ร่านกว่าเมีย ก็ผมนี่แหละครับ ตอนที่ 26 ตกเป็นรองนักเขียนนิยายอีโรติก
ปุนเริ่มต้นสัปดาห์ใหม่ด้วยความสดชื่น เนื่องจากเมื่อวานได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ การทำงานก็เป็นไปด้วยความเรียบร้อย นทีสอนงานแดนได้เป็นอย่างดี แดนเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรทั้งเรื่องงาน และเรื่องของเขา ส่วนหมอกนอกจากมาขอบคุณปุนเรื่องที่ช่วยเหลือก็ไม่ได้กล่าวถึงเรื่องอื่นอีกมีเพียงปุนที่ชั่งใจว่าจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมอกฟังดีไหม แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบเสียดีกว่า
พอพักเที่ยง ปุนคิดถึงเพื่อนร่วมงานต่างแผนก เลยได้โทรนัดเจอกันที่แคนทีน แต่วันนี้รู้สึกว่าจะมีคนมองปุนมากเป็นพิเศษจนเจ้าตัวสงสัย
"อ้าว มาแล้วหรอ ทำไมมาไว"
เสียงทักได้ดังขึ้นตรงหน้าปุน พร้อมถ้วยก๋วยเตี๋ยวร้อนๆที่มีไอระเหย พร้อมแก้วน้ำเยติวางคู่กัน
"กัสแหละมาช้า ทำอะไรอยู่"
ปุนเอ่ยตอบการทักทายและชวนอีกฝ่ายพูดคุยด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"โหย ก็เอกสารที่ต้องเคลียร์มันเยอะนี่ คนก็น้อยงานก็เยอะ"
"ทำไมไม่ไปขอเพิ่มคนล่ะ"
"ไปขอมาแล้ว โดนHRกัดหัวมาด้วย"
"ฮ่าๆๆ งั้นก็ทำโอสิ"
"เลิกงานก็คือเลิกงาน นี่ ปุนว่าเราลาออกแล้วเอาข้อมูลบริษัทไปขายป่ะ รวยเละเลยนะ"
"-*-"
"หยอกๆ แหม แค่พูดแค่นี้ตาเขียวเลย"
"อย่าไปพูดเล่นแบบนี้ให้คนอื่นได้ยินนะ เดี๋ยวมีเรื่องจริงๆนายจะซวย"
"จ้าาาาา"
กัสทำหน้าเอือม ก่อนจะตักเส้นขึ้นมากิน
ทั้งสองคนกินไปคุยไป กระทั่งอิ่ม พอลุกเอาจานไปเก็บ คนก็มองปุนจนผิดสังเกตุทั้งหญิงและชาย ปุนกังวลมากว่าเป็นเพราะอะไร และที่กลัวเลยคืออาจจะมีคลิปหลุดหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะถ้ามีนทีต้องบอกแล้ว กัสที่เห็นปุนมีสีหน้าสงสัย เลยถามออกมา
"เป็นไรเปล่า หน้าตาไม่ดีเลย อะ หยอกๆ"
กัส พยายามแซวปุน แต่ปุนกลับไม่เล่นด้วย
"คือ เรารู้สึกเหมือนคนมองเราแปลกๆ"
"อ๋อ คงเป็นเพราะนิยายล่ะมั๊ง"
"?"ปุนทำหน้างงไปอีกเมื่อได้ยินคำตอบ กัสเลยล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดๆๆ ก่อนจะยื่นให้ปุนดู ปุนก็รับมาดูด้วยความสงสัย
พอปุนดูก็เห็นเป็นแพลตฟอร์มนิยายทั่วไป แต่ที่น่าตกใจคือมีรูปของปุนเป็นตัวละครหลัก ปุนเลื่อนอ่านเนื้อหาก็พบว่าเป็นนิยายวายอีโรติก ที่มีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรง ในใจปุนตื่นเต้นมากที่มีคนเอาอิมเมจของเขาไปเขียนเรื่องเสียว แต่แสดงออกมามากไม่ได้เลยทำหน้านิ่งๆ
"นี่ กัสอ่านพวกนี้ด้วยหรอ!?"ปุนทำเป็นตกใจที่เห็นนิยายในมือถือกัส
"กะ ก็ นิดหน่อย แต่จริงๆเรื่องนี้เรายังไม่ได้อ่านนะ น้องในแผนกอ่านน่ะ เราเห็นว่าเป็นปุนเลยส่องดูเฉยๆ" กัสรีบปฏิเสธและรีบดึงมือถือคืน
ปุนชวนกัสไปเดินเล่นที่สวนข้างตึก ที่ๆเขาเคยคุยกับแฟนของนที พอหาที่นั่งได้ปุนก็เอ่ยถามกัสออกมา
"กัส กัสคิดยังไงกับนิยายอะ"
"อืม เราว่ามันก็ไม่ผิดนะ เพราะทั้งคู่ยังไม่ได้คบกัน มันก็ไม่ถือว่าเป็นการนอกใจ"
"เดี๋ยวๆไม่ใช่ เราหมายถึงว่าคิดยังไงที่มีคนเอาเราไปเขียนนิยายลามก"
"อ๋อ อืม อ่า อันนี้เราเฉยๆนะ คนเอาเราไปเขียนแสดงว่าเขาชอบเรา มีคนชอบย่อมดีกว่ามีคนเกลียด"
"แหม บอกว่าไม่ได้อ่านๆ แต่คำตอบเมื่อกี้คือ...."
"ก็..อ่านนิดเดียวเอง"
"หรอ แล้วดีป่ะ"
"ดีอะไร"
"ก็ อ่านนิยายแล้วเจอตัวละครมานั่งคุยด้วยแบบนี้"
"ฮ่าๆๆ เออ ก็แปลกดี"
"แล้ว มันเป็นนิยายลามก เวลาฉากอย่างว่า กัสจินตนาการถึงเราป่ะ"
"โอ้ย ถามอะไรเนี่ย ไม่คุยด้วยแล้ว"กัสหน้าขึ้นสี และลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดิน ปุนเลยคว้าเเขนของกัสเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยวๆ ล้อเล่นๆ ฮ่าๆๆๆ มานั่งก่อน"
กัส สะบัดแขนปุนเบาๆและนั่งลงเหมือนเดิม
"ปุน อย่าคิดมากเลย ถ้ามันส่งผลกระทบหรือนายไม่พอใจเดี๋ยวเราทักไปหานักเขียนให้เขาลบให้เอาไหม"
"ไม่ต้องหรอก เราไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นอะ"
"อ้าว แล้วที่ทำหน้าเครียดนี่ คิดเรื่องอะไรอยู่"
"ขนาดในนิยาย เรายังมีแฟนเลยอะ"
"อ้าว แล้วชีวิตจริงไม่มีหรอ"
"อือ ไม่มีเลย"
"จริงดิ! ปุนเนี่ยนะไม่เคยมี"
"กัสเองก็ไม่เคยมีเหอะ อย่ามาทำหน้าตกใจขนาดนั้น"
"ระ รู้ได้ไง"
"หึก็วันนั้นไง ไอ้กัสอะนะ มันทั้งโสดทั้งซิง แบบมัน ไม่มีคนเอาหรอก ฮ่าๆๆๆ" ปุนพูดล้อเลียนคำพูดของเพื่อนกัสที่จำได้พลางๆเพราะได้ยินมาจากผับตอนนั้น
"ถึงเรายังซิง เรายังโสด แต่เราก็เคยเดทนะ"
"หึแค่นี้ก็ขิงหรอ"
"-_-" ปุนเห็นกัสนิ่งเลยเงยหน้ามองกัส เห็นเจ้าตัวนิ่งขรึม เลยจับแขนเขย่าแต่ไม่วายยังหัวเราะต่อ
"ถ้าเราจะมี เราก็มีได้เว้ย แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่"
"จริงหรอออออ"
"จริงสิ เงื่อนไขเราเยอะ จะหาทั้งทีก็ต้องของดีเท่านั้น"
"งว้อ"
"แล้ว เงื่อนไขมีอะไรบ้างอะ"
"อยากรู้ทำไม?"
"ลองๆ บอกมาเหอะน่า"
"ที่คิดไว้เลยนะ ข้อแรก เราชอบคนที่ทำให้เราสะบายใจ" กัสเงียบไปนาน ปุนสงสัยเลยถามต่อ
"แล้วข้อสองล่ะ"
"ไม่มี"
"ห๊ะ ยังไง"
"ก็แค่ทำให้เราสบายใจ"
"ไม่คือ แล้วเอ่อ อย่าง ไม่โกหก ไม่นอกใจ ไม่เที่ยวกลางคืน อะไรพวกนี้ล่ะ"
"ก็คิดเองสิ ว่าทำแล้วเราจะสะบายใจหรือเปล่า ถ้าโกหกแล้วเราสะบายใจก็ทำไป ถ้านอกใจแล้วเราไม่เดือดร้อนก็ทำไป ถ้าไปเที่ยวแล้วดูแลตัวเองได้ก็ทำไป"
"...เออ เงื่อนไขก็ไม่ยากหนิ ทำไมยังไม่มีคนเอา-0-"
"-0- แล้วก็มีเงื่อนไขอีกข้อนึง" อยู่ๆกัสก็ทำเหมือนนึกขึ้นมาได้ ปุนเลยสงสัยจนต้องถาม
"อะไรอะ"
"อืม...แฟนเรา...ต้องเป็นฝ่ายรุก"
"..."
"..."
"...ห๊ะ?"ปุนงงกับคำตอบ พลางมองดูรูปร่างของกัส จะว่าไปกัสก็ไม่ได้หุ่นล่ำแบบเขา แต่จะบางก็ไม่บาง รูปร่างสมส่วนกำลังดี
"ทำไมอะ"
"ก็ รุกมันเมื่อยขา"
"ไหนบอกว่าซิง รู้ได้ไง?"
"เพื่อนบอกมา"
"-*- โอเคซึ้ง"
"ว่าแต่ปุนล่ะ ถามแต่เรา"
"เอ่อ เราหรอ..2ซิมอะ"
"อ๋าาา เค"
บทสนทนาของทั้งคู่จบลงเพราะใกล้หมดเวลาพักแล้ว สำหรับเขานั้น เวลางานไม่ใช่ปัญหา แต่กับกัสนั้นไม่ใช่
ช่วงบ่าย ปุนยังคาใจกับนิยายที่มีอิมเมจเป็นตัวเอง เขาเลยทิ้งงานไว้ให้นทีและแดนเป็นคนจัดการและขับรถกลับไปยังบ้านของเขา
กลับถึงบ้าน ปุนก็เปิดนิยายอ่านทันที ในนิยายที่ปุนกำลังอ่านนั้น เป็นนิยายลามกตั้งแต่ตอนแรกเลยทีเดียว ปุนอ่านไปก็เกิดอารมณ์ แต่มันก็งงๆนะ เงี่ยนกับนิยายที่มีอิมเมจเป็นตัวเอง
ปุนอ่านจนจบโดยคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ท่อนลำตอนนี้แข็งเต็มที่รอการปลดปล่อย ระหว่างดูเพจนิยายเรื่องนั้น ปุนเห็นปุ่มแชท เลยตัดสินใจกดเข้าไป
"คุณเอารูปคนอื่นมาใช้โดยไม่ขออนุญาตได้หรอครับ?" ปุนพิมพ์ถามพร้อมส่งรูปที่อีกฝ่ายใช้ลงในเว็บ
"ใครครับ?"รอไม่นาน อีกฝ่ายก็ตอบมาทันที
"ผมเป็นเจ้าของรูปที่คุณเอามาเป็นอิมเมจตัวละคร"
"ปัญญาอ่อน"
เอ๋า คือตอบมายังงี้
"ว่าใครครับ"
"ก็คุณนั่นแหล่ะ"
"ผมไม่เล่นด้วยนะครับ ผมพูดจริงๆ"
"แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าคุณคือปุนตัวจริง"แหน่ะ รู้ชื่ออีก ไม่ธรรมดา ปุนเลยเข้าคลังรูปภาพแล้วเลื่อนหารูปตัวเองดู ซึ่งก็เลื่อนนานมาก เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้ถ่าย ถ้ามีก็เป็นรูปที่ใช้ลงทวิต ปุนเลยไปเปิดเฟสแล้วเซฟรูปส่งไปแทน
"อย่ามาหลอกกันเลย รูปนี้ปุนเอาลงเฟส ใครก็เซฟไปได้ พอดีผมมีงานมีการทำ เลิกไร้สาระแล้วไปทำงานไป"
โอ้โห หยาม มันหยามมาก ปุนเลยตัดสินใจเอารูปที่ถ่ายลงทวิตแต่ครอปเอามาแค่ส่วนบนส่งไปให้มัน
"เป็นไง ทีนี้เชื่อยัง"
"..."อีกฝ่ายอ่านแล้วแต่ไม่ได้ตอบอะไร ปุนได้แต่จ้องมือถือตัวเองวนไป
"พรุ่งนี้เที่ยง เจอกันที่xxx แล้วผมจะเชื่อว่าคุรคือตัวจริง" ปุนอ่านจบก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเลิกฟุ้งซ่านแล้วลงไปนั่งทำงานที่สวนหน้าบ้าน
ปุนที่เมื่อวานตัดสินใจไม่ช่วยตัวเองทั้งวันเพราะคิดว่าวันนี้อาจมีอะไรสนุกๆ พอเที่ยงปุ๊บก็รีบไปยังที่นัดหมายปั๊บ
ร้านที่มาก็เป็นคาเฟ่ธรรมดาๆ แถมปุนคุ้นๆเหมือนเคยมาแต่ก็นึกไม่ออก พอมาถึงก็สั่งเครื่องดื่มมาแก้วหนึ่งก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อทักหาอีกฝ่าย
"นี่ อยู่ไหน ผมมารอตั้งนานแล้ว" อีกฝ่ายขึ้นว่าอ่านแต่แต่ไม่ยอมตอบ ปุนเลยทักไปซ้ำ
"หึ ป๊อดหรอวะ ทีนี้รู้ยังว่าใครของจริง"
ขณะที่พิมพ์เย้ยอีกฝ่ายอยู่นั้น ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามกับเขา ปุนเงยหน้ามอง ตอนแรกก็คิดว่าคงเป็นพวกเนิร์ด ที่ตกงานจนต้องมาเขียนนิยายลามกขายตามเว็บ แต่พอเจอตัวจริงก็ผงะเล็กน้อย เพราะคนที่มานั้นเป็นชายร่างเล็ก ใส่แว่น แถมหน้าเนียนใส
"ขอโทษครับ พอดีผมไม่คิดว่าคุณจะเป็นปุนตัวจริงเลยพิมพ์ไม่สุภาพไป ขอโทษด้วย" ชายตรงหน้าพูดขอโทษแต่กริยาท่าทางล้วนเต็มไปด้วยความมั่นใจ
"ครับ ทำผิดขอโทษก็ดีแล้ว แล้ว จะลบรูปให้ผมไหมครับ"
"ครับ ผมจะลบให้"อ่าว ง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ที่คิดไว้ต้องเล่นตัวหน่อยสิ เอาไงดี
"อืม ดีครับ"
พอจบประโยคนี้ ต่างคนต่างเงียบ ปุนก็ไม่รู้จะพูดอะไร ส่วนอีกฝ่ายก็ได้แต่นั่งนิ่ง ที่ปุนคิดไว้คืออีกฝ่ายไม่ยอมลบ ปุนเลยเสนอให้ใช้รูปอื่น หรือจะให้ลบแต่ต้องแลกด้วยอะไรบางอย่าง บลาๆๆ แต่พอเจอแบบนี้ ไปต่อไม่เป็นเลย
เห้อออ ปุนถอนหายใจแล้วคิดว่าคงผิดหวัง เลยจะกลับแล้วค่อยไปหาที่ปลดปล่อยหลังเลิกงาน อุตส่าเก็บเอาไว้ตั้งวันนึง เซ้งเลย
แต่ขณะที่ปุนลุกและกำลังจะก้าวขานั้น อีกฝ่ายก็เอ่ยปากขึ้นมาด้วยความตื่นเขิน น้ำเสียงที่ก่อนนั้นเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่ตอนนี้เสียงกลับสั่นระริก
"เดี๋ยวคะ ครับ ผม มีข้อ มะ แม้" ปุนที่ได้ยินก็ยังไม่ได้คิดอะไรเลยกลับมานั่งที่เดิม
"มีอะไรครับ"
"ผมมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ" พอฟังจากน้ำเสียง ปุนเริ่มจับได้ว่าคงมีอะไรแอบแฝงเป็นแน่
"เอาไว้ เดี๋ยวผมทักไปบอก"
"พูดเลยไม่ได้หรอครับ"
"..."
"..."
"ผมมีเงื่อนไขข้อเดียว"
"ว่ามาเลย"
"บอกตอนนี้ไม่ได้"
"แล้วตอนไหน"
"คืนนี้"พอปุนได้ฟังก็ตื่นเต้น คืนนี้ก็คืนนี้ เอาก็ได้วะ
"โอเค แล้วผมจะรอ"
หลังจากแยกย้ายกัน ปุนก็เคลียร์งานและกิจวัตรทุกอย่างเพื่อเตรียมตัว ประมาณสามทุ่ม ปุนก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร ปุนเลยทักไปหาเสียเลย
"เงื่อนไขคืออะไร"
"ทำตามเนื้อหาในนิยายที่ผมเขียน"
"ตอนที่เท่าไหร่" ปุนถามออกไปแล้วนึกย้อนถึงแต่ละตอนที่ได้อ่านมา มันก็เสียวทุกตอน แต่ก็แอบหวั่นๆกับบางตอนที่มันเกินไปอย่างมีตอนนึงที่ตัวละครปุนเมาแล้วแก้ผ้าบนรถตู้จนโดนคนในรถชักว่าวให้ อันนี้ปุนคิดว่าคงทำไม่ได้แน่ๆ
"ตอนล่าสุด!"
นักเขียนคนนั้นบอกปุนจบ ก็เด้งแจ้งเตือนว่ามีการอัพนิยายตอนใหม่ 'การต่อรองสุดเสียว' ปุนเลยกดเข้าไปอ่าน
นิยายตอนนี้มีเนื้อเรื่องประมาณว่า ตัวละครของปุนนั้นเห็นรูปของแฟนตัวเองที่ถูกเอาไปใช้ในนิยายวายจนเขาไม่พอใจ เลยติดต่อไปหานักเขียน แต่นักเขียนไม่เชื่อว่าเขาคือแฟนของเจ้าของรูป เพื่อยืนยันตัวตนของเขา นักเขียนได้ให้ตัวละครของปุนถ่ายรูปให้ดู ตัวละครของปุนอยากโชว์เหนือเลยถ่ายรูปที่ค่อนข้างติดเรทไปให้ ถึงแม้รูปนั้นจะไม่เห็นของลับแต่มันก็ทำให้คนที่เห็นเลือดกำเดาไหล
นักเขียนเลยสัญญาว่าจะลบรูปแฟนเขาออกให้แต่จะเอารูปเขาไปใช้แทน พอรู้แบบนั้น จู๋ก็หดทันทีกลัวรูปจะถูกปล่อย เลยต้องอ้อนวอนร้องขอกับนักเขียน และเมื่อนักเขียนกุมอำนาจ เรื่อต่อจากนั้นก็ทำเอาปุนเกิดอารมณืขึ้นมาจริงๆ
พอปุนอ่านต่อไปเรื่อยๆจนจบ ปุนก็คิดหนักว่าจะทำดีไหม แต่ด้วยอารมรืที่คั่งค้างมาทั้งเมื่อวานรวมกับวันนี้ โดยปกติปุนจะชักว่าวทุกวัน แต่นี่งดมาสองวันเต็ม อารมณ์ที่ถูกสั่งสมมามันก็ทำให้เหตุผลทุกอย่างของปุนนั้นไม่อยู่ในหัว
"งั้น จะเริ่มเลยนะ!"
ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_120:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ เริ่ม งง อะ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ{:5_137:} ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ทำไมไม่ให้ลบก่อนแล้วค่อยคุย มันไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรเลยนะ
หน้า:
[1]
2