ดีให้ครูภูมิใจ"
"ครูเชื่อว่าพีทำได้ อย่างไรครูก็จะรอพี"
"น่ารักแบบนี้ในรถสักยกไหมครู"
"อีตาบ้า มันแคบ555"
"5555 ทีหลังออกรถตู้นะครู เบนซ์ 2 ที่นั่งแบบนี้ไม่โอเค"
"บ้ากามแบบเธอครูว่าต้องรถบัส"
เมื่อมาถึงบ้าน ทุกคนก็อยู่กับพร้อมหน้าทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และไอ้พี่โอมต้นเหตุน้ำเก๊กฮวย
พร้อมด้วยกั้ง พี่ชายของกัส
"แม่ พ่อ หวัดดีครับ"
"หวัดดี ไงเพิ่งมาบ้านถูกเหรอค่ะลูกชายคนเล็ก"
"แม่ก็ มีอะไรทานบ้างอ่ะครับ หิวมากกกกก"
"อะอะเดี๋ยวคุณครูดนัย นั่นใคร"
"อ่อนี่ พีครับ รูเมท"
"รูเมทหรือผัวเธอ เอ๊ย ไม่ใช่สิ รูเมทหรือบอยเฟรนด์ค่ะลูก"
"แม๊...... พี นี่คุณพ่อพี่ และนี่ก็คุณแม่พี่คุณหญิงหมอจรัสศรี"
"สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่"
พียกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่ครูดนัย ครูกับแม่และโอมกับกั้งไปตั้งโต๊ะอาหาร คุณพ่อเลย
เดินมากอดคอพี แล้วพูดกับพีว่า....
"อืมสวัสดี ไงเรา ได้ข่าวว่าแสบนักหรือ เล่นงานนเจ้าโอมซะน่วม"
"ขอโทษครับคุณพ่อ ผมไม่รู้"
"ผมไม่รู้ แต่หลังจากนี้เธอต้องรู้ว่าตาดนัยคือดวงใจของฉันถ้าแกทำลูกฉันเสียใจแก่ตาย"
"ครับพ่อ"
"เออ หล่อๆแบบนี้เจ้าชู้น่าดูสิเรา"
"ผมเด็กดีครับพ่อ อยู่ในโอวาท ไม่ดื้อครับ"
"ดีมาก ไอ้ลูกเขยปะกินข้าวเที่ยงกัน"
ด่านพ่อตาทำไมผ่านง่าย แบบนี้ด่านแม่ยายไม่น่าจะง่ายแล้วหละพีเอ๊ยยย.........
ที่โต๊ะอาหารทุกคนพร้อมเพียงที่โต๊ะคุณแม่จรัสศรีเลยเปิดบท...
"ลูกเต้าเหล่าใครหละเรา"
"เหล่าเดียวกับผมครับแม่"
"ตากั้ง กินไปแม่ถามตาพี รู้หนะว่าโคตรเดียวกัน"
พีเลยตอบไปว่า....
"ผมเป็นเด็กกำพร้าพร้าครับ พ่อกับแม่เสียชีวิตผมอยู่กับหลวงอาและก็หลวงพี่ครับ"
"มีพี่น้องกี่คนหละ"
" 2 คนครับ หลวงพี่กับผม"
"เฮ้ออออ นอนวัด ห่มผ้าพวงหรีด กินข้าวก้นบาตร คิดอย่างไรถึงกล้าคบดนัย"
"แม่ครับ ทำไมพูดกับพีแบบนั้นหละครับ"
ครูดนัยออกตัวปกป้อง คุณแม๊เลยตอบกลับบว่า.....
"อะหรือว่าไม่จริงที่แม่พูด"
พีเลยตอบว่า......
"ใช่ครับ ผมเด็กวัด นอนศาลา ห่มผ้าพวงหรีด กินข้าวก้นบาตร แต่ความรักไม่ได้ห้าม
นี่ครับ ว่ากินข้าวก้นบาตร จะรักและคบหากับคนที่กินข้าวในหม้อหุงไฟฟ้าไม่ได้"
"เยสสส เยี่ยมมากน้องพี่ อุ๊ย ขอโทษครับ"
กั้งดูจะเชียร์ดังไปนิดนะกั้ง...
"ศักดินามันต่างกันลิบลับ เธอเองก็ยังเด็ก อนาคตจะยังไงก็ไม่รู้ ดนัยแม่ยอมให้ลูกเป็นเกย์
ก็มากพอแล้วนะ นี่ลูกยังจะคบเด็กเป็นแฟน แถมยังเป็นเด็กวัดอีก นี่แม่เป็นคุณหญิงนะลูก
แพทย์หญิงคุณหญิงจรัสศรี มีลูกเขยเป็นเด็กวัด ดนัย....."
"ไม่ต้องพูดละครับแม่ ก็ได้ครับต่อจากนี้ผมจะไม่มาที่นี่อีก คุณแม่ไม่สิคุรป้าก็มีลูกแค่พี่โอม
คนเดียวก็แล้วกัน ไปพี กลับเหอะ หวัดดีครับพ่อ พี่โอม"
ครูดนัยลุกขึ้นไปจากโต๊ะอาหารด้วยความเสียใจที่แม่เล่นแรงไปนะแม๊......
พีลุกขึ้นจะตามไป
"หยุดตาพี แม่รู้นะว่าจะไปโอ๋เมีย นั่งลง กินข้าวกับฉันและพ่อ ตาโอมตากั้ง"
"ครับ"
"กินเยอะแล้วไปตามน้องแกมากินข้าวต่อ ฉันจะสัมภาษณ์ลูกเขยฉัน"
"อ้าแม๊ อย่าบอกนะว่าแม่ลองทดสอบพีกับดนัย"
"ใช่ ไปตามน้องแกมา ส่วนเราคุยกันต่อ"
"ให้ผมไปตามให้ก็ได้นะครับ ดูท่าครูจะ...."
"ไม่ต้องเลย เธอไปก็บอกดนัยสิวาสแม่อำมัน"
โอมกับกั้งบุกขึ้นไปตามดนัยกลับมาทานข้าว แม่ก็เลยสัมภาษณ์ลูกเขยต่อ.....
"เเล้วเราเกี่ยวข้องกับกั้งได้อย่างไร"
"ผมกับพี่กั้งเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันครับ คุณแม่ของพี่กั้งเป็นน้องสาวของพ่อผม พ่อผมมี
พี่น้อง 3 คน คือพ่อผม หลวงอา และก็อากิมลั้งครับ"
"แล้วพ่อแม่เธอเป็นอะไรเสียชีวิต"
"พ่อแม่ผมถูกกยิงตายครับ ตอนนั้นเกิดการก่อเหตุความวุ่นวายและมีการลอบทำร้ายผู้พัน
ท่านหนึ่ง และวันเกิดเหตุผู้พันท่านนั้นก็มาทานข้าวร้านพ่อกับแม่ และพ่อก็เห็นแสงเลเซอร์
จ่อมาตรงหลัง พ่อก็เลย......."
"พ่อเธอเอาตัวเข้ามาบังให้ผู้พันคนนั้น เพราะเขาคือลูกน้องที่ใกล้ชิดและภัคดีต่อผู้พัน หลัง
จากพวกมันพลาด พวกมันก็กราดยิงร้านข้าวจ่าประสงค์ จนเมียแกต้องโดนกระสุนตายตาม"
พ่อของครูดนัยพูดต่อจากพี พี......คิดในใจ แต่ครูดนัยเดินเข้ามาได้ยินแล้วพูดประโยคที่พีจะพูด
"อย่าบอกนะว่าผู้พันท่านนั้น คือคุณพ่อ...."
"ใช่ลูก พ่อเอง พ่อคือหายนะที่ทำให้เด็ก 2 คนต้องกำพร้าพ่อแม่ พี่คนโตทำใจไม่ได้บวช
หน้าไฟแล้วไม่ขอสึก ส่วนน้องคนเล็กก็ต้องไปอยู่วัดกับพระประสานพระน้องชายของจ่า
ประสงค์"
"นี่มันอะไรครับพ่อ" ดนัยทั้งตกใจและก็แปลกใจที่พ่อกับพ่อของพีเป็นเจ้านายลูกน้องกัน
พ่อเลยพูดขึ้นว่า......
"ความจริงไงลูกดนัย ความจริงที่พ่อ ไม่อยากให้เกิด ไอ้หนุ่มลุง... ลุงขอโทษ"
ผู้พันรู้สึกผิดในเรื่องอดีตและคุกเข่าต่อหน้าพี พีเลยลงนั่งที่พื้นห้ามพ่อไม่ให้ทำแบบนี้.....
"อย่าครับท่าน ท่านคือคนสำคัญที่พ่อผมรักและเคารพมาก หลังจากพ่อแม่ผมเสียท่านก็
ช่วยเหลือครอบครัวผมทุกอย่าง ผมเองสิครับที่เกินตัว ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับว่าครูดนัย
คือลูกของท่าน"
"ไม่พี พีไม่ผิด ลุกขึ้นมาแล้วร่วมโต๊ะกันต่อ เรื่องของพีกับดนัยแม่ไม่ได้คิดจะห้าม แค่แม่
อยากรู้ว่าถ้าคนในสังคมเขาพูดแบบแม่ ดนัยจะทำอย่างไร ดนัยเลือกเดินหนี พีเลือกต่อ
สู้กับความจริงและพร้อมพิสูจน์ตัว แม่ว่าลูกสาวแม่เลือกไม่ผิดเเล้วหละ"
"หมายความว่าไงแม่ ไม่สคุณป้าจรัสศรี"
"นี่ งอนซะยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะ แม่อนุญาตให้เธอทั้งสองคบกันได้ แต่..................."
"นั่นไง กูว่าแล้ว คุณหญิงแม่" โอมพูดขึ้น แม่เลยพูดขึ้นว่า.....
"หลังจากนี้ พีจะต้องเรียนให้จบ มีงานการที่มั่นคงทำ และพิสูจน์ให้แม่เห็นว่าลูกผู้กล้าอย่าง
จ่าประสงค์ก็มีดีเช่นกัน"
"ขอบคุณสำหรับโอกาสนะครับ คุณแม่ คุณพ่อ"
"ฉันสิต้องขอบใจเธอ ที่มีพ่อกล้าหาญขนาดนี้ อะอะในเมื่อก็มีลูกเพิ่มมาอีกหนึ่ง นั้นก็ทาน
ข้าวกันเต็มที่ เดี๋ยวเย็นนี้มีปาร์ตี้"
หลังจากเรื่องราวของพีปรากฎ ดูท่าพีจะไม่ใช่เด็กวัดธรรมดาซะแล้วสิ หรือพีจะเป็นพระสังข์
ในร่างเจ้าเงาะกันเนี่ย........
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ดีมาก ขอบคุณนะ ดีครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณนะฮะ ดีดีมาก ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_119:} ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ดีๆๆๆ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ