ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนบ้านแล้ว C4
Chapter4กันครุ่นคิดอะไรเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา “อ๋ออ พี่เห็นสองคนนั้นเดินกลับออกไปแล้ว พี่เดินสวนกับพวกเขาตอนมาเข้าห้องน้ำนี่แหละ”“เอ้าเหรอครับ”“ใช่ จอมน่าจะคลาดกันกับเขานะ”“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวจอมรีบกลับไปที่โต๊ะดีกว่า เดี๋ยวสองคนนั้นจะงงว่าหายไปไหน”แต่ก่อนที่จอมจะเดินจากไปนั้น กันก็ได้เรียกเขาไว้อีกครั้ง“เอ้อ น้องจอม วันเสาร์นี้ว่างรึป่าว พอดีพี่อยากจะชวนไปดูหนังเรื่องใหม่ที่เพิ่งเข้า”กันมองคนตัวเล็กกว่าได้ความคาดหวัง “อืม น่าจะได้มั้งครับ”“โอเค เดี๋ยวไว้ยังไงพี่โทรนัดอีกที”หลังจากล่ำลากันเสร็จ กันมองตามร่างของคนตัวเล็กกว่าที่กำลังเดินจากไปพร้อมกับยิ้มออกมา.......................................... จอมรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกที่พยายามเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จ เพราะวันพุธถัดมานั้นทำให้เจ้าตัวว่างและมีเวลาอ่านนิยายอยู่ที่บ้าน แต่ในขณะเดียวเขานั้นอ่านไปได้สักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตอนแรกเขานึกว่าเป็นแม่ของเขา แต่กลับเป็นดิน ที่เปิดประตูพร้อมกับร้อยยิ้มอันสดใส ในมือของเขาชูถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยขนม “พอดีเมื่อเช้า บ้านดินออกไปทำบุญที่วัดมา ผ่านร้านขนมเลยซื้อมาฝาก จอมยุ่งอยู่รึป่าวครับ”“เอ่อ...ไม่เลย”จอมรีบลงไปจานขึ้นมาก่อนที่ทั้งสองคนจะแกะขนมทานกัน โดยที่ดินนั้นเดินสำรวจห้องจอมไปเรื่อยๆ อันที่จริง นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีโอกาสได้เข้ามาห้องจอมแบบนี้“หนังสือเยอะเหมือนกันนะเนี่ย”“อื้ม จอมชอบอ่านหนังสือตั้งแต่เด็กแล้ว”“มีแต่นิยายทั้งนั้นเลย”“ถ้าดินอยากอ่านเล่มไหนหยิบไปได้เลยนะ”ดินกล่าวคำขอบคุณก่อนจะกลับมานั่งข้างๆจอมอีกครั้ง “กินเลอะเหมือนเด็กเลย” ดินว่า ก่อนจะใช้นิ้วโป้งค่อยๆเช็ดเศษขนมออกจากริมฝีปากนั้นเบา จอมนั้นได้แต่อึ้งไม่คิดว่าดินจะทำแบบนี้ “จอมเช็ดเองได้” เขาว่า ก่อนที่หน้าจะขึ้นสีแดงระเรื่อ“ก็ดินอยากเช็ดให้” หัวใจของทั้งสองเต้นประสานเป็นจังหวะเดียวกัน ความเงียบนั้นได้เข้ามาปกคลุมต่างคนต่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จอมหันไปมองหน้าของดิน เขารู้สึกว่าวันนี้ดินหล่อขึ้นเป็นพิเศษ ยิ่งมองจากมุมข้างๆแบบนี้แล้ว จมูกโด่ง ขนตางอน ผิวขาว ริมฝีปากได้รูป ราวกับดาราจีนก็ไม่ปานจอมตัดสินใจทำตามสัญชาตญาณ เขาค่อยๆเอื้อมมือไปที่คนข้างๆก่อนจะใช้นิ้วโป้ง ปาดสัมผัสริมฝีปากเนียนนุ่มนั้นเบาๆ เห็นดังนั้นดินรีมยกมือขึ้นมาจับข้อมือนั้นไว้“ปากดินมีอะไรติดอยู่เหรอครับ”“ไม่มี แต่จอมอยากเช็ดให้”ทั้งสองคนยิ้มออกมาเบาๆ ต่างคนต่างมีใจให้กัน และในสถานการณ์นี้ พวกเขาก็รู้สึกว่าบรรยากาศและเคมีในตอนนี้อีกฝ่ายก็อาจจะรู้สึกเหมือนกันก็ได้ แต่ทว่า....ความกลัวที่จะเสียเพื่อนจึงยังไม่มีใครกล้าพูดอะไร“ดิน คิดถึงจอมจัง เหมือนช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ไปไหนทำอะไรด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนเลย”จอมนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ “อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ดินสนิทกับจุนมากกว่าก็ได้”ดินนิ่งกับคำพูดนั้นของจอม ก่อนจะหันหน้าไปอีกทางราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เพียงไม่นานเขาก็หันกลับมาพูดกับจอม“ยังไงดินสนิทกับจอมที่สุดอยู่แล้ว ไม่ต้องงอนนะครับ” “บ...บ้า ใครงอน”ดินหัวเราะ “งั้นวันนี้เราออกไปวิ่งกันไหม ไม่ได้ไปมานานหลายอาทิตย์แล้ว ยังไงวันนี้ก็ว่าง”“อื้อ เอาสิ” .....................................
ฝ่ายทางด้านของจุนนั้นก็มีแขกมาเยือนเขาที่ห้องเช่นกัน แต่เป็นแขกที่เขาไม่อยากจะเจอ คนที่ว่านั้นก็คือพ่อเลี้ยงของเขานั่นเอง จุนรีบถอยหลงเข้าไปในห้องของตัวเองทันที“ฉันโทรหาทำไมแกไม่รับ”“ค..คือจุน”เพี๊ยะ!เสียงตบหน้าเสียงดังลั่น จนหน้าของจุนนั้นหันไปอีกทางตั้งแต่แม่ของจุนเสียไป จุนก็กลายมาเป็นนางบำเรอของพ่อเลี้ยงโดยไม่เต็มใจ สิ่งที่พ่อเลี้ยงทำกับจุนนั้นทำให้จุนอยากจะหนีออกมาอยู่คนเดียวตั้งนาน แต่เพราะภาระค่าใช้จ่ายที่จุนยังจำเป็นต้องเพิ่งจากพ่อเลี้ยงอยู่ เขาจึงไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้“จ..จุนยุ่งๆกับงานที่มหาลัย จุนขอโทษครับ”“ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าแกจะยุ่งกับงานที่มหาลัยจริงๆอย่างที่พูดไหม”ไม่พูดเปล่า พ่อเลี้ยงผลักจุนออกมาพร้อมกับเดินไปที่ถังขยะขนาดเล็กที่อยู่ข้างโต๊ะทีวี เขายกมันขึ้นมาก่อนจะเททุกอย่างที่อยู่ในนั้นออกมาจนหมด ถุงยางที่ใช้แล้วเกลื่อนกราดเต็มพื้น“มึงมันร่านอย่างที่กูคิดไว้จริงๆ”พ่อเลี้ยงของจุนเดินเข้ามาตบเขาอีกครั้ง ก่อนจะผลักจุนไปที่เตียง ไม่รอช้าเขาถึงกางเกงจุนและกางเกงตัวเองออก ก่อนจะเสียบท่อนเอ็นของตัวเองเข้าไปทันที จุนที่ไม่มีทางสู้ได้แต่ยอมอย่างโดยดี “อ๊าๆๆ นี่แหน่ะๆ มึงร่านดีนัก ต้องเจอควยกูกระแทกแบบนี้ อ๊าๆๆๆๆๆ”พ่อเลี้ยงกระหน่ำกระทำชำเราเขาอย่างไม่ปราณี ทั้งบีบคอ ทั้งตบหน้า จุนต้องอยู่แบบนั้นหลายนาที จนในที่สุดเมื่อพ่อเลี้ยงเสร็จกิจ พ่อเลี้ยงได้เบาคับให้เขาอ้าปากเพื่อรองรับของเหลวสีเหลืองที่พุ่งออกมาจากปลายลำไม่หยุด“แบบนั้นแหละ แดกเยี่ยวกูเข้าไป มึงจะได้ไม่ลืมว่ามีผัวอยู่ที่บ้าน”พ่อเลี้ยงบอกกับจุนว่า วันนี้จุนรอดตัวไปเพราะเขามีธุระกับที่ทำงานต่อจึงไม่สามารถอยู่ได้ แต่วันเสาร์นี้เขาต้องเห็นหน้าจุนที่บ้านเมื่อพ่อเลี้ยงกลับออกไป จุนเอาแต่ร้องไห้ เขาไม่มีใครที่สามารถเล่าเรื่องราวแบบนี้ให้ฟังได้แม้แต่คนเดียว เพื่อนเขาก็ไม่ได้มีเยอะ คนเดียวที่เขาโหยหามากที่สุดตอนนี้คือดิน เขาจึงตัดสินใจทั้งส่งข้อความ ทั้งพยายามโทรหาดิน แต่ปลายสายก็ไม่มีการตอบกลับ “แบบนี้ยังไม่ชินอีกเหรอ ชีวิตนายมันก็แบบนี้แหละ”จุนถอนหายใจ พร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลริน
ขอบคุณครับ ใจจ้า สนุกมากครับ ชอบ ชีวิตจุน น่าสงสารจังครับ {:5_139:}{:5_139:}ตามต่อ ขอบคุณ คับ {:5_142:}{:5_142:} สู้ๆ ขอบคุณ ขอบคุณครับ จุนมีภูมิหลัง ขอบคุณครับ. ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ จุนน่าสงสาร รมๆๆๆ