หมาป่าขี้เงี่ยน PT54 รุมข่มขืนเด็กหัวขโมย (ฟาวด์)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2023-3-14 14:36ฟาวด์ ''หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย! ไอขี้ขโมย!'' ''หยุดก็โง่อะดิ!'' ตลาดเต็มไปด้วยความชุลมุน อัลฟ่าร่างใหญ่หลายสิบคนกำลังวิ่งไล่โอเมก้าร่างบางคนหนึ่งซึ่งว่องไวมาก ฟาวด์เป็นเด็กไร้บ้านอายุ15 ครอบครัวตายหมดแล้วและไม่มีที่อยู่ ต้องดำรงชีวิตด้วยการลักเล็กขโมยน้อยไปวันๆ แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะไม่ลักเล็กสักเท่าไหร่ เพราะฟาวด์ดันไปขโมยอาหารในบ้านของอัลฟ่าฝูงหนึ่งแล้วโดนสัญญาณเตือนภัยจับได้ซะงั้น เสียชื่อจอมโจรหมด ฟาวด์แทรกตัวผ่านผู้คน ลอดกระโดดผ่านสิ่งกีดขวางไปเรื่อยๆ อีกนิดเดียวก็จะออกจากเขตตลาดแล้ว พวกอัลฟ่ายังวิ่งตามมาติดๆ ปัดผู้คนแถวนั้นจนกระเด็น มือของมันคนหนึ่งยืดยาวออกมาจับที่ชายเสื้อด้านหลังของฟาวด์ ฟาวด์ตกใจหันไปมอง มันหดแขนดึงฟาวด์เข้าไปหาก่อนจะกระแทกหมัดเข้าเต็มหน้าฟาวด์จนกระเด็น ''อัก!'' ฟาวด์กลิ้งไปบนพื้น เอามือยันตัวเองขึ้น เลือดไหลกกปากและจมูก ฟาวด์กระโดดหลบมือของมันที่ยืดมาอีกครั้งก่อนจะออกวิ่งต่อ คว่ำแผงขายของเป็นสิ่งกีดขวางพวกมันไปตามทาง ดวงตาของฟาวด์เปล่งแสงสีส้ม ''มันหายไปไหนวะ!'' พวกอัลฟ่าที่ตามมาจนถึงลานโล่งมองซ้ายขวาหาฟาวด์แต่ก็หาไม่เจอ ตามหาอยู่นานสองนานจนถอดใจกลับไป ฟาวด์ค่อยๆออกจากท่อที่ใช้เป็นที่ซ่อน ''ดีนะ หาที่ซ่อนทัน'' ฟาวด์โล่งอก พลังของฟาวด์คือการหาเจอ เพียงแค่ฟาวด์นึกถึงสิ่งที่ต้องการหาอย่างแน่วแน่รับรองได้ว่ายังไงก็หาเจอ เพราะงั้นตอนที่รัมหนีอยู่จึงท่องในใจว่าที่ซ่อน ที่ซ่อน ทำให้หาที่ซ่อนตัวได้ทันเวลา ฟาวด์มองอาหารที่เหลือน้อยนิดในมือ หลายอย่างหล่นไปตามทางตอนที่วิ่งหนีมา จะให้กลับไปเอาคงไม่วายโดนพวกมันจับได้ ฟาวด์ถอนหายใจอย่างปลงๆ วิ่งหลบมุมหนีไปตามทาง จนกระทั่งมาถึงลานทิ้งขยะด้านหลังตลาด ฟาวด์มุดตัวเข้าไปในท่อปูนขนาดใหญ่ซึ่งฟาวด์ใช้เป็นที่อยู่อาศัยปัจจุบัน เพราะฟาวด์เป็นขโมยทำให้ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ไม่มีความรู้พอจะไปสมัครงานสุจริตเพราะไม่ได้เรียนหนังสือ หลายครั้งที่ฟาวด์อยากจะจบชีวิตตัวเองตามพ่อและแม่ไป แต่ก็คิดอยู่เสมอว่า ต่อให้ฟาวด์จะไร้ค่าขนาดไหน ยังไงก็ต้องมีโอกาสของฟาวด์บ้างในสักวัน โอกาสที่จะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ โอกาสที่จะได้ทำงาน เรียน เที่ยวเล่น ฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก อากาศรอบตัวหนาวไปหมด ฟาวด์ขยับตัวเข้าไปกลางท่อเพื่อหลบฝนที่สาดกระเซ็น หยิบขนมปังที่ขโมยมากำลังจะงับกิน ''หึ มาอยู่นี่เองนะมึง'' ฟาวด์หันไปทางสัมผัสอำมหิตนั้นทันที พวกอัลฟ่าเมื่อกี๊ตอนนี้ลอมอยู่ตรงปากท่อทั้งสองฝั่ง ''กล้ามากนะที่มาขโมยของในบ้านกู'' ''ไอโอเมก้าหัวขโมยชั้นต่ำ'' ฟาวด์ตั้งท่า ไม่มีทางให้หนีอีกแล้ว พวกมันพยายามที่จะเข้ามาในท่อ ฟาวหยิบขวดแก้วปาไปตรงปากทางเข้าก่อนที่มันจะระเบิดออก ''โอ๊ย! ไอเหี้ย ระเบิดขวด!'' ฟาวด์ใช้ช่วงจังหวะนั้นพุ่งตัวออกจากท่อผ่านกลุ่มควัน พวกมันคนหนึ่งวิ่งมาจับข้อเท้าของฟาวด์ไว้ได้ทันทำให้ฟาวด์ล้มลงหน้ากระแทกพื้นจนปากแตก มันคนหนึ่งเอาเท้าเหยียบหัวของฟาวด์ไว้กับพื้นจนฟาวด์เจ็บปวดไปหมด เลือดบนใบหน้าของฟาวด์ไหลไปตามสายฝนที่ชโลมลงมา ''หึ ถ้าไม่ติดว่ามึงก็น่ารักใช้ได้พวกกูคงจะฆ่าทิ้งไปแล้ว ยังไงพวกกูขอเอาคืนกับที่มึงขโมยพวกกูไปหน่อยก็แล้วกัน'' ฟาวด์พยายามจะขัดขืนแต่ก็ไร้เรี่ยวแรง พวกมันฉีกเสื้อผ้าของฟาวด์ออกจนหมด เผยให้เห็นเรือนร่างผอมบางของฟาวด์ พวกมันไม่รอช้า ถอดกางเกงออก ควยใหญ่ยาว10นิ้วหลายลำโด่ตระหง่าน พวกมันผลัดกันเย็ดรูของฟาวด์อย่างเมามันส์ ทุกครั้งที่ควยพวกนั้นแทงเข้ามาฟาวด์รู้สึกจุกไปหมด ร่างกายโอเมก้าของฟาวด์ตอบรับแม้จะอยากต่อต้าน ''หึ โอเมก้าอย่างพวกมึงน่ะก็เป็นได้แค่นี้แหละ'' พวกมันหัวเราะถากถาง รุมเย็ดฟาวด์ไม่หยุด ทั้งยังต่อยท้องและหน้าจนฟาวด์บอบช้ำไปทั้งตัว น้ำตาของฟาวด์ไหลออกมาไม่หยุด ปล่อยให้พวกมันย่ำยีร่างกายอย่างฝืนไม่ได้ ฟาวด์มองพวกนั้นด้วยสายตาเคียดแค้น พวกอัลฟ่ามันโหดร้าย โลกใบนี้มันโหดร้าย พวกมันปล่อยน้ำเชื้ออุ่นมากมายหลั่งไหลเข้ามาในตัวของฟาวด์ก่อนจะพากันจากไป ฟาวด์ที่ตอนนี้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ควักของในกางเกงที่ถูกถอดไว้ตรงหัวออกมา ก่อนจะปักมันลงไปที่แขน มันคือยาคุมกำเนิดแบบเฉียบพลันที่ขโมยมาจากร้านขายยา ค่อยๆยันตัวลุกขึ้น เดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย น้ำขาวขุ่นไหลลงมาตามขา แตกสลายทั้งกายและใจ หรือมันถึงเวลาที่จะต้องจบชีวิตนี้ไปสักที ทำไมกัน ทำไมโลกนี้ถึงมีแต่คนใจร้ายล่ะ ไม่มีคนใจดีบ้างเลยหรือไง ไม่ต้องใจดีมากก็ได้ แค่ไม่ใจร้ายกับฟาวด์ก็พอ ''น้อง'' สัมผัสจากมือหนาที่ไหล่และเสียงทุ้มนุ่มทำให้ฟาวด์เงยหน้ามอง
ทัน อัลฟ่าหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายเหมือนถูกปั้นมาอย่างดี แววตาที่ดูอบอุ่นและเต็มไปด้วยความกังวล สายตาของฟาวด์พร่ามัวจนมองอะไรไม่ชัด ''คนใจดีเหรอ?'' ฟาวด์พูดเพ้อตาลอย ก่อนจะหมดสติไป ฟาวด์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ภาพสุดท้ายก่อนจะสลบไปที่จำได้คือใบหน้าของอัลฟ่าคนหนึ่ง คงจะกระทำชำเราฟาวด์ต่ออีกนั่นแหละนะ ฟาวด์คงตายแล้วงั้นสิ ฟาวด์มองไปรอบๆตัว บนผนังไม้มีดอกไม้มากมายวางอยู่ พอได้สติก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง เสื้อของฟาวด์ถูกเปลี่ยนแล้ว ใส่เสื้อแขนยาวตัวใหญ่จนแขนกินมือมิด ฟาวด์จะลุกขึ้นหนีแต่ก็ต้องนั่งลง '''ซี้ดด' ฟาวด์รู้สึกปวดระบมไปทั้งช่วงล่าง นั่นสินะ เพิ่งจะโดนพวกอัลฟ่าข่มขืนมานี่นา ภาพนั้นย้อนกลับเข้ามาในหัวของฟาวด์อีกครั้ง ''ฟื้นแล้วเหรอ?'' เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสจากดวงจิตทำให้ฟาวด์ตกใจกระโจนจะวิ่งหนี ''โอ๊ย!'' แต่ก็ต้องล้มลงกับพื้นเพราะขาไม่มีแรง บวกกับปวดไปทั้งตัว ''อย่าลุกพรวดพราดแบบนั้นสิ!'' อัลฟ่าคนนั้นวิ่งเข้ามาหาจะพยุงฟาวด์ขึ้น ฟาวด์ควักมีดออกมาตามสัญชาตญาณ แทงเข้าไปที่มือของอัลฟ่าหนุ่มคนนั้น ''อ๊ะ!'' พอมองดูดีๆแล้วอัลฟ่าคนนี้คือคนที่ฟาวด์เจอล่าสุดนี่นา ฟาวด์เมื่อได้สติก็ตกใจทันที คราวนี้คงโดนเอาถึงตายเป็นแน่ ฟาวด์หลับตาปี๋เอามือขึ้นมาตั้งการ์ด แต่แทนที่จะเป็นหมัดกลับเป็นสัมผัสจากมือหนักบนหัวที่ค่อยๆลูบเบาๆ ''ไม่ต้องกลัวแล้ว พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก'' ฟาวด์ค่อยๆลืมตาขึ้นมองใบหน้างามนั้น รอยยิ้มมที่แสนอบอุ่นทำให้นึกถึงพ่อทำเอาฟาวด์น้ำตารื้น เจอแล้วเหรอ คนใจดีคนนั้น ''คงเจออะไรมาเยอะเลยสิท่า'' อัลฟ่าคนนั้นพยุงให้ฟาวด์ลุกขึ้น ตอนนี้ฟาวด์ไม่ต่อต้านแล้ว นั่งลงบนเก้าอี้ไม้แต่โดยดี ''รอแปปนะ เดี๋ยวพี่เอาอะไรมาให้กิน'' ฟาวด์ไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้า สักพักอัลฟ่าคนนั้นก็เดินออกมาพร้อมกับชามข้าวต้มในมือและแก้วน้ำ วางลงหน้าฟาวด์กลิ่นหอมของมันทำเอาฟาวด์ที่ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันน้ำลายสอ รีบตักกินอย่างรวดเร็วไม่พูดไม่จาทันที แปปเดียวก็หมดชาม ''เอาอีกมั้ย'' ฟาวด์พยักหน้ารัวๆ อัลฟ่าคนนั้นไปตักมาให้เพิ่ม ฟาวด์กินหมดอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ฟาวด์มองไปที่มือของอัลฟ่าคนนั้นที่พันผ้าพันแผลเรียบร้อย ''ผมขอโทษครับ'' อัลฟ่าคนนั้นมองแผลของตัวเองก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ''ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ แต่ตอนนี้เราปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วล่ะ'' ฟาวด์พยักหน้า แม้จะรู้สึกผิดอยู่หน่อยก็ตาม ''ทีนี้บอกได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น'' ฟาวด์ลังเล ก่อนจะเล่าไปจนหมดว่าตัวเองชื่อฟาวด์ เป็นเด็กเร่ร่อนเที่ยวขโมยของประทังชีวิตไปวันๆ รวมไปถึงเหตุการณ์ที่เจอวันนี้ด้วย ''พี่จะไม่ถามต่อละกันนะ ฟาวด์ไม่ต้องเล่าแล้ว'' ฟาวด์พยักหน้า ''พี่ชื่อทันนะ เป็นเจ้าของร้านดอกไม้นี่'' ฟาวด์มองไปรอบๆ ร้านนี้ถูกตกแต่งอย่างอบอุ่น ดูเหมาะเข้ากับทันดี ''ร้านดอกไม้?'' ''ใช่'' ทันยิ้ม ''ทำไม พี่ถึงช่วยผมเหรอครับ'' ''แล้วทำไมถึงจะไม่ช่วยล่ะ'' ทันถามกลับ ''สนใจมาช่วยงานที่ร้านมั้ย'' ''ผมเหรอครับ?'' ฟาวด์ชี้ไปที่ตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ ''ใช่ คอยดูแต้นไม้ ดูแลร้าน แลกกับการอู่ที่นี่และอาหาร จะได้ไม่ต้องไปขโมยของอีกแล้ว'' ฟาวด์รู้สึกงงกับทันมาก ทั้งที่เพิ่งเจอกันแท้ๆ หัวนอนปลายเท้าฟาวด์ก็ไม่รู้ ''ทำไมพี่ถึงคิดว่าไว้ใจผมได้ล่ะครับ'' ''ไม่รู้สิ ความรู้สึกมั้ง'' ทันตอบอย่างไม่คิดอะไร ''แล้วตกลงสนใจมั้ย'' ฟาวด์น้ำตาไหลออกมา ทันตกใจ ''อ้าว ร้องไห้ทำไม'' ''ผมดีใจครับ'' ทันขำ เอามือลูบหัวของฟาวด์ ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนได้มีพ่อแล่นเข้ามาในใจ ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมันเป็นอย่างนี้เองสินะ
ฟาวด์ ฟาวด์ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านตรงหน้าต่างตกกระทบกับใบหน้าของฟาวด์จนต้องหยีตา เสียงนกร้องประสานเสียงฟังเสนาะหู ฟาวด์นั่งขึ้นบนเตียง ฝันถึงเรื่องวันนั้นอีกแล้ว เอามือปิดปากหาวก่อนจะลงมาจากเตียง มองนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลา6โมงเช้า ฟาวด์ถอดเสื้อผ้าพันผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น ลงมาที่ชั้นล่างซึ่งเป็นทั้งคาเฟ่และร้านดอกไม้ เซ็ตอัพอุปกรณ์ทำเครื่องดื่มและขนม เปิดม่านตรงหน้าต่างกระจกบานใหญ่ให้แสงแดดสาดส่องเข้ามา เดินรดน้ำต้นไม้ในร้าน แสงแดดตกกระทบกับหยดน้ำบนกลีบดอกไม้สวยสดช่างเป็นภาพชวนมอง เวลาก็ผ่านมาปีกว่าแล้วที่ฟาวด์มาอยู่ที่ร้านของทัน ฟาวด์มีหน้าที่คอยเปิดและปิดร้าน ส่วนทันจะเข้ามาในช่วงสายจนถึงเย็น ฟาวด์นั้นตั้งใจทำงานมากเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณของทันที่ช่วยตัวเองไว้ ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าฟาวด์จะเป็นยังไงตอนนี้ถ้าไม่ได้ทันช่วยเอาไว้ในวันนั้น หลังจากเปิดร้านเสร็จฟาวด์ก็มาทำอาหารเช้าง่ายๆให้ตัวเอง เอามานั่งกินที่โต๊ะ จะว่าไป ช่วงนี้หมอกไม่ได้มาที่ร้านเลย คงจะไม่มีงานที่ต้องใช้ดอกไม้ล่ะมั้ง ส่วนเรื่องตามหาคนในฝันของหมอก ไม่ว่าฟาวด์จะพยายามหายังไงแต่ก็หาไม่เจอ แต่ที่รู้แน่ๆคือ คนคนนั้นยังมีชีวิตอยู่แน่นอน ฟาวด์รู้สึกคิดถึงหมอกจัง หลังจากกินเสร็จก็เอาจานไปล้าง เดินไปหน้าร้านพลิกป้ายเป็นคำว่า OPEN กลับเข้ามาในร้านทำนู่นทำนี่รอลูกค้า ฟาวด์นั้นสนใจในเรื่องดอกไม้อยู่แล้ว ทำให้รู้สึกสนุกไปกับงาน มีลูกค้าสองสามคนเข้ามาในร้าน ส่วนใหญ่มักจะมาซื้อดอกไม้ไม่ก็นั่งดื่มกาแฟทำงาน เวลาผ่านไปจนถึงช่วงสาย เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังขึ้น ''เป็นยังไงบ้าง'' ทันเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นเหมือนอย่างเคย เวลาที่ทันมาฟาวด์รู้สึกเหมือนได้เห็นพระอาทิตย์ยิ้มแฉ่งยังไงก็ไม่รู้ ทันมีรูปร่างกำยำเหมือนอัลฟ่าทั่วไป แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นกลับดูใจดีอย่างบอกไม่ถูก รวมไปถึงสัมผัสจิตและรังสีรอบตัวก็ยังดูเป็นมิตรอีกด้วย กลิ่นของทันนั้นเหมือนกับดอกไม้ขาวนานาชนิดรวมกัน เป็นกลิ่นหอมละมุนชวนลุ่มหลง ไม่แปลกที่จะเป็นคนเนื้อหอมในละแวกนี้ ทันมาทีไรลูกค้าเข้าร้านเยอะทุกที ทันเป็นสุภาพบุรุษกับทุกคนรอบตัว มีความรู้เรื่องพันธ์ไม้อย่างลึกซึ้ง รวมไปถึงความรู้รอบตัวทั่วๆไปด้วย ประวัติการศึกษาของทันนั้นไม่ธรรมดา จบปริญญาเอกจากมหาลัยต่างประเทศ ไม่มีข้อมูลเรื่องครอบครัวสักเท่าไหร่แต่ก็รู้ว่ามาจากตระกูลที่ร่ำรวย ปัจจุบันทำธุรกิจหลายอย่างที่ล้วนแต่เกี่ยวกับพันธ์ไม้ทั้งสิ้น ''ก็โอเคครับพี่'' ทันเอาผ้ากันเปื้อนมาใส่ ''กินอะไรหรือยัง'' ''กินแล้วครับ'' ทันพยักหน้า เดินไปชงกาแฟกิน ''เอากาแฟมั้ย'' ฟาวด์พยักหน้า กาแฟที่ทันทำนั้นอร่อยที่สุดแล้ว ทันทำเสร็จแล้วมายื่นให้ฟาวด์แก้วหนึ่ง ''ขอบคุณครับ'' ฟาวด์รับมาดื่ม วันนี้ร้านค่อนข้างเงียบ ลูกค้าเข้ามาบ้างประปราย ส่วนใหญ่วันนี้จะเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่นัดมาคุยงานเป็นช่วงเวลามากกว่า ''แล้วเรื่องหมอกล่ะ เป็นยังไงบ้าง คืบหน้าบ้างมั้ย'' ''ไม่ค่อยเลยครับ'' ''เราหาไม่เจอเลยจริงๆเหรอ'' ''ไม่เจอเลยครับ รู้แค่ว่าอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่'' ''อย่าหักโหมมากไปล่ะ'' ฟาวด์ยิ้ม ''ไม่หรอกครับ ผมเต็มใจที่จะช่วยเค้า'' หมอกเป็นทั้งไอดอลและคนที่ฟาวด์แอบปลื้ม หมอกเคยช่วยชีวิตฟาวด์ไว้หลายครั้ง ถึงตอนคุยกันหมอกจะไม่ค่อยสนใจฟาวด์ก็เถอะ ตอนนี้เป็นช่วงว่างของร้าน ลูกค้ายังไม่ถึงเวลานัด ''มานี่สิ'' ทันเรียกให้ฟาวด์ไปนั่งข้างๆที่โต๊ะไม้ ชูถุงผ้าใบเล็กขึ้นมา ''อะไรเหรอครับ'' ''ก็ที่บอกว่าจะสอนปลูกดอกพยับหมอกไง'' ฟาวด์ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ดอกพยับหมอกเป็นดอกไม้ที่ฟาวด์จำได้เวลาที่ตรวจดูความทรงจำของหมอก ดอกไม้นี้จะต้องเป็นกุญแจสำคัญในการตามหาเด็กผู้ชายในฝันของหมอกแน่นอน ปกติเวลาที่ว่างทันมักจะสอนเรื่องพันธ์ไม้ต่างๆให้ฟาวด์อยู่เสมอ ฟาวด์ที่ชอบเรื่องพวกนี้ก็ได้ถ่ายทอดวิชามาจากทันอยู่พอสมควร ''โอเคมั้ยอะครับ?'' ฟาวด์ยื่นกระถางของตัวเองให้ดู ''ดอนเยอะไปนิดนึง'' ทันปัดออกให้ ''ได้แล้วล่ะ เก่งมาก'' ทันลูบหัวของฟาวด์เบาๆ ''พี่ทันครับ'' ''หืม'' ''ผมถามอะไรหน่อยได้มั้ย'' ''ได้สิ'' ''พี่เป็นรุ่นพี่ของพี่หมอกใช่มั้ยครับ'' ''ใช่ สนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้วน่ะ'' ''พี่ทันมีพลังอะไรเหรอครับ'' ''ทำไมถึงอยากรู้ล่ะ'' ''ก็ผมไม่เคยเห็นพี่ใช้พลังเลยสักครั้ง สู้ก็ไม่เคย'' ''พี่ไม่ชอบความรุนแรง ไม่ชอบสู้กับใคร พี่เลยไม่ต้องใช้พลังไง อีกอย่าง พี่ก็ไม่ได้มีพลังมากมายอะไรนักหรอก สู้พวกหมอกไม่ได้อยู่แล้ว'' ทันหัวเราะตัวเอง ถึงพลังที่แผ่ออกมาจะไม่เท่ากับพวกคนในฝูงROME แต่ฟาวด์ก็รู้ดีว่าทันเองก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ''ทำไมถึงไม่สู้ล่ะครับ'' ''แล้วทำไมเราต้องสู้ล่ะ'' ''ก็พวกเราเกิดมาเพื่อสู้กันไม่ใช่เหรอครับ'' ''ไปเอาที่ไหนมาล่ะเนี่ยไอเด็กดื้อ'' ''ก็ทุกคนเค้าพูดกันอย่างนั้นนี่'' ''สู้น่ะสู้ได้ แต่พี่คิดว่าถ้าไม่จำเป็นก็ไม่เห็นต่องสู้เลย'' ''แปลว่าถ้าต้องสู้พี่ก็จะสู้ใช่มั้ยครับ'' ''คงจะอย่างนั้นแหละมั้ง'' เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น สงสัยลูกค้าจะมาแล้ว ''สวัสดีครับ'' ทันกล่าวทักทายลูกค้าอย่างที่ทำประจำ
ซิน ผู้ชายรางสูงยืนอยู่หน้าประตู รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนหน้านั้นดูน่าขนลุกแปลกๆ ''ลูกค้าได้นัดรับของไว้หรือเปล่าครับ?'' ทันถาม ''ไม่ได้นัดไว้ครับ แต่มารับของน่ะใช่'' ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาข้างใน รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมานั้นแรงจนสัมผัสได้ ลูกค้าคนนี้ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย ฟาวด์ถอยหลังหนีนิดหน่อย รู้สึกเหมือนเคยเจอสัมผัสแบบนี้ที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน มองไปที่ทัน ทันเองก็ดููออกว่าลูกค้าคนนี้ไม่น่าไว้ใจ ''อะไรเหรอครับ'' ''ผมกำลังตามหาเด็กผู้ชายคนนี้ครับ'' ซินยื่นรูปใบหนึ่งให้ทั้งคู่ดูฟาวด์ตกใจมากแต่ก็พยายามไม่แสดงอาการอะไร มันคือรูปของฟาวด์จากกล้องวงจรปิดตอนที่เข้าไปหาข้อมูลในฐานBlack Spider ฟาวด์ลองมองผู้ชายคนนั้นดีๆอีกครั้ง รอยสักรูปแมงมุมสีดำตรงหางตาบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นหนึ่งในสมาชิกไม่ผิดแน่นนอน คงจะกลับมาตามล่าฟาวด์อีกครั้ง ทันเพ่งมองรูปนั้น ''ไม่เคยเห็นเลยนะครับ ทำไมถึงมาหาที่นี่ล่ะครับ'' ''ผมก็ไปตามหาทุกร้านแหละครับ แหล่งข่าวส่งมาว่าเด็กนี่อยู่แถวนี้'' ''แล้วจะตามหาเด็กคนนี้ไปทำไมครับ'' ''ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องรู้ครับ แค่บอกมาว่าเด็กนั่นอยู่ที่นี่หรือเปล่าก็พอ'' ''ไม่เคยเห็นเลยครับ'' ทันยื่นรูปคืนให้ ผู้ชายคนนั้นหันมามองฟาวด์แล้วยิ้ม ''กลับห้องไป'' ทันบอกฟาวด์ ฟาวด์พยักหน้าแล้วเดินไป ''เดี๋ยวสิครับ'' ผู้ชายคนนั้นเดินมาจะจับแขนของฟาวด์แต่ทันเดินมาบังไว้ ''ผมบอกแล้วไงครับว่าที่นี่ไม่มี ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็เชิญครับ'' ''ทำไมใจร้ายจังล่ะครับ'' ผู้ชายคนนั้นหัวเราะ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขียวสว่างวาบ ''ผมไปไม่ได้หรอก เพราะผมมีธุระที่นี่'' มีรอยเผาไหม้เกิดขึ้นที่กลางหน้าผากของผู้ชายคนนั้นเป็นคำว่า SIN ''ขอแนะนำตัวสักหน่อยละกันนะครับคุณทัน ฟาวด์ ผมชื่อซิน มีหน้าที่มารับตัวของฟาวด์ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย'' ทันเอามือดันให้ฟาวด์ไปข้างหลังตัวเอง ค่อยๆถอยออกห่างจากซิน ''เดี๋ยววิ่งหนีออกทางประตูหลังไปเลยนะ แล้วไม่ต้องกลับมาล่ะ'' ''แล้วพี่ทันล่ะครับ'' ''ไม่ต้องห่วงพี่หรอก'' ''ไม่ครับ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น'' ''อย่าเป็นเด็กดื้อ ทำตามที่พี่สั่งก็พอ'' ''ไม่ครับ'' ซินมองทั้งคู่คุยกัน ''จะคุยกันอีกนานมั้ยครับ ผมมีงานอื่นต้องไปทำต่อนะ'' ''วิ่ง!'' ฟาวด์ดีดตัววิ่งกระโจนออกหน้าต่างไปทันที ซินวิ่งตามไปแต่ถูกทันมายืนขวางหน้าต่างเอาไว้ ''เกะกะน่า!'' ซินคำราม กรงเล็บเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกต ง้างขึ้นฟาดใส่ทัน ทันจับข้อมือของซินไว้แล้วเหวี่ยงไปกระแทกกำแพงอีกฝั่ง ซินตั้งตัวได้ทัน ''ไม่ธรรมดานี่นา'' ''คุณต้องการอะไร ฟาวด์ไปทำอะไรให้คุณ'' ''ไม่ใช่กับผมหรอก กับหัวหน้าของผมต่างหาก'' ''ทำอะไร'' ''มันไม่ใช่เรื่องของคุณ'' ''เรื่องของฟาวด์คือเรื่องของผม และผมมั่นใจว่าฟาวด์ไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครแน่นอน'' ''ไอเด็กจรจัดหัวขโมยแบบนั้นเนี่ยนะ'' ''ทุกคนต่างก็มีอดีตกันทั้งนั้น จะมีปัจจุบันอนาคตไปทำไมถ้ายังยึดติดกับแค่อดีต'' ''พูดอะไรยาวจัง งั้นจะฆ่าคุณก่อน แล้วค่อยตามไปฆ่าไอเด็กฟาวด์นั่นละกัน'' ซินพุ่งเข้าใส่ทัน ทันย่อตัวลงแล้วพุ่งหลบได้หวุดหวิด เล็บมรกตของซินงอกยาวออกมาเฉียดใบหูของทันจนเป็นแผลเล็กๆ ''โชว์ของหน่อยสิคุณอัลฟ่า เอาแต่หลบดบต้าอย่างผมมันน่าสมเพชนะ'' ''ผมไม่จำเป็นต้องใช้พลังกับคนอย่างคุณหรอก'' ''ดูถูกกันจังนะ'' ซินเลียปาก ยิงฟันแหลมคมสีเขียวมรกตเต็มปาก กระโจนอ้าปากกัดเข้าที่ไหล่ของทันอย่างแรง รันจิกหัวของซินกระชากออกแล้วเข่าใส่หน้าไปเต็มแรงจนซินกระเด็นติดเพดาน ไหล่ของทันเป็นแผลเหวอะเลือดไหลอาบ ซินยิ้มแล้วใช้โอกาสนี้พุ่งออกนอกหน้าต่างไป ''แม่งเอ๊ย!'' ทันสบถที่เสียท่า รีบวิ่งตามออกไป ฟาวด์วิ่งมาเรื่อยๆโดยไม่หันกลับหลังไปมอง ในใจเป็นห่วงทันมากแต่ก็เชื่อฟังทันและวิ่งหนีต่อไป ฟาวด์สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ปรากฏขึ้น เมื่อหันไปมองก็พบว่าซินกำลังวิ่งตามมา ฟาวด์กระโดดขึ้นข้างบนให้ซินพุ่งเลยไป ซินตั้งหลังกแล้วหันกลับมาได้ทันที ฟาวด์นั้นไม่มีพลังที่ใช้ต่อสู้ได้เลย สกิลโจรของฟาวด์ไม่สามารถสู้นักฆ่าอาชีพอย่างพวกแมงมุมดำนี้ได้หรอก มือของซินขยายใหญ่ออกเป็นกรงก่อนจะปักลงที่พื้นขังฟาวด์ไว้ข้างใน ''หึ หนีไปไหนไม่ได้แล้วนะไอเด็กเปรต'' รถเก๋งสีขาวคันหนึ่งขับมาจอดข้างๆซิน ประตูรถเปิดออก กลิ่นอันชวนน่าสะอิดสะเอียนและจิตสังหารรุนแรงแผ่ไปทั่วบริเวณ กลิ่นเน่านี้ กลิ่นที่ฟาวด์จำได้ดีตอนผ่านห้องผู้บัญชาการของBlack Spider ''สวัสดีครับคุณเนตร'' ซินกล่าวทักทายหหัวหน้าของตน ผู้ชายชื่อเนตรเดินเข้ามาใกล้ฟาวด์ แต่ที่แปลกคือเห็นหน้าได้เพียงแค่ครึ่งเดียว ส่วนของตาเหมือนมีม่านโปร่งแสงสีดำที่มองไม่เห็นปกคลุมอยู่ทำให้เบลอ ''ครั้งก่อนทำไว้แสบมากนะ แต่ก็ถือว่าเก่งทีเดียวที่ทำให้ชั้นอยากฆ่าแกด้วยมือชั้นเอง'' เนตรถอดถุงมือสีดำของตัวเองออก ยื่นมาใกล้ฟาวด์ ฟาวด์ถอยหลังหนีแต่กรงมือของซินกลับค่อยๆหดตัวลง ปลายนิ้วของเนตรเข้าใกล้หน้าของฟาวด์ขึ้นทุกที ฟาวด์หลับตาปี๋ แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ฟาวด์ลืมตาก็พบว่าตัวเองตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของทันที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิต ''พี่ทัน!'' ''บอกให้หนีไปไง!'' ทันกระโดดข้ามกำแพง ''พวกนั้นคือใคร'' ทันถาม ''พวกเค้าเป็นศัตรูของพี่หมอกครับ'' ''แล้วเราเข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย'' ''มันอธิบายยากครับ'' ''ช่างมันเถอะ ตอนนี้ต้องไปที่บ้านหมอกก่อน'' ''คงจะไปไม่ได้ง่ายๆหรอก'' ซินเดินมาดักหน้าทั้งคู่เอาไว้โดยมีเนตรยืนอยู่ข้างหลัง ''ผมจะไม่ทำอะไรคุณถ้าคุณส่งตัวเด็กนั่นมาให้ผม'' เนตรกล่าวเสียงเรียบ ''ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย'' ''คุณจะได้ไม่ต้องตาย แล้วกลับไปเปิดร้านดอกไม้อย่างสงบสุขยังไงล่ะ'' ''มันสงบสุขได้เพราะมีฟาวด์ด้วยต่างหาก ผมคงปล่อยให้คุณทำอะไรเค้าไม่ได้'' ทันพูดอย่างหนักแน่น ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่น ''งั้นก็ช่วยไม่ได้'' ยังไม่ทันที่ทันจะตั้งตัวเนตรก็เข้าประชิดตัวพร้อมกับมือที่ประทับที่หน้าอก ร่างกายของทันค่อยๆสลายกลายเป็นผุยผง ''พี่ทัน!'' ฟาวด์ตกใจมาก ''วิ่ง..'' ทันกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสลายไป ฟาวด์ออกตัววิ่งทันที น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ความคิดในหัวสับสนจนแทบจะระเบิด พี่ทัน พี่ทันตายแล้ว มันฆ่าพี่ทัน ฟาวด์วิ่งไม่ดูทางจนร่างปะทะอย่างจังเข้ากับคนตัวใหญ่ ตอนนี้ฟาวด์ไม่สนอะไรอีกแล้ว จะชนใครก็ช่าง จะโดนฆ่าก็ช่าง ''นาย..เป็นอะไร''
หมอก
เลิฟโฬม
หมอกตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ฟาวด์สภาพดูไม่ได้ร้องไห้ตาแดงเหมือนเสียสติ ''ใครทำอะไร บอกชั้นมา'' หมอกนั่งลงจับไหล่ของฟาวด์เขย่า ฟาวด์เงยหน้าขึ้นมามองหมอกแล้วน้ำตายิ่งไหลออกมา ''พี่หมอก..พี่ทัน'' ''ทำไม พี่ทันอะไร'' หมอกสัมผัสได้ถึงจิตสัมผัสอันตรายที่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้ ''ไปจากที่นี่กันก่อน'' หมอกยืนขึ้น เมื่อเห็นว่าฟาวด์ยืนไม่ได้จึงอุ้มฟาวด์ขึ้นแล้วรีบเดินไปที่รถก่อนจะขับออกไป ซินและเนตรที่มองรถของหมอกอยู่ในหลืบคุยกัน ''จะให้ตามไปมั้ยครับ'' ''ไม่ต้องหรอก เป็นแบบนี้แหละถูกต้องแล้ว'' เนตรยิ้ม หมอกขับรถกลับมาที่บ้าน ฟาวด์ยั่งคงนิ่งเหมือนช็อคอยู่ หมอกพามานั่งที่โซฟาแล้วลุกไปหยิบน้ำมาวางบนโต๊ะ ''ตกลงเกิดอะไรขึ้น'' ฟาวด์ยังคงเงียบ ''บอกมาสิ'' ''พี่ทันตายแล้วครับ'' ''ห้ะ!'' หมอกตาโต ฟาวด์หันมามองหมอกด้วยตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา ''พวกมันครับ...พวกมันจะมาเอาตัวผม'' หมอกรู้ทันทีว่าฟาวด์พูดถึงพวกไหน ใจของหมอกตอนนี้โกรธจนอธิบายไม่ได้แต่พยายามข่มเอาไว้ ''เพราะผม เพราะผมพี่ทันเลยต้อง...'' ''ไม่ มันไม่ใช่ความผิดของนาย'' หมอกดึงฟาวด์เข้ามากอดแนบอก ฟาวด์ฟุบแล้วร้องไห้โฮ หมอกปล่อยให้ฟาวด์ร้องไปแบบนั้นพักใหญ่ จนฟาวด์เหนื่อยและหลับไป หมอกจับฟาวด์ให้นอนท่าดีๆบนโซฟา สายตาที่นิ่งเฉยเย็นชาของหมอกตอนนี้กลับดูน่ากลัวกว่าเดิมหลายเท่า หมอกกลายร่างเป็นควันก่อนจะพุ่งตรงไปที่บ้านฝูงทันที เลิฟที่นั่งกินขนมรู้สึกได้ถึงจิตสัมผัสที่โกรธเกรี้ยวกำลังพุ่งตรงมาที่ตัวบ้าน รีบวางขนมในมือแล้ววิ่งจะไปล็อคประตู ไมทันที่เลิฟจะได้ล็อคประตูกลับถูกกระชากเปิดออกเสียก่อน ''พี่หมอก'' กลับเป็นหมอกที่โผล่มาซะงั้น นึกว่าเป็นศัตรูซะอีก ''นายรักษาได้มากแค่ไหน!?'' ''ห้ะ ครับ?'' ''นายชุบชีวิตได้มั้ย!?'' ''ผมทำขนาดนั้นไม่ได้หรอกครับ'' ''ต้องทำได้สิ!'' หมอกกำข้อมือของเลิฟแน่น ตอนนี้หมอกนั้นน่ากลัวมาก เป็นแรงข่มของอัลฟ่าที่เลิฟไม่ได้เจอมานาน ''ผมทำไม่ได้จริงๆครับ พี่หมอกใจเย็นๆก่อนครับ'' ''ทำไมจะไม่ได้! รักษาคนเกือบตายนายยังทำมาแล้วนี่ หรือนายแค่ไม่อยากใช้เฉยๆ!?'' ''ไอหมอก!'' หมัดของโฬมกระแทกเข้าเต็มหน้าของหมอกจนกระเด็นไปติดกำแพง โฬมพุ่งไปนั่งคร่อมแล้วต่อยหน้าหมอกไม่ยั้งทันที ''มึงทำอะไรของมึง ห้ะ!?'' โฬมบีบคอของหมอกที่เลือดกกปากแน่น แต่แววตาของหมอกไม่ได้ดูกลัวเลยสักนิด ''พี่โฬม หยุดครับ พี่หมอกไม่ได้ทำอะไรผม'' ''ไม่ได้ทำอะไร ก็เห็นอยู่!'' โฬมตะคอก หมอกกลายร่างเป็นควันหลุดออกจากโฬมแล้วเตะเข้าที่ก้านคอของโฬมอย่างจัง โฬมจับขาของหมอกไว้หมายจะจับกระแทกพื้น เลิฟไม่รู้ต้องทำยังไง จะเข้าไปห้ามก็ทำไม่ได้ ''เฮ้ย!'' เสียงตะโกนที่เหมือนคำรามดังก้องไปทั่วบ้านทำให้ทุกคนหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ ''พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!'' ราคานเดินลงมาจากชั้นสอง ''ก็ไอหมอกมันทำร้ายเลิฟ'' ''ผมไม่ได้ทำ พี่ไม่รู้เรื่องอะไรมาทีหลังแล้วมาใส่ผมขนาดนี้'' ''อ้าว ไอสัสนี่'' โฬมง้างหมัด ''หยุด!'' ทุกคนหยุดตามที่ราคานสั่ง มานั่งรวมกันที่โซฟากลางบ้าน ''ขอโทษที่รุยแรงกับนาย แค่โมโหเกินไป'' หมอกบอก เลิฟที่กำลังรักษาแผลให้หมอกยิ้มให้ ''ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ'' แต่ดูเหมือนคนที่จะไม่เข้าใจคือโฬม ยังมองหมอกตาขวางอยู่ ''ไหนเล่ามาสิหมอก มันเกิดอะไรขึ้น'' ราคานถาม ''พี่ชายที่ผมสนิท เค้าตายแล้ว'' ทุกคนตกใจ ''แล้วคนที่ฆ่า ก็คือพวกมัน'' หมอกมองตาของราคาน ราคานเข้าใจหมอกทันที ''แล้วพี่ชายนายเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ'' ''มันคงจะทำร้ายคนรอบข้างเราแทนที่จะเป็นเรา'' โฬมบอก หมอกรู้สึกผิดเหมือนตัวเองเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทันต้องมาตาย ทำให้ฟาวด์ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ราคานจับไหล่ของหมอก ''อย่าโทษตัวเอง เรามาช่วยกันคิดว่าจะเอายังไง'' หมอกแม้จะสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมราคานถึงรู้ว่าหมอกคิดอะไรพยักหน้าเห็นด้วย ราคานหันมามองโฬม ''อะไร'' ''มึงล่ะ เมื่อไหร่จะขอโทษ'' ''ขอโทษอะไร'' ''มึงเป็นถึงหัวหน้า แต่กลับไม่มีสติ ใช้แต่ความรุนแรง มึงอุตส่าดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้ว อย่ากลับไปเป็นแบบเดิมเลยว่ะ'' โฬมถอนหายใจ ''กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ'' ''แล้วทำไมมึงต้องฉุนขนาดนั้น'' ''กูนึกว่ามันกำลังทำร้ายเลิฟ ปกป้องคนในฝูงก็หน้าที่กูไม่ใช่เหรอวะ'' ราคานมองด้วยสายตาชวนสงสัย ''อืม'' หมอกเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ''ผมต้องกลับแล้ว ไว้ค่อยคุยกัน'' หมอกกลายร่างแล้วพุ่งออกไปทันที เลิฟยังงงอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ''งั้นพี่กลับขึ้นไปทำงานก่อนนะ'' ราคานบอก ''ครับ'' ราคานกลับขึ้นไป เลิฟเขยิบตัวมานั่งข้างโฬม ''ให้ผมทำแผลให้นะครับ'' โฬมพยักหน้า หันไปทางเลิฟอย่างว่าง่าย โน้มตัวต่ำลงให้ เลิฟเอามือจับที่ข้างแก้มของโฬม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขียวส่องสว่าง ร่างกายของโฬมค่อยๆฟื้นฟูขึ้น ''แต่พี่โฬมก็ไม่น่าไปต่อยพี่หมอกเค้าขนาดนั้นเลยนะครับ'' ''ก็พี่ไม่รู้ นึกว่ามันทำร้ายเลิฟไง'' ''พี่โฬมเป็นห่วงผมเหรอครับ'' โฬมชะงักหน้าขึ้นสีเมื่อถูกถามโดยไม่ได้ตั้งตัว ''ก็..ก็ต้แงก่วงดิวะ คนในฝูงนะเว้ย'' ''นั่นสินะครับ'' เลิฟยิ้ม ปล่อยมือออก ''เสร็จแล้วครับ'' ''จะไปไหน'' ''กลับขึ้นห้องครับ'' โฬมดึงให้เลิฟนั่งลงที่เดิม ''อยู่ด้วยกันก่อน'' สายตาของโฬมทำให้เลิฟใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ ''เอ่อ..ครับ'' เลิฟยอมนั่งกับโฬมแต่โดยดี ''เห็นบอกว่าโรงเรียนมีไปเข้าค่าย'' ''ใช่ครับ ต้นเดือนหน้า'' ''คนนอกไปด้วยได้นี่'' ''ใช่ครับ'' ''อยากให้ไปด้วยมั้ย'' ''พี่โฬมไม่ต้องทำงานเหรอครับ'' ''ก็..ต้นเดือนหน้าว่างพอดี แล้วก็เบื่อไม่มีอะไรทำด้วย'' ''ถ้าพี่โฬมอยากไปก้ไปได้ครับ'' ''ไม่ได้อยากไป ก็บอกไงว่าว่าง'' เลิฟขำ ''ครับ งั้นผมจะบอกพี่อีกทีนะครับ'' ''อืม'' หมอกกลับมาที่บ้าน ฟาวด์ยังคงหลับอยู่บนโซฟา ''ไปจัดห้องนอนแขกห้องติดกับชั้นให้ที'' หมอกสั่งลูกน้องคนหนึ่งในบ้าน ลูกน้องคนนั้นรับคำแล้วรีบไปทันที หมอกนั่งลงข้างตัวฟาวด์ ยื่นมือไปลูบหัวฟาวด์เบาๆ คิดว่าจะทำยังไงต่อจากนี้ดี ฟาวด์ค่อยๆลืมตาขึ้น ''พี่หมอก'' ยันตัวขึ้นนั่ง ''โอเคมั้ย'' ฟาวด์ยังคงเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ส่ายหัวเป็นคำตอบ ''พี่ทันเป็นทุกอย่างของผม ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว'' ทันเป็นคนที่ช่วยชีวิตของฟาวด์ไว้ เลี้ยงดูสอนสิ่งต่างๆ เป็นทั้งพี่ชายและพ่อเลยก็ว่าได้ ฟาวด์หันมามองหมอก ''ผมจะทำยังไงต่อดีครับ'' สายตาของฟาวด์ตอนนี้นั้นดูแตกสลาย เต็มไปด้วยความเศร้าโศก หมอกดึงฟาวด์เข้ามากอด ''นายยังเหลือชั้นอยู่'' ฟาวด์กอดหมอกแน่นอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ หมอกพาฟาวด์ขึ้นมาดูห้อง มันหรูมากๆจนฟาวด์เกรงใจ ''จะให้ผมอยู่ที่นี่เหรอครับ'' ''ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า'' ''เปล่าครับ แค่มันหรูเกินไป'' ''เอาของไปเก็บ แล้วลงไปกินข้าว'' หมอกพูดก่อนจะเดินออกไป ฟาวด์วางกระเป๋าแล้วนั่งลงบนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง ดอกไม้สีขาวในสวนของหมอกเบ่งบานท่ามกลางแสงจันทร์ ชวนให้นึกถึงหน้าของทันในวันนั้น ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอันแสนใจดีและอบอุ่น น้ำตาของฟาวด์ไหลออกมาอีกครั้ง จากความเศร้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น ฟาวด์จะหาพวกมันให้เจอ แล้วฆ่าพวกมันด้วยมือของฟาวด์เอง ฟาวด์ลงมาที่ห้องอาหาร หมอกนั่งอยู่ก่อนแล้ว ''นั่งสิ'' ''ครับ'' ฟาวด์นั่งลง ''ต่อไปนี้นายจะมาอยู่ที่นี่กับชั้น'' ''ผมขอปฏิเสธได้มั้ยครับ'' ''ทำไมล่ะ'' ''ผมอยากกลับไปดูแลร้าน'' หมอกถอนหายใจ ''ชั้นเข้าใจนายนะ แต่ที่นั่นมันไม่ปลอดภัย'' ''แต่...'' ''พี่ทันไม่ได้ตายไปเพราะอยากให้นายกลับไปเสี่ยงอันตรายหรอก ใช่มั้ย'' ฟาวด์เถียงไม่ออก ''อยู่ที่นี่แหละ ชั้นเองก็จะจัดการกับพวกมันเหมือนกัน'' หมอกพูดเสียงเรียบ หมอกเองก็แค้นไม่ต่างกัน รับรองว่าจะไม่ปล่อยพวกมันไปแน่นอน หลังจากกินข้าวเสร็จฟาวด์ก็กลับขึ้นมาบนห้อง เปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ มันหรูมากจนฟาวด์ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าจับอะไรเลยแฮะ แต่วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน การอาบน้ำอาจจะช่วยชำระล้างความเหนื่อยล้าได้บ้าง ฟาวด์เปลี่ยนเป็นชุดนอนที่ถูกเตรียมไว้ให้บนเตียงแล้วนั่งลง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ''เข้ามาเลยครับ'' หมอกเดินทะลุประตูเข้ามา ''อยู่ได้ใช่มั้ย'' ''ได้ครับ'' หมอกนั่งลงข้างๆ ''ไม่ต้องห่วงเรื่องต่างๆชั้นจะจัดการให้เอง'' ''ครับ'' ''เราจะแก้แค้นพวกมัน ชั้นสัญญา'' ''ขอบคุณนะครับ'' หมอกพยักหน้า ลังเลเล็ดกน่อยก่อนจะเอามือลูบหัวของฟาวด์เบาๆ ''ชั้นจะดูแลนายเอง ให้เหมือนกับที่พี่ทันดูแลนาย เพราะงั้นสบายใจได้ พี่ทันเองก็คงไม่อยากเห็นนายเป็นแบบนี้หรอก'' ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฟาวด์คงทำใจไม่ได้ในเร็ววันนี้หรอก ''ชั้นจะส่งนายไปเรียน'' ''อะไรนะครับ'' ''นายควรมีทักษะติดตัวมากกว่านี้ถ้าอยากอยู่รอด'' หมอกพูดดูจริงจัง ''เข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่'' ''ครับ'' หมอกเดินออกไปจากห้อง ฟาวด์นอนลงห่มผ้า มองออกไปนอกหน้าต่าง น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ฟาวด์พยายามข่มตานอนจนหลับไป {:7_295:} ขอบคุณครับ{:5_119:} ขอบคุณครับ. น่าสงสารทันครับ ปกป้องน้องจนตัวตาย ทันหายไปง่ายมาก มันต้องมีอะไรแน่ๆ ขอบคุณมากครับผม ราคาน สมควรเป็นหน.ฝูงมากกว่าโฬมอีก ราคาร
นมีความเป็นผู้นำ กลับมาแล้ว โคตรดีใจเลย หายไปนานมากเป็นอะไรหรือป่าว
แอบน้ำตาซึมไปกับฟาวด์ด้วย เลิฟ up level มาช่วยหน่อย ขอบคุณ ตัวละครใหม่ก็มา รอติดตามนะครับบบ เจ๋ง ขอบคุณครับ {:7_295:} สนุกมากครับ ขอบคุณครับ กลับมาแล้วเรื่องรี้ รอนานมากๆเลย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ