ตัวตายตัวแทน
ผมชื่อ กร อายุ 14 เป็นแค่เด็กเนิร์ดคนหนึ่งทั่วไปในสังคมโรงเรียนชายล้วนผมรู้มาเสมอว่าในโรงเรียนมัธยมต้นชายล้วนเป็นสถานที่น่ากลัวสำหรับแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ด้วยส่วนหนึ่งผมเป็นคนตัวค่อนข้างเล็กเลยสำหรับเด็กรุ่นเดียวกัน นำ้หนักแค่ 45 สูงไม่เกิน 165 ด้วยซ้ำ ผมสีดำสนิทไสตล์คนไทย บวกด้วยลักษณะผิวขาวใส่แว่นแบบเด็กเรียน เลยไม่น่าแปลกใจมากนักถ้าจะกลายเป็นเป้าหมายของกลุ่มหัวโจกที่ต้องถูกแกล้งเป็นธรรมดา
ที่แย่ที่สุดคือผมต้องย้ายโรงเรียนตอนกลางปี น่าจะเป็นฝันร้ายที่สุดของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
และแล้ววันแรกก็มาถึง ผมเปิดประตูห้องเข้าไปและรีบมองหาที่ว่างที่ยังเหลืออยู่ด้านหน้าสุด
ผมรีบเอากระเป๋าไปวางและนั่งลง ผมหันไปดูที่นั่งข้างๆก็เจอกับเพื่อนร่วมชั้นของผม เขาคงเห็นผมเป็นเด็กใหม่ เขาทักทายด้วยเป็นอย่างดี
"ว่าไง เด็กใหม่หรอ"
"ใช่ เราชื่อกร พึ่งย้ายมาที่นี้วันแรกนะ"
"เราชื่อป้อง มีอะไอยากรู้ก็ถามเราได้"
ป้องแนะนำตัวและยื่นมือมาจับมือผม ป้องตัวค่อนข้างเล็ก น่าจะเล็กกว่าผมด้วยซ้ำ ป้องเป็นเด็กผิวสีคล้ำหน่อยๆ หน้าสไตล์คนจีนเลยล่ะ แต่ที่น่าแปลกคือ ทำไมป้องดูมือสั่นและดูหน้าเหวอๆ เหมือนถูกบังคับให้มารู้จักกับผม ตอนแรกผมก็ยังไม่คิดอะไรหรอก
หลังจากป้องพูดจบเขาหันหน้าไปหาเด็กกลุ่มหนึ่งที่อยู่ด้านหลังกลุ่มใหญ๋ประมาณ 4-5 คน ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าพวกนี้แหละคือพวกหัวโจก มันชื่อตั้น น่าจะตัวใหญ่สุดในห้อง ผมเลยคิดว่าป้องน่าจะถูกพวกหัวโจกหมายหัวหรืออะไรสักอย่าง แต่ผมรู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่
ในใจผมได้แต่คิดว่าขอให้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ละกัน เพราะผมก็เป็นเป้านิ่งสำหรับพวกบูลลี่ได้ง่าย ยิ่งมาอยู่กับเป้านิ่งอีกคนได้ชิบหายแน่
แต่แรกๆก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ เวลาก็ผ่านไปหลายวันมากขึ้น ผมก็เริ่มสนิทกับป้องมากขึ้นเรื่อยๆ ไปกินข้าวกลางวันพร้อมกัน หรือว่าไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
จนมีอยู่วันหนึ่ง น่าจะเป็นวันที่โชคร้ายที่สุดสำหรับผม ตอนหลังเลิกเรียนผมก็กำลังจะกลับบ้านตามปกติ ป้องบถามผมว่า ว่างไหมเขาอยากให้ผมไปที่หนึ่งกับเขาก่อน เขาบอกว่ามีเรื่องให้ผมต้องช่วย ผมได้แต่ถามกับตัวเองว่าผมปฎิเสธได้ที่ไหนละ ผมเลยตกลงไป
ป้องพาผมไปที่ห้องน้ำหลังโรงเรียน เป็นห้องน้ำที่ค่อนข้างเก่าและไม่มีใครใช้
"มึงพากูมาที่นี้ทำไมป้อง ไหนบอกมีอะไรให้ช่วย" ผมได้แต่ถามป้องอย่างหงุดหงิด เพราะผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ถูกกลับพามาที่แปลกๆ
"กร กูขอโทษด้วยนะ พวกมันบอกให้พามึงมาแล้วจะปลดล็อคให้กู" ป้องพูดพร้อมกับยืนตัวสั่น แต่ผมยืมตัวแข็งทื่อและงงกับสิ่งที่พูด ก่อนที่ผมจะตั้งสติได้ผมรีบหันไปทางประตูทางเข้ามา แต่ไม่ทันเสียแล้ว
กริ๊ก เสียงประตูห้องน้ำล็อคจากด้านนอกพร้อมด้วยเสียงโซ่หรือแม่กุญแจสักอย่าง
ก่อนที่ ตั้น หัวโจกตัวแสบมันจะเดินออกมา
"ทำดีมากป้อง ป้องมึงเดินมานี่" ไอตั้นกระดิกนิ้วเรียกป้องให้เดินเข้าไปหามัน ป้องได่แต่ทำตัวด้วยสีหน้าจะร้องไห้ตลอดเวลา
"ทีนี้มึงปลดล็อคให้กูได้ยัง" ป้องถามไอ้ตั้นด้วยน้ำเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตา ให้ผมเดา ผมว่าป้องน่าจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่มันทำไปด้วยความจำใจ น้ำตามันจึงไหลไม่หยุด
"งั้นป้อง มึงถอดเสื้อผ้าออก และพวกมึงที่เหลือไปจับไอ้เด็กใหม่มันไว้กับโต๊ะ" หลังจากไอ้ตั้นสั่งเสร้จ ลูกน้องมันตัวอย่างกับยักษ์ 4 คนเดินมาหาผม ผมได้แต่รีบวิ่งไปทางประตู เพื่อจะเปิดประตูออกแต่ไม่ทันแล้ว มันจับผมนอนลงกับโต๊ะวางสัมภาระที่มีอยู่และมัดมือ ขา ผมเข้ากับเสาทั้งสี่ของโต๊ะ ผมพยายามดิ้นสุดกำลัง แต่ไม่สามารถขยับได้เลย ผมหันไปมองไอ้ป้องที่ตอนนี้มันกำลังถอดเสื้อนักเรียนกออก เผยให้เห็นกล้ามท้องนิดๆสำหรับคนตัวเล็ก และป้องถอดหัวเข็มขัดแล้วดึงกางเกงนักเรียนลงถึงพื้น ทำให้เห็นกางเกงในสีขาวสำหรับเด็กผู้ชายพร้อมกับสิ่งที่นูนออกมา
"มึงดูนี่นะไอ้กร" พอตั้นพูดจบ มันจับป้องถอดกางเกงในออก เผยให้เห็นแกนกายของป้องที่ถูกสวมด้วยที่ล็อคพลาสติกใส ทำให้มันแข็งได้ไม่สุด
"5555 เพื่อนสนิทมึงคนเดียวเป็นไงว่ะ แข็งโป๊กในที่ล็อคเชียว" ไอตั้นพูดพร้อมกับจับไอ้ป้องเดินมาใกล้ๆผม ทำให้ผมเห็นหน้าตาของป้องที่น่ารักและน่าสงสาร มันน่าจะเงี่ยนเต้มที่แล้วเพราะน้ำมันเริ่มไหลออกมาจากที่ล็อค
"มึงเลิกแกล้งกูได้แล้ว ปลดล็อคให้กูเถอะนะ กูไม่ไหวแล้ว" ป้องได้แต่ร้องภาวนากับไอตั้นให้รีบปลดล็อคให้เสียที
"ก่อนที่กูจะปลดให้มึงป้อง มึงต้องพิสูจน์ให้กูก่อนว่ามึงเชื่อฟังกู"
"กูก็ทำทุกอย่างที่มึงสั่งแล้วนะตั้น กูพากรมาให้มึงแล้วไง"
"แค่นั้นมันไม่พอ ถ้าป้อง มึงทำให้ไอ้กรแตกได้ กูจะปล่อยมึงไป โอเคไหม" หลังจากตั้นพูดจบ ป้องหันมามองหน้าผมแล้วพูดแค่ประโยคเดียวเลย "ขอโทษนะกร กูไม่ได้ตั้งใจ"
พอพูดจบป้องมันลงมือถอดกระดุมเสื้อผมทีละเม็ด
"ไอ้ป้องมึงอย่านะ ไหนมึงบอกกูเป็นเพื่อนมึงไง หยุดนะป้อง"
ไม่ว่าผมจะกรีดร้องสักแค่ไหน แต่ป้องก็ไม่ยอมหยุด ป้องระแหวะเสื้อนักเรียนผมออก และเลื่อนมือลงไปถอดหัวเข็มขัดกับปลดกางเกงนักเรียนผมลงไปถึงตาตุ่ม ตอนนี้ทำให้ผมเหลือแค่กางเกงในสีน้ำเงินเข็มตัวเดียวที่ห่อหุ้มแกนกายผมอยู่
"ป้องพอเถอะ กูขอละ ตั้นมึงสั่งให้ป้องหยุดได้แล้ว กูขอเหอะ"
"กูคงทำอย่างนั้นไม่ได้นะ" ตั้นพูดจบแล้วจับไหล่ป้อง ป้องเลยดึงกางเกงในป้องปราการสุดท้ายของผมออกเผยให้เห็นมักกรน้อยที่ยังสงบอยุ๋ภายใน
"เชี่ย ของเด็กเรียนนี่มันเล็กทุกคนเลยหรอว่ะ" ตั้นพูดจบแล้วเอานิ้วมาเขี่ยมังกรผมให้ลุกขึ้น ช้างน้อยของผมจึงแข็งขึ้นแต่ได้แค่ 3.5 นิ้ว
ป้องไม่รอช้ารีบเอามืออ่อนนุ่มของเด็กมัธยมต้นมาจับและรูดขึ้นรูดลงเร็วๆ ผมยังคงดิ้นไปดิ้นมาด้วยความเสียวครั้งแรกที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ใช่เลยนี่คือครั้งแรกของผม
"หยุดนะป้อง ซี้ด" ปากผมบอกให้หยุดแต่ผมก็ยังคงครางไปด้วย ผมยอมรับเลยว่ามันเสียวจริงๆ ป้องไม่หยุดมือรีบชักให้เร็วกว่าเดิมๆ จนแกนกลางของป้องกระเพื่อมขึ้นลงจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกับที่ล็อคพลาสติกเลย
"กูขอโทษนะกร" พอป้องพูดจบครั้งนี้ชักให้เร็วกว่าเดิม จนผมทนไม่ไหวเหมือนปวดฉี่ ผมรีบร้องว่า หยุดได้แล้ว ฉี่จะแตกแล้ว ไม่ทันขาดคำ ก็มีน้้ำสีขาวพุ่งออกมา 3-5 ครั้ง กระเด็นเต็มตัวผมไปหมด ผมได้แต่หายใจอย่างแรง
"ทีนี้ปลดล็อคให้กูได้ยังตั้น"
หลังจากป้องพูดจบไอ้ตั้นหยิบแม่กุญแจและไขให้ป้อง แต่มันไม่ไข้ปล่าๆ มันจับจู่ป้องมาจ่อตรงหน้าผม และมันชักให้ป้องเหมือนที่ป้องชักให้ผมจนป้องทนไม่ไหว สั่นไปทั้งร่างกายและฉีดน้ำอุ่นๆมาทั่วหน้าและร่างกายผมเลย
เสร็จแล้วป้องรีบแต่งตัวแล้วยืนรอหน้าประตูพร้อมกับสีหน้าที่ทั้งมีความสุขที่ได้ปลกปล่อยและความรู้สึกผิดที่ต้องให้ผมมาเป็นนักโทษคนถัดไปของมัน
"หมดหน้าที่ของมึงแล้วป้องที่เป็นนักโทษ ต่อไปตามึงกร" ตั้นพูดเสร็จมันหยิบที่ล็อคของป้องมาใส่ให้ผมและล็อคดังกริ๊ก "ถ้ามึงอยากปลดล็อคมันออก มึงต้องหาตัวตายตัวแทนคนถัดไปมาแทนมึง กูถึงจะปล่อยมึงออกไป"
ผมถึงได้รู้ว่านี่คือสาเหตุที่ป้องต้องมาตีสนิทกับผม เด็กใหม่ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร แล้วผมก็จะได้รุ็ถึงความทรมานที่ไม่สามารถปล่อยได้จนกว่าจะหาตัวตายตัวแทนคนใหม่ได้ แค่คิดแกนกายของผมก็แข็งคับแน่นเต็มที่ล็อคจนเจ็บไปหมด
นีสินะ ความทรมาน
ขอกำลังใจและคำติชมได้สำหรับนักเขียนมือใหม่นะครับบ
ครับผมขอบคุณ เสียวดีครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณ สนุกมากครับ อยากอ่านต่อจังครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ครับผมขอบคุณ ขอบคุณครับ สนุกดีค ขอบคุณครับผม ขอบคุณนะ เสียวดีคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณครับ